اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی – بخش دوم

در مقاله قبل داروی بیس فسفونات را به شما معرفی کردیم و گفتیم هدف نهایی استفاده از آنها تغییر شکل استخوان ها است و در ادامه راجع به مکانیزم عمب آنها صحبت کردیم. در این مقاله راجع به دیگر ابعاد استفاده از آنها و نیز تأثیرآنها روی درمان ارتودنسی بحث می کنیم.

بیس فسفونات تغییر شکل استخوان ها را متوقف نمی کند، بلکه آن را تعدیل می کنند!

بیس فسفونات تغییر شکل کنترل نشده استخوان ها را کنترل می کند. آنها شبیه برخی فرایندهای پاتولوژیک مانند استئوپنی و پوکی استخوان در نتیجه کمبود استروژن (اغلب همزمان با بروز یائسگی) عمل می کنند. در این بیماران، شکل گیری و فعالیت کنترل شده کلاست ها منجر تعادل را به شکل گیری و جذب استخوان باز خواهد گرداند، که هر دوی آنها برای حفظ استخوان ضروری هستند. به عبارت دیگر، هدف بیس فسفونات ها احیاء استخوان ها و درآوردن آنها به شکلی طبیعی است. از نظر بالینی، بیس فسفونات ها برای بیماران راحتی و کیفیت بیشتر زندگی را فراهم می آورند. آنها در برابر تغییر شکل مقاومت نمی کنند، در عوض روند آن را تعدیل و کنترل می کنند.

اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

 

 

تأثیر بیس فسفونات روی جابجایی ارتودنتیک دندان ها

تحقیقاتی که روی جابجایی دندان های حیوانات و انسان ها با استفاده از بیس فسفونات ها انجام شده بودند، بر اساس نوع بیس فسفونات مصرفی، دوز، شکل مصرفی، دوره آزمایشی، و نحوه جابجایی دندان ها بودند. هیچ یک از این تحقیقات نه تأیید می کند و نه شواهدی ارائه می دهد که این نوع دارو در درمان ارتودنسی اختلال ایجاد می کند. هیچ تأیید علمی، روش شناسی، شواهد، یا نتایجی وجود ندارد که اجازه دهد چنین ادعایی مطرح شود. همین موضوع برای اسئواینتگریشن نیز صحت دارد.

 

 

اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

بیس فسفونات و خطر استئومیلیت ماگزیلا در طول درمان های دندانی

در بیمارانی که با رشد سلول های جدید به صورت غیر طبیعی و بدخیم مواجه هستند، سلول های تومور واسطه هایی را آزاد می کنند که موجب تحریک عمل و تأثیر ایجاد شده توسط پاراتورمون (نام تجاری فراورده ای از عصاره پاراتیروئید) روی بافت های استخوانی می شوند. این اتفاق در نتیجه شباهت های مولکولی در میان واسطه ها رخ می دهد. بنابراین، در بیمارانی که رشد سلول های جدید به صورت غیر طبیعی و بدخیم اتفاق می افتد، جذب استخوان به صورت فوق العاده سریع پیش می رود و سطوح سرم کلسیم در آنها افزایش یافته می یابد، که می تواند زندگی آنها را به خطر بیندازد. به این دلیل، این شرایط تحت عنوان هیپرکلسمی hypercalcemia  بدخیم شناخته می شود.

بیس فسفونات ها می توانند جذب کنترل نشده استخوان در بیمارانی که مشکلات آنکولوژیک دارند را کنترل کنند، و در نتیجه، هیپرکلسمی بدخیم را کاهش دهند یا متوقف کنند. یکی از مهم ترین تأثیرات بیس فسفونات ها از بین بردن علائم دردهای شدید است، که از جمله این شرایط سیستمیک است.

بیمارانی که تحت درمان رشد سلول های جدید به صورت غیر طبیعی و بدخیم هستند، از چند نوع دارو استفاده می کنند، از جمله آنتی بیوتیک ها، ضد دردها، و داروهای ضد التهاب قوی. علاوه بر این، از داروهای سیتوستاتیک و سیتوتوکسیک نیز استفاده می کنند که بر علیه باقی ماندن سلول های مضر در محل ضایعه و نیز در دیگر قسمت های بدن عمل می کنند، در نتیجه آنها را از بین می برند یا مانع تکثیر آنها می شوند.

متأسفانه، این داروها اثر آنتی نئوپلاستیک به جا می گذارند که تولید لوکوسیت ها را کاهش می دهد، سلول های سیستم ایمنی بدن. این اتفاق به این دلیل رخ می دهد که مغز استخوان پیوسته این عناصر دفاعی را با سرعت بالایی تولید می کند؛ با این حال، وقتی با داروهای سیتوستاتیک تماس می یابند، سرعت آن کاهش می یابد و سیستم ایمنی بدن بیمار را به شدت ضعیف می کند. به همین دلیل- ظرفیت پایین تکثیر سلولی- فرایندهای بازسازی و ترمیم با مشکل مواجه می شوند.

استفاده بیس فسفونات به تنهایی هیچ شواهدی مبنی بر احتمال بروز استئومیلیت از خود نشان نداده است. در مقایسه، نقص سیستم ایمنی بدن بیمار و بافت های بدن که قابلیت واکنشی آنها پایین آمده است، و نیز عوارض جانبی سیتوستاتیک و سیتوتوکسیک (سمی) داروها، که برای درمان آنتی نئوپلاستیک ضروری هستند، شواهدی مبنی بر احتمال بروز استئومیلیت از خود نشان داده اند. بیس فسفونات ها مانند واکنش های التهابی و ایمنی، اثر سیستم ایمنی بدن را کاهش نمی دهند. بعلاوه، نه تنها تکثیر سلول ها را کاهش نمی دهند، بلکه برای سلول های استخوانی سمی نیز نیستند.

تراکم استخوان آلوئولار با استفاده ازبیس فسفونات ثابت باقی می ماند.

محققان در بررسی توده استخوانی در ارگانیسم های تحت عمل آلدرونات بیس فسفونات، روی تراکم توده استخوانی آلوئولار فک بالا تحقیق کردند. نتایج حاکی از این بود که هیچ تفاوت چشمگیری در تراکم استخوان آلوئولار حیواناتی که از آلدرونات استفاده می کردند و گروه کنترل وجود نداشت. بر اساس روشی که استفاده شده بود، کاملاً منطقی است که نتیجه گیری کرد که بیس فسفونات آلدرونات هیچ تأثیری روی کیفیت استخوان آلوئولار ندارد، در نتیجه ویژگی های ساختاری و مکانیکی بافت حیوانات سالم را حفظ خواهد کرد.

باید توجه کرد که قسمت های آلوئولاری که در این آزمایشات مورد بررسی قرار گرفته بودند محل هایی بودند که دندان ها در آنجا به صورت آزمایشی جابجا شده بودند. به عبارت دیگر، این امکان وجود دارد که جابجایی ارتودنتیک دندان ها ممکن است به صورت طبیعی در ارگانیزم های تحت عمل بیس فسفونات طراحی شده باشند.

در این تحقیقات، بیماران افرادی بودند که کاشت ایمپلنت های دندانی، درمان ارتودنسی با کشیدن دندان، و نیز جراحی های پارا اندودانتیکس (ریشه دندان) و پریودنتال (لثه ای) داشتند، بدون اینکه هیچ مشکلی برای آنها بروز یابد یا تغییرات بالینی مشهودی در آنها بوجود بیاید که به استفاده از داروها مربوط باشد. در انتهای درمان ها، زیبایی ظاهری و عملکرد آنها احیاء شده بودند.

نکات پایانی

  • بیس فسفونات به گونه ای عمل نمی کند که تغییر شکل استخوان را محدود، متوقف، یا معکوس کند، بلکه آن را تعدیل و کنترل می کندو مجدداً تعادل را به جذب و بازسازی استخوان باز می گرداند. بایستی بر عکس این موضوع را نیز مد نظر قرار داد، در مواردی که در آنها بیمار از بیس فسفونات استفاده نمی کند باید بزرگترین نگرانی باشد، زیرا تغییر شکل استخوان را تحت تأثیر قرار می دهد.
  • دندانپزشکی- مخصوصاً ارتودنسی و ارتوپدی ماگزیلا (فک بالا)- با طراح درمان های جراحی، پیوند استخوان، ایمپلنت های دندانی، و دیگر فرایندهای استخوانی بر اساس بیولوژی، باید اصول درمانی را دنبال کنند که از مزایای دارویی که بیس فسفونات ها برای تغییر شکل و ترمیم استخوان دارند بهره مند شوند. برخی از این مزایا، می توانند واقعاً برای بیمار مفید باشند.
  • بیس فسفونات ها به لحاظ دارویی متفاوت هستند. استفاده های آنها بر اساس علائم و نشانه ها متفاوت است.
  • مزایای بیس فسفونات ها را بر اساس مواردی که به صورت بالینی به شکل عمیق بررسی نشده اند نمی توان به همه موارد دیگر تعمیم داد.
  • موارد خاص و بالینی قادر به مشخص نمودن مشکلات بیس فسفونات ها نیستند. بدون اساس علمی، این ادعاها می توانند منجر به تصمیمات غلط شوند و باعث شوند بیمار تحت درمان های دارویی قرار بگیرد تا از درمان با بیس فسفونات بپرهیزد.

هر مورد باید به صورت تکی مورد مطالعه قرار بگیرد و بدون تعمیم دادن، و با تصمیمات بالینی بر اساس شواهد قطعی علمی طراحی شود.

 

اثر بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی – بخش اول

استفاده از بیس فسفونات نه تنها برای درمان بیماری های استخوان، و شرایطی مانند استئوپنی osteopenia (کاهش توده استخوانی) و پوکی استخوان osteoporosis، بلکه برای انکوتراپی نیز استفاده می شود. استفاده از بیس فسفونات ها باعث می شود پزشک همواره هراس داشته باشد و مراقب بیمار خود باشد. این واکنش ها با مباحثاتی همراه هستند که ناشی از فقدان اطلاعات دقیق و عمیق در خصوص مکانیزم عمل و نیز فقدان بررسی های دقیق عوارض جانبی این دارو هستند. پرده برداری از اطلاعات علمی و بالینی تا میزان زیادی به بصیرت و تیز بینی متخصص و نیز تعادل داخلی، مخصوصاً ارتودنتیست، بستگی دارد. ترزس به تنهایی منجر به آگاهی نمی شود. به این دلایل، در این مقاله روی این موضوع متمرکز خواهیم بود.

این مقاله بر اساس مقالاتی نگاشته شده است که از مجلات مختلف در زمینه تخصص های مختلف دندانپزشکی گرفته شده اند. هیچ شواهد علمی وجود ندارد مبنی بر اینکه بیس فسفونات ها با مکانیزم های اتیو پاتوژنیک etiopathogenic استئونکروز osteonecrosis و استئومیلیت osteomyelitis (التهاب موضعی و مخرب استخوان) فک ارتباط مستقیم دارند. در موارد درمان های دندانی از قبیل بافت های استخوانی، استفاده از آنها با مباحثی مواجه است و محدود می باشد.

هدف استفاده از بیس فسفونات ها

همه 206 استخوان ما تحت تغییر شکل دائمی قرار دارند و بین یک تا سه میلیون نقطه جذب با BMUهای فعال، مخصوصاً کلاست، دارند. در این نقاط، لحظه های جذب استخوان و شکل گیری جدید تغییر می کنند تا جایی که، بسته به محل خاصی از بدن، سن بیمار، و دیگر عوامل مانند سبک زندگی و جنسیت، منجر به بازسازی اسکلتی ظرف 2 تا 10 سال می شود.

 

اثرات بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

اثرات بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

 

  آیا در موارد استئوپنی و پوکی استخوانی که متعاقب آن بوجود می آید، BMUهای فعال- مخصوصاً کلاست ها، قرار گرفتن تحت بیش فعالی، مستقیم عمل کردن روی سطح استخوان و زدودن یون های معدنی با آزاد کردن اسید از طریق لبه فعال، امکان بروز شکستگی وجود دارد. در حالی که مواد معدنی کلاست ها از بین می رود، با آزاد کردن آنزیم های پروتئینی proteolytic، مخصوصاً کلاژن ها، از کیفیت ماتریکس استخوان آلی کاسته می شود. محصولات جانبی که از تجزیه استخوان (یون ها، پپتیت ها، ) بوجود می آیند، با کلاست ها و از طریق وزیکولهای سیتوپلاسمی که غشاء سلولی خود را به سوی سمت مخالف رابط استخوانی باز کرده اند، به بافت های محیطی تغییر شکل می دهند. این فرایند تغییر شکل سیتوپلاسمیک عناصر استخوانی در کلاست ها، تحت عنوان ترانس سیتوز شناخته می شود.

تغییر شکل استخوان دندان ها را شامل نمی شود، هر چند این اتفاق تقریباً در 250 میکرومتری از سطح سمنتوم رخ می دهد. در سطح ریشه، سمنتوبلاست ها برای مبدل های شیمیایی گیرنده ندارند که تغییر شکل استخوان یا تغییر و تبدیل هایی مانند اعمال سیستمیک، پاراتورمون، کلسی تونین و استروژن؛ فعالیت های موضعی، سیتوکین ها، عوامل رشد، و محصولات اسید آراشیدونیک که در منطقه هایی از استخوان عمل می کنند که با فشار سلولی و التهاب همراه هستند.

وقتی یون های معدنی و دیگر عناصر بافت سخت دندانی به یکدیگر می پیوندند، به شکل طبیعی نمی توانند برداشته شوند. بر خلاف استخوان ها، دندان های انسان ها مانند مواد معدنی یا مخازن پروتئین عمل نمی کنند. کشیدن دندان دائمی تنها در صورت شرایط پاتولوژیک و در نتیجه تحلیل (بازجذب) اتفاق می افتد. استئوپنی و پوکی استخوان و نیز بیماری های سیستم غدد درون ریز، در صورت اختلال در سطح ریشه ها اتفاق نمی افتد، زیرا با لایه سمنتوبلاست ها محافظت شده اند.

 

 

اثرات بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

اثرات بیس فسفونات بر درمان ارتودنسی

بیس فسفونات ها و مکانیزم عمل آنها

از دهه 1990 تاکنون، بیس فسفونات ها به عنوان دارویی برای کنترل استئوپنی و پیشگیری از پوکی استخوان انسان ها استفاده شده است. آنها دسته ای از داروها را تشکیل می دهند که روی متابولیزم استخوان عمل می کنند، بویژه در نتیجه ترکیب/ پیوند ساده و سریع آنها با یون های معدنی، مخصوصاً کلسیم. وقتی یون هایی مانند کلسیم، در نتیجه معدنی سازی مجدد، داخل ماتریکس استخوان گنجانده می شوند، مولکول های بیس فسفونات ها را حمل می کنند که به بخشی از ساختار طبیعی تبدیل می شوند که در طول تغییر شکل طبیعی اسکلتی مجدداً جذب می شوند.

در طول فرایند از بین رفتن مواد معدنی، انتقال کلسیم های متصل به بیس فسفونات از طریق ترانس سیتوزهایی اتفاق می افتد که بوسیله کلاست هایی رو به بیرون حمل می شوند که منجر به بروز فعل و انفعالات شیمیایی می شوند که قادر به شروع فرایند آپوپتوز (مرگ برنامه ریزی شده) هستند. این روند مرگ طبیعی- که در آن سلول ها با از هم پاشیده شدن ساختار و بدون آنکه منجر به جاری شدن آنزیم ها یا ملکول هایی شونهد که باعث بروز التهاب می شوند، جذب استخوان را به کمترین میزان خود می رساند و روند تغییر شکل استخوان را کند می کند. در نتیجه، بیس فسفونات ها می توانند در کنترل تغییر شکل استخوان یا تسریع تغییر و تبدیل استخوان نقش داشته باشند، در نتیجه می توانند از استئوپنی و پوکی استخوان مداوم پیشگیری کنند.

تأثیرات بیس فسفونات ها می تواند در سه سطح اتفاق بیفتد: در سطح بافت، سلول، یا ملکول. بیس فسفونات گستره منطقه های جذب و عمق قسمت های خورده شده را در نتیجه کاهش فعالیت های استئوکلاستیک کاهش می دهد:

  • آنها مانع رفتن سلول ها به سطح استخوان می شوند.
  • آنها مانع فعالیت های سلولی می شوند.
  • آنها با تحریک آپوپتوز، طول عمر سلول ها را کاهش می دهند.
  • آنها روند فرایندهای تغییرات معدنی در طول جذب استخوان را تحت تأثیر قرار می دهند.

برخی از مکانیزم های عمل هستند که اگر با نوع بیس فسفونات یا با غلظت بیس فسفونات ناسازگار باشند، مانع مانع جذب استخوان می شوند، که متناقض تلقی می شوند. تأثیراتی که بیس فسفونات ها دارند عبارتند از: کاهش تولید اسید لاکتیک، مسدود کردن تولید آنزیم های لیزوزومال، کاهش سنتز پروستوگلاندین ها و کاهش تکثیر ماکروفاژها.

شواهدی وجود دارد مبنی بر عمل مستقیم سیتوتوکسیک ها روی کلاست ها. عملی که روی کلاست ها اعمال می شود می تواند نتیجه ممانعت از چسبیدن آنها به سطح استخوان باشد. بیس فسفونات ها علاوه بر عمل مستقیم روی کلاست ها، با عمل غیر مستقیم استئوبلاست ها که در عملکرد کلاست ها اختلال ایجاد می کند، مانع جذب استخوان نیز می شوند، به این شرط که این سلول ها BMUهای فعال و گسیل مجدد کلاست ها به سمت سطح استخوان را کنترل کنند.

مطالعات متعددی هستند که تأیید می کنند که بیس فسفونات ها عمل خاصی روی استئوبلاست ها انجام می دهند، مخصوصاً کلودرونات که- در دوزهای نسبتاً پایین تر در مقایسه با کاهش یا پیشگیری از جذب استخوان- می تواند ایجاد تمایز استئوبلاست ها را تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین بازسازی استخوان را تحریک می کند. بیس فسفونات ها نمی توانند ترشح استئوبلاست ها را افزایثش دهند که مانع شکل گیری و فعالیت کلاست ها می شوند.

در مقاله بعد به ادامه این بحث خواهیم پرداخت و برای شما خواهیم گفت بیس فسفونات تأثیر چندانی روی استخوان فک و در نتیجه روی نتایج درمان ارتودنسی ندارد.

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

در صورتی که اخیراً به ارتودنتیست مراجعه کرده اید، احتمالاً با شما راجع به تراش مینای دندان صحبت کرده است. احتمالاً به این فکر می کنید که تراش دندان چیست و آیا می تواند برای شما مفید و مناسب باشد یا خیر. اولاً، تراش مینای دندان چیزی مانند تراش موی سر نیست. تراش مینای دندان توسط ارتودنتیست و برای کمک به صاف کردن دندان ها انجام می شود. در این مقاله همه چیز راجع به این موضوع برای شما توضیح داده خواهد شد.

 

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

 

تراش مینای دندان چیست؟

تراش مینای دندان، در حقیقت به اندازه ای که به نظر می رسد ترسناک نیست و فرایند بسیار مفیدی است. این فرایند به این شکل انجام می شود:

ارتودنتیست ابتدا همه دندان های داخل دهان را از روی تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس اندازه گیری خواهد کرد. سپس اندازه همه دندان ها را با اندازه فک مقایسه خواهد کرد. در صورتی که فشردگی دندان ها موجب شلوغ شدن دهان شده باشد، ارتودنتیست شما تراشیدن مینای دندان ها قبل از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها را پیشنهاد خواهد داد. به هر حال، فرایند واقعی تراش مینای دندان عبارت است از استفاده از اره و سمباده برای باریک تر کردن دندان ها. طی این فرایندها مقدار قابل توجهی از دندان ها تراشیده نمی شود. این باریک کردن دندان ها معمولاً برای هر دندان به اندازه چند میلی متر انجام می شود، اما وقتی روی تمام دندان ها انجام می شود روی هم رفته مقدار زیادی محسوب می شود.

 

 

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

آیا تراش مینای دندان ها درد دارد؟

خوشبختانه، تراش مینای دندان درد ندارد. بله، ما هم می دانیم چنین به نظر می رسد که تراش مینای دندان ها با اره و سمباده، فوق العاده دردناک به نظر می رسد. با این حال، درد ندارد زیرا طی این فرایند به راحتی از بیرونی ترین سطح مینای دندان یک لایه بسیار نازک برداشته می شود. این بیرونی ترین لایه هیچ پایانه عصبی ندارد، بنابراین هیچ چیز احساس نخواهید کرد. با این حال، داخل دندان خود پایانه های عصبی دارید، به همین دلیل است که وقتی دندان به طور کامل شکسته می شود درد زیادی احساس می شود.

آیا تراش مینای دندان بی حسی نیاز دارد؟

خیر. همانطور که پیش از این اشاره شد، در بیرونی ترین لایه دندان هیچ پایانه عصبی وجود ندارد. به این معنا، از آنجا که هیچ دردی وجود ندارد هیچ بی حسی نیاز نیست.

آیا این کار منجر به آسیب به مینای دندان ها می شود؟

آری. تراش مینای دندان در ابتدا به دندان آسیب می رساند. این آسیب اجتناب ناپذیر است. با این حال، دندانپزشک هر گونه آسیب به مینای دندان را ترمیم خواهد کرد تا از پوسیدگی های بیشتر دندان پیشگیری کند.

آیا تراش مینای دندان موجب سفیدتر شدن دندان ها می شود؟

خیر. تراش مینای دندان باعث سفیدتر شدن دندان ها نمی شود زیرا این کار تنها روی قسمت های اینتردنتال (کناره های جانبی بین دو دندان) انجام می شود و به سطح بیرونی و قابل مشاهده دندان ها کاری ندارد. اغلب وقتی برای تراش مینای دندان ها مراجعه می کنید، دندانپزشک همزمان کار سفید کردن دندان ها را نیز انجام می دهد. این باعث شده است بسیاری افراد به این فکر کنند تراش مینای دندان منجر به سفیدتر شدن دندان ها کمک می کند.

 

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

تراش دندان برای درمان ارتودنسی

دلایل تراش مینای دندان

دندانپزشک ها معمولاً برای کارهایی که انجام می دهند دلایل خوبی دارند. در این مورد، در صورت فشرده بودن دندان ها، تراش مینای دندان یکی از گام های ضروری است که ارتودنتیست قبل از قرار دادن براکت روی دندان ها باید انجام دهد. فضای اضافی بین دندان ها اجازه می دهد دندان ها به کمک براکت ها راحت تر صاف شوند. بدون تراش مینای دندان ها، دندان ها با کمک براکت ها به تنهایی صاف نخواهند شد. در عوض، دندان ها در نهایت باز هم فشرده خواهند شد و به وضعیت زشت اولیه خود خواهند رسید. درمان ارتودنسی مؤثر واقع نخواهد شد.

علاوه بر این، گاهی اوقات تراش مینای دندان برای افراد بزرگسال ضروری است زیرا روند رشد کام (سقف دهان) و فک های آنها قبلاً تکمیل شده است، به این معنا که دندانپزشک نمی تواند تغییری در آنها ایجاد کند. معمولاً، ارتودنتیست سعی می کند با ایجاد تغییر در سخت کام و نرم کام، ساختار دندان را تنظیم کند. همانطور که پیش از این ذکر شد، صاف کردن دندان های برخی افراد بزرگسال با کمک ارتودنسی واقعاً امکان پذیر نیست، اما تراش مینای دندان ها می تواند آن را به یک گزینه برای آنها تبدیل کند.

علاوه بر این، راجع به فواصل کوچک بین دندان ها نگران نباشید. ارتودنتیست سیم های روی بریس ها را تنظیم خواهد کرد تا در نهایت همه فواصل بسته شوند. این فواصل بسیار کوچک هستند و اکثر افراد حتی متوجه وجود آنها نمی شوند. احتمالاً تنها خودتان به این فواصل دقت می کنید و می خواهید بسته شوند. این فواصل محلی برای انباشته شدن ذرات غذا هستند.

دیگر دلایل برای تراش مینای دندان

بیش از یک دلیل وجود دارد که ممکن است دندانپزشک ها تراش مینای دندان ها را پیشنهاد دهند. این کار معمولاً با اهداف زیبایی نیز انجام می شود. برخی از این دلایل دیگر عبارتند از:

کانتور دندان برای اهداف زیبایی

در این نوع کانتور دندان ها تراش داده می شوند تا صاف تر به نظر برسند. در این روش از بریس یا هر چیزی شبیه آن استفاده می شود. کانتور دندان معمولاً برای دو دندان جلو انجام می شود زیرا بیشتر دیده می شوند. در واقع، این از شایع ترین دلایلی است که تراش مینای دندان برای افراد انجام می شود. این فرایند نسبتاً ساده و بدون درد است.

جایگزینی دندان

در صورتی که دندان شما شکسته یا از دست رفته است، ممکن است دندانپزشک مجبور باشد دندان های مجاور را تراش دهد تا مطمئن شود دندان جایگزین به درستی در جای خود قرار می گیرد. این دلیل چندان معمولی نیست که برای آن مجبور باشید دندان های خود را تراش دهید، اما گاهگاهی اتفاق می افتد. دوباره باید بگوییم، وقتی “تراش مینای دندان” به گوشتان می رسد نگران نشوید، این یک بخش کاملاً عادی جایگزینی دندان است. این فرایند مخصوصاً برای دندان هایی انجام می شود که به دلیل نزدیکی بیش از حد دندان ها به یکدیگر، نوک تیز شده اند.

تغییر شکل دندان ها برای اطمینان از تناسب پروتزهای دندانی

در این مورد، تراش مینای دندان معمولاً قبل از قرار گیری هر نوع ابزاری بین دندان ها برای جایگزین دندان از دست رفته، لازم است. این کار انجام می شود به شکلی که ابزار دندانی به راحتی روی دندان ها قرار بگیرد. این کار اغلب با تراشیدن و ایجاد یک شکاف داخل دندان انجام می شود. گاهی اوقات این کار در صورتی انجام می شود که لازم است ابزار بین دندان ها قرار بگیرد. این تنها به نیازهای شما بستگی دارد.

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

تحلیل ریشه چیست؟

تحلیل فیزیولوژیک ریشه دندان فرایندی کاملاً طبیعی است که به مرور زمان و برای افتادن دندان های شیری اتفاق می افتد. تحلیل ریشه با اسکاری مقایسه شده است که پس از جراحی به جا می ماند. این فرایند تحت عنوان تحلیل آپیکال بافت ریشه تعریف می شود. در طول روند جابجایی دندان ها (ارتودنتیک یا غیر از آن)، فشارها از طریق دندان ها به الیاف پریودنتال لیگامان منتقل می شوند.

فشرده شدن بخش هایی از الیاف لیگامان منجر به تولید و نفوذ استئوکلاست ها می شود که در نهایت منجر به تحلیل و جذب استخوان می شود. در مناطقی که تحت کشش قرار می گیرند، تفاوت هایی در سطح استئوبلاست ها بوجود می آید و استخوان در آن قسمت ها رسوب (انباشته شدن) می کند. عدم تعادل بین جذب و رسوب، همراه با از دست رفتن بخشی از ویژگی های حمایت کننده سمنتوم می توانند منجر به جذب منطقه های سمنتوکلاست / استئوکلاست ریشه شود.

تصور می شود که تحلیل در طول دوره های فعال جابجایی دندان ها و زمانی اتفاق می افتد که تعادل به سمت نوک دندان به هم می خورد. رسوب (تولید مجدد استخوان) یا بازسازی سمنتال در طول دوره های خاموشی اتفاق می افتد. در صورتی که روند این دو مکانیزم دچار اختلال شود یا عدم تعادل آن به سمت تحلیل و جذب استخوان حفظ شود، از دست رفتن بافت ریشه می تواند اتفاق بیفتد. کوتاه شدن ریشه دندان در افرادی که هرگز تحت درمان ارتودنسی قرار نگرفته اند نیز مشاهده شده است.

 

 

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

آیا تحلیل ریشه انواع مختلفی دارد؟

آری. تحلیل ریشه می تواند پس از ضربه به دندان و در واکنش به التهاب نیز اتفاق بیفتد. انکیلوز دندان نیز ممکن است به فرایندهای جبران کننده در تحلیل مربوط شود. ارتودنتیست ها عموماً به تحلیل خارجی آپیکال ریشه (EARR) علاقه مند هستند، که شکلی از تحلیل سطحی محسوب می شود. EARR تنها به از دست رفتن مواد آپیکال ریشه دندان اشاره دارد، اما دیگر اشکال تحلیل نیز ممکن است مشاهده شوند، از جمله تحلیل جانبی (سرویکال) در سطح باکال ریشه دندان های مولر که در طول درمان سریع افزایش عرض کام (وسیع کردن کام) می تواند اتفاق بیفتد.

 

 

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

کوتاه شدن ریشه دندان چه زمانی رخ می دهد؟

مطالعاتی که روی سی تی های میکرو انجام شده اند، در عمق 90% از دندان های دائمی که تحت درمان ارتودنسی قرار نگرفته اند نیز مناطق میکروسکوپی EARR mm1/0 نشان داده اند. تصور می شود تحلیل های فرو رفته کوچک، مخصوصاً روی قسمت های جانبی ریشه بی ضرر باشند و نشانه طبیعی از بین رفتن تعادل بین تحلیل و تشکیل استخوان هستند. بروز EARR حیطه وسیعی از گزارش ها را نشان می دهد، در حالی که مطالعات بافت شناسی بیشتر از مطالعات بالینی بروز این مشکل را نشان می دهند. زنان بیشتر از مردان مستعد تحلیل ریشه دندان هستند.

بیشترین قسمت هایی که تحت تأثیر قرار می گیرند دندان های لترال دندان های پیشین فک بالا، دندان های پیشین فک بالا، دندان های پیشین فک پایین، و بخش دیستال ریشه های دندان های مولر اول فک پایین، دندان های پرمولر دوم فک پایین، و دندان های پرمولر دوم فک بالا هستند. به نظر می رسد خطرات تحلیل پس از سن 11 سالگی افزایش پیدا کنند.

چه مقدار از ریشه تحت تأثیر قرار می گیرد؟

تصور می شود EARR نامطلوب و خطرناک در 3-5 درصد از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند اتفاق بیفتد و این تحلیل به طور میانگین بین 1 تا 2 میلی متر است. با این حال، از آنجا که ماهیت آن به گونه ای است که نمی توان آن را پیش بینی کرد و پی بردن به وجود آن دشوار است، احتمال وقوع آن بیشتر است. در اکثر بیماران، تحلیل ریشه دندان ها 2 میلی متر یا کمتر است.

آیا شرایط دیگری هستند که منجر به تحلیل ریشه دندان ها شوند؟

محققان این شرایط را در وضعیت های دیگری مانند آسم و ارتباط آن با اختلالات غدد درون ریز مانند پر کاری تیروئید نیز مورد بررسی قرار داده اند، اما احتمال آنها بسیار اندک گزارش شده است.

آیا تحلیل ریشه دندان ها می تواند ریشه خانوادگی داشته باشد؟

به احتمال زیاد، آری. تحقیقات اخیر نشان می دهند احتمال اینکه تحلیل ریشه دندان علت خانوادگی و ژنتیکی داشته باشد بسیار زیاد است. اهمیت عوامل ژنتیکی در متابولیسم استخوان ها مورد تأیید قرار گرفته است. چندین مطالعه نیز حاکی از تأثیر ژنتیک روی EARR بوده اند.

 

 

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

عوامل خطرزای کوتاه شدن ریشه دندان کدامند؟

در گذشته تصور می شد ریشه های کوتاه به عنوان یکی از عوامل خطر زای تحلیل ریشه باشند. سوابق خانوادگی (بستگان درجه یک) نیز می توانند نقش داشته باشند. آسیب و ضربه قبل از درمان ارتودنسی نیز رابطه مستقیم با تحلیل ریشه دارد. به نظر می رسد درمان های ارتودنسی طولانی مدت نیز با تحلیل ریشه بیشتری همراه باشند. البته شواهد ضد و نقیض زیادی در مورد این موضوع وجود دارند که آیا افزایش سطح فشار در طول درمان ارتودنسی شدت تحلیل ریشه را افزایش می دهد یا خیر.

در صورت پی بردن به تحلیل ریشه ها چه باید کرد؟

در صورتی که دندانپزشک متوجه تحلیل ریشه ها شود، توصیه می شود یک دوره 4 تا 6 ماهه درمان غیر فعال شود. می توان ابزار ارتودنسی را به صورت غیر فعال در جای خود نگه داشت یا برداشت. ارتودنتیست باید به فکر این نیز باشد که اگر ابزار ارتودنسی برداشته شود احتمال بازگشت دندان ها به محل قبل خود وجود دارد و حتی ممکن است جابجایی آنها غیر قابل کنترل باشد.

چگونه می توان خطر تحلیل ریشه را به حداقل رساند؟

با گرفتن تصویر OPG در ماه های 4 تا 6 می توان از خطر آن آگاه شد، علاوه بر این، باید قبل از آغاز درمان نیز از عوامل خطر زا آگاه بود و به محضی که ارتودنتیست از بروز آن آگاه می شود باید آن را به بیمار اطلاع دهد. باید طول درمان را به کوتاه ترین زمان ممکن رساند و از کمترین فشار استفاده کرد.

فلوراید تراپی طی درمان ارتودنسی

در مقالات قبل برای شما گفتیم احتمال بروز پوسیدگی دندان ها در طول درمان ارتودنسی بسیار بالا است که باعث می شود هدف نهایی درمان که زیباتر کردن لبخند است از بین برود، به همین دلیل بیمار و ارتودنتیست باید همه تلاش خود را برای پیشگیری از بروز آن بکنند. در آخرین مطلبی که گفتیم راجع به فواید فلوراید برای جلوگیری از پوسیدگی دندان ها صحبت کردیم. در این مقاله قصد داریم از روش ها و محصولات مختلفی بگوییم که به دندان ها کمک می کنند فلوراید آنها تأمین شود.

دهانشویه ها

استفاده از دهانشویه های فلورایده رایج ترین روشی است که به پیشگیری از پوسیدگی دندان ها و ایجاد حفره روی آنها کمک می کند. دهانشویه های فلورایده موجب کاهش دمینرالیزیشن (کاهش مواد معدنی دندان ها) می شوند و می توانند معدنی سازی مینای دندان ها را در قسمت های نزدیک بندها و براکت های ارتودنسی افزایش دهند. راه های مختلفی برای استفاده از دهانشویه های فلورایده وجود دارد. از آنها می توان به صورت های زیر استفاده کرد:

  • در دوزهای پایین (05% NaF) با فواصل زمانی کمتر و تعداد دفعات بیشتر، یک یا دو مرتبه در ماه؛
  • در دوزهای بالا (2% NaF)، یک مرتبه در هفته یا دو مرتبه در ماه.

کاهش حفره های دندانی 25- 30% است. در صورتی که دهانشویه های NaF (0.05%–225 ppmF) به مدت 1 دقیقه استفاده شوند می توانند سطح فلوراید داخل بزاق دهان را به مدت 2 تا 4 ساعت افزایش دهند.

 

 

فلوراید تراپی طی درمان ارتودنسی

فلوراید تراپی طی درمان ارتودنسی

ژل های فلورایده

در ژل های فلورایده غلظت فلوراید می تواند بین 10000 تا 20000 ppm باشد. این ژل ها معمولاً نمونه NaF هستند که به صورت اسیدی آماده شده اند، که برای تبادل یون ها فوق العاده است. میزان تأثیرگذاری آنها به این بستگی دارد که که منطقه ای که قرار است روی آن کار شود چقدر قابل دسترسی است: سطوح دهلیزی (سطوح خارجی کلیه دندان ها، چه قدامی و چه خلفی) و زبانی دندان ها به بهترین شکل محافظت می شوند. ژل هایی که غلظت فلوراید آنها بالا است، با استفاده از تری اعمال می شوند و توسط دندانپزشک و در جراحی های دندانی انجام می شود. توصیه می شود تری به مدت 4 دقیقه در جای خود باقی بماند؛ بیمار حداقل به مدت یک تا یک ساعت و نیم پس از اعمال ژل فلورایده باید از شستشوی دهان، خوردن و نوشیدن هر چیزی خودداری کند. دو مرتبه انجام این کار در طول سال توصیه می شود.

 

 

فلوراید تراپی طی درمان ارتودنسی

فلوراید تراپی طی درمان ارتودنسی

وارنیش فلوراید

وارنیش های فلوراید با اهداف پیشگیرانه اطراف براکت های سمان (چسبانده) شده استفاده می شوند تا تأثیر پوسانندگی پلاک های باکتریایی را در مکان های بسیار آسیب پذیر مانند سطوح پروکسیمال (سطوح بین دو دندان مجاور) و سرویکال (قسمت طوق یا گردن دندان) کاهش دهد. این درمان نیازی به همکاری بیمار ندارد. این وارنیش ها با این هدف ابداع شدند که برای مدت زمان طولانی (تا 12 ماه یا بیشتر) به سطح مینای دندان ها بچسبند و فلوراید خود را به آهستگی روی سطوح مینای دندان ها آزاد کنند تا زمانی که بیمار در مطب سپری می کند کاهش پیدا کند. وارنیش های فلوراید معمولاً دو مرتبه در سال روی منطقه خاصی اعمال می شوند که ضایعات اولیه روی سطوح صاف و صیقلی ایجاد شده اند. سه نوع وارنیشی که در حال حاضر در بازار وجود دارند عبارتند از:

  • محافظ فلور Fluor Protector با فلوراید 1/0 درصد،
  • دورافات Duraphat با فلوراید 2/2 درصد،
  • بای فلوراید Bifluoride با فلوراید 5 درصد.

وارنیش های فلوراید باید در بیمارانی استفاده شوند که علاقه چندانی به برنامه های درمانی گسترده ندارند، از جمله درمان هایی که هر سه یا چهار ماه یک مرتبه، یا دو یا سه مرتبه در سال انجام می شوند. بنابراین، وارنیش ها به عنوان درمانی پیشگیرانه استفاده می شوند تا از دمینرالیزیشن (کاهش مواد معدنی) مینای دندان های اطراف براکت ها پیشگیری شود و موجب افزایش معدنی سازی مجدد ضایعات پوسیدگی و جلوگیری از بروز ضایعات بیشتر شود.

ترکیب وارنیش های فلوراید و کلرهگزیدین

کنترل با مواد آنتی میکروبیال در ترکیب با فلوراید، در بیماران پر خطر، می تواند نتایج فوق العاده ای داشته باشد. فلوراید و کلرهگزیدین ترکیبی قدرتمند تشکیل می دهند: فلوراید برای محافظت از بافت های سخت عمل می کند، در حالی که کلرهگزیدین پاتوژن های باکال (عوامل بیماری زای دهانی) موجود در بزاق و پلاک های دندانی را کاهش می دهد. وارنیش های آنتی باکتریال به صورت موضعی روی مناطق پر خطر اعمال می شوند، مانند ضایعات اولیه که باید پاکسازی شوند تا معدنی سازی مجدد مینای دندان ها ممکن شود. این مواد می توانند تعداد استرپتوکوک موتانس (Streptococcus mutans) موجود در پلاک های نزدیک ابزارهای ثابت را کاهش دهند. اعمال وارنیش بر پایه کلرهگزیدین به راحتی انجام می شود.

این ماده مانند رنگ با یک فرچه یا قلم مو روی دندان ها زده می شود و با یک جریان هوای ملایم روی سطح دندان خشک می شود. پس از اعمال وارنیش و قبل از خوردن یا آشامیدن هر چیزی، بیمار باید حداقل یک ساعت صبر کند. وارنیش های کلرهگزیدین نیز مانند ژل ها باید به صورت مکرر، دو یا سه مرتبه با فواصل چند روزه، و هر سه یا چهار ماه یک مرتبه اعمال شوند تا مؤثر واقع شوند. استفاده ترکیبی از وارنیش آنتی باکتریال و وارنیش فلوراید در جلوگیری از ضایعات پوسیدگی جدید تأثیر گذارتر هستند.

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

در دو مقاله قبل به بحث پوسیدگی دندان ها پرداختیم و گفتیم مهمترین هدف درمان ارتودنسی زیبایی بیشتر لبخند و دندان ها است، در حالی که اگر بهداشت دهان و دندان ها رعایت نشود و روی دندان ها لکه ایجا شود، نه تنها به زیبایی افزوده نمی شود، بلکه از زیبایی آنها کاسته نیز می شود. به همین دلیل لازم است از قبل تمهیدات لازم اندیشیده شوند. علاوه بر این گفتیم در طول درمان نیز لازم است کارهایی صورت گیرد که اولین کار به تخصص ارتودنتیست بستگی دارد. در این مقاله به ادامه این نکات می پردازیم.

 

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

بهداشت دهان و دندان ها

مراقبت های بالینی در طول هر درمان ارتودنسی ضروری است. حذف پلاک ها و ذرات غذا یکی از مهمترین الزامات رعایت بهداشت دهان و دندان است. نگرانی بابت بهداشت دهان و دندان ها باید دائمی باشد، نه تنها برای همه ارتودنتیست ها، بلکه برای بیماران: در طول دوره درمان بیمار باید علیرغم وجود ابزار با موفقیت سطح بهداشت دهان را رعایت کند.

آموزش دادن به بیمار برای حفظ دهان، و نیز رسیدگی و نظارت های ارتودنتیست ساده ترین راه برای درمان پیشگیرانه است که می تواند انجام شود. باید (با در نظر گرفتن سن بیمار، سطح اجتماعی- فرهنگی، و نیز ناتوانی های بیمار) روش درست مسواک زدن به بیمار آموزش داده شود. اگر بیمار نتواند با مسواک های معمولی این کارها را انجام دهد، مسواک های برقی به خوبی می توانند کمک کننده باشند و به طور کامل پلاک های دندانی را از بین ببرند.

مسواک زدن باید با خمیر دندان فلورایده انجام شود، زیرا مشخص شده است خمیر دندان های فلورایده خاصیت ضد پوسیدگی دارند.

پاکسازی و جرمگیری پلاک دندانی

علاوه بر بهداشت دهان در منزل، جرمگیری های پیشگیرانه تخصصی برای کاهش حجم باکتری های داخل دهان، افزایش تأثیرگذاری مسواک زدن و تسهیل پاکسازی توسط بیمار طراحی شده و انجام می شوند. جرمگیری یا پاکسازی تخصصی دندان ها، دو یا سه مرتبه در سال، می تواند به حفظ سلامت دندان ها کمک کند و تعداد پوسیدگی های دندان ها را کاهش دهد. این کار اجازه می دهد پاکسازی درست مناطقی که مسواک زدن آنها برای بیمار دشوار است، ممکن شود. سطوح کرونال دندان ها را می توان با استفاده از خمیرهای فلورایده با ذرات بیسار ریز، و کاپ یا برس پولیش الاستومر پولیش کرد تا مانع حفظ مکانیکی باکتری ها شد.

 

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

نظارت روی پوسیدگی ها

هر نوع ابزاری که استفاده می شود، حمله بافت سخت، وقتی اتفاق می افتد، با دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی) مینای دندان آغاز می شود. با ابزارهایی که نیاز به براکت دارند، این حملات می توانند از نزدیکی براکت های چسبانده شده روی دندان یا زیر بندها، زمانی آغاز شوند که پیوند از بین می رود و مایعات داخل دهان بین فلز و مینای دندان، جایی که پاکسازی درست غیر ممکن است، نفوذ می کند. بنابراین، پیوندهای بین دندان های عقب و بندها باید به طور منظم مورد بررسی قرار بگیرند تا از نفوذ بزاق جلوگیری شود. اگر هیچ شک و شبهه ای در مورد کیفیت سیل وجود داشته باشد، بندها باید برداشته شده و مجدداً قرار داده شوند.

 

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

سیل کردن فرو رفتگی ها و شکاف ها

فرو رفتگی ها و شیارهای روی دندان ها مستعد بروز پوسیدگی هستند. این قسمت های پر پیچ و خم را نمی توان به راحتی مسواک زد و اعمال موضعی فلوراید نیز تنها اندکی می تواند به محافظت از آن کمک کند. با سیل کردن شیارها و فرو رفتگی های تمام دندان های دائمی در حال رشد می توان از بروز پوسیدگی در آنها پیشگیری نمود: دندان های پرمولر، مخصوصاً دومین مولرهای دائمی که در طول درمان ارتودنسی بیرون می آیند.

هدف سیل کردن شیارها و فرو رفتگی ها از سمت اکلوزال دندان، کاهش حجم باکتریایی با صاف و صیقلی شدن اشکال فوق العاده مارپیچی است که برای تجمع ذرات غذا و باکتری ها مناسب هستند، در نتیجه پاکسازی آنها راحت تر خواهد شد.

 

فلوراید تراپی موضعی

سال هاست که بهترین عملکرد فلوراید به همگان ثابت شده است. یون های فلوراید دارای ویژگی پیشگیرانه و حفاظتی در برابر پوسیدگی ها دارند. علاوه بر این:

  • با جلوگیری از فرایندهای برخی آنزیم ها، متابولیسم باکتری ها در پلاک های دندانی را تغییر می دهد.
  • با فعالیت روی تشکیل فلورای (انبوهی از یک دسته موجودات زنده) باکتریایی و (یا) روی فعالیت های متابولیک میکرو ارگانیسم ها، مانع تولید اسیدها می شود.
  • با ایجاد یک تأثیر معدنی سازی، مخصوصاً در غلظت های پایین، دمینرالیزیشن را کاهش می دهد و معدنی سازی مجدد ضایعات پوسیده اولیه را افزایش می دهد. در طول دوره های مکرر پایین آمدن PH محیط دهان، اعمال فلوراید روی لایه های سطحی مینای دندان آسان می شود.

مهم ترین تأثیر ضد پوسیدگی فلوراید موضعی شکل گیری کلسیم فلوراید است، که به داخل سطح سالم یا حفره های ریز ضایعات فعالی که هنوز به مرحله حفره پوسیدگی نرسیده اند نفوذ می کنند. وقتی سطوح زیرین دندان در معرض فلوراید قرار می گیرند، یون های فلوراید به سطح می چسبند و کریستال های کلسیم فلوراید را تشکیل می دهند. سپس می توانند به عنوان مخازنی عمل کنند که فلوراید می تواند از آنها آزاد شود.

هر چه فلورایدی که در روز نخست درمان اعمال می شود بیشتر باشد، ساختار کریستال های فلوراید کلسیم نیز بهتر شکل خواهد گرفت. به همین دلیل اعمال فلوراید یا فلوراید تراپی درست پس از اِچ کردن با اسید (نخستین مرحله چسباندن براکت ارتودنسی روی دندان) بسیار مهم است.

واکنش پیشگیرانه فلوراید به میزان غلظت آن، و نیز تعداد دفعاتی که روی دندان ها اعمال می شود بستگی دارد. تأثیرات موضعی فلوراید می توانند چند برابر شوند: هر چه دندان بیشتر در معرض فلوراید قرار بگیرد، بیشتر در برابر پوسیدگی مقاوم می شود . حتی با یک افزایش اندک در غلظت فلوراید موجود در بزاق و پلاک ها می توان با افزایش معدنی سازی، به خوبی از دندان در برابر پوسیدگی محافظت کرد. فلوراید می تواند به مدت 2 تا 6 ساعت، با غلظت 03/0- 1/0 داخل بزاق باقی بماند. بنابراین علاوه بر استفاده از خمیردندان های فلورایده، سطوح ضایعات نازکی که به تازگی شکل گرفته اند را می توان با اعمال موضعی وارنیش ها، ژل ها، یا محلول های فلورایده، در مراحل اولیه در طول درمان ارتودنسی درمان کرد تا معدنی سازی مجدد سطح مینای دندان تحریک شود.

 در مقاله بعد به این دسته از روش های اعمال فلوراید روی دندان ها و ضرورت مراجعات منظم به ارتودنتیست برای جلوگیری از پوسیدگی دندان خواهیم پرداخت…

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی – بخش دوم

در مقاله قبل به معرفی مفهوم و جنبه های مختلف پوسیدگی دندان پرداختیم و در ادامه گفتیم رعایت بهداشت دهان و دندان ها در طول درمان ارتودنسی نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله به عوامل خطرزایی می پردازیم که در طول درمان ارتودنسی دندان ها را تهدید می کنند و در ادامه راهکارهایی برای پیشگیری از بروز پوسیدگی در طول ارتودنسی ارائه خواهیم داد.

دندان های جلوی فک بالا و اولین دندان های مولر دائمی، بیشتر از سایر دندان ها مستعد دمینرالیزیشن هستند. سه مکانی که بیشتر از هر جای دیگری در معرض خطر دمینرالیزیشن هستند عبارتند از: منطقه های سرویکال (گردن یا طوق دندان)، منطقه های زیر بندهای بریس ارتودنسی، و مینای نزدیک براکت های چسبانده شده روی دندان ها.

این ضایعه های اولیه که در طول درمان ارتودنسی اتفاق می افتند از نظر بالینی به شکل حلقه های مات نسبتاً سفید یا خاکستری در کناره های پیوند بین سمان (چسب ارتودنسی) و مینای دندان، و عموماً در سطح لثه ها در پایه نیمه زیرین براکت ها ظاهر می شوند. در صورتی که از دست رفتن مواد معدنی سطح دندان ادامه پیدا کند، در پی آن، تشکیل بازگشت ناپذیر حفره های دندانی وجود خواهد داشت.

پیشگیری از خطرات پوسیدگی در طول درمان ارتودنسی

بیمارانی که از ابزارهای ارتودنسی استفاده می کنند باید به عنوان بیمارانی تلقی شوند که در معرض خطر بالای پوسیدگی دندان هستند، که لازم است قبل از درمان ارتودنسی، در طول آن، و نیز پس از آن، برای آنها راهکارهای پیشگیرانه اندیشیده شود.

قبل از درمان ارتودنسی

 

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی - بخش دوم

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی – بخش دوم

 

مشاوره حضوری

اولین کاری که باید انجام شود مصاحبه با بیمار است که باید انجام شود تا الگوهای رفتاری، عادات غذا خوردن بهداشت دندانی، و در صورت امکان، سوابق قرار گرفتن تحت فلوراید تراپی مشخص شوند. در مورد کودکان، در این جلسه باید میزان آمادگی خانواده و تمایل آنها برای کمک به موفقیت آمیز بودن درمان مورد بررسی قرار بگیرد، عامل ضروری که می تواند کیفیت بالای پیگیری درمان های مختلف ارائه شده را تضمین کند. این مصاحبه می تواند با معاینات دقیق و کامل و نیز گرفتن تصاویر رادیوگرافی دنبال شود.

معاینات بالینی

درست در ابتدای درمان ارتودنسی دندان ها باید وضعیتی داشته باشند که موجب تسهیل درمان ارتودنسی شوند و احتمالاً موجب بروز مشکلات موضعی نشوند که به اشتباه نتایج مستقیم خود درمان ارتودنسی تعبیر شوند. نقش دندانپزشک، خواه دندانپزشک عمومی یا دندانپزشک اطفال، انجام تحقیقات سیستمیک برای پی بردن به اختلالات و ناهنجاری های مشهود و غیر مشهود، و نیز بررسی کامل آنها است. در این گزارش دندانپزشکی باید موارد زیر ذکر شوند:

  • تعداد دندان هایی که وجود دارند، وجود ندارند، و درمان شده اند باید ذکر شود؛
  • همه ضایعات پوسیدگی که از نظر بالینی قابل مشاهده هستند و مشکلات و پیچیدگی های آنها باید ثبت شوند؛
  • هر گونه ناهنجاری های ساختاری که ممکن است منجر شوند قسمت های شکننده خاصی بوجود بیایند، باید شناسایی شوند.

گرفتن تصاویر رادیوگرافی

علاوه بر معاینات دندانی، بررسی دقیق، صحیح، و سیستمیک رادیوگرافیک باید انجام شوند. و باید اهداف زیر را داشته باشند:

  • میزان هر گونه ضایعه پوسیدگی و پیچیدگی های احتمالی آن را مشخص نماید.
  • بازگشت هر گونه ضایعه پوسیدگی زیر پر شدگی دندان در آن قابل مشاهده باشد.
  • بتوان با کمک آن روی پیشرفت درمان اپکسوژنزیس یا اپکسیفیکیشن نظارت داشت.

درمان های مراقبتی دندانی

پس از این معاینات، باید طرح درمان درست و مناسب ریخته شود تا درمان های مراقبتی دندانی مختلف مورد نیاز قبل از درمان ارتودنسی، آغاز شوند. آماده سازی دندان ها قبل از درمان ارتودنسی یکی از گام های ضروری است. ارتودنتیست باید شخصاً در این مرحله دخالت داشته باشد و در کنار دندانپزشک کودکان یا دندانپزشک عمومی اطمینان حاصل کند که همه تمهیدات پیشگیرانه اندیشیده شده اند و درمان های لازم انجام شده اند.

کارهای زیر باید انجام شوند:

  • درمان همه پوسیدگی ها
  • درمان همه مشکلات پالپ که در نتیجه پوسیدگی دندان ها بوجود آمده اند
  • ترمیم انسجام آناتومیک و عملکردی دندان ها برای حمایت از درمان ارتودنسی
  • سیل کردن پیشگیرانه فرو رفتگی ها و برجستگی های همه دندان های دائمی

آموزش و ایجاد انگیزه

قبل از اقدامات درمانی و پیشگیرانه، مهم ترین موضوع باید دادن توصیه های تغذیه ای باشد: بیمار باید راجع به پوساننده بودن غذاها و عادات بد غذایی مانند خوردن میان وعده به بیمار آگاهی داده شود تا یاد بگیرد نسبت به آنچه می خورد حساس باشد.

بعلاوه، ایجاد انگیزه و آگاهی در رابطه با بهداشت دهان و دندان ها، باید در طرح درمان مورد تأیید قرار گیرد. بیمار قبل از آغاز درمان باید سطح قابل قبولی از بهداشت دهان و دندان ها را رعایت کند، و انتظار می رود این سطح بهداشت را در طول درمان حفظ کند. قوانین بهداشتی باید یک عادت همیشگی باقی بمانند، و بیمار برای همیشه به آنها پایبند باشد.

در طول درمان ارتودنسی

توجه خاصی باید به انتخاب موادی شود که برای چسباندن ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها استفاده می شوند، و همچنین پیشگیری های بر پایه فلوراید.

قرار دادن ابزار ارتودنسی روی دندان

توصیه می شود بندها خیلی نزدیک روی دندان ها قرار بگیرند، اما وقتی فشار و تأثیر جویدن بالا باشد، معمولاً این برای حفظ چسب دندانپزشکی کافی نیست. سمان (چسب های مخصوص ارتودنسی) گلاس آینومر سال ها مورد استفاده قرار گرفته است و راهکار خوبی برای این مشکل است. شکنندگی آن کمتر از اکسی فسفات است، قدرت چسبندگی آن به فلز و مینای دندان یکسان است و از آن فلوراید آزاد می شود، در نتیجه به حفاظت از دندان کمک می کند. استفاده از آن پیشرفت بزرگی در راستای کاهش چشمگیر دمینرالیزیشن زیر بندها است.

نتایج موفقیت آمیز درمان ارتودنسی نیز به کیفیت باندینگ (چسبیدن) براکت ها به دندان ها دارد. چسباندن براکت ها باید همیشه بعد از درمان سطوح amelar با درمان پیشگیرانه به منظور زدودن پلاک ها و دیگر جرم ها انجام شود. باندینگ قابل قبول با استفاده از ترکیب اسید فسفوریک رزین کامپوزیت بدست می آید. انتخاب موادی که برای چسباندن استفاده می شود باید هم برای بالا رفتن قدرت باندینگ و هم قدرت مراقبتی با دقت انجام شود. اغلب از رزین کامپوزیت استفاده می شود، اما مطالعات حاکی از این هستند که تشکیل پلاک های باکتریایی روی این رزین ها بیشتر از مینای دندان اتفاق می افتد، که می تواند موجب از بین رفتن مواد معدنی اطراف براکت ارتودنسی شود.

سمان گلاس آینومر نیز می توانند برای چسباندن براکت ها استفاده شوند: دندان ها قبل از آن نیاز به اچ کردن با اسید ندارند و پس از برداشته شدن براکت هیچ تغییری در سطح amelar ایجاد نمی شود. نتایج نشان می دهند وقتی سمان گلاس آینومر به عنوان چسب ارتودنسی استفاده می شود، کاهش چشمگیری در ضایعات پوسیدگی دندان ها مشاهده می شود. این مواد تعداد لکه های سفیدی که پس از برداشتن ابزار مشاهده می شوند را نیز کاهش می دهند.

پس از برداشته شدن براکت ها، کامپوزیت به جا مانده باید از روی دندان ها برداشته شود: اگر این کار انجام نشود، محل انباشته شدن پلاک های باکتریایی و جایی برای تشکیل پوسیدگی دندان ها خواهد شد.

 

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی – بخش اول

هدف درمان ارتونسی رسیدن به اکلوژن دندانی صحیح است، در عین حال که به طور همزمان تلاش می شود ظاهر و زیبایی بیمار بهبود پیدا کند. با این حال امروزه می دانیم که در طول درمان ارتودنسی اگر مراقبت های دقیق صورت نگیرند، خطر پوسیدگی دندان ها افزایش خواهد یافت، که می تواند به بیمار آسیب برسانند و موفقیت نتایج درمان را به خطر بیندازند. ایجاد ضایعات پوسیدگی در نتیجه درمان ارتودنسی می توانند نتیجه پاکسازی ناکافی پلاک های دندانی باشند که ابزارهای داخل دهان مانع انجام این کار می شوند.

به منظور پیشگیری از تأثیرات مضر پوسیدگی دندان ها، باید به طور دقیق بدانید این مشکل با چه خطراتی می تواند همراه باشد. بنابراین، عوامل خطر زای مربوط به هر بیمار باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی مورد بررسی دقیق قرار بگیرند و در طول دوره درمان نیز تحت نظارت دقیق قرار داشته باشند تا بتوان از بروز یا پیشرفت آنها پیشگیری نمود.

در این مقاله قصد داریم به معرفی پوسیدگی دندان ها، عوامل خطر زای آنها در درمان ارتودنسی، و راهکارهایی برای پیشگیری از بروز آن قبل، در طول، و پس از درمان ارتودنسی بپردازیم.

عوامل اصلی پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان نتیجه در هم شکستن بافت های سخت دندان در نتیجه نفوذ باکتری به درون آنها و پیشرفت روند دمینرالیزیشن demineralization (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) موضعی است. پوسیدگی دندان ها می تواند در نتیجه عوامل مختلفی بروز پیدا کند. پوسیدگی ها تحت عمل همزمان چندین عامل شکل می گیرند:

 

 

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی – بخش اول

 

باکتری هایی که باعث پوسیدگی دندان میشوند

داخل دهان و پلاک های دندانی باکتری های متعددی وجود دارند. استرپتوکوک موتانس Streptococcus mutans اصلی ترین میکرو ارگانیسمی است که منجر به پوسیدگی دندان های انسان ها می شود. این باکتری از کربوهیدرات ها به عنوان ماده غذایی و منبع انرژی استفاده می کند، آنها را متابولیز می کند تا اسید لاکتیک تولید کند، که موجب پایین آمدن PH دهان و در نتیجه دمینرالیزیشن مینای دندان ها می شود. این اختلال عفونی گسترش پیدا می کند و به تدریج همه دندان ها را درگیر می سازد.

نقش غذا در گسترش پوسیدگی دندان ها

غذا در شکل گیری و گسترش پوسیدگی دندان ها نقش مهمی ایفا می کند. باکترهای پوساننده دندان ها می توانند داخل دهان دوام بیاورند و در آنجا تنها در صورتی عمل خواهند کرد که قند قابل تخمیر غذا پیدا کنند تا نیازهای متابولیک آنها را تأمین کند. ساکاروز معمول ترین کربوهیدرات غذا است. این ماده به طور طبیعی در اکثر میوه ها و سبزیجات وجود دارد، اما به دلخواه به بسیاری از محصولات غذایی افزوده می شود. از جمله عواملی که باید وجود داشته باشند تا غذا موجب پوسیدگی دندان ها شوند عبارتند از طول دوره زمانی شرایط پوساننده دندان، میزان قابلیت نگهدارندگی دهان، شکل فیزیکی غذا، انواع غلظت های کربوهیدرات های موجود، و عادات غذایی بیمار.

 

 

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی  – بخش اول

زمینه و زمان لازم برای فعالیت باکتری ها

آناتومی دندان ها می تواند یکی از عوامل خطر زای مربوط به میزبان باشد. قرار گیری نامناسب دندان ها در کنار یکدیگر می تواند محل مناسبی برای انباشته شدن پلاک و پوسیدگی دندان ها باشد. پوسیدگی دندان ها می تواند در برجستگی ها و فرو رفتگی های دندان های عقب دهان بروز پیدا کند، که می تواند قسمت های پر پیچ و خمی بوجود بیاورد که حتی نرم ترین فرچه های مسواک ها نیز قادر نیستند به آنها دسترسی داشته باشند.

بزاق دهان نیز نقش مهمی در روند پوسیدگی دندان ها ایفا می کند. عمل آن الزاماً ضد پوسیدگی دندان ها است، زیرا با عمل “شستشوی” مکانیکی خود می تواند ذرات غذا را پاکسازی کند، و با برخی ترکیبات خود می تواند به عنوان تأمین کننده مواد معدنی مینای دندان ها عمل کند. بنابراین، هر گونه تغییر در روند ترشح بزاق دهان می تواند زمینه را برای بروز پوسیدگی دندان ها فراهم کند.

مانند هر بیماری دیگری، پوسیدگی دندان ها نتیجه موازنه ناپایدار بین شدت عوامل پاتولوژیک که در بالا ذکر شدند، و واکنش مقاومتی بیولوژیک است. پوسیدگی دندان ها زمانی بروز می یابد که تعادل بین، از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها و تأمین مجدد آن، از بین برود. پوسیدگی دندان ها یک فرایند پویا است که روند پیشرفت آن در برخی بازه های زمانی ثابت است. روند پوسیدگی دندان ها به طور کلی در مراحل ابتدایی خود، در شرایط مطلوب، قابل بازگشت است، اما با رسیدن به مراحل پیشرفته خود، غیر قابل بازگشت خواهد بود.

 

 

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی  – بخش اول

درمان ارتودنسی و افزایش خطر پوسیدگی دندان ها

در کنار خطرات معمولی که برای پوسیدگی دندان ها وجود دارند، درمان های ارتودنسی نیز از جمله عوامل خطر زای اجتناب ناپذیر هستند. قرار گرفتن یک ابزار ثابت ارتودنسی داخل دهان می تواند منجر به تشکیل مقدار زیادی پلاک دندانی شود، زیرا رعایت بهداشت دهان و دندان ها بسیار دشوار خواهد شد، قدرت پاکسازی بزاق دهان کاهش خواهد یافت، و محیطی بوجود خواهد آورد که برای بروز پوسیدگی ها مناسب خواهد بود. قرار گرفتن ابزارهای ثابت ارتودنسی داخل دهان، با افزایش تعداد باکتری های پوساننده دندان، می تواند اکوسیستم دهان را تغییر دهد. این تغییرات تعادل بین روند از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان (demineralization) و تأمین مجدد آن (remineralization) را به هم می ریزد، در نتیجه خطر پوسیدگی دندان های بیمار افزایش خواهد یافت.

بعلاوه، درمان ارتودنسی بیشتر در دوران نوجوانی انجام می شود، زمانی که دندان های دائمی به تازگی بیرون آمده اند و بواسطه مینای جوان آنها، بیشتر مستعد پوسیدگی هستند. این باعث بالا رفتن خطر پوسیدگی دندان ها می شود، به همین دلیل درمان ارتودنسی در این سن بیشتر منجر به بروز پوسیدگی دندان ها می شود. این پوسیدگی ها می توانند داخل برجستگی ها و فرو رفتگی های دندان ها نفوذ کنند، که بیش از 60% از ضایعات پوسیدگی دندان ها را تشکیل می دهند. با این حال، ضایعات پوسیدگی ها می توانند روی سطوح صاف و صیقلی متمرکز شوند، و منجر به تشکیل ضایعات ناشی از دمینرالیزیشن، تحت عنوان “لکه های سفید رنگ” شوند.

 

در مقاله بعد به ادامه دیگر جوانب این مشکل، راه های پیشگیری از بروز و پیشرفت آن خواهیم پرداخت…

 

ارتودنسی و لق شدن دندان ها

چه عواملی باعث لق شدن دندان ها می شوند؟

در کودکان، لق شدن دندان ها دور از انتظار نیست، زیرا نشان دهنده از دست رفتن دندان های شیری و رشد دندان های دائمی است. با این حال، پس از نوجوانی، لق شدن دندان ها دیگر طبیعی نیست و باید جدی گرفته شود. علیرغم این واقعیت که دندان های ما از ثبات بالایی برخوردار هستند و یک عمر دوام دارند، به دلایل مختلفی می توانند لق شوند.

دندان لق کاملاً نا امید کننده نیست، بلکه نیاز است خیلی فوری، به مشکلی که در پس آن وجود دارد پرداخته شود، در غیر اینصورت، آسیبی که وارد می شود می تواند بازگشت ناپذیر باشد و دندانپزشک قادر به نجات دندان نخواهد بود.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

شایع ترین علل لق شدن دندان ها در بزرگسالی

بیماری لثه

التهاب شدید لثه ها، که پریودنتیت نیز نامیده می شود، منجر به در هم شکسته شدن استخوانی می شود که دندان را در جای خود نگه می دارد. این فرایند عموماً بدون درد است بنابراین، معمولاً زمانی لق بودن دندان کشف می شود که تکان خوردن آن آغاز شود. در افرادی که بیماری دیابت آنها تحت کنترل نیست، یا با وجود دیگر مشکلات پزشکی، بیماری لثه می تواند تشدید شود.

ضربه یا آسیب

هر گونه ضربه به صورت ناشی از ورزش های پر زد و خورد، زمین خوردن، یا تصادف، می تواند منجر به آسیب به دندان ها و بافت ها و ساختارهای اطراف آن شود، که منجر به لب پر شدن، شکستگی یا لق شدن دندان ها می شود. این موارد نیاز به رسیدگی اورژانسی دارند.

پوکی استخوان

پوکی استخوان بیماری است که منجر به تضعیف استخوان های ستون فقرات، مچ ها و لگن می شود. فک ها نیز می توانند تحت تأثیر قرار بگیرند، حفره های بیشتری در آنها بوجود بیاید، و شکننده تر شوند. یکی از داروهایی که برای درمان پوکی استخوان استفاده می شوند (بیس فسفونات) می تواند منجر به بروز شرایط نادری به نام استئونکروز در فک ها شود، که منجر به لق شدن دندان ها می شود.

بارداری

از آنجا که هورمون های استروژن و پروژسترون در طول دوران بارداری افزایش می یابند، خطر بیماری لثه نیز افزایش می یابد. در صورت عدم وجود بهداشت کافی دهان، التهاب موجود در لثه ها می تواند تشدید شود و منجر به لق شدن دندان ها شود.

مشکلات بایت

شرایط دیگری که می تواند منجر به لق شدن دندان ها شود مشکلات بایت است. وقتی دندان ها روی یکدیگر قرار می گیرند به شکل ایده آل، فشار بایت به طور یکسان روی همه دندان های عقب توزیع می شود. مشکلات بایت می توانند نتیجه شرایط متعددی باشند، از جمله همه انواع کجی های دندان ها (کجی، فشردگی، چرخیدگی، و متمایل بودن) و فک ها (کراس بایت، دیپ بایت، اپن بایت). ترمیم های دندانی مانند پر شدگی ها، روکش ها، و بریج ها نیز می توانند منجر به بروز مشکلات بایت شوند.

وقتی بایت ناصاف است، قسمت ها یا دندان های خاصی مجبور به تحمل فشار زیادی هستند که می تواند به ساختارهای اطراف دندان آسیب برساند. این فشارها می توانند موجب کشیدگی الیاف پریودنتال لیگامان اطراف یک دندان شوند و به فیبرهای کوچکی که آن را به استخوان اطراف متصل می کنند آسیب خواهد رساند، که منجر به لق شدن دندان خواهد شد. فشارهای شدید نیز می توانند شکل استخوان اطراف دندان ها را تحت تأثیر قرار دهند.

اغلب، مشکلات بایت به ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر مربوط می شوند، شرایطی که به فشار وارد شده به برخی دندان ها و الیاف لیگامان آنها می افزاید. بعلاوه، مشکلات بایت می توانند منجر به تشدید بیماری لثه شوند، که دلیل شماره یک لق شدن دندان ها است.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

درمان لق شدن دندان ها

به منظور یافتن بهترین راهکار برای درمان لق شدگی دندان ها، دندانپزشک باید دریابد در درجه اول چه چیزی موجب بروز این مشکل شده است. علل احتمالی پزشکی نیز باید مورد بررسی قرار بگیرند، از جمله دیابت و به هم خوردن تعادل هورمون ها.

در صورتی که بیماری لثه موجب لق شدگی دندان ها شده باشد، بهداشت دهان و دندان ها باید بهبود یابد و پاکسازی عمقی دندان ها (جرمگیری و تسطیح سطح ریشه یا روت پلنینگ) ضروری است. در مورد آسیب و ضربه، دندانپزشک باید دندان لق را با باندینگ (بستن) به دندان های مجاور ثابت کند. این می تواند راهکاری موقتی یا دائمی باشد. بسته به وخامت مشکل، پس از حوادث تروماتیک ممکن است درمان ریشه ضروری باشد.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

درمان ارتودنسی به منظور اصلاح مشکلات بایت و پیشگیری از لق شدن دندان ها

در اکثر موارد لق شدگی دندان ها، عامل اصلی، وارد شدن نیروی شدید جویدن است که می تواند منجر به وارد آمدن فشار زیاد به بافت های اطراف شود. در صورتی که این مشکل برطرف نشود، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود، و با کم شدن تعداد دندان ها، دندان های باقی مانده متحمل فشار بیشتری خواهند بود. دندانپزشک ها باید بتوانند همه عواملی که می توانند منجر به بروز مشکلات بایت شوند را تجزیه و تحلیل کنند؛ زیرا ممکن است تعویض ترمیم های دندانی ضروری باشد.

در صورت وجود مشکلات بایت، محافظه کارانه ترین راهکار برای پرهیز از مشکلات بیشتر و بهبود سلامت دندان ها، درمان ارتودنسی است. با جابجا کردن دندان های کج، فک ها می توانند به درستی روی یکدیگر قرار بگیرند و فشار به طور یکسان روی همه دندان ها توزیع شود. با این کار می توان از لق شدن دندان ها و بروز دیگر مشکلات از قبیل مشکلات مفاصل فک، سر درد و دیگر دردها، پیشگیری نمود.

راحت ترین راه برای اصلاح بایت و لبخند به طور همزمان، استفاده از الاینرهای شفاف است. این گزینه درمان برای افراد بزرگسالی فوق العاده است که عموماً تصور می کنند استفاده از براکت ها خجالت آور است. الاینرها متحرک هستند و می توان آنها را خارج نمود، به همین دلیل راهکاری راحت هستند.

عادت بد دهان و دندان

هر کسی ممکن است در یک بازه زمانی در طول عمر خود یک سری عادات بد داشته باشد. همه این عادات بخشی از شخصیت هر فرد را تشکیل می دهند، اما می توانند واقعاً آسیب رسان باشند. وقتی عادات بد ما روی سلامت دهان ما تأثیر می گذارند، نتایج آن می تواند هم برای بدن و هم برای جیب ما فوق العاده دردناک باشند. با داشتن این موضوع در ذهن، به فهرستی از بدترین عاداتی رسیده ایم که در کودکانی که در سن رشد به سر می برند می توانند به دهان و دندان های آنها آسیب برسانند.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

مکیدن انگشت

مکیدن انگشت یکی از شایع ترین عادات دوران کودکی است. کودکانی که مدت زمانی طولانی انگشت خود را می مکند، با خطر کج شدن دندان های دائمی مواجه هستند که به تازگی بیرون آمده اند. در صورتی که انگشت همیشه به دندان هایی که در حال بیرون آمدن هستند فشار وارد کند، می تواند باعث کج رشد کردن دندان ها و بروز مال اکلوژن شود. مال اکلوژن های اصلی به ترکیب فشاری مربوط می شوند که مستقیماً از سوی انگشت وارد می شود و موجب تغییر الگوهای فشار گونه ها و لب ها می شود. فشار گونه ها روی گوشه های دهان بیشترین فشار است. بواسطه انقباض ماهیچه های شیپوری در طول فرایند مکیدن، فشار ماهیچه های گونه به دندان های عقب فک بالا افزایش پیدا می کند و باعث می شود ماگزیلا شکل V به خود بگیرد.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

تنفس دهانی

تنفس دهانی را می توان به سه دسته تقسیم نمود:

الف) انسدادی: کودکانی که حین فرو بردن هوا از راه مجرای بینی آنها وقفه ایجاد می شود.

ب) از روی عادت: این مشکل از روی عادت بروز پیدا می کند، هر چند اختلالات غیر عادی از بین رفته اند.

ج) آناتومیک: وقتی آناتومی لب های بالا و پایین کوتاه است، به شکلی که نمی توانند به خوبی و بدون تلاش بسته شوند.

کودکانی که عادت تنفس دهانی را دارند، معمولاً صورت باریکتری دارند، دندان های جلوی آنها رو به جلو و به سمت لب ها متمایل است، و لب ها به شکلی باز می شوند که لب بالا پشت دندان های پیشین فک پایین قرار می گیرند. به علت عدم تحریک طبیعی ماهیچه زبان، و نیز بواسطه وجود فشار شدید روی دندان های نیش و در منطقه دندان های مولر و در نتیجه انقباض ماهیچه های حلقوی دهان (orbicularis oris) و ماهیچه های شیپوری (buccinators ماهیچه های لپ)، قسمت باکال ماگزیلا (فک بالا)، منجر به تغییر شکل آن به V و افزایش ارتفاع پالاتال می شود. بنابراین، بر اساس برخی نظرات، تنفس دهانی از نظر بالینی منجر به کشیده و باریک شدن صورت می شود. وقتی این اتفاق دائماً تکرار شود، می تواند منجر به ناهنجاری هایی در دندان های جلوی فک بالا (جلو آمدگی) شود و بایت قدامی باز خواهد بود (اپن بایت).

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

فشردن زبان پشت دندان ها یا تانگ تراستینگ (Tongue thrusting)

عادت فشردن زبان پشت دندان ها می تواند ناشی از تغذیه نادرست از شیشه شیر باشد و معمولاً با دیگر عادات بد مانند مکیدن انگشت، جویدن لب، و جویدن ناخن همراه است. در صورتی که این اتفاق به صورت مکرر رخ دهد، می تواند منجر به بروز اپن بایت و اوربایت ناکامل و نیز قرار گیری نوک زبان جلوتر از حد طبیعی شود.

جویدن اشیاء

عادت جویدن اشیاء، که می تواند شامل موارد زیر باشد:

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

 

جویدن ناخن

عادت بد دهانی که در آن دندان های پیشین فک های بالا و پایین تحت فشار ناخن قرار می گیرد. این عادت در کودکانی که قبلاً عادت جویدن انگشت داشته اند شایع است. جویدن ناخن ریشه در استرس، تقلید از اعضای خانواده، وراثت، و تغییر عادت مکیدن انگشت دارد. زیر ناخن همیشه تمیز نیست که این، علاوه بر مشکلاتی که برای دندان ها بوجود می آورد می تواند باعث بیماری های عفونی شود. در برخی موارد عادت جویدن ناخن می تواند موجب ساییدگی دندان های جلوی فک پایین شود.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

جویدن انگشت

عادت مکیدن انگشت در کودکان حدود سنین 1-2 سالگی اتفاق می افتد. اگر این عادت پیوسته تا سن 5 سالگی یا بیشتر ادامه داشته باشد می تواند منجر به ناهنجاری هایی در وضعیت دندان ها شود. انگشت ها دندان های جلوی فک بالا را رو به جلو، و فک پایین را رو به عقب فشار خواهند داد. به همین دلیل فک بالا برجسته به نظر می رسد.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

براکسیسم

براکسیسم عادت بد ساییدن دندان های دو فک روی یکدیگر است که می تواند در کودکی و نیز در بزرگسالی بروز پیدا کند. معمولاً این عادت حین خواب اتفاق می افتد به همین دلیل فرد از عادت بد خود اطلاعی ندارد. براکسیسم در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد. براکسیسم می تواند موجب ساییدگی سطح دندان های هر دو فک، هم دندان های دائمی و هم دندان های شیری شود. لایه های مینای دندان (بیرونی ترین لایه دندان ها) که از سطح دندان ها محافظت می کنند، از بین می روند در نتیجه موجب بروز درد در دندان می شوند. وقتی این عادت ادامه پیدا می کند، می تواند منجر به آسیب به بافت های پریودنتال (بافتی که از دندان ها محافظت می کند)، مال اکلوژن، شکست دندان ها در نتیجه فشار بسیار زیاد و ناهنجاری در مفاصل فکی- گیجگاهی (مفاصلی که فک پایین را به استخوان متصل می کند) شود.

برای درمان این موارد، دندانپزشک ابزارهای خاصی می سازد که به طور ویژه طراحی شده اند و بر اساس دندان های بیمار ساخته می شوند. این ابزارها نایت گارد (محافظ دندان شبانه) نامیده می شوند و حین خواب مورد استفاده قرار می گیرند. این ابزار مانعی بین دندان های دو فک بالا و پایین بوجود می آورد. با استفاده از این ابزار می توانید مانع آسیب بیشتر به دندان ها شوید و به بیمار کمک کنید عادت بد خود را ترک کند. اگر قرار باشد به مهمترین علت بروز براکسیسم بپردازیم، مشورت با یک روانشناس یکی از کارهایی است که می تواند به از بین بردن این عادت کمک کند.