پس از این که دندان‌هایتان با کمک براکت ارتودنسی صاف و مرتب شد به ارتودنتیست مراجعه می‌کنید تا براکت را از دهانتان خارج کند. اما پس از درآوردن براکت هنوز کار تمام نشده است بلکه باید از وسیله ارتودنسی دیگری به نام نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده کنید. چرا که اکنون هدفتان نگه داشتن دندان‌ها در موقعیت جدید است. اگر چه دندان‌هایتان صاف و همراستا شده اند اما هنوز در موقعیت جدید خود تثبیت نشده ‌اند و باید مدتی با استفاده از نگهدارنده ارتودنسی آنها را در جای خود نگه دارید تا زمانی که دیگر خطر بازگشت دندان‌ها به موقعیت پیشین وجود نداشته باشد.

ارتودنتیست یا دندانپزشک عمومی نوع ریتینر اختصاصی برای بیمار را انتخاب کرده و سپس از دهان قالب ‌گیری میکند. قالب برای لابراتور دندانپزشکی ارسال می‌شود تا توسط متخصصان لابراتوار دندانپزشکی این وسیله ساخته ‌شود. در بیشتر موارد نگهدارنده باید به مدت چند سال و حتی گاهی اوقات مادام‌ العمر استفاده شود.

به طور کلی دو نوع نگهدارنده پس از براکت استفاده می‌شود: نگهدارندة ثابت ارتودنسی و نگهدارندة غیر ثابت یا متحرک ارتودنسی. انتخاب نوع آن بسته به شرایط و نیازهای بالینی بیمار دارد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

انواع نگهدارنده ارتودنسی

به‌ طور کلی نگهدارنده ارتودنسی ممکن است ریتینر ثابت، هالی و یا اسیکس باشد. هر یک از این گزینه ‌ها معایب و مزایای خاص خود را دارند. نگهدارندة ثابت در سطح پشتی دندان‌ها چسبانده می‌شود بنابراین نتایج درمان بستگی به پایبندی و تعهد بیمار به استفاده از این وسیله، ندارد. نگهدارندة غیر ثابت هالی معمولاً برای فک بالا استفاده می‌شود و نگهدارندة غیر ثابت اسیکس همانند اینویزالاین بوده و برای هر دو فک می‌توان آن را استفاده کرد.

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی

مراقبت از نگهدارنده ارتودنسی

در صورتی که از انواع ثابت آن استفاده می‌کنید مراقبت خاصی لازم نیست. تنها کافی است هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، به دندان‌هایی که به آنها سیم ریتینر وصل شده است توجه بیشتری داشته باشید. در مورد نگهدارندة غیر ثابت باید هنگام مسواک زدن دندان‌ها، وسیله را از دهان خارج کنید. سپس وسیله ارتودنسی را جداگانه باید تمیز نمایید. توجه داشته باشید جعبه وسیله ارتودنسی غیر ثابت حتماً باید مرتباً تمیز شود تا محلی برای تجمع آلودگی‌ها و میکروب‌ها فراهم نشود.

چرا باید از نگهدارنده ارتودنسی استفاده کنیم؟

هنگامی که دندان‌ها در موقعیت جدید قرار می‌گیرد، ممکن است هنوز استخوان پیرامون آنها خوب سخت نشده باشد و امکان بازگشت دندان به موقعیت قبل وجود داشته باشد. از طرف دیگر با افزایش سن وضعیت دندان‌ها و ساختارهای پشتیبانی‌ کننده آنها تغییر می‌کند و این امر ممکن است موجب جابه‌جایی دندان‌ها شود. همچنین عادات دهانی مانند جویدن ناخن، فشار دادن زبان به دندان‌های جلویی، دندان قروچه و عادات دیگر دائماً نیرویی به دندان‌ها وارد می‌کنند و آنها را از جایگاه مطلوب خود خارج می‌نمایند. نگهدارندة ارتودنسی اجازه نمی‌دهد نیروهای داخلی و بیرونی بر موقعیت دندان‌ها تأثیر بگذارند.

ارتودنسی در سالمندی

بسیاری از افراد بزرگسال در کودکی شانس درمان ارتودنسی را نداشته اند اما در بزرگسالی تمایل دارد دندانهایشان صاف و مرتب باشد. بسیاری از افراد تصور می‌کنند هنگامی که پا به سن می‌گذارند و وارد میان‌سالی می‌شوند دیگر نمی‌توان درمان ارتودنسی انجام داد.

بیش از هر چیز باید بدانید هیچ محدودیت سنی برای درمان ارتودنسی وجود ندارد و در هر سنی که باشید می‌توانید دندان‌هایتان را صاف و همراستا کنید. بنابراین برای درمان ارتودنسی هرگز عبارت “دیر شده است” مطرح نمی‌باشد. در حقیقت امروز از هر پنج بیمار ارتودنسی، یک نفر بزرگسال است. تحقیقات نشان داده اند، شیوع مال اکلوژن یا اختلالات بایت در بزرگسالان در مقایسه با کودکان و نوجوانان بیشتر است. شاید بتوان گفت سه چهارم افراد بزرگسال به نوعی مشکل ارتودنسی ( کجی و شلوغی دندانها، انحراف دندان‌ها و غیره) دارند.

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

اهمیت ارتودنسی در بزرگسالی

همه ما می‌دانیم که کجی و به هم ‌ریختگی دندان‌ها تأثیر قابل توجهی بر زیبایی لبخند می‌گذارد و از طرفی می‌دانیم زیبایی لبخند بخش مهمی از زیبایی چهره و اعتماد به ‌نفس افراد را تشکیل می‌دهد.

مطالعات نشان داده‌ اند درمان ارتودنسی حتی می‌تواند فرصت‌های شغلی و زندگی اجتماعی بهتری در اختیار افراد قرار دهد.

علاوه بر این، حفظ سلامت دهان و دندان با وجود دندان‌های کج و انحراف یافته و چرخیده بسیار سخت‌تر است. به همین علت در این شرایط احتمال پوسیدگی دندان و عفونت لثه افزایش می‌یابد. از طرفی جویدن غذا با دندان‌های صاف و همراستا بسیار بهتر و کارآمدتر انجام می‌شود.

بنابراین نه تنها میان‌سالی برای درمان ارتودنسی دیر نیست، بلکه حتی مهم‌تر و ضروری‌تر نیز می‌باشد.

ارتودنسی در افراد بزرگسال و سالمند

شرایط درمان ارتودنسی در میان‌سالی و سالمندی

مسلماً همان‌طورکه گفته شد سن شرط لازم برای درمان ارتودنسی نیست بلکه وضعیت سلامت لثه در این زمینه اهمیت زیادی دارد.

همچنین سلامت عمومی برای اکثر درمان‌های پزشکی و دندانپزشکی مهم است.

یکی دیگر از عوامل تعیین‌ کننده درمان ارتودنسی نوع مشکل و شدت آن می‌باشد.

بیماری لثه می‌تواند باعث تحلیل رفتن استخوان پشتیبانی‌ کننده دندان و در نتیجه لق شدن و یا از دست دادن دندان شود. بیماری لثه در افراد بزرگسال شایع‌تر از کودکان و نوجوانان است. سلامت لثه در درمان ارتودنسی اهمیت زیادی دارد چرا که در طی درمان ارتودنسی فشار پیوسته و ملایمی به دندان‌ها وارد می‌شود. دندان‌ها توسط لثه و استخوان احاطه شده‌ اند. در صورتی که بیماری لثه داشته باشید درمان ارتودنسی ممکن است باعث تشدید عفونت و بدتر شدن آن شود. از طرفی در صورتی که پیش از درمان ارتودنسی جلوی تحلیل رفتن استخوان‌ را نگرفته باشید، فرایند بازسازی آن که باید در درمان ارتودنسی انجام شود تا موقعیت دندان تثبیت شود، به خوبی انجام نمی‌شود. همچنین بافت بیمار لثه نمی‌تواند به اعمال نیرو به خوبی پاسخ دهد. بنابراین پیش از درمان باید هر گونه التهاب و عفونت لثه تحت کنترل قرار گرفته و درمان شود.

روش درمان ارتودنسی در بزرگسالان

ارتودنتیست که در تشخیص و درمان مشکلات ارتودنسی از جمله مال اکلوژن تخصص دارد می‌تواند از انواع روش‌ها برای درمان ارتودنسی بهره بگیرد. متداول‌ترین روش، استفاده از براکت است. سیستم براکت از نگینهای مربعی شکل کوچک تشکیل شده است که به سطح جلوی دندان چسبانده می‌شوند. سیم ارتودنسی از نگینهای براکت عبور کرده و آنها را به یکدیگر متصل نگه می‌دارد. نگین براکت ممکن است فلزی و یا سرامیکی سفید رنگ یا شفاف باشد. سیم ارتودنسی نگینهای براکت را به سمت مورد نظر می‌کشاند و به این ترتیب دندان‌ها کشیده شده و به موقعیت مطلوب جابه‌جا می‌شوند. مکانیسم حرکت درمان به این صورت است: فرض کنید دندان را به سمت جلوی دهان می‌کشید. استخوان جلوی دندان که تحت فشار قرار گرفته است بازجذب شده و حل میشود و در پشت دندان که در نتیجه کشش، فضای خالی ایجاد شده، بدن شروع به تولید استخوان و پر کردن فضای خالی می‌نماید. این فرایند باعث می‌شود دندان به جلو حرکت کرده و به عقب باز نگردد.

درمان ارتودنسی و بیماری‌ها

معدودی از بیماری‌ها ممکن است نتایج درمان ارتودنسی را به مخاطره بیندازند. برای مثال بیماری شدید دریچه قلب، اختلالات خونریزی، لوکمی و دیابت کنترل نشده شدید از جمله این موارد هستند. در صورتی‌ که به هر یک از این بیماری‌ها مبتلا هستید، موضوع را با ارتودنتیست مطرح کنید. همچنین برخی از داروهایی که برای درمان آرتروز یا پوکی استخوان مورد استفاده قرار دارند ممکن است در حرکت دندان اختلال ایجاد کرده و آن را دشوارتر کند.

داروهایی که باعث خشکی دهان می‌شوند و همچنین سیگار کشیدن احتمال پوسیدگی دندان و عفونت لثه را افزایش می‌دهند. همچنین باعث می‌شوند درمان ارتودنسی برای بیمار دشوارتر شود.

یکی دیگر از ملاحظات مهم در ارتودنسی بزرگسالان، ماهیت مشکل ارتودنسی است. اینکه مال اکلوژن ماهیتاً اسکلتی است به این معنی که به وضعیت فکها مرتبط می‌شود و یا صرفاً مربوط به وضعیت دندان‌هاست تفاوت زیادی در روش درمان ایجاد می‌کند. در بزرگسالان که سن رشد تمام شده است، مشکلات اسکلتی فکها را تنها از طریق جراحی فک می‌توان درمان نمود. با این حال بیشتر افراد مشکلات ارتودنسی چندان جدی ندارند که نیازی به جراحی وجود داشته باشد و اکثر مشکلات مانند کجی و انحراف دندان‌ها، فاصله بین دندان‌ها، نیمه نهفته که دندان و یا بیرون زدن آن از جایگاه نامناسب مسائلی است که بدون نیاز به تغییرات اسکلتی فک، می‌توان تنها با وسیله ارتودنسی درمان نمود.

توجه داشته باشید بر اساس نیازها و شرایط گوناگون افراد بزرگسال سیستم‌های مختلفی برای درمان ارتودنسی طراحی شده است و لازم نیست حتماً با سیم ‌کشی دندان‌ها به محل کار بروید و یا در موقعیت‌های اجتماعی ظاهر شوید. بلکه روش‌هایی مانند براکت سرامیکی، الاینر شفاف یا اینویزالاین و براکت پشت دندانی برای افرادی طراحی شده اند که دوست ندارند با دندان‌های فلزی و سیم ‌کشی بیرون بروند.

ارتودنسی و براکت

برای درمان ارتودنسی از سیستم براکت استفاده می‌شود. سیستم براکت انواع گوناگون دارد که با توجه به نیازها و شرایط بیمار نوع مناسب آن انتخاب می‌شود. انواع مختلف سیستم براکت عبارتند از براکت فلزی، براکت سرامیکی، براکت پشت دندانی، الاینر شفاف، مینی براکت و براکت خود لیگاچور یا دیمون. در اینجا به تفاوت سیستم براکت دیمون با براکت فلزی معمولی و فواید آن می‌پردازیم.

تفاوتها و شباهتهای سیستم براکت فلزی و خود لیگاچور

تفاوت اصلی بین سیستم براکت خود لیگاچور و براکت فلزی معمولی مکانیسمی است که سیم ارتودنسی (آرچ وایر) را به نگین براکت متصل نگه می‌دارد. هدف هر دو سیستم براکت حرکت دادن دندان‌ها به جایگاه درست و صاف و همراستا کردن آن‌ها است که در این زمینه هر دو سیستم براکت کارآیی و تأثیر گذاری مشابهی دارند. در واقع براکت خود لیگاچور کاملاً شبیه براکت فلزی است با این تفاوت که در آن از حلقه کشی یا سیم تابیده به عنوان لیگاچور استفاده نمی‌شود. لیگاچور برای متصل نگه داشتن سیم طراحی شده است اما در براکت خود لیگاچور نیازی به آن نیست چرا که طراحی نگین براکت به گونه‌ ای است که خود می‌تواند سیم ارتودنسی را نگه دارد.

براکت دیمون بهتر است یا براکت فلزی معمولی؟

سابقه استفاده از براکت فلزی معمولی در درمان ارتودنسی بسیار طولانی و درخشان بوده است و کارایی آن اثبات شده است اما براکت خود لیگاچور نیز بر همان اساس طراحی شده است بنابراین همان کارایی را دارد.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

سیستم براکت فلزی معمولی

نگینهای براکت به سطح دندان چسبانده می‌شوند و در آن‌ها یک حلقه کشی کوچک به نام لیگاچور (حلقه های پلاستیکی صورتی رنگ در شکل بالا) قرار می‌گیرد تا سیم ارتودنسی را متصل به نگین براکت نگه‌ دارد. در غیر این ‌صورت سیم ارتودنسی نمی‌تواند به دندان نیرو وارد کرده و آن را بکِشد.

ترکیب نگین براکت، لیگاچور و سیم ارتودنسی مکانیسمی به وجود می‌آورند که دندان را حرکت می‌دهد.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

سیستم براکت خود لیگاچور (دیمون)

از آنجایی‌ که نگین براکت حاوی یک شیار است که سیم ارتودنسی در آن قرار می‌گیرد، نیازی به لیگاچور وجود ندارد.

پیشرفت‌های تکنولوژی در براکت فلزی در دهه‌ های اخیر بسیار زیاد بوده است و طراحی‌های گوناگونی برای بهبود هر چه بیشتر آن ارائه شده است.

آشنایی با روش ارتودنسی دیمون

مزیت‌های براکت دیمون

• از آنجایی‌ که حلقه کشی لیگاچور وجود ندارد، فضای کمتری برای پنهان شدن باکتری‌ها و تجمع پلاک وجود دارد بنابراین احتمال پوسیدگی دندان کاهش می‌یابد.
• تمیز کردن دندان و براکت راحت‌تر است چرا که زوایای پنهان کمتری وجود دارد.
• از آنجایی ‌که اصطکاک کمتری بین براکت و دندان وجود دارد، دندان کمتر درد می‌گیرد بنابراین می‌توان گفت درد و ناراحتی براکت دیمون کمتر از براکت معمولی است.
• با اعمال نیروی کمتری دندان حرکت می‌کند چرا که در براکت معمولی به علت اصطکاک زیاد بین براکت و دندان، باید نیروی بیشتری به دندان وارد شود تا بتوان آن را حرکت داد.
• معمولاً دفعات مراجعه به ارتودنتیست کمتر از براکت معمولی است.

هنگامی که دندان‌های دو فک به درستی بر یکدیگر منطبق نباشد، باید درمان ارتودنسی انجام شود تا این مشکل اصلاح گردد. در صورتی که این مشکل که به آن مال اکلوژن یا مشکلات بایت گفته می‌شود درمان نشود در عملکرد جویدن، صحبت کردن و سلامت دندان‌ها تأثیر گذاشته و باعث ساییدگی زود هنگام دندان‌ها و از دست رفتن مینا و همچنین افزایش احتمال آسیب ‌دیدگی دندان‌ها و مفصل فک می‌شود. برای این که جلوی این مشکلات را بگیرید ابتدا باید آنها را شناسایی نمایید. در اینجا با انواع مشکلات بایت یا مال اکلوژن آشنا می‌شوید.

آندربایت

آندربایت

آندربایت با جلو زدگی فک یا دندان‌های پایین مشخص می‌شود به صورتی که دندان‌های جلویی فک پایین جلوتر از دندان‌های بالایی قرار می‌گیرند.

کراس بایت

کراس بایت

این مال اکلوژن زمانی اتفاق می‌افتد که دندان‌های بالایی با سطح داخلی (پشت دندانی) دندان‌های پایینی تماس پیدا می‌کنند. این تماس باعث لایه لایه شدن سطح پشتی دندان‌ها و ناهمراستایی رشد فکها می‌شود. معمولاً این بیماران برای بستن دهان باید فک پایین را جلوتر آورده یا به طرفین جابه‌جا کنند. این اشکال بایت منجر به استفاده غیر مناسب از فکها شده و گاهی اوقات موجب عدم تقارن ساختار صورت می‌شود.

اورجت

جلو زدگی دندان‌های جلویی بالایی یا اورجت

در این مشکل بایت، دندان‌های جلویی فک بالا به سمت جلو انحراف پیدا میکنند. به این ترتیب دندانهای جلویی بالا خیلی جلوتر از دندانهای پایینی قرار میگیرند.

اوربایت

اوربایت

دندانهای جلویی بالایی خیلی پایینتر از حد نرمال قرار گرفته و هم‌پوشانی زیادی با دندان‌های پایین دارند به طوری که بخش کمی از دندان‌های پایینی دیده می‌شود و یا حتی گاهی اوقات هیچ بخشی از دندان‌های پایینی دیده نمی‌شود. این وضعیت باعث می‌شود دندان‌های جلویی پایینی در تماس با بافت نرم سقف دهان قرار گرفته و باعث آسیب دیدن آن شوند. از جمله مشکلات متداول مربوط به اوربایت، لبخند لثه ای، جلو زدگی لب‌ها و ساییدگی بیش از حد دندان‌های جلویی است.

به‌ هم‌ ریختگی دندانه

شلوغی و به‌ هم‌ ریختگی دندانها

این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که فضای کافی برای همه دندان‌ها در قوس دندانی وجود ندارد. متداولترین علت استفاده از براکت برای صاف و همراستا کردن دندان‌ها همین مشکل است. شلوغی و به‌ هم ‌ریختگی دندان‌ها نه تنها باعث نازیبایی لبخند می‌شود بلکه موجب بروز مشکلات لثه و پوسیدگی دندان می‌شود چرا که تمیز کردن نواحی بین دندان‌ها به خصوص در جاهایی که هم‌پوشانی بین آنها وجود دارد دشوار می‌شود.

فاصله بین دندان‌ها

فاصله بین دندان‌ها

در اثر عدم وجود یک یا چند دندان و یا بزرگ بودن فضای قوس دندانی بین دندان‌ها فاصله ایجاد می‌شود. یکی دیگر از دلایل متداول سیم‌کشی دندان‌ها، بستن فاصله بین دندان‌ها است. این وضعیت نقطه مقابل شلوغی و به ‌هم‌ ریختگی دندان‌ها است چرا که فضای قوس دندانی و فکها بیشتر از اندازه دندان‌هایی است که از لثه بیرون زده اند.

اپن بایت

اپن بایت

این نوع مشکل بایت اجازه نمیدهد درست غذا را در دهان گرفته و بجوید چرا که دندانهای جلویی بالا و پاینی همپوشانی نداشته و به هم نمیرسند. اپن بایت میتواند در اثر مشکلاتی از جمله فشار زبان (فشار دادن زبان به دندانهای جلویی)، مکیدن انگشت ایجاد شود. معاینه و مداخله درمانی به موقع برای اصلاح این مشکل ضروری است.

عدم تطابق خط میانی

عدم تطابق خط میانی

در این وضعیت خط میانی قوس دندانی بالا و پایین بر یکدیگر انطباق ندارند. این اتفاق در شرایطی ایجاد میشود که بایت عقب دهان دچار مشکل بوده و هماهنگی خوبی ندارد. این وضعیت بر عملکرد فک تاثیر گذاشته و در عملکرد دندانها تداخل ایجاد مینماید.