در دو دهه اخیر، دنیای فناوری دندانپزشکی به سرعت رشد کرده است و تشخیص تروما و تعیین دقیق نگرانی های رشدی را بسیار دقیق تر از همیشه کرده است. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به طور کلی راهی را در اختیار دندانپزشک قرار می دهند تا دندان ها، استخوان فک و بافت های نرم را فراتر از آنچه با چشم غیر مسلح دیده می شود مشاهده کند. یکی از ابزارهایی که می تواند برای کمک به این کارها استفاده شود، آنالیز سفالومتری یا به عبارت ساده تر، Ceph نام دارد.

رادیوگرافی سفالومتریک چیست؟

تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس ابزاری منحصر به فرد است که دندانپزشک را قادر می سازد یک تصویر رادیوگرافی کامل از کنار صورت بگیرد. این نوع تصاویر رادیوگرافی خارج دهانی هستند، به این معنا که هیچ صفحه یا فیلمی داخل دهان قرار نمی گیرد.

رادیوگرافی سفالومتری یک شکل استاندارد شده و قابل تکرار از رادیوگرافی جمجمه است که به طور گسترده در ارتودنسی برای ارزیابی روابط دندان ها با فک ها و فک ها با بقیه اسکلت صورت استفاده می شود. استاندارد سازی برای توسعه سفالومتری ضروری بود- اندازه گیری و مقایسه نقاط خاص، فواصل و خطوط درون اسکلت صورت، که اکنون بخشی جدایی ناپذیر از ارزیابی ارتودنسی هستند.

رادیوگرافی سفالومتریک

تفاوت ها و شباهت های تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک و پانورامیک

آنالیز سفالومتریک نوعی تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شبیه به تصویر پانورامیک با اشعه ایکس است که قابلیت گرفتن تصویر کامل از جمجمه و گردن را دارد. یک تفاوت آنها این است که به جای حرکت بدون توقف کامل 360 درجه که در تصاویر رادیوگرافی پانوراما با اشعه ایکس استفاده می شود، با استفاده از یک حرکت رفت و برگشتی از یک سمت به سمت دیگر عکس گرفته می شود. تصویر سفالومتری پس از تکمیل، شبیه تصویری است که در اینجا مشاهده می کنید.

تصاویر رادیوگرافی پانورامیک با اشعه ایکس عمدتاً روی فک تمرکز می کنند و تصاویری از قوس های دندانی بالا و پایین به طور کامل، شامل استخوان های فک و ساختارهای اطراف صورت می گیرند. تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس با استفاده از یک نگهدارنده فیلم مناسب که بر روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است، تصاویری از کل ساختار دهان شما، از جمله مجاری بینی و سینوس را به تصویر می کشد تا دید جامعی از فک، دهان و سر شما ارائه دهد.

تصاویر سفالومتریک و پانورامیک مجاری بینی و سینوس را نشان می دهند که تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ داخل دهانی با اشعه ایکس قادر به نشان دادن آنها نیست. مزیت تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس و پانورامیک این است که بدن در معرض اشعه کمتری قرار می گیرد.

آیا شما نیز به یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک نیاز دارید؟

خب، شاید. این واقعاً به نوع مشکلی بستگی دارد که دندانپزشک معالج شما سعی در تشخیص آن دارد. انجام حداقل یک مرتبه تصویر برداری سفالومتریک یا پانورامیک با اشعه ایکس قبل و بعد از انجام درمان ارتودنسی، به یک روش نسبتاً استاندارد تبدیل شده است. اسکن های مبهم در میانه چنین تلاش هایی نیز بسته به نیاز ممکن است انجام شوند.

همچنین، اگر ورزش های پربرخورد انجام می دهید و احتمال یک شکستگی وجود دارد، ممکن است بتوانید از مزایای تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک بهره مند شوید. در واقع، اگر به جای دندانپزشک به پزشک مراجعه کنید، باید انتظار داشته باشید که اسکن جمجمه خود را دریافت کنید تا هر گونه دردی که ممکن است تجربه کنید، تشخیص داده شود.

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس برای چه مواردی استفاده می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس به طور کلی برای تشخیص نگرانی های رشدی مربوط به سر، گردن و فک استفاده می شوند که دندانپزشک، متخصص ارتودنسی یا جراح معتقد است ممکن است در رشد درست صورت و دهان اختلال ایجاد کنند.

آنها معمولاً برای موارد زیر استفاده می شوند:

• کشف نگرانی های احتمالی TMJ
• بررسی دلایل ناهماهنگی بیش از حد دندان ها- بویژه در مواردی که اوربایت یا آندربایت وجود داشته باشد.
• تشخیص شکستگی های مشکوک دندان و یا فک
• انجام اندازه گیری دقیق دندان ها از جمله ساختار ریشه آنها
• یا برنامه ریزی برای کارهای ارتودنسی
• ارائه نماهایی از نمای جانبی صورت
• ارائه نمایی از فک در رابطه با استخوان گونه
• ارائه اطلاعاتی در مورد “بایت مشکل دار” یا مال اکلوژن

تجزیه و تحلیل سفالومتریک بویژه برای درک پیچیدگی های اوربایت و آندربایت مفید است، زیرا موقعیت یا عدم رشد مناسب فک نقش قابل ملاحظه ای در این نگرانی ها ایفا می کند. به نظر ارتودنتیست ها آنها برای انجام درمان های ارتودنسی ارزشمند هستند زیرا آنها باید حرکت دندان ها و گاهی اوقات فک را، طی چندین سال ارزیابی کنند. تصویر کامل رادیوگرافی سفالومتریک آنها را قادر می سازد تا موفقیت کار و سازگاری بدن با درمان را بسنجند.

این نوع تصاویر قبل و بعد از جراحی ارتوگناتیک، که یکی از جراحی هایی است که همراه و برای کمک به درمان ارتودنسی انجام می شود، نیز کاربرد دارد، از جمله برای:

• ارزیابی الگوهای اسکلتی و بافت نرم قبل از جراحی
• کمک به طراحی درمان
• ارزیابی نتایج جراحی و پیگیری طولانی مدت پس از آن

علاوه بر اینها، تصاویری که ارائه می شوند، برای مشاهده راحت تر تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند.

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک چگونه گرفته می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس معمولاً با دستگاه پانورامیک با اشعه ایکس گرفته می شوند. دستگاه اقتباس شده دارای یک نگهدارنده فیلم سفالومتریک مخصوص خواهد داشت که روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است. یک گیرنده تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در معرض پرتوهای یونیزه کننده قرار می گیرد تا تصاویری از کل ساختار دهان را در اختیار دندانپزشک قرار دهند.

گرفتن این نوع تصاویر کاملاً بدون درد است. سر بین بازوی چرخان مکانیکی و نگهدارنده فیلمی قرار می گیرد که روی بازوی دیگری قرار دارد. بازو دور سر می چرخد ​​و از صورت، دهان و دندان ها عکس می گیرد. وضوح این تصاویر به موقعیت بدن بستگی دارد. تصاویر معمولاً تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند، بنابراین هرگونه نشانه ای از پوسیدگی، بیماری یا جراحت قابل مشاهده و درمان هستند.

دندانپزشک پس از گرفتن تصویر سفالومتریک با اشعه ایکس، قادر خواهد بود نمای جانبی سر را به صورت کامل مشاهده کند. این می تواند به طراحی درمان ارتودنسی کمک کند و امکان ارزیابی فوری نحوه تأثیر بریس ها روی نیمرخ صورت و دندان ها را فراهم کند. یکی دیگر از کاربردهای متداول این نوع تصاویر رادیوگرافی، تعیین اندازه گیری های خاص قبل از قرار دادن ایمپلنت های دندانی است.

مانند دیگر انواع تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، تصاویر سفالومتریک را می توان هم به صورت اسکن دیجیتال یا فیلم، بسته به در دسترس بودن هر یک از آنها در مطب دندانپزشک یا ترجیح شما، انجام داد.

اگر بریس دارید (یا قصد دارید آنها را دریافت کنید)، دندانپزشک یا ارتودنتیست شما ممکن است به سفت کردن آنها اشاره کرده باشد. ارتودنتیست، دوستان یا احتمالاً خانواده شما ممکن است به درد ناشی از سفت کردن بریس ها اشاره کرده باشند. براکت ها و بریس های سیمی سنتی باید هر از چند گاهی تنظیم یا سفت شوند، بنابراین باید بدانید که وقتی این کار انجام می شود چه انتظاری باید داشته باشید.

چرا بریس ها نیاز به سفت شدن دارند؟

برای درک اینکه چرا باید براکت ها را سفت کنید، باید بدانید که آنها چگونه عمل می کنند. بریس ها با اعمال نیرو به دندان های شما، آنها را به آرامی از میان بافت لثه نرم دهان شما حرکت می دهند. براکت های سنتی از سیستمی از سیم ها استفاده می کنند که به براکت ها متصل می شوند، و آنها نیز به نوبه خود به دندان های شما چسبانده می شوند. سیم براکت ها را می کشد و دندان های شما را حرکت می دهد.

تقریباً هرگز اینطور نیست که بتوانید از بریس هایی استفاده کنید تا دندان های شما را از جایی که اکنون هستند به جایی که می خواهید در نهایت باشند حرکت دهند. نه تنها درد غیر قابل تحملی وجود خواهد داشت، بلکه ممکن است در نهایت به دندان های خود آسیب برسانید!

در عوض، ارتودنتیست ها بریس ها را به صورت مرحله ای انجام می دهند. در ابتدا، سیم ها فشار زیادی به دندان های شما وارد می کنند. اما به مرور زمان، با حرکت دندان ها، آنها فشار کمتر و کمتری به دندان ها وارد می کنند. در نهایت، آنها روی هم رفته فشار اندکی وارد می کنند.

این زمانی است که شما به تنظیم یا سفت کردن بریس نیاز دارید.

سفت کردن بریس ارتودنسی

هر چند وقت یک بار بریس ها باید سفت شوند؟ چگونه بگوییم زمان سفت شدن فرا رسیده است؟

معمولاً متخصص ارتودنسی به شما می گوید چه زمانی زمان مناسب برای سفت کردن بریس ها است. او توصیه خواهد کرد که این کار زمانی انجام شود که در طول زمان حرکت کمی از دندان های شما می بیند یا هیچ حرکتی نمی بیند، یا اگر متوجه لق شدن اجزای آن می شود.

دهان افراد مختلف با یکدیگر متفاوت است، بنابراین هیچ راه واحدی برای دانستن اینکه بریس های شما چند وقت یکبار به تنظیم نیاز دارند وجود ندارد. متخصص ارتودنسی معمولاً برای یک جلسه معاینه هر 4 تا 6 هفته برنامه ریزی می کند، زیرا به نظر می رسد که میانگین زمان مورد نیاز بین تنظیمات همینقدر باشد. با این حال، ممکن است شما به جلساتی با فواصل زمانی بیشتر یا کمتر نیاز داشته باشید.

چند علامت آشکار که نشان می دهند ممکن است برای سفت کردن آماده باشید عبارتند از:

• حتی زمانی که خوراکی های سفت را گاز می زنید، دندان ها یا لثه های شما هیچ دردی ندارند.
• براکت ها شل می شوند.
• وقتی دندان ها را با فشار به یکدیگر فشار می دهید، فشار اضافی را احساس نمی کنند (مانند زمانی که متورم شده اند).

فرآیند سفت کردن بریس ها چگونه است؟

بسیاری از بیماران می خواهند بدانند وقتی براکت های آنها سفت می شوند، چه انتظاری باید داشته باشند. ما متوجه این موضوع شده ایم: قرارهای ملاقات زیادی وجود دارند، و بیماران گذشته اغلب به ناراحتی اشاره می کنند.

در طول یک قرار ملاقات برای تنظیم، ارتودنتیست شما ابتدا دهان شما را به دقت بررسی می کند تا ببیند پیشرفت شما چگونه بوده است و آیا مشکلی وجود دارد یا خیر. تنظیم همچنین زمانی است که بندهای فرسوده تعویض می شوند، فضا دهنده اضافه می شود، و رفع هر گونه مشکل مربوط به درد یا ناراحتی (مثلاً اگر سیم به داخل دهان شما فرو می رود).

در طول خود فرآیند سفت کردن، ارتودنتیست سیم را روی براکت های شما تنظیم خواهد کرد تا فشار را ادامه دهد. او حتی ممکن است سیم شما را بردارد و آن را با یک سیم جدید تعویض کند.

هنگامی که این فرآیند انجام می شود، ممکن است به نظر برسد که چیز چندان متفاوتی نیست- درست مثل اینکه به دندانپزشک مراجعه کرده اید. با این حال، معمولاً مقداری درد و یا حساسیت وجود دارد که بلافاصله پس از سفت شدن احساس می شود و برای مدتی ادامه می یابد.

سفت کردن بریس ارتودنسی

بریس ها بعد از سفت شدن چه مدت درد دارند؟

آری، درد یا ناراحتی پس از تنظیم بریس ها نسبتاً شایع است. خبر خوب این است که برای اکثر افراد، این درد پس از یک یا دو روز خود به خود از بین می رود. برخی گزارش می دهند که اصلاً دردی ندارند.

بسیار شایع تر از درد مستقیم، نوعی حساسیت بعد از تنظیم است. دندان ها یا لثه های شما ممکن است در طول روز درد نداشته باشند، اما برای مثال وقتی سعی می کنید غذا بخورید، درد زیادی خواهند داشت. به همین دلیل، اکثر افراد از خوردن غذاهای سفت یا خشک اجتناب می کنند و به وعده های غذایی که نیازی به جویدن ندارند (سوپ، ماست، خورش، اسموتی و غیره) بیشتر علاقه نشان می دهند.

اگر درد زیاد شد، استفاده از مسکن های بدون نسخه مانند ایبوپروفن و استامینوفن می تواند کمک کننده باشد. حتماً دستورالعمل های روی قوطی دارو را دنبال کنید.

در نهایت، گزارش شده است که سرما نیز به کاهش درد کمک می کند. یک کیسه یخ مطمئناً می تواند کمک کننده باشد- اما، ما دیده ایم که بسیاری از بیماران، معمولاً از این بهانه استفاده می کنند تا یک نوشیدنی خنک چای شیرین یا شاید مقداری ماست یخ زده بخورند.

هنوز در مورد دریافت بریس ها فکر می کنید؟

دریافت بریس یک تصمیم مهم است. اما این تصمیمی است که کمتر کسی از آن پشیمان می شود. ما به کاری که انجام می دهیم تا بیماران ما به لبخندی که به شدت می خواهند دست یابند می بالیم.

ریتینرها یا نگهدارنده های دائمی که به آنها نگهدارنده ثابت نیز گفته می شود، سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست شما پس از صاف کردن دندان ها به آنها می چسباند. نگهدارنده ها از جابجایی دندان های شما پس از درمان ارتودنسی جلوگیری می کنند و تنها توسط یک ارتودنتیست قابل برداشتن هستند. در برخی موارد، ریتینرهای دائمی ممکن است به جای ریتینرهای متحرک توصیه شوند، که خودتان آنها را قرار می دهید و خارج می کنید.

این مقاله در مورد نگهدارنده های دائمی، مزایا، هزینه ها و تکنیک های تمیز کردن آنها صحبت می کند.

نگهدارنده دائمی چگونه عمل می کند؟

دندان های شما توسط الیاف پریودنتال لیگامان به فک شما متصل می شوند که کشیده می شوند تا دندان های شما بتوانند حرکت کنند. بریس ها یا الاینرها می توانند دندان های شما را برای بهبود زیبایی یا عملکردی، در بهترین جایگاه خود قرار دهند. پس از آن، به یک نگهدارنده نیاز خواهید داشت تا آنها را در جای خود نگه دارد یا رباط هایی که تمایل دارند دندان ها را به سمت موقعیت اصلی خود بازگردانند را کنترل کنند.

نگهدارنده دائمی سیمی است، که گاهی اوقات بافته می شود، که ارتودنتیست شما آن را پشت دندان های شما که به تازگی در جای مناسب قرار داده شده اند قرار می دهد. آنها آن را با چسب مخصوص به دندان های شما می چسباند و سیم دندان های شما را در جای خود نگه می دارد. گاهی اوقات، سیم انعطاف پذیر است، بنابراین ممکن است دندان ها را پس از انجام کارهای ارتودنسی به طور کامل در یک راستا حفظ نکند.

یک نگهدارنده دائمی در واقع می تواند برداشته شود اما فقط توسط یک متخصص.

ریتینرهای دائمی

نگهدارنده های دائمی در مقایسه با نگهدارنده های قابل جابجایی یا متحرک

نگهدارنده های دائمی به پشت دندان های شما چسبانده می شوند، بنابراین مجبور نخواهید بود به خاطر داشته باشید که آنها را داخل دهان خود قرار دهید و آنها را بیرون بیاورید. آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند. یک ارتودنتیست در صورت نیاز می تواند آنها را حذف کند.

نگهدارنده های متحرک، سیمی و پلاستیکی یا شفاف هستند. شما می توانید آنها را بیرون بیاورید، اما باید به خاطر داشته باشید که آنها را دوباره بپوشید در غیر اینصورت احتمالاً دندان های شما حرکت خواهند کرد. نگهدارنده های متحرک شفاف چندان قابل مشاهده نیستند، اما ممکن است تغییر رنگ دهند و پاره شوند. نگهدارنده های متحرک سیمی بیشتر قابل مشاهده هستند اما دوام بیشتری نیز دارند.

نکات مثبت نگهدارنده های دائمی

نگهدارنده های دائمی همواره دندان های شما را در جای خود نگه می دارند، که مؤثرترین راه برای نگه داشتن آنها در جای خود است.

دیگر مزایای نگهدارنده دائمی عبارتند از:

• آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند.
• بعید است که روی گفتار شما تأثیر بگذارند، کاری که نگهدارنده های متحرک ممکن است انجام دهند.
• آنها بسیار بادوام هستند و از چند سال تا 20 سال ماندگاری دارند.
• در صورت لزوم ارتودنتیست می تواند آنها را تعمیر یا تنظیم کند.

معایب نگهدارنده های دائمی

برخی از افراد ترجیح می دهند که بتوانند نگهدارنده را قرار دهند و خارج کنند، که با نگهدارنده های دائمی امکان پذیر نیست. سایر معایب عبارتند از:

• بهداشت خوب دهان نیاز به تلاش بیشتری خواهد داشت.
• ممکن است باعث تحریک اولیه شوند.
• هزینه اولیه می تواند گران تر از نگهدارنده های متحرک باشد.
• تشخیص شکستگی نگهدارنده (تا زمانی که دندان ها جابجا نشده اند) می تواند دشوار باشد.
• در صورت شکستگی یا نیاز به تنظیم، باید به یک ارتودنتیست مراجعه کنید.

هزینه نگهدارنده دائمی

هزینه نگهدارنده توسط ارتودنتیست تعیین می شود، بنابراین می تواند بسیار متفاوت باشد. به عنوان یک راهنما، یک نگهدارنده دائمی، برای هر سیم، حدود 250 تا 550 دلار برای هر قوس دندانی، برای نگهدارنده فک بالا یا پایین هزینه خواهد داشت.

ارتودنتیست ها تمایل دارند از نگهدارنده های دائمی برای دندان های فک پایین استفاده کنند و ممکن است یک نگهدارنده متحرک را برای دندان های فک بالا توصیه کنند.

آیا بیمه نگهدارنده دائمی را پوشش می دهد؟

پوشش بیمه برای نگهدارنده دائمی با بیمه های مختلف متفاوت است. اگر بیمه شما درمان ارتودنسی را نیز پوشش دهد، ممکن است بیمه دندانپزشکی تمام یا بخشی از هزینه نگهدارنده شما را پوشش دهد. می توانید با شرکت بیمه خود تماس بگیرید یا در مورد آن با ارتودنتیست یا پزشک خود صحبت کنید تا متوجه شوید که چقدر باید پرداخت کنید. اگر زیر 18 سال هستید، بیمه های درمانی باید هزینه های دندانپزشکی را ارائه دهند.

چه کسی به نگهدارنده دائمی نیاز دارد؟

نگهدارنده دائمی به جای نگهدارنده های متحرک می تواند گزینه خوبی باشد اگر:

• فکر می کنید ممکن است استفاده از نگهدارنده متحرک طبق دستورالعمل را فراموش کنید.
• شما نمی خواهید نگهدارنده شما قابل مشاهده باشد.
• دندان های شما در طول صاف کردن به مقدار قابل توجهی جابجا شده اند، یا در صورتی که یک یا چند دندان شما کشیده شده اند و باید فضای بین آنها را ببندید.

ریتینرهای دائمی

نحوه تمیز کردن و مراقبت از نگهدارنده دائمی

نگهدارنده های دائمی می توانند تمیز کردن دندان ها و لثه های شما را چالش برانگیزتر کنند زیرا ذرات غذا می توانند به سیم گیر کنند. نخ دندان کشیدن ممکن است دشوار باشد، اما گزینه هایی برای تمیز نگه داشتن دندان هایی که پشت آنها سیم قرار داده شده است وجود دارد که عبارتند از:

• فلاس تریدرها، که حلقه های یکبار مصرف نازکی هستند که تمیز کردن اطراف سیم های نگهدارنده را آسان تر می کنند.
• واتر فلاسرها، که ذرات باقی مانده ها پلاک ها را با فشار قوی آب تمیز می کنند.
• مسواک های بین دندانی، که مسواک های کوچکی هستند که بین دندان های شما استفاده می شوند.

مهم است که پاکسازی تخصی دندان ها را نیز ادامه دهید.

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند، اما اگر ناراحت کننده هستند و نیاز به تنظیم دارند، یا اگر شکسته یا خم می شوند، باید به پزشک خود مراجعه کنید تا آنها را تنظیم یا تعمیر کند.

خلاصه

نگهدارنده های دائمی سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست ها پس از صاف کردن دندان های شما به پشت آنها می چسبانند. آنها به نگه داشتن دندان ها در جای خود و عدم حرکت پس از صاف کردن آنها کمک خواهند کرد.

ریتینر دائمی بسیار بادوام است و مانند ریتینرهای متحرک، مجبور نیستید به خاطر داشته باشید که آن را داخل دهان خود قرار دهید یا خارج کنید. مزیت دیگر این است که هیچ کس نمی تواند آنها را ببیند، زیرا پشت دندان های شما هستند.

تمیز نگه داشتن دندان ها با رتینرهای دائمی ممکن است دشوار باشد، اما نخ دندان های مخصوصی وجود دارند که می توانند به شما کمک کنند. پاکسازی تخصصی دندان ها نیز مهم است.

سخن پایانی

نگهدارنده ها بخش مهمی از صاف نگه داشتن دندان های شما پس از انجام مراحل درمان ارتودنسی هستند و از سرمایه شما محافظت می کنند. هیچ کس نمی تواند نگهدارنده دائمی شما را ببیند، که یک مزیت بزرگ برای بسیاری از افراد است. ارتودنتیست شما درباره مدت زمان استفاده از ریتینر به شما توصیه های خواهد کرد که ممکن است متفاوت باشند. مدتی زمان می برد تا به آنها عادت کنید، اما شما مجبور نخواهید بود با گذاشتن و درآوردن، گم کردن یا فراموش کردن آنها کنار بیایید.

پرسش های متداول در مورد ریتینرهای دائمی

ماندگاری نگهدارنده دائمی چقدر است؟

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند و می توانند تا 20 سال عمر کنند. با این حال، ممکن است نیاز به تنظیم داشته باشند یا خم شوند یا بشکنند. اگر نگهدارنده دائمی شما نیاز به توجه داشته باشد، ارتودنتیست شما می تواند آن را بردارد، تعمیر یا تنظیم کند.

آیا دندان ها هنوز هم می توانند با نگهدارنده دائمی حرکت کنند؟

این امکان وجود دارد که دندان های شما حتی با نگهدارنده دائمی حرکت کنند.

برای به حداقل رساندن این امر، به طور منظم به ارتودنتیست خود مراجعه کنید. در صورتی که متوجه تغییری در نگهدارنده دائمی خود شدید که ممکن است نشان دهنده آسیب دیدگی سیم یا اتصال آن باشد، برای بررسی نگهدارنده دائمی خود قرار ملاقاتی با ارتودنتیست خود بگذارید.

آیا نگهدارنده های دائمی ارزشش را دارند؟

نگهدارنده های دائمی مانند نگهدارنده های متحرک دارای مزایا و معایبی هستند. آنها ممکن است هزینه بیشتری داشته باشند، اما می توانند دوام بیشتری نیز داشته باشند و برای نگه داشتن دندان های تازه صاف شده در جای خود، می توانند مؤثرترین نوع نگهدارنده باشند. به توصیه های ارتودنتیست خود در مورد نگهدارنده ها گوش کنید، اما تا زمانی که احساس کنید می توانید بهترین تصمیم را بگیرید، سؤال کنید.

استفاده از داروها و مکمل های غذایی، شامل مواد معدنی و ویتامین ها، می تواند به صورت مستقیم یا غیرمستقیم روی حرکت دندان ها در درمان های ارتودنسی تأثیر بگذارد. این تأثیرات به دو دسته اصلی طبقه بندی می شوند، از جمله تأثیرات کلی روی فیزیولوژی استخوان از نظر ایجاد تمایز در استئوکلاست ها، نرخ گردش استخوان، تراکم استخوان و معدنی سازی استخوان، و همچنین عوارض جانبی داروها شامل هیپرپلازی لثه، تحلیل خارجی ریشه و خشکی دهان. بیس فسفونات، فلوراید، کورتیکواستروئیدها، استروژن، آسپیرین، دیکلوفناک، ایبوپروفن، و ایندومتاسین را می توان به عنوان عواملی ذکر کرد که حرکت دندان ها در درمان ارتودنسی را به تأخیر می اندازند.

این مقاله بر اساس مقالات و مطالعات انجام شده روی داروهای مختلف، تأثیر آنها روی درمان ارتودنسی را توضیح می دهد.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری بیس فسفونات در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

بیس فسفونات ها یک دسته مصنوعی از آنالوگ های پیروفسفات و مهار کننده های قوی تحلیل استخوان هستند که معمولاً به عنوان دارویی برای جلوگیری و درمان استئوپنی (osteopenia – کاهش تراکم مواد معدنی استخوان که باعث ضعف آن می شود) و پوکی استخوان (osteoporosis- بیماری که باعث ضعف استخوان ها می شود تا جایی که استخوان ها به راحتی می شکنند) مورد استفاده قرار می گیرند، و همچنین برای درمان تومورها استفاده می شوند. با توجه به اینکه آنها بر متابولیسم استخوان تأثیر می گذارند ، اعتقاد بر این است که بر حرکت دندان و درمان ارتودنسی تأثیر می گذارد.

نتیجه یکی از مطالعات انجام شده روی بیس فسفونات ها نشان داده است، در حیواناتی که برای آنها بیس فسفونات (BP) تزریق شده بود، حرکت دندان های مولر به طور قابل توجهی مهار شده بود و در امتداد سطوح استخوان آلوئولار به سمت الیاف لیگامان پریودنتال (PDL) مقدار کمتری استئوکلاست ظاهر شده بود، که می تواند ناشی از اختلال ساختاری و فعالیت تحلیل برندگی استئوکلاست ها باشد. نکته بالینی اصلی این مطالعه این است که بیماران تحت درمان ارتودنسی که همزمان از داروهای بیس فسفونات استفاده می کنند باید تحت نظر باشند، و ارتودنتیست باید محتاط باشد و همچنین احتمال خطراتی مانند تأخیر در حرکت ارتودنتیک دندان ها، مشکلات بوجود آمده برای درمان، عدم ادامه درمان و غیره، را باید برای بیماران توضیح دهد. در مطالعه دیگر مشخص شد همچنین تأثیراتی که استفاده از بیس فسفونات در گذشته روی استخوان ها داشته است، به طور قابل توجهی باعث مهار حرکت ارتودنتیک دندان ها می شود. این مطالعات همچنین یافتند حرکات دندان ها همزمان با مصرف بیس فسفونات در کوتاه مدت به استخوان آلوئولار فشار وارد می کند؛ با این حال، چنین آسیب تهاجمی می تواند عوارض جانبی بالقوه ای داشته باشد. کاربرد سیستمیک بیس فسفونات ها حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد و از عود مجدد حرکت ارتودنتیک دندان ها و ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از درمان) اسکلتی به دنبال جدا کردن فک پایین، وسیع  کردن فک بالا و فرایندهای مشابه جلوگیری می کند.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری فلوراید روی درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

فلوراید تقریباً به طور کامل در بافت های کلسیفیه شده انسان ذخیره می شود و به طور فعال در متابولیسم استخوان درگیر است. با افزایش سن، غلظت آن در بافت های کلسیفیه شده افزایش می یابد، و با غلظت فلوراید در آب مصرفی ارتباط مستقیم دارد. تأثیر فلوراید روی فعالیت سلول های کلاست و نقش اساسی آنها در حرکت ارتودنتیک دندان ها. تحقیقات نشان می دهند که، در حیوانات، فلوراید میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد. محققان دریافتند در گروه هایی که نیروی قوی تر برای آنها وارد شده بود و نیز گروهی که مصرف فلوراید آنها بالاتر بود، میانگین حرکات دندان ها بیشتر است. همچنین مشخص شد سن با حرکت ارتودنتیک دندان ها ارتباط منفی دارد. دو روش دو بعدی و سه بعدی برای ارزیابی حرکات دندان پس از چهار هفته استفاده از نیروی انحراف نوک دندان ها رو به باکال، هنگام استفاده از چین های پالاتال، برای روی هم انداختن تصاویر صحیح بودند. علاوه بر این مشخص شد، فلوراید موجود در آب آشامیدنی شدت تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی پس از تولد را کاهش می دهد، گرچه میزان حرکت دندان ها نیز کاهش یافته بود.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری کورتیکواستروئیدها در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

زائده های پاتولوژیک تحت درمان کورتیکواستروئیدها، در اقدامات پزشکی و دندانپزشکی شایع هستند و پاسخ بیماران تحت درمان ارتودنسی که از این داروها استفاده می کنند، می تواند با واکنش در بازسازی طبیعی استخوان متفاوت باشد. حرکت ارتودنتیک دندان ها می تواند تحت تأثیر عوامل دارویی موضعی یا تجویزی عمومی باشد. یکی از عوارض جانبی که، در سراسر جهان برای ارتودنتیست ها نگران کننده است، ظرفیت آن برای تأثیرگذاری روی فیزیولوژی و بازسازی استخوان است، که از این طریق روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد. مروری بر تحقیقات انجام شده در مورد این موضوع نشان می دهد که کورتیکواستروئیدها روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارند، و همچنین ممکن است در بلند مدت روی ثبات دندان هایی که با ارتودنسی جابجا شده اند تأثیر بگذارند.

تأثیر داروهای مسکن که در طول درمان ارتودنسی استفاده می شوند و پیامدهای آن

اساساً، حرکت ارتودنتیک دندان ها یک پاسخ بیولوژیکی به نیروهای مکانیکی است. اعمال طولانی مدت نیروهای مکانیکی کنترل شده باعث ایجاد این حرکت می شود، که باعث ایجاد مناطق فشار و تنش در استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان می شود، و شکل حفره های دندان ها را تغییر می دهد. ارتودنتیست ها معمولاً داروهایی مانند NSAID ها را برای کنترل درد ناشی از اعمال نیرو روی بافت های بیولوژیکی تجویز می کنند. NSAID ها سنتز پروستاگلاندین را مهار می کنند و حرکت دندان ها را کند می کنند. پروستاگلاندین ها نقش مهمی در جذب استخوان ایفا می کنند. داروهایی که عموماً تجویز می شوند عبارتند از سلکوکسیب، وادکوکسیب، دیکلوفناک، ایبوپروفن، استامینوفن و آسپرین. استامینوفن داروی انتخابی برای دردهای ارتودنتیک است بدون اینکه تأثیری روی حرکت ارتودنتیک دندان ها داشته باشد. آسپرین روی بیوسنتز، متابولیسم و ​​ترکیب موکوپلی ساخاریدهای بافت همبند در ماده زمینه ای تأثیر می گذارد که موانعی در برابر گسترش عفونت و التهاب فراهم می کند. مشخص شد که آسپرین تعداد استئوکلاست ها و لاکوناهایlacunae  موجود در مناطق فشار حرکت ارتودنتیک دندان ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. با این حال، پاراستامول روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیری نمی گذارد، و می تواند دارویی برای تسکین دردهای ارتودنتیک در نظر گرفته شود. مصرف چندین دوز تقسیم شده دیکلوفناک می تواند به میزان قابل توجهی حرکت دندان ها را مهار یا سرکوب کند. علاوه بر این، با استفاده از ایبوپروفن، تولید پروستاگلاندین E در الیاف لیگامان پریودنتال می تواند به طور قابل توجهی مهار شود، بنابراین باعث کاهش سرعت حرکت دندان می شود. مشخص شد نیمسولید نرخ تحلیل استخوان ها و ظهور استئوکلاست ها را کاهش می دهد، به همین دلیل مقدار حرکت دندان ها را نیز کاهش می دهد. ایندومتاسین می تواند سنتز پروستاگلاندین را به شدت مهار کند، زیرا مشخص شد که سرعت حرکت دندان ها را کاهش می دهد.

نتیجه گیری

• در بیماران تحت درمان با بیس فسفونات، طول مدت درمان ارتودنسی افزایش می یابد زیرا گردش استخوان به تأخیر می افتد.
• مقدار فلوراید، حرکت دندان ها را کاهش می دهد.
• گروه داروهای کورتیکواستروئید روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد، و همچنین ممکن است در طولانی مدت روی ثبات دندان های جابجا شده با درمان ارتودنسی تأثیر بگذارد.
• NSAID ها به طور مؤثر درد ناشی از درمان ارتودنسی را کاهش می دهند و همچنین با کاهش میزان تحلیل استخوان یا روند التهابی، روی حرکت دندان ها تأثیر می گذارند.