فرِنِکتومی Frenectomy چیست؟

فرِنوتومی فرِنِکتومی فرایندی است که در آن فرِنوم زیر زبان یا لب بالا برداشته می شود تا امکان حرکات راحت تر را ایجاد نماید. کودکان ممکن است با مجموعه ای از شرایط خاص تحت عنوان گره زبان (انکیلوگلوسیا ankyloglossia) و/ یا گره لب متولد شوند که منجر به ایجاد محدودیت هایی در حرکات لب یا زبان می شوند. این شرایط می تواند شیر خوردن مستقیم از سینه ی مادر را با مشکل مواجه کند و در برخی موارد می تواند مشکلات دیگر از قبیل پوسیدگی دندان ها، فاصله ی بین دندان ها، مشکلات گفتاری و تنفسی و نیز مشکلات گوارشی ایجاد کند. به طور کلی، می توان با یک فرایند ساده این مشکلات را اصلاح نمود.

انواع فرنوم

فرنوم لبی یا گره لب

فرنوم لبی یا گره لب بافت ماهیچه ای است که داخل لب بالا را به مرکز لثه ها بین دو دندان وسط فک بالا متصل می کند. معمولاً دندانپزشک ها به بیماران توصیه می کنند پیش از جراحی فرنکتومی برای کوتاه کردن فرنوم دست نگه دارند تا دو دندان دائم وسط فک بالا کامل رشد کنند. زیرا در بسیاری موارد، با رشد کامل این دندان ها، فاصله ی بین دندان ها از بین خواهد رفت. با این حال، در صورتی که این امکان وجود نداشته باشد. باید از بریس ها برای بستن فاصله ی بین دندان ها استفاده کرد. فرنکتومی لبی تنها در صورتی انجام می شود که در نتیجه ی وجود فرنوم بزرگ بین دندان ها، براکت های ارتودنسی قادر به جابجایی دندان ها و بستن فاصله ی بین آنها نباشند. در بسیاری موارد، در صورتی که فرنوم لبی موجب بروز درد در لب بالا و لثه ها ی کودک شود، در سنین پایین فرنکتومی لبی انجام خواهد شد.

چالش هایی که ممکن است در کودکان و نوزادان دارای گره لب خفیف تا شدید بوجود بیاید عبارتند از:

• ایجاد فاصله ی بزرگ بین دندان های مرکزی فک بالا یا عقب رفتن لثه، زیرا لثه ها را روی استخوان فک به داخل فشار می دهد.
• مشکل در مسواک زدن و کشیدن نخ دندان
• افزایش احتمال خطر پوسیدگی دندان
• آسیب مکرر به فرنوم فک بالا، زیرا در پایین قرار گرفته و برجسته است.
• درد حین خوردن شیر مادر
• ناتوانی در جمع کردن لب بالا به دور سینه ی مادر برای مکیدن شیر، در نتیجه نوزاد رشد مناسب نخواهد داشت.

 

فرنوم زبانی یا گره زبان

فرنوم زبانی، انکیلوگلوسیا یا گره زبان به بافت ماهیچه ای گفته می شود که مرکز زبان را از نزدیک نوک آن به کف زبان متصل می کند یا موجب جوش خوردن یا چسبندگی زبان به کف دهان می شود که منجر به محدودیت حرکات زبان می شود. بنابراین، گره زبان در نتیجه ی فرنومی بوجود می آید که به شکلی غیر عادی کوتاه است یا به نوک زبان خیلی نزدیک است.

عملکرد عادی زبان به چندین دلیل اهمیت دارد. از بین فواید بسیار آن، به کودک اجازه می دهد زبان خود را به اندازه ی کافی قفل کند و به اندازه ی کافی به طور مستقیم از شیر مادر تغذیه کند، به تدریج گفتار عادی را یاد بگیرد، در طول خوردن غذا به صورت خود به خود موجب پاک شدن دهان شود، الگوی بلع او به صورت عادی باشد، رشد کودک به صورت طبیعی پیش برود، از خوردن خوراکی های مانند بستنی یا حتی بیرون آوردن زبان برای گرفتن دانه های برف لذت ببرد. فرنوم زبانی که تا لب ها امتداد داشته باشد، می تواند مانع غذا خوردن یا حرف زدن معمولی شود.

فرنکتومی زبانی تنها زمانی انجام می شود که فرنوم مانع حرف زدن و غذا خوردن درست کودک شود.

مشکلات همراه با گره زبان

• ناتوانی در باز کردن دهان به طور کامل باعث می شود عادات گفتاری و خوردن غذا تحت تأثیر قرار بگیرند.
• ناتوانی در واضح حرف زدن حین سریع/ بلند/ نرم حرف زدن
• ایجاد صدای کلیک در فک ها
• بروز
• درد در فک ها
• جلو آمدن فک پایین، پیش آمدگی آرواره ی پایین
• تأثیر منفی روی موقعیت های اجتماعی
• به خطر انداختن سلامت دهان و دندان ها- افزایش احتمال التهاب لثه ها و افزایش نیاز به جراحی پریودنتال
• گره زبان در بزرگسالی باعث می شود نتوان دندان های مصنوعی را در جای خود نگه داشت.

جراحی فرنکتومی چگونه انجام می شود؟

داشتن فرنوم کاملاً طبیعی است اما نباید از حد بافت لثه ها تجاوز کند. در این صورت باید از طریق جراحی فرنکتومی کوتاه شود. در صورتی که این جراحی در بزرگسالی انجام شود، به میزان کافی بین دندان ها فاصله وجود دارد که جراح به راحتی فرنوم را کوتاه کند. اغلب یک لایه بافت سفت به لثه افزوده می شود تا میزان کافی اتصال با لثه ایجاد شود. در بسیاری موارد لازم است فرنکتومی پیش از درمان ارتودنسی انجام شود تا به بستن فاصله ی بین دندان ها کمک کند. به لحاظ نظری، تشکیل بافت اسکار پس از جراحی می تواند به بسته نگه داشتن دیاستم کمک کند.

اگر بافت فرنوم نرم باشد در فرنکتومی این بافت برش داده نمی شود، بلکه تنها فرایند “تبخیر” بافت انجام می شود که با انرژی نور انجام می شود. پس از این فرایند ناراحتی اندکی وجود خواهد داشت. برخی نوزادان و کودکان در طول این فرایند می خوابند. تقریباً هیچ خونریزی وجود ندارد. این فرایند موجب استریل شدن منطقه می شود، در نتیجه موجب کاهش خطر عفونت می شود. بهبودی آن به سرعت پیش می رود. نتیجه ی آن یک بافت زیباست و احتمال بازگشت آن به حالت اول بسیار اندک است.

فواید جراحی فرنکتومی

بیمارانی که تحت جراحی فرنکتومی قرار گرفته اند، زندگی با کیفیت تری را تجربه کرده اند.

فرنکتومی لبی:

• ناراحتی های دهانی کاهش می یابند.
• با از بین بردن فاصله ی بین دو دندان جلوی فک بالا، ظاهر صورت بهبود می یابد.
• اعتماد به نفس بالا می رود.
• عملکرد بایت ارتقاء می یابد.
• در افرادی که از دندان مصنوعی استفاده می کنند موجب می شود پروتز آنها به راحتی در جای خود باقی بماند.

فرنکتومی زبانی:

• ارتباطات ارتقاء می یابند.
• اشتها بهبود پیدا می کند زیرا فرد می تواند به درستی غذا بخورد.

 

یکی از سؤالاتی که معمولاً والدین از متخصص های ارتودنسی می پرسند این است “در چه سنی باید کودک خود را نزد ارتودنتیست ببریم؟” اغلب براکت ها را در کودکان حدود 10 سال می بینیم، بنابراین احتمالاً تعجب خواهید کرد اگر ببینید که کودکی 7 ساله تحت درمان اولیه و زود هنگام قرار گرفته است.

منظور ما این نیست که همه ی کودکان 7 ساله باید حتماً به ارتودنتیست مراجعه کنند، اما خیلی مهم است که برای چکاپ به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنند. علاوه بر مراقبت از سلامت دندان های کودک، دندانپزشک تمام مشکلاتی که احتمالاً به درمان ارتودنسی نیاز دارند را نیز مورد بررسی قرار خواهد داد. اگر موضوعی نگران کننده وجود داشته باشد شما را به متخصص ارتودنسی ارجاع می دهد تا با درمان مداخله گر ارتودنسی مشکل کودک شما برطرف شود.

در اولین مراجعه به ارتودنتیست دندان ها و لبخند کودک مورد بررسی قرار می گیرند تا مشخص شود 1) آیا به درمان ارتودنسی نیاز دارد، 2) آیا شرایط لازم برای قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی را دارد. این کار با استفاده از سیستم ارزیابی تحت عنوان “فهرست شرایط نیاز به درمان ارتودنسی” انجام می شود. در برخی موارد، فوراً نیاز به درمان نیست اما ارتودنتیست از شما می خواهد کاملاً مراقب دندان ها و فک های کودک خود باشید. در این صورت، ممکن است از شما بخواهد برای معاینات تخصصی باز هم مراجعه کنید.

فواید درمان زود هنگام

 

مهم است که دندانپزشک با دقت پیگیر رشد و مشکلات دندان ها و فک های کودک شما باشد زیرا برخی مشکلات در سنین پایین تر بهتر درمان می شوند. با بزرگ تر شدن فرد، رشد استخوان های فک نیز متوقف شده و محکم تر می شوند. هر چند در سنین بالاتر درمان ارتودنسی هنوز امکان پذیر است، اما اندکی دشوارتر خواهد بود. در صورتی که درمان در سنین پایین تر آغاز شود، می توان رشد استخوان فک را هدایت کرد و وضعیت و عرض آنها را تغییر داد. متأسفانه این امکان برای افراد بزرگسال وجود ندارد و راهکارهای جایگزین می توانند شامل جراحی یا کشیدن دندان ها باشند. در صورتی که فرایند درمان حین رشد و بیرون آمدن دندان های دائم انجام شود، می توانیم کمک کنیم فضای کافی برای رشد آنها ایجاد شود تا در وضعیت درست رشد کنند.

شرایطی که باید مراقب آنها بود

برخی مشکلاتی که دندانپزشک آنها را مورد بررسی قرار خواهد داد عبارتند از:

• دندان های شیری که خیلی زود یا خیلی دیر می افتند- اکثر دندان های شیری بین سنین 5 و 14 سال می افتند.
• مکیدن انگشت- مخصوصاً اگر این عادت شدید باشد یا اگر پس از سن 10 سالگی تداوم داشته باشد.

 

 

• دندان هایی که با بستن بایت به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند یا رو به جلو منحرف هستند.
• اپن بایت: شرایطی که دندان های جلوی دو فک پایین و بالا به یکدیگر نزدیک نمی شوند.
• اور بایت: شرایطی که دندان های فک بالا رو به جلو بوده و دندان های فک پایین را پوشش می دهند.
• آندر بایت: شرایطی که دندان های فک پایین رو به جلو بوده و دندان های فک بالا را پوشش می دهند.
• کراس بایت: شرایطی که دندان های فک بالا و پایین در یک راستا قرار نمی گیرند.
• نقص های گفتاری مانند نوک زبانی حرف زدن، نامفهوم حرف زدن، یا عدم ادای درست حروف.
• فشردگی و نامرتبی دندان های دائم جلوی قوس های دندانی.

ارجاع کودک به متخصص ارتودنسی

 

اگر راجع به موضوعی نگران هستید، دندانپزشک نخستین کسی است که باید مشکل خود را با او در میان بگذارید تا در صورت لزوم کودک شما را به متخصص ارتودنسی ارجاع دهد، اما اگر خودتان فکر می کنید کودک شما به درمان ارتودنسی نیاز دارد می توانید مستقیماً به متخصص ارتودنسی مراجعه کنید.

مراحل درمان ارتودنسی

مرحله ی اول (که تحت عنوان درمان مداخله گر اولیه نیز نامیده می شود) قبل از رشد تمام دندان های دائم آغاز می شود (اغلب زمانی که کودک 6 تا 10 ساله است). این درمان معمولاً برای ایجا  فضای کافی برای رشد دندان های دائم و نیز اصلاح مشکلات دهانی، از قبیل اوربایت و کراس بایت انجام می شود.

 

درمان اولیه ی ارتودنسی می تواند شامل استفاده از بریس های ثابت و متحرک شود، هرچند معمولاً ابزار متحرک رایج تر است. در این مرحله از درمان، اغلب از ابزارهای محدود دندانپزشکی از قبیل وسیع کننده ی کام و پلاک متحرک پارسیل استفاده می شود.

 

اگر برخی از دندان های جلوی کودک رو به جلو منحرف باشند، یا فک پایین او کوچک تر باشد، ارتودنتیست می تواند استفاده از بریس بلوک دوقلو را پیشنهاد دهد. این نوع بریس متحرک است و وضعیت فک ها را تغییر می دهد و به آنها کمک می کند در بهترین موقعیت خود قرار بگیرند. گاهی اوقات برای دستیابی به بهترین نتایج، پس از بریس متحرک از بریس های ثابت استفاده خواهد شد. مرحله ی دوم (که تحت عنوان درمان جامع نیز نامیده می شود) زمانی آغاز می شود که کودک بزرگ تر شده (سنین 11 تا 12 سال) و همه ی دندان های دائم رشد کرده اند. این درمان معمولاً شامل استفاده از بریس های کامل است. اینکه کودک به مرحله ی اول یا دوم درمان ارتودنسی نیاز خواهد داشت به وضعیت دندان های او بستگی خواهد داشت و نیز صلاحدید متخصص ارتودنسی مبنی بر اینکه درمان مداخله گر زود هنگام نیاز است.

فواید درمان زود هنگام

• می توان درمان های دراز مدت را به درستی مشخص کرد
• مشکلات دهانی را می توان زودتر شناسایی نمود
• راحت تر می توان دندان ها را برای براکت ها هدایت کرد، که مدت زمان استفاده از آنها را کاهش می دهد.

کامپوزیت و باندینگ چیست؟

گاهی اوقات ممکن است نیاز باشد روی دندان های خود فرایندهای زیبایی انجام دهید تا لبخند سالم و جذاب خود را حفظ کنید. باندینگ یکی از این فرایندهای زیبایی دندان است که با توجه به راحت و غیر تهاجمی بودن آن، مورد توجه قرار گرفته است. باندینگ عبارت است از اتصال مواد مصنوعی مانند رزین کامپوزیت (پلاستیک) همرنگ دندان به ساختار دندان های طبیعی به منظور پنهان کردن نقائص دندان و ترمیم دندان های پوسیده، لب پر شده، ترک خورده یا دندان هایی که رنگ آنها تغییر کرده است.

بر خلاف ونیرها که در آزمایشگاه ساخته می شوند و به یک قالب سفارشی نیاز دارند تا کاملاً متناسب با دندان های هر فرد باشند، باندینگ را می توان تنها در یک جلسه انجام داد. این فرایند تحت عنوان باندینگ (متصل کردن) شناخته می شود زیرا مواد به دندان متصل می شوند.

کاربردهای باندینگ

 

باندینگ از جمله ساده ترین و نیز کم هزینه ترین فرایندهای زیبایی دندانپزشکی است. رزین کامپوزیتی که در باندینگ استفاده می شود را می توان شکل داد و پولیش کرد تا با دندان های کناری خود کاملاً هماهنگ باشد. اغلب، باندینگ با اهداف زیبایی استفاده می شود تا ظاهر دندان های بد رنگ و لب پر شده را بهبود بخشد. علاوه بر این، از باندینگ می توان برای بستن فواصل بین دندان ها استفاده کرد تا دندان ها بلندتر به نظر برسند یا شکل و رنگ آنها تغییر کند.

 

گاهی اوقات، باندینگ به عنوان جایگزین زیبای آمالگام برای پر کردن دندان ها یا برای حفاظت از بخش ریشه ی دندان استفاده می شود که با تحلیل رفتن لثه بدون پوشش باقی مانده است.

مشاوره قبل از باندینگ دندان ها

قبل از باندینگ مشاوره با دندانپزشک ضروری است. طی این جلسه مشخص می شود کدام یک از مسائل و مشکلات دندانی شما و به چه اندازه، از راه باندینگ دندان قابل حل شدن هستند. ابتدا دندانپزشک دندان ها را با دقت معاینه و بررسی می کند که ممکن است شامل تصویر رادیوگرافی با اشعه ی ایکس و معاینه ی لثه ها نیز باشد. در صورتی که دندان ها به شدت آسیب دیده باشند، دندانپزشک می تواند درمان های زیبایی جایگزینی پیشنهاد دهد.

مراحل انجام باندینگ

باندینگ نیاز به هیچ آماده سازی ندارد. اغلب داروهای بی حس کننده نیاز نیستند، مگر آنکه از آن برای پر کردن دندان های پوسیده استفاده شود.

 

دندانپزشک با استفاده از یک راهنمای رنگ دندان، رنگ رزین کامپوزیت متناسب با رنگ دندان های طبیعی را انتخاب می کند. پس از آن، سطح دندان ها را خراش می دهد یا اچ می کند تا زبر و خشن شود و از حالت صیقلی خود خارج شود و رزین کامپوزیت بهتر به دندان بچسبد. سپس دندان با استفاده از یک محلول پاک کننده پوشش داده می شود، که کمک می کند مواد به خوبی به دندان ها بچسبند.

 

پس از آماده سازی دندان ها، دندانپزشک رزین همرنگ دندان که مانند بتونه است را روی دندان ها اعمال می کند. رزین قالب گیری می شود و آنقدر صاف می شود تا به شکل درست خود برسد. سپس مواد با استفاده از نور فرابنفش یا لیزر خشک می شوند. پس از خشک شدن مواد باندینگ، دندانپزشک باز هم می تواند آن را بتراشد و شکل دهد. در آخر مواد را پولیش خواهد کرد تا زمانی که با رنگ دیگر بخش های سطح دندان هماهنگ شود.

 

تکمیل فرایند باندینگ معمولاً 30 دقیقه تا یک ساعت زمان می برد. اگر قرار است این فرایند روی چند دندان انجام شود، ممکن است نیاز باشد طی چند جلسه انجام شوند. پس از هر فرایند کامپوزیتی، به مدت 48 ساعت باید از خوردن و نوشیدن خوراکی ها و نوشیدنی هایی که روی رزین لکه ایجاد می کنند پرهیز شود. علاوه بر این، دندان ها باید مرتب مسواک شوند و به طور منظم توسط متخصص بهداشت دهان و دندان پاکسازی شوند.

مزایا و معایب باندینگ

مزایا

• مقرون به صرفه و ارزان بودن
• چند منظوره بودن
• راحتی و سهولت انجام آن
• غیر تهاجمی و محافظه کار بودن فرایند آن
• در مقایسه با دیگر گزینه ها که ساختار طبیعی دندان آسیب می بیند، در این فرایند بخش زیادی از دندان طبیعی حفظ می شود
• استفاده از مواد با دوام
• نتایج آن ظاهر کاملاً طبیعی دارند

معایب

روی مواد باندینگ ممکن است لکه ایجاد شود

مواد باندینگ پر از منفذ و خلل و فرج هستند و پس از مدتی ممکن است رنگ آنها تغییر کند. چای، قهوه، دود سیگار و دیگر مواد مانند آنها می توانند منجر به ایجاد لکه روی رزین شوند در نتیجه رنگ قسمت های باند شده به دندان با سطح دندان طبیعی متفاوت خواهد بود. برای پیشگیری از ایجاد لکه، یا حتی به حداقل رساندن آن، باید در خوردن و آشامیدن موادی که روی رزین لکه ایجاد می کنند احتیاط کنید.

دوام آنها

رزین کامپوزیتی که در باندینگ استفاده می شود به اندازه ی دندان های طبیعی محکم نیست. جویدن ناخن، یا حتی مداد و خودکار می تواند موجب لب پر شدن مواد شود. باندینگ پیش از آنکه به ترمیم نیاز داشته باشد، معمولاً چندین سال دوام خواهد داشت. اینکه باندینگ چه مدت دوام خواهد داشت به مقدار مواد استفاده شده در باندینگ و نیز عادات دهانی بستگی خواهد داشت. هرچند موادی که در باندینگ استفاده می شوند با دوام هستند اما به اندازه ی روکش ها و ونیرها با دوام نیستند.

به خاطر محدودیت هایی که این روش دارد، برخی دندانپزشک ها آن را برای تغییرات زیبایی اندک، اصلاح دندان هایی که در معرض فشار اندک ناشی از جویدن هستند، مخصوصاً دندان های جلو، یا برای ترمیم موقت نقائص زیبایی دندان ها توصیه می کنند.

مراقبت از باندینگ دندان ها

به بیمار توصیه می شود طی روز اول و دوم پس از فرایند درمان از کشیدن سیگار، نوشیدن مشروبات یا نوشیدنی های الکلی یا هر ماده ی دیگری که موجب ایجاد لکه می شوند اجتناب نماید. پس از 48 ساعت، ممکن است باندینگ دندان ها نیاز به مراقبت خاص دیگری نداشته باشد. با این حال، باید از جویدن اشیاء سفت بپرهیزید و بهداشت دهان و دندان های خود را به خوبی رعایت کنید و به طور منظم برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه کنید.

برای اکثر افرادی که با مشکلات مربوط به کج و نا صاف بودن دندان ها مواجه هستند و برای درمان آنها اقدام کرده اند این سوال مطرح می شود که: الاینرهای شفاف برای صاف کردن دندان های کج بهتر هستند یا ونیرها؟ هر دوی این درمان ها به اندازه ی کافی شناخته شده هستند اما هر کدام از آنها مزایا و معایبی دارند که هر بیمار باید با سنجیدن شرایط خود با این ویژگی ها تصمیم بگیرد تحت کدام درمان قرار بگیرد. قطعاً باید با یک متخصص ارتودنتیست مشورت کنید تا به طور دقیق بررسی نماید کدام گزینه برای شما بهتر است، اما خواندن این مطلب کوتاه نیز خالی از لطف نیست.

ونیر چیست؟

ونیرهای دندانی از جمله ترمیم های دندان هستند که به سطح جلویی دندان ها افزوده می شوند تا شکل و ظاهر آنها را تغییر دهند. ونیرها قادرند ظاهر دندان هایی که تغییر رنگ داده اند را اصلاح نمایند، شکاف بین دندان ها را ببندند، آسیب های وارد آمده به دندان را پوشش دهند و دندان های کج را صاف و هم راستا نشان دهند. ونیرها معمولاً از جنس پرسلاین یا رزین کامپوزیت ساخته می شوند. ونیرهای پرسلاین باید به صورت ویژه برای هر فرد ساخته شوند تا متناسب با دندان های او باشند، در حالی که ونیرهای کامپوزیتی پیش ساخته هستند و مستقیماً روی سطح دندان ها قرار می گیرند.

الاینر شفاف چیست؟

الاینرهای شفاف نوعی درمان ارتودنسی و جایگزینی شناخته شده برای بریس های فلزی هستند. اینویزیلاین ها از جمله شناخته شده ترین  نمونه های الاینرهای شفاف هستند. پیش از قرار گرفتن این ابزار روی دندان ها، ابتدا دندانپرشک از دهان قالب تهیه می کند. پس از ساخت الاینر و قرار گرفتن آن روی دندان ها، هر چند هفته یک مرتبه تعویض می شود تا بالاخره بتواند دندان ها را به جای درست خود جابجا نماید.

الاینرهای شفاف بیشتر برای افرادی شناخته شده هستند که به دنبال ابزاری هستند که کمتر از بریس های سنتی فلزی جلب توجه کنند. از آنجا که خود بیمار می تواند الاینر را از دهان بیرون بیاورد، برای خوردن غذاهای خاص یا در برخی شرایط خاص می تواند آنها را خارج کند. این ویژگی ابزار را انعطاف پذیر کرده است.

کدام درمان سریع تر است؟

پاسخ کوتاه: معمولا،ً ونیرها.

پاسخ طولانی: باید هدف نهایی و سلامت دهان و دندان خود را مد نظر قرار دهید و بدون در نظر گرفتن طول درمان، تصمیم بگیرید کدام درمان برای شما بهتر است.

به طور کلی، ونیرها تغییرات سریعی در لبخند شما ایجاد خواهند کرد. تکمیل ونیرهای پرسلاین بیشتر از ونیرهای کامپوزیت زمان می برند زیرا خارج مطب ساخته می شوند و یک جلسه بعد روی دندان ها قرار می گیرند اما می توان ونیرهای رزین کامپوزیت را در یک جلسه تکمیل نمود. الاینرهای شفاف یکی از انواع درمان های ارتودنسی هستند که هدف آنها ایجاد تغییرات دراز مدت در لبخند و بایت است. این ابزار به گونه ای طراحی شده است که به مرور زمان تأثیر گذار خواهد بود. بسته به میزان کاری که باید انجام شود، این درمان می تواند ظرف مدت چند ماه یا یکی دو سال تکمیل شود.

هزینه ی کدام درمان کمتر است؟

اغلب هزینه ی کلی ونیرها بیشتر از الاینرهای شفاف است. قیمت ونیرها به موادی بستگی دارد که برای ساخت آنها انتخاب می کنید و نیز تعداد دندان هایی که نیاز به درمان دارند. قیمت ونیرهای پرسلاین می تواند دو برابر ونیرهای کامپوزیت باشد، البته دوام آنها بیشتر است. هزینه ی درمانی مانند اینویزیلاین می تواند طی دوره ی درمان شما قسط بندی شود، در نتیجه افراد بیشتری استطاعت پرداخت هزینه های آن را خواهند داشت. از آنجا که هزینه ی هر دو نوع درمان، بسته به میزان کاری که دندان های شما نیاز دارند متفاوت است، باید با ارتودنتیست خود صحبت کنید تا از هزینه ی دقیق مطلع شوید. محدودیت بودجه ی خود را با پزشک خود در میان بگذارید تا گزینه ی مناسب را به شما معرفی نماید.

نتایج کدام درمان ماندگارتر است؟

پاسخ کوتاه: بستگی دارد.

ونیرهای پرسلاین حدود 10 سال دوام دارند. گرچه، این زمان در صورتی صحت دارد که به شکلی صحیح از آنها مراقبت شود. با پرهیز از خوردن غذاهای سفت و خشک و ترد و نیز عدم انجام فعالیت هایی که آنها را در معرض خطر آسیب قرار می دهند، می توانید طول عمر آنها را افزایش دهید. الاینرهای شفاف می توانند لبخند شما را برای یک عمر تغییر دهند اما به این بستگی دارد که پس از اتمام درمان چقدر خوب به دستورالعمل های ارتودنتیست عمل می کنید. استفاده ی صحیح از ریتینر می تواند به شما کمک کند احتمال بازگشت دندان ها به محل قبلی را کم کنید.

خطر کدام درمان کمتر است؟

هر دو درمان بی خطر تلقی می شوند و معمولاً شامل هیچ درمان تهاجمی نمی شوند. با این حال، برای قرار گرفتن درست ونیرها روی دندان ها، باید سطح دندان ها برای همیشه تغییر داده شود. با وجودی که ونیرها از جمله درمان های زیبایی هستند که عموماً تأثیر چشمگیری روی سلامت ندارند، الاینرهای شفاف نوعی درمان ارتودنتیک هستند که می توانند برای سلامت شما مفید نیز باشند.

کدام درمان برای هر فرد بهتر است؟

دندانپزشک با معاینه ی دقیق دهان و دندان شما مشخص می کند که آیا گزینه ی مناسبی برای هر یک از درمان ها هستید یا خیر. اگر شرایطی مانند پوسیدگی دندان یا بیماری لثه داشته باشید، پیش از هر درمان دیگری، ابتدا باید این مشکلات برطرف شوند.

بعلاوه، عوامل دیگری مربوط به سلامت هستند که ارتودنتیست برای تعیین بهترین گزینه ی درمان، آنها را مد نظر قرار می دهد. به عنوان مثال، اگر عادت دندان قروچه یا فشردن دندان ها به یکدیگر را دارید، مشکل بایتی دارید که دندان های شما را تحت فشار زیادی قرار می دهد، یا اگر دندان های شما به شدت ساییده و آسیب دیده اند، ونیر به هیچ عنوان درمان مناسبی برای شما نیست. به همین ترتیب، اگر دندان ها یا بایت شما نیاز به درمان های شدیدتر مانند بریس های فلزی داشته باشند، ممکن است الاینرهای شفاف گزینه ی مناسبی برای شما نباشند.

آیا می توان به طور همزمان از هر دو درمان استفاده کرد؟

بسته به اینکه تمایل دارید لبخند شما چگونه به نظر برسد، هر دو نوع درمان می توانند گزینه های مناسبی برای شما باشند. طبق معمول، پیش از هر درمان دیگری باید درمان ارتودنسی تکمیل شود- این می تواند تعداد ونیرهای مورد نیاز شما را کاهش دهد، بعلاوه ساختار بیشتری از دندان های شما حفظ خواهد شد. اگر قبلاً روی دندان های شما ونیر قرار گرفته باشد، ممکن است هنوز گزینه ی مناسبی برای استفاده از الاینرهای شفاف باشید، زیرا الاینرهای پلاستیکی به اندازه ی بریس های سنتی به دندان ها فشار وارد نمی کنند.

در آخر باز هم یادآوری می کنیم که باید با یک متخصص مشورت کنید تا به دقت دندان ها و بایت شما را معاینه کند و بهترین طرح درمان را به شما معرفی کند.

 

قرار دادن بریس ها روی دندان ها کار راحتی نیست زیرا باید به چند قطعه ی فلزی که روی دندان ها چسبانده می شوند عادت کنید. این ابزار باید برای مدت زمانی نسبتا طولانی، حدود 8 تا 12 ماه، دست نخورده درون دهان باقی بماند تا نتایج مطلوب حاصل شوند. در حالی که بیمار در تلاش است تا به لبخندی زیبا دست پیدا کند، هیچ چیز نا امید کننده تر از کنده شدن براکت های ارتودنسی نیست. کنده شدن براکت از روی دندان یکی از معمول ترین مشکلات بیمارانی است که برای اصلاح دندان های خود تحت درمان ارتودنسی با استفاده از بریس های سنتی قرار دارند. این اتفاق می تواند به علل مختلفی رخ دهد که پی بردن به آنها مهم است، زیرا با اطلاع از آنها می توانید برای پیشگیری از آن اقدامات لازم را انجام دهید.

علل کنده شده براکت ارتودنسی

بر اساس تجربه ی بیماران، براکت ارتودنسی ممکن است به یکی از علل زیر کنده شود:

نحوه ی ثابت کردن براکت روی دندان

 

پیش از قرار دادن براکت روی دندان ها، باید دندان کاملا تمیز شود. پس از آن براکت ها با استفاده از سمان دندانپزشکی روی دندان ها چسبانده می شوند. حتی پس از یک دوره پاکسازی تخصصی، این احتمال وجود دارد که مقداری جرم روی دندان باقی بماند. دندانی که به خوبی تمیز نشده باشد قادر نخواهد بود سمان را محکم نگه دارد، که در نهایت به شل شدن اتصال براکت ختم خواهد شد. علاوه بر این، میزان آماده سازی سمان دندانپزشکی نیز نقش مهمی در ایجاد اتصال محکم بین دندان و براکت ایفا می کند. در صورتی که سمان به خوبی ترکیب نشده باشد، اتصال ضعیف خواهد شد.

اشتباهات بیمار

 

پس از اینکه بیمار از مطب ارتودنتیست خارج می شود، مسئولیت مراقبت از بریس ها به عهده ی خود بیمار است. برای این منظور، ارتودنتیست فهرستی از کارهایی که بیمار پس از قرار گرفتن بریس ها روی دندان ها باید یا نباید انجام دهد ارائه می کند. ممکن است نیاز باشد رژیم غذایی فرد اندکی تغییر کند مثلا از غذاهای نرم بیشتر استفاده شود و از غذاهای سفت و خشک و نیز غذاهای چسبناک باید پرهیز شود. گاهی اوقات برخی نوشیدنی ها موجب ایجاد اختلال در چسب ارتودنسی می شوند. بعلاوه، نحوه ی مسواک زدن دندان ها نیز متفاوت خواهد بود. اگر بیمار از این قوانین تبعیت نکند، احتمال آسیب به ابزار بیشتر خواهد شد.

مشکلات ساختاری دندان ها

 

در برخی موارد ممکن است خود دندان باعث کنده شدن براکت از روی آن شود. دندانی که مینای آن دچار نقص و مشکل شده است، نمی تواند مانند یک دندان با مینای دندان طبیعی براکت را روی خود نگه دارد.

الگوی بایت

 

دلیل دیگر کنده شدن براکت ها مشکلات بایت خود بیمار است. ارتودنتیست حین قرار دادن براکت ها روی دندان ها از بیمار می خواهد بایت خود را روی هم قرار دهد تا بررسی کند آیا براکت ها در مسیر بایت قرار دارند یا خیر. برخی افراد در زمان های مختلف بایت خود را به شکلی متفاوت روی هم قرار می دهند. این می تواند باعث شود بایت دقیقا روی براکت ها قرارگیرد و باعث کنده شدن آن شود.

بهترین راه برای اجتناب از کنده شدن براکت ها این است که دستورالعمل های ارتودنتیست را به طور کامل دنبال نمایید. هنگامی که مسواک می زنید روبروی آینه بایستید و وضعیت بریس ها را به دقت بررسی نمایید. از این طریق می توانید متوجه کوچکترین تغییرات در موقعیت بریس ها شوید. در صورتی که متوجه شل شدن یا بیرون آمدن براکت ها شدید برای مراجعه به ارتودنتیست خود از قبل وقت بگیرید.

اقداماتی که در صورت کنده شدن براکت ارتودنسی، پیش از مراجعه به ارتودنتیست می توان انجام داد.

 

در صورتی که قبل از پایان مراحل درمان ارتودنسی براکت ارتودنسی کنده شود، ارتودنتیست با استفاده از یک چسب مخصوص آنها را در جای خود ثابت می کند. گرچه این چسب مخصوص است، اما مانند دیگر چسب ها عمل می کند و ممکن است در برخی موارد عمل نکند. در صورت کنده شدن براکت ارتودنسی، پیش از مراجعه به ارتودنتیست می توانید کارهای زیر را انجام دهید:

از موم ارتودنسی استفاده کنید.

 

گاهی اوقات ممکن است تنها بخشی از بریس کنده شود و به تدریج براکت ها موجب آزار لثه یا داخل گونه شوند. در چنین مواقعی ممکن است نتوان فورا به ارتودنتیست مراجعه کرد، مخصوصا اگر آخر هفته یا تعطیلات باشد. برای جلوگیری از آسیب براکت کنده شده به لثه ها، می توان از موم ارتودنسی استفاده نمود که تقریبا ارزان است و می توان بدون نسخه ی پزشک آن را تهیه کرد.

پیش از قرار دادن موم ارتودنسی، باید دندان ها را با دقت مسواک زد و منطقه ای که قرار است روی آن موم قرار گیرد کاملا خشک شود تا موم به راحتی روی آن ثابت شود. برای کاهش خطر رشد باکتری زدن مسواک ضروری است.

سیم ها را بچینید.

 

در صورتی که بریس ها کنده شوند، گاهی اوقات سیم آن به درون دهان فرو می روند که درد شدید داخل گونه را در پی خواهد داشت. گاهی اوقات خراش ناشی از سیم ها می توانند عفونت درون دهان را در پی داشته باشد. در موارد شدیدتر، ممکن است موجب مسمومیت خون (blood poisoning) شود.

 

اگر بریس ها کنده شوند، نخستین کاری که باید انجام دهید این است که تمام سیم هایی که هنوز داخل دهان هستند را بررسی کنید. در صورتی که تکه ای از آن درون بافت های درون دهان فرو می رود، با استفاده از یک گلوله پنبه آن را به جای نخست خود فشار دهید. گاهی اوقات، ممکن است لازم باشد برای بریدن آن از ناخن گیر استفاده کنید. از این راه می توانید احتمال آسیب بیشتر را کاهش دهید. پس از آن می توانید روی آن موم ارتودنسی قرار دهید. سپس در زمان مناسب، باید برای چسباندن مجدد آنها به ارتودنتیست مراجعه کنید.

اقدامات پیشگیرانه

تا زمانی که برای مراجعه به ارتودنتیست منتظر هستید، برای پیشگیری از بدتر شدن مشکلات می توان یک سری اقدامات پیشگیرانه انجام داد. از خوردن غذاهای سفت و خشک بپرهیزید. غذاهای نرم مانند ماست و میوه هایی مانند موز بخورید. غذاهای خشک و ترد مانند بیسکوییت و انوع مغزها نیز نباید در رژیم غذایی شما باشند. بعلاوه، عادات بد مانند جویدن ناخن را ترک کنید.

گاهی اوقات کنده شدن یک براکت ممکن است تاثیر زیادی روی نتیجه ی نهایی درمان نداشته باشد. در این صورت ارتودنتیست راجع به رژیم غذایی شما سوال می پرسد و توصیه های لازم را ارائه می دهد و زمان مراجعه ی بعدی را مشخص می کند.

براکت را بردارید.

 برداشتن براکت ها و سیم های باقی مانده در صورتی ضروری می شود که همه ی اجزاء شل شده باشند. مخصوصا اگر روی دندان های عقب خود نیز براکت باشد. اگر این اجزاء برداشته نشوند ممکن است بیمار سهواً آنها را قورت دهد.

در صورت شل شدن همه ی بریس، جلوی آینه بایستید، و بررسی کنید آیا براکت ها روی دندان ها تکان می خورند یا خیر. به آرامی آنها را بکشید و در صورت کنده شدن آنها را به طور کامل بردارید. اگر کل بریس با یک یا چند براکت در دهان آویزان مانده باشد و نتوانید آنها را از دندان جدا کنید، باید فورا به ارتودنتیست مراجعه کنید زیرا بلعیدن اجزاء ارتودنسی بسیار خطرناک است.