اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

نحوه تماس دندان‌های بالا و پایین با یکدیگر بایت خوانده می‌شود. مال اکلوژن یا مشکلات بایت به وضعی که گفته می‌شود که در آن تماس دندان‌ها با یکدیگر نامناسب است. در حالت ایده ‌آل در هنگام بایت یا بسته بودن دهان سطح جونده دندان‌های عقبی بالا و پایین بر روی یکدیگر قرار گرفته و فک بالا کمی جلوتر از فک پایین قرار می‌گیرد به طوری که دندان‌های جلوی بالا بخشی از سطح دندان‌های جلوی پایینی را می‌پوشاند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت چیست؟

اپن بایت به وضعیتی گفته می‌شود که در آن در هنگام بایت دندان‌های فک بالا با دندان‌های فک پایین تماس پیدا نمی‌کنند (شکل بالا). اپن بایت ممکن است مربوط به جلوی دهان و یا عقب دهان باشد. اپن بایت جلوی دندان به گونه ‌ای است که در هنگام بسته بودن دهان بین دندان‌های جلویی بالایی و پایینی فاصله وجود دارد انگار هنوز دهان باز است. اپن بایت نه تنها زیبایسی دندان‌ها و لبخند را تحت تأثیر قرار می‌دهد بلکه مشکلاتی در تکلم و گفتار ایجاد کرده و منجر به نوک زبانی صحبت کردن یا اشکالات دیگر تلفظی می‌شود. همچنین این وضعیت در جویدن نیز تأثیر گذاشته و باعث می‌شود هنگام جویدن غذا و ذرات غذا از بین دندان‌ها بیرون بریزد در نتیجه فرد مجبور است هنگام جویدن غذا زبان خود را به صورت مانعی به دندان‌های جلویی فشار دهد که این وضعیت خود منجر به بدتر شدن مشکل اپن بایت می‌شود.

چه عواملی باعث اپن بایت می‌شوند؟

به طور کلی سه فاکتور مهم در ناهمراستایی دندان‌ها و فاصله بین دندان‌های جلویی بالا و پایین نقش دارند.

1) گاهی اوقات اپن بایت ممکن است به واسطه مشکلات استخوان فک ایجاد شود.

2) برخی از کودکان نیز هنگامی دچار اپن بایت می‌شوند که دندان بندی مختلط دارند. دندان بندی مختلط به حدود شش تا دوازده‌ سالگی گفته می‌شود که هم‌زمان هم دندان‌های شیری و هم دندان‌های دائمی در دهان وجود دارند. در بسیاری از موارد، معمولاً پس از این که تمامی دندان‌های شیری با دندان‌های دائمی جایگزین می‌شوند، این مشکل برطرف می‌شود.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

3) گاهی اوقات عادات دهانی نامناسب باعث بروز مشکل اپن بایت می‌شود. عادتی به نام فشار زبان اغلب در اپن بایت نقش دارد. فشار زبان (Tongue thrusting) به فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی در هنگام بلع یا صحبت کردن گفته می‌شود. در اوایل کودکی الگوی بلع فشار زبان امری کاملاً طبیعی است اما با رشد کودک این عادت با الگوی بلع نرمال جایگزین می‌شود. کودکانی که الگوی بلع فشار زبان در آنها ترک نمی‌شود دچار مشکلاتی در بایت و تکلم می‌شوند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

یکی دیگر از عاداتی که باعث اپن بایت می‌شود، مکیدن انگشت و جویدن اشیایی مانند ناخن یا مداد است. همچنین مکیدن نادرست پستانک یا شیشه شیر احتمال مال اکلوژن را افزایش می‌دهد. مکیدن انگشت در نوزادان و شیرخواران وضعیتی طبیعی است اما با رشد کودک باید کنار گذاشته شود. 50% از افراد در دوران نوزادی انگشت خود را میمکند. این عادت تنها زمانی مشکل ساز می‌شود که دندان‌های دایمی بیرون زده اند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

درمان اپن بایت

درمان اپن بایت چالش ‌برانگیز ترین درمان در مشکلات ناهمراستایی فکها می‌باشد.

در صورتی ‌که اپن بایت در کودکانی که دندان بندی مختلط دارند، اتفاق بیفتد ممکن است با افتادن تمام دندان‌های شیری و بیرون زدن دندانهای دائمی مشکل به خودی خود برطرف شود.

گاهی اوقات علت مال اکلوژن مشکلات اسکلتی مانند عدم رشد مناسب استخوان فک می‌باشد. در چنین شرایطی جراحی فک ممکن است لازم باشد. در این جراحی فک، بخشی از استخوان فک بالا برداشته شده و استخوان‌های فک در موقعیت مناسب قرار داده می‌شود تا استخوان فک بالا و پایین همراستا گردند.

برای اصلاح مشکل اپن بایت وسیله‌ های ارتودنسی مختلفی وجود دارد. در برخی موارد در صورت مراجعه زود هنگام، با کمک یک وسیله ارتودنسی ساده می‌توان عادت فشار زبان و یا مکیدن انگشت را از بین برد. از جمله وسیله های ارتودنسی مورد استفاده برای اصلاح اپن بایت الاستیک یا حلقه کشی، قفس زبان و خار زبان و قفس کام میباشد. همچنین می‌توان از هدگیر ویژه ای برای تغییر موقعیت فک و اصلاح مشکل بایت کمک گرفت.

روش درمانی بستگی زیادی به شرایط بیمار و سن او دارد. معمولاً جراحی تنها زمانی توصیه می‌شود که سن رشد گذشته باشد. در صورتی که نگران مشکل فاصله بین دندان‌های بالا و پایین خود هستید بهتر است هر چه سریع تر با ارتودنتیست در این زمینه مشورت کنید.