در حالی که ارتودنتیست ها از نگهدارنده های سنتی برای پیشگیری از جابجا شدن دندان ها پس از انجام درمان استفاده می کنند، ریتینرهای فنری (اسپرینگ الاینرها) می توانند دندان هایی که اندکی جابجا شده اند را اصلاح کنند.

آنها همچنین یک گزینه درمانی برای افرادی هستند که برای نخستین بار مراقبت های ارتودنتیک را دریافت می کنند و دندان های آنها فقط به تنظیمات جزئی نیاز دارند که به بریس ها نیاز ندارند.

در این مقاله موارد استفاده، مزایا و معایب ریتینرهای فنری برای صاف کردن دندان ها را توضیح خوهیم داد.

نگهدارنده فنری چگونه کار می کند؟

بر خلاف ریتینری که شما پس از برداشتن بریس ها دریافت می کنید، که دندان های شما را در موقعیت اصلاح شده نگه می دارد، نگهدارنده های فنری برای صاف کردن دندان ها عمل می کنند. برای شروع، یک متخصص ارتودنسی از دندان های شما قالب می گیرد. سپس بر اساس موقعیت دندان های صاف شده، یک نگهدارنده قالب گیری می شود.

نگهدارنده های فنری از یک قاب سیمی و آکریلیکی تشکیل شده اند که به آرامی دندان های جلوی شما را در موقعیت خود حرکت می دهند. آنها فقط برای حرکت دادن دندان ها به اندازه 1 تا 2 میلی متر (mm) استفاده می شوند، به همین دلیل است که آنها گاهی اوقات انتخاب خوبی برای دندان هایی هستند که پس از درمان ارتودنسی قبلی جابجا شده اند.

نگهدارنده های فنری می توانند برای چرخاندن یا پیچاندن یک دندان مناسب باشند، اما نه برای فشردگی های گسترده تر در سراسر دهان.

انواع نگهدارنده های فنری

انواع نگهدارنده فنری عبارتند از:

• هلیکس کویل: امکان تنظیمات جزئی و انعطاف پذیری را فراهم می کند.
• فنر قارچی: اغلب پس از درمان، برای حفظ اصلاح استفاده می شود.
• فنر اصلاح شده: بعد از درمان استفاده می شود اما می تواند برای تنظیمات جزئی نیز استفاده شود.
• فنر فوق اصلاح شده: ترکیبی از فناوری قارچی و هلیکس کویل.
• گیره فنری استاندارد: می تواند پس از درمان یا برای تنظیمات جزئی استفاده شود.
• طراحی فنر با سیمهای اضافی: این امکان را برای سیم فراهم می کند که برای حفظ بیشتر، به اندازه دو تا سه دندان رو به عقب امتداد پیدا کند.

نگهدارنده های فنری به طور سنتی فقط چهار دندان جلو را پوشش می دهند. با این حال، می توان در آنها تغییراتی ایجاد کرد و با سایر فناوری های نگهدارنده مانند نگهدارنده هاولی ترکیب کرد، تا دندان های بیشتری را پوشش دهد.

نگهدارنده فنری ارتودنسی

مزایای نگهدارنده فنری نسبت به بریس های سنتی

اگر دندان های شما پس از درمان ارتودنسی تنها اندکی جابه جا شده باشند یا اگر دندان های شما فقط به تنظیمات جزئی نیاز داشته باشند، می توانید گزینه مناسبی برای نگهدارنده فنری باشید. یک نگهدارنده یا ریتینر، نسبت به بریس های سنتی چندین مزیت دارد.

قابل جابجایی یا متحرک بودن

برخلاف بریس ها، می توانید نگهدارنده های فنری را برای غذا خوردن بردارید، بنابراین دیگر مجبور نیستید نگران پرهیز از برخی غذاها یا جدا کردن مواد چسبنده از ابزار خود باشید. علاوه بر این، یک ابزار متحرک باعث می شود تمیز نگه داشتن دهان و نگهدارنده آسان تر باشد.

قیمت مناسب تر

بریس ها گران تر از درمان های کم تهاجمی هستند؛ بنابراین، اگر دندان های شما فقط به اصلاح جزئی نیاز داشته باشند، نگهدارنده فنری ممکن است گزینه مقرون به صرفه تر و قابل استطاعت تری باشد.

جلب توجه کمتر

در نهایت، یک نگهدارنده فنری با یک سیم تکی روی دندان های جلو، کمتر به چشم می آید. از سوی دیگر، بریس ها دارای براکت ها و سیمی هستند و معمولاً همه یا بیشتر دندان ها را پوشش می دهند. علاوه بر این، از آنجا که یک نگهدارنده متحرک است، می توانید آن را برای مواردی مانند موقعیت های خاص یا عکس گرفتن از دهان خارج کنید. (با این حال، نباید نگهدارنده فنری خود را خیلی وقت ها بیرون بیاورید، زیرا انجام این کار می تواند طرح درمان شما را به خطر بیندازد).

نگهدارنده فنری ارتودنسی

معایب نگهدارنده فنری

از سوی دیگر، نگهدارنده های فنری دارای معایبی هستند. آنها فقط به حرکات بسیار جزئی دندان ها محدود می شوند، بنابراین لازم است بیماران در هنگام استفاده از آنها انتظارات واقع بینانه ای در مورد نتایج داشته باشند. از آنجا که آنها متحرک هستند، آنها می توانند به راحتی گم شوند.

به نظر برخی افراد آنها را ناراحت کننده می دانند، اما معمولاً با عادت کردن به دستگاه، ناراحتی از بین می رود. نگهدارنده های فنری برای همیشه دوام نمی آورند، بنابراین ممکن است در نهایت به تعویض نگهدارنده خود نیاز داشته باشید.

نگهدارنده فنری برای همه افراد مناسب نیست.

نگهدارنده های فنری برای ناهماهنگی های شدید در نظر گرفته نشده اند. از آنجا که آنها به سطح بالای تعهد شخصی نیاز دارند، ممکن است برای کودکان یا افرادی که در استفاده مداوم و مراقبت از ابزار مشکل دارند، خوب کار نکنند.

خلاصه

نگهدارنده های فنری ابزارهای دندانپزشکی هستند که به صاف کردن ناهماهنگی های جزئی کمک می کنند. برخلاف نگهدارنده های دیگر، که همانطور که از نامشان پیداست، دندان ها را پس از برداشتن بریس ها در موقعیت خود نگه می دارند، نگهدارنده های فنری می توانند دندان ها را حرکت دهند. با این حال، آنها می توانند این کار را فقط برای تنظیمات جزئی انجام دهند. نگهدارنده فنری درست روی چهار دندان جلو قرار می گیرد. تغییرات و اصلاحات این امکان را برای نگهدارنده فراهم می کنند تا در صورت نیاز دندان های بیشتری را پوشش دهند.

سخن پایانی

از آنجا که نگهدارنده های فنری کمتر تهاجمی و ارزان تر هستند، مردم اغلب به این فکر می کنند که آیا آنها جایگزینی برای بریس ها هستند یا خیر. متأسفانه، پاسخ معمولاً مثبت نیست. با این حال، اگر قبلاً درمان ارتودنسی انجام داده اید و دندان های شما اندکی جابجا شده اند، ممکن است گزینه خوبی باشید. به خاطر داشته باشید که تعهد شما به استفاده از یک نگهدارنده طبق تجویز، برای عملکرد صحیح آن ضروری است. اگر فکر می کنید نگهدارنده فنری می تواند به لبخند شما کمک کند، با یک متخصص ارتودنسی صحبت کنید. آنها قادر خواهند بود بهترین گزینه ها را برای شرایط شما بررسی کنند.

نگهدارنده فنری ارتودنسی

پرسش های متداول در مورد نگهدارنده های فنری

چقدر طول می کشد تا نگهدارنده فنری کار کند؟

شما به صورت 24 ساعته در طول روز از نگهدارنده های فنری استفاده می کنید مگر اینکه در حال مسواک زدن، خوردن یا نوشیدن (هر نوع مایعاتی به جز آب) باشید. هنگامی که به درستی از آنها استفاده شود، درمان ممکن است حدود سه ماه طول بکشد. با این حال، هر شرایطی منحصر به فرد است، بنابراین یک متخصص ارتودنسی یک جدول زمانی خاص برای شما تعیین خواهد کرد.

هزینه نگهدارنده فنری چقدر است؟

هزینه نگهدارنده ها بسته به محل زندگی شما، ارائه دهنده آن و پوشش بیمه شما متفاوت است. به طور معمول، قیمت آنها از 300 تا 600 دلار متغیر است.

آیا نگهدارنده های فنری می توانند شکاف ها را ببندند؟

نگهدارنده های فنری عموماً در بستن فاصله ها مؤثر نیستند، اما به این بستگی دارد که فاصله چقدر بزرگ باشد. ارتودنتیست ها از نگهدارنده های فنری برای تنظیمات جزئی- معمولاً 1 تا 2 میلی متر (میلی متر)- استفاده می کنند.

ما اغلب بیمارانی داریم که در مورد درمان ارتودنسی با قرار گرفتن بریس ها تنها روی یک فک یا درمان تک فکی سؤال می پرسند به همین دلیل فکر می کنیم توضیح بیشتر در مورد این نوع درمان مفید باشد. درمان “تک فک” به این معنی است که بریس ها فقط روی دندان های فک بالا یا پایین قرار می گیرند. فک ها ساختار U شکل دارند که ساختار دندان ها (نحوه قرار گیری دندان های) شما را تشکیل می دهند. به عبارت دیگر، دندان های فک بالای شما یک قوس دندانی است و دندان های فک پایین شما یک قوس دندانی است.

این یک پرسش متداول است. به عنوان مثال، اگر دندان های فک بالای شما کج هستند، اما دندان های فک پایین کاملاً صاف هستند، چرا نیاز براکت ها روی هر دو قوس دندانی قرار بگیرند؟ پاسخ آنطور که فکر می کنید ساده نیست و در بیماران مختلف متفاوت است. دلیل این امر این است که درمان ارتودنسی پیچیده تر از صرفاً صاف کردن دندان ها است.

مال اکلوژن

زمانی که دندان ها بیش از حد فشرده یا کج هستند و برای صاف کردن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها به تدریج در موقعیت صحیح خود قرار خواهند گرفت، اما به سمت جلو نیز حرکت می کنند تا فضای بیشتری ایجاد شود. در موارد دیگر که بین دندان ها فاصله وجود دارد و برای حرکت دادن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها این قابلیت را دارند که با همتراز شدن با یکدیگر، به سمت عقب حرکت کنند. به همین دلیل، ممکن است مشکلات بایت (مال اکلوژن) ایجاد شوند.

مال اکلوژن عبارت است از ناهماهنگی یا ارتباط نادرست بین دندان های دو فک (دندان های فک های بالا و پایین) که هنگام بسته شدن فک ها به یکدیگر نزدیک می شوند.

ارتودنسی تک فک

انواع شایع مال اکلوژن

• اورجت، که تحت عنوان دندان های خرگوشی نیز شناخته می شود- دندان های جلوی فک بالا رو به جلو و بیرون رانده می شوند. این می تواند ناشی از کوچک تر بودن فک پایین باشد.
• فشردگی بیش از حد- نسبت به اندازه فک تعداد دندان ها بسیار زیاد است یا دندان ها خیلی بزرگ هستند و به یکدیگر فشار وارد می کنند.
• اوربایت- دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند و با لثه ها تماس پیدا می کنند.
• آندربایت- دندان های جلوی فک بالا داخل دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند.
• کراس بایت- شبیه به آندربایت است، با این حال، تعدادی از دندان های فک بالا در داخل دندان های فک پایین قرار می گیرند.
• اپن بایت– وقتی فک/ دهان بسته است دندان ها به هم نمی رسند.
• میدلاین جابجا شده- مرکز دندان های جلوی فک بالا با مرکز دندان های جلوی فک پایین همراستا نیست.

بسته به شدت و نوع ناهماهنگی، مال اکلوژن ها به عنوان کلاس 1، کلاس 2، یا کلاس 3، درجه بندی می شوند.

اگر قبلاً اوربایت داشته اید و دندان های کج دارید، اگر فقط با بریس های تک فک این بیماری را درمان کرده اید، در واقع فقط اوربایت را بدتر کرده اید زیرا دندان های کج به سمت جلو حرکت می کنند. از طرف دیگر، اگر بایت شما در ابتدا خوب است اما دندان های بالای شما کج هستند، قرار دادن بریس ها فقط روی دندان های فک بالا احتمالاً می تواند باعث ایجاد اوربایت شود.

به دندان های فک های بالا و پایین خود مانند چرخ دنده و چرخ فکر کنید. “دندان ها” باید صاف شوند تا به درستی در چرخ قرار گیرند، اما اگر چرخ دنده و چرخ به درستی داخل یکدیگر قرار نگیرند، زیرا آنها هم راستا نیستند، انواع مشکلات ممکن است رخ دهند.

ارتودنسی تک فک

عوارض مال اکلوژن

مال اکلوژن به خودی خود می تواند باعث بروز مشکلات طولانی مدت برای سلامتی شود. آنها همچنین می توانند با گذشت زمان بدتر شوند. علاوه بر این، مال اکلوژن های شدید می توانند باعث شوند که فک به جلو منحرف شود یا خیلی عقب برود و ظاهر چهره فرد را تغییر دهد. ناهماهنگی ها همچنین می توانند بر تقارن صورت تأثیر بگذارند.

مشکلات دیگری که گسترش می یابند عبارتند از:

• دندان قروچه.
• ساییدگی غیر طبیعی روی دندان ها که باعث فرسایش سطح دندان یا شکستگی دندان ها می شود.
• مشکل در جویدن.
• اختلالات گفتاری.
• خطر بیشتر پوسیدگی/ حفره دندان.
• سر درد.
• درد فک و گردن.
• عفونت دندان و فک.

ارتودنسی تک فک

آیا بریس های تک فک همیشه یک گزینه هستند؟

مواقعی وجود دارند که قرار دادن بریس ها فقط روی یک فک یک گزینه است، اگرچه چندان رایج نیست. آنها ممکن است در کودکان کوچکتر هنگام شروع فاز 1 طرح درمان ارتودنسی قبل از ادامه مرحله 2 مورد استفاده قرار گیرند.

مثال دیگر ممکن است زمانی باشد که بیمار دچار اوربایت خفیف و برخی مشکلات فاصله بین دندان های فک بالا باشد. از آنجا که دندان ها دارای شکاف یا فاصله تمایل دارند که با بریس ها به سمت عقب حرکت کنند، درمان تک فک نیز ممکن است مال اکلوژن خفیف را اصلاح کند.

یک لبخند کامل فقط با موقعیت دندان های شما تعیین نمی شود. به نظر می رسد که شکل ظاهری بایت شما در نهایت بر اساس محل فک شما تعیین شود. اگر یکی از فک ها بزرگ تر از دیگری باشد یا شکل متفاوتی داشته باشد، این امر به شدت بر روی هم قرار گرفتن دندان های شما تأثیر می گذارد.

یک درمان تک فک ممکن است بایت بدتری نسبت به قبل برای شما ایجاد کند. این می تواند منجر به خرد شدن دندان ها یا فشار بیش از حد به استخوان و لثه شود که می تواند منجر به از دست دادن دندان شود. هدف از یک بایت یکنواخت جلوگیری از هر گونه سایش دندان ها یا تروماهای غیر ضروری است.

یکی دیگر از عواملی که باید در نظر گرفت نحوه حرکت دندان ها نسبت به موقعیت آنها است. دندان های فشرده با همراستا شدن، به سمت جلو حرکت می کنند و دندان های با فاصله بین آنها، به سمت عقب حرکت می کنند. اگر از آندربایت رنج می برید و فقط دندان های کج فک پایین را صاف می کنید، آن را بدتر می کند. دندان ها می توانند صاف تر به نظر برسند اما آبایت مشکل دار به نظر خواهد رسید. اگر دندان های فک بالای شما فشرده باشند و از قبل اوربایت دارید، تنها رسیدگی به آنها باعث بیشتر شدن اوربایت در طول درمان می شود.

امیدواریم این مقاله به شما کمک کرده باشد بفهمید که چرا در بیشتر موارد ما همیشه درمان هر دو فک را با یکدیگر توصیه می کنیم. اگر بریس ها چیزی هستند که در نظر دارید، به شما توصیه می کنیم قبل از هر برنامه ریزی، برای مشاوره به یکی از ارتودنتیست های مجرب و معتمد نزدیک به خود مراجعه کنید.

ابزار فانکشنال هربست چیست؟

ابزار فانکشنال هربست ابزاری است که در بیماران در حال رشد برای کمک به اصلاح ناهماهنگی رشد فک استفاده می شود. ابزار متشکل از چارچوب های فولادی ضد زنگ با درجه جراحی است که به صورت سفارشی ساخته می شود و به دندان های مولر دائمی اول در هر چهار گوشه دهان بیمار چسبانده می شود. این چارچوب ها با مکانیسم های تلسکوپی به یکدیگر متصل می شوند که با اعمال نیروی رو به بالا و عقب روی فک بالا و نیروی رو به جلو روی فک پایین، به اصلاح مال اکلوژن کلاس 2 کمک می کند. این نوع ابزارها به راحتی با رشد ذاتی بیمار کار می کنند تا روی تغییرات مورد نظر تأثیر بگذارند.

کاربردهای هربست

از آنجا که ابزار هربست به دندان های مولر دائمی اول چسبانده می شود، به صورت تمام وقت در حال کار کردن است. در مراجعات بیمار، برای تاثیرگذاری روی اصلاح بیشتر، ابزار ممکن است با استفاده از “شیم های” از جنس فلز ضد زنگ ارتقاء داده شود. اگر مکانیزم وسیع کردن در ابزار تعبیه شده باشد، ممکن است ابزار به صورت عرضی نیز فعال شود. شرایط دیگری که ممکن است از مزایای این ابزار بهره مند شوند عبارتند از:

• درمان عدم انطباق ناهماهنگی های اسکلتی کلاس 2، عمدتاً در بیماران جوان، برای تأثیر روی رشد فک پایین و فک بالا.
• بیماران با الگوی رشد عمودی با زاویه بالا، ناشی از افزایش رشد کندیل ساجیتال
• بیماران با اوربایت قدامی عمیق
• بیماران با انحراف خط میانی فک پایین
• بیمارانی که تنفس دهانی دارند، زیرا هربست با تنفس تداخلی ندارد
• بیماران با جابجایی دیسک قدامی

همچنین برای درمان مال اکلوژن کلاس 2 در بیماران با فک پایین رتروگناتیک (عقب رفته) و دندان های منحرف رو به عقب پیشین مرکزی جلوی فک بالا مناسب است. علاوه بر این، استفاده از آن در آپنه انسدادی خواب و به عنوان جایگزینی برای جراحی ارتوگناتیک در بزرگسالان جوان پیشنهاد شده است.

ابزار فانکشنال هربست

تمیز کردن ابزار هربست به چه صورت است؟

ما بیماران را تشویق می کنیم که ابزار خود را با خمیر دندان و مسواک تمیز کنند. دهانشویه فلورایده نیز ممکن است برای حصول اطمینان از محافظت از تمام سطوح در معرض محیط دهان در هنگام استفاده از ابزار مفید باشد.

در طول استفاده از هربست انتظار چه چیزی را باید داشت؟

پس از قرار دادن اولیه، بیمار می تواند انتظار داشته باشد که ابزار را روی زبان و گونه های خود احساس کند، اما انسداد گفتار و حساسیت بافت نرم در هفته نخست یا دو هفته پس از استفاده از بین خواهند رفت.

برای عادت کردن هر چه سریع تر به ابزار، روزی پنج دقیقه در مقابل آینه کتاب، مجله یا هر مطلب مورد علاقه خود را بخوانید- صحبت کردن شما در کمترین زمان عالی عمل خواهد کرد.

چه مدت باید از هربست استفاده کرد؟

ابزار هربست روی دندان ها ثابت می شود و به همین ترتیب 24 ساعت شبانه روز کار می کند و مدت درمان نسبتاً کوتاه است (6 تا 15 ماه) به جای 2 تا 4 سال با ابزار های کاربردی متحرک. به طور معمول، ابزار تقریباً به مدت 12 ماه استفاده می شود و در موارد شدید به زمان بیشتری نیاز است.

درمان با ابزار هربست چسبانده شده معمولاً 6 تا 8 ماه طول می کشد. با این حال، یک دوره درمان طولانی تر 9 تا 15 ماهه ممکن است نتایج بهتری به همراه داشته باشد.

پس از درمان، برای پرهیز از هر گونه عود روابط دندانی ناشی از الگوهای رشد نامطلوب یا عادات اختلال عملکرد لب و زبان، یک مرحله نگهداری یا حفظ لازم است. در بیمارانی که در دوره واسط دندانی هستند و برآمدگی های کاسپ های روی دندان های آنها ارتباط صحیحی با یکدیگر ندارند، این مرحله ممکن است 1 تا 2 سال یا تا زمانی که دندان های دائمی برویند و روابط اکلوزال پایدار برقرار شوند ادامه پیدا کند. در مرحله حفظ از ابزارهای فانکشنال یا جابجا کننده متحرک استفاده می شود. هنگامی که مرحله دوم با ابزار های ثابت دنبال می شود، برای حفظ روابط اکلوزالی پایدار، به مدت 8 تا 12 ماه حفظ نیاز است. همچنین می توان از الاستیک های کلاس 2 استفاده کرد.

ابزار فانکشنال هربست

مزایا و معایب ابزار هربست کدامند؟

مزایای اصلی ابزار هربست عبارتند از:

• مدت زمان کوتاه و استاندارد درمان
• عدم اتکا به پذیرش ابزار از سوی بیمار برای دستیابی به نتایج مورد نظر درمان
• پذیرش آسان توسط بیمار
• تحمل بیمار

علاوه بر این، اثر دیستالیزه کننده روی دندان های مولر اول فک بالا به جلوگیری از کشیدن دندان در مال اکلوژن های کلاس 2 با فشردگی دندان های فک بالا کمک می کند. از دیگر مزایای آن می توان به بهبود نیمرخ بیمار بلافاصله پس از قرار دادن ابزار، حفظ بهداشت خوب دهان و دندان، امکان استفاده همزمان از ابزار های ثابت و امکان تغییر ابزار برای کاربردهای بالینی مختلف اشاره کرد.

همچنین برخی از معایب وجود دارند. اصلی ترین آنها از دست رفتن تکیه گاه دندان های فک بالا (فضاهای بین دندان نیش فک بالا و دندان های پرمولر اول) و فک پایین (انحراف رو به جلوی دندان های ثنایای فک پایین) در طول درمان، مشکلات جویدن در طول هفته اول درمان و گیر افتادن بافت نرم است. همچنین ممکن است در عملکرد ابزار اختلال وجود داشته باشد.

به خاطر داشته باشید

با وجود ناهماهنگی های آشکار فک، ادامه درمان با ابزارهای دیگر، برای موفقیت نهایی درمان ضروری است. بیمار و متخصص ارتودنسی در این ماجراجویی شریک هستند و مشارکت مفید بیمار می تواند باعث شود این روند طبق برنامه پیش برود. رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان و تعهد در استفاده از تمام ابزارهای تجویز شده می تواند به موفقیت این روند کمک کند!

بسیاری از افراد، از جمله دانشجویان پزشکی و پزشکان تازه کار، به این موضوع فکر می کنند که چه نوع تصاویر سفالومتری در درمان ارتودنسی استفاده می شوند.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتری معمولاً توسط ارتودنتیست ها به عنوان یک ابزار تشخیصی و برای طراحی و ارزیابی درمان استفاده می شوند. اما تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک تنها برای درمان ارتودنسی کاربرد ندارند- متخصصان گوش و حلق و بینی نیز از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک برای تجزیه و تحلیل مجراهای تنفسی بیماران در گوش، بینی و اختلالات گلو مانند آپنه خواب استفاده می کنند.

وقتی صحبت از درمان ارتودنسی به میان می آید، تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک کاربردهای زیادی دارند. اما ابتدا، مهم است که درک کنید که تصویر رادیوگرافی سفالومتری چیست و چگونه می تواند به شما کمک کند.

تصویر رادیوگرافی سفالومتری چیست؟

تصویر رادیوگرافی سفالومتریک از یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس، که تحت عنوان Ceph نیز شناخته می شود، و یک تجزیه و تحلیل رادیوگرافی تشکیل شده است. این نوع تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس خارج دهانی است، به این معنی که این فیلم در خارج از دهان قرار داده می شود. یک تصویر سفالومتریک مشخصات کاملی از ساختارهای صورت، از جمله ناهنجاری ها و کجی و ناهمراستایی فک و بایت را نشان می دهد. Ceph همچنین رابطه فک ها و دندان ها با بافت های نرم و دیگر قسمت های جمجمه را نشان دهد. این ویژگی بویژه برای ارتودنتیست هایی کمک کننده است که به دنبال دندان های نهفته، مشکلات احتمالی، یا رشد و تغییر در طول زمان هستند.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک را می توان روی فیلم رادیوگرافی یا با رادیوگرافی دیجیتال گرفت. رادیوگرافی دیجیتال نسبت به فیلم رادیوگرافی از پرتوی کمتری استفاده می کند و زمان کمتری برای تولید تصویر نیاز دارد. علاوه بر این، تصاویر رادیوگرافی دیجیتال را می توان تقویت و بزرگ کرد تا جزئیات دقیق را مشخص کرد. علاوه بر این، استفاده از رادیوگرافی دیجیتال امکان ذخیره سازی و به اشتراک گذاشتن راحت تصاویر را فراهم می آورد، که در صورت داشتن چندین پزشک، یا در صورت گرفتن تصاویر سفالومتریک در طول زمان مفید است.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس نه تنها یکی از مفیدترین ابزارهای طراحی درمان ارتودنتیک است، بلکه سریع و بدون درد است. بیشتر تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس را می توان در کمتر از 10 ثانیه گرفت و در کمتر از 10 دقیقه چاپ کرد و نتایج را سریع ارائه داد.

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

انواع تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک جانبی

رادیوگرافی سفالومتری جانبی نوعی رادیوگرافی سر است. این نوع تصویر رادیوگرافی با پرتو اشعه X عمود بر صفحه ساجیتال بیمار گرفته می شود. موقعیت طبیعی سر یک جهت گیری استاندارد از سر است که می تواند برای هر فرد بازتولید شود. از آن به عنوان یک روش استاندارد در طول تجزیه و تحلیل ساختار دندان- صورت، هم برای عکس ها و هم برای رادیوگرافی ها استفاده می شود.

قرار دادن سر در موقعیت طبیعی خود، هنگام گرفتن تصویر سفالوگرام این مزیت را دارد که می توان از یک خط خارج از جمجمه به عنوان یک خط مرجع برای تجزیه و تحلیل سفالومتریک استفاده کرد. این باعث عبور کردن از چالش های همراه با تغییر بیولوژیکی خطوط مرجع داخل جمجمه است.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک خلفی- قدامی

یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک خلفی- قدامی از سر با پرتوی اشعه ایکس عمود بر صفحه تاجی بیمار گرفته می شود. در این رادیوگرافی، منبع اشعه X پشت سر است و کاست فیلم در مقابل صورت بیمار قرار دارد.

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

چرا از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک استفاده می کنیم؟

در درمان ارتودنسی غالباً برای مشخص نمودن بیماری لثه و پوسیدگی دندان از تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ با اشعه ایکس استفاده می شود و از تصاویر رادیوگرافی پانورامیک برای به دست آوردن یک دیدگاه در مورد سلامت عمومی دندان ها و استخوان فک و مشکلات مفاصل فک استفاده می شود. با این حال، وقتی نوبت به دیدن یک تصویر کامل می رسد، این نوع تصاویر رادیوگرافی محدودیت بسیاری دارند. غالباً، مشکلات دندانی برای چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیستند، و لازم است درک کاملی از کل جمجمه و مشخصات صورت، از جمله بافت های نرم، برای یک تجزیه و تحلیل جامع داشته باشید.

چرا سفالومتریک؟

تصاویر سفالومتریک می توانند به یافتن علت و موقعیت مکانی مشکلاتی که اغلب در دیگر تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس مشاهده نمی شوند، کمک کنند. در تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک، با مقایسه مشخصات صورت بیمار با مقادیر عادی و شناسایی انحرافات از میانگین، امکان تجزیه و تحلیل جامع ساختارها فراهم است.

در حالی که برخی از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ممکن است تنها یک مشکل و مکان خاص را شناسایی کنند، اما تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک می تواند علت بروز مال اکلوژن ها را نیز نشان دهند. تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک می توانند به ارتودنتیست ها کمک کند تا مشخص نمایند که آیا مال اکلوژن ها به دلیل انحرافات اسکلتی یا آلوئولار بوجود آمده اند، و در بیماران دارای اختلاف اسکلتی، تصاویر سفالومتریک می توانند تشخیص دهند که آیا دلیل آن جبران دنتو- آلوئولار است یا رشد دیسپلاستیک.

علاوه بر مقدار اولیه ای که یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس برای شناسایی مکان و علت مشکل دارد، این نوع تصاویر بعلاوه دارای قدرت پیش بینی کننده نیز می باشند.

استفاده از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک به عنوان یک تکنیک تشخیصی پیش بینی کننده

یکی از دلایلی که تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک در طرح درمان بسیار مفید هستند، توانایی آنها در کمک به ارتودنتیست ها برای پیش بینی رشد آینده صورت است. هنگام ایجاد یک طرح درمان ، مهم است که ارتودنتیست ها فقط به وضعیت کنونی ساختار صورت توجه نکنند بلکه بدانند که در آینده چه اتفاقی ممکن است رخ دهد. ارتودنتیست ها با بررسی ساختارهای ثابت فک پایین، می توانند در مورد رشد فک پایین و احتمال چرخش دندان ها در آینده تخمین بزند.

در حالی که تنها یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک، محدودیت های مورد انتظاری را در پیش بینی تغییرات در آینده دارد، اما ارزیابی مجدد بهبود بیمار از طریق چندین تصویر رادیوگرافی سفالومتریک در طول زمان می تواند به ردیابی اثربخشی یک طرح درمان و شناسایی تنظیمات لازم کمک کند.