دی-کلسیفیکاسیون (از دست رفتن مواد معدنی از سطح دندان ها) به شکل ضایعات لکه ای سفید رنگ اغلب در بیماران تحت درمان ارتودنسی به صورت خطوط کوچک در امتداد دور تا دور براکت و در تعداد اندکی از بیماران به صورت دی- کلسیفیکاسیون بزرگ، با یا بدون حفره، ظاهر می شود. بهداشت نامناسب دهان اطراف ابزار باعث ایجاد پلاک pH در حالت استراحت می شود که ممکن است خواص ضد پوسیدگی بودن فلورایدتراپی را کاهش دهد. رعایت بهداشت دهان و دندان به بهترین شکل ممکن و استفاده روزانه از خمیر دندان حاوی فلوراید و دهانشویه ضروری است و اثر هم افزایی دارند (در کنار یکدیگر، تأثیر آنها افزایش می یابد). پیشرفت های اخیر تحقیقات در زمینه فلوراید نشان داده اند که عوامل فلوراید مانند فلوراید قلع و فلوراید تیتانیوم مخازنی را روی سطح دندان رسوب می کنند که ممکن است حتی در برابر pH پایین و چالش های پوسیدگی شدید مقاومت کنند.

دی کلسیفیکاسیون چیست؟

دی- کلسیفیکاسیون یا ایجاد ضایعه لکه سفید رنگ (WSL) روی سطح مینای دندان، تا حد زیادی مهم ترین اثر منفی ناشی از درمان با ابزار ارتودنسی ثابت است. افرادی که مال اکلوژن دارند اغلب به دلیل بی منظمی های دندان های آنها، محل های زیادی برای پنهان شدن ذرات و باکتری ها دارند. علاوه بر این، اتصالات باندینگ به سطح دندان ها باعث ایجاد مکان های مناسب پنهان شدن باکتری ها روی سطوحی می شود که عموماً مستعد پوسیدگی نیستند. بنابراین انجام کارهای بهداشتی دهان دشوارتر است و ممکن است رابطه بسیار قوی بین بهداشت دهان و بروز پوسیدگی را در بیماران ارتودنتیک نسبت به افرادی که تحت درمان ارتودنسی قرار نمی گیرند توضیح دهد.

بدیهی است که این مسئولیت ارتودنتیست ها است که از خطر دی کلسیفیکاسیون ها آگاه باشند و اقدامات احتیاطی را برای اجتناب یا محدود کردن گسترش آنها انجام دهند. فلوراید مهمترین عامل برای جلوگیری از دی کلسیفیکاسیون و ایجاد و پیشرفت ضایعات سفید رنگ است. ارتودنتیست برای آنکه بتواند از آماده سازی ها و فرایندهای اعمال فلوراید فعلی بهترین بهره را ببرد، باید با جنبه های اصلی مکانیسم عمل فلوراید و اصول پیشگیرانه فعلی آشنا باشد. در این مقاله ما به ارائه جدیدترین تحقیقات در مورد علل ایجاد ضایعات سفید رنگ روی دندان ها و نقش فلوراید در درمان ارتودنسی با ابزارهای ثابت می پردازیم.

درمان ارتودنسی و ایجاد ضایعات لکه سفید رنگ

در طول درمان

تعدادی از مطالعات به بررسی ارتباط بین درمان ارتودنسی با ابزارهای ثابت و ایجاد پوسیدگی پرداخته اند. برخی از مطالعات قبلی افزایش فراوانی پوسیدگی را با شیوع بیشتر پرکردن در افراد تحت درمان ارتودنسی نشان دادند، در حالی که تحقیقات جدیدتر چنین همبستگی را تأیید نکرده اند. با این حال، چندین گزارش افزایش بروز پوسیدگی زود هنگام مینای دندان (WSL) را در سطح لبی مینای دندان ها در طول درمان ارتودنسی نشان داده اند. تغییر در پراکندگی نور از سطح مینای متخلخل و کلسیم زدایی شده دلیل ظاهر سفید رنگ است. این ضایعات سفید رنگ به ندرت پیشرفت می کنند تا به حفره های قابل توجه تبدیل شوند و معمولاً در شاخص های DMFT/S (دندان های پوسیده، از دست رفته یا پر شده decayed, missing, or filled teeth) به عنوان پوسیدگی که به درمان ترمیمی نیاز دارد ثبت نمی شوند. مطالعاتی که در آنها دندان ها با استفاده از مقیاس های چشمی مورد بررسی قرار گرفته اند نشان داده اند که بیش از 50 درصد از افراد با استفاده از ابزارهای ارتودنسی ثابت ممکن است افزایش تعداد WSL ها را تجربه کنند.

در یک مطالعه حدود 50 درصد از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته بودند، و در طول درمان آنها یک یا چند WSL روی دندان های آنها ایجاد شده بود و 7/5 درصد از دندان ها تحت تأثیر قرار گرفته بودند. این رقم قابل مقایسه با یک گروه همسان از افرادی بود که تحت درمان ارتودنسی قرار نگرفته بودند که در آنها 11% WSL روی سطوح لبی آنها در همان دوره زمانی ایجاد شده بود و 4/0% از دندان ها تحت تأثیر قرار گرفته بودند. حتی با استفاده منظم از خمیر دندان حاوی فلوراید، ممکن است مینای دندان ها در اطراف اتصالات ارتودنسی حل شود، اما احتمالاً با سرعت کمتری.

محققان با استفاده از تکنیک های تشخیص پیشرفته تر مانند فلورسانس القا شده با نور کمّی (QLF)، مشاهده کردند که در 97% از همه افراد و به طور متوسط 30% از سطوح باکال در یک فرد تحت تأثیر قرار می گیرند. به طور متوسط ​​40 درصد سطوح دندان ها در مردان و 22 درصد در زنان دارای ضایعات لکه سفید بودند. این نشان می دهد که تقریباً در تمام بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی ثابت قرار می گیرند مینای سطح تغییر می کند. بنابراین اگر بیمار برنامه پیشگیری از پوسیدگی را رعایت نکند سطوح دندان ها بیشتر در معرض خطر ایجاد WSL هاب قابل مشاهده در طول درمان هستند.

ایجاد ضایعه سفید رنگ یک فرآیند بسیار سریع است. WSL های قابل مشاهده می توانند به صورت تجربی در غیاب فلوراید در عرض 4 هفته، یعنی در بازه زمانی بین یک جلسه معاینه بالینی و ملاقات بعدی، بوجود بیایند. به طور کلی، دندان های مولر اول، دندان های پیشین لترال فک بالا و دندان نیش فک پایین بیشترین دندان هایی هستند که تحت تأثیر WSL قرار می گیرند. در بیشتر موارد، ضایعات کوچک، و به نوارهای نازک اطراف پایه های براکت یا نواحی بین براکت ها و حاشیه لثه ها محدود هستند. در برخی از بیماران، ضایعه ممکن است گسترده باشد و به جدا شدن سریع باند نیاز داشته باشد، مگر اینکه رژیم های بهداشت دهان و فلوراید به طور دقیق رعایت شوند. همچنین اگر بیماران از اثرات مضر اتصال سست روی نگهدارنده آگاه نباشند، ضایعات پوسیدگی پس از جدا شدن براکت ها، در اطراف ریتینر باند شده، ممکن است به سرعت به ضایعات شدید تبدیل شوند.

آیا ضایعات پس از جدا شدن براکت ها از بین می روند؟

پاسخ این است که بسته به شدت ضایعات، تا حدودی ناپدید می شوند. مطالعات نشان داده اند که شیوع WSL ها روی سطوح لبی دندان های بیمارانی که قبلاً تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته اند و چند سال بعد از دیباندینگ براکت های آنها، بیشتر از افرادی است که تحت درمان قرار نگرفته اند. بررسی مجدد 40 نفر که در یک مطالعه بالینی تصادفی و کنترل شده روی تأثیر یک برنامه پیشگیری از پوسیدگی شرکت کرده بودند، 6 سال پس از جداسازی نشان داده شد که حدود 75 درصد از WSL های کوچک در طی آن دوره پسرفت کرده بودند. 25 درصد از شدیدترین ضایعات روی سطوح قابل مشاهده باقی ماندند. محتمل ترین دلیل این پسرفت، سایش سطح ناشی از مسواک زدن و غیره است تا رمینرالیزیشن (معدنی سازی مجدد سطح دندان ها).

مینای دندانی که مواد معدنی آن از بین رفته اند متخلخل است و ممکن است در نتیجه غذا و نوشیدنی لک شود. بهداشت ضعیف دهان در طول درمان ارتودنسی/ جراحی ارتوگناتیک منجر به ایجاد WSL های برجسته روی سطوح لبی می شود. سال پس از درمان WSL ها لکه می گیرند و تغییر رنگ می دهند.

مکانیسم های ایجاد ضایعات سفید رنگ در طول ارتودنسی روی دندان ها

ایجاد یک محیط پوسیدگی زا

محققان نشان دادند که ابزارهای ثابت ارتودنسی باعث افزایش سریع پلاک های دندانی می شوند. علاوه بر این، نشان دادند که پلاک در بیماران ارتودنسی نسبت به افرادی که تحت درمان ارتودنسی قرار نگرفته اند دارای pH کمتری است. پس از معرفی ابزارهای ارتودنسی، فلور باکتریایی پلاک به سرعت تغییر می کند. افزایش قابل توجه سطح پلاک و استرپتوکوک موتانس موجود در بزاق پس از قرار دادن ابزارهای ارتودنسی مشاهده شد. هم استرپتوکوک موتانس و هم لاکتوباسیل ها اغلب با ایجاد پوسیدگی همراه هستند. آنها باکتری های اسیدی هستند و در حضور کربوهیدرات های قابل تخمیر اسیدهای آلی تولید می کنند. ساکارز نقش خاصی در تشکیل پلاک دارد و باعث ایجاد پلاک پوسیدگی زا می شود. لاکتوباسیل ها به طور کلی با پیشرفت ضایعات پوسیدگی همراه هستند. سطوح بالای استرپتوکوک موتانس و لاکتوباسیل ها در پلاک نشان دهنده افزایش خطر پوسیدگی هستند. با این حال، ارتباط بین پوسیدگی و باکتری ها ساده نیست. تحقیقات نشان داده اند که پیش بینی ایجاد پوسیدگی بر اساس تعداد باکتری ها نامشخص و از اهمیت بالینی جزئی برخوردار است.

فلوراید و اثر ضد پوسیدگی آن

بی شک فلوراید مهمترین عامل پیشگیری از پوسیدگی است. برای سال ها تصور می شد که فلوراید باید در ساختار دندان گنجانده شود تا اثری پیشگیرانه بر حلالیت مواد معدنی دندان حاصل شود. تحقیقات نشان داده اند که این اثر بیش از حد برآورد شده است و مکانیسم به وجود فلوراید در فاز مایع فرآیند پوسیدگی مربوط می شود. سپس یون های فلوراید اثر بازدارنده ای روی دمینرالیزیشن دندان و اثر افزایشی روی معدنی سازی مجدد دارند. هنگامی که فلوراید موضعی اعمال می شود، یک ماده فلوراید-کلسیم مانند (CaF₂) در پلاک، روی سطح دندان (مینای دندان/ عاج) یا در ضایعات اولیه ایجاد می شود. CaF₂ به عنوان یک مخزن از یون های فلوراید برای آزاد شدن، هنگامی که pH در طول حمله پوسیدگی کاهش می یابد، عمل می کند. سرعت انحلال CaF₂ در pH های مختلف توسط فسفات و پروتئین ها کنترل می شود.

اهمیت pH روی اثر فلوراید

محققان pH در پلاک را در بیماران ارتودنسی پس از چالش ساکاروز مطالعه کردند. با استفاده از یک الکترود میکرولمسی، تغییرات pH در مکان های مختلف دندانی به جای استفاده از نمونه های پلاک ترکیبی قابل نظارت است. کمترین pH در شرایط استراحت و تخمیر در پلاک دندان های پیشین فک بالای باند شده مشاهده شد. در این مکان ها، pH می تواند تا 4 کاهش یابد. pH پایین در ناحیه قدامی فک بالا به احتمال زیاد به دلیل پاکسازی آهسته بزاق در این مکان است که امکان حفظ طولانی مدت اسیدها در پلاک را فراهم می کند. جالب توجه است که سطح کل فلوراید پلاک نیز در این مکان ها کمترین بود، که نشان دهنده رابطه مستقیم بین pH پلاک و فلوراید کل پلاک است. بر این اساس، به دلیل pH پایین، هر مخزن فلوراید به سرعت از بین می رود.

حد اثر فلوراید زمانی حاصل می شود که pH آنقدر پایین بیاید که حتی از محصول حلالیت فلوراپاتیت خالص نیز فراتر رود. این pH احتمالاً زیر 5/4 است. نشان داده شده است که باکتری های مرتبط با پوسیدگی (استرپتوکوک موتانس و لاکتوباسیل ها) ممکن است pH پلاک دندان را به کمتر از 5/4 کاهش دهند. در این pH پایین، فاز مایع پلاک نسبت به هیدروکسی آپاتیت و فلورآپاتیت کمتر اشباع خواهد شد و هیچ رسوب مجدد مواد معدنی از دست رفته (ریمینرالیزیشن) رخ نخواهد داد. این برای وضعیت بالینی بسیار مهم است. در پلاک های اسیدی قدیمی، فلوراید بیشتر لزوماً به دلیل pH پایین، محافظت بیشتری در برابر پیشرفت ضایعه ایجاد نمی کند. این از دست دادن فلوراید و اثر ضد پوسیدگی محدود فلوراید در pH پایین در پلاک، شاید یکی از دلایلی باشد که چرا WSL ها به طور مکرر روی دندان های پیشین فک بالای باند شده ایجاد می شوند. تحت چنین شرایطی، پاسخ دوز به فلوراید ممکن است آشکار نباشد. به عنوان مثال، فلوراید بیشتر ممکن است اثر بالینی بهتری نداشته باشد.

اثر پیشگیرانه فلوراید را می توان با استفاده از منحنی استفان نشان داد. پس از باندینگ، PH  در حال استراحت اندکی کاهش می یابد، اما بهداشت دهان و دندان ممکن است pH را بالاتر از نقطه بحرانی 5/4 نگه دارد و فلوراید با افزایش معدنی سازی مجدد و مهار دمینرالیزیشن از ایجاد ضایعات جلوگیری می کند. با بهداشت نامناسب دهان، در اطراف ابزار پلاک ایجاد می شود و pH در حالت استراحت ممکن است به حد اثر فلوراید در pH 5/4 برسد. طی یک حمله اسیدی، پوسیدگی و حتی فرسایش ایجاد می شود.

جنبه های بالینی مهمی که باید مورد توجه قرار گیرند

همکاری بیمار با بهداشت دهان و دندان خوب و فلورایدتراپی پیشگیرانه بسیار مهم است. با این حال، انواع مختلفی از طراحی ابزار وجود دارند که ممکن است خطر انباشته شدن پلاک را با وجود تلاش های خوب بهداشت دهان و دندان توسط بیمار افزایش دهد. طراحی های پیچیده ابزارهای ارتودنسی با حلقه ها، سیم های کمانی کمکی، فنرها، کویل ها و برخی اصلاح کننده های کلاس 2، مناطقی را ایجاد می کنند که تمیز کردن آنها با مهارت ها و تجهیزات عادی تقریباً غیرممکن است. همچنین مواد پیوندی اضافی در اطراف پایه اتصال، حفره هایی ایجاد می کنند که باکتری ها می توانند در آنجا تکثیر شوند. لیگاچورهای فولادی یا براکت های خود تنظیم شونده نسبت به لیگاچورهای الاستیک ترجیح داده می شوند.

فلورایدتراپی پیشگیرانه در طول درمان ارتودنسی

منطقی است که بین پیشگیری از ایجاد ضایعات پوسیدگی در طول درمان ارتودنسی و درمان ضایعات موجود در سطوح لبی در هنگام جداسازی تفاوت قائل شویم. از آنجا که فلوراید مهم ترین عامل در پیشگیری از پوسیدگی است، بیشترین تأکید روی اشکال مختلف فلورایدتراپی خواهد بود.

عوامل و برنامه های فلورایدتراپی فعلی

خمیر دندان حاوی فلوراید اساس پیشگیری از پوسیدگی است. اکثر خمیر دندان ها حاوی فلوراید سدیم، مونوفلوئوروفسفات، قلع فلوراید یا آمین فلوراید هستند. غلظت فلوراید ممکن است متفاوت باشد، اما حداکثر غلظت مجاز در جامعه اروپایی 15/0 درصد است. اثر دوز- پاسخ به فلوراید در خمیر دندان نشان داده شده است و غلظت فلوراید کمتر از 1/0 درصد نباید برای بیماران ارتودنسی توصیه شود.

احتمال ضد پوسیدگی بودن خمیر دندان های حاوی فلوراید به احتمال زیاد بیشتر از آن چیزی است که در مطالعات بالینی نشان داده شده است. این به دلیل تأثیر فلوراید روی معدنی سازی مجدد به عنوان تابعی از زمان است. علاوه بر این، همانطور که در بالا توضیح داده شد، اگر بهداشت دهان و دندان نیز بهبود یابد، اثر ضد پوسیدگی نیز به طور قابل توجهی بهبود می یابد. بنابراین رعایت بهداشت دهان و دندان در بیماران ارتودنسی که با ابزارهای ثابت درمان می شوند نسبت به افرادی که تحت درمان قرار نمی گیرند اهمیت بیشتری دارد.

محققان دریافتند که خمیر دندان ها قادر به جلوگیری از ایجاد ضایعات در بیماران معمولی ارتودنسی نیستند. بنابراین از بیماران ارتودنسی درخواست می شود که علاوه بر خمیر دندان حاوی فلوراید، از دهانشویه حاوی فلوراید (NaF 05/0 %) نیز روزانه استفاده کنند. مطالعات با استفاده از مدل های آزمایشی پوسیدگی ارتودنسی و مطالعات بالینی، اثر ضد پوسیدگی خوب دهانشویه های فلورایده را نشان داده اند.

شستشوی دهان با فلوراید به همکاری بیمار بستگی دارد. تحقیقات نشان دادند که کمتر از 15 درصد از بیماران ارتودنسی طبق درخواست، به صورت روزانه دهان خود را با فلوراید شستشو می دادند. از آنجا که ابزارهای ارتودنسی ثابت چالش پوسیدگی زایی بالایی را ایجاد می کنند، نیاز به مکمل های مداوم فلوراید مستقل از همکاری بیمار وجود دارد. بنابراین ممکن است مقداری فلوراید موضعی به شکل وارنیش، محلول یا ژل توصیه شود. هیچ تفاوت مشخصی در اثر پیشگیری از پوسیدگی این عوامل فلوراید غلیظ وجود ندارد. بنابراین، انتخاب روش به هزینه، راحتی، پذیرش بیمار و ایمنی بستگی دارد. ثابت شده است که استفاده از وارنیش فلوراید یک روش عملی و ایمن برای اعمال فلوراید است. با وارنیش های فلوراید، میزان قرار گرفتن در معرض فلوراید را می توان بهتر کنترل کرد و در مقایسه با محلول ها و ژل های معمولی، زمان کمتری برای نشستن روی صندلی نیاز است.

هیچ اثر پاسخ- دوز با عوامل فلوراید غلیظ آشکار نیست و مزایای استفاده مکرر به وضوح مشخص نشده اند. اگر فعالیت پوسیدگی با وجود استفاده منظم از خمیر دندان و اعمال فلوراید موضعی زیاد باقی بماند، روش های دیگری برای پیشگیری از پوسیدگی با هدف کاهش چالش (بهبود بهداشت دهان، ضد میکروب ها، عواملی که پوشش های مقاوم به اسید را رسوب می دهند) باید به جای افزایش سطح قرار گرفتن در معرض فلوراید، استفاده شوند.

بررسی سیستماتیک اثر ضد پوسیدگی فلوراید در ارتودنسی

اخیراً چندین بررسی سیستماتیک در مورد پیشگیری از پوسیدگی در بیماران ارتودنسی منتشر شده است. جای تعجب نیست که این بررسی ها برای پزشکان اهمیت عملی جزئی دارند. اگر پزشکان تنها بر نتایج بررسی های سیستماتیک یا به اصطلاح ارتودنسی مبتنی بر شواهد تکیه کنند، گزینه های درمان ارتودنسی بسیار محدود خواهند بود. دلیل آن این است که گنجاندن معیارهای مطالعات بالینی در این بررسی ها بسیار سخت گیرانه است و بیشتر متون منتشر شده، بویژه مطالعات مربوط به مکانیسم ها، ارزیابی نمی شوند. نتیجه گیری کلی از این بررسی های سیستماتیک این است که نمی توان توصیه کرد کدام آماده سازی ها یا برنامه های موضعی بیشترین تأثیر را روی کاهش کلسیفیکاسیون دارند. با این حال، در یک بررسی استفاده روزانه از دهانشویه فلورایده (NaF 0/05%) توصیه می شود. این بیش از 30 سال توسط ارتودنتیست های مختلف نیز توصیه شده بود.

پیشرفت های اخیر در استفاده پیشگیرانه از فلوراید

هیچ ارزیابی از سطح بهداشت دهان و تأثیر آن بر اثر فلوراید بر توسعه WSL در هیچ یک از مرورهای سیستماتیک ارائه نشده است. این بر خلاف این موضوع است که چالش اصلی که قبلاً ذکر شد، در بیماران ارتودنسی محدودیت اثر فلوراید در pH پایین پلاک مجاور ابزارهای ارتودنسی است. بنابراین تلاش های متعددی برای افزایش پتانسیل ضد پوسیدگی عوامل و فرایندهای فلورایدتراپی فعلی برای اهداف ارتودنسی انجام شده اند. مقدار CaF₂ روی مینا را می توان با pH پایین محلول فلوراید به میزان قابل توجهی افزایش داد. یک لایه پیوسته از ذرات کوچک CaF₂ تشکیل می شود که از مینای دندان در برابر اسید تا حد بیشتری محافظت می کند، زیرا CaF₂ کمتر از فلوراپاتیت قابل حل شدن است. یک محلول فلوراید اسیدی (pH»2) را می توان به راحتی از محلول فلوراید سدیم خنثی معمولی بدون افزودن فسفات تهیه کرد.

محلول های تترا فلوراید تیتانیوم همراه با ابزارهای ثابت ارتودنسی به طور قابل توجهی کارآمدتر از آماده سازی های معمولی، مانع توسعه ضایعات سفید رنگ می شوند. مکانیسم ضد پوسیدگی تترافلوراید تیتانیوم احتمالاً به دلیل پوشش سطحی لعاب- مانند نگهدارنده، غنی از تیتانیوم است که روی سطوح مینای درمان شده تشکیل شده است. در pH پایین، تیتانیوم با یک اتم اکسیژن از یک گروه فسفات که به طور متراکم روی سطوح مینای دندان پخش شده است، متصل می شود. به دنبال استفاده از محلول های آبی تترا فلوراید تیتانیوم، زنجیره های Ti-O-Ti-O روی سطح دندان تشکیل می شوند و تیتانیوم متصل به کووالانسی، سطح دندان را می پوشاند. بنابراین یک کمپلکس قوی بین ترکیبات تیتانیوم و هیدروکسی آپاتیت تشکیل می شود. مشخص شده است که این پوشش سطحی در برابر چالش ها حتی در شرایط قلیایی و اسیدی شدید مقاومت می کند.

فلوراید قلع علاوه بر اثر ضد پوسیدگی، اثر مهارکنندگی پلاک نیز دارد. یون قلع به جای یون فلوراید مسئول اثر مهار پلاک است. یون های قلع با اتصال به پلیمر فسفات لیپوتیکوئیک اسید موجود در سطح باکتری های گرم مثبت، در جذب باکتری های پلاک به مینای دندان اختلال ایجاد می کنند. فلوراید قلع همچنین در اسید زایی پلاک اختلال ایجاد می کند. این امکان وجود دارد که قلع متصل به سطوح باکتریایی نیز مانع عبور ساکاروز به داخل سلول شده و از تشکیل اسید جلوگیری کند. بنابراین، قلع فلوراید ممکن است اثرات مفیدی نه تنها در برابر پوسیدگی، بلکه در برابر بیماری های لثه ناشی از پلاک در طول درمان ارتودنسی داشته باشد.

مزایای فلوراید قلع اخیراً به دلیل اثر محافظتی آن از سطح مینای دندان در برابر اسیدهای قوی دوباره کشف شده است. به احتمال زیاد این اثر به جای یون فلوراید به یون قلع نسبت داده می شود، زیرا کمپلکس های قوی قلع به تشکیل شدن روی مینای دندان بعد از اعمال فلوراید قلع شناخته شده اند.

این قابلیت، امکان استفاده از فلوراید قلع در خمیر دندان ها و دهانشویه ها برای جلوگیری از فرسایش و کلسیم زدایی در ارتباط با درمان ارتودنسی را بوجود آورده است. در یک مطالعه بالینی تصادفی آینده نگر در بیماران ارتودنسی اثر بازدارندگی ترکیبی از خمیر دندان فلوراید/آمین فلوراید/دهانشویه در برابر کلسیفیکاسیون و خونریزی لثه نشان داده شد.

همچنین فلوراید همراه با مواد ضد میکروبی مانند کلرهگزیدین (CHX) در مدل پوسیدگی ارتودنسی در مقایسه با فلوراید معمولی، اثرات پوسیدگی بهبود یافته را نشان داده است. برای استفاده طولانی مدت بالینی، دهانشویه روزانه CHX، به دلیل تغییر رنگ مکرر دندان ها و زبان و طعم فلز توصیه نمی شود. وارنیش های CHX برای استفاده طولانی مدت معرفی شده اند و ممکن است چالش پوسیدگی زایی را به اندازه کافی کاهش دهند تا اثر فلوراید در WSL را افزایش دهند.

استفاده پیشگیرانه از فلوراید بعد از دیباندینگ

جدا کردن یا دیباندینگ ابزارهای ارتودنسی باعث کاهش یا از بین رفتن محیط پوسیدگی زا در سطوح لبی، بویژه در دندان های قدامی فک بالا می شود. با این حال، بسته به سیستم باندینگ مورد استفاده ممکن است در سطوح لبی دندان ها پس از جداسازی ابزار، بقایای رزین وجود داشته باشد. این نشان دهنده خطر بالقوه انباشته شدن پلاک در سطح لبی بعد از جدا شدن باند، بویژه در دندان های خلفی و فک پایین، جایی که براکت ها نزدیک به لبه لثه چسبانده شده اند. بنابراین اگر امکان انباشته شدن پلاک ایجاد شود، ضایعات در این مکان ها ممکن است پس از جدا شدن باند پیشرفت کنند. ارزیابی ضایعاتی که در طول درمان با ابزارهای ارتودنسی در محل های مختلف دندان ایجاد شده اند، نشان دهنده یک چالش بالینی است که آیا پلاک همچنان روی سطح انباشته می شود یا نه.

فلوراید و رمینرالیزیشن

به خوبی ثابت شده است که فلوراید سرعت اولیه معدنی سازی مجدد ضایعات اولیه مینا را افزایش می دهد و سپس روند پوسیدگی را کند می کند. این به دلیل واکنش فلوراید با مواد معدنی عمدتاً در سطح ضایعه است و منجر به احتباس ضایعه می شود. این ضایعات محبوس شده مادام العمر باقی می مانند، مانند WSL ها رنگ سفید را نشان می دهند، یا به دلیل جذب خارجی لکه ها ممکن است به رنگ های قهوه ای مایل به زرد یا تیره درآیند. این توسط داده های بالینی پشتیبانی می شود که در مناطقی با آب فلورایده و در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته اند چندین سال پس از جدا کردن ابزار، شیوع بالاتری از WSL ها را نشان می دهند. به نظر می رسد اینکه رمینرالیزیشن کامل ممکن است رخ دهد یا نه، به نوع ضایعه موجود مرتبط است. به نظر می رسد ضایعات اولیه نرم شده سطحی حتی بدون فلوراید به سرعت در بزاق دوباره معدنی می شوند.

محققان بیماران مبتلا به ضایعات مینای اولیه که در طول درمان ارتودنسی ایجاد شده بودند را به مدت 1 سال پس از جدا کردن ابزار دنبال کردند. این ضایعات به احتمال زیاد از نوع زیرسطحی بودند. روزانه از خمیر دندان حاوی فلوراید استفاده می شد. هیچ فلوراید موضعی اضافی استفاده نشد. تغییرات در مواد معدنی موجود در ضایعات، با استفاده از لیزر فلورسانس کمّی بررسی شد. در طول دوره 1 ساله مطالعه، تابش فلورسانس در ضایعات افزایش یافته و سطح ضایعات کاهش یافته است که نشان دهنده معدنی شدن مجدد است. بازیابی کامل مواد معدنی از دست رفته حاصل نشد.

از آنجا که مواد معدنی لزوماً مانند مینای معمولی رسوب نمی کنند، پراکندگی نور از ضایعه نیمه معدنی شده ممکن است به مینای معمولی دندان شبیه نباشد. عدم معدنی سازی کامل WSL، اخیراً در یک ارزیابی بالینی با استفاده از فلورسانس کمّی ناشی از نور سطوح مینای دندان 2 سال پس از درمان تأیید شد. شاید پسرفت ضایعات WSL به دنبال جدا شدن باند، همانطور که توسط برخی محققان گزارش شده است، عمدتاً به دلیل فرسایش سطحی به جای رسوب مجدد مواد معدنی باشد.

اسید اِچ کردن به منظور افزایش رمینرالیزیشن

پیشنهاد شده است که اسید اچ کردن WSL ها ممکن است تخلخل سطح و در نتیجه معدنی شدن مجدد را افزایش دهد. محققان WSL های درون مینای دندان را در شرایط آزمایشگاهی القا کردند و در طول زمان میزان رمینرالیزیشن را در ضایعات اِچ شده و بدون اِچ در حضور یا عدم حضور فلوراید بررسی کردند. میزان رمینرالیزیشن به صورت هفتگی به مدت 12 هفته با استفاده از روش فلورسانس القا شده با نور کمّی اندازه گیری شد.

مشخصات معدنی بافت مجدداً معدنی شده با میکرورادیوگرافی عرضی و توپوگرافی لایه سطحی با میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد بررسی قرار گرفت. صرف نظر از درمان های انجام شده، ضایعات قابل توجهی در پایان آزمایش ادامه یافتند. میزان رمینرالیزیشن بین گروه ها در چند هفته اول آزمایش به طور قابل توجهی متفاوت بود. مینای اِچ شده کاهش بارزتر ضایعات را نسبت به مینای بدون اِچ شدن نشان می دهد، بخصوص در غیاب فلوراید. بعداً روند معدنی سازی مجدد برای همه گروه ها کند شد و در پایان آزمایش هیچ تفاوت معنا داری برای هیچ یک از درمان ها پیدا شد. ضایعات اِچ شده ساختار متخلخل لایه سطحی خود را حتی پس از یک دوره طولانی مدت معدنی سازی مجدد در شرایط آزمایشگاهی حفظ کردند. لازم به ذکر است که رمینرالیزیشن در شرایط آزمایشگاهی سریع تر از رمینرالیزیشن در داخل بدن انجام می شود.

نتیجه گیری و توصیه های بالینی

بدون شک، کلسیفیکاسیون مینای دندان یک مشکل بالینی عمده در درمان با ابزارهای ارتودنسی ثابت است. جلوگیری از ایجاد ضایعات پوسیدگی در طول درمان بسیار مهم است. هنگامی که ضایعات ایجاد می شوند، بویژه ضایعات زیرسطحی بزرگتر، دستیابی به رمینرالیزیشن کامل بسیار دشوار یا حتی غیر ممکن است.

فلوراید این ضایعات را متوقف می کند، اما در زمان مناسب ممکن است تغییر رنگ دهند. این یک پیشرفت نامطلوب است و ممکن است اثر زیبایی مفید درمان ارتودنسی را به طور کلی کاهش دهد. فلوراید قوی ترین عامل ضد پوشیدگی موجود است که می تواند از ایجاد ضایعات جلوگیری کند. تمام بیماران ارتودنسی باید به صورت روزانه با خمیر دندان حاوی فلوراید مسواک بزنند. استفاده روزانه از دهانشویه حاوی فلوراید نیز توصیه می شود.

بهداشت دهان و دندان به بهترین شکل ممکن در اطراف ابزارها برای بدست آوردن اثر کامل فلوراید ضروری است، زیرا چالش پوسیدگی زایی بسیار بالاتر و pH پلاک کمتر از افرادی است که ابزارهای ارتودنسی ثابت دریافت نکرده اند. فلوراید موضعی به شکل محلول، وارنیش یا ژل باید به طور منظم در اطراف براکت ها اعمال شود. فرمول های جدیدتر، ناشی از یافته های فعلی مکانیسم های فلوراید در پیشگیری از پوسیدگی، یا فلوراید در ترکیب با عوامل ضد میکروبی، ممکن است نتایج بالینی را در مقایسه با استفاده از آماده سازی های فلورایدی که در حال حاضر استفاده می شوند، بهبود بخشد. عواملی که باعث ایجاد ضایعات مقاوم در برابر اسید روی سطح مینای دندان مجاور ابزار می شوند ممکن است تقریباً به طور کامل از ایجاد ضایعه جلوگیری کنند و باید موضوع تحقیقات بیشتر باشد.

از آتل ها یا اسپلینت های دندانی که برای هر بیمار به صورت سفارشی ساخته شده اند، برای درمان های زیبایی، ارتودنسی یا برای درمان مشکلات فک استفاده می شود. اخیراً آنها در بازار بیشتر موجود شده اند. محبوبیت آتل های دهان در حال افزایش است و به عنوان ابزاری کاربردی و مجزا برجسته می شوند که در درمان مشکلات متعدد به افراد کمک می کنند. بیایید انواع مختلف اسپلینت های دندانی موجود و نحوه عملکرد آنها را بررسی کنیم.

اسپلینت دندان برای چیست؟

به طور کلی می توان گفت که اسپلینت های دندانی نوعی ابزار دندانپزشکی متحرک هستند که از مواد پلاستیکی شفاف ساخته شده اند. آنها ابزارهای شفاف و متحرکی هستند که به صورت سفارشی ساخته می شوند تا کاملاً با دندان های هر بیمار سازگار شوند. بسته به هدفی که اسپلینت برای دندان های شما انجام می دهد، ضخامت و ساخت آنها ممکن است متفاوت باشد.

اسپلینت دندان برای چه مواردی کاربرد دارند؟

بسته به نیاز هر بیمار، از اسپلینت های دندانی برای موارد مختلفی استفاده می شود. اسپلینت های دندان های شما می توانند مشکلات بایت را برطرف کنند، دندان ها را همراستا کنند یا حتی با افزودن محصولات سفید کننده به دندان ها به سفید شدن دندان ها کمک کنند.

انواع اسپلینت های دندانی

اسپلینت های دندانی بسته به کاربرد آنها انواع مختلفی دارند، از جمله:

اسپلینت های ضد خروپف

اسپلینت های ضد خروپف در شب استفاده می شوند و با چند میلی متر حرکت دادن فک به سمت جلو عمل می کنند تا از ایجاد صداهای مزاحم در شب جلوگیری کنند.

اسپلینت اکلوزال برای دندان قروچه

دندان قروچه یک وضعیت پزشکی است و می تواند هم کودکان و هم افراد بزرگسال را درگیر کند. در دندان قروچه، بیمار آگاهانه یا ناخودآگاه دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهد یا به هم می ساید و حتی در هنگام خواب نیز بارها این کار را تکرار می کند. بدیهی است که این امر می تواند موجب بروز مشکلات دندانی مختلفی مانند ساییدگی مینای دندان، شکستگی دندان ها و کلیک کردن مفصل TMJ ایجاد کند. این می تواند منجر به نیاز به مراقبت های دندانی پر هزینه مانند روکش ها، وینرها، درمان های ریشه یا کشیدن دندان در موارد بدتر شود که توسط دندانپزشک عمومی شما انجام می شوند. اگر مشکل اصلی قبل از ترمیم دندان تشخیص داده نشود و اصلاح نشود، ممکن است سرمایه‌گذاری شما به خطر بیفتد و نتواند درد و ناراحتی را برطرف کند.

ساییدن یا فشردن مزمن فک به دلیل دیپ بایت، کراس بایت، بایت لبه به لبه یا سایر ناهماهنگی های فک به دلیل فشار مداوم بر روی فک می تواند باعث ایجاد درد نه تنها در فک، بلکه در ناحیه صورت، گوش ها و گردن، مفصل فکی- گیجگاهی TMJ و عضلات اطراف آن نیز شود. سایر علائم عبارتند از کلیک کردن یا قفل شدن مفصل فک، سردرد و صدای زنگ در گوش.

اسپلینت های اکلوزال برای دندان قروچه، عملکردی کاملاً پزشکی دارند، و برای درمان مشکلات فک و همچنین مشکلات مربوط به مفاصل و عضلات فکی- گیجگاهی (به نام TMJ) استفاده می شوند. اسپلینت های اکلوزال بیش از همه توسط بیمارانی استفاده می شوند که از دندان قروچه یا براکسیسم رنج می برند.

این اسپلینت ها برای دندان قروچه از پلاستیک یا رزین ساخته شده اند و معمولاً در شب استفاده می شوند. آنها معمولاً بزرگتر از سایر ابزارهای مشابه هستند. ضخامت آنها به آنها این امکان را فراهم می کند تا دندان های بالا و پایین را به اندازه کافی از هم جدا نگه دارند تا عضلات فک را شل کنند.

اسپلینت های اکلوزال همچنین از ساییدن دندان ها روی یکدیگر در هنگام خواب جلوگیری می کنند که در نهایت باعث ساییدگی و بروز سایر مشکلات دندانی می شود. گرچه آنها به عنوان اسپلینت خواب شناخته می شوند، بعداً خواهیم دید، آنها تنها مواردی نیستند که فقط در شب استفاده می شوند.

اسپلینت سفید کننده دندان

اسپلینت های سفید کننده دندان، که بیشتر تحت عنوان قالب های سفید کننده دندان شناخته می شوند، احتمالاً پرمصرف ترین اسپلینت هستند. بسته به محصول مورد استفاده، آنها به مدت چند دقیقه یا چند ساعت در روز با ژل سفید کننده استفاده می شوند. برای درمان ایمن، مهم است که محصول سفید کننده توسط دندانپزشک و پس از آنالیز دقیق هر بیمار تجویز شود. بسته به رنگ مینای دندان و نتیجه مورد نظر، متخصص برای جلوگیری از آسیب رساندن به دندان، ژل خاصی را تجویز خواهد کرد و همچنین تمام جزئیات استفاده از آن را برای بیمار توضیح می دهد.

اسپلینت های ارتودنسی

این اسپلینت های دندانی که بیشتر به عنوان الاینر شناخته می شوند، انقلابی در بازار ارتودنسی هستند، که مشکلات دندانی را اصلاح کرده و درمانی کاملا ًنامرئی را ارائه می دهند. این ابزارهای متحرک که بسته به مورد هر 7 تا 15 روز یک مرتبه تعویض می شوند تا لبخند مورد نظر بدست آید.

اسپلینت های ارتودنسی همیشه باید در چارچوب درمان تحت نظارت یک متخصص استفاده شوند. آنها پس از معاینه دقیق بیمار و آزمایش اولیه برای تعیین آمادگی بیمار برای شروع درمان تجویز می شوند. این نکات برای جلوگیری از بروز خطرات ناشی از ارتودنسی خانگی و درمان با اسپلینت های ارتودنسی بدون نظارت پزشکی بسیار مهم هستند.

اسپلینت های نگهدارنده

گزینه آخر، اسپلینت های نگهدارنده هستند که به عنوان نگهدارنده یا محافظ دندان شبانه نیز شناخته می شوند، بعد از اتمام درمان ارتودنسی استفاده می شوند تا لبخند را کاملاً هماهنگ نگه دارند. دندان ها در طول سال ها حرکت می کنند، حتی پس از استفاده از بریس ها. از این رو به ادامه استفاده از ابزار نگهدارنده برای حفظ نتایج نیاز است. آنها عمدتاً در شب استفاده می شوند و برای حفظ عملکرد خود باید مرتباً تعویض شوند.

نحوه تمیز کردن اسپلینت دندان

اگر به این فکر می کنید که یک اسپلینت دندانی را چگونه تمیز کنید، متوجه خواهید شد که در واقع بسیار ساده است. اسپلینت ها را قبل از گذاشتن داخل دهان بعد از مسواک زدن، باید با آب سرد و صابون ملایم شستشو داد. توانایی بیرون آوردن اسپلینت دندان برای تمیز کردن، این امکان را برای بیماران فراهم می کند که درمان بهداشتی تری داشته باشند.

همچنین می توانیم از پاک کننده های پروتزهای مصنوعی دندانی مانند قرص هایی که در آب حل می شوند استفاده کنیم. فقط باید اسپلینت ها را با قرص در یک لیوان آب قرار دهید و حدود 20 دقیقه در آنجا بگذارید تا مطمئن شوید که کاملاً تمیز شده اند.

اسپلینت ها و نگهدارنده های ارتودنتیک

مأموریت ما ارائه درمان با اسپلینت ها و نگهدارنده های ارتودنسی با بهترین نسبت قیمت و کیفیت می باشد. به همین دلیل است که ما الاینرهای متحرک و نامرئی ارتودنسی متناسب با هر مورد و همچنین نگهدارنده ها را ارائه می دهیم تا بتوانید لبخند کامل خود را برای همیشه حفظ کنید.

ما با اسپلینت های دهانی متحرک و نامرئی را برای همراستا کردن دندان ها و درمان مشکلات بایت کار می کنیم. درمان های ما مخصوص به هر بیمار و بر اساس تشخیص دقیق توسط ارتودنتیست ارائه می شوند. به این ترتیب می توانیم درمانی را ارائه دهیم که به بهترین وجه با نیازهای شما و پیچیدگی مورد شما مطابقت داشته باشد. در پایان درمان، برای صاف نگه داشتن دندان های خود باید از اسپلینت های شبانه استفاده کنید.

برای اولین مشاوره با ما تماس بگیرید!

اگر می خواهید درمان ارتودنسی خود را شروع کنید و لبخندی چشم نواز به نمایش بگذارید، یا اگر می خواهید نتایج درمان خود را با نگهدارنده ها حفظ کنید، می توانید با ما تماس بگیرید تا در نزدیکترین زمان ممکن نوبت بگیرید. با ما تماس بگیرید و ما به تمام پرسش های شما پاسخ خواهیم داد!

پرسش های متداول در مورد اسپلینت های دندانی

اگر اسپلینت دندان خیلی سفت باشد چه باید کرد؟

با اسپلینت های ارتودنسی و بعد از ارتودنسی، طبیعی است که در ابتدا احساس کنید کمی فشار بیشتری به دندان های شما وارد می شود. بنابراین، مهم است تا جایی که ممکن است که آنها را استفاده کنید تا با دندان های شما سازگار شوند. اما در مورد آتل دندان قروچه، پس از 2 روز استفاده از آن، نباید فشاری احساس شود. اگر این اتفاق رخ دهد، ممکن است که نصب ضعیفی داشته باشد، بنابراین باید برای نصب مجدد آن به متخصص مراجعه کنید. از سوی دیگر، اسپلینت هایی که برای سفید کردن دندان استفاده می شوند، به هیچ وجه نباید باعث ایجاد درد شوند، زیرا به اندازه آتل های قبلی سفت نمی شوند.

اگر اسپلینت دندانی نامناسب قرار بگیرند چه باید کرد؟

اگر اسپلینت دندانی تجویز شده به درستی جای نمی گیرد، باید به دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی خود مراجعه کنید تا آنها بتوانند آن را تنظیم کنند یا به شما بگویند که چگونه ادامه دهید.

آیا اسپلینت دندان درد دارد؟

با آتل های دندانی ممکن است فشاری احساس کنید، اما معمولاً باعث بروز درد نمی شوند. اگر به هر دلیلی درد احساس کردید باید برای بررسی اسپلینت دندان به متخصص مراجعه کنید.

ماندگاری اسپلینت دندان چقدر است؟

به نوع اسپلینت بستگی دارد. اسپلینت های ارتودنسی معمولاً هر هفته یا هر دو هفته یک مرتبه و اسپلینت های ریتینر هر 6 یا 9 ماه یک مرتبه تعویض می شوند، مانند اسپلینت های دندان قروچه، که معمولاً حدود 2 یا 3 سال دوام می آورند، در حالی که اسپلینت های سفید کننده تا زمانی که درمان طول می کشد می توان از آنها استفاده کرد.

صاف و همراستا بودن دندان های شما می تواند به روش های مختلف روی شما تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، تراز دندان های شما روی ظاهر لبخند شما تأثیر می گذارد. دندان های صاف تر جذاب تر به نظر می رسند. هم ترازی دندان های شما از نظر عملکرد و طول عمر بایت نیز شما را تحت تأثیر قرار می دهد. دندان هایی که به درستی همراستا شده اند به طور یکنواخت به یکدیگر می رسند و این امکان را برای شما فراهم می کنند تا عمل جویدن را به طور مؤثر انجام دهید. هنگامی که بایت شما در یک راستا باشد، از فرسایش زود هنگام دندان ها نیز جلوگیری می کند. در نهایت، دندان های صاف تر راحت تر نیز تمیز می شوند. برای صاف و یکدست کردن لبخند خود، این موضوع مطرح می شود که به چه سطحی از درمان ارتودنسی نیاز دارید.

بریس های ارتودنسی تغییرات عمده ای در بایت شما ایجاد می کنند.

بریس های ارتودنسی از براکت ها و سیم هایی تشکیل شده اند که فشار ثابتی را به دندان های شما وارد می کنند. این سیستم براکت ها، سیم ها و رابر بندها، به مرور زمان به دندان های شما فشار وارد می کنند و آنها را به راستای مناسب می کشد. این درمان برای موارد عمده ناهماهنگی بایت، یا دندان هایی که به صورت استثنایی کج هستند ایده آل است. با استفاده از این روش می توان دندان های فشرده را نیز از یکدیگر جدا کرد. معمولاً یک تا دو سال طول می کشد تا بریس های ارتودنسی بایت شما را هماهنگ کنند، بنابراین تعهد بزرگی هستند. اگر دندان های شما به طور قابل توجهی نامرتب هستند، احتمالاً این گزینه برای شما مناسب است.

الاینرهای نامرئی می توانند موارد جزئی تر را تنظیم کنند.

ممکن است قبلاً محصولات الاینر نامرئی را دیده باشید. آنها الاینرهای پلاستیکی شفافی هستند که دندان های شما را صاف می کنند. این محصول اغلب ترجیح داده می شود زیرا محافظه کارانه است و وجود آنها در عکس ها قابل مشاهده نیست. علاوه بر این، الاینرهای نامرئی قابل جابجایی یا متحرک هستند، بنابراین می توانید آنها را برای غذا خوردن از دهان بیرون بیاورید، دندان های خود را تمیز کنید و خود الاینرها را نیز تمیز کنید. این باعث می شود آنها نسبت به بریس های سنتی کمتر دست و پا گیر باشند. الاینرهای نامرئی برای ایجاد تنظیمات جزئی در صاف شدن دندان های شما عالی هستند، اما برای موارد عمده تنظیم مجدد دندان ها و بایت کار نمی کنند.

تنظیمات زیبایی را می توان با سرعت بیشتری انجام داد.

اگر دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی شما تشخیص دادند که شما یک مشکل ناهماهنگی دارید که باید با بریس درمان شود، باید این کار را انجام دهید. جلوگیری از فرسایش بیشتر دندان ها ایده خوبی برای آینده سلامت دهان و دندان های شما است. با این حال، اگر مشکلات شما بیشتر جنبه زیبایی داشته باشند، راه حل های برای یکدست کردن دندان ها وجود دارند که می توانند سریع تر عمل کنند. روش های سریع نوعی درمان ارتودنسی هستند که روی کانتور و ظاهر لبخند تمرکز دارند. با انجام تنظیمات کوچک در همراستایی دندان ها، می توان لبخند را با یک جدول زمانی درمانی که متناسب با سبک زندگی بیمار باشد، بهبود بخشید.

ترمیم های زیبایی راهکاری برای مشکلات غیر ارتودنتیک

گاهی اوقات بیماران علاوه بر مشکلات ارتودنتیک از مشکلات زیبایی دندان ها نیز رنج می برند. در چنین مواردی، اگر مشکل اتودنتیک جزئی باشد و بیمار برای دستیابی به نتایج نهایی عجله داشته باشد، با کمک دندانپزشکی زیبایی می توان خواسته او را برآورده کرد. این درمان ها اگر به درستی انجام شوند، هم تغییرات زیبایی در لبخند ایجاد می کنند و هم جوانی را برای آن به ارمغان می آورند، دندان های فرسوده یا لب پر شده را ترمیم می کنند و سلامت دهان و دندان های شما را بهبود می بخشند. دندانپزشکی زیبایی برای مسائل دندانی بهترین گزینه هستند که نیاز به توجه فوری دارند. دندانپزشکی زیبایی ثابت کرده است که از ترمیم دندان های شکسته یا لب پر شده گرفته تا ترمیم، تغییر شکل یا سفید کردن یا تغییر شکل دندان ها و حل لکه های عمقی، برای سلامت دهان بسیار مفید است. با این حال، گاهی اوقات دندانپزشکی زیبایی روی مشکلات اصلی دندان های شما تأثیر نمی گذارد.

برای کودکانی که فک های آنها هنوز در حال رشد است بریس ها انتخاب بهتری خواهند بود توصیه می شود زیرا دندان ها هنوز در حال بیرون آمدن هستند.

آیا به بریس ها نیاز داریم یا دندانپزشکی زیبایی؟

پاسخ این پرسش به شرایط شما بستگی دارد. اگر نسبت به دندان های خود حساس هستید و می خواهید لبخند خود را بهبود ببخشید، بریس ها یک روش درمانی عالی هستند اما درمان های دندانپزشکی زیبایی می توانند به مشکلات ظاهر دندان ها کمک کنند. اما اگر مشکل دندانی دارید که برای بهبود سلامت دهان و دندان ها باید اصلاح شود، باید به متخصص ارتودنسی مراجعه کنید.

صرف نظر از دلیل شما برای در نظر گرفتن بریس ها، ضروری است که با یک متخصص ارتودنسی واجد شرایط مشورت کنید تا متوجه شوید که آیا آنها انتخاب مناسبی برای شما هستند یا خیر.

در چه صورتی از بریس ها استفاده نمی شود؟

عوارض جانبی و خطرات مرتبط با بریس های دندانی به نوع بریس های شما و شدت مشکل شما بستگی دارد. افرادی که به فلز حساسیت دارند احتمالاً دچار کهیر یا بثورات می شوند. استفاده از بریس ها باعث بدتر شدن بیماری لثه می شود زیرا سیم و براکت ها لثه ها را تحریک می کنند. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن نامنظم می توانند منجر به پوسیدگی دندان شوند.

در افرادی که مستعد بروز این مشکلات هستند گزینه های دیگر مانند بریس های اینویزیلاین یا درمان های دیگر توصیه می شوند.

اینویزیلاین یک جایگزین محبوب برای بریس های فلزی سنتی برای همراستا کردن دندان ها است. این روش به طور کلی چندان پیچیده نیست و هیچ بخشی از آن به استفاده از براکت یا سیم نیاز ندارد. با این حال، برای همه مناسب نیست، اما برای افرادی که فقط به اصلاح محدود دندان های خود نیاز دارند، مانند ناهماهنگی خفیف تا متوسط، اوربایت یا آندربایت ایده آل است.

درمان های ارتودنسی مانند بریس یا اینویزیلاین با ایجاد تغییرات در استخوان اطراف دندان، می توانند دندان های شما را جابجا کنند. بعد از اینکه بریس های شما برداشته می شوند، ممکن است متوجه شوید که استخوان جدید تشکیل شده در اطراف دندان هنوز به طور کامل سفت نشده است، که ممکن است باعث سستی جزئی شود.

در این مقاله، بررسی خواهیم کرد که آیا ممکن است با اینویزیلاین دندان های شما لق شوند یا خیر.

اینویزیلاین چگونه عمل می کند؟

اینویزیلاین و سایر بریس های الاینر شفاف، روشی تقریباً غیرقابل تشخیص برای صاف کردن دندان های کج هستند.الاینرهای شفاف همه دندان ها را به طور کامل پوشش می دهند. ارتودنتیست شما با یک تکنسین لابراتوار ارتودنسی همکاری می کند تا حرکات خاص دندان ها که برای رسیدن به نتیجه مطلوب باید انجام شوند را ترسیم کند. این حرکات توسط الاینرهای واقعی با حرکات تدریجی ​​ایجاد می شوند، به گونه ای که هر الاینر در هر بار دندان را تقریباً نیم میلی متر حرکت می دهد.

هنگامی که یک بیمار الاینرها را روی دندان های خود قرار می دهد، الاینرها در یک مقدار و جهت از پیش تعیین شده به هر دندان نیروی فشار ایجاد می کنند. این نیرو به منظور صاف کردن دندان های بیمار در نظر گرفته شده اند. نیروی هل دادن همان فشاری را اعمال می کند که سلول های استخوانی لازم برای تجزیه استخوان و بازسازی آن را فعال می کند. این روند امکان حرکت دندان ها را فراهم می کند.

بریس های سنتی و الاینرهای شفاف به روش های بسیار متفاوتی به دندان ها فشار وارد می کنند. با وجود این تفاوت ها، نتیجه یکسان است: حرکت منظم دندان ها.

چرا دندان های شما در طول درمان اینویزیلاین لق می شوند؟

اگر حرکت دندان های شما قابل توجه است یا باعث نگرانی شما شده است، باید با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود صحبت کنید. همیشه جانب احتیاط را نگهداشتن بهتر از پشیمانی است! با این حال، زمانی که درمان ارتودنسی با اینویزیلاین دندان ها را به موقعیت صحیح جدید خود جابجا می کند، معمولاً دندان ها کمی لق می شوند.

برای درک حرکت دندان ها باید مقداری دانش در زمینه آناتومی دندان ها و فک ها داشت. استخوان آلوئولار نوع مهمی از استخوان است که هم در فک بالا و هم در فک پایین یافت می شود. استخوان آلوئولار نقش محکم نگه داشتن دندان ها درون فک ها و پشتیبانی از فشارهایی را ایفا می کند که هنگام جویدن وارد می شوند. الیاف پریودنتال یک بافت همبند نازک است که ریشه های دندان را به استخوان آلوئولار متصل می کند.

برای اینکه دهان وظایف خود را به درستی انجام دهد، الیاف لیگامان پریودنتال باید به استخوان و دندان ها متصل باشد. هنگامی که دندان ها حرکت می کنند، تغییراتی در استخوان اطراف ریشه دندان ها ایجاد می شود. این تغییرات باید در حالی ایجاد شوند که سلامت رباط رابط حفظ شود. به عنوان بخشی از فرآیند، دندان ها داخل استخوان حرکت داده می شوند.

ما برای رسیدن به این هدف به سلول های کوچکی تکیه می کنیم که استخوان را تخریب و سپس بازسازی می کنند. برای مثال، تصور کنید که یک دندان دارای یک ریشه سالم است که به یک الیاف سالم متصل است که آن نیز به یک استخوان سالم متصل است. از آنجا که یک استخوان در مسیر حرکت آن دندان وجود دارد، ما باید سلول هایی را فعال کنیم که در جهتی که دندان می رود استخوان را برمی دارند تا این حرکت ممکن شود.

از آنجا که ریشه دندان در جهت خاصی جابجا می شود، مهم است که در محل جدید آن، پشت دندان شکافی ایجاد نکنیم. در دو طرف دندان باید استخوان های سالمی در اطراف آن داشته باشیم. در سمت دندانی که از آن دور می شویم، باید سلول های استخوان ساز را نیز تحریک کنیم.

فعال سازی همه این سلول ها کاری نیست که ارتودنتیست انجام دهد؛ بلکه یک فرآیند طبیعی است که بدن در واکنش به فشاری که به دندان ها وارد می شود طی می کند. مقدار فشار اعمال شده، علاوه بر جهت آن، برای روند حرکت دندان اهمیت حیاتی دارد. اگر نیروی فشار بیش از حد بزرگ باشد یا در زاویه نادرست اعمال شود، ممکن است آسیب رخ دهد.

به همین دلیل، ما باید واکنش بدن خود به نیروهای کوچک اما ثابتی که ابزارهای ارتودنسی به دندان های ما وارد می کنند را تحسین کنیم. هنگامی که دندان های ما تحت چنین فشار ثابتی قرار می گیرند، شروع به سست شدن درون “حفره” خود می کنند، که سپس این امکان را برای آنها فراهم می کند که تا زمانی که درمان ارتودنسی به نتیجه مطلوب برسد، حرکت کرده و بچرخند.

پرسش های متداول در مورد درمان ارتودنسی با اینویزیلاین

آیا تکان خوردن دندان ها با اینویزیلاین طبیعی است؟

زمانی که برای اولین بار از الاینرهای اینویزیلاین استفاده می کنید، احساس لغزش و لق شدن دندان های شما طبیعی است. علت این است که الاینرها دندان های شما را به موقعیت های کمی جدیدتر و مستقیم تغییر می دهند. به مرور زمان، همانطور که دندان های شما در یک راستا قرار می گیرند، لقی آن برطرف می شود. در این میان حتماً به طور مرتب مسواک بزنید و نخ دندان بکشید تا دندان ها و لثه های خود را سالم نگهدارید.

اگر لغزش دندان ها باعث نگرانی شما می شود، باید با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود مشورت کنید.

اگر دندان هایم لق شدند، چه کاری باید انجام دهم؟

اگر احساس می کنید دندان های شما لق شده اند، چند کار وجود دارند که می توانید برای ایجاد آرامش انجام دهید. بسته به شدت این لق شدگی، بیماران در حالی که دندان هایشان لق هستند، باید غذاهای نرم تری بخورند. همچنین تعدادی از داروهای بدون نسخه وجود دارند که می توانند به آرامش جزئی شما کمک کند. با این حال، اگر این احساس ادامه یافت یا بدتر شد، بهتر است در اسرع وقت با ارتودنتیست یا دندانپزشک مشورت کنید.

با در نظر گرفتن اینویزیلاین برای اصلاح لبخند، مهم است که بدانید در طول درمان اغلب دندان ها لق می شوند. به همین دلیل بسیار مهم است که با یک ارتودنتیست با تجربه مشورت کنید، که بتواند به شما کمک کند بهترین تصمیم را برای موقعیت منحصر به فرد خود بگیرید. آنها می خواهند همه بیماران لبخندی زیبا و سالم داشته باشند که تا پایان عمر ماندگار باشد، و مراقبت های با کیفیتی ارائه می دهند که نیازهای فردی بیمار را برآورده می کند. همین امروز با یک ارتودنتیست تماس بگیرید تا یک جلسه مشاوره را تعیین کنید و ببینید چگونه اینویزیلاین می تواند بدون بریس های سنتی به صاف کردن دندان های شما کمک کند.

ارتودنسی، قدیمی ترین شاخه تخصصی دندانپزشکی است که با درمان مال اکلوژن دندانی و اسکلتی ارتباط دارد. گرچه علت مال اکلوژن چند عاملی است، اما ژن ها علاوه بر نقش داشتن در مکانیسم حرکت دندان ها و پیامدهای ناخواسته ای مانند تحلیل خارجی ریشه در پی درمان ارتودنسی، روی این موضوع نیز تأثیر دارند. این ارتباط کوتاه موضوع را روی نقش ژن در شرایط مختلف متمرکز خواهد کرد که تأثیر مهمی روی علت مال اکلوژن یا مکانیسمی دارد که توسط آن حرکت دندان رخ می دهد.

 

آیا مشکلات ارتودنتیک می توانند ژنتیکی باشند؟

ما اغلب عباراتی را می شنویم که به ژنتیکی مربوط است که از والدین ما به ما منتقل شده است. چیزهایی مانند ” چشمان او به مادرش رفته اند” یا ” بینی او شبیه پدرش است”. اما آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که دندان های شما از کجا آمده اند؟ در حالی که ممکن است کسی به شما بگوید که لبخندی شبیه یکی از والدینتان دارید، اما به احتمال زیاد به خود دندان های آنها اشاره نمی کند. اما ژنتیک و دندان های شما ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند.

همه ما ژن ها را از والدین بیولوژیکی خود به ارث می بریم. ژن ها می توانند چیزهایی مانند رنگ چشم یا موهای ما را مشخص کنند، اما می توانند ساختار دندان های ما را نیز تعیین کنند. در حالی که ژنتیک می تواند ساختار دندانی مادر یا پدر شما را به شما بدهد، همچنین می تواند ترکیبی از این دو را به شما بدهد. شما می توانید یک ترکیب کاملاً جدید را به ارث ببرید که متفاوت است. شما حتی می توانید یک ژن مغلوب را به ارث ببرید، که در حالی که از نظر فیزیکی در هیچ یک از والدین وجود ندارد، به شما منتقل می شود.

همه اینها به این معنا هستند که وضعیت لبخندهای والدین شما می تواند نشانگر خوبی از آنچه باشد که برای شما پیش خواهد آمد. یا ممکن است ژن های مغلوب را به ارث ببرید که منجر به ایجاد لبخندی خواهد شد که قبلاً در هیچ یک از والدین یا حتی هیچ یک از اعضای خانواده شما مشاهده نشده است.

اپی ژنتیک نیز ممکن است در رشد دهان و دندان های شما نقش داشته باشد. ما می دانیم که ژن های ما در سلامت ما نقش مهمی ایفا می کنند، اما رفتارها و محیط ما نیز نقش مهمی دارند. اپی ژنتیک چگونگی تأثیر رفتار و محیط بر عملکرد ژن های ما را مطالعه می کند. تغییرات اپی ژنتیک برگشت پذیر هستند زیرا توالی DNA ما را تغییر نمی دهند، بلکه نحوه خواندن آن توالی توسط بدن ما را تغییر می دهند.

بنابراین، این دقیقا به چه معناست؟

ما ژن ها را از والدین خود به ارث می بریم، و این اطلاعات رشد ما را هدایت می کنند. اما، اپی ژنتیک به ما می گوید که تجربیات ما در حین رشد می توانند ترتیب نشانه های حاکم بر بیان ژن را تغییر دهند. سپس آنها می توانند نحوه انتشار اطلاعاتی که ژن ها با خود حمل می کنند را تغییر دهند. تجربیات مثبت و منفی، سموم، استرس و عوامل دیگر می توانند یک علامت اپی ژنتیک روی ژن های ما به جا بگذارند.

در حالی که ژن هایی که از والدین خود به ارث می بریم مطمئناً روی ما تأثیر می گذارند، محیط ما می تواند تجربیاتی را ارائه دهد که می توانند ژن های خاصی را تغییر دهند. در حالی که اپی ژنتیک در دندانپزشکی هنوز در مراحل اولیه است، شواهد کافی برای حمایت از اینکه اپی ژنتیک می تواند در سلامت و رشد دهان و دندان ما نقش داشته باشد، وجود دارد.

یکی از عواملی که اغلب می تواند منجر به نیاز به انجام درمان ارتودنسی شود فشردگی است که در نتیجه کوچک بودن بیش از حد فک ایجاد می شود. به احتمال زیاد شکل و اندازه فک شما تحت تأثیر ژن های شما است. اگر فکی را به ارث برده اید که به اندازه کافی بزرگ نیست که بتواند دندان های دائمی شما را درون خود جای دهد، ممکن است به درمان ارتودنسی نیاز داشته باشید:

البته، موارد دیگری نیز وجود دارند که می توانند نیاز احتمالی به درمان ارتودنسی را تحت تأثیر قرار دهند. این موارد می توانند شامل موارد زیر باشند:

• استفاده طولانی مدت از پستانک یا مکیدن انگشت شست
• تغذیه طولانی مدت با شیشه شیر
• حوادث و آسیب ها
• تومورها
• تنفس دهانی

در حالی که این عوامل اضافی می توانند در نیاز به درمان ارتودنسی نقش داشته باشند، بهترین راه برای تعیین اینکه آیا کودک شما به بریس نیاز دارد یا خیر، برنامه ریزی برای مشاوره با یک متخصص ارتودنسی است.

یک متخصص ارتودنسی آموزش دیده از سن هفت سالگی کودک شما می تواند تشخیص دهد که آیا مسائل مربوط به همراستایی منشاء نگرانی هستند یا خیر. سپس، درمان می تواند دقیقاً در زمان مناسب آغاز شود تا بیشترین تأثیر را روی لبخند داشته باشد.

اگر هر دوی والدین شما در سال های نوجوانی خود بریس داشته اند، می تواند نشان دهنده این باشد که ممکن است در آینده شما نیز به آنها نیاز خواهید داشت. اما، یک نکته مهم که باید به خاطر داشته باشید این است که شما نیمی از ژن های خود را از هر یک از والدین به ارث می برید. در برخی موارد، این امر منجر به نیاز به درمان ارتودنسی می شود، در حالی که در برخی دیگر می تواند منجر به داشتن لبخندی ایده آل و بدون مشکل شود.