قالب گیری در ارتودنسی

زمانی که درمان ارتودنسی برای یک بیمار آغاز می شود، چندین گام ابتدایی هستند که پیش از قرار گرفتن بریس ها یا براکت ها روی دندان ها باید برداشته شوند. یکی از این کارها گرفتن قالب از دهان و دندان ها است. اکثر افراد، مخصوصاً بیماران کم سن و سال قبلاً آن را تجربه نکرده اند به همین دلیل ممکن است انجام آن برایشان نگران کننده باشد. والدین باید به کودکان خود توضیح دهند که گرفتن قالب کار بسیار ساده و راحتی است و کودک نباید نگران انجام آن باشد. ارتودنتیست در طول یک روز کاری ممکن است چندین مرتبه این کار را برای بیماران مختلف تکرار کند. ارتودنتیست قبل از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، پس از برداشتن آنها و نیز برای ساخت ابزارهایی مانند ریتینرها از دندان ها قالب می گیرد.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

قالب دندانی چیست؟

قالب ارتودنسی با استفاده از یک تری گرفته می شود که روی دندان ها قرار می گیرد. سپس تری با استفاده از ماده مخصوصی پر می شود. شاید پر استفاده ترین ماده ای که برای این کار استفاده می شود نمک اسید آلژینیک (یا به اختصار آلژینات) باشد. آلژینات پودری است که با آب ترکیب می شود، تا جایی که سفتی آن به اندازه خمیر کیک باشد. برای جذاب شدن این بخش از درمان، مزه های مختلفی هستند که می توان آنها را به آلژینات افزود تا مزه آن بهتر شود و حس خوشایندی به بیمار بدهد. معمولاً 60 ثانیه طول می کشد تا این ماده کاملاً سفت شود. به همین دلیل فوراً داخل دو تری قرار می گیرد و پس از آن تری ها یکی پس از دیگری، یکی روی دندان های فک بالا و دیگری روی دندان های فک پایین قرار می گیرد. شاید این زمانی باشد که بیمار نگران می شود و احساس ناراحتی می کند. ماده دیگری که برای این کار مورد استفاده قرار می گیرد وینیل پلی سیلوکسان vinyl polysiloxane (VPS) است. این ماده که بر پایه سیلیکون است حدود 2 تا 5 دقیقه طول می کشد تا کاملاً خشک شود.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

معمولاً ابتدا قالب فک پایین و پس از آن، قالب فک بالا گرفته می شود. هنگام گرفتن قالب فک بالا ممکن است بیمار احساس کند هر لحظه ممکن است آلژینات از گلویش پایین برود. در حالی که اینطور نیست و هرگز چنین اتفاقی نمی افتد. بایستی ارتودنتیست تری را در جای خود، داخل دهان ثابت نگه دارد تا زمانی که آلژینات سفت شود. سپس تری از دهان خارج می شود. با سفت شدن آلژینات، جای دندان ها و لثه های بیمار روی آن باقی می ماند. سپس ارتودنتیست داخل جای دندان ها گچ می ریزد تا برای بررسی و وضعیت دندان ها یا ساخت ابزار مناسب بیمار یک قالب داشته باشد.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

آلژینات از چه چیزهایی ترکیب شده است؟

شاید این جالب ترین قسمت فرایند قالب گیری باشد. آلژینات از گیاه weed (جلبک) یا اشنه kelp (کتانجک) دریایی بدست می آید. اشنه عموماً در آب های سرد مکان هایی مانند کالیفرنیا، سان دیگو، اسکاتلند و نروژ یافت می شود. بسیاری از کمپانی های بزرگ در کنار این منابع عظیم دریایی واقع شده اند. آلژینات علاوه بر صنعت دندانپزشکی در دیگر صنایع مانند تولید لوازم آرایش، ترمیم های زیبایی و دیگر شاخه های پزشکی کاربرد دارد.

می ترسم قالب به داخل گلویم فرو رود!

اگر می ترسید آلژینات به داخل حلقتان بپرد، اصلاً اینطور نیست و تا به حال چنین اتفاقی نیفتاده است. یک قالب خوب باید قسمت های عقب دهان را نیز پوشش دهد، به همین دلیل ممکن است احساس کنید احتمال دارد وارد حلق شود. بسیاری از بیماران اگر حین گرفتن قالب فک بالا حواسشان پرت شود و به قالب گیری فکر نکنند واکنش بهتری خواهند داشت. دستیار ارتودنتیست معمولاً با صحبت کردن راجع به موضوعات غیر مرتبط سعی می کند این کار را انجام دهد. قالب پس از یک دقیقه به سرعت سفت می شود.

 

قالب گیری در ارتودنسی

قالب گیری در ارتودنسی

حین گرفتن قالب به صورت غیر ارادی حالت تهوع می گیرم!

همه افراد در دهان خود رفلکس تهوع gag reflex دارند. رفلکس تهوع قسمتی از دهان است که در بالای نرم کام در عقب دهان واقع شده است و احتمالاً فرد با لمس آن حالت تهوع می گیرد. رفلکس تهوع برخی افراد اندکی جلوتر از حد طبیعی واقع شده است. این بیماران حین گرفتن قالب دندان های فک بالا احساس بسیار بدتری را تجربه خواهند کرد. به منظور کاهش حالت تهوع حین گرفتن قالب، ارتودنتیست می تواند برای بی حس کردن نرم کام از یک داروی بی حس کننده موضعی استفاده کند. داروی بی حس کننده موضعی تتراکائین Cetacaine به شکل اسپری است که به راحتی می توان آن را به عقب دهان اسپری کرد. این اسپری مزه چندان خوشایندی ندارد. پس از چند دقیقه سقف دهان بیمار بی حس خواهد شد و برای قالب گیری آماده خواهد بود.

باید و نباید های قالب گیری دندان

  • اگر منطقه رفلکس تهوع شما جلوتر از حد معمول واقع شده است و از این موضوع مطلع هستید، آن را با ارتودنتیست خود درمیان بگذارید.
  • در طول فرایند قالب گیری سعی کنید کمتر آب دهان خود را قورت دهید، یا آن را با دستمال خشک کنید، زیرا عمل بلع می تواند موجب ایجاد احساس تهوع شود.
  • از راه بینی و نه از راه دهان نفس بکشید.
  • عصبی نشوید. قالب گیری بسیار ساده است و کاری است که انجام آن ضروری است. در طول قالب گیری آرام باشید.
  • سعی نکنید تری را از دهان خود خارج کنید زیرا می تواند همه چیز را خراب کند. اگر تری زودتر از موقعی که باید از دهان خارج شود، قالب خراب خواهد شد و نیاز خواهد بود قالب دیگری گرفته شود.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

اگر قرار است کودک شما به زودی تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرد، احتمالاً سؤالات بسیاری به ذهن او خواهند رسید که از شما خواهد پرسید. اینکه بریس چه شکلی است؟ آیا درد خواهد داشت؟ آیا با وجود براکت ها روی دندان ها، باز هم می توانم غذاهای مورد علاقه ام را بخورم؟ واکنش دوستانم چه خواهد بود؟ بسیار مهم است که شما و کودکتان با آرامش و اعتماد به نفس وارد روند درمان ارتودنسی شوید. در اینجا پنج نکته برای شما ذکر خواهیم کرد که به شما کمک خواهند کرد یاد بگیرید چگونه کودک خود را برای دریافت براکت ها آماده کنید و در طول روند درمان مایه آرامش او باشید.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

راجع به گزینه های درمان با کودک خود گفتگو کنید.

زمانی که صحبت از درمان ارتودنسی می شود، گزینه های زیادی در دسترس هستند، اما بهتر است راجع به مناسب ترین گزینه برای طرح درمان کودک خود با ارتودنتیست او صحبت کنید. معمولاً بریس های فلزی بهترین گزینه برای کودکان و نوجوانان هستند. هم اینکه قابل اعتمادتر هستند، هم اینکه برای صاف کردن دندان های کودک روشی مقرون به صرفه هستند و کودک می تواند یکی از رنگ های مختلف آن را انتخاب کند. با کودک خود راجع به اینکه چرا باید از براکت ها استفاده کند و چه هدفی خواهند داشت راحت صحبت کنید. با هم به جستجوی اطلاعات در این رابطه بپردازید و او را تشویق کنید از ارتودنتیست خود در خصوص طرح درمان و بهترین گزینه موجود سؤال بپرسد.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

پیش از قرار گرفتن براکت روی دندان، راجع به اتفاقاتی که قرار است بیفتند صحبت کنید.

 

این کاملاً طبیعی است که کودکان از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها مضطرب باشند. برای کودکی که برای نخستین مرتبه براکت ها روی دندان های او قرار می گیرند، احتمالاً این طولانی ترین زمانی است که روی صندلی دندانپزشکی گذرانده است! شما می توانید او را آرام کنید. این کار را می توانید با گفتن این نکته انجام دهید که قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها فرایند بسیار ساده ای است. براکت ها قطعات فلزی بسیار کوچکی هستند که با چسب دندانپزشکی به دندان ها چسبانده می شوند و پس از آن، پیش از قرار گرفتن O رینگ های پلاستیکی رنگی روی آنها (در صورت تمایل کودک)، با یک سیم نازک به یکدیگر متصل می شوند. لازم است هر چند هفته یک مرتبه برای تنظیم سیم کمانی به ارتودنتیست مراجعه کند تا به مرور زمان دندان های او در جای درست خود قرار بگیرند و صاف شوند.

شاید کودک شما تصور کند وجود براکت ها روی دندان ها دردناک خواهد بود. هر چند در ابتدا، تا زمانی که به وجود براکت ها عادت کند، ممکن است مقداری احساس ناراحتی داشته باشد، اما این درد تنها یک یا دو روز طول خواهد کشید. اگر کودک شما درد احساس کرد، توصیه می کنیم از استامینوفن یا همان پاراستامول (مانند پانادول) یا ایبوپروفن (مانند نوروفن) استفاده کنید تا از بروز درد پیشگیری کنید.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

 

برای او غذاهای نرم آماده کنید.

هرچند قرار گرفتن و وجود براکت ها روی دندان ها به خودی خود دردناک نیست، اما فشار خفیفی که بریس به دندان های کودک وارد می کند ممکن است چند روز نخست پس از قرار گرفتن آنها روی دندان ها و نیز تا چند روز پس از هر بار تنظیم سیم کمانی درد اندکی ایجاد نماید. غذاهای نرم مانند برنج، ماکارونی، ماست، بستنی، پوره سیب زمینی، غذاهای آبکی مانند سوپ به او کمک خواهند کرد هم انرژی داشته باشد هم اینکه نیاز نباشد طی مراحل اولیه غذاهای سفت بجود زیرا می تواند موجب افزایش درد دندان های او شود. از جمله فواید خوردن غذاهای منجمد این است که می توانند موجب تسکین درد داخل دهان شوند، مخصوصاً اگر براکت ها به داخل گونه ساییده شوند.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

موم ارتودنسی در دسترس داشته باشید.

تا زمانی که کودک به براکت ها عادت کند، ممکن است فلز براکت ها موجب زخم شدن بافت های داخل دهان یا بروز درد شود. موم ارتودنسی (که تحت عنوان “موم بریس” یا “موم دندانپزشکی” نیز شناخته می شود) راهی ساده برای کاهش برخورد براکت ها با بافت های داخل دهان و بروز درد است. خیلی ساده، مقداری از موم را بین دو انگشت خود بچرخانید تا نرم شود، سپس آن را روی بخشی از براکت که موجب بروز درد شده است فشار دهید. موم مانند یک لایه محافظ عمل خواهد کرد که مانع برخورد براکت ها به بافت های داخل دهان خواهد شد. بهتر است کودک همیشه مقداری موم ارتودنسی با خود به همراه داشته باشد و نحوه استفاده از آن را یاد بگیرد تا اگر در مدرسه و حین بازی و ورزش مشکلی برای بریس او بوجود آمد قادر باشد خود آن را بر طرف کند.

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

آماده کردن کودک برای شروع درمان ارتودنسی

روی فواید استفاده از براکت ها تأکید زیادی کنید.

هرچند ممکن است یک یا دو سال برای بزرگسالان مدت زمانی طولانی نباشد، اما برای کودکان می تواند به معنای ابد باشد. اگر همیشه به او یادآوری کنید که استفاده از براکت ها موقتی است می تواند به او کمک کند اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد. اگر کودک شما از طولانی بودن مدت زمانی که نیاز است براکت ها روی دندان ها قرار بگیرند نا امید شده است به او بگویید که این ابزار تنها یک مرتبه روی دندان ها قرار می گیرد و عملکرد آنها سریع نیست. تنها نکته ای که ممکن است اندکی آنها را امیدوار سازد داشتن دندان های صاف و لبخند زیبا در آینده خواهد بود.

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

در صورتی که روی دندان های خود براکت ارتودنسی دارید ممکن است شاهد برخی عوارض جانبی از قبیل خشکی دهان، احساس پنبه ای درون دهان باشید. راهکارهایی هستند که می توانند به شما اجازه دهند تا زمانی که براکت ها از روی دندان ها برداشته شوند در دهان احساس راحتی داشته باشید.

بزاق دهان به حفظ سلامت محیط دهان کمک می کند.

غدد بزاقی ما از اهمیت ویژه ای برخوردارند زیرا بزاق ترشح می کنند. بزاق دهان را مرطوب نگه می دارد و در حس کردن مزه ها و نیز خرد کردن و هضم غذاهایی که می خوریم نقش دارد. بعلاوه با شستن ذرات غذای باقی مانده درون دهان، کمک می کند باکتری های درون دهان تحت کنترل و دندان ها در برابر پوسیدگی مقاوم باقی بمانند.

اهمیت برطرف نمودن خشکی دهان

اگر شما کاندید مناسبی برای قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها هستید، دندانپزشک با گرفتن عکس رادیو گرافی با اشعه ایکس و معاینه دهان، شرایط شما را بررسی خواهد نمود. وی باید اطمینان حاصل کند که همه دندان های شما به درستی صاف شده اند و بایت شما در تناسب با فک شما قرار دارد. اگر مشکلی مشاهده کند، ممکن است برای ارزیابی های بیشتر و قرار گرفتن تحت درمان با براکت های ارتودنسی شما را به یک ارتودنتیست ارجاع دهد. با تغییر شکل و تنظیم مجدد دندان ها برای قرار گرفتن در جای درست، دهان دچار دگرگونی می شود. در طول این دوره ممکن است دهان شما دچار خشکی شود.

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

 

علائم خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

ممکن است چند هفته یا حتی چند ماه طول بکشد تا به براکت ها عادت کنید. ممکن است علائم مربوط به خشکی دهان را تجربه کنید از جمله سوزش لب ها ، خشکی دهان، خشکی و ترک خوردگی لب ها، مشکل در قورت دادن، احساس تشنگی، افزایش غلظت بزاق و حس چسبندگی در دهان، احساس سوزش و ناراحتی درون دهان، ترک و بریدگی در گوشه های دهان، بوی بد دهان، بروز مشکل در حین حرف زدن و قورت دادن غذا و عدم احساس مزه غذا، بالا رفتن خطر بیماری لثه ها و افزایش حفره دندان ها شود.

در صورتی که در طول درمان ارتودنسی از خشکی دهان رنج می برید، باید با دقت مراقب پیشگیری از پوسیدگی دندان ها و ایجاد حفره در آنها و نیز بیماری لثه باشید.

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

 

علل کلی خشکی دهان

خشکی دهان زمانی اتفاق می افتد که غدد بزاقی به خوبی عمل نمی کنند و این منجر به کاهش ترشح بزاق می شود. گاهی اوقات خشکی دهان به علت عصبی یا مضطرب بودن فرد بروز پیدا می کند. با این حال، موارد جدی و پایدارتر خشکی دهان نتیجه دیگر عوامل هستند از جمله:

  • برخی داروهای خاص: بسیاری از داروها دارای عوارض جانبی مانند حالت تهوع یا سردرد هستند. اما آیا می دانسته اید خشکی دهان یکی از شایع ترین عوارض جانبی داروهای تجویزی است؟

بیش از 400 دارو وجود دارند که می توانند غدد بزاقی شما را تحت تأثیر قرار دهند. این داروها عبارتند از داروهایی که برای درمان افسردگی، اضطراب، آلرژی، اسهال، بی اختیاری ادرار، بیماری پارکینسون و دیگر بیماری ها تجویز می شوند، همینطور آنتی هیستامین ها، مسکن ها، ضد احتقان ها و داروهای ادرار آور.

  • سبک زندگی: از جمله استعمال دخانیات یا جویدن تنباکو.
  • بیماری ها: شامل سندورم شوگرن Sjögren’s syndrome (نوعی اختلال التهابی مزمن و مربوط به دستگاه ایمنی ناشی از اختلال در عملکرد غدد برون ریز)، HIV/ ایدز، بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون، رماتیسم مفصلی، دیابت، و بسیاری بیماری های دیگر.
  • درمان های پزشکی که موجب آسیب به غدد بزاقی شده اند، از جمله پرتو درمانی و شیمی درمانی.
  • دهیدراته شدن بدن: یا همان کاهش آب بدن و نیز شرایطی که موجب کاهش آب بدن می شوند، از جمله تب، عرق کردن شدید، اسهال، استفراق، کم خونی و نیز سوختگی.
خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

 

علل خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

حتی درمان ارتودنسی نیز می تواند موجب خشکی دهان شود، مخصوصاً پس از هر بار تنظیم سیم کمانی. علت آن هم این است که براکت ها مقداری از فضای درون دهان شما را می گیرند، از طرف دیگر اجزاء بریس ها می توانند موجب تحریک لثه ها و اطراف دهان شوند و آزار دهنده باشند. هر گونه حساسیتی می تواند موجب خشکی دهان شما شود. پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها و زمانی که آنها را تنظیم می کنید، ممکن است در دهان خود احساس درد یا ناراحتی شدید داشته باشید. این مشکل می تواند موجب تشنگی شدید، مخصوصاً پس از بیدار شدن از خواب در هنگام صبح شود.

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

خشکی دهان در طول درمان ارتودنسی

 

راهکارهایی برای کمک به مبارزه با خشکی دهان

اگر خودتان در حال استفاده از داروهایی هستید که موجب خشکی دهان می شوند یا کسی را تحت این شرایط می شناسید، با انجام این کارها می توانید به مرطوب نگه داشتن دهان و حفظ سلامت آن کمک کنید:

  1. آب بیشتری بنوشید: در طول روز جرعه جرعه آب بنوشید.
  2. خوردن میوه های منجمد را امتحان کنید: میوه های منجمد می توانند تسکین دهنده باشند و برای دهان خشک شما که در آن احساس ناراحتی می کنید آرام بخش باشند.
  3. به فکر محدود کردن مصرف کافئین و الکل باشید: حین مصرف الکل یا کافئین دهیدراته شدن (کاهش آب) بدن به راحتی اتفاق می افتد.
  4. در طول شب می توانید از دستگاه بخور استفاده کنید: این می تواند به شما کمک کند پوست و دهانتان هیدراته (مرطوب، دارای آب) باقی بماند.
  5. عادات مراقبت های روزانه از دهان و دندان های خود را حفظ کنید: مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانند به محافظت از دندان ها در برابر پوسیدگی و دیگر مشکلات آسیب رسان ناشی از خشکی دهان کمک کنند.
  6. مراجعه منظم به دندانپزشک، بر اساس برنامه مشخص شده را ادامه دهید: در این مراجعات می توانید متوجه بروز مشکلات جدی ناشی از خشکی دهان شوید و برای متوقف ساختن آنها اقدام کنید.

آیا مشکل خشکی دهان شما جدی است؟

در صورتی که خشکی دهان مشکلات متعددی برای شما ایجاد می کند، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید. علاوه بر این، ممکن است نیاز باشد راجع به داروهای مختلفی که مصرف می کنید و نیز دوز مصرفی آنها با یک پزشک عمومی مشورت کنید.

 

اهمیت ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

معمولاً توصیه می شود همه افراد به طور منظم، دو مرتبه در سال، به دندانپزشک مراجعه کنند. اما زمانی که یک بیمار تصمیم می گیرد برای صاف کردن دندان های خود از براکت ها استفاده کند، مسئولیت بزرگی را به عهده گرفته است. به این معنا که، بسته به شرایط خود بیمار، ممکن است مجبور باشد 18 تا 24 ماه از براکت ها استفاده کند، که زمان تقریبی درمان ارتودنسی است. در طول این دوره بیمار باید هر 6 تا 8 هفته یک مرتبه به ارتودنتیست مراجعه کند. اما، زندگی سرشار از حوادث غیر منتظره است. اگر یک بیمار تحت شرایطی دیگر قادر نباشد به ارتودنتیست مراجعه کند، بهتر است براکت ها از روی دندان ها برداشته شوند.

این یک واقعیت است که با وجود براکت ها روی دندان ها، مسواک زدن آنها و کشیدن نخ دندان اطراف آنها کار دشواری است. به این معنا که در طول این دوره تجمع پلاک روی دندان ها شایع تر است و احتمال پوسیدگی و ایجاد حفره درون دندان ها و نیز بیماری پیشرفته لثه بیشتر از زمانی است که روی دندان ها براکتی وجود ندارد. اگر بیمار تصمیم بگیرد هیچ کاری انجام ندهد، مثلاً اگر به جای برداشتن براکت ها آنها را در جای خود باقی بگذارد، این کار برای سلامت او مضر خواهد بود.

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

براکت ها باید به طور منظم تنظیم شوند.

به طور میانیگن، ارتودنتیست ها بریس های بیماران را هر 6 تا 8 هفته یک مرتبه تنظیم و سفت می کنند. این برنامه به آنها اجازه می دهد روند جابجایی دندان ها را تحت نظر داشته باشند و بررسی کنند دندان ها به درمان چه واکنشی نشان می دهند، هر مرحله جابجایی دندان ها را طراحی کنند و در هر جلسه تنظیمات لازم را انجام دهند و در نهایت مشخص کنند چه زمانی باید براکت ها از روی دندان ها برداشته شوند. پس از مدتی ممکن است مشخص شود می توان آنها را اندکی زودتر از روی دندان ها برداشت. بنابراین، اگر بیمار ناگهان از مراجعه به ارتودنتیست خودداری کند جابجایی دندان ها ظرف مدت 2-3 ماه متوقف خواهد شد. پس از این مدت، عملاً هیچ جابجایی اتفاق نخواهد افتاد.

بدون هدایت ارتودنتیست، براکت هایی که برای مدت زمان طولانی روی دندان باقی مانده اند به تدریج تأثیرات منفی روی سلامت دندان های بیماران خواهند داشت.

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

براکت ها پلاک جذب می کنند.

از آنجا که براکت ها مسواک زدن و کشیدن نخ دندان را دشوار می کنند، ممکن است به مرور زمان در اطراف آنها پلاک انباشته شود. با هدایت و توصیه های ارتودنتیست، این مشکل به راحتی شناسایی و برطرف خواهد شد پیش از آنکه به یک مشکل جدی تبدیل شود. با این حال، اگر بیمار از مراجعه به ارتودنتیست خودداری کند، از نظرات تخصصی ارتودنتیست بی نصیب خواهد ماند.

بعلاوه، ارتودنتیست ها اغلب براکت ها را طی دوره درمان تنظیم می کنند. این تنظیمات به جلوگیری از ایجاد پلاک روی دندان ها نیز کمک می کنند. در صورتی که براکت ها سال ها روی دندان ها باقی بمانند، روی قسمت هایی از دندان ها که دسترسی به آنها دشوار است پلاک انباشته خواهد شد که می تواند موجب پوسیدگی دندان ها و بیماری لثه شود.

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

گاهی اوقات براکت ها به بافت های دهان آسیب می زنند.

براکت های دندان اغلب می توانند خطر بریدگی و زخم شدگی لب ها و آفت دهان را به همراه داشته باشند. بنابراین، زمانی که این بریدگی های باز با ابزار ناسالم و غیر بهداشتی اتفاق می افتند، خطر مسمومیت خون افزایش می یابد. در صورتی که بین ابزارها به خوبی ضد عفونی و تمیز نشود، باکتری از راه خون وارد کل بدن می شود و تمام بدن را درگیر می کند.

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

ویزیت ماهیانه در حین درمان ارتودنسی

 

برخی براکت ها ممکن است به مرور زمان شل شوند.

در صورتی که بریس ها کیفیت خوبی نداشته باشند و برای چسباندن آنها به دندان ها از مواد بی کیفیت استفاده شود، شل شدن آنها چندان بعید نیست. تحت شرایط معمول، زمانی که یک براکت شل می شود، ارتودنتیست مجدداً آن را به دندان می چسباند. در حالی که اگر بیمار دیگر به ارتودنتیست مراجعه نکند، ممکن است براکت ها به تدریج از جای خود کنده شوند. این مشکل نه تنها از نظر ظاهری نازیباست، بلکه به دندان ها نیز آسیب خواهد رساند، زیرا خاصیت جذب کنندگی چسب ارتودنسی موجب جذب پلاک روی دندان ها خواهد شد. در صورتی که این اتفاق در شب رخ دهد، فرد بیشتر در معرض خطر خواهد بود. از سوی دیگر، اگر بیمار کودک باشد، براکت ممکن است کنده شده و با فرو رفتن داخل حلق موجب خفگی او شود.

برداشتن براکت ها امن ترین گزینه است.

بزرگترین خطر سال ها باقی ماندن براکت ها در جای خود، آسیبی است که در نتیجه پلاک دندان وارد می شود. اگر بیمار کاملاً مراقب بهداشت دهان و دندان های خود نباشد، در نهایت، دندان ها به تدریج پوسیده و خراب خواهند شد. علاوه بر این، ممکن است باکتری به بافت لثه حمله کند و منجر به بروز بیماری لثه شود. بیماری لثه می تواند بافت های لثه، الیاف پریودنتال لیگامانی که دندان ها را در جای خود نگه داشته است، و نیز استخوان پیرامون دندان را درگیر کند.

در صورتی که برای بیمار امکان مراجعه به ارتودنتیست وجود نداشته باشد، برداشتن فوری براکت ها بهترین گزینه است. بیمار هر جایی که باشد می تواند ارتودنتیستی پیدا کند تا با هزینه ای اندک براکت ها را از روی دندان های او بردارد. این کار مانع بروز مشکلات بیشتر پس از تجمع پلاک خواهد شد.

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

جویدن ناخن عادتی است که در یک سوم تا یک چهارم کودکان و تقریباً بین نیمی از نوجوانان رواج دارد. این عادت عموماً در کودکی آغاز می شود و در برخی افراد ممکن است تا دوران بزرگسالی نیز تداوم داشته باشد. عاداتی که بی اختیار انجام می شوند، همیشه تأثیرات منفی روی سلامت جسمی فرد ندارد، اما این عادت قطعاً آسیب رسان خواهد بود. جویدن ناخن باعث می شود ناخن ها ظاهر ناهموار، غیر عادی و نازیبا داشته باشند، به ریشه های ناخن ها که موجب رشد ناخن ها می شوند، آسیب وارد شود. علاوه بر همه ی این مشکلات می تواند مشکلات بسیاری برای دهان و دندان ها بوجود بیاورد.

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

جویدن ناخن و آسیب به دندان ها و لثه ها

ممکن است فکر کنید دندان های شما محکم تر از ناخن هایتان هستند اما به مرور زمان این عادت می تواند آسیب های قابل توجهی به دندان ها و لثه ها وارد کند. بزرگ ترین صدماتی که جویدن ناخن به دندان ها و لثه وارد می کنند عبارتند از:

  • ساییدگی، لب پر شدگی و ترک دندان ها: اصطحکاک ناشی از فشردن دندان ها به ناخن ها می تواند به تدریج موجب پوسیدگی و ساییدگی مینای دندان شود، یا حتی باعث شود دندان ها لب پر شوند یا ترک بردارند. بیشترین آسیب به دندان های جلوی هر دو فک بالا و پایین وارد می شود و باعث می شود سطح جونده ی آنها مسطح یا شکسته شود.
  • مال اکلوژن و شکاف بین دندان ها: جویدن ناخن ها تنها موجب آسیب فیزیکی به دندان ها نمی شود، بلکه می تواند باعث جابجایی آنها شود که منجر به مال اکلوژن (مشکلات مربوط به بایت) و شکاف بین دندان ها خواهد شد.
  • تحلیل ریشه: احتمالاً نادرترین اتفاقی که در پی جویدن ناخن ممکن است برای دندان ها رخ دهد این است که باعث شود استخوان فک ریشه های دندان ها را جذب کند، آنها را تضعیف کند، و آنها را مستعد از دست رفتن کند. این اتفاق بیشتر در افرادی رخ می دهد که در طول درمان ارتودنسی با براکت های ارتودنسی ناخن های خود را می جوند.
  • آسیب به بافت لثه ها و التهاب آنها: ناخن های ناهموار می توانند باعث بریده شدن بافت لثه ها شوند. علاوه بر این، مقدار زیادی آلودگی و میکروب زیر ناخن ها پنهان می شود که با جویدن آنها همه ی این میکروب ها به دهان منتقل می شوند. حال تصور کنید چه اتفاقی می افتد اگر این میکروب ها بتوانند از طریق بافت بریده وارد جریان خون شوند. این اتفاق می تواند منجر به بروز بیماری لثه شود. شرایطی که منشاء باکتریایی دارد و معمولاً از پلاک دندان شروع می شود، اما ورود باکتری از راه بریدگی لثه نیز می تواند عامل بروز آن باشد.
  • براکسیسم (دندان قروچه): عادت جویدن ناخن می تواند احتمال گسترش خطر عادت مزمن ساییدن دندان ها روی یکدیگر را افزایش دهد، که علاوه بر سردرد و درد فک با دیگر مشکلات دهانی همراه خواهد بود.
  • آسیب به دندان ها و ابزارهای ارتودنسی در طول درمان با براکت ارتودنسی: جویدن ناخن می تواند موجب جابجایی دندان ها شده و طول درمان ارتودنسی را افزایش دهد. از طرف دیگر ناخن ها می توانند موجب شکسته شدن براکت های ارتودنسی و خم شدن سیم کمانی شوند.

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

علل جویدن ناخن

اگر جویدن ناخن چنین عواقب ناخوشایندی دارد، چرا برخی افراد آن را انجام می دهند؟ جویدن ناخن عملی کاملاً غیر ارادی است و منشاء این عادت هنوز کاملاً شناخته شده نیست، اما نتایج مطالعات نشان می دهند که این عادت می تواند ناشی از اضطراب و نگرانی، خستگی یا وسواس باشد. دیگر عادات رفتاری مشابه عبارتند از کندن پوست یا کشیدن مو. اغلب، ممکن است حتی خود فرد متوجه نشود این کار را انجام می دهد، و این باعث می شود ترک آن دشوارتر شود.

چگونه جویدن ناخن ها را متوقف کنیم؟

برای کمک به توقف جویدن ناخن، متخصصان پوست نکات زیر را توصیه می کنند:

  1. ناخن های خود را کوتاه نگه دارید: هر چه ناخن ها کوتاه تر باشند کمتر قابل جویدن خواهند بود به همین دلیل کمتر فرد وسوسه می شود آنها را سمت دهان ببرد تا به دندان ها آسیب برساند.
  2. روی ناخن های خود لاک مخصوص جلوگیری از جویدن ناخن بزنید که بد مزه هستند: این نوع لاک ها کاملاً بی خطر هستند با این حال فرمولاسیون ساخت آنها به گونه ای است که مزه ی بدی دارند تا فرد را از جویدن ناخن ها باز دارند. این نوع لاک ها را می توان بدون نسخه ی پزشک از داروخانه ها تهیه کرد.
عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

  1. به طور منظم ناخن های خود را مانیکور کنید: وقتی برای زیبا شدن ناخن های خود هزینه می کنید باعث می شود بیشتر به فکر آنها باشید و کمتر آنها را بجوید. به جای مانیکور کردن ناخن ها، برای جلوگیری از جویدن آنها می توانید آنها را با چسب نواری یا برچسب بپوشانید یا دستکش بپوشید.
عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

عادت جویدن ناخن و اثر آن روی دندان

  1. عادت جویدن ناخن را با یک عادت خوب تعویض کنید: زمانی که احساس می کنید دوست دارید ناخن های خود را بجوید، سعی کنید به جای آن با یک توپ ضد استرس یا گِل پلاستیکی بازی کنید. این کار باعث می شود دست های شما مشغول باشند و از دهانتان دور بمانند.
  2. منشاء آغاز آن را شناسایی کنید: این عادت می تواند منشاء جسمی داشته باشد، مثلاً ریشه ی ناخن ها، یا دیگر عوامل مانند خستگی، استرس یا افسردگی. در صورتی که متوجه شوید چه چیزی باعث می شود ناخن های خود را بجوید، می توانید برای متوقف نمودن آن برنامه ای طراحی کنید. شاید تنها با دانستن اینکه چه زمان هایی برای جویدن ناخن ها ترغیب می شوید بتوانید مشکل را برطرف کنید.
  3. سعی کنید به تدریج عادت جویدن ناخن را در خود از بین ببرید. برخی روانشناسان توصیه می کنند برای ترک این عادت از یک رویکرد تدریجی استفاده کنید. ابتدا سعی کنید جویدن ناخن انگشت شست را متوقف کنید. پس از موفقیت، ناخن انگشت کوچک، انگشت اشاره، تا زمانی که تمام انگشتان را حذف کنید. هدف این است که به جایی برسید که دیگر هیچ یک از ناخن های خود را نجوید.

خبر خوب اینکه بسیاری از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته اند ابراز داشته اند پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان های آنها، از آنجا که نگران ابزار ارتودنسی خود بوده اند دیگر قادر نبوده اند به راحتی ناخن های خود را به دندان ها نزدیک کنند و به تدریج موجب ترک عادت آنها شده است. در برخی دیگر از بیماران، از آنجا که در طول درمان ارتودنسی بایت به خوبی بسته نمی شود و دندان ها روی یکدیگر قرار نمی گیرند این عادت به طور خود به خود ترک می شود. چه روی دندان های خود براکت ارتودنسی دارید، قصد دارید درمان ارتودنسی را آغاز کنید، یا به طور کلی به فکر سلامت خود هستید به فکر ترک این عادت مضر باشید.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

بیماری لثه چیست؟

بیماری لثه عبارت است از عفونت لثه ها و استخوانی که دندان ها را حمایت می کنند. شخصی که مبتلا به پریودونتیت (بیماری التهاب لثه ها) است به احتمال زیاد شاهد تحلیل و کنار رفتن لثه ها از روی دندان ها و تکان خوردن دندان ها خواهد بود. این جدی ترین مرحله ی بیماری التهاب لثه است. در شرایط حاد، ممکن است استخوان تحلیل برود، دندان ها لق شوند و پس از مدتی از دست بروند.

بیماری لثه و استفاده از براکت ارتودنسی

درمان ارتودنسی عبارت است از جابجایی دندان ها درون استخوان فک به منظور قرار گرفتن آنها در مکانی بهتر تا بتوانند عملکرد و ظاهر بهتری داشته باشند. فرایند جابجایی دندان ها می تواند سلول های استخوان را فعال کند تا استخوان جلوی دندانی که در حال جابجایی هست را بردارد و استخوان جدیدی پشت آن ایجاد کند. همه ی این اتفاق ها در نتیجه ی فشار خفیفی می افتند که توسط سیم های ارتودنسی یا ابزارهایی وارد می شوند که بیمار باید آنها را چند ماه استفاده کند تا به هدف مورد نظر دست یابد.

آنچه در میان درمان فعال ارتودنسی کمک کننده نیست و می تواند مشکلات بسیاری بوجود بیاورد وجود عفونت های باکتریایی و پاسخ التهابی است که ممکن است بافت لثه های اطراف دندان ها از خود نشان دهند. البته به این معنا نیست که افرادی که قبلاً بیماری لثه داشته اند و آن را درمان کرده اند و تحت کنترل دارند نمی توانند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند. در واقع، جابجایی دندان ها می تواند حتی کمک کننده هم باشد، زیرا دندان ها در وضعیتی قرار خواهند گرفت که تمیز کردن آنها ساده تر خواهد بود. اینکه آیا می توانید تحت درمان ارتودنسی با براکت ها قرار بگیرید یا خیر، به میزان تحلیل استخوان بستگی دارد و اینکه آیا ارتودنتیست انجام آن را برای شما مفید می داند یا خیر.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

 

درمان ارتودنسی پس از درمان بیماری لثه

  1. پیش از آغاز درمان ارتودنسی، ارتودنتیست شما را به متخصص جراحی لثه ارجاع می دهد تا اطمینان حاصل کنید که بیماری لثه های شما تحت کنترل است. در صورت وجود بیماری، درمان ارتودنسی را آغاز نکنید تا زمانی که دندانپزشک از بهبود کامل این شرایط مطمئن شود.
  2. پیش از آغاز درمان ارتودنسی از خطراتی که هر یک از دندان ها را تهدید می کنند نیز آگاه باشید. اگر پیش بینی شود که هر یک از دندان ها وضعیت بد یا مشکوکی خواهند داشت (پیش بینی ماندگاری و ثبات وضعیت جدید دندان در آینده)، پیش از آغاز درمان ممکن است بهتر باشد دندان کشیده شود.
  3. برای پیشگیری از بیماری پریودنتال، با فواصل کمتر تحت مراقبت های حمایتی قرار بگیرید تا از عدم بازگشت بیماری پریودنتال اطمینان حاصل کنید. معمولاً پس از درمان فعال بیماری پریودنتال، شامل فرایندهای جراحی، کاملاً عاقلانه است که در طول یک سال نخست با فواصل سه ماهه برای چکاپ لثه ها به دندانپزشک مراجعه کنید. با این حال، برای شروع درمان ارتودنسی، این فواصل باید به نصف برسند. به این معنا که در طول درمان فعال باید هر شش هفته برای چکاپ پریودنتال مراجعه کنید و این مراقبت ها باید ظرف چند هفته پس از باندینگ اولیه، قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، یا استفاده از الاینرها آغاز شوند. در صورتی که به مرور زمان، مشخص شود که این شرایط به میزان کافی ثبات دارند، می توان فواصل زمانی را افزایش داد.
  4. پس از تکمیل درمان فعال ارتودنسی، باید معاینه ی دقیق و جامعی روی بافت پریودنتال صورت گیرد تا مشخص شود مشکلی پیش نیامده است که پیش از بازگشت به درمان حمایتی پریودنتال نیاز باشد به آن پرداخته شود. در برخی موارد، درمان ارتودنسی تا حد زیادی می تواند عمق پاکت های پریودنتال را بهبود دهد، اما هیچ چیز قابل پیش بینی نیست و معاینات پس از درمان از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند.
درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی و از دست رفتن دندان؛ درمانی مضر

ممکن است این سؤال پیش بیاید که اگر به علت درمان ارتودنسی دندانی از دست برود، آیا به این معناست که صاف کردن دندان ها ایده ی خوبی نیست؟ برای پاسخ به این پرسش، اجازه بدهید سؤال دیگری مطرح کنیم. آیا یک یا چند دندان ضعیف باید برای شما مشخص کنند چه تصمیمی بگیرید؟ به خاطر داشته باشید که این نوع دندان ها، حتی بدون درمان ارتودنسی هم به راحتی می توانند از دست بروند. شاید درمان ارتودنسی تنها این فرایند را تسریع می کند اما منجر به بروز هیچ بیماری لثه ای نخواهد شد. مطمئناً، خوب است تا جایی که امکان دارد نتایج احتمالی پیش بینی شوند تا بتوان خود را برای آنچه ممکن است اتفاق بیافتد آماده کنید، اما به خاطر داشته باشید که راه هایی برای تعویض دندان های ضعیف با ایمپلنت های دندانی وجود دارند. این درمان می تواند برای شما دندان یا دندان های قوی تر و با دوام تری فراهم کند، به جای اینکه تلاش کنید دندان های ضعیف را کمی بیشتر حفظ کنید.

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

درمان ارتودنسی و بیماری لثه

 

کدام گزینه تا پایان درمان ارتودنسی دوام خواهد داشت؟

اگر به ایمپلنت نیاز دارید اما به این فکر هم هستید که در آینده دندان های خود را صاف کنید، این را با دندانپزشک خود در میان بگذارید. ایمپلنت های دندانی اگر درون استخوان فک قرار داده شوند، مانند دندان های طبیعی در آینده قادر به جابجایی و صاف شدن نخواهند بود. به همین دلیل، ایمپلنت های دندانی اغلب پس از تکمیل درمان ارتودنسی کار گذاشته می شوند. البته این موضوع استثناء نیز دارد و آن زمانی است که دندانپزشک یا ارتودنتیست از ایمپلنت به عنوان تکیه گاهی برای جابجایی دندان ها استفاده خواهد کرد.

بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که اگر قصد دارید دندان های خود را صاف کنید و بیماری پریودنتال دارید یا داشته اید، این موضوع را به اطلاع دندانپزشکی برسانید که قرار است طی مراحل درمان پیگیر مراقبت های پریودنتال شما باشد. طی فرایند درمان ارتودنسی فعال، بیماری پریودنتال باید به دقت تحت کنترل و مدیریت باشد و ممکن است نیاز باشد برای کاشت ایمپلنت های دندانی تا پایان آن صبر کنید.

 

فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم) چیست؟

فرِنِکتومی Frenectomy چیست؟

فرِنوتومی فرِنِکتومی فرایندی است که در آن فرِنوم زیر زبان یا لب بالا برداشته می شود تا امکان حرکات راحت تر را ایجاد نماید. کودکان ممکن است با مجموعه ای از شرایط خاص تحت عنوان گره زبان (انکیلوگلوسیا ankyloglossia) و/ یا گره لب متولد شوند که منجر به ایجاد محدودیت هایی در حرکات لب یا زبان می شوند. این شرایط می تواند شیر خوردن مستقیم از سینه ی مادر را با مشکل مواجه کند و در برخی موارد می تواند مشکلات دیگر از قبیل پوسیدگی دندان ها، فاصله ی بین دندان ها، مشکلات گفتاری و تنفسی و نیز مشکلات گوارشی ایجاد کند. به طور کلی، می توان با یک فرایند ساده این مشکلات را اصلاح نمود.

انواع فرنوم

فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

فرنوم لبی یا گره لب

فرنوم لبی یا گره لب بافت ماهیچه ای است که داخل لب بالا را به مرکز لثه ها بین دو دندان وسط فک بالا متصل می کند. معمولاً دندانپزشک ها به بیماران توصیه می کنند پیش از جراحی فرنکتومی برای کوتاه کردن فرنوم دست نگه دارند تا دو دندان دائم وسط فک بالا کامل رشد کنند. زیرا در بسیاری موارد، با رشد کامل این دندان ها، فاصله ی بین دندان ها از بین خواهد رفت. با این حال، در صورتی که این امکان وجود نداشته باشد. باید از بریس ها برای بستن فاصله ی بین دندان ها استفاده کرد. فرنکتومی لبی تنها در صورتی انجام می شود که در نتیجه ی وجود فرنوم بزرگ بین دندان ها، براکت های ارتودنسی قادر به جابجایی دندان ها و بستن فاصله ی بین آنها نباشند. در بسیاری موارد، در صورتی که فرنوم لبی موجب بروز درد در لب بالا و لثه ها ی کودک شود، در سنین پایین فرنکتومی لبی انجام خواهد شد.

چالش هایی که ممکن است در کودکان و نوزادان دارای گره لب خفیف تا شدید بوجود بیاید عبارتند از:

  • ایجاد فاصله ی بزرگ بین دندان های مرکزی فک بالا یا عقب رفتن لثه، زیرا لثه ها را روی استخوان فک به داخل فشار می دهد.
  • مشکل در مسواک زدن و کشیدن نخ دندان
  • افزایش احتمال خطر پوسیدگی دندان
  • آسیب مکرر به فرنوم فک بالا، زیرا در پایین قرار گرفته و برجسته است.
  • درد حین خوردن شیر مادر
  • ناتوانی در جمع کردن لب بالا به دور سینه ی مادر برای مکیدن شیر، در نتیجه نوزاد رشد مناسب نخواهد داشت.
فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

 

فرنوم زبانی یا گره زبان

فرنوم زبانی، انکیلوگلوسیا یا گره زبان به بافت ماهیچه ای گفته می شود که مرکز زبان را از نزدیک نوک آن به کف زبان متصل می کند یا موجب جوش خوردن یا چسبندگی زبان به کف دهان می شود که منجر به محدودیت حرکات زبان می شود. بنابراین، گره زبان در نتیجه ی فرنومی بوجود می آید که به شکلی غیر عادی کوتاه است یا به نوک زبان خیلی نزدیک است.

عملکرد عادی زبان به چندین دلیل اهمیت دارد. از بین فواید بسیار آن، به کودک اجازه می دهد زبان خود را به اندازه ی کافی قفل کند و به اندازه ی کافی به طور مستقیم از شیر مادر تغذیه کند، به تدریج گفتار عادی را یاد بگیرد، در طول خوردن غذا به صورت خود به خود موجب پاک شدن دهان شود، الگوی بلع او به صورت عادی باشد، رشد کودک به صورت طبیعی پیش برود، از خوردن خوراکی های مانند بستنی یا حتی بیرون آوردن زبان برای گرفتن دانه های برف لذت ببرد. فرنوم زبانی که تا لب ها امتداد داشته باشد، می تواند مانع غذا خوردن یا حرف زدن معمولی شود.

فرنکتومی زبانی تنها زمانی انجام می شود که فرنوم مانع حرف زدن و غذا خوردن درست کودک شود.

مشکلات همراه با گره زبان

  • ناتوانی در باز کردن دهان به طور کامل باعث می شود عادات گفتاری و خوردن غذا تحت تأثیر قرار بگیرند.
  • ناتوانی در واضح حرف زدن حین سریع/ بلند/ نرم حرف زدن
  • ایجاد صدای کلیک در فک ها
  • بروز
  • درد در فک ها
  • جلو آمدن فک پایین، پیش آمدگی آرواره ی پایین
  • تأثیر منفی روی موقعیت های اجتماعی
  • به خطر انداختن سلامت دهان و دندان ها- افزایش احتمال التهاب لثه ها و افزایش نیاز به جراحی پریودنتال
  • گره زبان در بزرگسالی باعث می شود نتوان دندان های مصنوعی را در جای خود نگه داشت.
فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

فرنوم و فرنکتومی (جراحی فرنوم)

جراحی فرنکتومی چگونه انجام می شود؟

داشتن فرنوم کاملاً طبیعی است اما نباید از حد بافت لثه ها تجاوز کند. در این صورت باید از طریق جراحی فرنکتومی کوتاه شود. در صورتی که این جراحی در بزرگسالی انجام شود، به میزان کافی بین دندان ها فاصله وجود دارد که جراح به راحتی فرنوم را کوتاه کند. اغلب یک لایه بافت سفت به لثه افزوده می شود تا میزان کافی اتصال با لثه ایجاد شود. در بسیاری موارد لازم است فرنکتومی پیش از درمان ارتودنسی انجام شود تا به بستن فاصله ی بین دندان ها کمک کند. به لحاظ نظری، تشکیل بافت اسکار پس از جراحی می تواند به بسته نگه داشتن دیاستم کمک کند.

اگر بافت فرنوم نرم باشد در فرنکتومی این بافت برش داده نمی شود، بلکه تنها فرایند “تبخیر” بافت انجام می شود که با انرژی نور انجام می شود. پس از این فرایند ناراحتی اندکی وجود خواهد داشت. برخی نوزادان و کودکان در طول این فرایند می خوابند. تقریباً هیچ خونریزی وجود ندارد. این فرایند موجب استریل شدن منطقه می شود، در نتیجه موجب کاهش خطر عفونت می شود. بهبودی آن به سرعت پیش می رود. نتیجه ی آن یک بافت زیباست و احتمال بازگشت آن به حالت اول بسیار اندک است.

فواید جراحی فرنکتومی

بیمارانی که تحت جراحی فرنکتومی قرار گرفته اند، زندگی با کیفیت تری را تجربه کرده اند.

فرنکتومی لبی:

  • ناراحتی های دهانی کاهش می یابند.
  • با از بین بردن فاصله ی بین دو دندان جلوی فک بالا، ظاهر صورت بهبود می یابد.
  • اعتماد به نفس بالا می رود.
  • عملکرد بایت ارتقاء می یابد.
  • در افرادی که از دندان مصنوعی استفاده می کنند موجب می شود پروتز آنها به راحتی در جای خود باقی بماند.

فرنکتومی زبانی:

  • ارتباطات ارتقاء می یابند.
  • اشتها بهبود پیدا می کند زیرا فرد می تواند به درستی غذا بخورد.

 

دندان اضافه

در اکثر کودکان 20 دندان شیری رشد می کنند که به تدریج 32 دندان دائمی جای آنها را می گیرند. در برخی موارد نادر، همه ی دندان ها وجود دارند، به علاوه ی حداقل یک یا چند دندان اضافه! این دندان های اضافه دندان سوپر نومری (supernumerary) هستند، و این شرایط تحت عنوان هایپردونتیا (hyperdontia) یا رشد دندان اضافه شناخته می شود.

دندان اضافه

دندان اضافه

علل رشد دندان های اضافه

علل رشد دندان های اضافه

علل رشد دندان های اضافه

 

برای علت رشد دندان های اضافه دو نظریه ی مطرح شده است. یک احتمال این است که جوانه ی یک دندان به شکلی غیر عادی دو نیم می شود و به جای یک دندان به دو دندان تبدیل می شود. احتمال دیگر این است که دندان اضافه می تواند نتیجه ی بیش فعالی غشاء دندانی (بافت موجود در فک های بالا که جوانه های دندان ها را شکل می دهد) باشد. زمینه ی ارثی نیز می تواند نقش مهمی ایفا کند.

دندان اضافه می تواند در اشکال مختلفی ظاهر شود. این دندان ها می توانند مخروطی شکل (میخی شکل)، دکمه ای (با چندین کاسپ)، مکمل (دقیقاً شبیه دندان های مجاور)، یا ادونتوما (انبوهی از بافت های دندان که معمولاً یک دندان تشکیل نمی دهند) باشند. دندان اضافه ممکن است در پشت یا جلوی یک دندان شیری یا دائمی طبیعی رشد کند. گاهی اوقات دو دندان میخی شکل در پشت دو دندان مرکزی وسط قوس دندانی بالا رشد می کنند. یا حتی یک سری کامل جوانه های دندان می توانند درست در کنار دندان های طبیعی کودک رشد کنند.

علل رشد دندان های اضافه

علل رشد دندان های اضافه

 

این شرایط می تواند دردناک باشد و روی نحوه ی غذا خوردن و توانایی حرف زدن او تأثیر منفی داشته باشد، هرچند در برخی کودکان هیچ تأثیر سوءی نخواهد داشت.

در چه افرادی احتمال رشد دندان اضافه بیشتر است؟

احتمال رشد دندان های اضافه نزدیک دندان های شیری، در دخترها و پسرها به یک اندازه است. بعلاوه، این مشکل بیشتر در دندان های دائمی رخ می دهد تا دندان های شیری. با این حال، احتمال رشد دندان های اضافه ی دائمی که نمی افتند، در مردان دو برابر بیشتر از زنان است. اغلب زمانی که کودک نوپا است والدین متوجه این شرایط می شوند. اما گاهی اوقات این شرایط زمانی برای نخستین بار مورد توجه قرار می گیرد که کودک به تدریج دندان های شیری خود را از دست می دهد.

چندین شرایط رشد هستند که احتمال داشتن حداقل یک دندان اضافه را افزایش می دهند، از جمله شکاف کام و شکاف لب (لب شکری) یا سندورم گاردنر (عارضه ی فامیلی که در آن پولیپ های متعدد آدنوماتوز در روده ی بزرگ به همراه تعدادی استئوم در سر و فک پایین، کیستهای کراتینی در پوست، همچنین ضایعات بافت نرم بخصوص فیبروماتوزیس و اختلالات دندان از جمله دندان اضافه مشاهده می شود)، کلیدوکرانیال دیسپلازی (بیماری مادر زادی اختلال در تشکیل استخوان)، سندورم داون، سندورم اهلرز- دنلوس (شامل گروهی از اختلالات ارثی نادر و ناهمگون بافت همبند که موجب افزایش محدوده ی حرکات مفصل، شکنندگی و افزایش قابلیت ارتجاعی پوست می شود).

مطالعات حاکی از آن است که در یک تا دو درصد از کودکان سالم ممکن است دندان اضافه رشد کند. مطالعات ژنتیکی نیز نشان می دهند این شرایط ممکن است به صورت ارثی به برخی کودکان منتقل شوند. گرچه هنوز اختلافات زیادی در رابطه با علت واقعی رشد دندان اضافه وجود دارند، اما این احتمال نیز وجود دارد که تقسیم یا تحریک سلول های موجود در خط لثه یکی از علل بروز این مشکل باشد. تحقیقات بیشتر نیاز است تا دیگر عوامل محیطی نیز مورد بررسی قرار گیرند که منجر به تقسیم، تحریک، تقسیم غیر عادی جوانه های دندان ها در کودکان می شوند.

تأثیر رشد دندان اضافه روی سلامت دهان و دندان

مشهودترین تأثیر دندان اضافه روی ظاهر لبخند فرد است، اما تمام نگرانی ها به زیبایی مربوط نمی شوند. اغلب این دندان ها درون خط لثه پنهان باقی می مانند و می توانند موجب فشردگی دندان های طبیعی و دیگر مشکلات مربوط به صاف و یکدست بودن آنها شوند زیرا دندان های دائم را از محل خود جابجا می کنند. گاهی اوقات دندان های اضافه مانع رشد دندان های طبیعی می شوند. در موارد وخیم، این دندان ها می توانند موجب جذب و تحلیل ریشه ی دندان های اطراف شوند، یا احتمال تشکیل کیست و تومور کنار دندان ها را افزایش دهند. اختلال در گفتار و نیز مشکل در نحوه ی خوردن غذا از دیگر عوارض رشد دندان اضافه هستند.

رشد دندان اضافه

رشد دندان اضافه

 

هایپردونتیا می تواند یک سمت یا هر دو سمت فک ، یا تنها دندان های جلویی را تحت تأثیر قرار دهد. دندان اضافه می تواند بین دو دندان رشد کند یا در عقب یا جلوی دندان های شیری یا دائمی گیر کند. یا حتی ممکن است به گونه ای قرار بگیرد که مانع رشد صحیح دندان های دائم درون استخوان فک شود.

دندان های اضافه نه تنها مانع رشد طبیعی و صحیح دندان های دائمی می شوند، بلکه ممکن است به دندان های دائم جوش بخورند. رشد دندان اغلب می تواند منجر به بروز آبسه، حفره، یا حتی عفونت دندان شود زیرا کودکان نمی توانند به میزان کافی مسواک خود را به تمام گوشه ها و شکاف های دندان هایی برسانند که رشد غیر عادی داشته اند.

تشخیص و درمان دندان اضافه

خوشبختانه، در اکثر موارد هایپردونتیا به راحتی شناسایی و درمان می شود. اگر به طور منظم کودک خود را نزد دندانپزشک ببرید، دندانپزشک طی یک معاینه ی عادی خیلی زود متوجه وجود دندان اضافه خواهد شد. با کمک عکسبرداری با اشعه ی ایکس یا دیگر ابزارهای تشخیص می توان محل جوانه های دندانی که بیرون نیامده اند را مشخص نمود.

رشد دندان اضافه

رشد دندان اضافه

 

در صورتی که کودک با رشد دندان اضافه هیچ مشکل گفتاری، درد یا مشکلات دیگری نداشته باشد، دندان در جای خود باقی می ماند. تا زمانی که دندان های اضافه مانع رشد دندان های اصلی کودک نشوند، آسیب های دائمی دندان های اضافه احتمالاً بدون هیچ علائم و نشانه ای خواهند بود. به واسطه ی عدم زیبایی ظاهری این دندان ها، ممکن است والدین بخواهند این دندان کودک خود را بکشند. دندانپزشک اطفال یا جراح دندان اطفال می توانند بدون هیچ خطری این دندان ها را بکشند.

رشد دندان اضافه

رشد دندان اضافه

در برخی موارد این دندان ها باید به سرعت کشیده شوند، مثلاً در صورت تحلیل رفتن ریشه های دندان های مجاور آنها. در صورتی که کودک دارای شکاف کام و لب یا دیگر مشکلات، به پیوند استخوان در خط فک یا کام نیاز داشته باشد، دندانپزشک یا جراح دهان و دندان باید دندان اضافه را بکشد زیرا می تواند محل پیوند را تحت تأثیر قرار دهد.

بهترین سن برای شروع درمان ارتودنسی

یکی از سؤالاتی که معمولاً والدین از متخصص های ارتودنسی می پرسند این است “در چه سنی باید کودک خود را نزد ارتودنتیست ببریم؟” اغلب براکت ها را در کودکان حدود 10 سال می بینیم، بنابراین احتمالاً تعجب خواهید کرد اگر ببینید که کودکی 7 ساله تحت درمان اولیه و زود هنگام قرار گرفته است.

منظور ما این نیست که همه ی کودکان 7 ساله باید حتماً به ارتودنتیست مراجعه کنند، اما خیلی مهم است که برای چکاپ به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنند. علاوه بر مراقبت از سلامت دندان های کودک، دندانپزشک تمام مشکلاتی که احتمالاً به درمان ارتودنسی نیاز دارند را نیز مورد بررسی قرار خواهد داد. اگر موضوعی نگران کننده وجود داشته باشد شما را به متخصص ارتودنسی ارجاع می دهد تا با درمان مداخله گر ارتودنسی مشکل کودک شما برطرف شود.

در اولین مراجعه به ارتودنتیست دندان ها و لبخند کودک مورد بررسی قرار می گیرند تا مشخص شود 1) آیا به درمان ارتودنسی نیاز دارد، 2) آیا شرایط لازم برای قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی را دارد. این کار با استفاده از سیستم ارزیابی تحت عنوان “فهرست شرایط نیاز به درمان ارتودنسی” انجام می شود. در برخی موارد، فوراً نیاز به درمان نیست اما ارتودنتیست از شما می خواهد کاملاً مراقب دندان ها و فک های کودک خود باشید. در این صورت، ممکن است از شما بخواهد برای معاینات تخصصی باز هم مراجعه کنید.

فواید درمان زود هنگام

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

 

مهم است که دندانپزشک با دقت پیگیر رشد و مشکلات دندان ها و فک های کودک شما باشد زیرا برخی مشکلات در سنین پایین تر بهتر درمان می شوند. با بزرگ تر شدن فرد، رشد استخوان های فک نیز متوقف شده و محکم تر می شوند. هر چند در سنین بالاتر درمان ارتودنسی هنوز امکان پذیر است، اما اندکی دشوارتر خواهد بود. در صورتی که درمان در سنین پایین تر آغاز شود، می توان رشد استخوان فک را هدایت کرد و وضعیت و عرض آنها را تغییر داد. متأسفانه این امکان برای افراد بزرگسال وجود ندارد و راهکارهای جایگزین می توانند شامل جراحی یا کشیدن دندان ها باشند. در صورتی که فرایند درمان حین رشد و بیرون آمدن دندان های دائم انجام شود، می توانیم کمک کنیم فضای کافی برای رشد آنها ایجاد شود تا در وضعیت درست رشد کنند.

شرایطی که باید مراقب آنها بود

برخی مشکلاتی که دندانپزشک آنها را مورد بررسی قرار خواهد داد عبارتند از:

  • دندان های شیری که خیلی زود یا خیلی دیر می افتند- اکثر دندان های شیری بین سنین 5 و 14 سال می افتند.
  • مکیدن انگشت- مخصوصاً اگر این عادت شدید باشد یا اگر پس از سن 10 سالگی تداوم داشته باشد.

 

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

 

  • دندان هایی که با بستن بایت به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند یا رو به جلو منحرف هستند.
  • اپن بایت: شرایطی که دندان های جلوی دو فک پایین و بالا به یکدیگر نزدیک نمی شوند.
  • اور بایت: شرایطی که دندان های فک بالا رو به جلو بوده و دندان های فک پایین را پوشش می دهند.
  • آندر بایت: شرایطی که دندان های فک پایین رو به جلو بوده و دندان های فک بالا را پوشش می دهند.
  • کراس بایت: شرایطی که دندان های فک بالا و پایین در یک راستا قرار نمی گیرند.
  • نقص های گفتاری مانند نوک زبانی حرف زدن، نامفهوم حرف زدن، یا عدم ادای درست حروف.
  • فشردگی و نامرتبی دندان های دائم جلوی قوس های دندانی.

ارجاع کودک به متخصص ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

 

اگر راجع به موضوعی نگران هستید، دندانپزشک نخستین کسی است که باید مشکل خود را با او در میان بگذارید تا در صورت لزوم کودک شما را به متخصص ارتودنسی ارجاع دهد، اما اگر خودتان فکر می کنید کودک شما به درمان ارتودنسی نیاز دارد می توانید مستقیماً به متخصص ارتودنسی مراجعه کنید.

مراحل درمان ارتودنسی

مرحله ی اول (که تحت عنوان درمان مداخله گر اولیه نیز نامیده می شود) قبل از رشد تمام دندان های دائم آغاز می شود (اغلب زمانی که کودک 6 تا 10 ساله است). این درمان معمولاً برای ایجا  فضای کافی برای رشد دندان های دائم و نیز اصلاح مشکلات دهانی، از قبیل اوربایت و کراس بایت انجام می شود.

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

 

درمان اولیه ی ارتودنسی می تواند شامل استفاده از بریس های ثابت و متحرک شود، هرچند معمولاً ابزار متحرک رایج تر است. در این مرحله از درمان، اغلب از ابزارهای محدود دندانپزشکی از قبیل وسیع کننده ی کام و پلاک متحرک پارسیل استفاده می شود.

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

بهترین سن آغاز درمان ارتودنسی

 

اگر برخی از دندان های جلوی کودک رو به جلو منحرف باشند، یا فک پایین او کوچک تر باشد، ارتودنتیست می تواند استفاده از بریس بلوک دوقلو را پیشنهاد دهد. این نوع بریس متحرک است و وضعیت فک ها را تغییر می دهد و به آنها کمک می کند در بهترین موقعیت خود قرار بگیرند. گاهی اوقات برای دستیابی به بهترین نتایج، پس از بریس متحرک از بریس های ثابت استفاده خواهد شد. مرحله ی دوم (که تحت عنوان درمان جامع نیز نامیده می شود) زمانی آغاز می شود که کودک بزرگ تر شده (سنین 11 تا 12 سال) و همه ی دندان های دائم رشد کرده اند. این درمان معمولاً شامل استفاده از بریس های کامل است. اینکه کودک به مرحله ی اول یا دوم درمان ارتودنسی نیاز خواهد داشت به وضعیت دندان های او بستگی خواهد داشت و نیز صلاحدید متخصص ارتودنسی مبنی بر اینکه درمان مداخله گر زود هنگام نیاز است.

فواید درمان زود هنگام

  • می توان درمان های دراز مدت را به درستی مشخص کرد
  • مشکلات دهانی را می توان زودتر شناسایی نمود
  • راحت تر می توان دندان ها را برای براکت ها هدایت کرد، که مدت زمان استفاده از آنها را کاهش می دهد.

هزینه های تقریبی درمان ارتودنسی

همه ی ارتودنتیست ها بر این باورند که هزینه ی درمان ارتودنسی نباید مانعی برای داشتن لبخندی سالم و زیبا باشد. خبر خوب اینکه، راه های بسیاری هستند که پرداخت هزینه های درمان ارتودنسی را ممکن می سازند.

در دسترس بودن گزینه های متعدد برای سطوح مالی متفاوت

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

اصولا، هزینه ی درمان های ارتودنسی به عوامل متعددی از جمله عوامل مربوط به نوع و موقعیت محیط درمانی(اعم از مطب شخصی،کلینیک دندانپزشکی یا کلینیک ویژه دانشکده دندانپزشکی) ،عوامل مربوط به بیمار(شامل شدت مشکل فرد که نوع و طول درمان ارتودنسی را تحت تاثیر قرار میدهد،درمان ارتودنسی تک فک یا دو فک و وسایل و دستگاه های اختصاصی مورد نیاز هر فرد) و عوامل مربوط به فرد درمانگر(شامل دارا بودن مدرک تخصص ارتودنسی، سابقه و مدارج علمی وی)بستگی دارد.

اما هزینه درمان های ارتودنسی هرگز نباید شما را از دستیابی به لبخند زیبایی که همیشه آرزویش را داشته اید باز دارند. داشتن لبخند زیبا سرمایه گذاری مهمی محسوب می شود زیرا شما روی خودتان سرمایه گذاری می کنید، چیزی که باعث بالا رفتن اعتماد به نفس و نیز بهبود عملکرد و نیز روابط اجتماعی شما خواهد شد.

اطلاع از قیمت انواع مختلف ابزارهای ارتودنسی نقش مهمی در انتخاب ابزار مناسب برای شما یا اعضای خانواده تان خواهد داشت. به طور کلی، هزینه ی تقریبی بریس ها یا براکت ها و سیم کمانی بین 3000 – 7000 دلار است.

عواملی که روی قیمت درمان ارتودنسی شما تاثیر می گذارند:

شدت مشکل

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

عامل اصلی که روی هزینه های درمان تاثیر می گذارد میزان اصلاحی است که بیمار به آن نیاز دارد. بیمارانی که مشکل اندکی دارند و نیاز است تنها اندکی روی دندان های آنها کار شود تا صاف و هم راستا شوند، از براکت ها برای مدت کوتاهی استفاده می کنند. برای حل مشکلات متوسط باید بریس ها حداقل دو سال استفاده شوند، به طور میانگین بین 1تا 3 سال.

افراد بزرگسال نیز می توانند مانند کودکان و نوجوانان از بریس ها بهره مند شوند، در حال حاضر، تقریبا از هر 5 بیمار ارتودنسی، یک نفر بزرگسال است. اما افرادی که در دریافت آنها تعلل می کنند متوجه خواهند شد که به مرور زمان مال اکلوژن (خوب جفت نشدن دندانها) آنها وخیم تر می شود؛ در موارد نادر، ممکن است ارتودنسی به تنهایی برای رفع مشکل کافی نباشد و احتیاج به جراحی فک داشته باشیم. هر چه زودتر اقدام کنید،احتمال اینکه زمان مناسب درمان مشکل خود را از دست ندهید بالاتر میرود.اقدام به موقع درمانی ممکنست هم طول و پیچیدگی درمان را کاهش دهد و هم در مواردی احتیاج به جراحی فک را برطرف کند.که طبیعتا در کاهش هزینه های درمان شما نیز موثر خواهد بود.

سن بیمار

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

از آنجا که پیش از ارزیابی دندان ها به منظور قرار دادن براکت ها روی آنها باید تعداد مشخصی از دندان های دائمی رویش کرده باشند، باید کودکان در سنین حدود 7 سالگی توسط ارتودنتیست معاینه شوند تا مشخص شود آیا به درمان ارتودنسی نیاز دارند،در این صورت، چه سنی برای آغاز درمان مناسب خواهد بود. هر چه فرایند درمان زودتر آغاز شود، طرح درمان زودتر به نتیجه خواهد رسید و هزینه آن کمتر خواهد بود.

نوع براکت

نوع محصولی که شما انتخاب می کنید می تواند تفاوت چشمگیری در میانگین هزینه های درمان بوجود آورد. به عنوان مثال:

  • براکت های فلزی سنتی هزینه ای بین 3000 تا 7500 دلار دارند. طول درمان با استفاده از آنها نیز، بسته به شدت مشکل، بین یک تا سه سال است.
قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

  • هزینه ی درمان با استفاده از براکت های شفاف به طور میانگین بین 3800 تا 8000 دلار است. بریس های شفاف علی رغم زیبایی بیشتر و کمتر دیده شدن،قدری حجیم تر از انواع فلزی هستند و ممکن است تا حدی درمان با این نوع براکت ها طولانی تر از انواع فلزی باشد.
قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

  • درمان با استفاده از اینویزیلاین، یا الاینرهای متحرک، هزینه ای حدود 5000 دلار دارد، گرچه ممکن است تا 8000 دلار نیز افزایش یابد. مشکلات اندک ارتودنسی، تنها با استفاده از 5 الاینر برطرف می شوند که هزینه ای حدود 2000 دلار خواهند داشت.
قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

  • براکت های زبانی، که در پشت دندان ها پنهان هستند، عموماً برای هر بیمار به صورت سفارشی ساخته می شوند و قرار دادن آنها پشت سطح دندان ها چالش برانگیز است. در نتیجه، هزینه ی آنها برای درمان کامل بین 5000 تا 13000 دلار خواهد بود.
قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

قیمت و تعرفه درمان ارتودنسی

 

نوع براکت انتخابی روی تعداد مراجعات به ارتودنتیست اثر میگذارد. مثلا، براکت های دیمون فواصل مراجعه به ارتودنتیست را طولانی تر میکند،در حالیکه با براکت های سنتی معمولا ماهی یک بار مراجعه به ارتودنتیست لازم است.

  • در صورتی که هزینه به صورت یکجا پرداخت شود قطعا از تخفیف برخوردار خواهید شد.
  • به خاطر داشته باشید، هزینه ای که می پردازید همه ی خدمات را شامل می شوند و نیاز نیست هزینه ی اضافی بپردازید.
  • بدون هیچ فشار اقتصادی ، متناسب با شرایط مالی خود می توانید هزینه ها را به صورت اقساطی پرداخت کنید.

تصمیم گیری در خصوص نوع درمان بسیار دشوار است. تنها روی تجربه ای که طی درمان خواهید داشت تمرکز نکنید، بلکه تمام توجه خود را به نتیجه ی درمان معطوف کنید و آنچه تا پایان عمر احساس خواهید کرد.