درمان ارتودنسی و بیماری لثه

بیماری لثه چیست؟

بیماری لثه عبارت است از عفونت لثه ها و استخوانی که دندان ها را حمایت می کنند. شخصی که مبتلا به پریودونتیت (بیماری التهاب لثه ها) است به احتمال زیاد شاهد تحلیل و کنار رفتن لثه ها از روی دندان ها و تکان خوردن دندان ها خواهد بود. این جدی ترین مرحله ی بیماری التهاب لثه است. در شرایط حاد، ممکن است استخوان تحلیل برود، دندان ها لق شوند و پس از مدتی از دست بروند.

بیماری لثه و استفاده از براکت ارتودنسی

درمان ارتودنسی عبارت است از جابجایی دندان ها درون استخوان فک به منظور قرار گرفتن آنها در مکانی بهتر تا بتوانند عملکرد و ظاهر بهتری داشته باشند. فرایند جابجایی دندان ها می تواند سلول های استخوان را فعال کند تا استخوان جلوی دندانی که در حال جابجایی هست را بردارد و استخوان جدیدی پشت آن ایجاد کند. همه ی این اتفاق ها در نتیجه ی فشار خفیفی می افتند که توسط سیم های ارتودنسی یا ابزارهایی وارد می شوند که بیمار باید آنها را چند ماه استفاده کند تا به هدف مورد نظر دست یابد.

آنچه در میان درمان فعال ارتودنسی کمک کننده نیست و می تواند مشکلات بسیاری بوجود بیاورد وجود عفونت های باکتریایی و پاسخ التهابی است که ممکن است بافت لثه های اطراف دندان ها از خود نشان دهند. البته به این معنا نیست که افرادی که قبلاً بیماری لثه داشته اند و آن را درمان کرده اند و تحت کنترل دارند نمی توانند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند. در واقع، جابجایی دندان ها می تواند حتی کمک کننده هم باشد، زیرا دندان ها در وضعیتی قرار خواهند گرفت که تمیز کردن آنها ساده تر خواهد بود. اینکه آیا می توانید تحت درمان ارتودنسی با براکت ها قرار بگیرید یا خیر، به میزان تحلیل استخوان بستگی دارد و اینکه آیا ارتودنتیست انجام آن را برای شما مفید می داند یا خیر.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی پس از درمان بیماری لثه

1. پیش از آغاز درمان ارتودنسی، ارتودنتیست شما را به متخصص جراحی لثه ارجاع می دهد تا اطمینان حاصل کنید که بیماری لثه های شما تحت کنترل است. در صورت وجود بیماری، درمان ارتودنسی را آغاز نکنید تا زمانی که دندانپزشک از بهبود کامل این شرایط مطمئن شود.
2. پیش از آغاز درمان ارتودنسی از خطراتی که هر یک از دندان ها را تهدید می کنند نیز آگاه باشید. اگر پیش بینی شود که هر یک از دندان ها وضعیت بد یا مشکوکی خواهند داشت (پیش بینی ماندگاری و ثبات وضعیت جدید دندان در آینده)، پیش از آغاز درمان ممکن است بهتر باشد دندان کشیده شود.
3. برای پیشگیری از بیماری پریودنتال، با فواصل کمتر تحت مراقبت های حمایتی قرار بگیرید تا از عدم بازگشت بیماری پریودنتال اطمینان حاصل کنید. معمولاً پس از درمان فعال بیماری پریودنتال، شامل فرایندهای جراحی، کاملاً عاقلانه است که در طول یک سال نخست با فواصل سه ماهه برای چکاپ لثه ها به دندانپزشک مراجعه کنید. با این حال، برای شروع درمان ارتودنسی، این فواصل باید به نصف برسند. به این معنا که در طول درمان فعال باید هر شش هفته برای چکاپ پریودنتال مراجعه کنید و این مراقبت ها باید ظرف چند هفته پس از باندینگ اولیه، قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، یا استفاده از الاینرها آغاز شوند. در صورتی که به مرور زمان، مشخص شود که این شرایط به میزان کافی ثبات دارند، می توان فواصل زمانی را افزایش داد.
4. پس از تکمیل درمان فعال ارتودنسی، باید معاینه ی دقیق و جامعی روی بافت پریودنتال صورت گیرد تا مشخص شود مشکلی پیش نیامده است که پیش از بازگشت به درمان حمایتی پریودنتال نیاز باشد به آن پرداخته شود. در برخی موارد، درمان ارتودنسی تا حد زیادی می تواند عمق پاکت های پریودنتال را بهبود دهد، اما هیچ چیز قابل پیش بینی نیست و معاینات پس از درمان از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی و از دست رفتن دندان؛ درمانی مضر

ممکن است این سؤال پیش بیاید که اگر به علت درمان ارتودنسی دندانی از دست برود، آیا به این معناست که صاف کردن دندان ها ایده ی خوبی نیست؟ برای پاسخ به این پرسش، اجازه بدهید سؤال دیگری مطرح کنیم. آیا یک یا چند دندان ضعیف باید برای شما مشخص کنند چه تصمیمی بگیرید؟ به خاطر داشته باشید که این نوع دندان ها، حتی بدون درمان ارتودنسی هم به راحتی می توانند از دست بروند. شاید درمان ارتودنسی تنها این فرایند را تسریع می کند اما منجر به بروز هیچ بیماری لثه ای نخواهد شد. مطمئناً، خوب است تا جایی که امکان دارد نتایج احتمالی پیش بینی شوند تا بتوان خود را برای آنچه ممکن است اتفاق بیافتد آماده کنید، اما به خاطر داشته باشید که راه هایی برای تعویض دندان های ضعیف با ایمپلنت های دندانی وجود دارند. این درمان می تواند برای شما دندان یا دندان های قوی تر و با دوام تری فراهم کند، به جای اینکه تلاش کنید دندان های ضعیف را کمی بیشتر حفظ کنید.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

کدام گزینه تا پایان درمان ارتودنسی دوام خواهد داشت؟

اگر به ایمپلنت نیاز دارید اما به این فکر هم هستید که در آینده دندان های خود را صاف کنید، این را با دندانپزشک خود در میان بگذارید. ایمپلنت های دندانی اگر درون استخوان فک قرار داده شوند، مانند دندان های طبیعی در آینده قادر به جابجایی و صاف شدن نخواهند بود. به همین دلیل، ایمپلنت های دندانی اغلب پس از تکمیل درمان ارتودنسی کار گذاشته می شوند. البته این موضوع استثناء نیز دارد و آن زمانی است که دندانپزشک یا ارتودنتیست از ایمپلنت به عنوان تکیه گاهی برای جابجایی دندان ها استفاده خواهد کرد.

بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که اگر قصد دارید دندان های خود را صاف کنید و بیماری پریودنتال دارید یا داشته اید، این موضوع را به اطلاع دندانپزشکی برسانید که قرار است طی مراحل درمان پیگیر مراقبت های پریودنتال شما باشد. طی فرایند درمان ارتودنسی فعال، بیماری پریودنتال باید به دقت تحت کنترل و مدیریت باشد و ممکن است نیاز باشد برای کاشت ایمپلنت های دندانی تا پایان آن صبر کنید.