اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

درمان ارتودنسی قادر است جذاب ترین و متناسب ترین لبخند را برای شما خلق کند. فرایندهای ارتودنسی، بسته به وضعیت سلامت دهان، علائق خاص هر فرد، و روش ارتودنسی انتخابی، برای هر بیمار اندکی متفاوت هستند. برای حصول بهترین نتایج از براکت های ارتودنسی، ممکن است ارتودنتیست به شما پیشنهاد دهد قبل از آغاز دوره درمان خود فرایندهای دیگری انجام دهید. در این مقاله قصد داریم به بیان فرایندهایی بپردازیم که گاهی اوقات قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها باید انجام شوند.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

 

فِرِنِکتومی Frenectomy

وضعیت و سلامت لثه ها می تواند عامل مهمی در موفقیت درمان ارتودنسی باشد. قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها، ممکن است ارتودنتیست شما انجام فرنکتومی را توصیه کند. فرنکتومی فرایند کوتاهی است که طی آن متخصص جراحی لثه (پریودنتیست) یا جراح دهان و دندان فرنوم لثه را برمی دارد یا در شکل آن تغییر ایجاد می کند. فرنولا یا همان فرنوم بافتی است که بین لب ها و لثه ها (فرنوم لثه ای)، و نیز زیر زبان (فرنوم زبانی) وجود دارد. هر فرنوم از یک لایه نازک بافت همبند تشکیل شده است.

فرنوم لثه ای می تواند روی ضخامت و شکل لثه ها تأثیر بگذارد. اگر فرنوم باعث شود لثه ها از روی دندان ها خیلی زیاد کنار بروند و در واقع لثه ها را از روی آنها کنار بکشد، یا اینکه فرنوم ظاهراً خیلی کوتاه باشد، ارتودنتیست ممکن است برداشتن این بافت را توصیه کند. فرنکتومی باعث می شود دندان ها طی درمان ارتودنسی جابجا شوند، بدون اینکه خطر از دست رفتن آنها را تهدید کند، خطری که زمانی بوجود می آید که حمایت لثه ها از دندان ها اندک باشد.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

درمان لثه

بیماری لثه خفیف، که ژینژیویت نیز نامیده می شود، بسیار شایع است. با این حال، کاملاً غیر عاقلانه است که درمان ارتودنسی خود را در حالی آغار کنید که از ژینژیویت رنج می برید. از آنجا که براکت ها انجام کارهای روزمره مربوط به بهداشت دهان و دندان را دشوار می کنند، بعید است خودتان بتوانید مشکلات مربوط به سلامت لثه ها را حل کنید. اگر لثه های ملتهبی دارید که خونریزی دارند، ممکن است ارتودنتیست از شما بخواهد قبل از آغاز درمان ارتودنسی، درمان بیماری لثه خود را تکمیل کنید. این درمان می تواند شامل جرمگیری برای زدودن باکتری ها و تسطیح ریشه برای صاف کردن سطح ریشه باشد که با هدف کاهش خطر ایجاد عفونت در آینده انجام می شود. معمولاً، این درمان می تواند در مطب دندانپزشک تکمیل شود.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

پیوند لثه

بافت های لثه ای که به طور کامل ریشه دندان را پوشش نمی دهند یا از روی آن کنار رفته اند، اغلب به اندازه کافی درمان ارتودنسی را حمایت نمی کنند. هر چند فرنکتومی یا درمان لثه می توانند کمک کننده باشند، در برخی بیماران پس از این فرایندها دندان ها از حمایت کافی بافت لثه بهره مند نمی شوند. در این شرایط، ممکن است ارتودنتیست برای انجام پیوند لثه شما را به پریودنتیست ارجاع دهد. برای قرار دادن لثه پیوندی، پریودنتیست حجم اندکی از بافت را از قسمت دیگری از دهان بر می دارد و آن را به بافت لثه مورد نظر پیوند می دهد. پیوند معمولاً از سقف دهان گرفته می شود. پریودنتیست برای قرار دادن پیوند از بخیه های دهانی استفاده می کند. این بخیه ها به مرور زمان حل می شوند به همین دلیل نیازی نیست برای کشیدن آنها مجدداً به پزشک خود مراجعه کنید. بهبود پیوند 1 تا 2 هفته زمان می برد. پس از آن لثه های شما بلندتر و محکم تر خواهند بود، به همین دلیل کنار براکت ها عملکرد بهتری خواهند داشت.

جرمگیری و پولیش دندان

ابزارهای ارتودنسی، یا خیلی ساده، براکت ها، قطعات بسیار کوچکی هستند که روی دندان ها چسبانده می شوند. آنها قادرند به راحتی پلاک های دندانی و جرم ها را به خود جذب نمایند، و اغلب باعث می شوند پاکسازی دندان ها اندکی پیچیده تر شود. با عدم مراجعه منظم به دندانپزشک، خطرات متعددی شما را تهدید می کنند:

  • احتمال پوسیدگی دندان و ایجاد حفره دندان بالاتر خواهد بود.
  • احتمال بیماری های لثه (ژینژیویت یا پریودونتیت) بالاتر خواهد بود.
  • لکه های سفید رنگ روی دندان ها بیشتر شکل خواهند گرفت.

 

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

 

به این دلایل، ارتودنتیست توصیه می کند قبل از آغاز درمان ارتودنسی، بیمار برای جرمگیری و تسطیح ریشه دندان های خود به دندانپزشک عمومی مراجعه نماید. علاوه بر این، توصیه می شود پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، تا پایان درمان ارتودنسی فواصل زمانی مراجعات منظم به دندانپزشک کوتاه تر شوند (3- 4 ماه یکبار).

جرمگیری دندان ها با یک سیستم EMS آلتراسوند، و با کمک یک کورت Deppeler دستی انجام می شود. این فرایند بدون درد انجام می شود. با ایر پولیش انتهایی، دسترسی و پاکسازی قسمت هایی که با وجود براکت ارتودنسی تمیز کردن آنها با مسواک دشوار است، ممکن خواهد بود. از این طریق این اطمینان حاصل می شود که همه سطوح اطراف براکت ها کاملاً تمیز شده اند.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

کشیدن دندان

درمان ارتودنسی می تواند چندین تکنیک مختلف را شامل شود تا نتایج مطلوب و مورد نظر حاصل شوند. اگر دندان هایی دارید که فشرده و نامرتب هستند، به شدت بد رنگ شده اند یا شکل و اندازه غیر عادی دارند، ارتودنتیست می تواند یک یا چند دندان را بکشد. در صورت فشرده بودن دندان ها، با کشیدن دندان می توان فضای کافی ایجاد کرد تا براکت ها بتوانند لبخند زیباتر و یکدست تری خلق کنند. در دیگر موارد، اگر ترمیم دندان قادر نباشد در وضعیت دندان خراب شما بهبودی ایجاد کند، ارتودنتیست می تواند کشیدن دندان و جایگزینی آن با ایملنت و روکش را پیشنهاد دهد تا از این طریق صاحب دندانی شوید که در کنار دیگر دندان ها لبخند زیباتری شکل دهند.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

انکیلوز دندان عبارت است از جوش خوردن دندان به استخوان و تماس مستقیم آنها با یکدیگر که مانع ادامه رشد دندان خواهد شد. ریشه دندان به طور عادی پوشیده از الیاف لیگامان پریودنتال است که آن را داخل حفره خود نگه می دارد. دندان نباید مستقیماً با استخوان در تماس باشد، با از بین رفتن قسمتی از این بافت، دندان با استخوان تماس پیدا خواهد کرد و با آن جوش خواهد خورد و به اصطلاح دندان انکیلوز خواهد شد.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

 

علت بروز این مشکل شناخته شده نیست، اما اغلب در بیماران مراجعه کننده به دندانپزشک ها یا ارتودنتیست ها مشاهده می شود، مخصوصاً در دندان های مولر شیری فک پایین (احتمال انکیلوز دندان شیری بیشتر از دندان های دائم است، در واقع نسبت وقوع آنها 10 به 1 است و احتمال انکیلوز دندان های فک پایین بیشتر از دندان های فک بالا است). نظریه های مختلفی مبنی بر این موضوع وجود دارند که ترومای دندانی (آسیب و صدمه به دندان) و وراثت از جمله عوامل اصلی انکیلوز دندان می باشند. گاهی اوقات عفونت استخوان فک یا یک دندان می تواند موجب انکیلوز دندان شود. این عفونت به طور طبیعی زمانی رخ می دهد که دندان آسیب دیده است یا فرد از بیماری لثه رنج می برد. این وضعیت ناشی از بهداشت ناکافی دهان است که موجب پوسیدگی دندان می شود.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

مشکلات ناشی از انکیلوز دندان

عموماً سه مشکل هستندکه با انکیلوز دندان بروز پیدا می کنند:

از آنجا که دندان انکیلوز شده با استخوان جوش می خورد دیگر به شکل طبیعی بیرون نخواهد آمد و معمولاً به شکل فرو رفته به نظر می رسد. این می تواند به قرار گیری نادرست دندان های هر دو طرف آن، و رشد بیش از حد دندان مقابل آن در قوس دندانی مخالف منجر شود. انکیلوز دندان هم برای دندان های شیری و هم برای دندان های دائم، و طی هر مرحله ای از رشد و بیرون آمدن آنها می تواند اتفاق بیفتد. معمولاً بیماران در حالی به ارتودنتیست مراجعه می کنند که یکی از دندان های جلوی فک بالای آنها پایین تر از دیگر دندان ها است، دندان های جلوی فک پایین آنها فشرده است و به سمت زبان منحرف شده اند، اور بایت آنها افزایش یافته است و نوک دندان های مولر دوم و سوم آنها به شدت منحرف شده است.

پیامدهای عدم درمان دندان انکیلوز شده

رشد صورت

از آنجا که دندان مستقیماً به استخوان متصل است تکان نمی خورد. با رشد کودک، استخوان فک نیز رشد می کند، در حالی که دندان انکیلوز شده در جای خود باقی خواهد ماند. در این وضعیت، دندان انکیلوز شده به صورت نهفته باقی خواهد ماند که موجب تخریب استخوان فک خواهد شد. تخریب استخوان فک روی رشد صورت تأثیر منفی خواهد داشت.

مال اکلوژن

دندان انکیلوز شده می تواند موجب کج شدن دندان های دیگر شود. این شرایط تحت عنوان مال اکلوژن شناخته می شود. از آنجا که دندان انکیلوز شده تکان نمی خورد، می تواند رشد دیگر دندان ها را تحت تأثیر قرار دهد و باعث شود در یک راستا قرار نداشته باشند.

مشکلات گفتاری

دندان انکیلوز شده می تواند موجب دفورمیتی فک شود. دفورمیتی فک علاوه بر تأثیر روی ساختار صورت می تواند منجر به مشکلات گفتاری نیز شود. مال اکلوژن نیز می تواند عامل بروز این مشکل باشد، زیرا دندان های فک بالا و پایین به درستی در جای خود قرار نگرفته اند.

نهفتگی دندان

در صورت انکیلوز دندان شیری، دیگر جای کافی برای بیرون آمدن دندان دائم وجود نخواهد داشت. به این علت، دندان دائم به صورت نهفته باقی خواهد ماند. نهفتگی دندان عبارت است از باقی ماندن آن در بافت استخوان و لثه و عدم رشد درست و صحیح آن.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

 

تشخیص دندان انکیلوز شده

تشخیص دندان انکیلوز شده بر اساس یافته های بالینی با کمک تست ضربه و تحرک پذیری خواهد بود. معاینه و تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس اصلی ترین روش های تشخیص انکیلوز دندان هستند. دندان انکیلوز شده در تست ضربه صدای بالاتر و خفه دارد، بر خلاف دندان طبیعی که صدای زیر دارد.

درمان دندان فک جوش

دندان انکیلوز شده، به محض شناسایی باید درمان شود. در صورتی که این دندان بدون درمان باقی بماند این وضعیت می تواند منجر به بروز مشکلات زیادی شود. برای اهداف درمان ارتودنسی و دیگر اهداف، در برخی موارد انتظار می رود پس از جراحی این دندان کشیده شود یا اینکه ممکن است نیاز باشد دندان انکیلوز شده با فشار در موقعیت درست خود قرار بگیرد. زمان این کار به رشد آخرین دندان بستگی دارد و تصاویر رادیو گرافی از منطقه اطراف آن می تواند به تشخیص این زمان کمک کند.

درمان دندان انکیلوز شده به شیری یا دائمی بودن آن، زمان وقوع آن نسبت به حداکثر رشد دندان، زمان تشخیص آن، و نیز محل دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است بستگی دارد. 6 وضعیت احتمالی وجود دارند:

  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود داشته باشد، قانون کلی این است که این دندان باید فوراً کشیده شود و در صورت لزوم فضا نگهدار مناسب در جای آن قرار بگیرد.
  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود نداشته باشد و در مراحل اولیه خود به سر ببرد، و در معرض خطر “گیر کردن” باشد، درمان شامل کشیدن دندان و استفاده از فضا نگهدار خواهد بود.
  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود نداشته باشد و در مراحل آخر خود باشد، تماس پروکسیمال و اکلوزال در بزرگسالی اصلاح خواهد شد.
  • اگر دندان انکیلوز شده دائم باشد و در مراحل اولیه خود باشد، دندان باید با کمک درمان ارتودنسی به تدریج از حفره خود بیرون کشیده شود که تحت عنوان لاکسیژن luxation انجام می شود. در صورتی که این تلاش بی ثمر باقی بماند و دندان بالا نیاید، این کار باید پس از بلوغ انجام شود.
  • در صورتی که دندان در عمق زیاد گیر کرده باشد، خواه شیری باشد یا دائمی، باید دست نخورده باقی بماند، مگر اینکه عفونی شود یا تهدیدی احتمالی یا واقعی برای اکلوژن باشد.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

کوتاه شدن ریشه های دندان ها یا  Root shortening اتفاقی است که عموماً در نتیجه فرایندی به نام “تحلیل ریشه دندان”  root resorption رخ می دهد که در آن، ساختار ریشه دندان شکسته یا تخریب می شود و متعاقباً از دست می رود. درمان ارتودنسی یکی از شناخته شده ترین علل کوتاه شدن ریشه دندان است، بنابراین کاملاً طبیعی است برای افرادی که قصد دارند تحت درمان ارتودنسی قرار گیرند این نگرانی بوجود بیاید که آیا واقعاً براکت های ارتودنسی موجب تحلیل ریشه دندان ها می شوند.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

نحوه عملکرد براکت های ارتودنسی

برای درک چگونگی تأثیر ابزارهای ارتودنسی روی ریشه های دندان ها، باید ابتدا با نحوه عملکرد آنها آشنا شد. براکت ها به دندان ها فشار وارد می کنند. وقتی این اتفاق رخ می دهد، فشاری که به دندان ها وارد می شود منجر به واکنش سیستم ایمنی بدن می شود که آنزیم های خاصی تولید می کند. این آنزیم ها موجب بروز التهابی می شوند که می تواند منجر به حل شدن و تغییر وضعیت استخوان شود. این اتفاق باعث سخت شدن استخوان در یک سمت و نرم شدن آن در سمت دیگر، و در نتیجه جابجایی دندان ها خواهد شد. همه این اتفاقات طبیعی هستند و عملکردی است که از درمان ارتودنسی انتظار می رود.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

چگونه براکت روی ریشه دندان ها تأثیر می گذارد؟

بر اساس نتایج تحقیقات صورت گرفته در این زمینه، وقتی دندان ها جابجا می شوند، تغییرات کوچکی بوجود می آیند که روی طول و شکل ریشه های دندان ها تأثیر می گذارند، که 98% آنها حتی با چشم نیز قابل مشاهده هستند. این اتفاق یکی از پیامدهای طبیعی استفاده از ابزارهای ارتودنسی است، اما این نکته نیز باید مد نظر قرار گیرد که برخی افراد بیشتر مستعد تحلیل ریشه دندان هستند. در هر صورت، این پدیده “تحلیل التهابی ریشه دندان در نتیجه درمان ارتودنسی” (OIIRR) نامیده می شود. علت نامگذاری این پدیده به این نام آن است که، پیامد احتمالی واقعی و توجیه پذیر استفاده از ابزار ارتودنسی است و زمانی که قرار است در رابطه با نحوه مراقبت های ارتودنسی فردی تصمیم گیری شود باید مد نظر قرار گیرد.

ریسک فاکتور های تحلیل ریشه دندان

عوامل ژنتیکی در رابطه با کوتاه شدن ریشه های دندان ها بی تأثیر نیستند. تحلیل ریشه می تواند از طریق ژن های خانوادگی منتقل شوند. در نتیجه، اگر یکی از اعضای خانواده شما با استفاده از ابزارهای ارتودنسی، کوتاه شدن ریشه های دندان ها را تجربه کرده است یا تحلیل ریشه دندان های او توسط ارتودنتیست تشخیص داده شده است، باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی خود، این موضوع را با ارتودنتیست خود در میان بگذارید، زیرا از نظر ژنتیکی شما نیز مستعد تحلیل ریشه دندان هستید.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

آیا نتایج استفاده از اینویزیلاین متفاوت است؟

طی چند سال گذشته، تحقیقات زیادی در زمینه بیشتر یا کمتر بودن خطرات تحلیل ریشه با استفاده از اینویزیلاین نسبت به ابزارهای سنتی ارتودنسی صورت گرفته است. در یکی از این تحقیقات، با بررسی مطالعات موردی و آزمایشات بالینی، مشخص شد که استفاده از الاینرهای شفاف نقش چشمگیری در بهبود سلامت الیاف لیگامان پریودنتال دارد. در مقایسه با ابزارهای ثابت استاندارد، با استفاده از این الاینرها، کمترین میزان از هم گسستگی الیاف پریودنتال لیگامان رخ می دهد.

کاربرد براکت های ثابت با اینویزیلاین متفاوت است

علیرغم همه نکاتی که ذکر شد، باید اشاره کرد که، اینویزیلاین ها به این دلیل بهتر هستند که آرام تر عمل می کنند. به همین دلیل با استفاده از آنها، ریشه های دندان ها کمتر در معرض کوتاه شدن قرار خواهند گرفت. بعلاوه، برای برخی استفاده های ارتودنتیک بهتر هستند. الاینرها برای جابجایی های اندک، آهسته و تدریجی دندان ها بدون تداخل دیگر اقدامات ارتودنتیک، بهتر عمل می کنند. به عنوان مثال، در مواردی که دندان ها کشیده شده اند و فاصله بین دندان های باقی مانده باید بسته شود، این میزان جابجایی، حتی با استفاده ار الاینرهای شفاف نیز ضروری است، در نتیجه احتمال مقداری تحلیل ریشه اجتناب ناپذیر است. به همین دلیل برخی ارتودنتیست ها ترجیح می دهند دو نوع الاینر را به صورت متوالی استفاده کنند. از براکت های ثابت می توان برای جابجایی های بزرگ و از الاینرهای شفاف می توان برای جابجایی های آرام تر استفاده کرد.

آیا کوتاه شدن ریشه دندان قابل پیشگیری و درمان است؟

هرچند می توان روند تحلیل ریشه و کوتاه شدن آن را کاهش داد، اما تا زمانی که درمان ارتودنسی انجام نشود و این مشکل بوجود نیاید، نمی توان از آن پیشگیری کرد. مطمئناً، استفاده از اینویزیلاین، هر زمان که ممکن باشد، می تواند خطر کوتاه شدن ریشه دندان را کاهش دهد. علاوه بر این، محققان دریافته اند تحلیل یا کوتاه شدن ریشه دندان زمانی بیشتر اتفاق می افتد که دندان ها با سرعت خیلی زیاد یا خیلی کم جابجا می شوند. در صورتی که درمان ارتودنسی با کمک براکت های سنتی انجام می شود، ارتودنتیست با کنترل سرعت جابجایی دندان ها می تواند به پیشگیری از کوتاه شدن ریشه های دندان ها کمک کند.

علاوه بر همه اینها، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس گرفته شده قبل و در طول درمان ارتودنسی، به ارتودنتیست اجازه می دهند همواره از وضعیت پریودنتال دندان ها آگاه باشد و خیلی زود متوجه هر تحلیل ریشه ای شود. از آنجا به بعد، روش های درمان شامل بهبود وضعیت، کاهش سرعت و خوشبختانه، توقف تحلیل ریشه خواهد بود. با این حال، هیچ یک از موارد کوتاه شدن ریشه، قبل از وقوع قابل پیشگیری نیستند.

نکته پایانی اینکه …

کوتاه شدن ریشه دندان ها و تحلیل آنها در طول درمان ارتودنسی امری کاملاً طبیعی است و همیشه نگران کننده نیست. هر بیماری ممکن است آن را تجربه کند، که مدتی پس از اتمام درمان و برداشتن براکت ها مجدداً ریشه تشکیل خواهد شد. تنها در موارد شدید ارتودنتیست دست به اقدام خواهد زد و با شناسایی به موقع، با برداشتن براکت های ارتودنسی می توان روند آن را متوقف نمود. بهتر آن است پیش از وقوع نگران آن نباشید و به ارتودنتیست خود اعتماد کنید.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال یکی از جذاب ترین شاخه های درمان ارتودنسی است که اکثر افراد با آن آشنایی ندارند. ارتودنسی فانکشنال نه تنها قادر به صاف کردن دندان ها است بلکه می تواند فک های بالا و پایین را به محل درست جابجا کند و ظاهر بهتری برای بیمار خلق کند. داشتن چانه تحلیل رفته و یا عقب، یا ناصاف بودن فک ها می تواند موجب تخریب بایت شود، و این منجر به بروز میگرن، درد شانه و گردن، سر گیجه، آپنه خواب، مشکلات شنوایی، اختلالات فکی- گیجگاهی، انسداد مجرای تنفسی فوقانی، و مشکلات ظاهری از نمای نیمرخ خواهد شد.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

ارتودنسی فانکشنال به جای کشیدن دندان هایی که فشرده و نامرتب هستند، دندان ها را با روش متفاوتی صاف می کند، مانند وسیع کردن (افزایش عرض) فک به منظور ایجاد فضای کافی برای دندان ها. ابزارهای ارتودنسی روی فک های بالا و پایین قرار می گیرند تا عرض آن را افزایش دهند و نیمرخ متعادل تری برای فرد ایجاد نمایند، بعلاوه، سینوس ها را وسیع کنند تا آپنه خواب و مشکلات تنفسی اصلاح شوند. با استفاده از تکنیک هایی غیر از کشیدن دندان که با استفاده از ابزارهای وسیع کننده کام انجام می شوند، می توان به نتایج خوبی دست یافت. با این حال، این ابزارها متحرک نیستند و باید برای مدت زمان خاصی درون دهان قرار گیرند. هرچند برخی افراد با این ابزارها مشکل دارند اما نتایجی که در بر خواهند داشت ارزش تحمل اندکی ناراحتی را دارند.

تفاوت بین ارتودنسی فانکشنال و ارتودنسی معمولی

اکثر افراد اطلاعی از روش های مختلف صاف کردن دندان ها ندارند. بسیاری از دندانپزشک ها از ارتودنسی معمولی استفاده می کنند که همیشه مؤثر واقع نمی شوند. ارتودنسی فانکشنال تنها توسط ارتودنتیست ها برای صاف کردن دندان ها کج استفاده می شود. با این تفاسیر، تفاوت آنها در چیست؟

در ابتدا باید از تفاوت درمان های ارتودنسی و ارتوپدی اطلاعاتی داشته باشید. درمان ارتودنسی تنها قادر به جابجایی دندان ها است در حالی که درمان ارتوپدی به مشکلات استخوان می پردازد. در گذشته، ارتودنسی معمولی توسط همه ارتودنتیست ها برای درمان مشکلات دندان و فک استفاده می شده است. در اوایل دهه1980، روش اروپایی جدیدی برای صاف کردن دندان ها ابداع شد که تحت عنوان ارتودنسی فانکشنال شناخته شد و به تدریج به کل دنیا معرفی شد.

در این بخش قصد داریم به بیان تفاوت های ارتودنسی فانکشنال و سنتی بپردازیم، زیرا مفاهیم، روش ها، و نظریه های آنها متفاوت است و متعاقباً نتایج درمان آنها نیز متفاوت خواهد بود. ابزارهای معمولی و مرسوم از دوران نوجوانی قابل استفاده هستند، زیرا ارتودنتیست تا زمانی که تمام دندان های دائم بیرون بیایند صبر خواهد کرد. در صورت فشرده بودن دندان ها، در ارتودنسی معمولی با کشیدن دندان، مشکل بر طرف خواهد شد تا فضای کافی برای آنها ایجاد شود. پس از ایجاد فضا دندان ها صاف خواهند شد. 90% مواقع، چهار دندان دو پایه (پرمولر) کشیده می شوند تا فضای کافی ایجاد شود.

اما مشکل این روش این است که صورت صاف خواهد شد و از جذابیت آن کاسته خواهد شد و زمانی که فرد می خندد تنها 6 دندان جلوی او قابل مشاهده خواهند بود. دندان های اضافی نیز به سمت عقب جابجا خواهند شد تا جاهای خالی که در نتیجه کشیدن دندان بوجود آمده اند پر شوند، این می تواند منجر به اختلالات فکی- گیجگاهی (TMJ) و نیز مشکلات مجرای تنفسی شود. از سوی دیگر، ارتودنسی فانکشنال برای بیماران کم سن تر (از حدود 7 سالگی) قابل استفاده است. در حالی که بیمار هنوز در حال رشد است، درمان ارتودنسی موجب وسیع شدن قوس دندانی می شود و فضای کافی برای دندان های فشرده ایجاد خواهد کرد. با افزایش عرض کام، همه دندان های دائم جای کافی برای قرار گرفتن خواهند داشت. در واقع درمان ارتوپدی به جابجایی استخوان کمک خواهد کرد.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

تا زمانی که قوس دندانی در حال عریض شدن است، وضعیت فک پایین نیز موازی فک بالا تغییر خواهد کرد. از آنجا که در این روش هیچ دندانی کشیده نمی شود، در افرادی که لبخند عریض تری دارند، مؤثرتر خواهد بود. بعلاوه، از آنجا که فک پایین رو به جلو حرکت می کند، اختلالات فکی- گیجگاهی نیز بهبود پیدا خواهند کرد. در آخرین مرحله از ارتودنسی فانکشنال، بریس های شفاف روی دندان های صاف قرار می گیرند، به همین دلیل در این روش، ارتودنسی و ارتوپدی برای درمان بیمار استفاده می شوند.

مزایای ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال از نظر زیبایی و نیز عملکردی، مزایای زیادی خواهد داشت:

  • فرایند درمان شامل اصلاح ساختار صورت، صاف کردن فک، جابجایی دندان ها، اصلاح وضعیت سر و گردن، و نیز ماهیچه های همبند خواهد بود.
  • لبخندی عریض تر خلق خواهد کرد و نمای نیمرخ صورت را بهبود خواهد بخشید.
  • با بزرگ شدن بیمار، صورت تعادل بیشتری پیدا خواهد کرد.
  • اختلالات فکی- گیجگاهی کاهش خواهند یافت.
  • نتایج ثابت تری در بر خواهند داشت.
  • نیاز به کشیدن دندان را کاهش خواهد داد.
  • طی آن از ابزارهایی استفاده خواهد شد که کمتر از براکت ها قابل مشاهده هستند.
  • اجازه می دهد بتوان برای ورزش کردن یا نواختن آلات موسیقی، ابزار را به راحتی از دهان خارج کرد.
  • در سنین پایین آغاز می شود (3 تا 8 سالگی).
ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

معایب ارتودنسی فانکشنال

گاهی اوقات، در مسائل دندانی ما دشمن خود هستیم. ارتودنسی فانکشنال نیاز به میزانی از همکاری و نظم شخصی بیمار دارد. مرحله بعدی ارتودنسی فانکشنال استفاده از ابزارهای متحرک است و اگر بیمار به طور نامنظم از آنها استفاده کند و بر اساس برنامه مشخص شده به ارتودنتیست مراجعه نکند، مؤثر واقع نخواهد شد و موفقیت درمان محدود خواهد شد.

بر اساس برخی منابع، انتخاب ارتودنسی فانکشنال تصمیمی جدی است. به شما کمک می کند روش درمان بهتر و مؤثرتر را تشخیص دهید (مهم نیست برای کودکان بکار برده می شود یا برای افراد  بزرگسال)، دندانپزشک باید نکات و توصیه های مهم را به شما گوشزد کند و به شما کمک کند مناسب ترین روش را انتخاب نمایید. به خاطر داشته باشید، ارتودنسی فانکشنال لبخندی عریض تر و زیباتر به شما خواهد بخشید.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

ارتودنسی فانکشنال برای کودکان

درست مانند دیگر درمان های دندانپزشکی، هر چه درمان دندان های کج و بایت ناصاف زودتر شروع شود، مؤثرتر و محافظه کارانه تر خواهد بود. درمان کودکان را می توان از 6 تا 9 سال آغاز کرد و اولین ابزار را برای آنها استفاده کرد. در صورت لزوم، پس از بیرون آمدن دندان های دائم، می توان براکت ها را روی آنها قرار داد. درمان مشکلات ساختاری فک در کودکان، مال اکلوژن، یا مشکلات بایت در اوایل زندگی می تواند لبخندی زیبا و ماندگار در پی داشته باشد و از بروز مشکلات بیشتر در آینده پیشگیری نماید. اصلاح بایت، در حالی که رو به رشد است، می تواند خطر اختلالات فکی- گیجگاهی را کاهش دهد و مشکلات آپنه خواب را برطرف سازد. برای اکثر کودکان، ارتودنسی فانکشنال می تواند نیاز به براکت های ارتودنسی را برطرف سازد. با وسیع کردن کام از ابعاد مختلف، زمانی که دندان ها به تدریج جابجا می شوند، بایت کج و ناصاف اصلاح خواهد شد، در نتیجه تماس درستی با یکدیگر خواهند داشت.

زود افتادن دندان شیری کودکان

تأثیر افتادن زود هنگام دندان های شیری

از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری جلوی دهان می تواند ناشی از خارج شدن دندان از حفره خود در نتیجه صدمه یا آسیب، یا کشیدن دندان خراب شده یا پوسیده باشد.

دندان های شیری جلوی دهان

برخلاف از دست رفتن دندان در قسمت عقب دهان، اگر دندان های نیش درآمده باشند، از دست رفتن دندان در قسمت جلوی دهان تأثیر چندانی روی رشد دندان های دائم ندارد. از دست رفتن این نوع دندان های شیری معمولاً اختلالی در نحوه غذا خوردن کودک نیز ایجاد نمی کند. اگر این اتفاق پیش از تکمیل فرایند یادگیری حرف زدن رخ دهد، می تواند در نحوه حرف زدن کودک مشکل ایجاد کند. مهم ترین دلیل برای قرار دادن جایگزین برای دندان های جلوی دهان، زیبایی است زیرا عدم وجود دندان های جلو ممکن است موجب تغییر ظاهر کودک شود و تصور شخصی او از خود را به هم بریزد.

زود افتادن دندان شیری کودکان

زود افتادن دندان شیری کودکان

دندان های نیش یا مولرهای شیری

از دست رفتن زود هنگام دندان های عقب دهان، نیش یا مولرهای (دندان های آسیاب بزرگ) شیری جدی تر است، زیرا فضای خالی به جا مانده از آنها ممکن است از دست برود. این اتفاق زمانی اهمیت بیشتری پیدا می کند که فواصل زمانی روند رشد دندان ها زیاد باشد. در هر نیمه از هر قوس دندانی، دندان های نیش و مولر شیری با هم بزرگ تر از دندان های نیش و پرمولر (آسیاب کوچک) دائمی هستند که قرار است بعداً در بیایند و این ناشی از اختلاف اندازه دندان های شیری و دائم است. اندازه اولین مولر شیری برابر با اندازه دندان های پرمولری است که جایگزین آن خواهند شد،

در حالی که دومین مولر شیری خیلی بزرگ تر از دومین پرمولر است. با از دست رفتن دندان های نیش یا مولر اول، هر چه تعداد دندان های موجود در دهان بیشتر باشد، نیاز به اقدامات پیشگیرانه ضروری تر خواهد بود زیرا عدم وجود جای کافی برای بیرون آمدن دندان ها مانع رشد درست دندان های دائم در جای درستشان می شود. کشیدن یا از دست رفتن دندان های نیش یا مولر شیری می تواند موجب جابجایی دندان های پشت جای خالی آنها به سمت مزیال (رو به جلو) و جابجایی دندان های جلو به سمت دیستال (رو به عقب) شود، که منجر به جابجایی دندان های دائم و خط وسط آنها خواهد شد.

زود افتادن دندان شیری کودکان

زود افتادن دندان شیری کودکان

سه عامل که با از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری باید مورد توجه قرار گیرند

  • میزان فشردگی و نامرتبی دندان ها با میزان فضای از دست رفته پس از کشیدن یا افتادن دندان های شیری رابطه مستقیم دارد.
  • نوع دندان از دست رفته. از دست رفتن یک دندان نیش شیری ممکن است منجر به جابجایی خط وسط دندان ها شود. از دست رفتن یک دندان مولر شیری، مخصوصاً مولر دوم ممکن است موجب جابجایی دندان مولر دائم اول به سمت مزیال شود.
  • سن کودک. هر چه دندان در سنین پایین تر از دست برود، احتمال جابجایی دندان ها بیشتر خواهد بود.

جبران زود افتادن دندان شیری تا زمان رشد دندان های دائم

برای حفظ فضای به جا مانده از دندان های شیری که خیلی زودتر از موعد از دست رفته اند و پیشگیری از جابجایی دندان های مجاور این فضا تا زمان رشد دندان های دائم، باید برای دندان های کشیده شده یا از دست رفته جایگزین قرار داد که می تواند با کمک فضا نگهدار انجام شود.

انواع فضا نگهدار

بسته به محل دندان کشیده شده یا افتاده، فضا نگهدارهای متفاوتی مورد استفاده قرار می گیرند. از سوی دیگر، این ابزارها می توانند ثابت یا متحرک باشند. فضا نگهدار تا زمان رشد دندان های دائم در جای خود باقی می ماند.

انواع فضا نگهدار

انواع فضا نگهدار

فضا نگهدار بند و حلقه

نکته اصلی در استفاده از فضا نگهدار بند و حلقه این است که این ابزار برای از دست رفتن مولر اول شیری کاربرد دارد. یک بند به دور مولر دوم شیری قرار می گیرد و یک حلقه سیمی شکل تا طرف مقابل و تا سطح دیستال دندان نیش شیری امتداد می یابد. از این ابزار نمی توان برای حفظ فضای به جا مانده از مولر دوم شیری استفاده کرد. بند و حلقه از مولر اول دائم تا پرمولر اول شیری امتداد می یابد تا فضای رشد برای پرمولر دوم را حفظ نماید. با این حال، مولر اول شیری قبل از بیرون آمدن پرمولر دوم به صورت طبیعی از دست می رود که موجب می شود بند و حلقه منبع اتکای خود را از دست بدهند.

به همین دلیل باید از یک فضا نگهدار زبانی (پشت دندانی) یا پالاتال (کامی، سقف دهانی) استفاده شود. استثنایی که برای این قائده وجود دارد زمانی است که دندان های دائم وسط جلوی فک پایین هنوز بیرون نیامده باشند. این امکان نیز وجود دارد که سیم کمانی پشت دندانی در رشد دندان های جلو تداخل ایجاد کند. در این صورت فضا نگهدار بند و حلقه به صورت موقت کار گذاشته خواهد شد.

فضا نگهدار دو طرفه

زمانی که دندان های جلوی فک پایین بیرون می آیند، یک فضا نگهدار دو طرفه قرار گذاشته خواهد شد. فضا نگهدار دو طرفه برای از دست رفتن بیش از یک دندان در یک نیمه از یک قوس دندانی  یا از دست رفتن مولر دوم شیری کاربرد دارد. سه نمونه از فضا نگهدارهای دو طرفه فضا نگهدار پشت دندانی، ابزار نانس، و فضا نگهدار ترنس پالاتال (سقف دهانی) هستند.

انواع فضا نگهدار

انواع فضا نگهدار

 

فضا نگهدار پشت دندانی

در دو صورت باید از این نوع فضا نگهدار استفاده کرد:

  • از دست رفتن دو طرفه دندان های مولر شیری فک پایین پس از بیرون آمدن دندان های دائم جلو
  • از دست رفتن یک طرفه بیش از یک دندان از قوس دندانی فک پایین

طراحی آن به گونه ای است که بندهای دو طرف روی دندان های مولر قرار می گیرند و سیم ضخیمی روی سطح زبانی (داخلی) دندان های جلوی دهان قرار می گیرد.

انواع فضا نگهدار

انواع فضا نگهدار

 

ابزار نانس

ابزار نانس در صورتی مورد استفاده قرار می گیرد که دندان های مولر شیری فک بالا در هر دو طرف از دست رفته باشند، یا بیش از یک دندان در قوس دندانی فک بالا در یک سمت از دست رفته باشد. طراحی آن به شکلی است که بندها از دو طرف روی دندان های مولر قرار می گیرند و با یک سیم ضخیم به یکدیگر متصل می شوند. اتصال بندها با سیم کمانی ضخیمی که مانند فضا نگهدار پشت دندانی، پشت دندان های جلو قرار می گیرد، در جفت شدن دندان های جلوی فک پایین با دندان های جلوی فک بالا اختلال ایجاد می کند. به همین دلیل در این ابزار سیم کمانی به سمت چین های سقف دهان منحرف شده است و یک تکه آکریلیک آن را در بر گرفته است که روی بافت نرم قرار می گیرد.

انواع فضا نگهدار

انواع فضا نگهدار

 

فضا نگهدار ترنس پالاتال (سقف دهانی)

این نوع فضا نگهدار در صورتی استفاده می شود که دندان های مولر شیری در دو سمت فک بالا، یا بیش از یک دندان در یک سمت قوس دندانی فک بالا از دست رفته باشند. طراحی آن به شکلی است که بندها روی مولرهای دو طرف قوس دندانی قرار می گیرند و یک سیم ضخیم آنها را به یکدیگر متصل می کند که بدون لمس بافت نرم از بافت سخت سقف دهان عبور می کند. هر چند تمیز کردن آن راحت تر از ابزار نانس است اما ثبات چندانی ندارد، مخصوصاً زمانی که مولرهای دوم شیری از دست رفته باشند.

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی: آری یا خیر؟

از قرن بیست تاکنون مباحث بسیاری در خصوص کشیدن یا نکشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی وجود داشته است. این اختلاف نظرها می توانند صد سال دیگر نیز ادامه داشته باشند. با این حال، هنوز برخی دلایل واقعی وجود دارند که حتی ارتودنتیست های امروزی نیز کشیدن دندان را توصیه می کنند.

پرسشی که بسیاری از والدین در گام اول درمان ارتودنسی کودک خود از ارتودنتیست می پرسند این است که “آیا کشیدن دندان بخشی از درمان ارتودنسی کودکم خواهد بود؟”

این پرسش مهم است، اما هرگز یک پاسخ واحد برای آن وجود نخواهد داشت. هر بیماری که به ارتودنتیست مراجعه می کند شرایط منحصر بفرد خود را دارد. به لطف ژن ها و بسیاری از عوامل خارجی که روی رشد افراد تأثیر می گذارند، نیز تجربیات دندانی هر فرد و رشد صورت افراد به شکل های مختلف، افراد ممکن است به درمان های اصلاحی ارتودنسی نیاز داشته باشند که کاملاً متناسب با نیازهای خاص آنها خواهد بود.

دلایل نیاز به کشیدن دندان:

در حال حاضر وقتی ارتودنتیست به طرح درمان یک بیمار فکر می کند، توصیه به کشیدن دندان هرگز به راحتی صورت نمی گیرد. همه ارتودنتیست ها در گام نخست سعی می کنند طرح درمان بیمار بدون کشیدن دندان باشد و تنها زمانی اقدام به کشیدن دندان می کنند که برای دستیابی به نتایج بهتر ضروری باشد یا با یکی از مشکلات بالینی زیر مواجه شده باشند:

حجم دندان ها- عدم هماهنگی بین طول قوس دندانی (فشردگی شدید دندان ها)

فشردگی شدید دندان ها ساده ترین شرایط برای تصمیم گیری در خصوص کشیدن دندان است. در بیماری که در حال رشد است، این مشکل می تواند به صورت نهفتگی دندان های کناری دندان های پیشین و/ یا دندان های نیش ظاهر شود. اکثر این موارد نیاز به جابجایی دندان ها دارند، زیرا فضای کافی برای بیرون آمدن دندان ها وجود ندارد.

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

 

جلو آمدگی هر دو فک

جلو آمدگی هر دو فک مشکلی است که در دنیای زیبایی امروز و نیز از نظر عملکردی مورد توجه قرار گرفته است. اگر به مجله های مد و ستارگان دنیای هنر امروز نگاهی بیندازید، متوجه خواهید شد ظاهری با این شکل مطلوب تر است. با این حال، در صورتی که دندان های فرد خیلی جلو آمده باشند، چندان زیبا نخواهد بود و کشیدن دندان ها بهترین درمان ارتودنسی برای بهبود این مسئله است.

ناهماهنگی اسکلتی و درمان کاموفلاژ یا جبرانی

در بیمارانی که فرایند رشد آنها به پایان رسیده است (افراد بزرگسال یا میانسال)، کشیدن دندان های پرمولر تنها مکانو تراپی (mechanotherapy) باقی مانده برای اصلاح جلو آمدگی دندان های فک بالا و کشیدن دندان های کناری دندان های پیشین به داخل است. بعلاوه، بیمارانی که فشردگی متوسط و مال اکلوژن کلاس 2 دارند را با کشیدن چهار دندان پر مولر (دندان های دو پایه) می توان با موفقیت درمان نمود. شاید تصور می شود همه افرادی که مشکل جلو آمدگی فک پایین (یا همان مال اکلوژن کلاس 3) دارند نیاز به جراحی دارند؛ اما همین درمان برای بیمارانی که فک پایین آنها عقب تر قرار گرفته است (یا همان مال اکلوژن کلاس 3) نیز ضروری است. کشیدن دندان ها و عقب کشیدن دندان های کنار دندان های پیشین در جلو آمدگی فک پایین، برای برخی بیمارانی که از قبل مشکلات تنفسی داشته اند می تواند در آینده موجب بروز مشکلاتی برای سلامت فرد شود. نکته آخر اینکه، برخی موارد هستند که ارتودنتیست برای جبران دندان های کناری دندان های پیشین یا از بین بردن نیاز به وسیع کردن کام به کمک جراحی- که فرایند جراحی دوم است- در یک فرایند جراحی، همزمان دندان نیز کشیده می شود.

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

مؤثر واقع شدن درمان

در برخی موارد خاص، کشیدن دندان های پرمولر به جای اصرار به داشتن طرح درمان ارتودنسی بدون کشیدن دندان، می تواند برای بیمار و ارتودنتیست مفید باشد. ارتودنتیست می تواند فضای لازم و کافی را تنها با جابجایی دندان های مولر به سمت دیستال، افزایش عرض کام، و ایجاد فاصله بین دندان های کنار دندان های پیشین ایجاد کند. برخی بیماران با انجام این سه کار هنوز ممکن است دارای مشکل جلو آمدگی هر دو فک باشند، و برخی دیگر ممکن است به مکانیزم بدون کشیدن دندان که ارتودنتیست ارائه می دهد واکنش نشان ندهند. حتی اگر جای کافی برای دندان های پرمولر ایجاد کنیم، روش بدون درمان ممکن است چند سال به طول درمان اضافه کنند.

به دلایل بسیاری ممکن است ارتودنتیست تصمیم بگیرد روش درمان با کشیدن دندان یا بدون کشیدن دندان را انتخاب کند. این بهترین زمان برای بحث کردن راجع به فلسفه درمان یا هدف شما از مراجعه به ارتودنتیست خواهد بود. آموزش بیمار از اهمیت ویژه ای برخوردار است، به گونه ای که دلایل طرح درمان های مختلف را درک کند.

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

کشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی

چه اتفاقی می افتد اگر کشیدن دندان توصیه شود اما انجام نشود؟

مهم است بدانید که کشیدن دندان آخرین راهکاری است که یک ارتودنتیست در طرح درمان می گنجاند. برای اکثر بیماران ممکن است روش های درمانی وجود داشته باشند که بدون کشیدن دندان به بهترین نتایج منتج شود. ارتودنتیست هرگز کشیدن دندان را توصیه نخواهد کرد مگر آنکه آن را برای موفقیت درمان ضروری بداند.

درصد بسیار اندکی از بیماران هستند که ممکن است به کشیدن دندان نیاز داشته باشند و انجام آن برای آنها ضروری دانسته شود. در این صورت، پیش رفتن درمان ارتودنسی بدون کشیدن ضروری دندان ممکن است در آینده موجب بروز اختلال در زیبایی فرد شود، بعلاوه ممکن است خطر خارج شدن دندان ها از استخوان فک نیز وجود داشته باشد که می تواند به تحلیل لثه و بی ثباتی دندان ها ختم شود.

آیا کشیدن دندان طی درمان ارتودنسی عوارض جانبی دارد؟

با معاینات، بررسی ها و تشخیص دقیق، و طرح درمان صحیح توسط یک ارتودنتیست مجرب می توانید مطمئن باشید که کشیدن دندان هیچ عوارضی در پی نخواهد داشت. در صورت وجود حتی کوچکترین خطرات و عوارض جانبی برای سلامت و زیبایی بیمار، ارتودنتیست به کشیدن دندان اقدام نخواهد کرد.

 

براکسیسم یا دندان قروچه

براکسیسم یا دندان قروچه چیست؟

براکسیسم Bruxism یا دندان قروچه عبارت است از ساییدن دندان ها روی یکدیگر در زمان هایی غیر از جویدن غذا. با محکم حرکت کردن فک ها روی یکدیگر از طرفین یا از جلو و عقب، دندان ها با فشار روی یکدیگر ساییده می شوند. فشردن clenching دندان ها روی یکدیگر نیز عبارت است از روی هم گذاشتن دندان ها و منقبض کردن ماهیچه ها، بدون حرکت دندان ها به عقب و جلو. اغلب فرد این کار را به صورت نا آگاهانه انجام می دهد و این اتفاق ممکن است در طول روز یا شب رخ دهد، اما براکسیسم شبانه چالش بزرگ تری است زیرا کنترل آن دشوارتر است. براکسیسم یکی از شایع ترین اختلالات خواب و یکی از فعالیت های عصبی- عضلانی ناآگاهانه و غیر ارادی است.

براکسیسم یا دندان قروچه

براکسیسم یا دندان قروچه

عوارض و علائم دندان قروچه

درد ماهیچه میوفاسیال، اختلال عملکرد مفصل فکی- گیجگاهی و نیز سر درد می توانند از جمله عوارض براکسیسم یا دندان قروچه باشند. در موارد شدید، این عادت می تواند منجر به بروز آرتروز مفصل فکی- گیجگاهی شود. علاوه بر اینها، ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر می تواند موجب ساییدگی دندان ها و در نتیجه موجب کوتاهی، کند شدن یا حتی شکسته شدن آنها شود. فشردن دندان ها روی یکدیگر می تواند فشار زیادی به ماهیچه ها، بافت ها و دیگر ساختارهای اطراف فک وارد کند. این عادت می تواند مشکلات زیر را نیز در پی داشته باشد:

  • درد و خشکی مفصل فک
  • درد لثه ها
  • حساسیت، لقی یا شکستگی دندان ها
  • صدای کلیک یا ترق و تروق در مفصل فکی
  • سر درد خفیف

درد در ناحیه گوش نیز ممکن است بروز پیدا کند، شاید به این دلیل که ساختار مفاصل فکی- گیجگاهی در نزدیکی مجرای گوش واقع شده اند. علاوه بر این ممکن است درد ارجاعی وجود داشته باشد به این معنا که علاوه بر منبع درد، بیمار در جاهای مختلف دیگری نیز درد احساس می کند. دیگر علائم اصلی براکسیسم عبارتند از اضطراب، افسردگی، اختلال در خوردن غذا، و بی خوابی. گاهی اوقات، صدایی که از ساییدن دندان ها روی یکدیگر ایجاد می شود موجب آزرده خاطر شدن اطرافیان فرد می شود.

براکسیسم یا دندان قروچه

براکسیسم یا دندان قروچه

 

براکسیسم شدید می تواند به سطح اکلوزال دندان ها، مخصوصاً دندان های مولر آسیب برساند. این مشکل می تواند با سندروم اختلالات مفصل فکی- گیجگاهی (TMJ) نیز مرتبط باشد. برخی افراد دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهند و می سایند، بدون اینکه هیچ علامت یا نشانه ای داشته باشند.

علل براکسیسم یا دندان قروچه

علل دندان قروچه معمولاً ناشناخته هستند، اما چندین عامل می توانند در این میان دخیل باشند. در کودکان، معمولاً دندان قروچه پس از بیرون آمدن نخستین دندان و مجدداً پس از بیرون آمدن دندان های دائم بروز می یابد. معمولاً پس از رشد کامل دندان های دائم، این عادت به صورت خود به خود بر طرف می شود. اغلب این مشکل در زمان هایی که فرد مضطرب است، مثلاً زمانی که خشمگین، عصبی، یا در حال تمرکز است بروز پیدا می کند. محققان دریافته اند که پیش از یک دوره دندان قروچه، ممکن است فعالیت مغز و ضربان قلب افزایش پیدا کنند، به این معنا که سیستم عصبی مرکزی نقش اساسی ایفا می کند.

براکسیسم می تواند با غیر طبیعی بودن بایت مرتبط باشد، یعنی با قرار گرفتن دندان های دو فک روی یکدیگر، دندان ها به درستی با یکدیگر تماس نداشته باشند. قرار نگرفتن درست دندان های فک بالا و پایین روی یکدیگر، تحت عنوان اکلوزال ناهماهنگ شناخته می شود. در برخی افراد اسپاسم یا گرفتگی عضلات صورت در طول خواب می تواند موجب بروز براکسیسم شود. از دست رفتن دندان ها یا حتی شکسته و لب پر شدن آنها نیز می تواند منجر به بروز این مشکل شود، و درد می تواند عامل مؤثری محسوب شود. براکسیسم می تواند از جمله عوارض جانبی داروهای خاصی مانند داروهای ضد افسردگی و ضد روان پریشی و نیز آمفتامین ها باشد. شرایط عصبی مانند بیماری های هانتینگتون (Huntington) و پارکینسون (Parkinson) نیز می توانند از علل براکسیسم باشند.

عوامل دیگری که می توانند با این مشکل مرتبط باشند عبارتند از خستگی، مصرف الکل، استعمال دخانیات، آپنه خواب، و خر و پف. مطالعات حاکی از این هستند که 8 درصد از افراد بزرگسال و بین 14 تا 20 درصد از کودکان زیر 11 سال در خواب، دندان قروچه دارند. براکسیسم در کودکان بسیار شایع است و کمترین میزان شیوع آن بین افراد بالای 65 سال است. در کودکان، دندان قروچه می تواند در واکنش به درد ناشی از بیرون آمدن دندان ها باشد، یا زمانی که احساس اضطراب دارند، مثلاً حین امتحان یا جر و بحث کردن. کودکان مبتلا به اختلالات بیش فعالی نیز ممکن است براکسیسم داشته باشند.

درمان های براکسیسم یا دندان قروچه

درمان دندان قروچه به علت بروز آن بستگی دارد. هیچ درمانی برای خود دندان قروچه وجود ندارد، بلکه برای تخفیف علائم گزینه هایی وجود دارند، و باید به علت اصلی براکسیسم پرداخته شود. فشردن و ساییدن دندان ها در طول روز می تواند با افزایش آگاهی فرد، طب فیزیکی، یا ورزش بهبود پیدا کند، اما براکسیسم شبانه نیاز به راهکارهای دیگری دارد، زیرا از کنترل فرد خارج است. اگر علت اصلی آن استرس و آپنه خواب است، درمان این شرایط می تواند کمک کننده باشد. پس از درمان مجدداً می توان شرایط را بررسی نمود. تحقیقات نشان می دهند درمان آپنه خواب علائم براکسیسم را تا میزان زیادی کاهش می دهد.

براکسیسم یا دندان قروچه

براکسیسم یا دندان قروچه

 

خواب کافی در طول شب و ورزش منظم در طول روز نیز می توانند کمک کننده باشند. برای محافظت از دندان ها در طول شب می توان از محافظ دندان استفاده نمود. می توان استفاده از محافظ های شبانه را پیشنهاد داد که از جنس پلاستیک فشرده هستند و تمام دندان های فک بالا یا پایین را پوشش می دهند. محافظ های دندان ورزشی توصیه نمی شوند زیرا به علت برجسته بودنشان ممکن است از دهان خارج شوند و مشکلاتی بزرگ تر از آنچه قادر به حل آنها هستند ایجاد نمایند. به مرور زمان، محافظ دندان ممکن است ساییده و شل شود. در صورتی که فرد استفاده از محافظ دندان را متوقف کند ممکن است درد و علائم براکسیسم بازگردند؛ در نتیجه این ابزار نمی تواند راهکاری دائمی باشد. استفاده کوتاه مدت از داروهای شل کننده عضلات نیز می تواند یکی از گزینه های ممکن باشد.

 

براکسیسم یا دندان قروچه

براکسیسم یا دندان قروچه

کمک دانش ارتودنسی به درمان دندان قروچه

عدم درمان براکسیسم اصلاً ایده خوبی نیست. زیرا علاوه بر دردی که خود ایجاد می کند، در نهایت منجر به لزوم انجام درمان ریشه (عصب کشی) خواهد شد یا حتی از دست رفتن دندان را در پی خواهد داشت. برخی اقدامات پیشگیرانه ساده هستند که با انجام آنها می توان مشکل را به راحتی برطرف کرد، در حالی که در موارد حاد، درمان های بیشتری نیاز خواهد بود. این وضعیت مخصوصاً در مورد مال اکلوژن از اهیمت ویژه ای برخوردار است زیرا صاف شدن بایت با کمک درمان ارتودنسی می تواند موجب کاهش مشکلاتی شود که باعث بروز درد و ناراحتی و التهاب ماهیچه های فک می شوند که منجر به وخامت براکسیسم می شوند.

عوارض و مشکلات احتمالی درمان ارتودنسی

چندین دهه است که از درمان ارتودنسی با کمک براکت ها برای صاف کردن دندان ها استفاده شده است. هر چند با کمک این درمان به راحتی می توان دندان ها را به جای درست خود سوق داد اما به خاطر داشته باشید اگر همین تکنیک های سنتی درمان ارتودنسی بر اساس اصول انجام نشوند و مراقبت های لازم به عمل نیایند، علاوه بر به جا ماندن علت اصلی کجی دندان ها، ممکن است حتی خطراتی نیز دندان ها را تهدید کنند، از جمله: آسیب به ریشه و مینای دندان و نیز بازگشت دندان ها به جای نخست، مگر آنکه بیمار در استفاده از ریتینر ثابت یا متحرک تعهد کافی داشته باشد.

 

بازگشت دندان ها به جای نخست

عدم ثبات دندان ها در طولانی مدت یکی از مشکلات شایعی است که در پی استفاده از روش های سنتی درمان ارتودنسی ممکن است بروز پیدا کند و در برخی موارد، اگر دندان ها در جای جدید خود تثبیت نشوند، ممکن است به جای اول باز گردند. تحقیقات حاکی از آن است، در صورتی که براکت های ارتودنسی با یا بدون کشیدن دندان استفاده شوند، تا 90 درصد احتمال بازگشت آنها به جای اول یا حتی بدتر شدن وضعیت دندان ها نسبت به قبل از درمان وجود خواهد داشت.

 

آسیب به مینای دندان

سطح دندان را مینای دندان پوشش داده است- پوشش معدنی محکمی که از دندان ها در برابر پوسیدگی محافظت می کند. زمانی که براکت ها روی دندان ها قرار می گیرند، طی یک فرایند شیمیایی به دندان ها متصل می شوند. سطح مینای دندان اچ می شود تا اتصال، استحکام بیشتری داشته باشد. از آنجا که براکت ها روی دندان ها قرار می گیرند، تمیز کردن دندان ها دشوار خواهد شد، به این معنا که ممکن است سطح مینای دندان اطراف براکت دچار پوسیدگی شود و روی آنها لکه و نقطه های سفید رنگی ایجاد شود. طی فرایند برداشتن بریس ها، ممکن است به سطح مینای دندان آسیب هایی وارد شود که برای همیشه باقی بمانند. در صورتی که دندان ها به درستی تمیز نشوند، یا تغذیه بیمار را غذاهای سفت و چسبناک یا غذاهای پر شکر تشکیل دهند، ممکن است مشکلاتی مانند بیماری های لثه، پوسیدگی دندان و نیز دی کلسیفیکاسیون (لکه های سفید یا رنگی روی دندان ها) بروز پیدا کنند.

آسیب به مینای دندان

آسیب به مینای دندان

آسیب به ریشه دندان

تحقیقات ثابت کرده اند که جابجایی ارتودنتیک دندان ها از طریق وارد آمدن فشار مستمر از سوی براکت ها، می تواند به ریشه دندان ها آسیب برساند. به این معنا که ممکن است بخشی از ریشه های دندان ها طی فرایند ارتودنسی تحلیل رود یا در واقع می توان گفت ریشه دندان کوتاه تر می شود. این اتفاق معمولاً هیچ پیامدی ندارد اما در برخی موارد ممکن است طول عمر دندان را تهدید کند یا حتی به مرور زمان تعدادی از دندان ها از دست بروند. ثابت شده است که استفاده از فشار متناوب و نیز ابزارهای متحرک کمترین آسیب را به ریشه های دندان ها وارد می کنند یا حتی ممکن است هیچ آسیبی در پی نداشته باشند.

به جا ماندن دندان ها در جای جدید برای همیشه

ریتینر ابزاری است که پس از برداشتن براکت های ارتودنسی برای توقف جابجایی دندان ها مورد استفاده قرار می گیرد. از آنجا که درمان های مرسوم ارتودنسی علل کج بودن دندان ها را بر طرف نمی سازند، تنها راه برای حصول اطمینان از اینکه دندان ها صاف باقی می مانند، چسباندن ریتینر ثابت روی دندان ها است. درمان های جدیدتر با استفاده از الاینرهای شفاف نیز مشکل بازگشت دندان ها به جای نخست را با خود دارند و پس از درمان با استفاده از آنها، باز هم نیاز است از ریتینرها استفاده شود.

 

دیگر عوارض ارتودنسی

دندانی که به علت ضربه خوردن یا وجود یک پر شدگی بزرگ، به آن آسیب وارد شده است، زمانی که با ابزارهای ارتودنسی جابجا می شود ممکن است به درمان اندودانتیک (درمان ریشه یا عصب کشی) نیاز داشته باشد. گاهی اوقات ممکن است دندان پالپ (عصب) زنده ای نداشته باشد و لازم باشد برای جابجایی های ارتودنتیک، درمان اندودانتیک انجام شود. گاهی اوقات ممکن است بیماری که رشد فک او پیش از آغاز درمان روند طبیعی داشته است، در طول درمان این روند طبیعی رشد خود را ادامه ندهد. در صورتی که این رشد متناسب نباشد، رابطه بین فک بالا و فک پایین تغییر خواهد کرد و درمان های دیگر، و در برخی موارد جراحی، نیاز خواهد داشت. ناهماهنگی در رشد، روند بیولوژیکی است که از کنترل ارتودنتیست خارج است.

خطر بروز مشکل در مفاصل فکی- گیجگاهی، در قسمت های جلوی گوش نیز وجود دارد. درمان ارتودنسی می تواند موجب بهبود علائم اختلالات و دردهای فکی- گیجگاهی شود، اما نه در تمام موارد. در جابجایی دندان ها به جای درست، ممکن است مدتی در فک ها درد و ناراحتی وجود داشته باشد. کل دوره درمان ممکن است طولانی تر از زمانی شود که از ابتدا تخمین زده شده است. عدم رشد استخوان، عدم همکاری بیمار، شکسته شدن ابزارهای ارتودنسی، و عدم مراجعه منظم به ارتودنتیست، همگی عوامل مهمی هستند که می توانند موجب طولانی تر شدن دوره درمان و کاهش کیفیت نتایج درمان شوند.

نکته پایانی اینکه …

به طور کلی، با همکاری بیمار و آگاه بودن او از تمام جوانب، درمان ارتودنسی می تواند نتایج فوق العاده ای داشته باشد. باید بدانیدکه درمان ارتودنسی نیز مانند هر درمان دیگری می تواند خطراتی داشته باشد، که اغلب به ندرت آنقدر شدید هستند که بتوان مزایای آن را نادیده گرفت. با این حال، برای قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی بیمار باید تصمیم بگیرد سبک زندگی درست را انتخاب کند.

قالب گیری در ارتودنسی

زمانی که درمان ارتودنسی برای یک بیمار آغاز می شود، چندین گام ابتدایی هستند که پیش از قرار گرفتن بریس ها یا براکت ها روی دندان ها باید برداشته شوند. یکی از این کارها گرفتن قالب از دهان و دندان ها است. اکثر افراد، مخصوصاً بیماران کم سن و سال قبلاً آن را تجربه نکرده اند به همین دلیل ممکن است انجام آن برایشان نگران کننده باشد. والدین باید به کودکان خود توضیح دهند که گرفتن قالب کار بسیار ساده و راحتی است و کودک نباید نگران انجام آن باشد. ارتودنتیست در طول یک روز کاری ممکن است چندین مرتبه این کار را برای بیماران مختلف تکرار کند. ارتودنتیست قبل از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، پس از برداشتن آنها و نیز برای ساخت ابزارهایی مانند ریتینرها از دندان ها قالب می گیرد.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

قالب دندانی چیست؟

قالب ارتودنسی با استفاده از یک تری گرفته می شود که روی دندان ها قرار می گیرد. سپس تری با استفاده از ماده مخصوصی پر می شود. شاید پر استفاده ترین ماده ای که برای این کار استفاده می شود نمک اسید آلژینیک (یا به اختصار آلژینات) باشد. آلژینات پودری است که با آب ترکیب می شود، تا جایی که سفتی آن به اندازه خمیر کیک باشد. برای جذاب شدن این بخش از درمان، مزه های مختلفی هستند که می توان آنها را به آلژینات افزود تا مزه آن بهتر شود و حس خوشایندی به بیمار بدهد. معمولاً 60 ثانیه طول می کشد تا این ماده کاملاً سفت شود. به همین دلیل فوراً داخل دو تری قرار می گیرد و پس از آن تری ها یکی پس از دیگری، یکی روی دندان های فک بالا و دیگری روی دندان های فک پایین قرار می گیرد. شاید این زمانی باشد که بیمار نگران می شود و احساس ناراحتی می کند. ماده دیگری که برای این کار مورد استفاده قرار می گیرد وینیل پلی سیلوکسان vinyl polysiloxane (VPS) است. این ماده که بر پایه سیلیکون است حدود 2 تا 5 دقیقه طول می کشد تا کاملاً خشک شود.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

معمولاً ابتدا قالب فک پایین و پس از آن، قالب فک بالا گرفته می شود. هنگام گرفتن قالب فک بالا ممکن است بیمار احساس کند هر لحظه ممکن است آلژینات از گلویش پایین برود. در حالی که اینطور نیست و هرگز چنین اتفاقی نمی افتد. بایستی ارتودنتیست تری را در جای خود، داخل دهان ثابت نگه دارد تا زمانی که آلژینات سفت شود. سپس تری از دهان خارج می شود. با سفت شدن آلژینات، جای دندان ها و لثه های بیمار روی آن باقی می ماند. سپس ارتودنتیست داخل جای دندان ها گچ می ریزد تا برای بررسی و وضعیت دندان ها یا ساخت ابزار مناسب بیمار یک قالب داشته باشد.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

آلژینات از چه چیزهایی ترکیب شده است؟

شاید این جالب ترین قسمت فرایند قالب گیری باشد. آلژینات از گیاه weed (جلبک) یا اشنه kelp (کتانجک) دریایی بدست می آید. اشنه عموماً در آب های سرد مکان هایی مانند کالیفرنیا، سان دیگو، اسکاتلند و نروژ یافت می شود. بسیاری از کمپانی های بزرگ در کنار این منابع عظیم دریایی واقع شده اند. آلژینات علاوه بر صنعت دندانپزشکی در دیگر صنایع مانند تولید لوازم آرایش، ترمیم های زیبایی و دیگر شاخه های پزشکی کاربرد دارد.

می ترسم قالب به داخل گلویم فرو رود!

اگر می ترسید آلژینات به داخل حلقتان بپرد، اصلاً اینطور نیست و تا به حال چنین اتفاقی نیفتاده است. یک قالب خوب باید قسمت های عقب دهان را نیز پوشش دهد، به همین دلیل ممکن است احساس کنید احتمال دارد وارد حلق شود. بسیاری از بیماران اگر حین گرفتن قالب فک بالا حواسشان پرت شود و به قالب گیری فکر نکنند واکنش بهتری خواهند داشت. دستیار ارتودنتیست معمولاً با صحبت کردن راجع به موضوعات غیر مرتبط سعی می کند این کار را انجام دهد. قالب پس از یک دقیقه به سرعت سفت می شود.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

حین گرفتن قالب به صورت غیر ارادی حالت تهوع می گیرم!

همه افراد در دهان خود رفلکس تهوع gag reflex دارند. رفلکس تهوع قسمتی از دهان است که در بالای نرم کام در عقب دهان واقع شده است و احتمالاً فرد با لمس آن حالت تهوع می گیرد. رفلکس تهوع برخی افراد اندکی جلوتر از حد طبیعی واقع شده است. این بیماران حین گرفتن قالب دندان های فک بالا احساس بسیار بدتری را تجربه خواهند کرد. به منظور کاهش حالت تهوع حین گرفتن قالب، ارتودنتیست می تواند برای بی حس کردن نرم کام از یک داروی بی حس کننده موضعی استفاده کند. داروی بی حس کننده موضعی تتراکائین Cetacaine به شکل اسپری است که به راحتی می توان آن را به عقب دهان اسپری کرد. این اسپری مزه چندان خوشایندی ندارد. پس از چند دقیقه سقف دهان بیمار بی حس خواهد شد و برای قالب گیری آماده خواهد بود.

باید و نباید های قالب گیری دندان

  • اگر منطقه رفلکس تهوع شما جلوتر از حد معمول واقع شده است و از این موضوع مطلع هستید، آن را با ارتودنتیست خود درمیان بگذارید.
  • در طول فرایند قالب گیری سعی کنید کمتر آب دهان خود را قورت دهید، یا آن را با دستمال خشک کنید، زیرا عمل بلع می تواند موجب ایجاد احساس تهوع شود.
  • از راه بینی و نه از راه دهان نفس بکشید.
  • عصبی نشوید. قالب گیری بسیار ساده است و کاری است که انجام آن ضروری است. در طول قالب گیری آرام باشید.
  • سعی نکنید تری را از دهان خود خارج کنید زیرا می تواند همه چیز را خراب کند. اگر تری زودتر از موقعی که باید از دهان خارج شود، قالب خراب خواهد شد و نیاز خواهد بود قالب دیگری گرفته شود.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

اگر قرار است کودک شما به زودی تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرد، احتمالاً سؤالات بسیاری به ذهن او خواهند رسید که از شما خواهد پرسید. اینکه بریس چه شکلی است؟ آیا درد خواهد داشت؟ آیا با وجود براکت ها روی دندان ها، باز هم می توانم غذاهای مورد علاقه ام را بخورم؟ واکنش دوستانم چه خواهد بود؟ بسیار مهم است که شما و کودکتان با آرامش و اعتماد به نفس وارد روند درمان ارتودنسی شوید. در اینجا پنج نکته برای شما ذکر خواهیم کرد که به شما کمک خواهند کرد یاد بگیرید چگونه کودک خود را برای دریافت براکت ها آماده کنید و در طول روند درمان مایه آرامش او باشید.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

راجع به گزینه های درمان با کودک خود گفتگو کنید.

زمانی که صحبت از درمان ارتودنسی می شود، گزینه های زیادی در دسترس هستند، اما بهتر است راجع به مناسب ترین گزینه برای طرح درمان کودک خود با ارتودنتیست او صحبت کنید. معمولاً بریس های فلزی بهترین گزینه برای کودکان و نوجوانان هستند. هم اینکه قابل اعتمادتر هستند، هم اینکه برای صاف کردن دندان های کودک روشی مقرون به صرفه هستند و کودک می تواند یکی از رنگ های مختلف آن را انتخاب کند. با کودک خود راجع به اینکه چرا باید از براکت ها استفاده کند و چه هدفی خواهند داشت راحت صحبت کنید. با هم به جستجوی اطلاعات در این رابطه بپردازید و او را تشویق کنید از ارتودنتیست خود در خصوص طرح درمان و بهترین گزینه موجود سؤال بپرسد.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

پیش از قرار گرفتن براکت روی دندان، راجع به اتفاقاتی که قرار است بیفتند صحبت کنید.

 

این کاملاً طبیعی است که کودکان از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها مضطرب باشند. برای کودکی که برای نخستین مرتبه براکت ها روی دندان های او قرار می گیرند، احتمالاً این طولانی ترین زمانی است که روی صندلی دندانپزشکی گذرانده است! شما می توانید او را آرام کنید. این کار را می توانید با گفتن این نکته انجام دهید که قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها فرایند بسیار ساده ای است. براکت ها قطعات فلزی بسیار کوچکی هستند که با چسب دندانپزشکی به دندان ها چسبانده می شوند و پس از آن، پیش از قرار گرفتن O رینگ های پلاستیکی رنگی روی آنها (در صورت تمایل کودک)، با یک سیم نازک به یکدیگر متصل می شوند. لازم است هر چند هفته یک مرتبه برای تنظیم سیم کمانی به ارتودنتیست مراجعه کند تا به مرور زمان دندان های او در جای درست خود قرار بگیرند و صاف شوند.

شاید کودک شما تصور کند وجود براکت ها روی دندان ها دردناک خواهد بود. هر چند در ابتدا، تا زمانی که به وجود براکت ها عادت کند، ممکن است مقداری احساس ناراحتی داشته باشد، اما این درد تنها یک یا دو روز طول خواهد کشید. اگر کودک شما درد احساس کرد، توصیه می کنیم از استامینوفن یا همان پاراستامول (مانند پانادول) یا ایبوپروفن (مانند نوروفن) استفاده کنید تا از بروز درد پیشگیری کنید.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

برای او غذاهای نرم آماده کنید.

هرچند قرار گرفتن و وجود براکت ها روی دندان ها به خودی خود دردناک نیست، اما فشار خفیفی که بریس به دندان های کودک وارد می کند ممکن است چند روز نخست پس از قرار گرفتن آنها روی دندان ها و نیز تا چند روز پس از هر بار تنظیم سیم کمانی درد اندکی ایجاد نماید. غذاهای نرم مانند برنج، ماکارونی، ماست، بستنی، پوره سیب زمینی، غذاهای آبکی مانند سوپ به او کمک خواهند کرد هم انرژی داشته باشد هم اینکه نیاز نباشد طی مراحل اولیه غذاهای سفت بجود زیرا می تواند موجب افزایش درد دندان های او شود. از جمله فواید خوردن غذاهای منجمد این است که می توانند موجب تسکین درد داخل دهان شوند، مخصوصاً اگر براکت ها به داخل گونه ساییده شوند.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

موم ارتودنسی در دسترس داشته باشید.

تا زمانی که کودک به براکت ها عادت کند، ممکن است فلز براکت ها موجب زخم شدن بافت های داخل دهان یا بروز درد شود. موم ارتودنسی (که تحت عنوان “موم بریس” یا “موم دندانپزشکی” نیز شناخته می شود) راهی ساده برای کاهش برخورد براکت ها با بافت های داخل دهان و بروز درد است. خیلی ساده، مقداری از موم را بین دو انگشت خود بچرخانید تا نرم شود، سپس آن را روی بخشی از براکت که موجب بروز درد شده است فشار دهید. موم مانند یک لایه محافظ عمل خواهد کرد که مانع برخورد براکت ها به بافت های داخل دهان خواهد شد. بهتر است کودک همیشه مقداری موم ارتودنسی با خود به همراه داشته باشد و نحوه استفاده از آن را یاد بگیرد تا اگر در مدرسه و حین بازی و ورزش مشکلی برای بریس او بوجود آمد قادر باشد خود آن را بر طرف کند.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

روی فواید استفاده از براکت ها تأکید زیادی کنید.

هرچند ممکن است یک یا دو سال برای بزرگسالان مدت زمانی طولانی نباشد، اما برای کودکان می تواند به معنای ابد باشد. اگر همیشه به او یادآوری کنید که استفاده از براکت ها موقتی است می تواند به او کمک کند اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد. اگر کودک شما از طولانی بودن مدت زمانی که نیاز است براکت ها روی دندان ها قرار بگیرند نا امید شده است به او بگویید که این ابزار تنها یک مرتبه روی دندان ها قرار می گیرد و عملکرد آنها سریع نیست. تنها نکته ای که ممکن است اندکی آنها را امیدوار سازد داشتن دندان های صاف و لبخند زیبا در آینده خواهد بود.