بایگانی برچسب برای: هزينه ارتودنسی

انواع وسیع کننده قوس دندانی

چرا از وسیع کننده استفاده می‌شود؟

وسیع کننده کام یک وسیله ارتودنسی است که برای پهنتر کردن فک و قوس دندانی استفاده می‌شود تا دندانها فضای بیشتری داشته باشند و بتوان آنها را صاف و همراستا کرد. علاوه بر وسیع کننده کام وسیله ‌های مشابهی برای پهن کردن فک پایین نیز وجود دارد. پهن کردن فکها و بزرگ کردن قوس دندانی یک درمان متداول‌تر ارتودنسی به شمار می‌آید. اگر چه استفاده از وسیع کننده در کودکان متداول است اما می‌توان از آن در بزرگسالان نیز در شرایطی استفاده کرد. با این حال استفاده از وسیع کننده در بزرگسالان  کمی ناراحتی بیشتری ایجاد می‌کند. مقدار اصلاح و سن بیمار تعیین ‌کننده طول دوره درمان با وسیع کننده است. بیمارانی که نمی‌خواهند چند ماه صرف فرآیند وسیع کردن کام نمایند، می‌توانند از جراحی فک برای بزرگ کردن قوس دندانی استفاده کنند.

استفاده از وسیع کننده معمولاً پیش از براکت برنامه ‌ریزی می‌شود تا فضای کافی برای صاف کردن دندان‌ها فراهم شود. اعتقاد بر این است که استفاده از وسیع کننده کام باید پیش از جهش رشد و یا در حین آن باشد. برای دستیابی به حداکثر تغییرات اسکلتی باید درمان در سنین بسیار پایین شروع شود. در صورتی که وسیع کننده کام پس از جهش رشد استفاده شود تغییرات دندانی بیشتری در مقایسه با تغییرات اسکلتی وجود خواهد داشت که منجر به زاویه دار شدن دندان‌ها می‌شود.

انواع وسیع کننده کام

انواع وسیع کننده کام

انواع وسیع کننده کام

به‌ طور کلی سه نوع وسیع کننده کام وجود دارد که عبارتند از وسیع کننده فوری کام، وسیع کننده تدریجی کام و وسیع کردن کام با ایمپلنت.

  • وسیع کننده فوری کام

وسیع کننده فوری کام یا Rapid palatal expansion (به اختصار به آن RPE گفته می‌شود) روشی است که در آن هر روز نیم میلی متر تا یک میلی‌متر به فضای قوس دندانی اضافه می‌شود تا زمانی که کراس بایت عقب دهان اصلاح شود. برای تفکیک نتایج معمولاً وسیع کننده فوری سه تا شش ماه در دهان می‌ماند اما این زمان بسته به شرایط بیمار متفاوت است. به این دوره ، دوره شش ماهه حفظ نتایج گفته می‌شود که در آن استخوان جدید تولید شده و فاصله ایجاد شده در خط میانی کام را که توسط وسیع کننده ایجاد شده است،  پر می‌کند. برای پیشگیری از بازگشت نتایج باید نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده شود. وسیع کننده فوری ممکن است با پشتیبانی دندان‌ها، استخوان‌ها و یا هر دو باشد. وسیع کننده کام با پیچاندن پیچ وسط وسیله فعال شده و نیرو اعمال می‌کند.

انواع وسیع کننده کام

انواع وسیع کننده کام

 

  • وسیع کننده تدریجی کام

وسیع کننده تدریجی با نرخ آهسته تری در مقایسه با وسیع کننده فوری ، فک را بزرگ می‌کند. در وسیع کننده تدریجی بیمار باید چهار مرتبه پیچ وسط بدنه وسیع کننده را بچرخاند تا یک میلی‌متر در هفته به فضای فک اضافه شود. در مدت 8 تا 10 هفته بعد نرخ پیچاندن پیچ باید به همین شکل ادامه پیدا کند. این بزرگ کردن تدریجی فک امکان تولید سلولهای استخوانی جدید و تغییرات دندانی به نسبت یک به یک را فراهم می‌سازد. بنابراین همان مقدار که استخوان فک بزرگ‌تر می‌شود تغییرات دندانی نیز ایجاد می‌شود در حالی که با وسیع کننده فوری در ابتدا بیشتر تغییرات اسکلتی ایجاد می‌کند.

وسیع کننده تدریجی درد کمتر ایجاد کرده و سازگاری بیشتری با فیزیولوژی بافت‌ها دارد. برخی تحقیقات نشان می‌دهد فاصله بین دندانهای جلویی که در مدت استفاده از وسیع کننده فوری کام ایجاد می‌شود، در وسیع کننده تدریجی کام کمتر است چرا که هم‌زمان با بزرگ ‌شدن فک فیبرهای بین دندانی فرصت بستن فاصله را دارند.

  • وسیع کردن کام بر پایه ایمپلنت

در وسیع کننده کام بر پایه ایمپلنت، نیرو مستقیماً به استخوان ماگزیلاری (فک بالا) وارد می‌شود در حالی که در روش‌های قبلی نیرو به دندان‌ها اعمال می‌شد. در این تکنیک دو تا چهار مینی ایمپلنت در سقف دهان جایگذاری می‌شوند تا از آنها به عنوان لنگر استفاده شود و وسیع کننده کام به آن منتشر شود. سپس از بیمار خواسته می‌شود تا دو هفته بیچ وسط بدنه وسیع کننده کام را مطابق رویکرد وسیع کننده فوری بپیچاند. اشکال این روش در تهاجمی بودن و احتمال عفونت است.

هنگامی که بیمار به سن بلوغ می‌رسد، دو نیمه کام (درز کام) به یکدیگر جوش می‌خورند و در وسط آن بسته می‌شود و فک ماگزیلاری به صورت یک تکه در می‌آید. در صورتی که بیمار دچار مشکل کوچک بودن فک بالا و قوس دندانی باشد، باید پیش از بلوغ از وسیع کننده کام استفاده نماید. با این حال در صورتی که بیمار به بلوغ رسیده باشد، می‌توان وسیع کننده کام را با عمل جراحی در درز میانه کام جای داد. برای این منظور ابتدا با عمل جراحی کام از وسط باز میشود و وسیله در جای خود قرار داده شود. پس از این که وسیله کاملاً جایگذاری شد خط میانی کام بسته می‌شود. سپس ارتودنتیست عمل را با اتصال حلقه فلزی وسیع کننده کام به دندان‌های آسیاب بزرگ تمام میکند.

مراقبت از براکت ارتودنسی

هنگامی که آماده سیم ‌کشی دندان‌ها می‌شوید تا به لبخندی زیبا و دندان‌هایی صاف و مرتب دست یابید، باید ابتدا نکاتی را درباره مراقبت از براکت و تمیز کردن آن بدانید. سیستم براکت، قطعات و زواید مختلفی دارد که ممکن است ذرات غذا به آنها گیر کرده و به محلی برای تجمع پلاک و باکتری‌ها تبدیل شود. به این ترتیب تمیز کردن دندان‌ها در دوران درمان ارتودنسی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند اما از طرفی مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با براکت سخت‌تر از پیش خواهد بود. در بسیاری از موارد ارتودنتیست استفاده از دهان‌شویه را برای کمک به حفظ بهداشت دهان توصیه می‌کند. در صورتی که مراقب بهداشت دهان در این دوران نباشید مشکلات جدی برای سلامت دندان‌ها و لثه ایجاد می‌شود که علاوه بر ایجاد تأخیر در درمان ممکن است استخوان پشتیبانی ‌کننده دندان‌ها را نیز تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین دقت بیشتری در هنگام مسواک زدن باید داشته باشید.

مراقبت از براکت ارتودنسی

مراقبت از براکت ارتودنسی

براکت ارتودنسی

درمان ارتودنسی نقش مهمی در اصلاح کجی و ناهمراستایی دندان‌ها برعهده دارد. اهمیت اصلاح ناهمراستایی دندان‌ها تنها مربوط به زیبایی نمی‌شود بلکه به علت جفت نبودن سطح دندان‌ها به یکدیگر و موقعیت نامناسب آنها احتمال لب پر شدگی، ترک ‌خوردگی، شکستگی، پوسیدگی دندان و عفونت لثه و همچنین مشکلات مفصل فک که به سردرد، درد فک و مشکلات دیگر منتهی می‌شود افزایش پیدا می‌کند. از طرفی عملکرد جویدن و صحبت کردن وابستگی زیادی به موقعیت مناسب دندان‌ها دارد. بنابراین درمان ارتودنسی نه تنها برای زیبایی بلکه برای حفظ سلامت دهان و بدن اهمیت زیادی دارد.

مراقبت از براکت ارتودنسی

مراقبت از براکت ارتودنسی

اهمیت مراقبت از براکت

مراقبت از براکت باعث می‌شود احتمال آسیب‌ دیدگی دندان‌ها ، لثه و خود سیستم براکت به حداقل برسد. در صورتی که دندان‌ها و لثه از سلامت کافی برخوردار باشند به اعمال نیرو واکنش بهتری نشان داده و سریع تر حرکت می‌کنند و بازسازی بافتها سرعت بیشتری می‌گیرد. از طرفی اگر سیستم براکت در حین درمان آسیب ببیند، فرایند درمان متوقف شده و طول دوره درمان بیشتر می‌شود. بنابراین هر چه دفعات خراب شدن براکت بیشتر باشد درمان طولانی‌تر می‌شود. در مدتی که سیستم براکت خراب شده و از کار افتاده است، نه تنها نیرویی برای حرکت دندان‌ها اعمال نمی‌شود بلکه حتی ممکن است دندان‌ها اندکی به موقعیت پیشین باز گردند بنابراین هر چه سریع تر باید مشکل را برطرف کنید.

مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با براکت ارتودنسی

 

  • پیش از مسواک زدن باید قطعات غیر ثابت مانند حلقه کشی را در بیاورید. این موضوع در مورد تمام بخش‌های جدا شدنی و غیر ثابت وسیله ارتودنسی صادق است.
مراقبت از براکت ارتودنسی

مراقبت از براکت ارتودنسی

  • براکت را تمیز کنید – مسواک را با زاویه 45 درجه در مقابل سطح دندان در مرز لثه نگه دارید و سپس آن را با حرکات جارویی از بالای سیم به پایین بکشید. توجه داشته باشید اطراف سیم ارتودنسی و نگین براکت را خوب تمیز کنید. مسواک باید از بالای سیم به سمت سطح جونده دندان کشیده شود تا تمامی ذرات غذای گیر کرده در بین سیم و دندان خارج شود. زمان کافی برای تمیز کردن تمام پلاک و ذرات چسبیده به سطح براکت صرف کنید.
  • دندان‌ها را مسواک بزنید – هر دندان را جداگانه تمیز کنید. تمیز کردن دندان باید از روی لثه شروع شود و با فشار ملایم به سمت لبه دندان کشیده شود. برای هر دندان حدود 10 ثانیه زمان صرف کنید. سطوح جانبی دندانها و همچنین سطوح پشتی آنها را نیز جداگانه تمیز کنید. برای دسترسی بهتر به سطوح مختلف از مسواکی با سر کوچک استفاده کنید. هر بار که غذا می‌خورید دندان‌ها و براکت را تمیز کنید.
مراقبت از براکت ارتودنسی

مراقبت از براکت ارتودنسی

  • نخ دندان بکشید – حداقل روزی یک مرتبه نخ دندان بکشید. روش صحیح نخ دندان کشیدن را می‌توانید از ارتودنتیست بپرسید. همچنین می‌توانید از وسیله‌ های مخصوص طراحی شده برای نخ دندان کشیدن در دوران درمان ارتودنسی مانند تردر یا نخ گیر استفاده کنید.
  • مرتباً دهان را شست‌وشو دهید – در طول روز مرتباً دهان را با آب خالی و یا دهان‌شویه شست‌وشو دهید تا از اسیدی شدن محیط دهان جلوگیری شود.
  • چکاپ های منظم دندانپزشکی داشته باشید – چکاپ‌های دندانپزشکی برای اطمینان از عملکرد درست براکت و سلامت دندان‌ها و لثه اهمیت دارد.

در صورتی که بین دندان‌ها فاصله وجود دارد، از مسواک بین دندانی می‌توانید برای تمیز کردن بهتر فواصل بین دندان استفاده کنید. یک روش دیگر برای تمیز کردن نواحی که دسترسی مسواک به آنها دشوار است، استفاده از وسیله‌ هایی است که با فشار آب یا هوا ذرات غذا را از بین دندان‌ها خارج می‌کنند.

برای تنظیم براکت، به موقع مراجعه کنید

در دوران درمان ارتودنسی باید مرتباً به ارتودنتیست مراجعه کنید تا براکت را برایتان تنظیم کند. در ابتدا که براکت تنظیم می‌شود ممکن است کمی احساس سفتی، فشار و یا کمی درد را تجربه کنید. در صورتی که درد یا ناراحتی زود برطرف نشد و خیلی شدید بود موضوع را با ارتودنتیست در میان بگذارید. با این حال معمولاً ظرف یکی دو روز درد برطرف شده و به شرایط جدید عادت می‌کنید.

برنامه غذایی در دوران درمان براکت

در مدتی که براکت به دندان‌های شما وصل شده است، باید مراقب چیزهایی که میخورید، باشید. نباید غذاهای شیرین و نشاسته‌ ای زیاد مصرف کنید چرا که سرعت تجمع پلاک و باکتری‌ها را افزایش داده و زمینه پوسیدگی دندان و عفونت لثه و تغییر رنگ دندان را فراهم می‌سازد. همچنین از غذاهای جویدنی چسبنده مانند چیپس و پف فیل و کارامل باید پرهیز کنید. از مصرف غذاهای سفت و ترد مانند هویج خام کامل، پرهیز نمایید. می‌توانید مواد غذایی سفت مانند سیب و هویج را به قطعات کوچک‌تر تقسیم کنید تا خوردن آنها آسان‌تر باشد و یا آنها را نیم پز کنید تا نرم شوند.

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

لنگر موقتی ارتودنسی چیست؟

احتمالاً با انواع مختلف براکت آشنایی دارید اما بسیاری از افراد هنوز چیزی درباره لنگر موقتی ارتودنسی یا تاد (TAD) نمی‌دانند. لنگر موقتی ارتودنسی پیچ کوچک یا مینی ایمپلنت است که به حرکت دندان و تنظیم جهت اعمال نیرو کمک می‌کند. مینی ایمپلنت در استخوان فک جایگذاری می‌شود و دندان به کمک الاستیک، فنر و یا وسیله دیگری به آن وصل می‌شود. دندان‌هایی که به لنگر موقتی ارتودنسی وصل می‌شوند، به سمت آن کشیده شده و یا در جای خود ثابت می‌مانند. به‌طور کلی هدف از استفاده از لنگر موقتی در ارتودنسی این است که یک یا چند دندان در جهتی متفاوت با دندان‌های دیگر حرکت کرده و یا در جای خود ثابت بماند و همراه با دندانهای دیگر حرکت نکنند. برای مثال در شکل بالا هدف بالاتر کشیدن دندان است که به هیچ روش دیگری به جز لنگر موقتی این کار قابل انجام نیست.

پیش از مینی ایمپلنت از چه روشی برای لنگر ارتودنسی استفاده می‌شد؟

پیش از این که بتوان از مینی ایمپلنت برای این منظور استفاده کرد، حرکت دندان‌ها به دندان‌های محکم‌تر دیگر (اغلب دندانهای آسیاب بزرگ که ریشه‌ های محکمی دارند) و یا هدگیر متکی بود. با این حال این روش‌ها محدودیت‌های خاص خود را داشتند و در بسیاری شرایط تأثیر گذاری لازم را نداشتند. حتی هنگامی که از هدگیر استفاده می‌شود گاهی اوقات دندانی که به هدگیر متصل شده است خود حرکت می‌کند. این باعث کاهش ثبات و محدودیت در دستیابی به همراستایی مناسب دندان‌ها می‌شود. به علاوه استفاده از هدگیر بر همکاری کامل بیمار و عمل به دستورات ارتودنتیست اتکا دارد.

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

مفهوم استفاده از لنگر اسکلتی چیز جدیدی نیست. اما استفاده از آن در گذشته با روشی آسان، میسر نبود. به علاوه مواد زیست سازگاری برای کاهش احتمال باز پس زدن مینی ایمپلنت توسط بدن بیمار طراحی نشده بود. هنگامی که مینی ایمپلنت تیتانیومی ساخته شد، خیلی زود مورد استفاده ارتودنسی قرار گرفت.

چه زمانی از لنگر موقتی ارتودنسی استفاده می‌شود؟

لنگر موقتی ارتودنسی برای تسهیل حرکت دندان‌ها و انتقال آنها به جایگاه مطلوب برای مثال بستن فاصله زیاد بین دندانها مورد استفاده قرار می‌گیرد. پیش از استفاده از این روش، از دندانهایی که ریشه محکمی در فک دارند، به عنوان لنگر ارتودنسی استفاده میشد. به این صورت که با کمک براکت دندانها به یکدیگر و به دندان مورد نظر (اغلب آسیاب عقبی) متصل میشوند و همه به سمت عقب دهان کشیده میشوند تا فاصبه بسته شود. اما مشکل این روش در این است که کنترل زیادی بر جهت حرکت دندانها وجود ندارد و ممکن است خود دندانهایی که به عنوان لنگر استفاده شده اند تا دندانهای جلو را عقب بکشند، حرکت کرده و به جلو کشیده شوند (همانند یک مسابقه طناب کشی که در آن مجموع نیروی دندانهای دیگر بیشتر از دندانهای عقبی بوده و جهت حرکت عکس میشود). لنگر موقتی مینی ایمپلنتی حرکت قابل پیش بینی و در جهتی مشخص ایجاد میکند چرا که در استخوان فک کاشته شده و کاملا ثابت است. از طرفی میتوان آن را در هر جای دهان کاشت تا نیرو در مناسب ترین جهت اعمال شود.

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

برای مثال میتوان پیچ را در جلوی فاصله بین دندانها کاشت تا دندانها به جلو حرکت کرده و فاصله را ببندند و یا پیچ را در پشت فاصله کاشت تا دندانها به عقب حرکت کرده و فاصله را ببندند. به این ترتیب بسیاری از کارهایی که قبلا بدون لنگر موقتی انجام آنها امکان پذیر نبود و یا بسیار دشوار بود، میسر شده است. برای مثال در شکل بالا در فک بالا برای بستن فاصله یک مینی ایمپلنت در عقب دهان کاشته شده و به کمک فنر به دندانهای جلو وصل شده تا آنها را عقب کشیده و فاصله را ببندد. در فک پایین این کار بدون مینی ایمپلنت و تنها به کمک خود دندان عقبی انجام شده است.

لنگر موقتی ارتودنسی چگونه کاشته میشود؟

معمولا با عمل جراحی، پیچ تیتانیومی در داخل استخوان فک قرار میگیرد. این عمل سرپایی بوده و تحت بی حسی موضعی قابل انجام است. ابتدا محل کاشت ایمپلنت بی ‌حس شده و سپس با استفاده از محلول کلرهگزیدین ضد عفونی می‌شود تا تمامی میکروب‌ها از بین بروند. مینی ایمپلنت در یک بسته کاملاً استریل قرار دارد. با استفاده از دریل دندانپزشکی مینی ایمپلنت در داخل استخوان فک فرو می‌رود. این کار کمتر از یک دقیقه طول می‌کشد.

تفاوت مینی ایمپلنت ارتودنسی با ایمپلنت جایگزین دندان چیست؟

هر دو نوع ایمپلنت در داخل استخوان فک قرار می‌گیرند اما لنگر موقتی ارتودنسی از آنجایی ‌که موقتی است به گونه‌ ای طراحی شده که پس از مدت زمان مشخصی خارج شود. در حالی‌ که ایمپلنتی که جایگزین دندان می‌شود با استخوان فک جوش خورده و دیگر خارج نخواهد شد.

آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

اگر می‌خواهید درمان ارتودنسی انجام داده و به اصطلاح دندان‌هایتان را سیم‌ کشی کنید حتماً مایلید بدانید براکت درد دارد یا خیر. بسیاری از متقاضیان درمان ارتودنسی در مورد درد براکت نگرانی داشته و حتی ممکن است به همین خاطر در انجام درمان تعلل نمایند. به طور کلی هر چه با جوانب مختلف درمان ارتودنسی بیشتر آشنایی داشته باشید، درمان برایتان راحت‌تر بوده و احتمال همکاری تان با ارتودنتیست بیشتر می‌شود.

 آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

نصب براکت در دهان چقدر طول می‌کشد؟

مدت زمان لازم برای نصب براکت به دندان‌ها بستگی به بیمار و نوع براکت دارد اما برای بیشتر بیماران به ‌طور کلی می‌توان گفت این کار یک یا دو ساعت زمان می‌برد. فرایند نصب براکت ممکن است ناخوشایند باشد اما نگران درد آن نباشید.

ابتدا دندانپزشک دندان‌ها را تمیز و خشک می‌کند. سپس با استفاده از چسب مخصوص دندانپزشکی نگینهای براکت را به سطح دندان‌ها می‌چسباند. در صورتی که از براکت پشت دندانی استفاده می‌کنید مدت زمان نصب آن بیشتر می‌شود چرا که باید تک تک نگینهای براکت به سطح پشتی دندان‌ها چسبانده شود. اگر چه مزه چسب دندانپزشکی خوشایند نیست اما کاملاً بی ‌خطر و مطمئن است و نیازی نیست نگران وجود آن در داخل دهان خود باشید. آخرین کاری که باید انجام شود قرار دادن سیم ارتودنسی (آرچ وایر) در نگینهای براکت و تنظیم آن است. در سیستم براکت معمولی از تعدادی حلقه کشی کوچک به نام لیگاچور برای متصل نگهداشتن سیم ارتودنسی به نگین براکت استفاده می‌شود اما در صورتی که از براکت دیمون استفاده کنید نیازی به لیگاچور وجود ندارد. همچنین ممکن از یک یا چند الاستیک یا حلقه کشی بزرگ برای تعدیل نیرو بین دو فک استفاده شود.

 آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

درد براکت چگونه است؟

در طول نصب براکت هیچ دردی احساس نمی‌کنید اما احتمالاً دندان‌ها و لثه پس از نصب کمی احساس فشار یا درد خواهند داشت. درد تا یک هفته ممکن است طول بکشد اما به عقیده بیشتر بیماران در ابتدا که براکت در دهان قرار داده می‌شود بیشتر احساس مزاحمت و آزار دهنده ایجاد می‌کند و درد زیادی احساس نمی‌کنید.

برای کاهش درد براکت چه می‌توان کرد؟

در صورتی که پس از نصب براکت درد اذیتتان میکند یا مانع تمرکز شما برای کارهایتان می‌شود، اقداماتی می‌توانید برای کاهش درد انجام دهید:

  • در چند روز اول غذاهای نرم مصرف کنید. غذاهایی مانند پوره سیب ‌زمینی، سوپ، پنیر، نیمرو و املت در این دوران مناسب هستند.
  • مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن مصرف کنید. هرگز هیچ دارویی را بیشتر از مقدار توصیه شده بر روی برچسب محصول نباید مصرف کنید.
 آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

آیا ارتودنسی دندانها با براکت درد دارد؟

 

  • می‌توانید مقداری موم دندان‌پزشکی تهیه کنید و در هر ناحیه از دهان که احساس ناراحتی می‌کنید کمی موم بگذارید. برای این کار مقداری از موم را بین انگشتان خود گرفته و فشار دهید و سپس آن را به بخش‌هایی از براکت که به بافت‌های نرم دهان برخورد می‌کند و باعث تحریک بافت‌ها و زخم آن‌ها می‌شود بمالید (شکل بالا).
  • نوشیدنی‌های ترش و اسیدی مانند آب پرتقال مصرف نکنید.
  • در صورتی که دهان تان زخمی شده است، به آن دست نزنید. برای آرام شدن درد و تسریع بهبودی، با محلول آب نمک دهان خود را شست ‌و شو دهید . برای این منظور نصف قاشق نمک را یک لیوان آب گرم حل کنید. همچنین می‌توانید از داروهای بی‌ حسی موضعی دهان استفاده کنید.

درد براکت چه مدت طول می‌کشد؟

درد ظرف چند روز برطرف می‌شود و احتمالاً ظرف یک ماه به براکت کاملاً عادت می‌کنید و با آن راحت خواهید بود. پس از شش ماه احتمالاً فراموش می‌کنید براکت در دهان دارید. در طول یک ماه اول ممکن است گاهی اوقات درد خفیفی تجربه کنید که امری طبیعی است. با این حال خیلی زود درد برطرف می‌شود و جای نگرانی نیست. در صورتی ‌که می‌خواهید براکت بگذارید مطمئن باشید نتایج آن ارزش تحمل اندکی درد و زحمت را دارد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی چیست؟

پس از این که دندان‌هایتان با کمک براکت ارتودنسی صاف و مرتب شد به ارتودنتیست مراجعه می‌کنید تا براکت را از دهانتان خارج کند. اما پس از درآوردن براکت هنوز کار تمام نشده است بلکه باید از وسیله ارتودنسی دیگری به نام نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده کنید. چرا که اکنون هدفتان نگه داشتن دندان‌ها در موقعیت جدید است. اگر چه دندان‌هایتان صاف و همراستا شده اند اما هنوز در موقعیت جدید خود تثبیت نشده ‌اند و باید مدتی با استفاده از نگهدارنده ارتودنسی آنها را در جای خود نگه دارید تا زمانی که دیگر خطر بازگشت دندان‌ها به موقعیت پیشین وجود نداشته باشد.

ارتودنتیست یا دندانپزشک عمومی نوع ریتینر اختصاصی برای بیمار را انتخاب کرده و سپس از دهان قالب ‌گیری میکند. قالب برای لابراتور دندانپزشکی ارسال می‌شود تا توسط متخصصان لابراتوار دندانپزشکی این وسیله ساخته ‌شود. در بیشتر موارد نگهدارنده باید به مدت چند سال و حتی گاهی اوقات مادام‌ العمر استفاده شود.

به طور کلی دو نوع نگهدارنده پس از براکت استفاده می‌شود: نگهدارندة ثابت ارتودنسی و نگهدارندة غیر ثابت یا متحرک ارتودنسی. انتخاب نوع آن بسته به شرایط و نیازهای بالینی بیمار دارد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

انواع نگهدارنده ارتودنسی

به‌ طور کلی نگهدارنده ارتودنسی ممکن است ریتینر ثابت، هالی و یا اسیکس باشد. هر یک از این گزینه ‌ها معایب و مزایای خاص خود را دارند. نگهدارندة ثابت در سطح پشتی دندان‌ها چسبانده می‌شود بنابراین نتایج درمان بستگی به پایبندی و تعهد بیمار به استفاده از این وسیله، ندارد. نگهدارندة غیر ثابت هالی معمولاً برای فک بالا استفاده می‌شود و نگهدارندة غیر ثابت اسیکس همانند اینویزالاین بوده و برای هر دو فک می‌توان آن را استفاده کرد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

مراقبت از نگهدارنده ارتودنسی

در صورتی که از انواع ثابت آن استفاده می‌کنید مراقبت خاصی لازم نیست. تنها کافی است هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، به دندان‌هایی که به آنها سیم ریتینر وصل شده است توجه بیشتری داشته باشید. در مورد نگهدارندة غیر ثابت باید هنگام مسواک زدن دندان‌ها، وسیله را از دهان خارج کنید. سپس وسیله ارتودنسی را جداگانه باید تمیز نمایید. توجه داشته باشید جعبه وسیله ارتودنسی غیر ثابت حتماً باید مرتباً تمیز شود تا محلی برای تجمع آلودگی‌ها و میکروب‌ها فراهم نشود.

چرا باید از نگهدارنده ارتودنسی استفاده کنیم؟

هنگامی که دندان‌ها در موقعیت جدید قرار می‌گیرد، ممکن است هنوز استخوان پیرامون آنها خوب سخت نشده باشد و امکان بازگشت دندان به موقعیت قبل وجود داشته باشد. از طرف دیگر با افزایش سن وضعیت دندان‌ها و ساختارهای پشتیبانی‌ کننده آنها تغییر می‌کند و این امر ممکن است موجب جابه‌جایی دندان‌ها شود. همچنین عادات دهانی مانند جویدن ناخن، فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی، دندان قروچه و عادات دیگر دائماً نیرویی به دندان‌ها وارد می‌کنند و آنها را از جایگاه مطلوب خود خارج می‌نمایند. نگهدارندة ارتودنسی اجازه نمی‌دهد نیروهای داخلی و بیرونی بر موقعیت دندان‌ها تأثیر بگذارند.

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

ارتودنسی در سالمندی

بسیاری از افراد بزرگسال در کودکی شانس درمان ارتودنسی را نداشته اند اما در بزرگسالی تمایل دارد دندانهایشان صاف و مرتب باشد. بسیاری از افراد تصور می‌کنند هنگامی که پا به سن می‌گذارند و وارد میان‌سالی می‌شوند دیگر نمی‌توان درمان ارتودنسی انجام داد.

بیش از هر چیز باید بدانید هیچ محدودیت سنی برای درمان ارتودنسی وجود ندارد و در هر سنی که باشید می‌توانید دندان‌هایتان را صاف و همراستا کنید. بنابراین برای درمان ارتودنسی هرگز عبارت “دیر شده است” مطرح نمی‌باشد. در حقیقت امروز از هر پنج بیمار ارتودنسی، یک نفر بزرگسال است. تحقیقات نشان داده اند، شیوع مال اکلوژن یا اختلالات بایت در بزرگسالان در مقایسه با کودکان و نوجوانان بیشتر است. شاید بتوان گفت سه چهارم افراد بزرگسال به نوعی مشکل ارتودنسی ( کجی و شلوغی دندانها، انحراف دندان‌ها و غیره) دارند.

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

اهمیت ارتودنسی در بزرگسالی

همه ما می‌دانیم که کجی و به هم ‌ریختگی دندان‌ها تأثیر قابل توجهی بر زیبایی لبخند می‌گذارد و از طرفی می‌دانیم زیبایی لبخند بخش مهمی از زیبایی چهره و اعتماد به ‌نفس افراد را تشکیل می‌دهد.

مطالعات نشان داده‌ اند درمان ارتودنسی حتی می‌تواند فرصت‌های شغلی و زندگی اجتماعی بهتری در اختیار افراد قرار دهد.

علاوه بر این، حفظ سلامت دهان و دندان با وجود دندان‌های کج و انحراف یافته و چرخیده بسیار سخت‌تر است. به همین علت در این شرایط احتمال پوسیدگی دندان و عفونت لثه افزایش می‌یابد. از طرفی جویدن غذا با دندان‌های صاف و همراستا بسیار بهتر و کارآمدتر انجام می‌شود.

بنابراین نه تنها میان‌سالی برای درمان ارتودنسی دیر نیست، بلکه حتی مهم‌تر و ضروری‌تر نیز می‌باشد.

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

شرایط درمان ارتودنسی در میان‌سالی و سالمندی

مسلماً همان‌طورکه گفته شد سن شرط لازم برای درمان ارتودنسی نیست بلکه وضعیت سلامت لثه در این زمینه اهمیت زیادی دارد.

همچنین سلامت عمومی برای اکثر درمان‌های پزشکی و دندانپزشکی مهم است.

یکی دیگر از عوامل تعیین‌ کننده درمان ارتودنسی نوع مشکل و شدت آن می‌باشد.

بیماری لثه می‌تواند باعث تحلیل رفتن استخوان پشتیبانی‌ کننده دندان و در نتیجه لق شدن و یا از دست دادن دندان شود. بیماری لثه در افراد بزرگسال شایع‌تر از کودکان و نوجوانان است. سلامت لثه در درمان ارتودنسی اهمیت زیادی دارد چرا که در طی درمان ارتودنسی فشار پیوسته و ملایمی به دندان‌ها وارد می‌شود. دندان‌ها توسط لثه و استخوان احاطه شده‌ اند. در صورتی که بیماری لثه داشته باشید درمان ارتودنسی ممکن است باعث تشدید عفونت و بدتر شدن آن شود. از طرفی در صورتی که پیش از درمان ارتودنسی جلوی تحلیل رفتن استخوان‌ را نگرفته باشید، فرایند بازسازی آن که باید در درمان ارتودنسی انجام شود تا موقعیت دندان تثبیت شود، به خوبی انجام نمی‌شود. همچنین بافت بیمار لثه نمی‌تواند به اعمال نیرو به خوبی پاسخ دهد. بنابراین پیش از درمان باید هر گونه التهاب و عفونت لثه تحت کنترل قرار گرفته و درمان شود.

روش درمان ارتودنسی در بزرگسالان

ارتودنتیست که در تشخیص و درمان مشکلات ارتودنسی از جمله مال اکلوژن تخصص دارد می‌تواند از انواع روش‌ها برای درمان ارتودنسی بهره بگیرد. متداول‌ترین روش، استفاده از براکت است. سیستم براکت از نگینهای مربعی شکل کوچک تشکیل شده است که به سطح جلوی دندان چسبانده می‌شوند. سیم ارتودنسی از نگینهای براکت عبور کرده و آنها را به یکدیگر متصل نگه می‌دارد. نگین براکت ممکن است فلزی و یا سرامیکی سفید رنگ یا شفاف باشد. سیم ارتودنسی نگینهای براکت را به سمت مورد نظر می‌کشاند و به این ترتیب دندان‌ها کشیده شده و به موقعیت مطلوب جابه‌جا می‌شوند. مکانیسم حرکت درمان به این صورت است: فرض کنید دندان را به سمت جلوی دهان می‌کشید. استخوان جلوی دندان که تحت فشار قرار گرفته است بازجذب شده و حل میشود و در پشت دندان که در نتیجه کشش، فضای خالی ایجاد شده، بدن شروع به تولید استخوان و پر کردن فضای خالی می‌نماید. این فرایند باعث می‌شود دندان به جلو حرکت کرده و به عقب باز نگردد.

درمان ارتودنسی و بیماری‌ها

معدودی از بیماری‌ها ممکن است نتایج درمان ارتودنسی را به مخاطره بیندازند. برای مثال بیماری شدید دریچه قلب، اختلالات خونریزی، لوکمی و دیابت کنترل نشده شدید از جمله این موارد هستند. در صورتی‌ که به هر یک از این بیماری‌ها مبتلا هستید، موضوع را با ارتودنتیست مطرح کنید. همچنین برخی از داروهایی که برای درمان آرتروز یا پوکی استخوان مورد استفاده قرار دارند ممکن است در حرکت دندان اختلال ایجاد کرده و آن را دشوارتر کند.

داروهایی که باعث خشکی دهان می‌شوند و همچنین سیگار کشیدن احتمال پوسیدگی دندان و عفونت لثه را افزایش می‌دهند. همچنین باعث می‌شوند درمان ارتودنسی برای بیمار دشوارتر شود.

یکی دیگر از ملاحظات مهم در ارتودنسی بزرگسالان، ماهیت مشکل ارتودنسی است. اینکه مال اکلوژن ماهیتاً اسکلتی است به این معنی که به وضعیت فکها مرتبط می‌شود و یا صرفاً مربوط به وضعیت دندان‌هاست تفاوت زیادی در روش درمان ایجاد می‌کند. در بزرگسالان که سن رشد تمام شده است، مشکلات اسکلتی فکها را تنها از طریق جراحی فک می‌توان درمان نمود. با این حال بیشتر افراد مشکلات ارتودنسی چندان جدی ندارند که نیازی به جراحی وجود داشته باشد و اکثر مشکلات مانند کجی و انحراف دندان‌ها، فاصله بین دندان‌ها، نیمه نهفته که دندان و یا بیرون زدن آن از جایگاه نامناسب مسائلی است که بدون نیاز به تغییرات اسکلتی فک، می‌توان تنها با وسیله ارتودنسی درمان نمود.

توجه داشته باشید بر اساس نیازها و شرایط گوناگون افراد بزرگسال سیستم‌های مختلفی برای درمان ارتودنسی طراحی شده است و لازم نیست حتماً با سیم ‌کشی دندان‌ها به محل کار بروید و یا در موقعیت‌های اجتماعی ظاهر شوید. بلکه روش‌هایی مانند براکت سرامیکی، الاینر شفاف یا اینویزالاین و براکت پشت دندانی برای افرادی طراحی شده اند که دوست ندارند با دندان‌های فلزی و سیم ‌کشی بیرون بروند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

نحوه تماس دندان‌های بالا و پایین با یکدیگر بایت خوانده می‌شود. مال اکلوژن یا مشکلات بایت به وضعی که گفته می‌شود که در آن تماس دندان‌ها با یکدیگر نامناسب است. در حالت ایده ‌آل در هنگام بایت یا بسته بودن دهان سطح جونده دندان‌های عقبی بالا و پایین بر روی یکدیگر قرار گرفته و فک بالا کمی جلوتر از فک پایین قرار می‌گیرد به طوری که دندان‌های جلوی بالا بخشی از سطح دندان‌های جلوی پایینی را می‌پوشاند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت چیست؟

اپن بایت به وضعیتی گفته می‌شود که در آن در هنگام بایت دندان‌های فک بالا با دندان‌های فک پایین تماس پیدا نمی‌کنند (شکل بالا). اپن بایت ممکن است مربوط به جلوی دهان و یا عقب دهان باشد. اپن بایت جلوی دندان به گونه ‌ای است که در هنگام بسته بودن دهان بین دندان‌های جلویی بالایی و پایینی فاصله وجود دارد انگار هنوز دهان باز است. اپن بایت نه تنها زیبایسی دندان‌ها و لبخند را تحت تأثیر قرار می‌دهد بلکه مشکلاتی در تکلم و گفتار ایجاد کرده و منجر به نوک زبانی صحبت کردن یا اشکالات دیگر تلفظی می‌شود. همچنین این وضعیت در جویدن نیز تأثیر گذاشته و باعث می‌شود هنگام جویدن غذا و ذرات غذا از بین دندان‌ها بیرون بریزد در نتیجه فرد مجبور است هنگام جویدن غذا زبان خود را به صورت مانعی به دندان‌های جلویی فشار دهد که این وضعیت خود منجر به بدتر شدن مشکل اپن بایت می‌شود.

چه عواملی باعث اپن بایت می‌شوند؟

به طور کلی سه فاکتور مهم در ناهمراستایی دندان‌ها و فاصله بین دندان‌های جلویی بالا و پایین نقش دارند.

1) گاهی اوقات اپن بایت ممکن است به واسطه مشکلات استخوان فک ایجاد شود.

2) برخی از کودکان نیز هنگامی دچار اپن بایت می‌شوند که دندان بندی مختلط دارند. دندان بندی مختلط به حدود شش تا دوازده‌ سالگی گفته می‌شود که هم‌زمان هم دندان‌های شیری و هم دندان‌های دائمی در دهان وجود دارند. در بسیاری از موارد، معمولاً پس از این که تمامی دندان‌های شیری با دندان‌های دائمی جایگزین می‌شوند، این مشکل برطرف می‌شود.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

3) گاهی اوقات عادات دهانی نامناسب باعث بروز مشکل اپن بایت می‌شود. عادتی به نام فشار زبان اغلب در اپن بایت نقش دارد. فشار زبان (Tongue thrusting) به فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی در هنگام بلع یا صحبت کردن گفته می‌شود. در اوایل کودکی الگوی بلع فشار زبان امری کاملاً طبیعی است اما با رشد کودک این عادت با الگوی بلع نرمال جایگزین می‌شود. کودکانی که الگوی بلع فشار زبان در آنها ترک نمی‌شود دچار مشکلاتی در بایت و تکلم می‌شوند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

یکی دیگر از عاداتی که باعث اپن بایت می‌شود، مکیدن انگشت و جویدن اشیایی مانند ناخن یا مداد است. همچنین مکیدن نادرست پستانک یا شیشه شیر احتمال مال اکلوژن را افزایش می‌دهد. مکیدن انگشت در نوزادان و شیرخواران وضعیتی طبیعی است اما با رشد کودک باید کنار گذاشته شود. 50% از افراد در دوران نوزادی انگشت خود را میمکند. این عادت تنها زمانی مشکل ساز می‌شود که دندان‌های دایمی بیرون زده اند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

درمان اپن بایت

درمان اپن بایت چالش ‌برانگیز ترین درمان در مشکلات ناهمراستایی فکها می‌باشد.

در صورتی ‌که اپن بایت در کودکانی که دندان بندی مختلط دارند، اتفاق بیفتد ممکن است با افتادن تمام دندان‌های شیری و بیرون زدن دندانهای دائمی مشکل به خودی خود برطرف شود.

گاهی اوقات علت مال اکلوژن مشکلات اسکلتی مانند عدم رشد مناسب استخوان فک می‌باشد. در چنین شرایطی جراحی فک ممکن است لازم باشد. در این جراحی فک، بخشی از استخوان فک بالا برداشته شده و استخوان‌های فک در موقعیت مناسب قرار داده می‌شود تا استخوان فک بالا و پایین همراستا گردند.

برای اصلاح مشکل اپن بایت وسیله‌ های ارتودنسی مختلفی وجود دارد. در برخی موارد در صورت مراجعه زود هنگام، با کمک یک وسیله ارتودنسی ساده می‌توان عادت فشار زبان و یا مکیدن انگشت را از بین برد. از جمله وسیله های ارتودنسی مورد استفاده برای اصلاح اپن بایت الاستیک یا حلقه کشی، قفس زبان و خار زبان و قفس کام میباشد. همچنین می‌توان از هدگیر ویژه ای برای تغییر موقعیت فک و اصلاح مشکل بایت کمک گرفت.

روش درمانی بستگی زیادی به شرایط بیمار و سن او دارد. معمولاً جراحی تنها زمانی توصیه می‌شود که سن رشد گذشته باشد. در صورتی که نگران مشکل فاصله بین دندان‌های بالا و پایین خود هستید بهتر است هر چه سریع تر با ارتودنتیست در این زمینه مشورت کنید.

 

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

ارتودنسی و براکت

برای درمان ارتودنسی از سیستم براکت استفاده می‌شود. سیستم براکت انواع گوناگون دارد که با توجه به نیازها و شرایط بیمار نوع مناسب آن انتخاب می‌شود. انواع مختلف سیستم براکت عبارتند از براکت فلزی، براکت سرامیکی، براکت پشت دندانی، الاینر شفاف، مینی براکت و براکت خود لیگاچور یا دیمون. در اینجا به تفاوت سیستم براکت دیمون با براکت فلزی معمولی و فواید آن می‌پردازیم.

تفاوتها و شباهتهای سیستم براکت فلزی و خود لیگاچور

تفاوت اصلی بین سیستم براکت خود لیگاچور و براکت فلزی معمولی مکانیسمی است که سیم ارتودنسی (آرچ وایر) را به نگین براکت متصل نگه می‌دارد. هدف هر دو سیستم براکت حرکت دادن دندان‌ها به جایگاه درست و صاف و همراستا کردن آن‌ها است که در این زمینه هر دو سیستم براکت کارآیی و تأثیر گذاری مشابهی دارند. در واقع براکت خود لیگاچور کاملاً شبیه براکت فلزی است با این تفاوت که در آن از حلقه کشی یا سیم تابیده به عنوان لیگاچور استفاده نمی‌شود. لیگاچور برای متصل نگه داشتن سیم طراحی شده است اما در براکت خود لیگاچور نیازی به آن نیست چرا که طراحی نگین براکت به گونه‌ ای است که خود می‌تواند سیم ارتودنسی را نگه دارد.

براکت دیمون بهتر است یا براکت فلزی معمولی؟

سابقه استفاده از براکت فلزی معمولی در درمان ارتودنسی بسیار طولانی و درخشان بوده است و کارایی آن اثبات شده است اما براکت خود لیگاچور نیز بر همان اساس طراحی شده است بنابراین همان کارایی را دارد.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

سیستم براکت فلزی معمولی

نگینهای براکت به سطح دندان چسبانده می‌شوند و در آن‌ها یک حلقه کشی کوچک به نام لیگاچور (حلقه های پلاستیکی صورتی رنگ در شکل بالا) قرار می‌گیرد تا سیم ارتودنسی را متصل به نگین براکت نگه‌ دارد. در غیر این ‌صورت سیم ارتودنسی نمی‌تواند به دندان نیرو وارد کرده و آن را بکِشد.

ترکیب نگین براکت، لیگاچور و سیم ارتودنسی مکانیسمی به وجود می‌آورند که دندان را حرکت می‌دهد.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

سیستم براکت خود لیگاچور (دیمون)

از آنجایی‌ که نگین براکت حاوی یک شیار است که سیم ارتودنسی در آن قرار می‌گیرد، نیازی به لیگاچور وجود ندارد.

پیشرفت‌های تکنولوژی در براکت فلزی در دهه‌ های اخیر بسیار زیاد بوده است و طراحی‌های گوناگونی برای بهبود هر چه بیشتر آن ارائه شده است.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

مزیت‌های براکت دیمون

  • از آنجایی‌ که حلقه کشی لیگاچور وجود ندارد، فضای کمتری برای پنهان شدن باکتری‌ها و تجمع پلاک وجود دارد بنابراین احتمال پوسیدگی دندان کاهش می‌یابد.
  • تمیز کردن دندان و براکت راحت‌تر است چرا که زوایای پنهان کمتری وجود دارد.
  • از آنجایی ‌که اصطکاک کمتری بین براکت و دندان وجود دارد، دندان کمتر درد می‌گیرد بنابراین می‌توان گفت درد و ناراحتی براکت دیمون کمتر از براکت معمولی است.
  • با اعمال نیروی کمتری دندان حرکت می‌کند چرا که در براکت معمولی به علت اصطکاک زیاد بین براکت و دندان، باید نیروی بیشتری به دندان وارد شود تا بتوان آن را حرکت داد.
  • معمولاً دفعات مراجعه به ارتودنتیست کمتر از براکت معمولی است.

بایگانی برچسب برای: هزينه ارتودنسی