ارتودنسی و لق شدن دندان ها

چه عواملی باعث لق شدن دندان ها می شوند؟

در کودکان، لق شدن دندان ها دور از انتظار نیست، زیرا نشان دهنده از دست رفتن دندان های شیری و رشد دندان های دائمی است. با این حال، پس از نوجوانی، لق شدن دندان ها دیگر طبیعی نیست و باید جدی گرفته شود. علیرغم این واقعیت که دندان های ما از ثبات بالایی برخوردار هستند و یک عمر دوام دارند، به دلایل مختلفی می توانند لق شوند.

دندان لق کاملاً نا امید کننده نیست، بلکه نیاز است خیلی فوری، به مشکلی که در پس آن وجود دارد پرداخته شود، در غیر اینصورت، آسیبی که وارد می شود می تواند بازگشت ناپذیر باشد و دندانپزشک قادر به نجات دندان نخواهد بود.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

شایع ترین علل لق شدن دندان ها در بزرگسالی

بیماری لثه

التهاب شدید لثه ها، که پریودنتیت نیز نامیده می شود، منجر به در هم شکسته شدن استخوانی می شود که دندان را در جای خود نگه می دارد. این فرایند عموماً بدون درد است بنابراین، معمولاً زمانی لق بودن دندان کشف می شود که تکان خوردن آن آغاز شود. در افرادی که بیماری دیابت آنها تحت کنترل نیست، یا با وجود دیگر مشکلات پزشکی، بیماری لثه می تواند تشدید شود.

ضربه یا آسیب

هر گونه ضربه به صورت ناشی از ورزش های پر زد و خورد، زمین خوردن، یا تصادف، می تواند منجر به آسیب به دندان ها و بافت ها و ساختارهای اطراف آن شود، که منجر به لب پر شدن، شکستگی یا لق شدن دندان ها می شود. این موارد نیاز به رسیدگی اورژانسی دارند.

پوکی استخوان

پوکی استخوان بیماری است که منجر به تضعیف استخوان های ستون فقرات، مچ ها و لگن می شود. فک ها نیز می توانند تحت تأثیر قرار بگیرند، حفره های بیشتری در آنها بوجود بیاید، و شکننده تر شوند. یکی از داروهایی که برای درمان پوکی استخوان استفاده می شوند (بیس فسفونات) می تواند منجر به بروز شرایط نادری به نام استئونکروز در فک ها شود، که منجر به لق شدن دندان ها می شود.

بارداری

از آنجا که هورمون های استروژن و پروژسترون در طول دوران بارداری افزایش می یابند، خطر بیماری لثه نیز افزایش می یابد. در صورت عدم وجود بهداشت کافی دهان، التهاب موجود در لثه ها می تواند تشدید شود و منجر به لق شدن دندان ها شود.

مشکلات بایت

شرایط دیگری که می تواند منجر به لق شدن دندان ها شود مشکلات بایت است. وقتی دندان ها روی یکدیگر قرار می گیرند به شکل ایده آل، فشار بایت به طور یکسان روی همه دندان های عقب توزیع می شود. مشکلات بایت می توانند نتیجه شرایط متعددی باشند، از جمله همه انواع کجی های دندان ها (کجی، فشردگی، چرخیدگی، و متمایل بودن) و فک ها (کراس بایت، دیپ بایت، اپن بایت). ترمیم های دندانی مانند پر شدگی ها، روکش ها، و بریج ها نیز می توانند منجر به بروز مشکلات بایت شوند.

وقتی بایت ناصاف است، قسمت ها یا دندان های خاصی مجبور به تحمل فشار زیادی هستند که می تواند به ساختارهای اطراف دندان آسیب برساند. این فشارها می توانند موجب کشیدگی الیاف پریودنتال لیگامان اطراف یک دندان شوند و به فیبرهای کوچکی که آن را به استخوان اطراف متصل می کنند آسیب خواهد رساند، که منجر به لق شدن دندان خواهد شد. فشارهای شدید نیز می توانند شکل استخوان اطراف دندان ها را تحت تأثیر قرار دهند.

اغلب، مشکلات بایت به ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر مربوط می شوند، شرایطی که به فشار وارد شده به برخی دندان ها و الیاف لیگامان آنها می افزاید. بعلاوه، مشکلات بایت می توانند منجر به تشدید بیماری لثه شوند، که دلیل شماره یک لق شدن دندان ها است.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

درمان لق شدن دندان ها

به منظور یافتن بهترین راهکار برای درمان لق شدگی دندان ها، دندانپزشک باید دریابد در درجه اول چه چیزی موجب بروز این مشکل شده است. علل احتمالی پزشکی نیز باید مورد بررسی قرار بگیرند، از جمله دیابت و به هم خوردن تعادل هورمون ها.

در صورتی که بیماری لثه موجب لق شدگی دندان ها شده باشد، بهداشت دهان و دندان ها باید بهبود یابد و پاکسازی عمقی دندان ها (جرمگیری و تسطیح سطح ریشه یا روت پلنینگ) ضروری است. در مورد آسیب و ضربه، دندانپزشک باید دندان لق را با باندینگ (بستن) به دندان های مجاور ثابت کند. این می تواند راهکاری موقتی یا دائمی باشد. بسته به وخامت مشکل، پس از حوادث تروماتیک ممکن است درمان ریشه ضروری باشد.

 

ارتودنسی و دندان های لق

ارتودنسی و دندان های لق

درمان ارتودنسی به منظور اصلاح مشکلات بایت و پیشگیری از لق شدن دندان ها

در اکثر موارد لق شدگی دندان ها، عامل اصلی، وارد شدن نیروی شدید جویدن است که می تواند منجر به وارد آمدن فشار زیاد به بافت های اطراف شود. در صورتی که این مشکل برطرف نشود، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود، و با کم شدن تعداد دندان ها، دندان های باقی مانده متحمل فشار بیشتری خواهند بود. دندانپزشک ها باید بتوانند همه عواملی که می توانند منجر به بروز مشکلات بایت شوند را تجزیه و تحلیل کنند؛ زیرا ممکن است تعویض ترمیم های دندانی ضروری باشد.

در صورت وجود مشکلات بایت، محافظه کارانه ترین راهکار برای پرهیز از مشکلات بیشتر و بهبود سلامت دندان ها، درمان ارتودنسی است. با جابجا کردن دندان های کج، فک ها می توانند به درستی روی یکدیگر قرار بگیرند و فشار به طور یکسان روی همه دندان ها توزیع شود. با این کار می توان از لق شدن دندان ها و بروز دیگر مشکلات از قبیل مشکلات مفاصل فک، سر درد و دیگر دردها، پیشگیری نمود.

راحت ترین راه برای اصلاح بایت و لبخند به طور همزمان، استفاده از الاینرهای شفاف است. این گزینه درمان برای افراد بزرگسالی فوق العاده است که عموماً تصور می کنند استفاده از براکت ها خجالت آور است. الاینرها متحرک هستند و می توان آنها را خارج نمود، به همین دلیل راهکاری راحت هستند.

عادت بد دهان و دندان

هر کسی ممکن است در یک بازه زمانی در طول عمر خود یک سری عادات بد داشته باشد. همه این عادات بخشی از شخصیت هر فرد را تشکیل می دهند، اما می توانند واقعاً آسیب رسان باشند. وقتی عادات بد ما روی سلامت دهان ما تأثیر می گذارند، نتایج آن می تواند هم برای بدن و هم برای جیب ما فوق العاده دردناک باشند. با داشتن این موضوع در ذهن، به فهرستی از بدترین عاداتی رسیده ایم که در کودکانی که در سن رشد به سر می برند می توانند به دهان و دندان های آنها آسیب برسانند.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

مکیدن انگشت

مکیدن انگشت یکی از شایع ترین عادات دوران کودکی است. کودکانی که مدت زمانی طولانی انگشت خود را می مکند، با خطر کج شدن دندان های دائمی مواجه هستند که به تازگی بیرون آمده اند. در صورتی که انگشت همیشه به دندان هایی که در حال بیرون آمدن هستند فشار وارد کند، می تواند باعث کج رشد کردن دندان ها و بروز مال اکلوژن شود. مال اکلوژن های اصلی به ترکیب فشاری مربوط می شوند که مستقیماً از سوی انگشت وارد می شود و موجب تغییر الگوهای فشار گونه ها و لب ها می شود. فشار گونه ها روی گوشه های دهان بیشترین فشار است. بواسطه انقباض ماهیچه های شیپوری در طول فرایند مکیدن، فشار ماهیچه های گونه به دندان های عقب فک بالا افزایش پیدا می کند و باعث می شود ماگزیلا شکل V به خود بگیرد.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

تنفس دهانی

تنفس دهانی را می توان به سه دسته تقسیم نمود:

الف) انسدادی: کودکانی که حین فرو بردن هوا از راه مجرای بینی آنها وقفه ایجاد می شود.

ب) از روی عادت: این مشکل از روی عادت بروز پیدا می کند، هر چند اختلالات غیر عادی از بین رفته اند.

ج) آناتومیک: وقتی آناتومی لب های بالا و پایین کوتاه است، به شکلی که نمی توانند به خوبی و بدون تلاش بسته شوند.

کودکانی که عادت تنفس دهانی را دارند، معمولاً صورت باریکتری دارند، دندان های جلوی آنها رو به جلو و به سمت لب ها متمایل است، و لب ها به شکلی باز می شوند که لب بالا پشت دندان های پیشین فک پایین قرار می گیرند. به علت عدم تحریک طبیعی ماهیچه زبان، و نیز بواسطه وجود فشار شدید روی دندان های نیش و در منطقه دندان های مولر و در نتیجه انقباض ماهیچه های حلقوی دهان (orbicularis oris) و ماهیچه های شیپوری (buccinators ماهیچه های لپ)، قسمت باکال ماگزیلا (فک بالا)، منجر به تغییر شکل آن به V و افزایش ارتفاع پالاتال می شود. بنابراین، بر اساس برخی نظرات، تنفس دهانی از نظر بالینی منجر به کشیده و باریک شدن صورت می شود. وقتی این اتفاق دائماً تکرار شود، می تواند منجر به ناهنجاری هایی در دندان های جلوی فک بالا (جلو آمدگی) شود و بایت قدامی باز خواهد بود (اپن بایت).

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

فشردن زبان پشت دندان ها یا تانگ تراستینگ (Tongue thrusting)

عادت فشردن زبان پشت دندان ها می تواند ناشی از تغذیه نادرست از شیشه شیر باشد و معمولاً با دیگر عادات بد مانند مکیدن انگشت، جویدن لب، و جویدن ناخن همراه است. در صورتی که این اتفاق به صورت مکرر رخ دهد، می تواند منجر به بروز اپن بایت و اوربایت ناکامل و نیز قرار گیری نوک زبان جلوتر از حد طبیعی شود.

جویدن اشیاء

عادت جویدن اشیاء، که می تواند شامل موارد زیر باشد:

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

 

جویدن ناخن

عادت بد دهانی که در آن دندان های پیشین فک های بالا و پایین تحت فشار ناخن قرار می گیرد. این عادت در کودکانی که قبلاً عادت جویدن انگشت داشته اند شایع است. جویدن ناخن ریشه در استرس، تقلید از اعضای خانواده، وراثت، و تغییر عادت مکیدن انگشت دارد. زیر ناخن همیشه تمیز نیست که این، علاوه بر مشکلاتی که برای دندان ها بوجود می آورد می تواند باعث بیماری های عفونی شود. در برخی موارد عادت جویدن ناخن می تواند موجب ساییدگی دندان های جلوی فک پایین شود.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

جویدن انگشت

عادت مکیدن انگشت در کودکان حدود سنین 1-2 سالگی اتفاق می افتد. اگر این عادت پیوسته تا سن 5 سالگی یا بیشتر ادامه داشته باشد می تواند منجر به ناهنجاری هایی در وضعیت دندان ها شود. انگشت ها دندان های جلوی فک بالا را رو به جلو، و فک پایین را رو به عقب فشار خواهند داد. به همین دلیل فک بالا برجسته به نظر می رسد.

 

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

عادات بد دهانی منجر به مال اکلوژن

براکسیسم

براکسیسم عادت بد ساییدن دندان های دو فک روی یکدیگر است که می تواند در کودکی و نیز در بزرگسالی بروز پیدا کند. معمولاً این عادت حین خواب اتفاق می افتد به همین دلیل فرد از عادت بد خود اطلاعی ندارد. براکسیسم در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد. براکسیسم می تواند موجب ساییدگی سطح دندان های هر دو فک، هم دندان های دائمی و هم دندان های شیری شود. لایه های مینای دندان (بیرونی ترین لایه دندان ها) که از سطح دندان ها محافظت می کنند، از بین می روند در نتیجه موجب بروز درد در دندان می شوند. وقتی این عادت ادامه پیدا می کند، می تواند منجر به آسیب به بافت های پریودنتال (بافتی که از دندان ها محافظت می کند)، مال اکلوژن، شکست دندان ها در نتیجه فشار بسیار زیاد و ناهنجاری در مفاصل فکی- گیجگاهی (مفاصلی که فک پایین را به استخوان متصل می کند) شود.

برای درمان این موارد، دندانپزشک ابزارهای خاصی می سازد که به طور ویژه طراحی شده اند و بر اساس دندان های بیمار ساخته می شوند. این ابزارها نایت گارد (محافظ دندان شبانه) نامیده می شوند و حین خواب مورد استفاده قرار می گیرند. این ابزار مانعی بین دندان های دو فک بالا و پایین بوجود می آورد. با استفاده از این ابزار می توانید مانع آسیب بیشتر به دندان ها شوید و به بیمار کمک کنید عادت بد خود را ترک کند. اگر قرار باشد به مهمترین علت بروز براکسیسم بپردازیم، مشورت با یک روانشناس یکی از کارهایی است که می تواند به از بین بردن این عادت کمک کند.

نحوه استفاده از نخ دندان ارتودنسی

همه ارتودنتیست ها برای بیماران خود توضیح خواهند داد که با وجود براکت های فلزی سنتی روی دندان ها، کشیدن نخ دندان دشوارتر از زمانی خواهد بود که فرد تحت درمان نیست. مهم تر از همه اینکه طی مدت استفاده از این ابزارها باید فواصل بین دندان ها تمیز نگه داشته شود. خوشبختانه، از نخ دندان های قدیمی خوب با دست خالی استفاده می کنید یا هر نوع دیگر از ابزارهای مفید نخ دندان کشیدن، کاملاً تمیز نگه داشتن دندان ها و براکت ها کاری ضروری است که باید آن را انجام دهید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

استفاده از نخ دندان های معمولی

در صورت امکان از نخ دندان های دارای روکش مومی استفاده کنید.

وقتی با وجود براکت های ارتودنسی نخ دندان می کشید، مهم است به خاطر داشته باشید که اجزاء فلزی و زوایای زیادی هستند که باید نخ دندان به آنها برخورد داشته باشد. به این علت، ممکن است بخواهید هر زمان که تمایل دارید از نخ دندان های نازک با روکش مومی استفاده نمایید. احتمال گیر کردن نخ دندان بدون روکش مومی کنار براکت ها زیاد است.

  • مقدار نخی که باید استفاده کنید می تواند بر اساس اندازه دهان و دست های شما متفاوت باشد. اکثر منابع دندانپزشکی توصیه می کنند که یک تکه نخ دندان حدود 30 تا 40 سانتی متری استفاده کنید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نخ دندان را از پشت براکت عبور دهید.

نخ دندان را با یک دست از چند سانتی انتهای آن بگیرید. با دقت آن را از زیر یا روی سیم اصلی براکت ها عبور دهید، مراقب باشید گیر نکند. برای انجام این کار، آینه می تواند کمک کننده باشد.

  • آرام باشید. سیم روی براکت ها را با نخ دندان نکشید- فقط می خواهید نخ دندان را به پشت آن بفرستید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نخ دندان را بین دندان های خود بکشید.

هر سر نخ دندان را با یک دست بگیرید. آن ها را دور انگشتان اشاره خود بپیچید. یک انگشت اشاره خود را رو به داخل دهان و به آرامی نخ دندان را بکشید، به گونه ای که به داخل فضای بین دندان ها فرو برود.

  • اگر قبلاً زیاد از نخ دندان استفاده می کرده اید، این کار باید برای شما طبیعی باشد. تنها می خواهید نخ را در فضای بین دندان ها حرکت دهید و آن را به داخل شکاف هل دهید. برای برخی از دندان ها، این کار اندکی دشوارتر است، که آن هم به خاطر فشرده بودن آنها است.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نخ دندان را به بالا و پایین بکشید.

اکنون که نخ دندان بین دندان ها قرار گرفته است، از انگشتان خود برای بالا و پایین بردن آن از لثه ها به جایی که حرکت دادن آن دشوار است، استفاده کنید. آن را به آرامی بکشید، به گونه ای که نخ دندان با داخل هر دو دندان تماس داشته باشد. باید این فضای باریک را در حد امکان “بخراشید” این کار را کنار هر دندان پنج مرتبه انجام دهید.

  • این حرکت خراشیدن ممکن است به ظاهر چنین به نظر برسد که هیچ کاری انجام نمی دهید، اما در واقع اینطور نیست. کشیدن نخ دندان تنها برای بیرون آوردن ذرات غذای گیر کرده کنار دندان ها و ابزار نیست این کار برای زدودن پلاک های دندانی نیز مهم است. پلاک های دندانی لایه های نازکی از باکتری هستند که می توانند موجب پوسیدگی، برزو درد، و در صورتی که به آنها توجه نشود، موجب تغییر رنگ دندان ها شوند.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نخ دندان را با دقت بیرون بکشید.

یک سر نخ دندان را بگیرید و آن را به آرامی بیرون بکشید، مراقب باشید به براکت یا سیم گیر نکند.

  • این کار را برای فاصله بین همه دندان ها تکرار کنید.
  • برای انجام این کار زمان صرف کنید. کشیدن درست نخ دندان هنگامی که براکت های ارتودنسی روی دندان ها وجود دارند می تواند سه برابر بیشتر از همیشه زمان ببرد، اما از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا مسواک زدن به تنهایی نمی تواند کمک کننده باشد.
  • علاوه بر این، ممکن است مقداری خونریزی لثه ها را تجربه کنید که بواسطه التهابی که پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها اتفاق می افتد، کاملاً طبیعی است.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

استفاده از فلاس تریدر

استفاده از فلاس تریدر را امتحان کنید.

آیا نخ دندان کشیدن با نخ دندان های معمولی کار دشواری است؟ فلاس تریدر ابزاری است که می تواند بسیار کمک کننده باشد، و فرو بردن نخ دندان به پشت براکت ها را بسیار آسان سازد. تریدر شبیه یک سوزن پلاستیکی کوچک است، و می تواند برای نخ کردن مورد استفاده قرار بگیرد.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

یک تکه نخ دندان را داخل سوراخ تریدر فرو کنید.

این کار شبیه سوزن نخ کردن است. سوزن پلاستیکی را زیر سیم کمانی براکت های خود فرو ببرید و نخ را از درون آن بکشید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نخ دندان را مثل همیشه استفاده کنید.

اکنون که نخ دندان در جای خود قرار گرفته است، آن را مثل همیشه با انگشتان دو دست خود بگیرید و بین دندان های خود بکشید. نخ را بیرون بکشید و این کار را برای فواصل دندان های دیگر تکرار کنید. تریدر فرو بردن نخ دندان در جای درست را آسان می کند.

  • هنگام اعمال فشار برای دسترسی بین دندان ها مراقب باشید- به آرامی به عقب و جلو حرکت کنید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

استفاده از واتر فلاسر

واتر فلاسر ابزاری برای کمک به کشیدن نخ دندان.

یک دستگاه واتر فلاسر خریداری کنید. بسیاری از دندانپزشک ها و ارتودنتیست ها استفاده از ابزار مخصوصی به نام واتر فلاسر را، برای کمک به کشیدن نخ دندان توصیه می کنند.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

 

بر اساس دستورالعمل داخل بروشور، مخزن آب دستگاه را پر کنید. سعی کنید به طور منظم مخزن آن را پاکسازی کنید تا از انباشته شدن باکتری داخل آن جلوگیری شود.

  • برای محافظت آنتی باکتریال بیشتر از دهان و پیشگیری از ژنژیویت، مقداری دهانشویه به مخزن آن اضافه کنید.

 

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از نخ دندان در ارتودنسی

نحوه استفاده از واتر فلاسر.

این ابزار آب را به صورت باریک، با فشار پرتاب می کند که می تواند برای زدودن ذرات غذای بین دندان ها و پاکسازی لای دندان ها استفاده شود. معمولاً دندانپزشک ها استفاده از آنها را به جای نخ دندان توصیه می کنند. استفاده از آنها به عنوان مکمل کشیدن نخ دندان واقعاً کمک کننده است، زیرا به بیرون آوردن ذرات غذایی کمک می کنند که دسترسی به آنها دشوار است. یکی دیگر از فواید استفاده از واتر فلاسر، تحریک لثه ها، و احیاء سلامت و عملکرد صحیح لثه هایی است که ملتهب هستند و تحلیل رفته اند.

سیم های ارتودنسی

سیم ارتودنسی ابزارهایی هستند که برای وارد آوردن فشار لازم به براکت ها به منظور جابجایی دندان ها به محل ایده آل آنها استفاده می شوند. این سیم ها از مواد مختلفی ساخته می شوند، که در این مقاله قصد داریم به معرفی آنها بپردازیم.

سیم ارتودنسی از جنس استیل ضد زنگ

از زمان معرفی درمان ارتودنسی در دهه 1930 تاکنون، سیم های کمانی از جنس استیل ضد زنگ گزینه ای شناخته شده در درمان ارتودنسی باقی مانده اند؛ زیرا دارای مزایای بسیاری هستند، از جمله: انعطاف پذیر بودن، سازگار بودن با بدن انسان، مقاومت محیطی، سفتی، قابلیت ارتجاعی، و ارزان بودن. یکی از مزایای استیل ضد زنگ این است که با دستکاری فرمولاسیون آن طی روند تولید، می توان ترکیبات و ویژگی های نهایی فیزیکی آن را تغییر داد. این کار مفید است زیرا اجازه می دهد درصد وزن هر ماده تشکیل دهنده استیل ضد زنگ را تنظیم کرد، در نتیجه هر یک می توانند ویژگی های مختلفی داشته باشند. در اصل، سیم های استیل ضد زنگ عموماً شامل 25-17% کرومونیوم و 25-8% نیکل هستند و درصد باقی مانده مواد آن آهن است.

در حالی که فرمولاسیون های جدیدتر حاوی 18% کرمونیوم و 8% نیکل هستند، و در نتیجه عموماً تحت عنوان استیل ضد زنگ 8-18 شناخته می شوند. یکی از مهم ترین نتایج مهم و مزایای این شکل ترکیب استیل ضد زنگ، مخصوصاً با توجه به استفاده از آن در حفره دهان، ویژگی مقاومت آن در برابر زنگ زدن است. این به دلیل وجود کرومونیوم داخل آلیاژ است؛ ثابت شده است که وقتی کرومونیوم بیشتر از 10 درصد است، یک لایه سطحی از اکسید کرومونیوم روی استیل ضد زنگ تشکیل می دهد تا مقاومت آن را در برابر خوردگی افزایش دهد. بعلاوه، ویژگی های فیزیکی این نوع استیل ضد زنگ به گونه ای است که عموماً از مقاومت بالایی برخوردار هستند، که میزان استحکام آن را 100-93% بیشتر از استیل های ضد زنگ مرسوم می کند. بعلاوه، همان طور که در بالا ذکر شد، نه تنها تغییر ترکیب استیل ضد زنگ از طریق فرمولاسیون های خاص امکان پذیر است، بلکه می تواند با روش های مختلف ساخت و تولید ترکیب شود، که اجازه می دهد ویژگی های آن قابل تنظیم باشند.

این معمولاً با تغییر میزان سرد کاری و تابکاری در طول ساخت انجام می شود. یک قانون کلی که در این روند وجود دارد رابطه غیر مستقیم بین مقاومت و شکل پذیری است؛ بنابراین، به طور کلی، با بالا رفتن استحکام، میزان شکل پذیری سیم کاهش می یابد، و بالعکس. طی فرایند سرد کاری و تابکاری، دو درجه اصلی استیل ضد زنگ می توانند دسته بندی شوند، معمولی و درجه یک. درجه معمولی دارای میزان بالای شکل پذیری و میزان پایین قابلیت شکستن است؛ در حالی که، درجه یک آن از استحکام بالاتری برخوردار است اما احتمال خراب شدن و تغییر شکل آن کمتر است. با این ویژگی ها است که سیم کمانی استیل ضد زنگ از تنوع و دوام بالایی برخوردار است، و به عنوان یکی از پر استفاده ترین سیم های کمانی ارتودنسی باقی مانده است.

 

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی کبالت – کرومونیوم

در دهه 1960 آلیاژ کبالت کرومونیوم راهی بازار شد. کبالت کرومونیوم از کبالت (40%)، کرومونیوم (20%)، آهن (16%)، و نیکل (15%) ساخته شده است. کبالت کرومونیوم و استیل ضد زنگ مشخصه های فیزیکی مشابهی دارند، هر دو از یک درجه سختی برخوردارند؛ با این حال، یکی از اصلی ترین مزایای کبالت کرومونیوم در دسترس بودن آن در چهار درجه حرارت متفاوت است، که با ساخت آنها طی یک فرایند درمان گرمایشی ممکن است.

این یکی از مهم ترین مزایایی است که به ارتودنتیست امکان می دهد بتواند حین کار به آن اشکال مختلفی بدهد، و اجازه می دهد آن را به شکل حلقه خم کند، یا آن را به شکل V درآورد، یا هر عامل تعدیل کننده دیگری داخل سیم کمانی بگنجاند. بنابراین، با این ویژگی ها، سیم های کمانی کبالت کرومونیوم تحت شرایط بالینی خاص ارتودنسی می توانند مفید باشند؛ از جمله اینکه، پس از شکل دادن آن در اشکال مختلف می توان با تاباندن نور، آن را سفت کرد، که در بسیاری موارد یک مزیت محسوب می شود.

 

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی از آلیاژ نیکل – تیتانیوم

ابداع آلیاژ نیکل- تیتانیوم، که در اصل برای برنامه های فاصله ای در نظر گرفته شده بودند، جای خود را بین انواع سیم های کمانی ارتودنسی پیدا کردند. پس از مدت کوتاهی از معرفی آنها به بازار، نیکل- تیتانیوم (که عموماً نیتینول Nitinol نامیده می شود) به سرعت مورد استقبال قرار گرفتند زیرا ویژگی های فیزیکی آنها اجازه می دادند کاملاً انعطاف پذیر باشد.

این ویژگی بسیار مفید بود زیرا اجازه می داد سیم کمانی نیکل تیتانیومی حافظه دار باشد، به این معنا که این قابلیت را داشت که پس از تخریب شکل، مجدداً به شکل اصلی خود برگردد. بعلاوه، ویژگی های فیزیکی نیکل تیتانیوم که به طور کلی حاوی 50% نیکل و 50% تیتانیوم بود، از طریق تأثیر حافظه شکل، به جای وارد آوردن یک فشار ناگهانی مخرب، اجازه می داد فشار مداوم و اندکی به دندان ها وارد شود.

در برخی موارد، این امکان وجود دارد که ویژگی های فیزیکی نیکل تیتانیوم از بین بروند و به آن یک شکل فوق الاستیکی بدهند، که اجازه می دهد به راحتی به حالت قبل برگردند، این می تواند به آنها ویژگی پلاستیکی بدهد. از سوی دیگر، آلیاژهای اولیه نیکل تیتانیوم محدودیت هایی داشتند.

یکی از این محدودیت های نیکل تیتانیوم سنتی عدم شکل پذیری آنها بود که تحت فشار شکل خود را از دست می دادند یا شکسته می شدند. هر چند این شکل ناپذیری هنوز هم در سیم های کمانی نیکل تیتانیوم وجود دارد، اما شکنندگی اولیه آنها که موجب تخریب نمونه های اولیه می شد را نداشتند. این ویژگی در آلیاژهای martensitic جدیدتر مانند Titanal یا Orthonol ، نیز مشهود است که از استحکام و حالت ارتجاعی مشابه نیتینول برخوردار هستند اما شکل پذیری آنها بهتر است.

 

بند ارتودنسی – بخش دوم

در مقاله قبل به معرفی یکی از ابزارهای ارتودنسی، بند ارتودنسی، پرداختیم و اشاره کردیم بندها حلقه های فلزی هستند که به دور دندان های مولر قرار می گیرند تا به عنوان تکیه گاهی برای سیم های کمانی عمل کنند و از سایر استفاده های آنها گفتیم. در ادامه برای شما توضیح دادیم برای قرار گرفتن آنها به دور دندان ها ابتدا باید فضای کافی بین دندان ها وجود داشته باشد، که اگر وجود نداشته باشد باید ایجاد شود. پس از آن از دندان ها قالب تهیه می شود تا بند هم اندازه چند دندان مولر ساخته شود.

جلسه دوم برای حدود یک هفته بعد مشخص خواهد شد. هدف این جلسه نصب کردن و چسباندن بندهای ارتودنسی در جای خود است. بر اساس قالب دندان های شما، ارتودنتیست اندازه درست بندها برای هر دندان را بدست خواهد آورد.

بند ارتودنسی

بند ارتودنسی

پس از برداشته شدن سپراتورهای الاستیک، هر بند بررسی و روی دندان تنظیم می شود. بند به آرامی با استفاده از ابزاری به نام “بایت استیک” در جای خود فشار داده می شود. علاوه بر این، ارتودنتیست از شما خواهد خواست دندان های خود را روی بند قرار دهید.

وقتی ارتودنتیست از اندازه بودن بند مطمئن می شود، بندها خارج می شوند، دندان ها پولیش می شوند و بندها با استفاده از نوعی چسب مخصوص دندانپزشکی به دندان چسبانده می شوند. بندها در جای خود باقی می مانند تا زمانی که درمان (در حدود 12 تا 18 ماه) تکمیل شود.

بند ارتودنسی

بند ارتودنسی

مراقبت صحیح از دندان و بند ارتودنسی

یکی از شایع ترین شکایت هایی که از بندهای ارتودنسی می شود شل شدن آنها به مرور زمان است. از آنجا که چسب های سمان دندانپزشکی به گونه ای طراحی شده اند که خاصیت چسبندگی آنها همیشگی نیست، هر گونه فشار زیادی که به دندان های مولر وارد می شود می تواند موجب ترک خوردن و شل و کنده شدن سمان شود. هر چند این اتفاق روی مینای دندان ها تأثیر ندارد، اما می تواند موجب شل شدن بند ارتودنسی، و پس از آن،  تخریب ساختار براکت های ارتودنسی شود.

برای پیشگیری از بروز این مشکلات باید کارهای زیر را انجام دهید:

  • از جویدن یخ، آبنبات سفت، دانه های ذرت بو داده، مغزهای پوست کنده، غذاهای منجمد، یا چیزهایی مانند چنگال خرچنگ یا بال مرغ خودداری کنید.
  • از خوردن آبنبات های چسبناک مانند کارامل یا تافی، که می توانند بین دندان ها گیر کنند و موجب شل شدن ابزار شوند، خودداری نمایید.
  • از جویدن مداد یا خودکار اجتناب نمایید.
  • اگر مشکوک به دندان قروچه در طول شب هستید، از ارتودنتیست خود بخواهید بایت پلیت، یا نایت گارد (محافظ دندان شبانه) برای شما تجویز کند.

برای تمیز نگه داشتن بندها و اجتناب از هر گونه پوسیدگی دندان ها، مطمئن شوید بین هر دو وعده غذایی مسواک می زنید و نخ دندان می کشید. از خمیر دندان های سفید کننده استفاده نکنید، زیرا روی دندان ها نقاط یا خطوط تیره رنگی به جا می گذارند که با برداشته شدن براکت ها و بندها قابل مشاهده خواهند بود. (برای پیشگیری از ایجاد لکه روی ابزارهای سرامیکی یا پلاستیکی خود، بهترین گزینه اجتناب از خوردن چیزهایی مانند قهوه، چای، شراب قرمز، و سس گوجه است). پس از هر بار مسواک زدن، مسواک خود را با دقت بشویید و هر یک ماه یا بیشتر آن را تعویض کنید.

واتر فلاسر می تواند گزینه ساده تری باشد زیرا می تواند ذرات غذایی که بین دندان ها و لای شیارهای ابزار دندانی شما گیر کرده اند و دسترسی به آنها دشوار است را بیرون بیاورد. کار خود را با استفاده از دهانشویه های ضد عفونی کننده ادامه دهید.

وقتی برای نخستین بار براکت ها روی دندان های شما قرار می گیرند، و نیز پس از هر بار تنظیم ابزار، باید محلول آب و نمک داخل دهان خود غرغره کنید. این کار می تواند از التهابی که عموماً پس از تحت فشار قرار گرفتن بافت بوجود می آید کاهش دهد.

 

بند ارتودنسی

بند ارتودنسی

در صورت شل شدن بند ارتودنسی چه باید کرد؟

اگر بند ارتودنسی شما شل شود، نخستین کاری که باید انجام دهید این است که با ارتودنتیست خود تماس بگیرید. بر خلاف شل شدن براکت ها که همچنان به سیم متصل می مانند، بند شل شده می تواند به طور کامل بیرون بیاید و به شدت به داخل بافت فرو رود.

اگر ارتودنتیست نمی تواند شما را فوری ببیند، بلافاصله سعی کنید بند را با انگشتان خود یا با یک موچین تمیز بالا بیاورید. می توانید از یک دوست بخواهید این کار را برای شما انجام دهد. با دندان های خود با خشونت برخورد نکنید و سعی نکنید فشار زیادی وارد سازید.

در صورتی که موفق شدید بند را از روی دندان خارج کنید، آن را داخل یک کیسه پلاستیکی قرار دهید و دفعه بعد که به ارتودنتیست مراجعه می کنید آن را با خود همراه داشته باشید. اگر بند شل شده موجب آزار شما می شود، یک ناخن گیر استریل شده بردارید و تا جای ممکن آن را به براکت مجاور نزدیک کنید و آن را بچینید، مراقب باشید تکه چیده شده را قورت ندهید.

اگر نمی توانید بند را خارج کنید، و برای ارتودنتیست مقدور نیست تا فردا شما را ببیند، اگر فکر می کنید احتمال دارد بند در طول شب از روی دندان خارج شود، به نزدیک ترین دندانپزشک مراجعه کنید. هر زمان که امکان آن وجود داشته باشد، می توانید از ارتودنتیست بخواهید بند جدیدی در اختیار شما قرار دهد.

بند ارتودنسی – بخش اول

بندهای ارتودنسی که تحت عنوان بندهای مولر نیز شناخته می شوند، حلقه هایی هستند که حین نصب براکت های ارتودنسی به دور دندان های عقب (مولرها) قرار می گیرند. این نوع ابزارها در ارتودنسی به منظور ایجاد تکیه گاهی محکم برای سیم های کمانی استفاده می شوند که روی براکت ها قرار می گیرند. نکته ای که باید بدانید این است که همه افراد گزینه مناسبی برای دریافت آنها نیستند، بلکه افرادی از آنها استفاده می کنند که می توانند مراقب باشند انسجام بندها حفظ شود تا شل نشوند یا به دندان ها آسیب نرسانند.

تفاوت بند با براکت ارتودنسی

برخلاف براکت های مربعی شکلی که روی سطح جلویی دندان ها چسبانده می شوند، بندهای ارتودنسی به صورت سفارشی ساخته می شوند، تا به طور کامل به دور دندان ها قرار بگیرند. هرچند بندها به طور سنتی از فلز ضد زنگ ساخته می شوند اما نمونه سرامیکی و پلاستیکی شفاف آنها هم وجود دارد که عملکرد آنها به خوبی نمونه فلزی آنها است با این تفاوت که به اندازه بندهای فلزی قابل مشاهده نیستند. زمانی که این بندها روی دندان ها قرار می گیرند، با نوعی چسب دندانپزشکی با دوام و غیر سمی در جای خود ثابت می شوند.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی ممکن است روی خود قلابی داشته باشد که می توان به آن الاستیک (کش ارتودنسی) متحرک یا فنرهای فورسز (که برای اصلاح اوربایت استفاده می شوند) را متصل نمود. دیگر بندها، روکش های لوله مانندی دارند که سیم کمانی از داخل آنها عبور می کند. به مرور زمان و به تدریج که سیم های کمانی کوتاه تر می شوند، کجی دندان ها و فاصله بین آنها می تواند اصلاح شود.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی (1)

نباید بندهای ارتودنسی را با رابر بندهایی که دو قوس دندانی را به یکدیگر متصل می کنند اشتباه گرفت. رابر بندها یک دندان فک بالا را به یک دندان فک پایین وصل می کنند تا یک بایت مشکل دار را اصلاح کنند. لیگاچورهای الاستیک نیز برای نگه داشتن سیم کمانی روی تک تک براکت ها استفاده می شوند و ممکن است با بندهای ارتودنسی اشتباه گرفته شوند.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی (1)

همه بیماران به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند.

همه افرادی که از براکت های ارتودنسی استفاده می کنند به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند؛ برخی از آنها تنها براکت ها و سیم های کمانی را نیاز دارند تا به اصلاح مورد نیاز دست یابند.

بندهای ارتودنسی اساساً برای افرادی کاربرد دارند که بایت آنها و/ یا کجی دندان های آنها به یک اصلاح جدی نیاز دارد. این موارد افرادی را شامل می شود که بین دندان های خود فاصله های زیاد دارند، بایت آنها به شدت مشکل دار است، یا افرادی که بزرگتر هستند و ساختار استخوانی آنها از انعطاف پذیری کمتری برخوردار است. بسته به شدت اصلاح مورد نیاز، ممکن است دو یا چند بند نیاز باشند.

این ابزارها گزینه هایی ایده آل برای کودکانی هستند که هنوز روند رشد آنها به پایان نرسیده است، زیرا قادرند دندان ها را بهتر ایزوله کنند. علاوه بر این، گزینه ای مناسب برای دندان هایی هستند که پر شدگی داخل آنها بزرگ است (و بهتر از براکت های چسبانده شده روی دندان ها قادرند پایه ای محکم بوجود بیاورند) یا افرادی که نیاز به هدگیر دارند تا اوربایت آنها اصلاح شود (نقطه اتصال منسجم تری بوجود می آورند).

نقاط ضعف و قوت بندهای ارتودنسی

هرچند برخی افراد ترجیح می دهند از بندهای سرامیکی یا پلاستیکی شفاف استفاده کنند، اما همه افراد گزینه های مناسبی برای دریافت آنها نیستند؛ عموماً به افرادی که نیاز به اصلاحات بزرگ دارند توصیه می شود از بندهای فلزی ضد زنگ استفاده کنند. بعلاوه، بندهای سرامیکی و پلاستیکی از نمونه های فلزی خود ضخیم تر هستند و قابلیت ایجاد لکه روی آنها بیشتر است. کمتر معمول است، اما بندهای سرامیکی به این عنوان شناخته شده اند که در برخی افراد موجب بروز حساسیت شده اند.

خطر پوسیدگی دندان، افرادی که از بندهای ارتودنسی استفاده می کنند را تهدید می کند، زیرا همه دندان با یک بند احاطه شده است و ذرات غذا به راحتی بین بند و دندان گیر می کنند و نمی توان به وجود آنها پی برد تا اینکه دندان آسیب دیده باشد. هر چند مراقبت های دندانی درست به صورت روزانه می توانند به کاهش خطر کمک کنند، اما نمی توانند آن را به طور کامل از بین ببرند.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی (1)

نحوه نصب بندهای ارتودنسی

برای نصب بندهای ارتودنسی روی دندان ها باید دو مرتبه به مطب ارتودنتیست مراجعه نمایید. هدف جلسه نخست ایجاد فضای کافی اطراف هر دندان است به گونه ای که بتوان بند را به راحتی روی دندان لغزاند. قبل از آغاز این فرایند، ارتودنتیست از دندان ها یک قالب تهیه خواهد کرد تا بتوان بندها را درست به اندازه دندان ها ساخت. این کار عموماً با نوعی ژل قالب گیری و ظرف یک بار مصرف به شکل دندان های فک بالا و پایین انجام می شود. وقتی ظرف در جای خود فشار داده می شود، به ژل فرصت داده می شود تا سفت شود. پس از آن از قالب برای ساخت نمونه گچی استفاده می شود.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی (1)

پس از شستشو و پاکسازی دندان ها، ارتودنتیست با استفاده از یک انبر مخصوص بین دندان ها سپراتور (جدا کننده یا فضا دهنده) الاستیک قرار می دهد. این فرایند هیچ بی حس کننده ای نیاز ندارد زیرا هیچ دردی ایجاد نخواهد کرد، اما ممکن است این احساس را بوجود بیاورد که انگار یک دانه بین دندان ها گیر کرده است. بسته به تعداد بندهایی که ارتودنتیست قصد دارد روی دندان ها تعبیه کند، ممکن است چندین سپراتور نیاز باشند.

با قرار گرفتن سپراتورها بین دندان ها، باید به مدت یک یا چند هفته از کشیدن نخ دندان و خوردن غذاهای چسبناک، یا جویدن آدامس خودداری کنید. در صورتی که بواسطه افزایش فشار بین دندان ها هر گونه دردی احساس کردید می توانید از مسکن هایی مانند تیلنول (استامینوفن) یا از داروهای ضد التهاب غیر استورئیدی مانند ادویل (ایبوپروفن) استفاده نمایید.

در مقاله بعد برای شما توضیح خواهیم داد در جلسه دوم بندها چگونه به دور دندان ها قرار می گیرند، چگونه باید از آنها مراقبت نمایید و دیگر نکاتی که باید راجع به آنها بدانید را خواهیم گفت.

حرکت دندان ها قبل و بعد از درمان ارتودنسی

با توجه به اینکه دندان ها به شکلی محکم داخل استخوان فک قرار گرفته اند، ممکن است چنین به نظر برسد که چیزی غیر از درمان ارتودنسی قادر به جابجا کردن آنها نیست. اما جابجا شدن دندان ها و خارج شدن آنها از نظم خود، پس از برداشتن براکت های ارتودنسی از روی دندان ها، می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد. علاوه بر این، اگر جابجا شدن دندان ها درمان نشود و از پیشرفت آن پیشگیری نشود، می تواند منجر به بروز مشکلاتی در بایت شود که به درد فک، صورت، یا گردن ختم می شود. اگر متوجه جابجایی دندان های خود شده اید، شاید بهتر است بدانید برخی از این جابجایی ها برای همه افراد اتفاق می افتند، اما در برخی موارد دیگر ممکن است نیاز به هدایت متخصص های دندانی داشته باشید.

دندان ها چگونه حرکت میکنند؟

دندان ها با کمک الیاف لیگامان پریودنتال و نیز سمنتوم که بیرونی ترین لایه دندان است و از مواد معدنی و کلاژن ساخته شده است، به استخوان فک متصل هستند. الیاف لیگامان پریودنتال از کلاژن و بافت های همبندی تشکیل شده است که به شکلی منسجم در یکدیگر تنیده شده اند، که آن را به یک قلاب محکم برای دندان ها تبدیل کرده است. هر چند لیگامان بسیار با دوام است، اما می تواند منعطف هم باشد و بافت نرم آن باعث می شود دندان مستعد جابجا شدن باشد.

چرا جابجایی دندان ها اتفاق می افتد؟

به نقل از انجمن ارتودنتیست های آمریکا، دندان ها در طول عمر فرد، به طور طبیعی جابجا خواهند شد اما برخی عوامل محرک خاص هستند که می توانند منجر به جابجایی های چشمگیری شوند. واقعیت این است که هر دندانی می تواند ازمحل خود خارج شود. دندان ها می توانند به تدریج و با افزایش سن جابجا شوند. طی فرایندی به نام جابجایی مزیال که با افزایش سن اتفاق می افتد، دندان ها به تدریج رو به جلوی دهان حرکت می کنند.

علاوه بر این، کاهش مقدار مینای دندان ها در نتیجه آسیب یا خوردگی بوسیله اسید، می تواند روی کل بایت تأثیر داشته باشد. از بین رفتن مینای دندان ها می تواند شکل دندان ها را تغییر دهد، و باعث شود دندان ها از محل مناسب خود خارج شوند. به این معنا که، هر زمان که شکل دندان ها تغییر می کند، خواه در نتیجه آسیب مینای دندان، زمین خوردن، یا براکسیسم، بایت نیز می تواند به تدریج جابجا شود.

کج و فشرده و روی هم بودن دندان ها می تواند موجب بوجود آمدن نقاطی در گوشه و کنار دندان ها شود که دسترسی به آنها دشوار خواهد بود و مستعد تشکیل و تجمع باکتری و پلاک خواهند بود، حتی در افرادی که در مسواک زدن و کشیدن روزانه نخ دندان فوق العاده دقیق هستند. این شرایط می توانند موجب افزایش احتمال بیماری پریودنتال (لثه) شوند یا حتی در موارد وخیم تر موجب شکسته شدن یا از دست رفتن دندان ها شوند.

متأسفانه، اگر به خوبی مراقب دندان های خود نبوده اید یا بیماری دیگری، مانند دیابت درمان نشده دارید، احتمال از دست رفتن دندان ها زیاد است. از دست رفتن دندان ها می تواند منجر به جابجا شدن دندان های مجاور به اطراف، یا دندان های روبرو به سمت بیرون شود.

آیا می توان مانع حرکت دندان ها شد؟

حتی با اطمینان خاطری که دندانپزشک ها می دهند و تضمین می کنند که لبخند شما سالم است، جابجایی دندان ها کاملاً طبیعی است. اما در صورت بروز مشکلات این چنین، مانند از دست رفتن دندان ها، فشردگی و نامرتبی شدید طبیعی دندان ها، کجی دندان ها یا مال اکلوژن حاد (یا بایت کج)، باید با کمک ارتودنتیست مانع جابجایی بیشتر دندان ها شوید.

توصیه انجمن ارتودنتیست های آمریکا این است که بهترین راه برای جلوگیری از جابجایی طبیعی دندان ها، و نیز جابجایی که پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها اتفاق می افتد، این است که منفعلانه برخورد کنید. با محدود کردن مصرف غذاهای اسیدی، یک مرتبه کشیدن نخ دندان و دو مرتبه مسواک زدن در طول روز، و مراجعات منظم به دندانپزشک، بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت کنید.

شگفت آور این که، اگر خیلی به خوابیدن روی شکم علاقه دارید، احتمال جابجا شدن دندان های شما بیشتر می شود. خوابیدن روی طرفین یا خوابیدن به پشت بهترین روش برای نگه داشتن دندان ها در یک ردیف است. حالات نامناسب بدنی دلیل دیگری برای جابجایی دندان ها است. این وضعیت بیشتر برای افرادی صدق می کند که عادت دارند هنگامی که به سمت مانیتور خم می شوند، فک یا گونه خود را روی دست ها قرار دهند. در هر دو صورت، دندان ها می توانند به تدریج و به مرور زمان، طی یک بازه زمانی چند ماهه یا حتی چند ساله جابجا شوند. سعی کنید از خوابیدن روی شکم بپرهیزید و اطمینان حاصل نمایید که فضای کار شما به اندازه ای راحت است که می توانید در وضعیت خوبی کار کنید.

 

دندان ها در طول درمان ارتودنسی چگونه جابجا می شوند؟

وقتی از طریق براکت های ارتودنسی به ریشه دندان ها فشار می آید، سلول های موجود در استخوان و بافت های اطراف ریشه دندان تحریک می شوند. سلول های موجود در بدن به نام های استئوبلاست ها و استئوکلاست ها به ترتیب به افزودن و کاستن استخوان می افزایند. فشار روی براکت ها موجب ایجاد فشار و تنش (کشیدگی) روی ریشه های دندان ها می شود، و موجب تغییر شکل استخوان ها و جابجایی دندان ها می شوند. این نوع ترکیب فشار، یک فشار دو طرفه است، که به عنوان دو فشار برابر و متضاد تعریف می شود که روی یک توده وارد می شود.

فشار دو طرفه راهی ضروری برای جابجایی دندان ها است، زیرا براکت ها به تاج تک تک دندان ها متصل می شوند، نه به مرکز مقاومت آن. مرکز مقاومت ایده آل ترین موقعیتی است که می توان در آنجا به دندان ها فشار وارد کرد تا آنها را جابجا نمود. با این حال، مرکز مقاومت در ریشه دندان ها واقع شده است، در نتیجه متصل کردن براکت به آن و اعمال فشار غیر ممکن است.

حرکت دندان ها قبل و بعد از درمان ارتودنسی

حرکت دندان ها قبل و بعد از درمان ارتودنسی

 

یک بازه زمانی از لحظه اعمال فشار تا جابجایی واقعی دندان ها وجود دارد. این وقفه در جابجایی دندان ها اساساً در نتیجه نحوه برداشته شدن استخوان سر راه دندان توسط بدن اتفاق می افتد. در بسیاری موارد، استخوان کنار دندان ها بلافاصله کنار نمی رود، به همین دلیل ممکن است یک دوره 1تا 2 هفته طول بکشد تا استخوان نزدیک دندان کنار برود.

پس از مرحله ابتدایی که تقریباً هیچ دندانی جابجا نمی شود، استخوان دچار تغییرات بسیاری می شود، و سرعت جابجایی دندان ها بیشتر می شود. این اتفاق طی هفته های دوم تا سوم رخ می دهد و به مقدار فشاری بستگی دارد که هنوز روی دندان ها فعال است. طول درمان ارتودنسی به همین جابجایی دندان ها بستگی دارد. متغیرهای بسیاری هستند که می توانند در تغییر طول درمان نقش داشته باشند، از جمله رشد فک بیمار، همکاری بیمار، و متغیر بودن سرعت جابجایی دندان ها.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

سپراتور های separators ارتودنسی (که غالباً تحت عناوینی مانند فضا دهنده یا فاصله دهنده نیز شناخته می شوند) بندهای کشی یا ابزراهای فلزی هستند که در درمان ارتودنسی استفاده می شوند. سپراتورها در جلسات اولیه ارتودنسی، قبل از قرار گرفتن بندهای ارتودنسی به دور دندان های مولر، بین دندان های مولر قرار می گیرند. برای هر بیمار ممکن است 1-8 فاصله دهنده بین دندان ها قرار گیرد که یا گیره های فنری فلزی کوچک (سپراتورهای فنری) هستند که دندان های مولر را از یکدیگر جدا می کنند، یا رابر بندهای گردی هستند که حدود یک سانتی متر قطر دارند. فضا دهنده ها به مدت 1 یا 2 هفته بین دندان ها باقی می مانند و به تدریج دندان ها را از یکدیگر جدا می کنند تا اینکه آنقدر از یکدیگر جدا بمانند که ارتودنتیست قادر باشد براکت های ارتودنسی را به دندان ها بچسباند، و بندهای دندان های مولر را به دور آنها قرار دهد، یا اکسپندر (وسیع کننده کام) را با حلقه های فلزی تنظیم کند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

 

هدف استفاده از فضا دهنده ارتودنسی

فاصله دهنده ها معمولاً با هدف ایجاد فاصله بین دندان ها، قبل استفاده از براکت های ارتودنسی کاربرد دارند. استفاده از این ابزار می تواند آزاردهنده یا دردناک باشد، اما اغلب به بیماران هشدار داده می شود که از بیرون کشیدن آنها خودداری کنند. این ابزار معمولاً کشی است اما گاهی اوقات می تواند فلزی نیز باشد که معمولاً زمانی از آنها استفاده می شود که دندان های بیمار خیلی به یکدیگر نزدیک باشند. هر چند گاهی اوقات خیلی دردناک هستند، اما معمولاً تنها نیاز است به مدت یک یا دو هفته در جای خود باقی بمانند. سپراتورها بواسطه فشار مستمری که به دندان های بیمار وارد می کنند می توانند موجب درد دندان و نیز درد لثه شوند. شکاف و فاصله ای که سپراتورها بوجود می آورند برای قرار دادن ابزارهای خاص یا بریس های ارتودنسی داخل دهان ضروری هستند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

بروز درد حین استفاده از سپراتور ارتودنسی

بیماران مختلف واکنش های متفاوتی نسبت به استفاده از فضا دهنده هایی که بین دندان های آنها قرار می گیرند تجربه می کنند. اگر فاصله نسبتاً اندکی بین دندان های مولر بیمار وجود داشته باشد (یا اصلاً فاصله وجود نداشته باشد)، فضا دهنده می تواند موجب اذیت شدن اعصاب موجود در لثه ها و دهان شود، که موجب بروز درد مداوم خواهد شد. در برخی موارد، فاصله دهنده به داخل بافت لثه فرو می رود، که باعث خونریزی و تورم آن می شود؛ و درد و ناراحتی همراه با آن بیشتر از خود براکت های ارتودنسی خواهد بود. ارتودنتیست می تواند به بیمار خود توصیه کند نوشیدنی سرد بنوشد یا بستنی بخورد، که می تواند تأثیری مشابه، کمتر و کوتاه مدت تر داشته باشد. فاصله دهنده ها معمولاً دردناک هستند، هر چند در صورت لزوم می توان از داروهای مسکن استفاده نمود. بسته به نحوه قرار گیری دندان های بیمار، ممکن است زمانی که فاصله دهنده ها بین دندان ها قرار می گیرند، اوایل موجب بروز درد نشوند، اما پس از مدتی درد آنها آغاز شود، یا اینکه ممکن است این درد از ابتدا بوجود بیاید. بسته به نوع سپراتوری که استفاده می شود، ممکن است حین جویدن درد داشته باشید، که باعث می شود خوردن برخی غذاها (معمولاً غذاهایی که سفت و ترد هستند) دشوار شود. برخی افراد نیز ممکن است حسی شبیه لقی دندان شیری را داخل دهان خود احساس کنند. اگر نگران درد و ناراحتی ناشی از استفاده از این ابزار هستید، می توانید مقداری پانادول Panadol مصرف کنید. مسواک زدن موجب بیرون آمدن یا جابجا شدن فضا دهنده نمی شود و تا زمانی که بین دندان ها هستند، بیماران به مسواک زدن معمولی، و نه بیشتر از آن، تشویق می شوند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

نحوه قرار گیری فاصله دهنده بین دندان ها

روند قرار گیری فضا دهنده ها بین دندان ها معمولاً شامل عبور دادن نخ دندان از داخل رابر بند و قرار دادن فاصله دهنده بین دندان ها است. برخی فضا دهنده ها گیره های فنری و فلزی کوچکی هستند که به دندان ها فشار وارد می کنند تا از یکدیگر دور شوند. طی این فرایند مقداری فشار، و پس از آن مقداری سوزش وجود خواهد داشت، اما روی هم رفته، فرایند جا انداختن سپراتورها بین دندان ها فرایندی نسبتاً بدون درد است، هر چند ممکن است بیمار بواسطه فشاری که به دندان ها وارد می شود، از ابتدا درد را احساس کند. بسته به مقدار فشردگی دندان ها، گاهی اوقات، ابزارهای ارتودنسی خاصی برای کشش رابر بندها استفاده می شود. در صورتی که دندان ها خیلی فشرده و نامرتب باشند، به خاطر جابجایی نزدیک به هم آنها، ممکن است فضا دهنده موجب بروز درد شدید مداوم شود. درد معمولاً مدت کوتاهی پس از قرار گرفتن این ابزارها داخل دهان آغاز می شود و چند روز طول خواهد کشید.

خارج کردن جدا کننده از بین دندان ها

فضا دهنده ها در جای خود باقی می مانند تا زمانی که ارتودنتیست آنها را خارج نماید، یا اینکه به صورت اتفاقی خارج شوند. فاصله دهنده ها حتی بدون دست زدن بیمار به آنها، ممکن است با خوردن غذاهای چسبناک، به صورت خود به خود خارج شوند. گاهی اوقات ممکن است دندانپزشک از فضا دهنده هایی استفاده کند که شبیه فضا دهنده های فلزی هستند اما متحرک می باشند و در برخی موارد یک دسته یا نوار دارند که برای تنظیم سفتی آن استفاده می شود. فضا دهنده ها چند لحظه قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها خارج می شوند.

اگر سپراتور به صورت خود به خود از بین دندان ها خارج شود چه باید کرد؟

اگر فضا دهنده به طور خود به خود، حین مسواک زدن یا خوردن غذا، از بین دندان ها خارج شود، به این معناست که فضای کافی بین دندان ها بوجود آمده است، در نتیجه نیاز نیست نگران شوید. اما اگر خودتان موجب خارج شدن آن شده اید به ارتودنتیست خود مراجعه نمایید تا قطعه دیگری به جای آن قرار دهد، زیرا قرار گرفتن بند بریس ارتودنسی به دور دندان ها دشوارتر خواهد شد.

 

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

شاید در نگاه اول دندان های شما سالم به نظر برسند، اما مینای ضعیف دندان ها نیز، بدون تغییر رنگ لبخند شما قادر است سلامت دهان شما را تهدید کند. مینای قوی دندان ها یکی از مهم ترین نکاتی است که برای مراقبت از دهان و محافظت از سلامت عمومی در دراز مدت، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.  ساییدگی و خوردگی مینای دندان یکی از مشکلاتی است که در نتیجه حمله اسید به دندان ها و از بین رفتن مینای آنها اتفاق می افتد. اگر مراقب نباشید ممکن است احتمال ترک خوردن و ایجاد حفره در دندان افزایش پیدا کند. بنابراین، وقتی از براکت های ارتودنسی استفاده می کنید، بهتر است تا حد امکان از پوسیدگی و خوردگی مینای دندان ها پیشگیری کنید. زیرا پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها، این آسیب به وضوح قابل مشاهده خاوهد بود. از این طریق، در حال صاف کردن دندان های خود می توانید سلامت دهان را به شکل فوق العاده ای حفظ کنید.

مینای دندان قابلیت بازسازی مجدد ندارد.

مینای دندان بیرون ترین لایه آن است، و می تواند از دندان در برابر پوسیدگی و آسیب های فیزیکی مراقبت کند. این لایه می تواند در نتیجه عوامل ژنتیکی و بیماری هایی مانند سلیاک Celiac (نوعی اختلال خود ایمنی روده باریک با زمینه ژنتیکی) تضعیف شود. علاوه بر این، مسواک زدن نادرست، مسواک زدن محکم و خوردن غذاهای اسیدی نیز به مرور زمان می توانند موجب شکسته شدن و آسیب به مینای دندان و تضعیف آن شوند.

خوشبختانه، بر خلاف استخوان ها (که حاوی سلول هایی هستند که قادر به باز سازی خود هستند)، مینای دندان ها نمی تواند مجدداً رشد کند. با از بین رفتن مینای دندان، هیچ جایگزینی برای آن وجود نخواهد داشت. به همین دلیل مقاوم سازی مینای دندان ها به منظور پیشگیری یا توقف خوردگی بیشتر مینای دندان ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

روش های مقاوم سازی مینای دندان

خبر خوب این است که برای افزایش استحکام مینای دندان ها راه های متفاوتی وجود دارند. برای کمک به پیشگیری از ساییدگی مینای دندان ها، دندانپزشک ها پیشنهاد می دهند این کارها را انجام دهید:

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

از غذاها یا نوشیدنی هایی که موجب کاهش مواد معدنی مینای دندان می شوند بپرهیزید.

کربوهیدرات هایی که قابلیت تخمیر شدن دارند، و در آبنبات، بیسکوییت، نوشیدنی های غیر الکلی، نان، کراکر، موز و غلات و حبوبات صبحانه که به شکر آغشته شده اند، با باکتری های داخل دهان ترکیب می شوند و اسید مضری تولید می کنند که موجب از هم پاشیدن عناصر تشکیل دهنده مینای دندان ها می شوند. این فرایند دمینرالیزیشن demineralization نامیده می شود، زیرا اسید موجب از بین رفتن مواد معدنی داخل مینای دندان می شود که به طور طبیعی تولید شده اند. به طور کلی، مواد غذایی مملو از قند که به شدت فراوری شده اند، به مرور زمان می توانند موجب دمینرالیزیشن مینای دندان ها شوند، و این مخصوصاً زمانی صحت دارد که فرد مراقب درست مسواک زدن خود نیست؛ اسیدهای تولید شده با این غذاها به دندان ها می چسبند و پس از خورده شدن غذا روی دندان ها باقی می مانند.

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

افزودن موادی که مینای دندان ها را مجدداً معدنی می کنند.

یکی از بهترین گام های پیشگیرانه که می تواند کمک کننده باشد این است که به طور مداوم از محصولاتی استفاده کنید که حاوی موادی باشند که مینای دندان را مجدداً معدنی کنند. ماده معدنی فلوراید یکی از بهترین راه ها برای افزایش استحکام آن است. نوشیدن آب فلورایده و استفاده از فلورایدهای موضعی تحت نظر دندانپزشک، از جمله کارهای مفیدی هستند که می توان انجام داد.

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

مسواک زدن درست دندان ها

اگر حین مسواک زدن یا خوردن غذا دندان شما تیر می کشد یا به طور ناگهانی درد می گیرد، همیشه بهتر آن است که با دندانپزشک خود تماس بگیرید. اما محکم مسواک زدن با مسواکی که فرچه سفت دارد، می تواند موجب در هم شکستن مینای دندان شود. برای افزایش استحکام آن، این نکات را مد نظر قرار دهید:

  • حداقل دو مرتبه در طول روز، با یک مسواک نرم دندان های خود را مسواک بزنید.
  • وقتی مسواک می زنید آن را در زاویه 45 درجه قرار دهید و از چرخش های کوتاه استفاده کنید.
  • برای پاکسازی دقیق دندان ها، حداقل به مدت 2 دقیقه مسواک بزنید.
  • همه قسمت های دهان خود، از جمله زبان، را برای زدودن باکتری ها مسواک بزنید.

بزاقی که پس از مسواک زدن تولید می شود نیز می تواند موجب کاهش فرایند دمینرالیزیشن شود. از آنجا که بزاق حاوی مواد معدنی و پروتئین هایی است که مانع پوسیدگی مینای دندان می شوند، حتی زمانی که شما هیچ توجهی نمی کنید هم می تواند در حال از بین بردن باکتری ها باشد.

رژیم غذایی حاوی مواد معدنی

شاید تعجب کنید اگر بدانید که پوسیدگی دندان ها، که با تضعیف مینای دندان ها در دراز مدت اتفاق می افتد، به اندازه امروز برای انسان های گذشته مشکل بزرگی نبوده است. از زمان انقلاب صنعتی تاکنون، رژیم غذایی مدرن در افزایش نرخ پوسیدگی دندان ها نقش مهمی ایفا کرده است.

با این حال، هنوز هم هستند مواد عذایی که موجب معدنی شدن مجدد مینای دندان ها می شوند؛ بنابراین انتخاب مواد غذایی سرشار از این مواد می تواند به مقاوم سازی مینای دندان ها کمک کند. برای داشتن دندان هایی سالم باید از این مواد غذایی استفاده کرد:

  • دانه های کامل
  • میوه ها و سبزیجات
  • پروتئین های بدون چربی
  • محصولات لبنی کم چرب

محققان دریافته اند که غذاهای خاصی مانند پنیر، مانع از بین رفتن مواد معدنی (دمینرالیزیشن) دندان ها می شوند. پنیر ترشح بزاق را تحریک می کند، که به حفظ سطح PH داخل دهان کمک می کند و مانع تولید اسید می شود. کرفس- سبزی که حاوی مقادیر زیادی آب است- می تواند سطح بزاق داخل دهان را حفظ کند و به معدنی سازی مجدد مینای نرم دندان ها کمک کند. مقاوم سازی مینای دندان ها با انتخاب غذای درست، عدم استفاده از غذاهای مضر، و مراقبت صحیح از دندان ها با استفاده از خمیر دندان های استاندارد برای تأمین کلسیم طبیعی دندان ها، به محکم و زیبا نگهداشتن دندان ها کمک می کند.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

مشاوره ارتودنسی قرار ملاقاتی با ارتودنتیست، متخصص درمان های ارتودنسی دندانپزشکی، است که در آن راجع به گزینه های درمان شامل براکت های ارتودنسی صحبت می شود. این فرصت بزرگی برای بیمار است که از تمام گزینه های ممکن برای خود (شامل نقاط ضعف و قوت آنها) آگاه شود، با ارتودنتیست خود آشنا شود و ببیند که آیا با دندانپزشک، محیط کلینیک، و کل تیم دندانپزشکی احساس راحتی دارد یا خیر. مشاوره ها معمولاً به صورت رایگان انجام می شوند و بیمار مجبور نیست همان روز تصمیم بگیرد.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

چه کسانی باید برای مشاوره مراجعه کنند و نتایج مورد انتظار کدامند؟

مشاوره ارتودنسی برای همه افرادی کمک کننده است که:

  • علاقه مند به استفاده از براکت های ارتودنسی هستند.
  • مشکل دندانی دارند که نیازمند درمان ارتودنسی می باشند.

اگر بیمار زیر 18 سال باشد، طی جلسه مشاوره، باید والدین یا فردی که مسئولیت او را به عهده دارد او را همراهی کند. اکثر دندانپزشک ها توصیه می کنند کودک برای نخستین مرتبه در سن 7 سالگی برای مشاوره ارتودنسی مراجعه نماید، که زمان درست برای آن است که دندانپزشک مشکلات احتمالی بایت را شناسایی نماید و روند درمان را آغاز نماید. در واقع، متخصصان ارتودنسی توصیه می کنند کودکان باید در این سن خاص تحت معاینه و بررسی قرار گیرند زیرا شناسایی زود هنگام مشکلات به درمان مؤثرتری منتج خواهد شد و نتایج بهتری در بر خواهد داشت.

پس از مشاوره ارتودنسی، بیمار باید به طور کامل از گزینه های موجود ارتودنسی آگاه باشد. این گزینه ها عبارتند از:

براکت های سنتی فلزی– این براکت ها نه تنها رایج ترین ابزارهای ارتودنسی، و به صرفه ترین آنها هستند، بلکه براکت هایی هستند که بیشتر از سایر براکت هایی که استفاده می شوند مورد توجه قرار می گیرند. اگر بیمار تصمیم بگیرد از براکت های سنتی استفاده کند، نیازی نیست برای دریافت آنها صبر کند. به محضی که بیمار تصمیم می گیرد، بلافاصله می توان درمان را آغاز کرد.

براکت های شفاف یا سرامیکی– بسیاری از بیماران نگران ظاهر فلزی براکت های سنتی هستند، و این باعث شده است گزینه های دیگر که کمتر جلب توجه می کنند، مانند براکت های شفاف یا سرامیکی که شباهت زیادی به رنگ دندان های طبیعی دارند، طرفداران بیشتری پیدا کنند. این نوع براکت ها گران تر از گزینه های فلزی هستند، اما از آنجا که در آنها از براکت استفاده می شود، دندان ها را سریع تر از الاینرها جابجا می کنند.

اینویزیلاین– الاینرهای شفاف اینویزیلاین در شاخه ارتودنسی نسبتاً نوین هستند. این درمان شامل استفاده از چندین الاینر پلاستیکی سفارشی است که به تدریج دندان ها را به سمت محل مطلوب خود هدایت می کنند. هر دوره درمان حدود 18 تا 30 الاینر نیاز دارد، که هر یک از آنها به مدت دو هفته استفاده خواهد شد و پس از آن الاینر جدید جایگزین آن خواهد شد. این گزینه جایگزینی فوق العاده برای براکت های فلزی برای افرادی است که نگران زیبایی استفاده از براکت ها هستند. اما آنها نیز بسیار محدود هستند و نمی توانند مشکلات اصلی دندان ها را حل کنند. علاوه بر این، امروزه اینها گران ترین گزینه ها هستند. در صورتی که بیمار تصمیم بگیرد از اینویزیلاین ها استفاده کند، مرحله بعد مشاوره تشخیصی خواهد بود، که در طول آن برای آماده سازی الاینرها باید از دندان ها قالب گرفته شود.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

روند مشاوره ارتودنسی چگونه است؟

مشاوره ارتودنسی اغلب شامل این گام ها می باشد:

  • مرور سوابق دندانپزشکی و پزشکی
  • معاینات دهانی
  • تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، در صورت لزوم
  • برنامه ریزی برای یک طرح درمان، متناسب با نیازهای بیمار
  • دادن ریز ارقام هزینه ها
  • جدول زمانی درمان
  • در نظر گرفتن بیمه های خدمات موجود دندانپزشکی
  • پیشنهاد دادن طرح های ممکن پرداخت هزینه ها
  • گزینه های مالی و برنامه پرداخت هزینه ها

در صورتی که گرفتن تصویر رادیوگرافی ضروری باشد، ارتودنتیست معمولاً از یک دستگاه تصویر برداری دیجیتال برای گرفتن یک اسکن کامل از دهان استفاده می کند. این فرایند تقریباً تنها یک دقیقه زمان می گیرد. غیر از اسکن رادیوگرافی با اشعه ایکس، بیمار نباید انتظار داشته باشد در طول مشاوره ارتودنسی تحت فرایند دیگری قرار بگیرد. علاوه بر این، در این جلسه هنوز نیازی به گرفتن قالب نیست. بیماران احتمالی نیز باید تحت مشاوره ارتودنسی قرار بگیرند تا فرصت داشته باشند همه پرسش های خود راجع به درمان را مطرح کنند. مهم ترین پرسش هایی که نیاز است طی این جلسه پرسیده شوند عبارتند از:

  • انواع مختلف درمان های موجود ارتودنسی کدامند؟
  • هر گزینه چه مزایا و معایبی دارد؟
  • کدام گزینه درمان مقرون به صرفه تر است؟
  • کل روند درمان چقدر طول خواهد کشید؟
  • آیا کشیدن دندان نیز نیاز خواهد بود؟

جلسه ابتدایی معمولاً حدود 30 دقیقه تا یک ساعت زمان نیاز دارد. پس از مشاوره، بیمار باید برای فکر کردن به همه جوانب و جزئیاتی که راجع به آنها صحبت شده است و تصمیم گیری نهایی از ارتودنتیست زمان بخواهد. قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی یکی از مهم  ترین سرمایه گذاری های مالی و زمانی است. دوره این درمان نیاز به مراجعات مکرر به دندانپزشک و نیز چکاپ های مکرر در طول آن دارد.

اگر بیمار تصمیم بگیرد تحت درمان خاصی قرار بگیرد، برای او یک نوبت مراجعه ثبت خواهد شد که در طول آن از دهان قالب گرفته می شود، که پس از آن مراجعه نهایی انجام می شود در مراجعه نهایی ابزار ارتودنسی انتخاب شده روی دندان ها قرار خواهد گرفت. این جلسه حدود یک ساعت و نیم تا دو ساعت زمان می برد.