جراحی ارتوگناتیک (جراحی اصلاحی فک) استفاده از روش های جراحی برای اصلاح عدم توازن دو فک بالا و پایین است. این روش ها ممکن است برای درمان ناهنجاری هایی استفاده شوند که در آنها دندان ها به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند (مال اکلوژن)، یا برای برای درمان انسداد راه های هوایی در هنگام خواب (آپنه انسدادی خواب)، یا برای بهبود تعادل و ظاهر صورت. اغلب بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی با بریس قرار می گیرند ممکن است متوجه شوند که عدم تعادل فک آنها باعث می شود که بایت آنها بدون تغییر موقعیت فک ها اصلاح نشود. درمان با جراحی ارتوگناتیک با مدیریت ترکیبی بین متخصص ارتودنسی و جراح انجام می شود.

چه نوع بیماری هایی با جراحی ارتوگناتیک درمان می شوند؟

حدود 15 درصد از بیمارانی که ناهنجاری های دندانی و فکی دارند که نمی توان آنها را به تنهایی با بریس ها اصلاح کرد و ممکن است کاندید جراحی ارتوگناتیک باشند. بیمارانی که تحت درمان با بریس ها قرار می گیرند ممکن است بخواهند در مورد اینکه آیا به عنوان بخشی از درمان خود به جراحی ارتوگناتیک نیاز دارند یا خیر با ارتودنتیست خود صحبت کنند.

علاوه بر این، بسیاری از سندرم ها و بیماری های جمجمه- صورت مانند شکاف لب و شکاف کام و لب، کرانیوسینوستوزیس سندرمیک، میکروزومی همی- فاسیال، سندرم تریچر کولینز، سندرم میلر و سندرم ناگر باعث عدم تعادل فک بالا و فک پایین می شوند که با جراحی ارتوگناتیک بهبود می یابد.

مزایای جراحی ارتوگناتیک چیست؟

در صورتی که دندان های فرد به درستی روی یکدیگر قرار نگیرند (مال اکلوژن)، در طول زمان ممکن است دچار ساییدگی و آسیب قابل توجه در دندان های خود شود. در مواردی که مال اکلوژن قابل توجهی وجود دارد، برای قرار دادن فک ها در موقعیت صحیح به منظور دستیابی به یک بایت طبیعی که ظاهر و طول عمر دندان ها را بهبود می بخشد، ممکن است جراحی نیاز باشد.

بیمارانی که در شب مشکلات تنفسی قابل توجهی دارند (آپنه انسدادی خواب) ممکن است از جلو آمدن فک برای باز کردن راه هوایی در پشت گلو بهره مند شوند. این روش ها اگر در بیمار مناسب انجام شوند اغلب بهبود قابل توجهی ایجاد می کنند یا آپنه خواب آنها را درمان می کنند.

جراحی های ارتوگناتیک در کنار از بین بردن نگرانی های عملکردی مربوط به دندان ها و تنفس بیمار، ممکن است به طور چشمگیری ظاهر بیمار را بهبود بخشند. همه بیماران مزایای یکسانی را تجربه نمی کنند، اما اصلاح ناهماهنگی های قابل توجه فک ممکن است منجر به تعادل هماهنگ تر صورت شود و وسیع کردن اسکلت صورت اغلب منجر به تغییراتی می شود که باعث می شود بیمار برای مدت طولانی تری جوان به نظر برسد.

بیماران از نظر جراحی ارتوگناتیک چگونه ارزیابی می شوند؟

جراحی ارتوگناتیک با تیمی متشکل از جراح و متخصص ارتودنسی تکمیل می شود. متخصص ارتودنسی از بریس ها و سایر ابزارها برای تراز مناسب دندان ها در فک بالا (ماگزیلا) و فک پایین (مندیبل) استفاده می کند. قبل از شروع درمان، متخصص ارتودنسی مجموعه ای از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، عکس ها و ماکت های دندانی می گیرد. تجزیه و تحلیل گسترده این موارد برای تعیین بهترین طرح درمان برای تراز کردن دندان ها و بهبود ظاهر شما استفاده خواهد شد. در این زمان، متخصص ارتودنسی در مورد اینکه آیا جراحی فک برای رفع همه نگرانی های شما نیاز است یا خیر، با شما صحبت خواهد کرد. به طور معمول، شما در اوایل درمان ارتودنسی خود با جراح خود ملاقات خواهید کرد تا در مورد جراحی ارتوگناتیک و درمان پیشنهادی خود مطلع شوید.

هنگامی که متخصص ارتودنسی به پایان درمان شما نزدیک شد، یک مجموعه کامل از سوابق ارتودنسی دوباره برای طراحی جراحی شما گرفته می شوند. این شامل تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، عکس ها و ماکت های دندانی است. تمام این آماده سازی برای ایجاد اسپلینت دندانی است که به جراح اجازه می دهد طرح خود را به اتاق عمل برده و عمل را دقیقاً همانطور که با متخصص ارتودنسی برنامه ریزی شده انجام دهد.

متداول ترین عمل های ارتوگناتیک کدامند؟

استئوتومی Le Fort I

این روش شامل جداسازی فک بالا (ماگزیلا) از سایر استخوان های صورت است. سپس دندان های فک بالا را می توان به جلو حرکت داد، چرخاند، یا به سمت بالا یا پایین حرکت داد تا ظاهر صورت شما بلندتر یا کوتاه تر شود. فک بالا دقیقاً در جایی که جراح و متخصص ارتودنسی برنامه ریزی کرده اند قرار می گیرد و سپس با پلیت و پیچ های تیتانیومی در جای خود ثابت می شود.

استئوتومی دو طرفه ساجیتال اسپلیت

این روش برش های دقیقی را در فک پایین (مندیبل) در دو طرف ایجاد می کند. سپس دندان های پایین و چانه را می توان به جلو یا عقب برد یا چرخاند. دندان ها نیز دقیقاً در محل برنامه ریزی شده خود قرار می گیرند و فک پایین با پلیت ها یا پیچ های تیتانیومی در محل جدید خود ثابت می شود.

استئوتومی دو فک

این روش ترکیبی از استئوتومی Le Fort I و دو طرفه ساجیتال اسپلیت برای اصلاح بدشکلی های پیچیده تری است که هم فک بالا و هم فک پایین را تحت تأثیر قرار می دهد. بیماران با عدم تقارن قابل توجه صورت، ناهنجاری در هر دو فک، فاصله بیشتر بین دندان های فک بالا و پایین یا شرایط سندرمی ممکن است به این عمل نیاز داشته باشند. هر دو عمل را می توان با خیال راحت بدون افزایش زمان بهبودی ترکیب کرد.

جنیوپلاستی

جنیوپلاستی نقطه چانه را از بقیه فک پایین جدا می کند و اجازه می دهد بدون حرکت دندان ها به جلو، بلندتر یا کوتاه شود. این عمل ممکن است برای بیمارانی گزینه عالی باشد که چانه کوتاهی دارند اما برای بهبود اکلوژن خود به بریس نیاز ندارند.