برای بسیاری از افراد، تابستان به معنای آفتاب، تفریح، و سفر رفتن است. با این حال، برای افرادی که بریس ارتودنسی دارند، سفر رفتن می تواند مقداری پیچیده تر باشد، مخصوصاً اگر به خوبی آماده نشده باشند. برای اطمینان پیدا کردن از اینکه درمان ارتودنسی شما با بریس ها در مسیر خود ادامه خواهد داشت، نکات تخصصی زیر را برای سفر رفتن با داشتن بریس های ارتودنسی در نظر بگیرید.

تمام وسایلی که نیاز دارید را با خود ببرید.

هنگام چمدان بستن برای سفر، تنها مسواک و خمسر دندان بر ندارید. در مورد همه چیزهایی فکر کنید که برای مراقبت صحیح از بریس ها، دندان ها، و دهان خود در طول مدتی که دور از منزل هستید ممکن است نیاز داشته باشید. در صورت نیاز، فلاس تریدر نیز به همراه داشته باشید. اگر اینویزیلاین استفاده می کنید، محفظه نگهداری از آن را برای قرار دادن الاینرهای خود هنگام صرف غذا و نوشیدنی و نیز تمیز کردن دندان های خود به همراه داشته باشید.

پیش بینی کنید که ممکن است به دلیل بروز هر گونه مشکلی سیم کمانی یا براکت های بریس های شما به داخل لب های شما فرو بروند، به همین دلیل برای پیشگیری از ایجاد زخم در طول سفر با خود موم ارتودنسی نیز به همراه داشته باشید. قبل از سفر، مقدار کافی موم خریداری کنید، تا مجبور نباشید در طول سفر یا ناراحتی ناشی از این مشکلات را تحمل کنید یا به دنبال خرید ابزارهای مراقبتی ارتودنسی باشید.

علاوه بر این، بهتر است هر چیز دیگری که ممکن است در طول حوادث اورژانسی ارتودنتیک نیاز داشته باشید را همراه داشته باشید، مخصوصاً اگر قصد کمپ زدن در کوه را داشته باشید. اینها شامل داروهای مسکن بدون نسخه، همراه با قیچی، موچین، یا ناخن گیر برای شل شدن یا بیرون زدن احتمالی سیم ارتودنسی می باشند.

علاوه بر اینها، لوازم زیر را فراموش نکنید:

مسواک مسافرتی، خمیر دندان و دهانشویه فلورایده، داروهای مسکن بدون نسخه، یک بطری کوچک آب برای شستشوی دهان، یک آینه کوچک برای بررسی هر گونه مشکل احتمالی دندانی، و مسواک بین دندانی.

معمولاً در طول سفر فعالیت های بدنی زیادی مانند اسکی، شنا، یا ورزش های دیگر انجام می شود. گرچه برخی از این فعالیت ها برای دندان های شما بی خطر هستند، اما تعدادی از آنها می توانند آسیب قابل توجهی به دندان های شما وارد کنند. بهتر است مراقب باشید و برای محافظت از بریس ها و دندان های خود، محافظ دندان ورزشی به همراه داشته باشید.

مراقبت های بهداشتی دهان و دندان های خود را ادامه دهید.

وقتی افراد برای مدتی از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند، آنها یک روتین مؤثر بوجود می آورند که به تمیز نگهداشتن دهان آنها کمک می کند. متأسفانه، سفر رفتن می تواند می تواند باعث به هم خوردن روند این روتین شود. وقتی این اتفاق رخ می دهد، ممکن است وقتی به منزل برمی گردید، بازگشت مجدد در مسیر این روتین با مشکلات بزرگی مواجه شوید. برای پرهیز از این مشکلات، برای حفظ روتین بهداشتی دهان و دندان های خود هشیارانه تلاش کنید. به این معنا که، طبق برنامه گذشته خود به طور منظم، مخصوصاً پس از صرف غذا، نخ دندان بکشید. علاوه بر این، برای کمک کردن به شستن ذرات غذای باقی مانده از داخل دهان خود، باید مقدار زیادی آب بنوشید. علاوه بر این، ایده خوبی است که داخل کیف یا کوله خود مسواک مسافرتی داشته باشید.

اگر بدون به همراه داشتن مسواک داخل کیف یا کوله خود از هتل محل اقامت یا منزل خود دور شده اید، از شستشوی دهان خود با دهانشویه یا آب تمیز شیر آب غافل نشوید، و در اولین فرصت که به مسواک دسترسی داشتید مسواک بزنید.

از خوردن غذاهای مشکل آفرین خودداری کنید.

مهم است که عادات خوب خود را حتی زمانی که از روال روتین زندگی خود دور هستید حفظ کنید. بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی، این به معنای پرهیز از خوردن غذاهای ترد، سفت، جویدنی، یا چسبناک است که می توانند به بریس های شما آسیب برسانند، از جمله خوراکی هایی شامل کارامل، آجیل ها، ذرت بو داده، و هر چیز دیگری که بتواند به ابزارهای دندانی شما آسیب وارد کند.

اگر فکر می کنید که این احتیاط ها می توانند تعطیلات شما را خراب کنند، نگران نباشید. هنوز هم تعداد زیادی غذای لذیذ وجود دارند که می توانید از آنها لذت ببرید.

بین استفاده از الاینرهای خود فاصله نیندازید!

اگر از الاینرهای اینویزیلاین استفاده می کنید، ممکن است وسوسه شوید برای گرفتن عکس یا هنگامی از بودن با دوستانتان لذت می برید آنها را از دهان خارج کنید. با این حال، برای آنکه اطمینان حاصل کنید که شما در مسیر درمان خود باقی خواهید ماند، لازم است 22 ساعت در طول شبانه روز از الاینرهای خود استفاده کنید، حتی زمانی که در سفر هستید.

برای چکاپ به ارتودنتیست مراجعه کنید.

اگر زمان جلسه مراجعه شما برای چکاپ یا تنظیم بریس های ارتودنسی به زمان سفر شما نزدیک است، حتماً قبل از آغاز سفر برای انجام این چکاپ یک مراجعه داشته باشید. علاوه بر این، اگر متوجه هر گونه مشکل در بریس های خود شدید که ممکن بود روی روند درمان یا راحتی شما در طول سفر تأثیر بگذارد، به نزدیک ترین ارتودنتیست به محل اقامت شما در مقصد سفر خود مراجعه کنید. گرچه ممکن است به تعویق انداختن مراجعه تا پس از بازگشت از سفر وسوسه کننده باشد، اما قبل از آنکه یک مشکل کوچک به یک مشکل بزرگ تبدیل شود و از لذت سفر برای شما بکاهد، بهتر است برای حل آن اقدام کنید. برای این منظور، از قبل در مورد ارتودنتیست هایی که در مقصد سفر می توانید به آنها مراجعه کنید تحقیق کنید.

ریتینرهای خود را تمیز نگهدارید! این ممکن است مهم تر از چیزی باشد که فکرش را بکنید!

تمیز نگهداشتن ریتینرها علاوه بر اینکه می تواند به شما اطمینان دهد ریتینر شما تمیز و خوشبو خواهد ماند و برای چند سال دوام خواهد داشت، می تواند به حفظ سلامت خود شما نیز کمک کند.

در مطالعاتی که اخیراً انجام شده اند آمده است: ریتینرها می توانند محل مناسبی برای انباشته شدن و رشد باکتری های خطرناکی مانند استرپتوکوکوس، شامل S. sanguinis، S. mitis،  S. salivariusباشند. علاوه بر باکتری ها، ریتینرها می توانند محل مناسبی برای انباشته شدن قارچ هایی به نام کاندیدیا آلبیکانز باشند، که می توانند منجر به بروز عفونت ها، و احتمالاً مشکلات سینوسی شوند.

نداشتن یک روش درست و ثابت برای تمیز نگهداشتن ریتینرها می تواند ناامید کننده باشد. افرادی که به مرحله استفاده از ریتینرهای ارتودنسی رسیده اند باید هر بار که ریتینر خود را برای مسواک زدن دندان های خود از دهان خارج می کنند، ریتینر را نیز با مسواک زدن خیلی آرام با مسواک های دارای فرچه های نرم تمیز نگهدارند. پاکسازی های گسترده تر باید هر یک هفته یک مرتبه انجام شوند. در اینجا به بیان نشانه هایی می پردازیم که ریتینر شما نیاز به پاکسازی دارد:

• ریتینر بوی بد می دهد.
• یک لایه بیوفیلم روی ریتینر تشکیل شده است.
• ریتینر کدر به نظر می رسد.
• یک هفته بیشتر از آخرین باری که آن را تمیز کرده اید می گذرد.
• لکه های سفید رنگی روی ریتینر وجود دارد.

لکه های سفید رنگ می توانند مواد معدنی انباشته شده (تارتار) یا پلاکی باشدکه موجب بروز حفره های دندانی می شود، یا ترکیبی از هر دو.

نشانه دیگری که ریتینر نیاز به پاکسازی دارد این است که ریتینر دچار ترک خوردگی یا شکستگی می شود. درست همانطور که باکتری ها می توانند به دندان ها آسیب وارد کنند، آنها می توانند به ریتینرها نیز آسیب بزنند.

اگر شخصی ناگهان دچار پوسیدگی و حفره های دندانی، حساسیت دندان ها، با دیگر مشکلات مربوط به سلامت دهان شود، ممکن است مشکلاتی برای ریتینر آنها بوجود آمده باشد. در این صورت، باید مراقبت های صحیح از ریتینر را با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود مرور کنند، و از وی بخواهند بررسی کند آیا ریتینر به درستی در جای خود قرار می گیرد یا خیر.

نکاتی برای تمیز کردن ریتینرها

در اینجا به بیان نکاتی می پردازیم تا افراد اطمینان حاصل کنند که ریتینر آنها تمیز و عاری از هر گونه باکتری است.

آب برای پاکسازی از هر چیزی بهتر است.

آب به تنهایی ریتینر را تمیز نخواهد کرد، اما نوشیدن مقادیر زیاد آب در طول روز می تواند به پیشگیری از رشد بیش از حد باکتری ها کمک کند. مرطوب نگهداشتن ریتینر به پیشگیری از آسیب دیدن آن نیز کمک می کند. علاوه بر این، آب با خشکی دهان که با پوسیدگی دندان ارتباط دارد نیز مبارزه می کند.

اگر ریتینر احساس تمیز نبودن ایجاد کند، فرد می تواند چند مرتبه چرخاندن آب داخل دهان را امتحان کند.

نوشابه و دیگر نوشیدنی های قندی می توانند ریتینر را تحت تأثیر قرار دهند، درست همانطور که روی دندان ها تأثیر می گذارند. افراد قبل از لذت بردن از نوشیدنی های حاوی قند و قبل از خوردن هر چیزی باید ریتینر خود را از دهان خارج کنند.

ریتینرهایی که خشک می شوند بیشتر مستعد آسیب دیدن هستند. در نتیجه فرد نباید اجازه دهد این اتفاق رخ دهد، مخصوصاً در طول شب. به جای آن، هر زمان که ریتینر خود را از دهان خارج می کنید آن را در آب مقطر غوطه ور کنید.

در صورتی که هیچ چیز برای نگهداری ریتینر داخل آن ندارید، یا اگر ریتینر آلوده است و نمی توانید بلافاصله آن را پاکسازی کنید، باید آن را درون حوله مرطوبی نگهدارید.

خمیر دندان

هنگام مسواک زدن دندان ها، افراد باید ریتینر خود را نیز مسواک بزنند. بهتر است از مسواک های دارای فرچه نرم و خمیر دندانی غیر از خمیر دندان های سفید کننده استفاده کنید. پس از آن، ریتینر را از دهان خارج کنید و آن را با دقت آبکشی کنید.

افراد باید پس از خارج کردن ریتینر از داخل دهان دندان های خود را مسواک بزنند تا هر منطقه ای که ریتینر پوشش می دهد تمیز شود.

محلول تمیز کننده پروتزهای مصنوعی دندانی

استفاده از محلول هایی که برای تمیز کردن پروتزهای مصنوعی دندانی کاربرد دارند، البته گاهگاهی، مخصوصاً اگر هیچ گزینه دیگری در دسترس ندارید، بی خطر است. با این حال، این نوع محلول ها به مرور زمان می توانند موجب زرد شدن رنگ ریتینر شما شوند.

برای تمیز کردن ریتینر خود با محلول تمیز کننده دنچر، باید ریتینر را بشویید و سپس اجازه دهید به مدت 20 دقیقه در محلول تمیز کننده پروتزهای مصنوعی غوطه ور بماند. پس از بیرون آوردن آن از داخل محلول، باید به آرامی روی سطح آن را با یک مسواک کاملاً نرم تمیز کنید و آب بکشید.

اگر پس از آن ریتینر شما مزه محلول تمیز کننده دنچر می دهد باید آنقدر آن را با آب بشویید تا هیچ مزه ای ندهد.

جوش شیرین

جوش شیرین می تواند به عنوان ضد عفونی کننده استفاده شود که می تواند بدون آسیب وارد کردن به دهان باکتری ها را تحت کنترل درآورد.

جوش شیرین یک ماده ضد عفونی کننده چند منظوره بی خطر است. علاوه بر این به سفیدتر کردن ریتینری که زرد شده است نیز کمک می کند. جوش شیرین بدون هیچ ماده شیمیایی خشنی باکتری ها را کنترل می کند و می تواند از پیشرفت عدم تعادل pH، که به دهان آسیب وارد می کند، پیشگیری کند.

افراد برای استفاده از جوش شیرین باید خمیری تهیه کنند متشکل از نصف آب و نصف جوش شیرین. ترکیب باید به اندازه کافی غلیظ باشد تا به ریتینر بچسبد. سپس می توانید به آرامی ریتینر را با این ترکیب و یک مسواک دارای فرچه نرم تمیز کنید، درست مانند خمیر دندان. با شستشوی دقیق ریتینر زیر شیر آب باید باقی مانده ها با دقت پاکسازی شوند.

سرکه

سرکه سفید یک ماده ضد عفونی کننده ملایم است که می تواند بوی بد و باقی مانده های روی ریتینر را از بین ببرد.

برای پاکسازی ریتینر با سرکه، باید در یک ظرف کوچک ترکیبی از نصف آب و نصف سرکه درست کنید. ریتینر باشد به مدت 20 دقیقه در این ترکیب غوطه ور شود.

اگر ریتینر پوشیده از فیلم یا رسوبات معدنی است، یک مسواک نرم می تواند برای ساییدن سطح ریتینر استفاده شود. پس از شستشوی ریتینر با آب سرد، باید به مدت 20 دقیقه دیگر غوطه ور شود.

سرکه بوی تندی دارد، بنابراین برخی افراد پس از این راهکارمی خواهند ریتینر خود را بیشتر شستشو دهند. استفاده از ظروف یکبار مصرف نیز می تواند باقی ماندن بوی سرکه را کاهش دهد.

صابون کاستیل

صابون کاستیل کمتر از بسیاری از محصولات تمیز کننده دیگر سمی است. افراد می توانند صابون خود را با مخلوط کردن روغن زیتون و صابون نارگیل تهیه کنند، اما صابون کاستیل به صورت آماده در اکثر داروخانه ها به فروش می رسد.

برای پاکسازی ریتینر با صابون کاستیل، باید مقداری از آن را در مثداری آب ولرم مخلوط کنید. سپس رینیر را درون آن غوطه ور کنید و با مسواک روی آن را بسایید.

ریتینر باید به مدت 2 تا 3 دقیقه داخل آن غوطه ور باقی بماند قبل از آنکه در صورت لزوم مجدداً ساییده شود. پس از آن، باید به خوبی با آب سرد شستشو داده شود و سپس مجدداً داخل دهان قرار بگیرد یا درون آب مقطر غوطه ور نگه داشته شود.

دهانشویه ها

دهانشویه ها برای مبارزه با پلاک، باکتری، و دیگر رسوبات داخل دهان طراحی شده اند. علاوه بر این، اگر گزینه دیگری در دسترس نداشتید می توانید از آنها برای تمیز کردن ریتینر خود استفاده کنید.

استفاده از دهانشویه برای تمیز کردن همیشگی ریتینر ایده آل نیست و ممکن است به طور کامل آن را تمیز نکند. دهانشویه هایی که حاوی الکل هستند می توانند موجب خشک شدن ریتینر و دهان شوند.

اگر هیچ گزینه دیگری در دسترس نداشتید می توانید ریتینر خود را به مدت 2 تا 3 دقیقه در دهانشویه فاقد الکل غوطه ور کنید و پس از آن با آب سرد شستشو دهید، سپس به آرامی آن را با مسواک نرم تمیز کنید.

تمیز کننده ریتینر

برخی تولید کننده ها محلول های تمیز کننده ریتینرها را عرضه می کنند. برای افرادی که برای ساختن محلول مخصوص خود وقت و تمایل ندارند، این محصولات گزینه های قابل تقبل هستند.

مهم است دستور العمل های روی بسته بندی محصول را دنبال کنید. برخی از انواع آنها نیاز به استفاده از دستگاه های سونیک تمیز کننده یا غوطه ور کردن ریتینر در طول شب دارند. برخی دیگر نیز نباید برای برخی از انواع خاص ریتینرها استفاده شوند، یا برای افرادی که دندان های حساس یا بیماری لثه دارند.

ممکن است ارتودنتیست بتواند تمیز کننده ریتینر مناسب شما را به شما معرفی کند.

از این روش ها برای پاکسازی ریتینرهای خود اجتناب کنید.

برای تمیز کردن ریتینرهای خود همیشه از موادی استفاده کنید که برای تمیز کردن ابزارهای داخل دهانی کاربرد داشته باشند. از استفاده از هر گونه مواد شیمیایی قوی و خشن خودداری کنید زیرا باعث خوردگی و حل شدن موادی می شوند که ریتینر از آنها ساخته شده است و باعث خواهند شد ریتینرها شکننده شوند. علاوه بر این، می توانند موجب ایجاد فضاهای ریزی برای تجمع پلاک و باکتری روی ریتینر شوند که تمیز کردن آنها غیر ممکن خواهد شد. مواد شیمیایی می توانند توسط ریتینر شما جذب شوند و احتمالاً در طول استفاده از آنها وارد دستگاه گوارش شوند.

در تمام زمان ها از استفاده از آب داغ برای تمیز کردن ریتینر خود پرهیز نمایید. گرما می تواند موجب ذوب شدن پلاستیک ظریف ریتینر شود که باعث خراب شدن ریتینر خواهد شد. علاوه بر این، گرما می تواند باعث شود سیم های ریتینرهای هاولی نیز به راحتی خم شوند و به دندان های نیروی خارج از برنامه ای وارد کنند که باعث جابجایی ناخواسته دندان ها در طول مرحله حفظ خواهد شد. ماشین های ظرفشویی، داشبور ماشین، آب جوش، مایکروویو همگی حرارت زیادی به ریتینرها وارد می کنند.

در صورت لزوم ریتینر خود را تعویض کنید.

هیچ چیز تا ابد دوام نخواهد داشت، و ریتینرهای ارتودنتیک نیز جزء استثناعات نیستند. در نهایت همه ریتینرها نیاز به تعویض خواهند داشت.

باورهای غلطی که در مورد تمیز کردن ریتینرها وجود دارد

افراد نباید به ادعاهای زیر باور داشته باشند:

• تا وقتی که به طور منظم دندان های خود را مسواک می زنید و هنگامی که ریتینر داخل دهان شما است از خوردن هر چیزی خودداری می کنید، ریتینرها نیاز به تمیز کردن ندارند.
• محلول های تمیز کننده ریتینر برای ریتینرها یا دندان های شما بد هستند.
• پروبیوتیک ها یا دیگر مکمل ها دهان و ریتینر شما را سالم نگه می دارند، بدون آنکه نیاز به تمیز کردن داشته باشند.
• لازم است اجازه دهید باکتری های خوب روی ریتینر شما رشد کنند، و تمیز کردن موجب از بین رفتن این باکتری ها می شود.

علاوه بر این، برخی افراد بر این باور هستند که مسواک زدن ریتینرها موجب ایجاد خراش روی آنها می شود، این صحت دارد که برخی ریتینرها نباید مسواک زده شوند، اما اگر کسی از دندانپزشک خود اجازه این کار را دارد، مسواک زدن هیچ اشکالی ندارد.

از ریتینر خود با یک محفظه مخصوص محافظت کنید

محفظه مخصوص نگهداری از ریتینر به سادگی ابزاری برای قرار دادن ریتینر درون آن نیست که تنها از آن در برابر خراش برداشتن، شکسته شدن، یا جویدن شدن توسط حیوانات خانگی محافظت کند. یک وظیفه مهم دیگر که محفظه نگهداری از ریتینرها دارد این است که ریتینر شما را تمیز و عاری از هر گونه آلودگی، و گرد و غبار خارج از دهان حفظ کند. نگهداری از ریتینر در محفظه مناسب یک گام اساسی برای تمیز نگهداشتن ریتینرها است. محفظه ای انتخاب کنید که مناسب ریتینرهای هر دو قوس دندانی شما باشد و قابل بسته شدن با چفت باشد.

از قرار دادن ریتینرهای خود لای دستمال خودداری کنید زیرا ممکن است به اشتباه آن را دور بیندازید.

نگرانی در مورد واکنش های آلرژیک در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند پیوسته ابراز شده است. بیمارانی که با ابزارهای ثابت تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در معرض مواد مختلفی قرار می گیرند. آگاهی از واکنش هایی که می توانند با این مواد دندانپزشکی اتفاق بیفتند برای ارتودنتیست ها مهم است. هدف این مقاله توضیح دادن راجع به آلرژی در درمان ارتودنسی و نمونه های واکنش های آلرژیک در مدیریت بیماران در طول درمان ارتودنسی است. تشخیص و درمان باید یک تیم چند شاخه ای را شامل شود. در تمام موارد، سلامت بیمار باید تصمیم گیری در مورد درمان را هدایت کند، و سلامت عمومی باید هدف باشد، نه تنها سلامت دهانی.

واکنش آلرژیک چیست؟

واکنش آلرژیک واکنشی است که در آن برخی از اجزاء سیستم ایمنی بدن بیش از حد به یک ماده خارجی واکنش نشان می دهد. در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند واکنش های آلرژیک شرح داده شده اند.

واکنش های حساسیتی نوع1

یک واکنش آلرژیک فوری آنتی بادی است که در عرض چند دقیقه یا چند ساعت تماس مستقیم پوست یا مخاط با ماده حساسیت زا رخ می دهند. دامنه این واکنش ها از کهیر تماسی تا آنافیلاکسی کامل با ناراحتی تنفسی و یا افت فشار خون است.

واکنش افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4)  

واکنش های افزایش حساسیت از نوع تأخیری (واکنش حساستی نوع 4) واکنش های آلرژیک سیستم ایمنی بدن هستند که در درجه اول از طریق سلول های T ظاهر می شوند (ایمنی سلولی). این روند دو مرحله مجزای به هم وابسته دارد. یک مرحله بروز حساسیت که از لحظه ورود ماده حساسیت زا به داخل بدن اتفاق می افتد، که شناسایی شده و واکنش اتفاق می افتد. مرحله استخراج پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا تا ظاهر شدن واکنش بالینی کامل رخ می دهد. این واکنش خود را به شکل اگزمای منتشره یا تکه ای در محل تماس نشان می دهد و ممکن است ابتدا با خارش، قرمزی، و تشکیل وزیکول همراه باشد.

نگرانی در مورد سازگار بودن مواد دندانپزشکی با بدن افزایش یافته است؛ این ممکن است به دلیل افزایش واقعی بروز واکنش های آلرژیک به مواد باشد، یا به دلیل افزایش آگاهی از اثرات سوء این مواد.

آلرژی در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند می تواند به چند دلیل اتفاق بیفتد که عبارتند از آلرژی به نیکل، آلرژی به رزین آکریلیک که در طول درمان استفاده می شود، محصولات لاتکس، و غیره.

روش ایمن و مؤثر به شناسایی بیماران مبتلا به آلرژی در کنار داشتن دانش موادی بستگی دارد که احتمالاً می توانند موجب بروز آن شوند. ارتودنتیست باید اطلاعات زمینه ای در مورد واکنش های آلرژیک را داشته باشد و بتواند به اندازه کافی برای مدیریت آنها کارآمد باشد.

حساسیت به نیکل و آلیاژ آن

آلیاژهای نیکل به طور گسترده در درمان ارتودنسی در ساخت براکت ها، سیم های کمانی ارتودنسی، بندها، و دیگر ابزارهای ارتودنسی استفاده می شوند. آلرژی به نیکل بیشتر از آلرژی به همه مواد دیگری که ترکیب می شوند اتفاق می افتد. تخمین زده شده است که 11% از همه زنان و 20% از زنان بین 16 تا 35سال به نیکل حساسیت دارند.

درماتیت تماسی ناشی از نیکل نوعی واکنش ایمنی افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4) می باشد که حداقل 24 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض نیکل بروز پیدا می کند. نشان داده شده است که میزان نیکل موجود در بزاق و سرم، پس از قرار گرفتن ابزارهای ارتودنسی داخل دهان افزایش پیدا می کند. در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است، نیکلی که از بندهای ارتودنسی، براکت ها، سیم های کمانی Ni-Ti یا استیل ضد زنگ آزاد می شود، تنها در یک هفته نخست پس از کارگذاری مشاهده می شود و پس از آن کاهش می یابد. توصیه می شود که آستانه غلظت تقریباً 30ppm نیکل ممکن است برای ایجاد واکنش های سیتوتوکسیک کافی باشد.

شواهد علمی حاکی از این هستند که درمان ارتودنسی با افزایش حساسیت به نیکل همراه نیست، مگر آنکه بیمار از قبل سابقه قرار گرفتن در معرض نیکل را داشته باشد. بیمارانی که پیوسته پیرسینگ (سوراخ کردن) انجام می دهند، به طور بالقوه در معرض خطر قابل توجه آلرژی به نیکل قرار دارند. با این حال، قرار گرفتن از راه دهان در معرض نیکل از طریق بریس های دندانی قبل از پیرسینگ گوش، خطر حساسیت به نیکل را کاهش می دهد.

واکنش های آلرژیک قبلی پس از استفاده از گوشواره ها یا دستبندهای فلزی، ظهور علائم آلرژیک مدت کوتاهی پس از کارگذاری اولیه اجزاء ارتودنتیک حاوی نیکل و بثورات جلدی خارج دهانی در کنار هدگیر، باید زنگ خطر را برای آلرژی به نیکل برای ارتودنتیست به صدا دربیاورد.

علائم و نشانه های آلرژی به نیکل عبارتند از ژنژیویت، هیرپپلازی (رشد بیش از حد) لثه، پوسته پوسته شدن لب ها، احساس سوزش داخل دهان، مزه فلز داخل دهان، التهاب زاویه ای لب ها، و پریودنتیت. در موارد مزمن، مخاط مبتلا به طور معمول با عامل حساسیت زا در تماس است و اریتماتوز یا هایپرکراتوتیک تا زخم شده است. تظاهرات خارج دهانی حساسیت به نیکل ممکن است منشأ داخل دهانی داشته باشند. اگر هنوز آلرژی به نیکل مورد سؤال است، تشخیص می تواند توسط یک متخصص پوست و با انجام آزمایش حساسیت پوستی به نام تست پَچ با استفاده از سولفات نیکل 5% در ژل نفتی، تأیید شود.

در صورتیکه علائم و نشانه های داخل دهانی وجود داشته باشند، تشخص حساسیت بیش از حد به نیکل انجام خواهد شد، که برای آن باید یک دندان مصنوعی ثابت یا متحرک با یک آلیاژ فاقد نیکل دیگر تعویض شود. سیم های کمانی نیکل تیتانیوم باید برداشته شوند و با سیم های کمانی استیل ضد زنگی تعویض شوند که حاوی مقادیر اندکی نیکل جایگزین شود، یا ترجیحاً با سیم کمانی از جنس آلیاژ مولیبدن تیتانیوم (TMA)، که تحت عنوان (TMA) شناخته می شود و حاوی نیکل نیست. اکثر بیمارانی که به سیم های کمانی Ni-Ti واکنش نشان می دهند، سیم های کمانی استیل ضد زنگ را به خوبی تحمل میکنند بدون آنکه واکنشی نشان دهند. گزینه های دیگر عبارتند از سیم های کامپوزیتی تقویت شده با الیاف، سیم های دارای روکش طلا، سیم های نیکل- تیتانیوم دارای یون، یا سیم های نیکل- تیتانیوم دارای پوشش پلاستیکی یا رزین.

براکت های استیل ضد زنگ نیز عموماً امن و بی خطر تلقی می شوند. با این حال، براکت های فاقد نیکل جایگزین برای فلز ضد زنگ عبارتند از براکت های سرامیکی که با استفاده از آلومینای پلی کریستالی، یاقوت کبود تک کریستالی و زیرکونیا، براکت های پلی کربنات، براکت های تیتانیومی، و براکت های دارای روکش طلا و براکت های پلاستیکی ساخته می شوند، و در موارد انتخاب شده ابزارهای ثابت ممکن است با الاینرهای پلاستیکی جایگزین شوند. اجزاء فلزی خارج دهانی، شامل میخ های فلزی هدگیر، بزرگترین نگرانی هستند زیرا حساسیت بیشتری برای پوست ایجاد می کنند. میخ های هدگیر که روکش پلاستیکی دارند ممکن است بهترین جایگزین برای چنین بیمارانی باشند.

لاتکس

لاستیک طبیعی (لاتکس) نوعی آب شیری است که از درخت لاستیک Hevea Brasiliensis بدست می آید. طی دو دهه گذشته به دلیل افزایش استفاده از دستکش های بر پایه لاتکس به عنوان اقدامات پیشگیرانه جهانی، واکنش های آلرژیک به لاتکس لاستیکی طبیعی (NRL) نیز افزایش یافته اند. در آزمایشی مشخص شد واکنش به NRL طی درمان ارتودنسی 10 برابر شده است. لاتکش لاستیکی طبیعی در دستکش ها، الاستیک های داخل و خارج دهانی، سپراتورها، ماژول های الاستومریک، پاورچین های الاستومریک، رابر کاپ های الاستومریک، و ابزارهایی که برای برداشتن بندهای ارتودنسی استفاده می شوند استفاده می شود. ترکیبات آلرژیک موجود در لاتکس طبیعی عبارتند از مواد شیمیایی همراه با حرارت دیدن، مانند پروتئین های اضافی و مواد شیمیایی از پودر یا تالک.

با لاتکس نوع 1 و نوع 4، واکنش های حساسیتی شدید می توانند اتفاق بیفتند. شیوع فعالیت بیش از حد نوع 1 به لاتکس کمتر از 1% در کل افراد ست، و بین متخصصان دندانپزشکی 6-12% است. واکنش فوری آنتی بادی IgE (نوع 1) به NRL معمولاً ظرف 5 تا 60 دقیقه پس از تماس با آلرژن اتفاق می افتد. واکنش های سیستمیک شدید، شامل پوست، سیستم های تنفسی و قلبی و عروقی، پس از قرار گرفتن مداوم در معرض آلرژن ها از راه تنفس گزارش شده اند. علاوه بر این، مشخص شده است که منجر به درماتیت تماسی نیز می شود. درماتیت تماسی نوعی واکنش T با حساسیت تأخیری (نوع 4) سلول T است. آلرژن هایی که معمولاً عامل ایجاد واکنش های آلرژیک هستند، شتاب دهنده های شیمیایی مانند تیوارم ها، کاربامات ها، و بنزوتیازول ها هستند که در فرایند تولید دستکش استفاده می شوند. درماتیت تماسی آلرژیک می تواند منجر به ضایعات اگزمایی شود، که به طور معمول خارش دارند. اگر مخاط درگیر باشند، ممکن است متورم شوند، اریتماتو شوند، و یا وزیکول های کوچک ایجاد کنند. علاوه بر این، بیمار ممکن است از احساس سوزش یا خارشی در منطقه درگیر شکایت داشته باشد.

تشخیص قطعی باید بر اساس سوابق پزشکی، و واکنش مثبت پوستی به مواد شیمیایی خاص موجود در لاتکس لاستیکی طبیعی داده شود. آلرژی به لاتکس باید با آزمایشات پوستی اپیکوتانوس با استفاده از لاتکس طبیعی تأیید شود، تا وجود آنتی بادی لاتکس در جریان خود مشخص شوند. محتاطانه به نظر می رسد که هنگام درمان بیمارانی که در آنها شواهد بالینی و ایمنی آلرژی NRL وجود دارد، از تماس بیمار با آلرژن ها (عوامل حساسیت زا) باید خودداری شود. بیماران باید در محیطی فاقد هر گونه لاتکس درمان شوند، و در هر جلسه باید برای علائم و نشانه های واکنش های منفی مورد بررسی قرار بگیرد.

جایگزین های فاقد لاتکس متعددی برای موادی که عموماً در ارتودنسی استفاده می شوند وجود دارد. در بیمارانی که به لاتکس حساسیت دارند، لیگاچورهای فلزی یا براکت های سلف لیگیت ممکن است ارجحیت داشته باشند. سپراتورهای الاستومریک می توانند با فنرهای سپراتور سلف لاکینگ (خود قفل شونده) جایگزین شوند. دستکش های غیر لاتکس مصنوعی، ساخته شده از نیتریل، پلی کلروپرن، الاستیرن و وینیل، با راحتی برای استفاده های بالینی در دسترس هستند. الاستیک های فاقد NRL در دسترس هستند اما نسبت به الاستیک های NRL انعطاف پذیری بیشتری از خود نشان می دهند، یعنی 40% پوسیدگی در برابر نیرو در برابر 25% طی 24 ساعت.

گرچه در مطالعات آزمایشگاهی، عملکرد الاستیک های فاقد NRL به خوبی الاستیک های NRL نیست، اما بعید به نظر می رسد که تفاوت های مکانیکی نسبتاً کوچکی که در نتیجه پوسیدگی در اثر نیرو بوجود می آید تأثیر بالینی چشمگیری داشته باشد.

رزین آکریلیک

رزین های آکریلیک به طور گسترده در دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند، مخصوصاً دندان های مصنوعی و ارتودنسی. اما گاهگاهی گزارش شده است که وقتی به عنوان پایه دنچر یا دندان مصنوعی یا به عنوان مواد دندان های مصنوعی استفاده می شود، موجب بروز واکنش های حساسیتی آلرژیک شدید شود. رزین های آکریلیک بر پایه متیل متاکریلات می توانند موجب بروز واکنش های حساسیتی از نوع 4 شوند، که پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا اتفاق می افتد.

. استوماتیتvenenata  به عنوان نوعی آلرژی تماسی توصیف می شود که در نتیجه استفاده از پروتزهای مصنوعی بروز می یابد که با رزین آکریلیک های سلف کیور ساخته شده اند. بسیاری از مؤلفان موافق هستند که مونومرهای باقیمانده که به داخل محیط دهان نفوذ می کنند دلیل اصلی واکنش های آلرژیک هستند.

به طور کلی، واکنش های آلرژیک به آکریلیک تظاهرات موضعی می باشند، اما نمودهای بالینی متفاوتی دارند، از جمله اِدِم لبی، اریتم مشخص کننده سطح تماس، احساس سوزش و کهیر مزمن. گرچه این ماده به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، اما تحقیقاتی که در گذشته در این زمینه انجام شده اند حاوی اطلاعات اندکی در مورد واکنش های آلرژیک به این ماده هستند.

ادامه استفاده از ابزار آکریلیکی حتی پس از مشاهده تظاهرات داخل دهانی اولیه ممکن است حتی منجر به هیپرتروفی لثه در مناطق مجاور شود. گرچه واکنش های از این نوع آلرژن ها نادر هستند، اما آگاهی از تظاهرات موضعی و سیستمیک در اقدامات ارتودنتیک وقتی سلامت عمومی بیمار نگران کننده است مهم می باشد. کارمندان دندانپزشکی به دلیل تماس مکرر با رزین متاکریلات در معرض افزایش خطر گسترش آلرژی می باشند. اثرات سوء آکریلیک هم به مونومرها در طول فرایند دست زدن به مواد ربط داده می شود، همینطور غبار آکریلیک که در طول فرایند تراش ابزارهای آکریلیک تولید می شود.

هر گونه تغییرات مشکوکی باید توسط متخصص پوست مورد بررسی قرار بگیرد، و هر زمان که امکان پذیر باشد، باید با استفاده از نمونه برداری از موضع مورد تأیید قرار بگیرد. در صورتی که بیمار حساسیت شدید داشته باشد، معمولاً برداشتن عامل حساسیت زا توصیه می شود. تست پَچ پوستی برای رزین آکریلیک، برای فائق آمدن به واکنش های آلرژیک در افرادی که از پروتزهای مصنوعی استفاده می کنند و به متاکریلات حساس هستند الزامی است. جایگزین های دیگر متاکریلات عبارتند از پوشش دادن پروتز مصنوعی با متیل متاکریلات پلیمریزه شده سبک، پوشش دادن آن با آکریلات یورتان پلیمریزه شده اشعه ماوراء بنفش، پوشش دادن آن با متاکریلات پلیمریزه شده ماوراء بنفش، و استفاده از پروتزهای مصنوعی پلی کربنات. به جای رزین متاکریلات، می توان از الاینرهای شفاف به عنوان ریتینر استفاده کرد تا از واکنش های آلرژیک پرهیز نمود. یک ریتینر لینگوال (زبانی یا پشت دندانی) چسبانده شده می تواند به جای ریتینرهای متحرک بر پایه آکریلیک استفاده شود.

مواد دیگر

کرومیوم دومین فلزی است که موجب بروز بیشترین درماتیت های تماسی می شود. تحقیقات حاکی از این هستند که این واکنش های حساسیتی در مردان بیشتر از زنان اتفاق می افتند. مشخص شده است احتمال واکنش های منفی به کرومیوم موجود در مواد دندانپزشکی نادر است. به همین ترتیب، موارد حساسیت بیش از حد به پلاتینیوم حتی نادرتر از آلرژی به کرومیوم هستند. مواد رزین کامپوزیت می توانند عامل بروز واکنش های لیکنوئیدی در مخاط دهان باشند. مکانیزم علت شناسی ممکن است به آلرژی تماسی به فرمالدهیدی ارتباط داشته باشد که در ترمیم های رزین کامپوزیتی تشکیل می شوند. گرچه به نظر می رسد احتمال یک واکنش منفی به این مواد دندانپزشکی بعید باشد، اما دندانپزشکان همیشه نسبت به آنها آگاه باشند.

موادی که برای باندینگ و دی باندینگ استفاده می شوند

بهترین انتخاب و اعمال مواد نیاز به درک صحیحی از تفاوت های شیمیایی و نیز محدودیت های فیزیکی دارد که امروزه در ارتودنسی برای عمل باندینگ (چسباندن) استفاده می شوند. موادی که در حال حاضر برای باندینگ استفاده می شوند از چند دسته مواد تشکیل می شوند، از جمله سمان (زینک فسفات، پلی کربوکسیلات، و سمان های گلاس آینومر)، رزین ها، گلاس آینومرهای با رزین تغییر یافته و رزین کامپوزیت های با پلی اسید تغییر یافته. متأسفانه، تحقیقات زیادی در این خصوص انجام نشده است اما برخی حاکی از این هستند که برخی از آنها ممکن است مضر باشند.

سمان های زینک فسفات حاصل واکنش زینک اکسید و محلول اسید فسفریک می باشند. برخی برندها حاوی مقداری فلوراید هستند. به جز اسیدیدته محلول اسید فسفریک، احتمال مضر بودن این مواد بسیار پایین است و اگر بر اساس دستور العمل سازنده استفاده شوند هیچ واکنش منفی از خود نشان نخواهند داد.

سمان پلی کربوکسیلات حاصل واکنش زینک اکسید و اسید پلی کربوکسیلات است. ممکن است نمک های فلوراید برای اهداف ضد سرطان افزوده شوند. هیچ گزارشی مبنی بر عوارض جانبی این ماده هنگام استفاده بر اساس دستور العمل های تولید کننده وجود ندارد.

سمان گلاس آینومر که از ذرات گلاس فلورآلومین سیلیکات کلسیم تشکیل شده است، که می تواند با اسید پلی آکریلات ترکیب شود، تحت یک واکنش اسید محور قرار بگیرد تا نمک های پلی کربوکسیلاتی که ترکیب سمان را تشکیل می دهد شکل بگیرند. هیچ عارضه جانبی گزارش نشده است.

نتیجه گیری

اقدامات بی خطر، ایمن و مؤثر در درمان های ارتودنسی به شناسایی بیمارانی بستگی دارد که آلرژی دارند، همینطور دانش مربوط به موادی که می توانند به صورت بالقوه موجب بروز آنها شوند. برای یک دندانپزشک مهم است که نه تنها از ویژگی های فیزیکی و مکانیکی موادی که استفاده می شوند آگاه باشد، بلکه از سازگاری بیولوژیکی این مواد. دانش مروط به گزینه های جایگزین موادی که موجب بروز آلرژی می شوند نیز در مدیریت بیماران در اقدامات بالینی روتین از اهمیت ویژه ای برخوردار است. جمع آوری جزئیات سوابق پزشکی، همراه با توجه خاص و ویژه به واکنش های آلرژیک سابق، اصلی ترین عامل پیش بینی کننده برای پرهیز از بروز واکنش های آلرژیک در طول درمان ارتودنتیک است. ارتودنتیست باید به فکر این واکنش ها در طول دوره درمان ارتودنسی باشد، و باید بداند چگونه آنها را تشخیص دهد و اقدامات بعدی در طول طرح درمان چگونه صورت خواهند گرفت.

 

مهم است دقت داشته باشید که هیچ چیز در طبیعت کاملاً قرینه نیست. همه صورت ها مقداری عدم تقارن با منشاء درونی دارند. با این حال، وقتی عدم تقارن برجسته تر می شود، ممکن است موجب آزار بیمار شود. عدم تقارن صورت علل متعددی می تواند داشته باشد: مادرزادی، تروماتیک یا ناشی از حادثه و آسیب، ناشی از خطای پزشکی، پس از ابتلا به تومورها. در بیمارانی که برای بهبود عدم تقارن صورت خود به پزشک مراجعه می کنند، درمان ایده آل به معاینات فیزیکی فرد بستگی خواهد داشت.

علل شایع عدم تقارن صورت

دلایل عدم تقارن صورت را می توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد: 1) مادرزادی: ژنتیک نقش اصلی را در رشد صورت ایفا می کند و اغلب یکی از عوامل مسئول عدم تقارن ظاهری می باشد. احتمال خیلی زیادی وجود دارد که شما برخی از ویژگی های خاص عدم تقارن در چهره را از دیگر اعضای خانواده به ارث ببرید.

2) رشد: که ناشی از رشد و نمو هستند. 3) اکتسابی: فراتر از آنچه شما با آن متولد می شوید، برخی از سبک های زندگی و عوامل محیطی نیز وجود دارند که می توانند تقارن صورت شما را تحت تأثیر قرار دهند. این عوامل عبارتند از:

• کشیدن سیگار
• بالا رفتن سن
• اقدامات دندانپزشکی مانند کشیدن دندان
• برخی جراحی ها
• آسیب ناشی از آفتاب
• آسیب یا تروما

عدم تقارن صورت اغلب یک نگرانی زیبایی محسوب می شود. با این حال، اکنون، عدم تقارن برجسته می تواند نشانه مشکلات جدی پزشکی باشد. برای مثال، افت صورت اگر به صورت ناگهانی اتفاق بیفتد می تواند یکی از بارزترین نشانه های سکته باشد.

اگر عدم تقارن در بدو تولد یا نوزادی مشاهده نشود و سابقه آشکاری از ضربه به صورت یا بیماری ایجاد کننده عدم تقارن وجود نداشته باشد، کشف علت آن ممکن است دشوار باشد. به همین دلیل ممکن است عد تقارن بدون هیچ علت مشخصی طبقه بندی شود.

انواع عدم تقارن صورت

عدم تقارن ساختاری

عدم تقارن ساختاری، شکل صورت یا خطوط بدن را تحت تأثیر قرار می دهد و هنگامی که صورت در حالت خنثی باشد، وجود آن مشخص خواهد شد. اگرچه تمام ساختارهای آناتومیک سر می توانند درگیر شوند، اما نگرانی های اکثر بیماران که به ویژگی های عدم تقارن مربوط می شوند در قسمت مرکزی صورت قرار دارند. بویژه اطراف چشم ها، بینی، و دهان؛ مانند عدم تقارن موقعیت ابروها، پلک های بالا و پایین، میانه صورت، استخوان های گونه، حجم گونه ها، منطقه اطراف دهان، چانه، و خط فک.

معاینات بالینی، شامل اندازه گیری های صورت و تصور برداری مشخص خواهند نمود کدام ساختارهای آناتومیک دخیل هستند. در موارد پیچیده تر عدم تقارن ساختاری، یک سی تی اسکن سه بعدی (Cone Beam CT Scan) همراه با تصویر برداری سه بعدی (3D Laser Surface Scanning) برای روند تشخیص استفاده می شود. این ابزارهای تصویر برداری قابلیت تشخیص حتی جزئی ترین تفاوت ها در بافت نرم بین دو طرف را دارد.

عدم تقارن عملکردی

عدم تقارن عملکردی با فعال شدن عضلات صورت آشکار می شود. این وضعیت اغلب به دلیل حوادث عصبی، بویژه اختلالات مربوط به عصب هفتم جمجمه (عصب صورت) ایجاد می شود که عضلات و حالات صورت را کنترل می کنند. اختلال در عملکرد عصب با ضعف یا فلج نیمه صورت همراه است و باعث حرکت نامتقارن دو طرف صورت می شود. عدم تقارن های مربوط به اعصاب اغلب در بافت های اطراف دهان و چشم ها مشاهده می شوند، لبخند تحریف شده، بسته نشدن کامل پلک، و یا عدم تعادل حرکت ابرو.

یکی دیگر از دلایل مکرر حرکت نامتقارن صورت وجود اسکار یا جای زخم در بین ساختارهای متحرک صورت است. بافت اسکار می تواند عملکرد عضلات را محدود کرده و منجر به تحریف خطوط صورت در طول گفتار یا تکان خوردن آنها شود. ممکن است تشخیص دادن این وضعیت از اختلال عملکرد عصب دشوار باشد، اما این مزیت را دارد که در صورت تشخیص و درمان صحیح بتوان آن را به طور کامل اصلاح کرد.

طراحی چهره و گرفتن فیلم های حرکت آهسته از حرکات صورت در طول مشاوره انجام می شود. این تجزیه و تحلیل های بالینی محل، میزان، و نوع عدم تقارن صورت را نشان می دهند.

پیری نامتقارن صورت

افرادی که عدم تقارن صورت دارند، با توجه به بالا رفتن سن، تفاوت هایی بین دو طرف صورت را تجربه خواهند کرد. سمت قالب (قوی تر یا پرتر) صورت با سرعت طبیعی پیر می شود، در حالی که طرف ضعیف تر تمایل به پیر شدن سریع تر دارد.

پیری نامتقارن بویژه در افرادی قابل مشاهده است که عدم تقارن شدید صورت دارند (مانند فلج صورت)، با این حال، همین پدیده در افرادی رخ خواهد داد که عدم تقارن خفیف تا متوسط دارند، گرچه عدم تعادل سنی بین دو طرف ظریف تر خواهد بود.

علائم و نشانه های عدم تقارن صورت

عدم تقارن شدید

در موارد وخیم عدم تقارن صورت، جراحی استخوان نیاز است و شامل جراحی جابجایی فک (جراحی ارتوگناتیک)، جراحی کاهش یا تقویت استخوان، و جراحی چانه می شود. جابجا کردن فک های بالا و پایین به محلی متقارن ممکن است قدرتمندترین ابزار برای اصلاح عدم تقارن های شدید صورت باشد، اما در بیمارانی که نمی خواهند تحت جراحی هایی به این گستردگی قرار بگیرند، فرایندهای کاموفلاژ (جبرانی) با استفاده از ایمپلنت های صورت و پیوند چربی می توانند با تکنیک هایی که کمتر تهاجمی هستند، بهبودی در تقارن صورت بوجود بیاورند.

وقتی جابجایی های نامتقارن بزرگ استخوان اتفاق می افتد، واکنش بافت نرم غیر قابل پیش بینی است و الزاماً به تقارن بافت نرم علیرغم تقارن اسکلت زیرین ختم نمی شود. در قسمت هایی که پیش بینی می شود عدم تقارن بافت نرم باقی بماند، ممکن است لازم باشد همزمان با جراحی یا به عنوان فرایند تکمیلی بعد از فروکش کردن تورم و مشهود شدن نامتقارن بودن بافت نرم، پیوند چربی نیز انجام شود.

عدم تقارن چانه تأثیر چشمگیری روی عدم تقارن صورت دارد. در بسیاری موارد، عدم تقارن های شدید با مرکز قرار دادن وضعیت چانه و رفع نقائص لبه ها با تزریق چربی می تواند بهبود قابل توجهی پیدا کند.

عدم تقارن های متوسط

وقتی عدم تقارن به اندازه کافی شدید نیست تا جابجایی واقعی استخوان های فک لازم باشند، ممکن است ایمپلنت های صورت استفاده شوند. این ایمپلنت ها می توانند داخل گونه ها، فک پایین، یا وسط صورت قرار بگیرند. در بسیاری از موارد عدم تقارن، سمتی که به خوبی رشد نکرده است ترکیبی از نقص اسکلتی و بافت نرم است. وقتی با پیوند استخوان یا ایمپلنت آلوپلاستیک به تنهایی برای رسیدن به تقارن صورت تلاش می شود، ممکن است بافت نرمی که روی آن قرار می گیرد در مقایسه با طرف مقابل ظاهری کاملاً زاویه دار داشته باشد. بنابراین، مشخص شده است که بهبود در تقارن اسکلتی همیشه هم منجر به بهبود تقارن صورت نمی شود. در حقیقت، ناهماهنگی خفیف در اندازه با کانتورها و بافت های عادی ممکن است واقعاً به “اسکلت” متقارن با ظاهر زاویه دار از یک سمت و ظاهر برجسته بافت نرم از سمت دیگر ترجیح داده شود. در مواردی که عدم تقارن فک پایین متوسط تا شدید وجود دارد، به عنوان مثال، توصیه می شود اندازه ایمپلنت های آلوپلاستیک کاهش داده شود و مقداری چربی روی آن تزریق شود تا هر دو طرف از نظر سه بعدی ویژگی های خوبی داشته باشند و کانتور و بافت درستی روی بافت نرم زیرین شکل بگیرد.

در بیمارانی که عدم تقارن متوسط چانه دارند، معمولاً از یک ایمپلنت آلوپلاستیک برای خلق تقارن استفاده می شود. در صورت نازک بودن پوست پیوند چانه، چربی ابزاری مفید برای ایجاد حجم کافی بافت نرم است، بنابراین ظاهر طبیعی بهبود پیدا خواهد کرد. لبه های ایمپلنتی که قابل مشاهده یا قابل لمس هستند نتایج را با مشکل مواجه می سازند و به بیمار ظاهری می بخشند که مانند دفورمیتی اولیه رضایت بخش نیست. تزریق یا پیوند چربی در این منطقه می تواند در جراحی اول انجام شود و در صورت لزوم می تواند در مطب و تحت بی حسی موضعی مجدداً تکرار شود. برای به حداقل رساندن ناهمواری های سطح، مهم است که به جای آنکه چربی به صورت سطحی تزریق شود، در عمق و زیر بافت نرم جایگذاری شود. تزریق اولیه در این منطقه تنها روی پریوست انجام می شود، و به صورت پله ای پیش می رود تا سطوح زیر جلدی برسد.

عدم تقارن های خفیف

به نظر می رسد در بیمارانی که عدم تقارن خفیف صورت دارند، ممکن است تزریق چربی به تنهایی بتواند راهکار خوبی برای اصلاح عدم تقارن صورت باشد. در صورتی که پیوند یا تزریق چربی گزینه مناسبی نباشد، ممکن است از فیلرهای زیر پوستی برای کم کردن عدم تقارن استفاده شوند. با این حال، ما بر این باوریم که این رویکرد معمولاً دارای نقص است. هنگام مراجعه بیماری که عدم تقارن صورت دارد، لازم و حیاتی است که از اجزائی که به این دفورمیتی ربط دارند آگاه باشیم. تقریباً در تمام موارد، هم استخوان بندی و هم بافت های نرم با این مشکل ارتباط دارند. در همه موارد، به جز خفیف ترین موارد، ساده لوحانه است که فکر کنیم که تزریق چربی به تنهایی عدم تقارن را اصلاح خواهد کرد و بهترین نتایج زیبایی را ارائه خواهد داد. مشکلات اسکلتی در نهایت نیاز به راهکارهای اسکلتی دارند. تلاش برای اصلاح عدم تقارن صورت با فیلرهای بافت نرم به تنهایی ممکن است تقارن حجمی را بهبود بخشد، اما به احتمال زیاد باعث خواهد شد ظاهر نرم و خمیر مانندی پیدا کند.

درمان و مدیریت عدم تقارن صورت

اصلاح عدم تقارن صورت ممکن است مستلزم جابجا کردن استخوان (استئومی)، افزودن استخوان (پیوند استخوان)، افزودن یک ایمپلنت (ایمپلنت آلوپلاستیک)، کاهش استخوان، افزودن بافت نرم (چربی، فیلر، فلپ) یا کاهش بافت نرم (لیپوساکشن) برای ایجاد تقارن باشد. با اصلاح عدم تقارن اسکلتی، پس از این فرایند، بافت نرمی که رو قرار دارد ممکن است مقداری عدم تقارن مداوم در کانتور یا بافت از خود نشان دهد. پیوند چربی اتولوگ ابزاری مفید برای بهبود نتایج بافت نرم برای این بیماران است. به دلیل وجود ابزارهای بیشماری که می توان برای هر بیمار به کار برد، مهم این است که به جراحی مراجعه کنید که در همه تکنیک ها خبره باشد تا درمان شما به دلیل محدودیت مهارت جراح با مشکل مواجه نشود.

درمان جراحی برای عدم تقارن صورت

با برخی جراحی های خاص، عدم تقارن صورت می تواند بهبود چشمگیری پیدا کند و در برخی موارد جتی می تواند به طور کامل اصلاح و برطرف شود. درمان برخلاف دیگر جراحی های زیبایی صورت است. اولاً، هدف آن پرداختن به مسائل بنیادی است که موجب بروز عدم تقارن شده اند. دوماً، هدف طبیعی سازی بافت های اطرفا است که ممکن است تحت تأثیر قرار گرفته باشند یا با عدم تقارن جابجا شده اند، و آخر اینکه هر گونه علائم پیری نامتقارن را جبران کرد. به همین دلیل، ممکن است درمان شامل اجزاء جراحی بازسازی کننده صورت، جراحی زیبایی و میکروسرجری باشد، که همگی با یک فرایند انجام می شوند.

گرچه برخی عدم تقارن های جزئی تا متوسط صورت می توانند در یک فرایند جراحی اصلاح شوند، اما معمولاً هنگام درمان عدم تقارن های ساختاری اصلی یا عملکردی بهتر است از یک رویکرد چند مرحله ای بهره برد. برای مثال، اگر شرایط اسکلت صورت و جمجمه و نیز بافت نرم روی آن را شامل شود، کاملاً طبیعی است که ابتدا با اصلاح عدم تقارن های عمیق تر شروع کنیم سپس در مراحل بعدی به بافت نرم سطحی بپردازیم. در صورت نیاز به ترمیم و احیاء عصب و عملکرد عضله، همین اصل مجدداً اعمال می شود. در ابتدا، به اصلاحات عملکردی پرداخته می شود، و سپس در مراحل بعد (3 تا 6 ماه) اصلاحات بافت نرم صورت می گیرند. یک رویکرد مرحله ای همیشه بالاترین سطح دقت و قابل پیش بینی بودن نتیجه زیبایی شناسی نهایی را تضمین می کند.

 به دلیل ماهیت متفاوتی که عدم تقارن ها دارند، انتخاب تکنیک جراحی نیاز به تجزیه و تحلیل های عمیق و مباحثه در طول مشاوره دارد.

وقتی شما یا کودکتان از بریس های ارتودنسی استفاده می کنید، حفظ سلامت دهان و دندان ها نیاز به تلاش بیشتری دارد. کاملاً واضح است که یافتن بهترین مسواک برای براکت ها، به منظور سالم نگه داشتن دندان ها و لثه ها در طول درمان کاملاً ایده آل است و هنگام انتخاب مسواک چند نکته وجود دارند که می توانید به دنبال آنها باشید.

خواه بریس های شما فلزی یا پلاستیکی شفاف باشند، براکت ها و سیم های کمانی می توانند ذرات غذا را خیلی راحت تر به دام بیندازند، و خطر تجمع باکتری ها را افزایش دهند. آکادمی دندانپزشکان کودکان آمریکا (AAPD) گزارش داده است که از هر پنج کودک بین 6 تا 11 ساله، حدود یکی در دندان های دائمی خود پوسیدگی داشته است. نیازی به گفتن نیست که حفره ها هنوز هم یکی از نگرانی های اصلی هستند، و استفاده از بریس ها باعث می شود توجه به مراقبت های دهانی حتی از اهمیت بیشتری نیز برخوردار شود.

مسواک مخصوص ارتودنسی

بریس های فلزی، که هنوز هم رایج ترین نوع بریس ها هستند، از سه جزء تشکیل شده اند: براکت ها، اتصال، و سیم کمانی. براکت ها با مواد چسبنده منسجم به دندان ها متصل می شوند، در حالی که یک سیم کمانی این براکت ها را به یکدیگر متصل می کند به گونه ای که آنها بتوانند به تدریج دندان های را به موقعیت بهتر و صاف و یکدست تری حرکت دهند. به خاطر داشته باشید که غذا می تواند بین سیم کمانی خود براکت ها گیر کند، بنابراین یک مسواک مؤثر برای بریس ها باید بتواند این رسوبات و ته مانده ها را بیرون بیاورد.

مسواکی با سری کوچک

بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی (AGD)، هیچ شاخص علمی فعلی وجود ندارد که نشان دهد یک مسواک برای رها شدن از شر پلاک های دندانی بهترین است. بلکه دقیق مسواک زدن مهمترین چیز است، خواه تحت درمان ارتودنسی باشید یا خیر. علاوه بر این، مسواکی انتخاب کنید که نیازهای خاص شما را برآورده سازد- در این حالت، بتواند به قسمت هایی وارد شود که به خاطر بریس ها دسترسی به آنها دشوار است. AGD توصیه می کند که سری مسواک شما “برای دسترسی راحت به همه منطقه های دهان شما، دندان ها و لثه ها” باید کوچکتر باشد. با به خاطر داشتن این نکته در ذهن، استفاده منظم از مسواک مناسب می تواند به شما کمک کند حاشیه های خط لثه خود را پاکسازی کنید، جاهایی که باکتری می تواند انباشته شود.

مسواکی نرم برای پیشگیری از حساسیت

بریس ها به خودی خود می توانند موجب بروز ناراحتی شوند، مخصوصاً هنگامی که آنها برای نخستین بار روی دندان ها قرار می گیرند، و نیز پس از تنظیمات ابزارهایی مانند اکسپندر. بنابراین، هنگام تصمیم گیری برای انتخاب یک مسواک برای بریس ها، محدود کردن ناراحتی و حساسیت درست به اندازه مسواک زدن صحیح مهم است. و بهترین مسواک ها ویژگی های مشترکی دارند:

• یک مسواک با دسته پهن. دسته با اندازه درست و مناسب می تواند به شما کمک کند مسواک را محکم تر در دست بگیرید. اگر در حال انتخاب یک مسواک برای کودک خود هستید، AAPD توصیه می کند که دسته باید تا حدی بزرگتر باشد تا به آنها اجازه دهد کنترل بیشتری روی هر ضربه مسواک داشته باشند.
• فرچه های پلاستیکی نرم. مسواک هایی که فرچه های سفت دارند می توانند موجب ساییدگی مینای دندان ها شوند و لثه هایی که به خاطر تنظیمات اخیر ارتودنتیک از قبل زخم شده اند، تشدید شوند. مسواک هایی که فرچه های نرم دارند می توانند در تمیز کردن به همان اندازه مؤثر باشند بدون آنکه هیچ آسیبی وارد کنند.
• فرچه هایی با سر گرد. انجمن بهداشت دندانپزشکی آمریکا (ADHA) نشان می دهد که فرچه هایی که سر گرد دارند بهتر می توانند از بافت های دهان در برابر آسیب محافظت کنند- که شامل همه بخش های دهان می شود.

همیشه روی مسواک زدن بچه ها نظارت داشته باشید

وقتی مسواکی با فرچه های نرم، سر گرد و دسته خوب پیدا کردید، باید مطمئن شوید که کودک کودک شما به درستی از آن استفاده می کند. برای کودکان مبتدی، روی مسواک زدن کودکان بین سنین 7 و 8 ساله نظارت داشته باشید تا مطمئن شوید آنها هنگام عادت کردن به بریس های خود، به درست مسواک زدن نیز عادت می کنند. البته، بد نیست کودکان کمی بزرگتر نیز چک شوند، وقتی استفاده از بریس ها را آغاز می کنند، و اگر خوب و درست مسواک زدند آنها را تأیید کنید.

نحوه درست مسواک زدن

دهان خود را باز کنید تا دندان های فک بالا و پایین خود را مسواک بزنید زیرا اگر تنها با دهان بسته مسواک بزنید تعدادی از دندان ها پوشش داده نخواهند شد و تمیز نخواهند شد.

سطوح خارجی دندان ها: اگر راست دست هستید، می توانید با دندان های مولر سمت راست قسمت گونه و از عقب به جلو شروع کنید و ادامه دهید تا سمت چپ، پس از آن دندان های سمت چپ فک پایین در مسیر ساعت گرد.

سطوح داخلی: با سطوح داخلی دندان ادامه دهید، وقتی به بخش جلویی رسیدید جایی که دهان باریک تر است، مسواک را عمودی نگهدارید تا دندان ها را یکی یکی تمیز کنید و اطمینان حاصل کنید که به لثه ها می رسید.

سطح جونده دندان های مولر: از حرکات دایره ای استفاده کنید تا اطمینان حاصل نمایید که به عمیق ترین نقاط دندان ها دست پیدا می کنید.

مسواک های بین دندانی

اگر ابزار ثابت ارتودنسی دارید (هم براکت های سنتی و هم براکت های پشت دندانی) مسواک زدن نقش حیاتی دارد. از مسواک های بین دندانی برای تمیز کردن بین دندان ها و سیم کمانی ارتودنسی استفاده کنید به شکلی که بخش های بین دندان ها تمیز شود.

هر بار که مسواک می زنید، استفاده از این نوع مسواک ضروری است. بله، درست هر بار! به استفاده از آن عادت کنید زیرا زمان زیادی نمی برد و به شما کمک می کند لثه های سالمی داشته باشید و بوی دهانتان خوب باشد.

استفاده از مسواک های برقی

مسواک های برقی با سر گرد نیز می توانند استفاده شوند، زیرا به خوبی به رعایت بهداشت دهان کمک می کنند. مسواک می لرزد بنابراین باید روی هر دندان چند ثانیه آن را نگه دارید تا بتواند از مزیت حرکت چرخنده آن بهره مند شود. فرچه ها ممکن است روی براکت ها و سیم ها گیر کنند بنابراین لازم است مرتب سر آن تعویض شود. از سطوح داخلی دندان ها متوجه خواهید شد که مسواک برقی دندان ها را بسیار صاف می کند.

توصیه می کنیم از مسواک های برقی تایمر دار استفاده کنید تا زمانی که برای تمیز کردن دندان ها می گذارید را کنترل کنید، و سنسور فشار بسیار مفید است و اگر به دندان ها و لثه های خود خیلی زیاد فشار وارد کنید به شما هشدار خواهد داد.