در ابتدا که براکت را در دهان گذشته اید، ممکن است کمی طول بکشد که به آن عادت کنید. در روزهای اول گاهی اوقات کمی درد و ناراحتی ممکن است تجربه شود که خیلی زود برطرف می‌شود. اما گاهی اوقات در طول درمان ارتودنسی مشکلاتی پیش می‌آید که نسبتاً نادر بوده و نیاز به درمان فوری دارد. اگر فکر کنید دچار مشکلی شده‌اید که نیاز به درمان فوری دارد، ابتدا باید شدت مشکل را مشخص کنید که آیا وضعیت اورژانسی و مستلزم توجه فوری است و یا فعلا می‌توانید از پس آن بر بیایید تا زمانی که نوبت مراجعه به ارتودنتیست فرا برسد.

مشکلات اورژانس در ارتودنسی

مشکلات اورژانسی ارتودنسی

مشکلات اورژانسی ارتودنسی که واقعاً نیاز به توجه فوری دارند عبارتند از:

• جراحت یا ضربه دیدن دندان، صورت و دهان
• عفونت یا تورم لثه، دهان و صورت
• درد یا ناراحتی شدید و غیر قابل کنترل در این ناحیه

در صورتی ‌که هر یک از موارد گفته شده را تجربه می‌کنید، باید هر چه سریع تر به دنبال توجه پزشکی باشید. با این حال به طور کلی معمولاً با مراجعه به دندانپزشک مشکلتان حل می‌شود. به خاطر داشته باشید دندانپزشک آموزش ویژه ‌ای در زمینه انواع مشکلات دندانی دیده است و انواع ابزار و تجهیزات تشخیصی و درمانی مورد نیاز را دارد. برای مثال هنگامی که دچار شکستگی دندان شده باشید دندانپزشک بلافاصله مشکل را برطرف کرده و دندان را ترمیم می‌کند. پس از ترمیم دندان باید برای تنظیم مجدد براکت به ارتودنتیست مراجعه کنید. گاهی اوقات درد و تورم شدید ممکن است نشانه عفونت باشد. در هر صورت باید فورا به متخصص مراجعه نمایید.

مشکلات اورژانس در ارتودنسی

مشکلات ارتودنسی نیازمند درمان فوری

خوشبختانه اکثر مشکلات ارتودنسی خفیف هستند اما باز هم ممکن است باعث ناراحتی شوند. به طور کلی بهتر است ابتدا علت ناراحتی را پیدا کنید و سپس نوبت ارتودنتیست دریافت نمایید.

مشکلات اورژانس در ارتودنسی

شل شدن یا شکستن نگین براکت، حلقه فلزی یا سیم ارتودنسی

این مشکلات اغلب در اثر گاز گرفتن یا جویدن غذا های سفت یا چسبنده مانند شکلات اتفاق می‌افتد. همچنین گاهی اوقات هنگام ورزش یا بازی کردن (در حالی که  براکت در دهان قرار دارد) چنین مشکلاتی ایجاد می‌شود. در صورتی که حلقه فلزی یا نگین براکت شل شده است اما هنوز به سیم ارتودنسی چسبیده است، بگذارید همان جا بماند اما دیگر الاستیک را به آن وصل نکنید. در صورتی که بخشی از قطعه فلزی سیستم براکت، دهانتان را تحریک می‌کند کمی موم دندان‌پزشکی بر روی آن بمالید. در صورتی که نگین براکت یا حلقه فلزی از جای خود درآمده است، آن را برداشته و در جایی نگه دارید. به هر صورت باید با ارتودنتیست تماس بگیرید تا بدانید چه کاری بهتر است انجام دهید و برای مراجعه نوبت بگیرید. هنگام مراجعه حتماً هرگونه بخش جدا شده از براکت را همراه خود بیاورید.

مشکلات اورژانس در ارتودنسی

جابه‌جایی یا جدا شدن سیم ارتودنسی، نگین براکت یا لیگاچور

هنگامی که دندانها شروع به حرکت می‌کنند سیم ارتودنسی که به آنها متصل است ممکن است به بافتهای نرم دهان یا گونه را تحریک نماید . در این صورت می‌توانید با کمک ته مداد سیم را به موقعیت بهتری ببرید. در صورتی که سیم حرکت نمی‌کند می‌توانید انتهای آن را با ناخن گیر استریل شده با الکل ببرید. پیش از این کار باید با ارتودنتیست صحبت کنید و دستورالعمل لازم را از او دریافت کنید. برای حرکت دادن لیگاچور یا سیم ارتودنسی که دائماً به بافت‌های نرم دهان برخورد می‌کند می‌توانید از موچین استفاده کنید.

مشکلات اورژانس در ارتودنسی

همچنین می‌توانید با استفاده از موم دندانپزشکی، بخش‌های فلزی براکت را بپوشانید تا بافت‌های نرم دهان را تحریک نکند.

دندان درد یا لق شدن دندان

در طی فرایند ارتودنسی کمی لق شدن دندان امری طبیعی است و به علت حرکت دندان اتفاق می‌افتد. با این حال گاهی اوقات این حرکت و لق شدن دندان ممکن است همراه با احساس ناراحتی یا درد در هنگام لمس یا فشار باشد، به خصوص پس از تنظیم براکت این وضعیت ممکن است بیشتر احساس شود. در موارد درد خفیف می‌توانید از داروهای مسکن بدون نسخه استفاده کنید. شست ‌و شوی دهان با محلول آب نمک نیز برای آرام شدن درد یا ناراحتی مفید است. برای این منظور یک قاشق چای‌خوری نمک را در یک لیوان آب گرم حل کنید و دهان خود را به مدت 30 ثانیه با آن شست ‌و شو دهید. همچنین می‌توانید دستمال یا حوله گرم و یا پد حرارتی بر روی گونه خود قرار دهید.

چرا از وسیع کننده استفاده می‌شود؟

وسیع کننده کام یک وسیله ارتودنسی است که برای پهنتر کردن فک و قوس دندانی استفاده می‌شود تا دندانها فضای بیشتری داشته باشند و بتوان آنها را صاف و همراستا کرد. علاوه بر وسیع کننده کام وسیله ‌های مشابهی برای پهن کردن فک پایین نیز وجود دارد. پهن کردن فکها و بزرگ کردن قوس دندانی یک درمان متداول‌تر ارتودنسی به شمار می‌آید. اگر چه استفاده از وسیع کننده در کودکان متداول است اما می‌توان از آن در بزرگسالان نیز در شرایطی استفاده کرد. با این حال استفاده از وسیع کننده در بزرگسالان  کمی ناراحتی بیشتری ایجاد می‌کند. مقدار اصلاح و سن بیمار تعیین ‌کننده طول دوره درمان با وسیع کننده است. بیمارانی که نمی‌خواهند چند ماه صرف فرآیند وسیع کردن کام نمایند، می‌توانند از جراحی فک برای بزرگ کردن قوس دندانی استفاده کنند.

استفاده از وسیع کننده معمولاً پیش از براکت برنامه ‌ریزی می‌شود تا فضای کافی برای صاف کردن دندان‌ها فراهم شود. اعتقاد بر این است که استفاده از وسیع کننده کام باید پیش از جهش رشد و یا در حین آن باشد. برای دستیابی به حداکثر تغییرات اسکلتی باید درمان در سنین بسیار پایین شروع شود. در صورتی که وسیع کننده کام پس از جهش رشد استفاده شود تغییرات دندانی بیشتری در مقایسه با تغییرات اسکلتی وجود خواهد داشت که منجر به زاویه دار شدن دندان‌ها می‌شود.

انواع وسیع کننده کام

انواع وسیع کننده کام

به‌ طور کلی سه نوع وسیع کننده کام وجود دارد که عبارتند از وسیع کننده فوری کام، وسیع کننده تدریجی کام و وسیع کردن کام با ایمپلنت.

• وسیع کننده فوری کام

وسیع کننده فوری کام یا Rapid palatal expansion (به اختصار به آن RPE گفته می‌شود) روشی است که در آن هر روز نیم میلی متر تا یک میلی‌متر به فضای قوس دندانی اضافه می‌شود تا زمانی که کراس بایت عقب دهان اصلاح شود. برای تفکیک نتایج معمولاً وسیع کننده فوری سه تا شش ماه در دهان می‌ماند اما این زمان بسته به شرایط بیمار متفاوت است. به این دوره ، دوره شش ماهه حفظ نتایج گفته می‌شود که در آن استخوان جدید تولید شده و فاصله ایجاد شده در خط میانی کام را که توسط وسیع کننده ایجاد شده است،  پر می‌کند. برای پیشگیری از بازگشت نتایج باید نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده شود. وسیع کننده فوری ممکن است با پشتیبانی دندان‌ها، استخوان‌ها و یا هر دو باشد. وسیع کننده کام با پیچاندن پیچ وسط وسیله فعال شده و نیرو اعمال می‌کند.

انواع وسیع کننده کام

• وسیع کننده تدریجی کام

وسیع کننده تدریجی با نرخ آهسته تری در مقایسه با وسیع کننده فوری ، فک را بزرگ می‌کند. در وسیع کننده تدریجی بیمار باید چهار مرتبه پیچ وسط بدنه وسیع کننده را بچرخاند تا یک میلی‌متر در هفته به فضای فک اضافه شود. در مدت 8 تا 10 هفته بعد نرخ پیچاندن پیچ باید به همین شکل ادامه پیدا کند. این بزرگ کردن تدریجی فک امکان تولید سلولهای استخوانی جدید و تغییرات دندانی به نسبت یک به یک را فراهم می‌سازد. بنابراین همان مقدار که استخوان فک بزرگ‌تر می‌شود تغییرات دندانی نیز ایجاد می‌شود در حالی که با وسیع کننده فوری در ابتدا بیشتر تغییرات اسکلتی ایجاد می‌کند.

وسیع کننده تدریجی درد کمتر ایجاد کرده و سازگاری بیشتری با فیزیولوژی بافت‌ها دارد. برخی تحقیقات نشان می‌دهد فاصله بین دندانهای جلویی که در مدت استفاده از وسیع کننده فوری کام ایجاد می‌شود، در وسیع کننده تدریجی کام کمتر است چرا که هم‌زمان با بزرگ ‌شدن فک فیبرهای بین دندانی فرصت بستن فاصله را دارند.

• وسیع کردن کام بر پایه ایمپلنت

در وسیع کننده کام بر پایه ایمپلنت، نیرو مستقیماً به استخوان ماگزیلاری (فک بالا) وارد می‌شود در حالی که در روش‌های قبلی نیرو به دندان‌ها اعمال می‌شد. در این تکنیک دو تا چهار مینی ایمپلنت در سقف دهان جایگذاری می‌شوند تا از آنها به عنوان لنگر استفاده شود و وسیع کننده کام به آن منتشر شود. سپس از بیمار خواسته می‌شود تا دو هفته بیچ وسط بدنه وسیع کننده کام را مطابق رویکرد وسیع کننده فوری بپیچاند. اشکال این روش در تهاجمی بودن و احتمال عفونت است.

هنگامی که بیمار به سن بلوغ می‌رسد، دو نیمه کام (درز کام) به یکدیگر جوش می‌خورند و در وسط آن بسته می‌شود و فک ماگزیلاری به صورت یک تکه در می‌آید. در صورتی که بیمار دچار مشکل کوچک بودن فک بالا و قوس دندانی باشد، باید پیش از بلوغ از وسیع کننده کام استفاده نماید. با این حال در صورتی که بیمار به بلوغ رسیده باشد، می‌توان وسیع کننده کام را با عمل جراحی در درز میانه کام جای داد. برای این منظور ابتدا با عمل جراحی کام از وسط باز میشود و وسیله در جای خود قرار داده شود. پس از این که وسیله کاملاً جایگذاری شد خط میانی کام بسته می‌شود. سپس ارتودنتیست عمل را با اتصال حلقه فلزی وسیع کننده کام به دندان‌های آسیاب بزرگ تمام میکند.

لنگر موقتی ارتودنسی چیست؟

احتمالاً با انواع مختلف براکت آشنایی دارید اما بسیاری از افراد هنوز چیزی درباره لنگر موقتی ارتودنسی یا تاد (TAD) نمی‌دانند. لنگر موقتی ارتودنسی پیچ کوچک یا مینی ایمپلنت است که به حرکت دندان و تنظیم جهت اعمال نیرو کمک می‌کند. مینی ایمپلنت در استخوان فک جایگذاری می‌شود و دندان به کمک الاستیک، فنر و یا وسیله دیگری به آن وصل می‌شود. دندان‌هایی که به لنگر موقتی ارتودنسی وصل می‌شوند، به سمت آن کشیده شده و یا در جای خود ثابت می‌مانند. به‌طور کلی هدف از استفاده از لنگر موقتی در ارتودنسی این است که یک یا چند دندان در جهتی متفاوت با دندان‌های دیگر حرکت کرده و یا در جای خود ثابت بماند و همراه با دندانهای دیگر حرکت نکنند. برای مثال در شکل بالا هدف بالاتر کشیدن دندان است که به هیچ روش دیگری به جز لنگر موقتی این کار قابل انجام نیست.

پیش از مینی ایمپلنت از چه روشی برای لنگر ارتودنسی استفاده می‌شد؟

پیش از این که بتوان از مینی ایمپلنت برای این منظور استفاده کرد، حرکت دندان‌ها به دندان‌های محکم‌تر دیگر (اغلب دندانهای آسیاب بزرگ که ریشه‌ های محکمی دارند) و یا هدگیر متکی بود. با این حال این روش‌ها محدودیت‌های خاص خود را داشتند و در بسیاری شرایط تأثیر گذاری لازم را نداشتند. حتی هنگامی که از هدگیر استفاده می‌شود گاهی اوقات دندانی که به هدگیر متصل شده است خود حرکت می‌کند. این باعث کاهش ثبات و محدودیت در دستیابی به همراستایی مناسب دندان‌ها می‌شود. به علاوه استفاده از هدگیر بر همکاری کامل بیمار و عمل به دستورات ارتودنتیست اتکا دارد.

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

مفهوم استفاده از لنگر اسکلتی چیز جدیدی نیست. اما استفاده از آن در گذشته با روشی آسان، میسر نبود. به علاوه مواد زیست سازگاری برای کاهش احتمال باز پس زدن مینی ایمپلنت توسط بدن بیمار طراحی نشده بود. هنگامی که مینی ایمپلنت تیتانیومی ساخته شد، خیلی زود مورد استفاده ارتودنسی قرار گرفت.

چه زمانی از لنگر موقتی ارتودنسی استفاده می‌شود؟

لنگر موقتی ارتودنسی برای تسهیل حرکت دندان‌ها و انتقال آنها به جایگاه مطلوب برای مثال بستن فاصله زیاد بین دندانها مورد استفاده قرار می‌گیرد. پیش از استفاده از این روش، از دندانهایی که ریشه محکمی در فک دارند، به عنوان لنگر ارتودنسی استفاده میشد. به این صورت که با کمک براکت دندانها به یکدیگر و به دندان مورد نظر (اغلب آسیاب عقبی) متصل میشوند و همه به سمت عقب دهان کشیده میشوند تا فاصبه بسته شود. اما مشکل این روش در این است که کنترل زیادی بر جهت حرکت دندانها وجود ندارد و ممکن است خود دندانهایی که به عنوان لنگر استفاده شده اند تا دندانهای جلو را عقب بکشند، حرکت کرده و به جلو کشیده شوند (همانند یک مسابقه طناب کشی که در آن مجموع نیروی دندانهای دیگر بیشتر از دندانهای عقبی بوده و جهت حرکت عکس میشود). لنگر موقتی مینی ایمپلنتی حرکت قابل پیش بینی و در جهتی مشخص ایجاد میکند چرا که در استخوان فک کاشته شده و کاملا ثابت است. از طرفی میتوان آن را در هر جای دهان کاشت تا نیرو در مناسب ترین جهت اعمال شود.

تکیه گاه یا لنگر موقتی در ارتودنسی

برای مثال میتوان پیچ را در جلوی فاصله بین دندانها کاشت تا دندانها به جلو حرکت کرده و فاصله را ببندند و یا پیچ را در پشت فاصله کاشت تا دندانها به عقب حرکت کرده و فاصله را ببندند. به این ترتیب بسیاری از کارهایی که قبلا بدون لنگر موقتی انجام آنها امکان پذیر نبود و یا بسیار دشوار بود، میسر شده است. برای مثال در شکل بالا در فک بالا برای بستن فاصله یک مینی ایمپلنت در عقب دهان کاشته شده و به کمک فنر به دندانهای جلو وصل شده تا آنها را عقب کشیده و فاصله را ببندد. در فک پایین این کار بدون مینی ایمپلنت و تنها به کمک خود دندان عقبی انجام شده است.

لنگر موقتی ارتودنسی چگونه کاشته میشود؟

معمولا با عمل جراحی، پیچ تیتانیومی در داخل استخوان فک قرار میگیرد. این عمل سرپایی بوده و تحت بی حسی موضعی قابل انجام است. ابتدا محل کاشت ایمپلنت بی ‌حس شده و سپس با استفاده از محلول کلرهگزیدین ضد عفونی می‌شود تا تمامی میکروب‌ها از بین بروند. مینی ایمپلنت در یک بسته کاملاً استریل قرار دارد. با استفاده از دریل دندانپزشکی مینی ایمپلنت در داخل استخوان فک فرو می‌رود. این کار کمتر از یک دقیقه طول می‌کشد.

تفاوت مینی ایمپلنت ارتودنسی با ایمپلنت جایگزین دندان چیست؟

هر دو نوع ایمپلنت در داخل استخوان فک قرار می‌گیرند اما لنگر موقتی ارتودنسی از آنجایی ‌که موقتی است به گونه‌ ای طراحی شده که پس از مدت زمان مشخصی خارج شود. در حالی‌ که ایمپلنتی که جایگزین دندان می‌شود با استخوان فک جوش خورده و دیگر خارج نخواهد شد.

پس از این که دندان‌هایتان با کمک براکت ارتودنسی صاف و مرتب شد به ارتودنتیست مراجعه می‌کنید تا براکت را از دهانتان خارج کند. اما پس از درآوردن براکت هنوز کار تمام نشده است بلکه باید از وسیله ارتودنسی دیگری به نام نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده کنید. چرا که اکنون هدفتان نگه داشتن دندان‌ها در موقعیت جدید است. اگر چه دندان‌هایتان صاف و همراستا شده اند اما هنوز در موقعیت جدید خود تثبیت نشده ‌اند و باید مدتی با استفاده از نگهدارنده ارتودنسی آنها را در جای خود نگه دارید تا زمانی که دیگر خطر بازگشت دندان‌ها به موقعیت پیشین وجود نداشته باشد.

ارتودنتیست یا دندانپزشک عمومی نوع ریتینر اختصاصی برای بیمار را انتخاب کرده و سپس از دهان قالب ‌گیری میکند. قالب برای لابراتور دندانپزشکی ارسال می‌شود تا توسط متخصصان لابراتوار دندانپزشکی این وسیله ساخته ‌شود. در بیشتر موارد نگهدارنده باید به مدت چند سال و حتی گاهی اوقات مادام‌ العمر استفاده شود.

به طور کلی دو نوع نگهدارنده پس از براکت استفاده می‌شود: نگهدارندة ثابت ارتودنسی و نگهدارندة غیر ثابت یا متحرک ارتودنسی. انتخاب نوع آن بسته به شرایط و نیازهای بالینی بیمار دارد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

انواع نگهدارنده ارتودنسی

به‌ طور کلی نگهدارنده ارتودنسی ممکن است ریتینر ثابت، هالی و یا اسیکس باشد. هر یک از این گزینه ‌ها معایب و مزایای خاص خود را دارند. نگهدارندة ثابت در سطح پشتی دندان‌ها چسبانده می‌شود بنابراین نتایج درمان بستگی به پایبندی و تعهد بیمار به استفاده از این وسیله، ندارد. نگهدارندة غیر ثابت هالی معمولاً برای فک بالا استفاده می‌شود و نگهدارندة غیر ثابت اسیکس همانند اینویزالاین بوده و برای هر دو فک می‌توان آن را استفاده کرد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

مراقبت از نگهدارنده ارتودنسی

در صورتی که از انواع ثابت آن استفاده می‌کنید مراقبت خاصی لازم نیست. تنها کافی است هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، به دندان‌هایی که به آنها سیم ریتینر وصل شده است توجه بیشتری داشته باشید. در مورد نگهدارندة غیر ثابت باید هنگام مسواک زدن دندان‌ها، وسیله را از دهان خارج کنید. سپس وسیله ارتودنسی را جداگانه باید تمیز نمایید. توجه داشته باشید جعبه وسیله ارتودنسی غیر ثابت حتماً باید مرتباً تمیز شود تا محلی برای تجمع آلودگی‌ها و میکروب‌ها فراهم نشود.

چرا باید از نگهدارنده ارتودنسی استفاده کنیم؟

هنگامی که دندان‌ها در موقعیت جدید قرار می‌گیرد، ممکن است هنوز استخوان پیرامون آنها خوب سخت نشده باشد و امکان بازگشت دندان به موقعیت قبل وجود داشته باشد. از طرف دیگر با افزایش سن وضعیت دندان‌ها و ساختارهای پشتیبانی‌ کننده آنها تغییر می‌کند و این امر ممکن است موجب جابه‌جایی دندان‌ها شود. همچنین عادات دهانی مانند جویدن ناخن، فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی، دندان قروچه و عادات دیگر دائماً نیرویی به دندان‌ها وارد می‌کنند و آنها را از جایگاه مطلوب خود خارج می‌نمایند. نگهدارندة ارتودنسی اجازه نمی‌دهد نیروهای داخلی و بیرونی بر موقعیت دندان‌ها تأثیر بگذارند.

نحوه تماس دندان‌های بالا و پایین با یکدیگر بایت خوانده می‌شود. مال اکلوژن یا مشکلات بایت به وضعی که گفته می‌شود که در آن تماس دندان‌ها با یکدیگر نامناسب است. در حالت ایده ‌آل در هنگام بایت یا بسته بودن دهان سطح جونده دندان‌های عقبی بالا و پایین بر روی یکدیگر قرار گرفته و فک بالا کمی جلوتر از فک پایین قرار می‌گیرد به طوری که دندان‌های جلوی بالا بخشی از سطح دندان‌های جلوی پایینی را می‌پوشاند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

اپن بایت چیست؟

اپن بایت به وضعیتی گفته می‌شود که در آن در هنگام بایت دندان‌های فک بالا با دندان‌های فک پایین تماس پیدا نمی‌کنند (شکل بالا). اپن بایت ممکن است مربوط به جلوی دهان و یا عقب دهان باشد. اپن بایت جلوی دندان به گونه ‌ای است که در هنگام بسته بودن دهان بین دندان‌های جلویی بالایی و پایینی فاصله وجود دارد انگار هنوز دهان باز است. اپن بایت نه تنها زیبایسی دندان‌ها و لبخند را تحت تأثیر قرار می‌دهد بلکه مشکلاتی در تکلم و گفتار ایجاد کرده و منجر به نوک زبانی صحبت کردن یا اشکالات دیگر تلفظی می‌شود. همچنین این وضعیت در جویدن نیز تأثیر گذاشته و باعث می‌شود هنگام جویدن غذا و ذرات غذا از بین دندان‌ها بیرون بریزد در نتیجه فرد مجبور است هنگام جویدن غذا زبان خود را به صورت مانعی به دندان‌های جلویی فشار دهد که این وضعیت خود منجر به بدتر شدن مشکل اپن بایت می‌شود.

چه عواملی باعث اپن بایت می‌شوند؟

به طور کلی سه فاکتور مهم در ناهمراستایی دندان‌ها و فاصله بین دندان‌های جلویی بالا و پایین نقش دارند.

1) گاهی اوقات اپن بایت ممکن است به واسطه مشکلات استخوان فک ایجاد شود.

2) برخی از کودکان نیز هنگامی دچار اپن بایت می‌شوند که دندان بندی مختلط دارند. دندان بندی مختلط به حدود شش تا دوازده‌ سالگی گفته می‌شود که هم‌زمان هم دندان‌های شیری و هم دندان‌های دائمی در دهان وجود دارند. در بسیاری از موارد، معمولاً پس از این که تمامی دندان‌های شیری با دندان‌های دائمی جایگزین می‌شوند، این مشکل برطرف می‌شود.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

3) گاهی اوقات عادات دهانی نامناسب باعث بروز مشکل اپن بایت می‌شود. عادتی به نام فشار زبان اغلب در اپن بایت نقش دارد. فشار زبان (Tongue thrusting) به فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی در هنگام بلع یا صحبت کردن گفته می‌شود. در اوایل کودکی الگوی بلع فشار زبان امری کاملاً طبیعی است اما با رشد کودک این عادت با الگوی بلع نرمال جایگزین می‌شود. کودکانی که الگوی بلع فشار زبان در آنها ترک نمی‌شود دچار مشکلاتی در بایت و تکلم می‌شوند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

یکی دیگر از عاداتی که باعث اپن بایت می‌شود، مکیدن انگشت و جویدن اشیایی مانند ناخن یا مداد است. همچنین مکیدن نادرست پستانک یا شیشه شیر احتمال مال اکلوژن را افزایش می‌دهد. مکیدن انگشت در نوزادان و شیرخواران وضعیتی طبیعی است اما با رشد کودک باید کنار گذاشته شود. 50% از افراد در دوران نوزادی انگشت خود را میمکند. این عادت تنها زمانی مشکل ساز می‌شود که دندان‌های دایمی بیرون زده اند.

اپن بایت یا فاصله بین دندانهای جلویی بالا و پایین

درمان اپن بایت

درمان اپن بایت چالش ‌برانگیز ترین درمان در مشکلات ناهمراستایی فکها می‌باشد.

در صورتی ‌که اپن بایت در کودکانی که دندان بندی مختلط دارند، اتفاق بیفتد ممکن است با افتادن تمام دندان‌های شیری و بیرون زدن دندانهای دائمی مشکل به خودی خود برطرف شود.

گاهی اوقات علت مال اکلوژن مشکلات اسکلتی مانند عدم رشد مناسب استخوان فک می‌باشد. در چنین شرایطی جراحی فک ممکن است لازم باشد. در این جراحی فک، بخشی از استخوان فک بالا برداشته شده و استخوان‌های فک در موقعیت مناسب قرار داده می‌شود تا استخوان فک بالا و پایین همراستا گردند.

برای اصلاح مشکل اپن بایت وسیله‌ های ارتودنسی مختلفی وجود دارد. در برخی موارد در صورت مراجعه زود هنگام، با کمک یک وسیله ارتودنسی ساده می‌توان عادت فشار زبان و یا مکیدن انگشت را از بین برد. از جمله وسیله های ارتودنسی مورد استفاده برای اصلاح اپن بایت الاستیک یا حلقه کشی، قفس زبان و خار زبان و قفس کام میباشد. همچنین می‌توان از هدگیر ویژه ای برای تغییر موقعیت فک و اصلاح مشکل بایت کمک گرفت.

روش درمانی بستگی زیادی به شرایط بیمار و سن او دارد. معمولاً جراحی تنها زمانی توصیه می‌شود که سن رشد گذشته باشد. در صورتی که نگران مشکل فاصله بین دندان‌های بالا و پایین خود هستید بهتر است هر چه سریع تر با ارتودنتیست در این زمینه مشورت کنید.