تأثیر داروها روی تأخیر در روند درمان ارتودنسی

استفاده از داروها و مکمل های غذایی، شامل مواد معدنی و ویتامین ها، می تواند به صورت مستقیم یا غیرمستقیم روی حرکت دندان ها در درمان های ارتودنسی تأثیر بگذارد. این تأثیرات به دو دسته اصلی طبقه بندی می شوند، از جمله تأثیرات کلی روی فیزیولوژی استخوان از نظر ایجاد تمایز در استئوکلاست ها، نرخ گردش استخوان، تراکم استخوان و معدنی سازی استخوان، و همچنین عوارض جانبی داروها شامل هیپرپلازی لثه، تحلیل خارجی ریشه و خشکی دهان. بیس فسفونات، فلوراید، کورتیکواستروئیدها، استروژن، آسپیرین، دیکلوفناک، ایبوپروفن، و ایندومتاسین را می توان به عنوان عواملی ذکر کرد که حرکت دندان ها در درمان ارتودنسی را به تأخیر می اندازند.

این مقاله بر اساس مقالات و مطالعات انجام شده روی داروهای مختلف، تأثیر آنها روی درمان ارتودنسی را توضیح می دهد.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری بیس فسفونات در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

بیس فسفونات ها یک دسته مصنوعی از آنالوگ های پیروفسفات و مهار کننده های قوی تحلیل استخوان هستند که معمولاً به عنوان دارویی برای جلوگیری و درمان استئوپنی (osteopenia – کاهش تراکم مواد معدنی استخوان که باعث ضعف آن می شود) و پوکی استخوان (osteoporosis- بیماری که باعث ضعف استخوان ها می شود تا جایی که استخوان ها به راحتی می شکنند) مورد استفاده قرار می گیرند، و همچنین برای درمان تومورها استفاده می شوند. با توجه به اینکه آنها بر متابولیسم استخوان تأثیر می گذارند ، اعتقاد بر این است که بر حرکت دندان و درمان ارتودنسی تأثیر می گذارد.

نتیجه یکی از مطالعات انجام شده روی بیس فسفونات ها نشان داده است، در حیواناتی که برای آنها بیس فسفونات (BP) تزریق شده بود، حرکت دندان های مولر به طور قابل توجهی مهار شده بود و در امتداد سطوح استخوان آلوئولار به سمت الیاف لیگامان پریودنتال (PDL) مقدار کمتری استئوکلاست ظاهر شده بود، که می تواند ناشی از اختلال ساختاری و فعالیت تحلیل برندگی استئوکلاست ها باشد. نکته بالینی اصلی این مطالعه این است که بیماران تحت درمان ارتودنسی که همزمان از داروهای بیس فسفونات استفاده می کنند باید تحت نظر باشند، و ارتودنتیست باید محتاط باشد و همچنین احتمال خطراتی مانند تأخیر در حرکت ارتودنتیک دندان ها، مشکلات بوجود آمده برای درمان، عدم ادامه درمان و غیره، را باید برای بیماران توضیح دهد. در مطالعه دیگر مشخص شد همچنین تأثیراتی که استفاده از بیس فسفونات در گذشته روی استخوان ها داشته است، به طور قابل توجهی باعث مهار حرکت ارتودنتیک دندان ها می شود. این مطالعات همچنین یافتند حرکات دندان ها همزمان با مصرف بیس فسفونات در کوتاه مدت به استخوان آلوئولار فشار وارد می کند؛ با این حال، چنین آسیب تهاجمی می تواند عوارض جانبی بالقوه ای داشته باشد. کاربرد سیستمیک بیس فسفونات ها حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد و از عود مجدد حرکت ارتودنتیک دندان ها و ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از درمان) اسکلتی به دنبال جدا کردن فک پایین، وسیع  کردن فک بالا و فرایندهای مشابه جلوگیری می کند.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری فلوراید روی درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

فلوراید تقریباً به طور کامل در بافت های کلسیفیه شده انسان ذخیره می شود و به طور فعال در متابولیسم استخوان درگیر است. با افزایش سن، غلظت آن در بافت های کلسیفیه شده افزایش می یابد، و با غلظت فلوراید در آب مصرفی ارتباط مستقیم دارد. تأثیر فلوراید روی فعالیت سلول های کلاست و نقش اساسی آنها در حرکت ارتودنتیک دندان ها. تحقیقات نشان می دهند که، در حیوانات، فلوراید میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد. محققان دریافتند در گروه هایی که نیروی قوی تر برای آنها وارد شده بود و نیز گروهی که مصرف فلوراید آنها بالاتر بود، میانگین حرکات دندان ها بیشتر است. همچنین مشخص شد سن با حرکت ارتودنتیک دندان ها ارتباط منفی دارد. دو روش دو بعدی و سه بعدی برای ارزیابی حرکات دندان پس از چهار هفته استفاده از نیروی انحراف نوک دندان ها رو به باکال، هنگام استفاده از چین های پالاتال، برای روی هم انداختن تصاویر صحیح بودند. علاوه بر این مشخص شد، فلوراید موجود در آب آشامیدنی شدت تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی پس از تولد را کاهش می دهد، گرچه میزان حرکت دندان ها نیز کاهش یافته بود.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری کورتیکواستروئیدها در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

زائده های پاتولوژیک تحت درمان کورتیکواستروئیدها، در اقدامات پزشکی و دندانپزشکی شایع هستند و پاسخ بیماران تحت درمان ارتودنسی که از این داروها استفاده می کنند، می تواند با واکنش در بازسازی طبیعی استخوان متفاوت باشد. حرکت ارتودنتیک دندان ها می تواند تحت تأثیر عوامل دارویی موضعی یا تجویزی عمومی باشد. یکی از عوارض جانبی که، در سراسر جهان برای ارتودنتیست ها نگران کننده است، ظرفیت آن برای تأثیرگذاری روی فیزیولوژی و بازسازی استخوان است، که از این طریق روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد. مروری بر تحقیقات انجام شده در مورد این موضوع نشان می دهد که کورتیکواستروئیدها روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارند، و همچنین ممکن است در بلند مدت روی ثبات دندان هایی که با ارتودنسی جابجا شده اند تأثیر بگذارند.

تأثیر داروهای مسکن که در طول درمان ارتودنسی استفاده می شوند و پیامدهای آن

اساساً، حرکت ارتودنتیک دندان ها یک پاسخ بیولوژیکی به نیروهای مکانیکی است. اعمال طولانی مدت نیروهای مکانیکی کنترل شده باعث ایجاد این حرکت می شود، که باعث ایجاد مناطق فشار و تنش در استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان می شود، و شکل حفره های دندان ها را تغییر می دهد. ارتودنتیست ها معمولاً داروهایی مانند NSAID ها را برای کنترل درد ناشی از اعمال نیرو روی بافت های بیولوژیکی تجویز می کنند. NSAID ها سنتز پروستاگلاندین را مهار می کنند و حرکت دندان ها را کند می کنند. پروستاگلاندین ها نقش مهمی در جذب استخوان ایفا می کنند. داروهایی که عموماً تجویز می شوند عبارتند از سلکوکسیب، وادکوکسیب، دیکلوفناک، ایبوپروفن، استامینوفن و آسپرین. استامینوفن داروی انتخابی برای دردهای ارتودنتیک است بدون اینکه تأثیری روی حرکت ارتودنتیک دندان ها داشته باشد. آسپرین روی بیوسنتز، متابولیسم و ​​ترکیب موکوپلی ساخاریدهای بافت همبند در ماده زمینه ای تأثیر می گذارد که موانعی در برابر گسترش عفونت و التهاب فراهم می کند. مشخص شد که آسپرین تعداد استئوکلاست ها و لاکوناهایlacunae  موجود در مناطق فشار حرکت ارتودنتیک دندان ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. با این حال، پاراستامول روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیری نمی گذارد، و می تواند دارویی برای تسکین دردهای ارتودنتیک در نظر گرفته شود. مصرف چندین دوز تقسیم شده دیکلوفناک می تواند به میزان قابل توجهی حرکت دندان ها را مهار یا سرکوب کند. علاوه بر این، با استفاده از ایبوپروفن، تولید پروستاگلاندین E در الیاف لیگامان پریودنتال می تواند به طور قابل توجهی مهار شود، بنابراین باعث کاهش سرعت حرکت دندان می شود. مشخص شد نیمسولید نرخ تحلیل استخوان ها و ظهور استئوکلاست ها را کاهش می دهد، به همین دلیل مقدار حرکت دندان ها را نیز کاهش می دهد. ایندومتاسین می تواند سنتز پروستاگلاندین را به شدت مهار کند، زیرا مشخص شد که سرعت حرکت دندان ها را کاهش می دهد.

نتیجه گیری

• در بیماران تحت درمان با بیس فسفونات، طول مدت درمان ارتودنسی افزایش می یابد زیرا گردش استخوان به تأخیر می افتد.
• مقدار فلوراید، حرکت دندان ها را کاهش می دهد.
• گروه داروهای کورتیکواستروئید روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد، و همچنین ممکن است در طولانی مدت روی ثبات دندان های جابجا شده با درمان ارتودنسی تأثیر بگذارد.
• NSAID ها به طور مؤثر درد ناشی از درمان ارتودنسی را کاهش می دهند و همچنین با کاهش میزان تحلیل استخوان یا روند التهابی، روی حرکت دندان ها تأثیر می گذارند.