اکثر افراد نمی دانند تنفس دهانی یک مشکل پیچیده برای سلامت است که می تواند منجر به آپنه انسدادی خواب مشکلات گفتاری، و رشد نادرست اجزاء صورت شود.
تنفس دهانی چیست؟
برای اکثر افراد، باز بودن دهان تنها یک عادت ساده است- دهان در یک وضعیت باز باقی می ماند وقتی روی بسته نگه داشتن آن تمرکز ندارند. برای افراد دیگر، دهان باز است و برای تنفس استفاده می شود، در حالی که پزشکان این وضعیت را “دهان باز” یا “باز ماندن دهان” می نامند. حالت طبیعی برای تنفس سالم همیشه با دهان بسته است، در حالی که دم و بازدم از راه بینی انجام می شود.
برخی افراد بزرگسال از عادت باز بودن دهان خود کاملاً آگاه هستند، در حالی که برخی دیگر هرگز به این موضوع توجه نکرده اند تا زمانی که پزشک به صورت اتفاقی به آن پی ببرد. اکثر اوقات، بیماران بزرگسال، از از عادت باز بودن دهان خود آگاه هستند اما نمی دانند چرا وقتی حرف نمی زنند یا غذا نمی خورند، این عادت می تواند برای آنها چالش برانگیز باشد.
آیا تنفس دهانی واقعاً مشکل برانگیز است؟
شاید نگران شدن از عادت باز ماندن دهان ، و حتی درمان آن نیز احمقانه به نظر برسند. اما این مشکل واقعاً به این صورت نیست. این عادت می تواند منجر به بروز مشکلات زیر شود:
دندان ها و بریس ها: اگر دهان شما باز است، مدت زمان بیشتری طول می کشد تا بریس های شما عمل کنند و درمان شما برای ارتودنتیست شما بسیار چالش برانگیز خواهد بود. بستن فاصله بین دندان ها دشوارتر خواهد بود و وقتی بریس ها برداشته شوند، ثبات دندان ها با مشکل مواجه خواهد شد. به این معنا که با بازگشت مشکل ارتودنتیک به حالت اول همراه خواهد بود و در آینده باز هم بریس های ارتودنسی نیاز خواهند بود.
گفتار: وقتی کودکان با عادت باز بودن دهان مواجه هستند، احتمال دارد که در ادای برخی حروف و اصوات مشکل داشته باشند. شایع ترین مشکلات گفتاری نوک زبانی حرف زدن و ناتوانی در ادای درست حرف “س” است. گفتار تحت تأثیر قرار می گیرد زیرا وقتی دهان باز است فرد با مشکلی مواجه است که پزشک ها آن را تحت عنوان “الگوی بلع فشردن زبان پشت دندان ها” می نامند.
تنفس دهانی و درمان ارتودنسی
رشد اجزاء صورت: مهم است به خاطر داشته باشید که رشد یک نیروی بسیار قوی است. کودکی که با عادت باز بودن دهان مواجه است به احتمال زیاد در بزرگسالی اجزاء چهره او با مشکلات ظاهری مواجه خواهند بود، از جمله، استخوان چانه آنها چندان برجسته نخواهد بود، اجزاء صورت آنها صاف به نظر خواهد رسید، ارتفاع صورت آنها بیشتر خواهد بود، چشمان فرو رفته تری خواهند داشت، و کام آنها باریک تر خواهد بود، و حتی در اکثر موارد فک پایین آنها کوچکتر خواهد بود. با بستن دهان و تنفس از راه بینی، می توان از بروز این مشکلات در الگوی رشد صورت پیشگیری کرد.
تنفس دهانی و درمان ارتودنسی
خواب و اکسیژن: وقتی افراد بزرگسال و کودکان در طول روز از راه دهان نفس می کشند، احتمال تنفس از راه دهان در تمام طول شب نیز بیشتر خواهد بود. تنفس دهانی در طول شب، همراه با انسداد مجرای تنفسی، دو علامت و نشانه ای هستند که با آپنه خواب و تغییر سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن موجود در جریان خون ارتباط مستقیم دارند. وقتی اکسیژن کمتری می تواند به مغز برسد، یادگیری و تمرکز در مدرسه نیز برای بسیاری از کودکان دشوار می شود. در افراد بزرگسال، خستگی مزمن و اختلالات فکری از جمله علائم مربوط به این مشکل هستند.
علل بروز مشکل تنفس دهانی کدامند؟
به سختی می توان مشخص نمود چه عاملی موجب بروز عادت تنفس دهانی می شود. با این حال، اکثر افراد با یکی از این سه عامل مواجه هستند:
آنها مشکلات تنفسی یا مجرای تنفسی دارند. عادت تنفس دهانی یا دهان باز در بسیاری از افراد می تواند به مشکلات تنفسی آنها بازگردد، از جمله آلرژی، سرماخوردگی های مزمن، گرفتگی بینی، بزرگ شدن لوزه سوم یا لوزه ها، آسم، انحراف سپتوم بینی و بسیاری مشکلات دیگر. نکته جالبی که باید به آن دقت کرد این است که به محضی که مشکل مجرای تنفسی حل شود، عادت هنوز هم باقی می ماند. هنوز هم کودکانی به ارتودنتیست ها مراجعه می کنند که لوزه های آنها برداشته شده اند اما هنوز هم از راه دهان نفس می کشند. اینجاست که درمان مایوفانکشنال (یکی از درمان های ارتودنسی) به میان می آید- پس از برداشته شدن انسداد مجرای تنفسی، ماهیچه ها، بلع، و الگوی تنفس باید مجدداً آموزش داده شوند.
تنفس دهانی و درمان ارتودنسی
عاداتی مانند مکیدن انگشت یا شست دارند (داشته اند). وقتی انگشت داخل دهان قرار دارد، مخصوصاً برای مدت زمانی طولانی، ماهیچه های دهان و صورت به شکل این عادت در می آیند. اگر انگشت داخل دهان است، لب ها نمی توانند یک سیل (مهر و موم) تشکیل دهند و الگوی بلع فشردن زبان پشت دندان ها نیز شکل می گیرد. تنها با توقف عادت مکیدن انگشت، علائم و نشانه های تنفس دهانی از بین نخواهند رفت. همین موضوع برای مشکلات مجرای تنفسی که در پی مکیدن انگشت بوجود می آیند نیز صدق می کند- عادت متوقف می شود اما تنفس دهانی باقی می ماند. اغلب پس از ترک عادت مکیدن انگشت یا شست، درمان مایوفانکشنال، همراه با درمان ارتودنسی لازم هستند.
گره زبانی دارند (داشته اند). گره یا گرفتگی زبانی در واقع یک شرایط پزشکی واقعی است- نه فقط اصطلاحی که به عدم توانایی تلفظ درست حروف اطلاق می شود. این شرایط تحت عنوان فرنوم زبانی محدود نیز نامیده می شود. اگر فردی این مشکل را دارد، اغلب لازم است زبان آنها با یک جراحی ساده آزاد شود تا دهان آنها در وضعیت بسته باقی بماند. موقعیت قرار گیری زبان نقش مهمی در تنفس از راه بینی ایفا می کند، بنابراین اگر زبان با یک مانع فیزیکی محدود شده باشد، ممکن است توقف تنفس دهانی بسیار دشوار باشد. اکثر بیمارانی که گره زبانی دارند، لازم است پس از جراحی آموزش های لازم را ببینند تا بتوانند دهان خود را ببندند و به طور طبیعی از راه بینی نفس بکشند.
تنفس دهانی و درمان ارتودنسی
برای جلوگیری از بروز عادت تنفس دهانی والدین چه کاری می توانند انجام دهند؟
اکنون که از این علائم و نشانه ها آگاه هستید، می توانید به خود و کودکتان نگاه کنید و با انجام کارهای زیر به استاندارد برسید:
مراقب تنفس از راه دهان یا باز ماندن دهان باشید. این اتفاق در طول روز چه مدت اتفاق می افتد؟
دقت کنید کدامیک از مشکلات تنفسی که در بالا ذکر شدند دارید، یا در گذشته داشته اید.
به فکر مراجعه به دندانپزشک یا پزشک متخصص تنفس و خواب باشید. شاید زمان آن رسیده است که خواب خود را بررسی کنید.
به یک ارتودنتیست مجرب مراجعه کنید تا برای شناسایی و درمان مشکل شما اقدام نماید.
آیا با وجود روکش روی دندان ها می توان از براکت های ارتودنسی استفاده کرد؟
ارتودنتیست ها بیش از پیش خوشحال هستند که تعداد افراد بزرگسالی که برای بهبود ظاهر لبخند خود اقدام می کنند رو به افزایش است. این افراد جرأت دریافت براکت ها را به خود می دهند. ارتودنتیست ها معتقدند هرگز برای دریافت براکت ها و اصلاح لبخند دیر نیست.
گرچه افراد کم سن و سال تر با این پرسش به دندانپزشک مراجعه می کنند که “مدت زمان لازم برای استفاده از براکت ها چقدر است؟” و “آیا هنوز هم می توانم آدامس بجوم؟”، اما پرسش ها و نگرانی های افراد بزرگسال متفاوت است. بسیاری از افراد بزرگسال در حالی به ارتودنتیست مراجعه می کنند که قبلاً تحت درمان هایی مانند روکش دندان، ونیرها، یا کاشت ایمپلنت های دندانی قرار گرفته اند. اغلب آنها این نگرانی دارند که با وجود کارهای دندانپزشکی قبلی می توان از براکت ها استفاده کرد یا خیر؟
اصلاً نترسید! گرچه واقعیت دارد که روکش ها و دیگر ابزارها مانند بریج ها و ونیرها نیاز به مراقبت و برنامه ریزی بیشتر دارند، اما هنوز هم دریافت براکت های ارتودنسی با وجود اقدامات قبلی دندانپزشکی امکان پذیر است.
اجازه دهید ابتدا راجع به روکش های دندانی صحبت کنیم- روکش دقیقاً چیست و چه کاری انجام می دهد؟ روکش نوعی پوشش یا کلاهک است که روی دندان قرار می گیرد تا شکل، اندازه، و عملکرد طبیعی آن را احیاء کند. آنها محکم تر شدن دندان ها کمک می کنند و ظاهر آنها را بهبود می دهند. روکش های دندان توسط دندانپزشک کار گذاشته می شوند تا مشکلاتی مانند پوسیدگی، لب پر شدگی، یا ترک خوردگی دندان ها را پوشش دهند.
آسیب ارتودنسی به درمان دندانپزشکی
در صورتی که روکش پس از درمان ریشه (عصب کشی) کار گذاشته شده باشد، ارتودنتیست باید اقدامات لازم را انجام دهد تا اطمینان حاصل نماید که انسجام دندان/ دندان ها پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها حفظ خواهد شد. درمان ریشه (عصب کشی) فرایندی است که طی آن مینای دندان با دریل سوراخ می شود، سپس با مواد با دوام پر می شود، که اغلب پس از آن روی دندان روکش قرار می گیرد. در این صورت، باید با دقت مراقب دندان بود تا طی جابجایی داخل دهان، محکم باقی بماند.
بنابراین، اگر به این فکر می کنید که: آیا اگر قبلاً روی دندان هایم روکش قرار گرفته باشد هنوز هم می توانم از براکت ها استفاده کنم؟ پاسخ “آری” است!
درست مانند دندان هایی که پر شده اند، هنوز هم می توان به دندان های که روکش شده اند براکت ارتودنسی چسباند و آنها را به مکان جدیدی جابجا کرد. یک ارتودنتیست مجرب در انجام این کار با هیچ مشکلی مواجه نخواهد شد.
برعکس، می توان روکش ها را پس از پایان دوره درمان ارتودنسی روی دندان ها چسباند. این شناخته ترین گزینه برای ترمیم دندان های آسیب دیده یا بد ظاهر است که می توانند از مزایای روکش دندان بهره مند شوند. افراد بزرگسال بویژه ترجیح می دهند روکش ها را پس از اتمام درمان ارتودنسی روی دندان های خود قرار دهند.
با بالا رفتن سن افراد، سن دندان های آنها نیز بالا می رود. و هرچه افراد بیشتر عمر می کنند، دندان های آنها بیشتر تحت تأثیر ساییدگی قرار می گیرد. افراد به صورت طبیعی به درمان های ترمیمی مانند روکش روی دندان های خود نیاز دارند. به طور همزمان، افراد بزرگسال بیشتری برای صاف و یکدست کردن دندان های خود بیشتر ترغیب می شوند. این باعث می شود ارتودنتیست ها و دندانپزشک ها بیشتر به فکر راهکارهایی برای محقق ساختن این خواسته آنها هستند.
آسیب ارتودنسی به درمان دندانپزشکی
ایمپلنت دندانی چیست؟
از دست رفتن دندان یکی از عادی ترین اتفاقاتی است که، خواه طی یک اتفاق، خواه با یک بیماری می تواند رخ دهد، و دندانپزشک ها روز به روز بیشتر با بیمارانی مواجه می شوند که به فکر جایگزینی برای دندان های از دست رفته خود هستند. ایمپلنت های دندانی یکی از این گزینه ها هستند. آنها پست های تیتانیومی را شامل می شوند که داخل استخوان فک قرار می گیرند تا جایگزین ریشه از دست رفته دندان ها شوند. در نهایت یک روکش به این پست متصل می شود که کاملاً شبیه دندان های طبیعی خواهد بود و عملکردی مانند آنها خواهد داشت.
با قرار گرفتن ایمپلنت های دندانی در جای خود، آنها نباید حرکت داده شوند، اما متأسفانه دندان های واقعی اینقدر فرمانبردار نیستند. دندان ها به دلایل مختلفی ممکن است به اطراف حرکت کنند، از جمله با افزایش سن، این قابلیت طبیعی وجود دارد که دندان ها به سمت جلوی دهان حرکت کنند و فشرده و نامرتب شوند. برای بسیاری افراد، براکت ها راهکاری عملی برای این مشکل هستند، اما اگر یک یا چند ایمپلنت کاشته شده باشد چه؟- آیا هنوز هم می توان از براکت ها استفاده کرد؟ اگر بخواهیم کوتاه پاسخ دهیم: آری، قطعاً براکت ها گزینه ای قابل استفاده هستند. به دو صورت می توان از این دو درمان بهره مند شد:
آسیب ارتودنسی به درمان دندانپزشکی
ارتودنسی پس از کاشت ایمپلنت های دندانی
نمی توان ایمپلنت های دندانی را جابجا کرد، اما در صورتی که ایمپلنت در جای درست قرار داشته باشد می توان دندان های اطراف را با استفاده از بریس های ثابت یا متحرک جابجا کرد. حتی در صورت کاشت چند ایمپلنت، باز هم درمان ارتودنسی امکان پذیر است.
اگر ایمپلنت در جای درست قرار نگرفته باشد، می توان به فکر جابجا کردن آن پس از اتمام درمان ارتودنسی بود. این کار می تواند شامل جابجا کردن تنها روکش ایمپلنت، یا کل ایمپلنت شود. یا اینکه، می توان ایمپلنت را همان جایی که هست باقی گذاشت و با جای آن کنار آمد.
ارتودنسی قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی
گرچه می توان دندان های اطراف ایمپلنت را جابجا کرد، اما معمولاً بهتر این است که ابتدا درمان ارتودنسی را انجام داد تا بتوان اطمینان حاصل نمود که دندان ها در بهترین مکان ممکن قرار دارند. و اگر دندانی از دست رفته هم نیاز نیست نگران شوید. می توان از یک دندان مصنوعی موقت استفاده کرد تا مطمئن شد هیچ فضای خالی بین دندان ها وجود ندارد. برای برخی بیماران حتی لازم است درمان ارتودنسی قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی انجام شود- ایجاد فضای کافی برای دندان جدید و حتی جابجایی ریشه دندان های مجاور به محل درست.
خواه تمایل به دریافت براکت ها قبل از کاشت ایمپلنت ها داشته باشید یا پس از آنها، دندانپزشکی که کاشت ایمپلنت را انجام می دهد باید در کنار ارتودنتیست عمل کند تا بهترین روند درمان برای شما طراحی شود.
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/11/1.jpg235425دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-12-05 15:42:492019-12-05 15:42:49آیا ارتودنسی با سایر درمانهای دندانپزشکی تداخل دارد؟
در طول درمان ارتودنسی وقتی براکت های ارتودنسی یا اینویزیلاین روی دندان های شما قرار می گیرند اشتهای شما هیچ تغییری نمی کند، اما رژیم غذایی شما نیاز به تغییر دارد. اکثر غذاهای چسبناک، جویدنی، و ترد و خشک باید در طول درمان پرهیز شوند. ما می دانیم تغییر انتخاب های غذایی متناسب با نیازهای درمان می تواند چالش برانگیز باشد.
شاید فکر کنید تغییراتی که در رژیم غذایی برای استفاده از بریس ها اتفاق می افتند یکی از نقاط ضعف درمان ارتودنسی باشد، اما قرار نیست این تغییرات خیلی شدید باشند، با چند تغییر ساده بیمار می تواند هنوز هم از غذاهایی که دوست دارد لذت ببرد و در واقع به تسهیل روند درمان کمک کند.
برای کمک به انجام این تغییرات لازم در رژیم عذایی، در اینجا به بیان دستورالعمل هایی خواهیم پرداخت که در طول درمان ارتودنسی باید آنها را رعایت کنید.
تعذیه در ارتودنسی
رژیم غذایی متعادلی داشته باشید.
مواد مغذی نقش مهمی در طول درمان ارتودنسی ایفا می کنند. هر چه دندان ها و بافت های دهانی سالم تری داشته باشید، واکنش بهتری به ابزارهای ارتودنسی نشان می دهند. وقتی تغذیه صحیح و مناسب با بهداشت خوب دهانی و مراقبت های تخصصی دندانی ترکیب می شود، خوردن غذای درست لبخند شما را برای درمان به اندازه کافی سالم و محکم نگه خواهد داشت.
ارتودنتیست ها به شدت توصیه می کنند بدن خود را با ویتامین ها و مواد معدنی ضروری تغذیه کنید و از حجم بالای قند و شکر بپرهیزید. کمبود ویتامین ها می تواند در دندان ها، لثه ها، لب ها، گونه ها، و زبان ظاهر شود، بنابراین داشتن یک رژیم غذایی متعادل راهی فوق العاده برای کسب انرژی و سوخت مورد نیاز بدن و درخشان نگه داشتن لبخند است.
اطمینان حاصل کنید که مصرف آبنبات و نوشیدنی های حاوی شکر شما پایین است. اسید و قند موجود در نوشیدنی هایی مانند نوشابه می تواند موجب بالا رفتن میزان پوسیدگی های دندانی و بیماری های لثه ها باشد- که هر دوی آنها روند درمان را با مشکل مواجه می سازند.
چالشی که در طول درمان با آن مواجه هستید، پرهیز از غذاهای خیلی ترد و خشک یا چسبناک است. متأسفانه، برخی بیماران به خوردن تعداد محدودی غذای نرم با ارزش غذایی پایین اکتفا می کنند، که منجر به کمبود مواد غذایی مهم بدن می شود. با یک دسته تغییرات به راحتی می توانید مواد غذایی مورد نیاز بدن خود را دریافت کنید بدون آنکه به ابزار ارتودنسی شما آسیبی وارد شود. اگر برای شما راحت تر است، مکمل های ویتامین را به صورت روزانه مصرف کنید.
تعذیه در ارتودنسی
از خوردن گوشت های سفت و رشته رشته بپرهیزید.
خوردن مقدار کافی پروتئین و آهن حائز اهمیت است، اما بسیاری از برش های گوشت ها برای بریس ها ایده آل نیستند. گوشت های فیبروز که به خوبی پخته شده اند، سفت و رشته رشته هستند برای ابزارهای ارتودنسی خطرناک هستند و می توانند منجر به بروز درد شوند. بعلاوه، گاز زدن یک دنده یا بال مرغ خوشمزه راهی ساده برای کنده شدن براکت ها است و نیاز به مراجعه اورژانسی به ارتودنتیست دارد.
بریس ها محکم هستند اما محدودیت های خود را دارند. برای حفظ سلامت دندان ها توصیه می شود برش های کوچک گوشت ها را انتخاب کنید.گوشت های گوساله، ماهی، یا مرغ را انتخاب کنید. گوشت هایی که در آرام پز پخته شده اند یا گوشت از استخوان جدا شده است، تا زمانی که به قطعات کوچک بریده شوند و به آرامی جویده شوند، هیچ خطری ندارند. اگر گیاه خوار هستید، توفو (خمیر سویا که سفید و پنیر مانند است)، کره بادام زمینی، یا کره بادام بخورید.
افرادی که از اینویزیلاین استفاده می کنند نیز محدودیت غذایی دارند.
بی شک، اینویزیلاین مزایای خود را دارد. الاینرهای اینویزیلاین غیر قابل مشاهده هشتند، به راحتی بیرون می آیند، و محدودیت های غذایی کمتری دارند.
از آنجا که حین خوردن غذا الاینرها از دهان خارج می شوند، هیچ ابزار ارتودنسی وجود ندارد که حین خوردن غذاهای خشک و ترد یا جویدنی نگران آن باشید. اگر پس از وعده های غذایی دندان ها به ردستی مسواک زده نشوند یا نخ دندان کشیده نشود، الاینر باعث می شود ذرات غذا لای دندان ها و لثه ها فشار داده شود و منجر به بروز شرایط ناخوشایندی مانند پوسیدگی دندان ها، بوی بد دهان، و زرد شدن رنگ آنها شود.
بیمارانی که از اینویزیلاین استفاده می کنند، اگر زمان کافی برای تمیز کردن کامل دندان ها ندارند، باید غذاهایی را انتخاب کنند که احتمال گیر کردن آنها لای دندان ها کمتر است. بعلاوه، سعی کنید آب زیادی بنوشید تا ذرات غذای بین دندان ها شسته شود. بویژه از خوردن غذاها و نوشیدنی های حاوی قند باید پرهیز شود.
تعذیه در ارتودنسی
میلک شیک بخورید.
گاهی اوقات، پس از دریافت بریس ها برای نخستین مرتبه، یا پس از هر بار تنظیم مجدد، ممکن است در دهان خود درد شدیدی احساس کنید. یک راه حل شیرین برای این ناراحتی لذت بردن از یک درمان سرد است. نه تنها خوراکی های یخ زده ای مانند میلک شیک، بلکه خوراکی های نرمی مانند بستنی هیچ خطری برای بریس ها ندارند و به طور موقت می توانند احساس تنگی دندان ها را کاهش دهند. با این حال، از گاز زدن پاستیل های خشک اجتناب کنید و مطمئن شوید آنچه می خورید یخ زده نیست. غذاهای خیلی سرد نیز می توانند به درد شما بیفزایند.
البته این دستورالعمل محدودیت هایی نیز دارد. میلک شیک اگر گاهگاهی و تنها پس از هر بار مراجعه به ارتودنتیست خورده شود ایرادی ندارد، اما مقدار زیاد آن می تواند باعث پوسیدگی دندان ها شود. پس از لذت بردن از خوراکی خود مسواک بزنید.
تعذیه در ارتودنسی
مقدار زیادی از میوه هایی بخورید که برای براکت شما ضرری ندارند.
میوه بخشی ضروری و خوشمزه از رژیم غذایی هر فردی است. از آنجا که میوه ها سرشار از ویتامین ها و مواد معدنی هستند، می توانند بدن و لبخند شما را تغذیه کنند. در یک مطالعه مشخص شده که اسید اسکوربیک موجود در میوه هایی مانند پرتقال، کیوی، و توت فرنگی می توانند به بهبود بافت های داخل دهان در طول درمان ارتودنسی کمک کنند، که کمک می کند روند صاف شدن دندان ها تسعیل شود.
اکثر میوه ها نرم هستند و با وجود براکت ها روی دندان ها به راحتی قابل خوردن هستند. توت فرنگی، زغال آخته و تمشک میان وعده هایی فوق العاده و بی خطر برای بریس ها هستند. با این حال، از برخی میوه ها باید با احتیاط لذت برد. میوه های تردی مانند سیب و گلابی نارس را مستقیماً گاز نزنید، این کار باعث می شود ابزارهای ارتودنسی شل شوند. در عوض سعی کنید آنها را به قطعات ریزتری خرد کنید و آنها را با دندان های مولر عقب دهان بجوید.
لبنیات کافی مصرف کنید.
همه ما می دانیم که شیر موجب بالا رفتن استحکام دندان ها و استخوان ها می شود، اما این فواید در تمام محصولات لبنی وجود دارند. و از آنجا که دندان های محکم و سالم به روند درمان ارتودنسی کمک می کنند، به همه بیماران خود توصیه می کنیم هر روز سه لیوان لبنیات استفاده کنند.
کلسیم، ویتامین D و پتاسیم موجود در غذاهایی مانند ماست، شیر، و پنیر فراتر از مزایایی هستند که لبنیات برای سلامت دندان ها دارند. این ویتامین های ضروری و مواد معدنی دندان ها را تقویت می کنند، و اسیدهایی که داخل دهان به دندان ها آسیب می رسانند و موجب پوسیدگی آنها می شوند را خنثی می کنند. خوشبختانه، اکثر لبنیات نرم و برای بریس ها بی خطر هستند.
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/12/1.jpg400400دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-12-05 15:38:582019-12-05 15:38:58تغذیه و رژیم غذایی در ارتودنسی
ارتودنسی پیشگیری شامل تمام فرایندهایی است که به منظور حفظ یکپارچگی و انسجام اکلوژنی استفاده می شوند که به صورت طبیعی در حال رشد است، و آن هم با حفظ وضعیت کنونی یا پیشگیری از موقعیت هایی انجام می شود که در رشد اختلال ایجاد می کنند، از جمله اصلاح و درمان پوسیدگی دندان ها، حذف عادات بد دهانی با کمک تمرینات و ابزارهای ارتودنسی و یا قرار دهی فضا نگهدار در قسمت هایی که دندان ها از دست رفته اند.
فرایندهایی که در ارتودنسی پیشگیری استفاده می شوند
آموزش والدین
ارتودنسی پیشگیری، به صورت ایده آل باید مدت ها قبل از تولد کودک آغاز شود. مادر باردار باید راجع به موضوعاتی مانند تغذیه خود اطلاعات کسب کند تا فضایی ایده آل برای رشد جنین فراهم کند. خیلی زود پس از تولد، مادر باید راجع به شیردهی و تغذیه صحیح و مراقبت نوزاد آموزش ببیند. در صورتی که کودک با شیشه شیر تغذیه می شود، به مادر توصیه می شود از شیشه های با سری فیزیولوژیک به جای شیشه های با سری معمولی استفاده کند. سری های معمولی غیر فیزیولوژیک هستند و اجازه نمی دهند عمل مکیدن با حرکت زبان و فک پایین انجام شود. از سوی دیگر، سری های فیزیولوژیک برای مکیدن طراحی شده اند و کم و بیش شبیه عمل مکیدن طبیعی از سینه مادر هستند. علاوه بر این، والدین باید راجع به حفظ بهداشت دهان کودک نیز اطلاعات لازم را کسب نمایند.
کنترل پوسیدگی دندان
پوسیدگی هایی که سطوح بین دندان های جلو را در بر می گیرند، در صورتی که درمان نشوند، موجب جابجا شدن دندان ها به سمت مزیال می شوند، در نتیجه از عرض قوس دندانی کاسته می شود. پس از آن، بیرون آمدن دندان های دائمی جایگزین که بزرگتر هستند، ممکن است منجر به بروز ناهماهنگی بین طول قوس دندانی و اندازه دندان ها، و در نتیجه بروز مال اکلوژن شود. بنابراین، شناسایی زود هنگام چنین ضایعات پوسیدگی نقش مهمی در پیشگیری از بروز مال اکلوژن دارد.
اقدامات پیشگیرانه
شناسایی زود هنگام پوسیدگی دندان ها با معاینات بالینی یا رادیوگرافی.
درمان و اصلاح دندان پوسیده با کمک مواد ترمیم کننده مناسب، به محض شناسایی پوسیدگی دندان.
ارتودنسی پیشگیری
مراقبت از دندان های شیری
دندان های شیری به خودی خود نقش مهمی به عنوان بهترین فضا نگهدارهای طبیعی ایفا می کنند، که نه تنها فضای لازم برای دندان های دائمی حفظ می کنند که قرار است به جای آنها بیرون بیایند، بلکه رشد آنها را هدایت می کنند تا در جای درست خود در قوس دندانی قرار بگیرند.
حفظ جدول زمانی بیرون آمدن دندان ها
الگو و برنامه زمانی بیرون آمدن دندان های شیری و دندان های دائمی جایگزین آنها باید با دقت تحت نظارت باشد، تا در صورت لزوم مداخلات لازم به موقع انجام شوند. به طور کلی، بیرون آمدن دندان های شیری باید حدود سه ماه پس از بیرون آمدن دندان های مقابل آنها در فک روبرو آغاز شود. بعلاوه، دندان های دائمی جایگزین باید ظرف سه ماه پس از افتادن دندان های شیری بیرون بیایند.
اقدامات پیشگیرانه
چکاپ های منظم دندانی
اقدامات بهداشتی دهانی مناسب و به موقع
ارتودنسی پیشگیری
از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری
از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری می تواند منجر به پیامدهای ناخوشایند زیر شود:
جابجایی دندان های مجاور به سمت فضای خالی.
عدم رشد یا تغییر مسیر رشد دندان های دائمی جایگزین آنها.
افزایش احتمال عادت تانگ تراست (فشردن و ساییدن زبان پشت دندان ها).
ادای نادرست حروف در مورد از دست رفتن دندان های جلو.
مخدوش شدن زیبایی چهره. تأثیرات فیزیولوژیکال روی کودک، مخصوصاً در مورد از دست رفتن دندان های جلو.
اقدامات پیشگیرانه
استفاده از فضا نگهدارها تا زمان بیرون آمدن دندان های دائم جایگزین در حفره دهان.
ارتودنسی پیشگیری
درمان دندان های شیری انکیلوز شده
دندان های شیری انکیلوز شده (دندان هایی که با از بین رفتن الیاف لیگامان اطراف آنها، به استخوان فک جوش خورده اند) مانع بیرون آمدن دندان های دائمی جایگزین خود می شوند.
اقدامات پیشگیرانه
کشیدن دندان شیری انکیلوز شده به روش جراحی، در زمان درست، موجب تسهیل بیرون آمدن دندان دائمی جایگزین آن می شود.
ارتودنسی پیشگیری
درمان باقی ماندن دندان های شیری در دهان
باقی ماندن دندان های شیری در دهان می تواند در نتیجه عللی مانند انکیلوز، کم کاری تیروئید، و غیره، اتفاق بیفتد. باقی ماندن دندان های شیری در دهان می تواند منجر به بیرون آمدن غیر عادی دندان های دائمی جایگزین در مسیر نادرست شود.
اقدامات پیشگیرانه
کشیدن دندان های شیری که در دهان باقی مانده اند، به منظور تسهیل بیرون آمدن دندان های جایگزین آنها که در زیر هستند.
ارتودنسی پیشگیری
کشیدن دندان های اضافی
دندان های اضافی می توانند منجر به بروز مشکلات زیر شوند:
فشردگی و نامرتبی بیش از حد دندان ها
پیشگیری از بیرون آمدن دندان های دائمی جایگزین
در صورت درمان نشدن ممکن است موجب شکل گیری کیست شوند.
اقدامات پیشگیرانه
شناسایی زودهنگام و کشیدن دندان های اضافی برای پیشگیری از تمامی پیامدهای مضر همراه با وجود دندان های اضافی توصیه می شود.
ارتودنسی پیشگیری
کنترل عادات دهانی
عادات غیر طبیعی دهانی مانند مکیدن انگشت، گاز گرفتن لب، تانگ تراست (فشردن زبان پشت دندان ها)، و تنفس دهانی تأثیرات مخربی روی سلامت دهان دارند از جمله موجب مال اکلوژن و ژنژیویت می شوند.
اقدامات پیشگیرانه
آموزش والدین در رابطه با پیامدهای عادات دهانی غیر عادی
آموزش و تشویق کودکان به ترک عادت
حذف عادات بد دهانی با استفاده از ابزارهای مخصوص ترک عادت.
ارتودنسی پیشگیری
درمان گیر کردن عمیق مولر دائمی اول
گاهی اوقات، ممکن است بواسطه انحراف دندان کناری، مولر دائمی اول در عمق زیاد و زیر پوسته سطح دیستال دندان مولر دوم شیری پنهان شود.
اقدامات پیشگیرانه
Reproximation یا تراش مینای دندان از سطوح مزیال و دیستال دندان های مولر دوم شیری می تواند به هدایت دندان های مولر اول دائمی که گیر کرده اند کمک کند.
ارتودنسی پیشگیری
درمان پیوند غیر عادی فرنوم
پیوند غیر عادی فرنوم می تواند موجب بروز دیاستم در خط وسط دندان ها شود، که از نظر بالینی با تست Blanch و از طریق تصاویر رادیوگرافی با وجود شکافی مانند رادیولوسنسی در پوسته آلوئولار بین دندان های وسط دائمی فک بالا، می توان آن را تشخیص داد.
اقدامات پیشگیرانه
برداشت بافت های فیبروز غیر عادی فرنوم لبی با کمک جراحی که فِرِنِکتومی نامیده می شود.
پیشگیری از بروز آسیب در نتیجه استفاده از بریس های میلواکی Milwaukee
بریس میلواکی نوعی ابزار ارتودنسی است که برای اصلاح اسکولیوز استفاده می شود. این ابزار به مندیبل و اکلوژن در حال رشد فشار وارد می کند و موجب عقب رفتگی مندیبل و بروز مال اکلوژن می شود.
اقدامات پیشگیرانه
اکلوژن باید با استفاده از یکی از ابزارهای زیر محافظت شود:
ابزارهای فانکشنال.
ابزارهایی که دندان ها را در وضعیت درست قرار می دهند.
محافظ ها.
استفاده از فضا نگهدارها
در صورت از دست رفتن پیش از موعد دندان های شیری، در نتیجه از دست رفتن فضا و کاهش عرض قوس دندانی، ممکن است انسجام قوس دندانی به خطر بیفتد. جابجایی دندان های شیری و/ یا دندان های دائمی مجاور می تواند اتفاق بیفتد و فضای موجود ممکن است تا جایی کاهش پیدا کند که که باعث فشردگی و بی نظمی دندان ها در دوره رشد دندان های دائمی شود.
فضا نگهدارها نوعی ابزار ثابت یا متحرک هستند که برای حفظ فضای بوجود آمده بین دندان هایی طراحی شده اند که در نتیجه از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری بوجود آمده است.
ویژگی های فضا نگهدارهای ایده آل
یک دسته ویژگی ها هستند که فضا نگهدارها، صرف نظر از ثابت یا متحرک بودن آنها، برای ایده آل بودن باید آنها را داشته باشند:
باید ابعاد مزیودیستال دندان از دست رفته را حفظ کنند.
در صورت امکان، باید فانکشنال باشند، حداقل تا جایی که از بیرون آمدن بیش از حد دندان های روبرو جلوگیری کنند.
تا جای ممکن باید ساده و محکم باشند.
باید به شکلی طراحی شده باشند که پاکسازی دندان ها و حفظ بهداشت دهان به سادگی قابل انجام باشد.
ساختار آنها باید به گونه ای باشد که فرایند رشد طبیعی اجزاء دهان را محدود نکنند در عملکردهایی مانند جویدن، حرف زدن، و بلع اختلال ایجاد نکند.
دسته بندی فضا نگهدارها
به طور کلی، فضا نگهدارها به دو دسته متحرک و ثابت تقسیم می شوند.
فضا نگهدارهای متحرک:
ابزار هاولی/ فضا نگهدار پروتزی متحرک
فضا نگهدارهای ثابت:
فضا نگهدار بند و حلقه
فضا نگهدار بند و میله
فضا نگهدار روکش و حلقه
فضا نگهدار روکش و میله
فضا نگهدار دیستال شو
فضا نگهدار قوس دندانی پایین
فضا نگهدار نانس
فضا نگهدار ترانس پالاتال
موارد استفاده فضا نگهدارها
از دست رفتن زود هنگام دندان های مولر شیری، بسته به دندان های موجود و طول قوس دندانی، برای پیشگیری از جابجایی دندان های مجاور، نیاز به قرار گیری فضا نگهدار دارد.
وقتی دندان های نیش شیری از دست می روند، خط وسط قوس دندانی ممکن است با مشکل مواجه شود و طول قوس دندانی نیز ممکن است کاهش یابد. بنابراین ممکن است از دست رفتن زود هنگام دندان نیش شیری نیاز به استفاده از ابزارهای فضا نگهدار داشته باشد تا از انحراف خط وسط و/ یا کاهش طول قوس دندانی پیشگیری شود.
از دست رفتن زود هنگام دندان های جلوی شیری اغلب نیازی به استفاده از فضا نگهدار برای حفظ فضا ندارند زیرا جابجایی دندان ها به سمت مزیال اغلب اتفاق نمی افتد.
نکات استفاده از فضا نگهدارها
اگر فضای کافی وجود دارد که اجازه دهد دندان های دائمی به داحتی بیرون بیایند، اغلب فضا نگهدار لازم نیست.
در صورت فشردگی و نامرتبی شدید دندان ها، استفاده از فضا نگهدار توصیه نمی شود، زیرا حفظ فضا تأثیر چندانی ندارد و مداخلات ارتودنتیک دیگر لازم هستند.
در صورتی که قرار باشد دندان جایگزین به زودی بیرون بیاید، ممکن است فضا نگهدار لازم نباشد.
در صورتی که دندان جایگزین وجود نداشته باشد، نیازی به استفاده از فضا نگهدار نیست.
پیش نیازهای استفاده از فضا نگهدارها
فضا نگهدارها باید فضای سمت مزیودیستال دندان های از دست رفته را حفظ کنند.
آنها نباید با وارد آوردن فشار زیاد به دندان های باقی مانده آنها را با مشکل مواجه سازند.
آنها باید به راحتی قابل تمیز شدن باشند و جایی برای پنهان شدن جرم ها نباشند، که موجب افزایش پوسیدگی دندان و ضایعات بافت نرم می شوند.
ساختار آنها باید به گونه ای باشد که روند رشد طبیعی را با مشکل مواجه نکند یا در عملکردهایی مانند جویدن، گفتار یا بلع اختلال ایجاد نکند.
بسته به دندان از دست رفته، نوع مال اکلوژن و مشکلات گفتاری که ممکن است بروز یابد، و نیز همکاری بیمار، نوع خاصی از فضا نگهدارها انتخاب می شود: فضا نگهدارهای متحرک/ فضا نگهدارهای فانکشنال/ فضا نگهدارهای آکریلیک متحرک.
ارتودنسی پیشگیری
فضا نگهدارهای فانکشنال نوعی فضا نگهدار متحرک است و زمانی انتخاب می شود که چند دندان شیری دائمی زودتر از موعد اتفاق بیفتد. این نوع فضا نگهدار با مواد آکریلیکی ساخته می شود. نه تنها از نظر زیبایی کمک می کند، بلکه عملکرد جویدن عادی را به کودک باز می گرداند.
این نوع فضا نگهدار از یک پلیت آکریلیکی، دندان آکریلیکی، و گیره های روی دندان های مولر تشکیل شده است. دندان های آکریلیکی جلو کمک می کنند هم امکان درست جویدن فراهم شود، هم و هم زیبایی لبخند به او باز گردانده شود. گیره یا چفت ها می توانند گیره های “C” مانند ساده روی دندان های مولر باشند که به باقی ماندن آنها در جای خود کمک می کنند.
نکات استفاده از فضا نگهدارها
وقتی چند دندان از دست می روند، حفظ جای خالی آنها و عمل جویدن از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
مهمترین مزیت استفاده از فضا نگهدار حفظ جای خالی و کمک به جویدن است، و مهمترین نقطه ضعف آنها احتمال شکسته شدن یا گم شدن آنها است.
انواع فضا نگهدارهای ثابت
فضا نگهدارهای ثابت ابزارهایی هستند که به طور ثابت روی دندان ها قرار می گیرند و برای اتصال آنها از بند یا روکش استفاده می شود.
فضا نگهدار بند و حلقه
فضا نگهدار بند و حلقه یکی از پر استفاده ترین فضا نگهدارهای ثابت در ارتودنسی است. این نوع فضا نگهدار می تواند در یک سمت قوس دندانی یا هر دو سمت ساخته شود.
ارتودنسی پیشگیری
فضا نگهدار بند و حلقه معکوس
این نوع فضا نگهدار زمانی کاربرد دارد که دندان مولر دوم شیری زودتر از موعد از دست رفته باشد و دندان های مولر دائمی به طور کامل بیرون نیامده اند تا بند را نگهدارند. در چنین مواردی، به دور مولر اول شیری بند قرار می گیرد و حلقه به شکلی ساخته می شود که درست با زیر تیغه حاشیه ای دندان های مولر دائمی برخورد دارد.
فضا نگهدار ماین Mayne
فضا نگهدار ماین نوعی فضا نگهدار بند و حلقه است که حلقه آن دو نیم شده است. این نوع فضا نگهدار در صورت از دست رفتن مولر شیری اول مورد استفاده قرار می گیرد. مزیت آن این است که ارتودنتیست به راحتی می تواند آن را بسازد و نگهداری از آن برای بیمار راحت تر است. نقطه ضعف آن نیز این است که دندان های مقابل ممکن است بیش از حد معمول بیرون بیایند، و نیز اینکه در صورت از دست رفتن چندین دندان شیری نمی توان از این نوع فضا نگهدار استفاده کرد.
ارتودنسی پیشگیری
فضا نگهدار بند و میله
فضا نگهدار بند و میله نوعی فضا نگهدار ثابت است که روی دو دندان در دو طرف فضای خالی به جا مانده از افتادن دندان، که دندان تکیه گاه هستند، با استفاده از روش مستقیم یا غیر مستقیم، بند قرار می گیرد و با استفاده از یک میله به یکدیگر متصل می شوند.
میله یک سیم ضخیم از فلز ضد زنگ است که یک سر آن به سطح مزیال دندان دیستال، در سطح نقطه تماس جوش داده شده است و سر دیگر آن به سطح دیستال بندی که به دور دندانی قرار گرفته است، در سطح نقطه تماس، که نسبت به محل دندان کشیده شده مزیال است، جوش داده شده است.
در برخی موارد، فضا نگهدارهای بند و بار می توانند تنها از یک بند تشکیل شوند که به دور یک دندان قرار می گیرد و یک میله که به آن جوش داده شده است.
ارتودنسی پیشگیری
فضا نگهدار روکش و حلقه
فضا نگهدار روکش و حلقه نیز یکی از انواع فضا نگهدارهای ثابت است. بسته به نوع دندان شیری که از دست رفته است، این نوع فضا نگهدار می تواند به صورت یک طرفه یا دو طرفه ساخته شود. این نوع فضا نگهدار از تمام جهات دقیقاً شبیه بند و حلقه است به جز آنکه یک روکش از جنس فلز ضد زنگ به جای بند دور دندان استفاده می شود. این نوع فضا نگهدار در صورتی کاربرد دارد که در سمت دیستال دندان از دست رفته یک دندان وجود داشته باشد.
این نوع فضا نگهدار در مواردی استفاده می شود که دندان مولر شیری اول از دست رفته باشد و دندانی که قرار است به عنوان دندان پایه استفاده شود حجم زیادی نداشته باشد. مزیت استفاده از آنها ساخت راحت آن برای ارتودنتیست و نگهداری راحت آن برای بیمار است. نقطه ضعف آن نیز این است که ساخت آن از ساخت بند و حلقه دشوارتر است.
فضا نگهدار روکش و میله
فضا نگهدار روکش و میله نوعی ابزار ثابت است که در آن روکشی از جنس فلز ضد زنگ روی یک دندان پایه و یک میله استفاده می شود.
ارتودنسی پیشگیری
دیستال شو
فضا نگهدار دیستال شو تحت عنوان ابزار intra-alveolar نیز شناخته می شود. سطح دیستال دندان مولر شیری دوم مسیر رشد دندان مولر شیری اول را هدایت می کند، وقتی دندان مولر شیری دوم قبل از بیرون آمدن دندان مولر دائمی اول کشیده شده باشد. فضا نگهدار دیستال شو بیشتر از دندانی که هنوز درنیامده است می تواند مسیر بیرون آمدن را مشخص نماید و مانع جابجایی های نامطلوب شود.
در فضا نگهدار دیستال شو، در صورتی که برای قطعه روی فاصله دندان ها از یک قطعه آکریلیک استفاده شود، می تواند کل ابزار متحرک باشد و در صورتی که یک تکه سیم نازک از جنس فلز ضد زنگ به سطح دیستال دندان مولر اول در سطح نقطه تماس جوش خورده باشد، ابزار ثابت است.
فضا نگهدار دیستال شو در صورت از دست رفتن دندان مولر شیری دوم قبل از بیرون آمدن دندان مولر دائمی اول مورد استفاده قرار می گیرد. مزیت استفاده از آن این است که فضای لازم برای دندان مولر شیری دوم را حفظ می نماید. نقطه ضعف آن نیز این است که ساخت آن دشوار است؛ و در برخی بیماران برای بیمارانی که از نظر پزشکی مشکل دارند، یا تپش قلب دارند، مشکل بوجود خواهد آورد.
ارتودنسی پیشگیری
فضا نگهدار پشت دندانی فک پایین
این نوع فضا نگهدار تنها در قوس دندانی پایین و در صورت از دست رفتن دندان های مولر شیری اول یا دوم مورد استفاده قرار می گیرد و با استفاده از فرایند باندینگ مستقیم یا غیر مستقیم به دندان های مولر متصل می شود و یک سیم کمانی پشت دندانی با یک تکه سیم نازک از جنس فلز ضد زنگ ساخته می شود، به گونه ای که با سطح زبانی همه دندان های مندیبل تماس داشته باشد و به سطح زبانی بندهایی جوش داده شده است که دور دو دندان در دو طرف یک قوس دندانی قرار گرفته اند. این نوع فضا نگهدار برای حفظ فضای به جا مانده از چندین دندان شیری از دست رفته مورد استفاده قرار می گیرد و کمک می کند از لغزیدن دندان های مولر جلوگیری شود، در نتیجه به حفظ قوس دندانی کمک می کند.
این نوع فضا نگهدارها در صورت از دست رفتن دندان های مولر شیری دوم در فک پایین استفاده می شوند (معدل ابزار نانس است). مزیت استفاده از آنها حفظ فضای به جا مانده از دندان های از دست رفته است و نقطه ضعف آنها این است که دندان های مولر دائمی اول مستعد دی کلسیفیکاسیون هستند؛ و ممکن است شکسته شوند، مگر آنکه اطلاعات کامل در خصوص نگهداری از آن به بیمار داده شود.
فضانگهدار نانس
فضا نگهدار نانس از دو بند تشکیل شده است که به دور دندان های مولر قرار می گیرند و یک قطعه سیمی (که در عرض قوس دندانی قرار می گیرد) و یک تکه آکریلیکی که در سقف دهان (کام) قرار می گیرد. این ابزار تنها در قوس دندانی بالا استفاده می شود. بندها با استفاده از فرایند مستقیم یا غیر مستقیم ساخته می شوند و روی دندان های مولر قوس دندانی بالا، در هر دو سمت آن کار گذاشته می شوند.
این نوع فضا نگهدار در صورت از دست رفتن دندان مولر شیری دوم در ماگزیلا استفاده می شود و معادل فضا نگهدار پشت دندانی فک پایین است. مزیت استفاده از آنها حفظ فضای به جا مانده از دندان های از دست رفته است و نقطه ضعف آن این است که لازم است بهداشت قطعه آکریلیک به خوبی رعایت شود و این نوع فضا نگهدار نمی تواند در بیمارانی استفاده شود که به آکریلیک حساسیت دارند.
ما به عنوان ارتودنتیست مفتخریم برای بیماران در تمام سنین لبخندی زیبا خلق می کنیم و راهی که ما را قادر به انجام این کار می کند درمان ارتودنسی و بریس ها هستند. یک لبخند جذاب و سالم به طرق مختلفی می تواند روی زندگی فرد تأثیر مثبت داشته باشد، از بهبود ظاهر و سلامت دهان گرفته تا بهبود خلق و خو و قابل اعتماد به نظر رسیدن. گرچه زیبایی مهم است، بریس ها مزایای دیگری نیز دارند که فراتر از مزایای ظاهری و قابل مشاهده آنها هستند. اگر می خواهید بیشتر راجع به مزایای بریس ها بدانید چند دقیقه زمان صرف مطالعه این مطلب کنید.
اصول اولیه براکت های ارتودنسی
برای درک بهتر مزایای بریس ها کنید، بهتر است ابتدا راجع به سیستم آنها برای شما توضیحاتی ارائه دهیم تا ابتدا بدانید چگونه عمل می کنند. بریس های سنتی از براکت های فلزی و سرامیکی، سیم ارتودنسی، و بندهای کشی کوچکی تشکیل شده اند. براکت ها با چسب به سطح دندان ها متصل می شوند، سپس سیم ها و الاستیک برای متصل کردن آنها به یکدیگر استفاده می شوند. همه این اجزاء با یکدیگر کار می کنند تا فشار ملایم و مداوم کافی به دندان ها وارد کنند تا به مرور زمان آنها را به محل مطلوب خود جابجا کند.
علاوه بر این، بریس ها به تغییر شکل خط فک نیز کمک کنند و این کار را با حل کردن استخوانی انجام می دهند که در طول دوره درمان با استخوان جدیدی جایگزین می شود که دندان ها را در وضعیت مستقیم خود بهتر حمایت می کند. آنها سابقه خوبی در اصلاح بسیاری از مشکلات معمول دندانی دارند، از جمله:
دشواری در جویدن یا گاز زدن
ناصاف بودن دندان ها یا فک ها
ساییدگی شدید دندان ها
فاصله زیاد بین دندان ها
روی هم رفتگی و فشردگی و نامرتبی دندان ها
وقتی برای اولین مرتبه به ارتودنتیست مراجعه می کنید، وی ابتدا به همه نارضایتی های شما از سلامت دهان گوش خواهد داد، سپس معاینه دقیق دندان ها و فک را انجام خواهد داد. این کار در کنار تصاویر و رادیوگرافی ها با اشعه ایکس از صورت و دندان ها به وی کمک می کند مشخص نماید آیا درمان ارتودنسی لازم است یا خیر، و اینکه آیا بریس ها می توانند گزینه مناسبی برای اصلاح لبخند شما باشند.
مزایای بریس ها غیر از صاف شدن دندان ها
مزایای بریس ها فراتر از صاف شدن دندان ها
وقتی دندان ها و فک ها صاف نیستند، می تواند روی هر چیزی، از ظاهر و سلامت دهان گرفته تا فعالیت های روزانه شما از قبیل غذا خوردن و حرف زدن تأثیر بگذارد. ممکن است متوجه شوید که به مرور زمان حفظ بهداشت روزانه رو به دشوار شدن می رود و از تأثیر گذاری آن کاسته می شود. بریس ها می توانند مشکلاتی که کمتر شناخته شده اند را نیز اصلاح نمایند، از جمله:
بهبود جویدن
دندان ها و فک هایی که صاف نیستند، می توانند باعث شوند گاز زدن درست غذاها دشوار باشد. وقتی این مشکل درمان نشده باقی می ماند، می تواند منجر به ساییدگی شدید دندان ها شود، علاوه بر این می تواند منجر به تضعیف فک شود. هر دوی این مشکلات می توانند باعث شوند جویدن دردناک شود، که موجب وخیم شدن مشکلاتی می شود که ممکن است اکنون داشته باشید.
کمک به دستگاه گوارش و هضم غذا
ممکن است به ذهنتان نرسد که دندان ها و دستگاه گوارش به یکدیگر مربوط باشند، اما در واقع جویدن غذا اولین و مهمترین بخش فرایند هضم غذا است. دندان های ناصاف می توانند مانع درست جویدن غذا شوند، که می تواند تأثیر مخرب روی دستگاه گوارش داشته باشد و غذا با سرعت و تأثیر گذاری کمتر از دستگاه گوارش عبور خواهد کرد.
بهبود در گفتار و تلفظ کلمات
شاید تعجب آور باشد اگر بفهمید که کج بودن دندان ها به طرق مختلفی می توانند روی کل بدن تأثیر منفی داشته باشد. به عنوان مثال، دندان های کج می توانند روی قرار گیری نوک زبان تأثیر بگذارند. قرار گیری درست نوک زبان برای ادای درست حروفی مانند “ت”، “د”، “ن”، “س” و “ز” ضروری است. یک ارتودنتیست مجرب می تواند هر گونه مشکلات گفتاری مربوط به ناصاف بودن دندان ها را شناسایی کند. اغلب بریس ها قادرند این مشکلات را با صاف کردن دندان ها و ایجاد راهی برای قرار گیری درست زبان اصلاح نمایند.
سلامت دهان و دندان
در صورت کج، فشرده، یا روی هم بودن دندان ها، تمیز و سالم نگه داشتن دندان ها و لثه چالش برانگیز خواهد بود. مسواک زدن و کشیدن نخ دندان به طور منظم و مؤثر می تواند دشوار باشد، و زمانی که نمی توانید بهداشت دهان را به خوبی حفظ کنید، باعث می شود شرایطی مطلوب برای تشکیل پلاک و تجمع باکتری ها بوجود بیاید. این باعث بالا رفتن خطر مشکلاتی مانند پوسیدگی و کرم خوردگی دندان ها، ژنژیویت، و بیماری لثه می شود. گرچه این بیماری ها عادی هستند، اما تا حدودی می توان از برزو آنها پیشگیری نمود. بریس ها دندان ها را به بهترین جای ممکن هدایت می کنند، و باعث می شوند عاری نگه داشتن دندان ها و لثه ها از باکتری، پلاک، و جرم که می توانند مشکل باشند، راحت تر باشد.
اصلاح حالت فک
دندان های ناصاف و مشکلات فک اغلب ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند. زیرا، دندان هایی که صاف نیستند روی ماهیچه های فک و مفاصل نیز تأثیر می گذارند. گرچه مفاصل در نهایت با شرایط بد تطبیق پیدا می کنند، اما اغلب به شکلی آن را جبران می کنند که باعث بروز آسیب می شوند. در صورت ناصاف بودن فک خود علائمی مانند سر درد، صدا دادن فک، درد در ناحیه فک و گردن یا شانه ها و حتی اختلالات خواب را تجربه خواهید کرد.
بریس ها با صاف کردن فک ها و دندان ها می توانند مشکلاتی از این دست را به حداقل میزان ممکن برسانند. این می تواند برای شما لبخندی خلق نماید که ظاهر و احساسی فوق العاده به شما خواهد داد.
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/10/5-1.jpg400400دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-11-01 18:47:452019-11-01 18:47:45براکت ها به غیر از صاف کردن دندان چه کاری میکنند؟
فقدان یا از دست رفتن دندان یکی از شایع ترین ناهنجاری های دندانی در درمان های دندانپزشکی است، زیرا می توانند اعتماد به نفس و نیز وجهه اجتماعی فرد را تحت تأثیر قرار دهند. این شرایط اغلب با دیگر ناهنجاری های دندانی همراه با هایپودنشیا hypodontia (فقدان مادرزادی یک یا چند دندان) از قبیل نهفتگی دندان، میکرودنشیا microdontia (دندان های کوچکتر از حد نرمال)، رشد با تأخیر دندان، و تارودنتیسم taurodontism (بلند و کشیده شدن تاج دندان) پیچیده شده است. هایپودنشیا یکی از مشکلاتی است که عموماً توسط دندانپزشک عمومی شناسایی می شود و به ارتودنتیست ارجاع داده می شود. عدم رشد (نارویی) به این معناست که جوانه های دندانی نمی توانند رشد کنند یا در زمان رشد وجود نداشته اند.
این مشکل باعث می شود فضاهای خالی داخل قوس دندانی وجود داشته باشد که منجر به بروز مشکلات متعددی می شوند. عدم رشد دندان با اصطلاحات خاصی توصیف می شود، از جمله:
آنودنشیا، عبارت اس از فقدان کامل دندان ها.
هایپودنشیا، عبارت است از فقدان دندان، اما معمولاً کمتر از ۶ دندان.
اولیگودنشیا یا آنودنشیای جزئی تحت عنوان فقدان ۶ دندان یا بیشتر تعریف می شود.
آنودنشیا و اولیگودنشیا نادر هستند؛ با این حال، هایپودنشیا مشکل نسبتاً شایعی است.
ارتودنسی و دندان درنیاوردن مادرزادی
علل بی دندانی مادرزادی کودک
وراثت یکی از عوامل احتمالی است که منجر به فقدان مادر زادی دندان می شود. ژنتیک نقشی حیاتی در شیوع هایپودنشیا دارد. اما از آنجا که الگوهای بی دندانی در دوقلوهای یکسان نیز متفاوت است، می توان اینطور نتیجه گیری کرد که عوامل دیگری غیر از ژنتیک نیز می توانند در این میان نقش داشته باشند. عفونت، تروما، داروها، و ژن های همراه با سندروم ها نیز روی هایپودنشیا تأثیر دارند.
بی دندانی می تواند یک شرایط مجزا یا ظهور دندانی سندروم های خاصی مانند شکاف کام و لب و اکتودرمال دیسپلازی باشد. برخی مطالعات حاکی از این هستند که ناهنجاری هایی مانند عقب رفتگی هر دو فک، جلو آمدگی مندیبل، کاهش اندازه ماگزیلا، و کاهش ابعاد عمودی صورت در بیماران مبتلا به هایپودنشیا مشاهده می شود. در موارد وراثتی، فقدان دندان بیشتر زمانی بیشتر اتفاق می افتد که جوانه دندان زمانی رشد می کند که فضای مورد نیاز برای رشد دندان توسط بافت های مجاور بسته شده است. محققان دیگر گزارش داده اند که تأخیر در رشد دندان و کاهش اندازه دندان رابطه مستقیم با عدم رشد دندان ها دارد.
ارتودنسی و دندان درنیاوردن مادرزادی
درمان دندان درنیاوردن کودکان
درمان فقدان مادر زادی دندان نیاز به همکاری متخصصان چند شاخه دندانپزشکی دارد از جمله، جراح فک و صورت، ارتودنتیست، دندانپزشک اطفال، و دندانپزشک زیبایی. در مورد فقدان دندان های لترال فک بالا، و نهفتگی دندان های نیش فک بالا، کشیدن زود هنگام دندان های نیش شیری می تواند رشد دندان های نیش دائمی را در مسیر درست هدایت کند. مقدار فشردگی و نامرتبی، نوع مال اکلوژن، نیمرخ صورت، سن بیمار، شرایط پریودنتال، حجم استخوان در روند رشد آلوئولار، الگوی رشد عمودی و افقی صورت، و تعداد دندان هایی که وجود ندارند، باید در طرح درمان مد نظر قرار بگیرند.
به طور کلی، دو طرح درمان وجود دارند: باز کردن فضا و بستن فاصله. می توان فضای کافی برای کاشت ایمپلنت و روکش زیبایی جایگزین دندان را ایجاد نمود. طرح درمان دیگر بستن فاصله ای است که می تواند با ابزارهای ثابت ارتودنسی انجام شود.
ارتودنسی و دندان درنیاوردن مادرزادی
مقایسه بستن فاصله دندان ها و باز کردن فضای بیشتر
فقدان یا از دست رفتن دندان های پیشین فک بالا در طول دوارن نوجوانی یکی از مشکلات حاد است و اغلب نیاز به درمان های چالش برانگیز دارد. راهکارهای متعددی برای درمان فقدان دندان های پیشین فک بالا وجود دارند از جمله روکش و بریج، باندینگ، پروتزهای پارسیل متحرک، کاشت ایمپلنت، و بستن فاصله با کمک ارتودنسی. هر یک از این روش ها مزایا و معایب خود را دارد؛ با این حال، باز کردن فاصله بین دندان ها، و در پی آن، کاشت ایمپلنت دندانی و بستن فاصله، از جمله رایج ترین گزینه های درمان برای جبران کمبود دندان هستند. کاشت ایمپلنت ایده آل ترین طرح درمان است و اکلوژن ایده آلی حاصل خواهد شد و مزیت قطعی آن اجتناب از هر گونه آسیب به دندان های مجاور است.
بستن فاصله بین دندان ها با جابجایی دندان های عقب به سمت مزیال راهکاری فوق العاده است و در نهایت می تواند از نظر زیبایی و عملکردی در دراز مدت می تواند راضی کننده باشد. علاوه بر این، نتایج بستن فاصله و همه تغییراتی که در دراز مدت بوجود خواهند آمد طبیعی خواهند بود. کاملاً واضح است زمانی که ایمپلنت یا هر گزینه زیبایی دیگری استفاده می شوند، برخی تغییرات می توانند با وجود جسم خارجی اتفاق بیفتند. از سوی دیگر، درمان های کوتاه تر و ساده تر ارتودنسی با کاشت ایمپلنت باعث می شوند ایجاد فضای کافی به درمانی ایده آل برای جایگزینی دندان هایی تبدیل شود که وجود ندارند.
با این حال، باز کردن فاصله و کاشت ایمپلنت معایب خاص خود را نیز دارد. کاشت ایمپلنت در بیمارانی که در حال رشد هستند با مشکل مواجه می شود و تا زمانی که روند رشد به پایان نرسیده است باید به تعویق بیفتد. در صورتی که ایمپلنت در سنین حدود ۱۸ سالگی استفاده شود، دندان های مجاور و استخوان آلوئولار پیرامون آن ممکن است به رشد خود ادامه دهند. این باعث می شود ایمپلنت در سطحی پایین تر از دندان های مجاور در حال رشد خود باقی بماند و ناهماهنگی بزرگی بزرگی در ابعاد، بین حاشیه لثه ایمپلنت ها و دندان های طبیعی وجود خواهد داشت. این اتفاقات ممکن است چند سال پس از کاشت ایمپلنت رخ دهند.
ایمپلنت ها مانند دندان های انکیلوز شده عمل خواهند کرد و وضعیت آنها در مقایسه با دندان های مجاور نمی تواند تغییر کند، در نتیجه پس از چند سال از نظر زیبایی ناخوشایند خواهد بود. در نتیجه بهتر است هر یک از این مراحل در بهترین زمان ممکن و به صورت برنامه ریزی شده انجام شوندف به این معنا که کودک یا نوجوانی که به دلیل فقدان دندان تحت درمان است، پس از تکمیل درمان ارتودنسی و ایجاد فضای کافی، باید چند سال صبر کند تا روند رشد او متوقف شود، سپس برای کاشت ایمپلنت اقدام نماید. در طول این مدت نیز باید از پروتزهای پارسیل موقت یا دیگر گزینه ها استفاده نماید تا فضای ایجاد شده مجدداً با جابجایی دندان ها و بازگشت آنها به جای اول بسته نشود.
ایجاد فضای کافی با کمک ارتودنسی برای کاشت ایمپلنت و در نهایت پس از کاشت ایمپلنت، نتایج زیباتر و قابل قبول تری در بر خواهند داشت.
در صورت فقدان دندان های لترال، با بستن فاصله بین دندان ها (بدون کاشت ایمپلنت)، دندان های نیش جای آنها را می گیرند، این در حالی است که شکل آنها برای قرار گرفتن در این محل مناسب نیست، در نتیجه دندان های نیشی که اکنون به جای دندان های لترال قرار گرفته اند نیاز به تغییرات ظاهری دارند.
در اکثر موارد، باز کردن فاصله بین دندان ها و کاشت ایمپلنت بهترین گزینه درمان است.
در دو مقاله قبل راجع به مهم ترین ویژگی های لیزر، تأثیرات بیولوژیک لیزر، و کاربرد لیزر در ارتودنسی مانند کنترل بافت نرم، درمان فرنوم، و درمان دندان نهفته برای ما توضیح دادیم.
مزایا و معایب لیزر بافت نرم
مهمترین مزایای استفاده از لیزر در فرایندهای بافت نرم عبارتند از:
خونریزی کمتر در طول جراحی و توقف خیلی خوب خونریزی پس از جراحی، که یکی از مهمترین مزایای لیزر تلقی می شود.
کنترل دقیق برش، بواسطه خونریزی کمتر و خشک بودن محل جراحی در طول این فرایند، زیرا خونریزی معمولاً درستی ایجاد برش با تیغ را با مشکل مواجه می سازد.
در طول جراحی و پس از آن، درد و تورم را کاهش می دهد. در برخی مطالعات آمده است که لیزرهای دایود و اربیوم را می توان بدون بی حسی موضعی انجام داد.
ایجاد زخم، جمع شدگی و اسکار کمتر، و کاهش طول دوره بهبود. زخمی که در جراحی با لیزر ایجاد می شود، جمع شدگی، کلاژن سازی کمتر، و مایوفیبروبلاست های کمتری دارد.
دیگر استفاده های لیزر در درمان ارتودنسی
اِچ کردن مینای دندان و باندینگ براکت ها
باندینگ براکت ها به مینای دندان مستلزم آماده سازی مواد باندینگ روی مینای دندان اِچ (متخلخل) شده است. مینای دندان با اسید فسفوریک ۳۷% اچ می شود و به بیشترین استحکام در باندینگ می رسد. با این حال، دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی) بوجود آمده در نتیجه اسید اچ کردن باعث می شود سطح مینای دندان مستعد حملات اسیدی در فضای دهان شود، و دندان ها مستعد پوسیدگی شوند.
بعلاوه، فرایند لازم برای اسید اچ کردن پیچیده و زمان بر هستند. اچ کردن با لیزر یکی از جایگزین های ممکن برای اسید اچ کردن در سال های اخیر است. اچ کردن با لیزر می تواند بی نظمی های بسیار ریزی بوجود بیاورد که برای نفوذ رزین مناسب هستند. استحکام برشی باند دندان های لیزر شده شبیه دندان هایی است که با اسید اچ شده اند. اچ کردن با لیزر فرایندهای کمتری دارد، در نتیجه انجام آن ساده تر خواهد بود. تأثیر مقاومت در برابر اسید لیزر بیشتر از اچ کردن معمول با اسید است.
کاربرد لیزر در ارتودنسی – بخش سوم
دیباندینگ براکت ها
نگرانی اصلی در دیباندینگ (جدا کردن) براکت های ارتودنسی از دندان ها، خطر آسیب به مینای دندان ها است. احتمال ترک خوردن مینای دندان با براکت های سرامیکی نسبتاً بالاتر است که آن هم به دلیل قدرت چسبندگی بالاتر است. به منظور کاهش خطر ترک و شکستگی مینای دندان، لازم است از یک تکنیک دیباندینگ (جدا کردن) استفاده شود که فشار کمتری لازم داشته باشد.
پرتوهای لیزر با گرم کردن براکت ها می توانند رزین کامپوزیت را نرم کنند، در نتیجه فشار لازم برای دیباندینگ را کاهش دهند. مکانیزم دیباندینگ با لیزر عبارت است از: نرم کردن حرارتی، فرسایش حرارتی، و از بین بردن یک لایه بافت با استفاده از تاباندن نور لیزر. نرم کردن حرارتی سطح دندان زمانی اتفاق می افتد که لیزر با تراکم قدرت پایین تر به سطح براکت تابانده می شود تا زمانی که رزین نرم شود. براکت ها با جاذبه زمین از سطح دندان کنده می شوند. در فرسایش حرارتی و از بین بردن سطح بافت با تاباندن نور لیزر، وقتی دمای آن با لیزرهای تراکم قدرت بالا به سرعت افزایش می یابد، رزین تبخیر می شود. در نتیجه براکت از سطح دندان کنده می شود.
کنترل درد
جابجایی دندان ها همواره با درد همراه است، مخصوصاً طی ۷ روز اول بعد از اعمال فشار. نشان داده شده است که لیزر درمانی با سطح پایین (LLLT) در فرایندهای درمانی مختلف اثر ضد درد دارد. لیزر درمانی با سطح پایین نوعی تکنیک جدید است و به عنوان درمان لیزری تعریف می شود که در آن خروجی انرژی به اندازه کافی کم است به گونه ای که دمای منطقه ای که لیزر روی آن تابانده شده است بالاتر از دمای بدن نخواهد رفت. تصور می شود که تأثیر ضد درد آن به تأثیر روانی و تأثیر ضد التهابی آن مربوط باشد.
کاربرد لیزر در ارتودنسی – بخش سوم
جابجا کردن دندان ها
“تأثیر تحریک زیستی” LLLT از سال ۱۹۷۱ تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته است. بر اساس گزارشات، LLLT قادر است تکثیر فیبروبلاست و کندروسیت، سنتز کلاژن، بازسازی اعصاب، بهبود زخم، و بازسازی استخوان را تحریک کند. تصور می شود LLLT می تواند تغییر شکل استخوان را نیز تسریع کند و منجر به بروز تغییراتی در استخوان آلوئولار در طول جابجایی دندان ها شود. این تغییرات در نتیجه تکثیر استئوبلاست ها و استئوکلاست ها و رسوب کلاژن هم در محل کشش و هم در محل فشار مشاهده شدند. بر اساس مطالعات علمی که در این زمینه انجام شده اند، مشخص شده است که LLLT نرخ جابجا شدن دندان ها در طول دوره درمان ارتودنسی را افزایش می دهد.
کاربرد لیزر در ارتودنسی – بخش سوم
بازسازی استخوان پس از عریض کردن کام
عریض کردن فوری عرض ماگزیلا (فک بالا) عموماً در طول درمان ارتودنسی انجام می شود. جداسازی شکاف میانی کام با افزودن توده استخوانی در مرکز می تواند به طرز باور نکردنی شکل قوس ماگزیلا را تغییر دهد. معمولاً پس از افزایش عرض کام، یک دوره حفظ ۳ تا ۴ ماهه لازم است تا بازسازی و تغییر شکل استخوان صورت گیرد. بر اساس مطالعات متعدد، لیزر با سطح پایین می تواند در طول، و پس از افزایش عرض سریع ماگزیلا، باز کردن شکاف میانی کام را تسریع بخشد و بازسازی استخوان را بهبود دهد. علاوه بر این، می تواند به کاهش زمان حفظ و پیشگیری از بازگشت نتایج درمان کمک کند.
کاربرد لیزر در ارتودنسی – بخش سوم
امنیت لیزر دندانپزشکی
مسئله امنیت و بی خطر بودن یکی از اصلی ترین نگرانی های کاربرد لیزر در دندانپزشکی است. هر ساله در سراسر دنیا، حوادث ناشی از لیزر گزارش می شوند. بسته به نوع و استفاده، لیزر می تواند خطرناک باشد. بر اساس راهنمای ارائه شده توسط مؤسسه استاندارد ملی آمریکا، لیزرها بر اساس آسیب بیولوژیک احتمالی که با پرتوهای اصلی یا منعکس شده به چشم ها و پوست وارد می کنند، به چهار دسته (از ۱ تا ۴) تقسیم می شوند. لیزرهایی که در دندانپزشکی استفاده می شوند اساساً در کلاس های ۳b و ۴ قرار می گیرند.
کلاس ۳b از w 5/0حداکثر نتیجه را ارائه می دهد که می تواند موجب آسیب به چشم شود. کلاس ۴ همه لیزرهای پر قدرت را شامل می شود که در دندانپزشکی و جراحی فک و صورت و دهان استفاده می شوند. هیچ محدودیتی در بالاترین نتایج وجود ندارد، در نتیجه لیزرهای این کلاس منجر به بروز آسیب های متفاوتی می شوند. همه کارکنان مطب باید آموزش صحیح دیده باشند.
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/10/1.png400400دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-10-15 17:41:332019-10-15 17:41:33کاربرد لیزر در ارتودنسی – بخش سوم
در مقاله قبل راجع به مهم ترین ویژگی های لیزر و نیز تأثیرات بیولوژیک آن برای شما صحبت کردیم و در ادامه از کاربردهای لیزر در درمان ارتودنسی گفتیم که مهم ترین آنها کارهایی است که می توان روی بافت نرم انجام داد. در این مقاله به دیگر کاربردهای لیزر روی بافت نرم می پردازیم.
کاربرد لیزر CO2 در ارتودنسی
لیزر CO2 وقتی در درمان ارتودنسی استفاده می شود می تواند مزایای زیادی داشته باشد. این مزایا عبارتند از خونریزی و درد کمتر، انقباض زخم و ایجاد اسکار کمتر، حداقل ناراحتی ممکن پس از جراحی، زمان درمان کمتر، و ابزارهای ثابت را می توان بلافاصله پس از فرایند جراحی کار گذاشت. با این حال، از آنجا که انرژی لیزر CO2 به خوبی توسط هیدروکسی آپاتیت (مینای دندان) جذب می شود؛ این خطر وجود دارد که تغییرات دمایی که در نتیجه انتقال انرژی لیزر بوجود می آیند موجب تخریب پالپ دندان شود یا منجر به ایجاد خطوط یا حفره روی دندان ها شوند.
کاربرد لیزرهای Nd:YAG و دایود در دندانپزشکی
لیزرهای Nd:YAG و دایود در بین دندانپزشک ها و ارتودنتیست ها از شهرت زیادی برخوردار است. آنها مزایایی مانند مزایای لیزر CO2 دارند. آنها بیشتر برای ژنژیوپلاستی مناسب هستند زیرا در تماس مستقیم استفاده می شوند که بیشترین کنترل را برای جراحی زیبایی فراهم می آورند. علاوه بر این، آنها این قابلیت را دارند که خونریزی را متوقف کنند. طول موج آنها به خوبی توسط بافت های سخت دندانی جذب نمی شود، بنابراین، این نوع لیزرها برای کاربرد روی بافت های اطراف دندان ها بی خطر هستند.
کاربرد لیزر در ارتودنسی
کاربرد های لیزرهای Er:YAG و Er,Cr:YAGG در دندانپزشکی
لیزرهای Er:YAG و Er,Cr:YAGG می توانند هم روی بافت های نرم و هم بافت های سخت کار کنند زیرا هر دو طول موج آنها توسط آب و هیدروکسی آپاتیت جذب می شود. با این حال، آنها اساساً برای برداشتن پوسیدگی دندان ها و آماده سازی دندان ها استفاده می شوند تا جراحی های بافت نرم، علت هم این است که کشش زیادی به سمت مینای دندان دارد و قابلیت انعقاد خون کمتری دارد.
کاربرد لیزر در ارتودنسی
درمان فرنوم با کمک لیزر بافت نرم
فرنوم لبی هیپرتروفی شده (بیش از حد رشد کرده) که در حاشیه لثه های بین دو دندان جلو یا پاپیلای کام باقی مانده است می تواند موجب دیاستم خط وسط دندان های جلو شود. پایین بودن این نوع فرنوم می تواند مانع قرار گیری ابزارهای انکوریج (تکیه گاه یا لنگر) موقت شود که در مورد لبخند لثه ای، برای فرو بردن دندان های جلوی دهان در حفره استفاده می شوند. فرنوم زبانی کوتاه نیز می تواند موجب انکیلوز و منجر به بروز مشکلاتی مانند بلع غیر عادی، رشد نامتقارن فک پایین و دیاستم خط وسط فک پایین شود. جراحی که برای برداشتن این فرنوم انجام می شود فِرِنِکتومی نامیده می شود.
فرنکتومی با لیزرهای دارای طول موج های مختلف مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج حاکی از این است که لیزر CO2 ابزاری ایده آل برای جراحی های داخل دهانی است، از جمله مقادیر زیادی بافت نرم یا بافت های فیبروز متراکم. این گزینه برای فرنکتومی شناخته شده است زیرا جذب آن توسط بافت های مخاطی داخل دهان، که حاوی ۹۰% آب هستند، بالا است.این نوع لیزر هم روی بافت نرم و هم روی بافت سخت خوب کحار می کند.
در مقایسه با تیغ های مرسوم، این لیزر درد و تورم کمتری ایجاد می کند و مشکلات پس از جراحی آن کمتر است، خونریزی پس از جراحی را کاهش می دهد و بهبود را ارتقاء می بخشد.
برخی دندانپزشک ها برای انجام فرنکتومی از لیزرهای Nd:YAG و دایود نیز استفاده می کنند که مزایایی مشابه لیزر CO2 دارند. با این حال، کاربرد لیزرهای Nd:YAG و دایود روی فرنکتومی لبی محدود است. طول موج های آنها خیلی خوب توسط بافت های دندانی سخت جذب نمی شود. آنها در قالب طول موج های پیوسته و مدوام کار می کنند که منجر به بروز عوارض جانبی دمای بالا می شوند. بنابراین، لیزرهای Nd:YAG و دایود را نمی توان در تماس مستقیم با استخوان جایی استفاده کرد که یک سر فیبر فرنوم لبی متصل شده است. اما در فرنکتومی زبانی، لیزر دایود بواسطه اندازه کوچک و قیمت پایین آن مفید است.
لیزر Er:YAG خیلی خوب توسط بافت سخت و آب جذب می شود و به شکل موج پالس عمل می کند و باعث بالا رفتن کیفیت برش بافت سخت با کمترین تأثیر حرارتی می شود. از آنجا که لیزر Er:YAG این ویژگی ها را دارد، برای فرنکتومی لبی باید در کنار لیزر Nd:YAG یا دایود استفاده شود. بر اساس گزارشات، لیزر Er:YAG دارای خاصیت آرام بخش بودن است و نیاز به بی حس کننده موضعی کمتری دارد یا هیچ بی حس کننده ای نیاز ندارد.
کاربرد لیزر در ارتودنسی
کمک لیزر به درمان دندان نهفته
دندان های نهفته را پس از جراحی اکسپوز (برداشتن بافت نرم روی دندان) می توان با فشار درمان ارتودنسی به جای درست خود هدایت کرد. جراحی اکسپوز دندان های نهفته در درمان های روزمره ارتودنسی چندان معمول نیست. تکنیک های لیزر بویژه زمانی مفید هستند که برای برداشتن بافت روی دندان های نهفته ای استفاده می شوند که یا زیر مخاط لثه یا در سطح استخوان ها نهفته هستند. محیط خشک جراحی و عاری از هر گونه آلودگی خون باعث می شود اتصال مستقیم براکت به دندانی که اکسپوز شده است (از زیر بافت بیرون آورده شده است) راحت تر انجام شود. با این حال، اخیراً شاهد گزارشاتی مبنی بر وقوع امفیزم (پیدایش غیر عادی هوا یا گاز به طور غیر عادی در بافت های بدن) زیر جلدی پس از جراحی اکسپوز دندان با لیزر بوده ایم.
در مطالعات مختلف، از طول موج های لیزرهای مختلفی، از جمله اربیوم، دایود، Nd:YAG، و CO2 برای انجام این فرایند استفاده شد. اربیوم با استقبال بیشتر دندانپزشک ها مواجه شد زیرا می تواند هم بافت های نرم و هم بافت های سخت را برش دهد، در نتیجه قادر است دندان نهفته در سطح استخوان را نیز اکسپوز کند. علاوه بر آن، دارای تأثیر اِچ کنندگی مینای دندان است که باندینگ ابزارهای ارتودنسی بلافاصله پس از جراحی را تسهیل می سازد. تأثیر اِچ کنندگی مینای دندان توسط لیزر در مقاله بعد نیز مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
در مقاله بعد به بیان مزایا و معایب لیزر بافت نرم نیز خواهیم پرداخت.
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/10/1.jpg7071430دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-10-03 08:07:462019-10-08 13:59:31کاربرد لیزر در ارتودنسی - بخش دوم
“لیزر” LASER مخفف عبارت “تقویت نور بوسیله امواج تحریک شده” است. لیزر دستگاهی است که می تواند با تغییر انرژی الکتریکی به انرژی اپتیکال نور تولید کند. برای تولید نور لیزر، بایستی اتم ها به سطح انرژی بالاتری برسند و انرژی خود را در آزاد کنند. این اشعه تقریباً موازی، تک رنگ، و متمرکز نور است، که با نورهای معمولی تضاد دارد.
مهم ترین ویژگی های لیزر
لیزر دارای سه ویژگی منحصر به فرد است که آن را از نورهای معمولی متمایز می کند. مونوکروماتیک بودن Monochromaticity: در مقایسه با منابع معمولی نور که طول موج های گسترده ای از خود ساتع می کنند، طول موج نوری که توسط لیزر ساتع می شود بسیار باریک است، به همین نور لیزر دلیل به جای آنکه چند رنگ باشد، یک رنگ خاص دارد. موازی سازی Collimation: پرتو لیزر مسیر، اندازه، و شکل ثابتی دارد در حالی که نورهای معمولی در تمام جهات ساتع می شوند. ارتباط و پیوستگی Coherency: همه امواج نوری در نور لیزر شبیه یکدیگر هستند.
تأثیرات بیولوژیک لیزر
وقتی نور لیزر به بافت هدف برخورد می کند، چهار نوع تعامل صورت می گیرد: انعکاس، انتقال، پراکنده شدن، و جذب شدن. انعکاس زمانی اتفاق می افتد که پرتو تابیده شده مسیر خود را از روی سطح بافتی که روی آن تابیده شده است تغییر می دهد که باعث می شود هیچ تأثیری روی هدف نداشته باشد. وقتی انرژی لیزر از داخل بافت عبور می کند، هیچ تأثیری روی بافت هدف ندارد و انتقال اتفاق می افتد. پراکنده شدن نور باعث می شود گرمای تولید شده توسط پرتوهای لیزر به اطراف محل تابش منتقل شود که موجب تضعیف انرژی لیزر می شود. جذب انرژی لیزر توسط بافت های هدف از جمله تأثیرات اولیه و مطلوب لیزر است. مقدار انرژی جذب شده توسط بافت هدف به طول موج لیزر، حالتی که نور ساتع می شود، و نیز ویژگی های بافت بستگی دارد.
لیزرهای دندانی چندین تأثیر فوتوبیولوژیکال دارند: تأثیرات فوتوترمالPhotothermal لیزر به تبدیل نور به گرما گفته می شود. برش ها، شکاف ها و قطع کردن های با دقت و بدون خونریزی در جراحی نتیجه تأثیر فوتوترمال لیزر هستند. واکنش های شیمایی لیزر از قبیل کیور (خشک) کردن رزین کامپوزیت و شکستن پیوندهای شیمیایی می توانند با کمک لیزر انجام شوند که نتیجه تأثیر فوتوشیمیایی photochemical آن است. تأثیر فوتوآکوستیکphotoacoustic لیزر می تواند با یک موج شوک تولید شود که می تواند بافت را از هم باز کند و یک دهانه ساییده بوجود بیاورد. این ویژگی برای فرایندهای بافت سخت دندانی مفید هستند. لیزر دارای تأثیر بیواستیمولیتینگ biostimulating نیز هست که باعث می شود زخم به سرعت بهبود پیدا کند و درد تسکین یابد، رشد کلاژن و تولید تأثیر ضد التهاب افزایش پیدا کند.
کاربرد لیزر در ارتودنسی
کاربرد لیزر در ارتودنسی
بیش از سه دهه از استفاده از لیزر در جراحی های فک و صورت می گذرد. این تکنیک نسبتاً جدیدی است که طی ۲۰ سال اخیر به ارتودنسی معرفی شده است. این درمان خیلی زود جای خود را در حل مشکلات متعدد مربوط به درمان ارتودنسی، از باندینگ براکت های سرامیکی، دیباندینگ براکت ها، اِچ کردن سطح مینای دندان ها گرفته تا جراحی مخاط و بافت لثه، پیدا کرد. لیزرها با طول موج های مختلف می توانند مشکلات بافت های سخت را برطرف کنند. علاوه بر این، گزارش شده است که لیزر با سطح پایین در کنترل درد ناشی از قرار گیری سیم ارتودنسی نیز مفید است.
کاربرد لیزر در ارتودنسی
کنترل بافت نرم
اغلب قبل از درمان ارتودنسی، در طول و پس از آن، ناهنجاری هایی در بافت های نرم اتفاق می افتد. سه وضعیت بالینی اصلی که ممکن است با درمان ارتودنسی همراه باشند عبارتند از رشد بیش از حد بافت لثه، فرنوم غیر عادی، و نهفتگی دندان. بنابراین، فرایندهای جراحی مانند ژنژیوکتومی gingivectomy، ژنژیوپلاستی gingivoplasty ، و فرِنِکتومی frenectomy و نیز برداشتن بافت از روی دندان نهفته با کمک جراحی، اغلب برای حل مشکلات بالا لازم هستند. بر اساس مطالعات قبلی، لیزرهای بافت نرم (با دقت زیاد، قابلیت بیشتر در جلوگیری از خونریزی، بهبود سریع تر زخم، و درد کمتر) می توانند جایگزین تیغ های مرسوم جراحی برای انجام جراحی ها شوند. لیزرهای بافت نرم مختلفی هستند که برای فرایندهای بافت نرم داخل دهان استفاده می شوند که از بین آنها دایود، CO2 و ND:YAG به دیگر انواع آن ارجحیت دارند. اخیراً Er:YAG و Er,Cr:YAG توجه بسیاری به خود جلب نمودند.
بزرگ شدن بافت لثه می تواند درمان ارتودنسی را از ابتدا و از زمانی که براکت ها به دندان ها متصل می شوند، تا مرحله پایانی درمان تحت تأثیر قرار دهد. علل بزرگ بزرگ شدن بافت لثه را می توان به دو دسته تقسیم کرد: علل دارویی (فنی توئین phenytoin، سیکلوسپورین ciclosporinو مسدود کننده های کانال کلسیم) و تجمع پلاک با تحریک مکانیکی. حاشیه های بزرگ شده لثه ها یا کانتور غیر عادی آنها به نظر می رسد می تواند ارتفاع و شکل تاج دندان ها را تغییر دهد که در عوض تناسب دندان ها را تغییر می دهد.
بنابراین، به نظر بسیاری از ارتودنتیست ها قرار گیری صحیح براکت ها روی مرکز بالینی تاج دندان ها دشوار است. گاهی اوقات، باندینگ براکت امکان پذیر نیست. در طول درمان ارتودنسی، عدم تناسب دندان در نتیجه رشد بیش از حد لثه ها باعث می شود ارزیابی صحیح و قضاوت انحراف محوری دندان دشوار باشد، بنابراین، نتایج درمان ارتودنسی چندان رضایت بخش نخواهند بود و از نظر زیبایی مشکل آفرین خواهند بود.
برای حل مشکلات بوجود آمده در نتیجه بزرگ شدن لثه ها لازم است ژنژیوکتومی و ژنژیوپلاستی انجام شوند. لیزر CO2 یکی از بهترین ابزارها برای جراحی های دهانی تلقی می شود زیرا طول موج های آن به خوبی توسط بافت نرم جذب می شوند، زیرا اساساً از آب تشکیل شده است. در دهه ۱۹۸۰ استفاده از لیزر CO2 توسط پریودنتیست ها برای انجام ژنژیوکتومی روی بیمارانی آغاز شد که دچار هیپرپلازی (افزایش رشد) بافت لثه ناشی از مصرف برخی داروها بودند. لیزر CO2 به صورت گسترده توسط دندانپزشک ها برای زدودن بافت اضافی لثه، هم برای دلایل عملکردی و هم دلایل زیبایی مورد استفاده قرار گرفت.
در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…
http://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2019/09/1-3.jpg400400دکتر مریم افشاریhttp://drmaryamafshari.com/wp-content/uploads/2017/10/logo-3.pngدکتر مریم افشاری2019-09-30 12:25:582019-09-30 12:25:58کاربرد لیزر در ارتودنسی - بخش اول
آپنه خواب یکی از مشکلات پزشکی شایع است که می تواند منجر به قطع تنفس در طول شب شود. گرچه اغلب مشخصه ویژه این شرایط صدای بلند خر و پف است، مخصوصاً وقتی تنفس مجدداً آغاز می شود، اما برخی افراد ممکن است کاملاً بدون علامت و نشانه باشند. آپنه خواب، خواه بی صدا باشد یا نه، این قابلیت را دارد که به یک مشکل مربوط به سلامتی، مانند فشار خون یا خستگی مزمن تبدیل شود. ارتودنسی می تواند راهکاری عملی برای کمک به درمان آپنه خواب باشد. در این مقاله به پاسخ برخی از پرسش هایی می پردازیم که بیشتر مطرح می شوند.
درمان آپنه خواب با ارتودنسی
تنفس افرادی که آپنه خواب دارند چه مدت متوقف می شود؟
متوقف شدن تنفس در طول خواب می تواند بین چند ثانیه تا چند دقیقه متفاوت باشد. حتی اگر آپنه خواب دو دقیقه طول بکشد، عموماً آنقدر زیاد نیست که بدن بدون اکسیژن بماند تا جایی که آسیب دائمی به بدن وارد شود. برخی افرادی که از این شرایط رنج می برند، ممکن است در طول یک ساعت پنج مرتبه یا بیشتر آن را تجربه کنند، در حالی که افراد دیگر ممکن است حتی تا ۳۰ مرتبه نیز آن را تجربه کنند. هر چه تعداد دفعات بروز آن بیشتر باشد و مدت زمان توقف تنفس طولانی تر باشد، خطر آن برای فرد بیشتر خواهد بود.
آیا آپنه خواب انوع مختلفی دارد؟
سه نوع متفاوت آپنه خواب وجود دارد. شایع ترین نوع آن آپنه خواب انسدادی obstructive sleep apnea است که در آن مجرای تنفسی به صورت فیزیکی به نوعی مسدود می شود. آپنه خواب مرکزی Central sleep apnea از طریق مشکلاتی بروز می یابد که در سیستم عصبی بدن خود فرد بوجود می آید و باعث می شود نتواند به درستی تنفس در طول خواب را تنظیم کند. آپنه خواب مختلط Mixed sleep apnea ترکیبی از هر دو آپنه خواب انسدادی و مرکزی است.
علل آپنه خواب کدامند؟
علل مختلفی هستند که می توانند منجر به بروز آپنه خواب شوند، و معمولاً به آپنه خواب انسدادی مربوط می شوند. چاقی یکی از علل اصلی بروز آپنه خواب است. از دست رفتن تون عضلانی داخل گلو، بزرگ شدن لوزه ها، رشد تومورها، سندروم داون و مشکلات ارتودنسی مانند اوربایت بزرگ یا نادرست بودن ارتباط فک ها از جمله علل دیگر هستند.
آپنه خواب چگونه درمان می شود؟
آپنه خواب عموماً با استفاده از دستگاه CPAP درمان می شود. این ابزار مخصوص که شب ها در طول خواب استفاده می شود هوا را به صورت مدوام از راه حلق فشار می دهد تا مانع انسداد مجرای تنفسی شود.
درمان آپنه خواب با ارتودنسی
آیا ارتودنسی می تواند به درمان آپنه خواب کمک کند؟
ارتودنسی می تواند به مبتلایان به آپنه خواب کمک کند در طول شب استراحت خوبی داشته باشند. آپنه خواب در کودکان می تواند در نتیجه تنگ شدن مجرای تنفسی در اثر بزرگ شدن لوزه ها یا آدنوئیدها یا باریک بودن کام (سقف دهان) اتفاق بیفتد. باریک بودن فک های بالا و پایین می تواند باعث شود کودک با دهان باز نفس بکشد و به احتمال زیاد زبان پایین تر از حد معمول خود قرار می گیرد و مجرای تنفسی را مسدود می کند.
گرچه لوزه های بزرگ با بزرگ شدن کودک و نزدیک شدن او به دوران بلوغ به تدریج کوچک می شوند، اما باید نقش آنها به دقت توسط یک متخصص درست مانند جراح گوش و حلق و بینی مورد ارزیابی قرار بگیرد. با وسیع شدن کام آنها، در مدت زمانی کوتاه تا متوسط، مجرای بالای بینی آنها نیزعریض تر می شود و می تواند به بهبود تنفس و ایجاد تغییرات مطلوب در رشد صورت کمک کند. افزایش عرض (وسیع شدن) کام قبل از بلوغ برای کودکان ایده آل است زیرا سقف دهان هنوز جوش نخورده است و فک محکم نشده است. علاوه بر این، وسیع شدن کام به ارتودنتیست کمک می کند دندان های فک بالا را با دندان های فک پایین هماهنگ سازد و مشکلات بایت ناشی از باریک بودن قوس دندانی بالا را برطرف سازد.
درمان آپنه خواب با ارتودنسی
بریس ها به تنهایی نمی توانند مجرای بینی را باز کنند تا تنفس بهبود پیدا کند. مزیت دیگری که درمان هایی دارند که برای گسترده کردن مجرای تنفسی استفاده می شوند این است که احتمال فشرده شدن دندان ها با دندان های دائمی و از نیاز به کشیدن دندان کاسته می شود.
فکی که به درستی صاف نشده باشد، می تواند منجر به بروز آپنه خواب انسدادی شود. درمان آندربایت، اوربایت، یا کراس بایت با کمک روش هایی که هدف آنها تغییر پهنا و/ یا وضعیت فک ها است، می تواند استراتژی باشد که برای بهبود تنفس مفید واقع می شود.
درمان آپنه خواب با ارتودنسی
در بیماران جوان یا کم سنی که آپنه خواب متوسط تا شدید دارند، لازم است ابتدا با یک پزشک متخصص اختلالات خواب مشورت کنند تا مورد ارزیابی های دقیق و جامع پزشکی قرار بگیرند، که شامل مطالعه و بررسی خواب در طول شب نیز می باشد. روش های مناسب متعددی هستند که برای درمان آپنه خواب استفاده می شوند، از دستگاه CPAP (نوعی فیس ماسک که در طول شب استفاده می شود و به یک پمپ هوا متصل است که هوا را به داخل مجرای تنفسی فشار می دهد) گرفته، تا ابزارهای متحرکی که در طول شب استفاده می شوند تا فک را جلوتر بیاورند و به باز کردن مجرای تنفسی کمک می کنند، و ترکیب جراحی و ارتودنسی برای تغییر وضعیت فک ها. ارتودنتیست ها تجربیات قابل توجهی در زمینه درمان این مشکلات دارند، بنابراین برای حل مشکل آپنه خواب خود به ارتودنتیست مراجعه کنید.
