در مقاله قبل به معرفی مفهوم و جنبه های مختلف پوسیدگی دندان پرداختیم و در ادامه گفتیم رعایت بهداشت دهان و دندان ها در طول درمان ارتودنسی نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله به عوامل خطرزایی می پردازیم که در طول درمان ارتودنسی دندان ها را تهدید می کنند و در ادامه راهکارهایی برای پیشگیری از بروز پوسیدگی در طول ارتودنسی ارائه خواهیم داد.

دندان های جلوی فک بالا و اولین دندان های مولر دائمی، بیشتر از سایر دندان ها مستعد دمینرالیزیشن هستند. سه مکانی که بیشتر از هر جای دیگری در معرض خطر دمینرالیزیشن هستند عبارتند از: منطقه های سرویکال (گردن یا طوق دندان)، منطقه های زیر بندهای بریس ارتودنسی، و مینای نزدیک براکت های چسبانده شده روی دندان ها.

این ضایعه های اولیه که در طول درمان ارتودنسی اتفاق می افتند از نظر بالینی به شکل حلقه های مات نسبتاً سفید یا خاکستری در کناره های پیوند بین سمان (چسب ارتودنسی) و مینای دندان، و عموماً در سطح لثه ها در پایه نیمه زیرین براکت ها ظاهر می شوند. در صورتی که از دست رفتن مواد معدنی سطح دندان ادامه پیدا کند، در پی آن، تشکیل بازگشت ناپذیر حفره های دندانی وجود خواهد داشت.

پیشگیری از خطرات پوسیدگی در طول درمان ارتودنسی

بیمارانی که از ابزارهای ارتودنسی استفاده می کنند باید به عنوان بیمارانی تلقی شوند که در معرض خطر بالای پوسیدگی دندان هستند، که لازم است قبل از درمان ارتودنسی، در طول آن، و نیز پس از آن، برای آنها راهکارهای پیشگیرانه اندیشیده شود.

قبل از درمان ارتودنسی

 

 

مشاوره حضوری

اولین کاری که باید انجام شود مصاحبه با بیمار است که باید انجام شود تا الگوهای رفتاری، عادات غذا خوردن بهداشت دندانی، و در صورت امکان، سوابق قرار گرفتن تحت فلوراید تراپی مشخص شوند. در مورد کودکان، در این جلسه باید میزان آمادگی خانواده و تمایل آنها برای کمک به موفقیت آمیز بودن درمان مورد بررسی قرار بگیرد، عامل ضروری که می تواند کیفیت بالای پیگیری درمان های مختلف ارائه شده را تضمین کند. این مصاحبه می تواند با معاینات دقیق و کامل و نیز گرفتن تصاویر رادیوگرافی دنبال شود.

معاینات بالینی

درست در ابتدای درمان ارتودنسی دندان ها باید وضعیتی داشته باشند که موجب تسهیل درمان ارتودنسی شوند و احتمالاً موجب بروز مشکلات موضعی نشوند که به اشتباه نتایج مستقیم خود درمان ارتودنسی تعبیر شوند. نقش دندانپزشک، خواه دندانپزشک عمومی یا دندانپزشک اطفال، انجام تحقیقات سیستمیک برای پی بردن به اختلالات و ناهنجاری های مشهود و غیر مشهود، و نیز بررسی کامل آنها است. در این گزارش دندانپزشکی باید موارد زیر ذکر شوند:

• تعداد دندان هایی که وجود دارند، وجود ندارند، و درمان شده اند باید ذکر شود؛
• همه ضایعات پوسیدگی که از نظر بالینی قابل مشاهده هستند و مشکلات و پیچیدگی های آنها باید ثبت شوند؛
• هر گونه ناهنجاری های ساختاری که ممکن است منجر شوند قسمت های شکننده خاصی بوجود بیایند، باید شناسایی شوند.

گرفتن تصاویر رادیوگرافی

علاوه بر معاینات دندانی، بررسی دقیق، صحیح، و سیستمیک رادیوگرافیک باید انجام شوند. و باید اهداف زیر را داشته باشند:

• میزان هر گونه ضایعه پوسیدگی و پیچیدگی های احتمالی آن را مشخص نماید.
• بازگشت هر گونه ضایعه پوسیدگی زیر پر شدگی دندان در آن قابل مشاهده باشد.
• بتوان با کمک آن روی پیشرفت درمان اپکسوژنزیس یا اپکسیفیکیشن نظارت داشت.

درمان های مراقبتی دندانی

پس از این معاینات، باید طرح درمان درست و مناسب ریخته شود تا درمان های مراقبتی دندانی مختلف مورد نیاز قبل از درمان ارتودنسی، آغاز شوند. آماده سازی دندان ها قبل از درمان ارتودنسی یکی از گام های ضروری است. ارتودنتیست باید شخصاً در این مرحله دخالت داشته باشد و در کنار دندانپزشک کودکان یا دندانپزشک عمومی اطمینان حاصل کند که همه تمهیدات پیشگیرانه اندیشیده شده اند و درمان های لازم انجام شده اند.

کارهای زیر باید انجام شوند:

• درمان همه پوسیدگی ها
• درمان همه مشکلات پالپ که در نتیجه پوسیدگی دندان ها بوجود آمده اند
• ترمیم انسجام آناتومیک و عملکردی دندان ها برای حمایت از درمان ارتودنسی
• سیل کردن پیشگیرانه فرو رفتگی ها و برجستگی های همه دندان های دائمی

آموزش و ایجاد انگیزه

قبل از اقدامات درمانی و پیشگیرانه، مهم ترین موضوع باید دادن توصیه های تغذیه ای باشد: بیمار باید راجع به پوساننده بودن غذاها و عادات بد غذایی مانند خوردن میان وعده به بیمار آگاهی داده شود تا یاد بگیرد نسبت به آنچه می خورد حساس باشد.

بعلاوه، ایجاد انگیزه و آگاهی در رابطه با بهداشت دهان و دندان ها، باید در طرح درمان مورد تأیید قرار گیرد. بیمار قبل از آغاز درمان باید سطح قابل قبولی از بهداشت دهان و دندان ها را رعایت کند، و انتظار می رود این سطح بهداشت را در طول درمان حفظ کند. قوانین بهداشتی باید یک عادت همیشگی باقی بمانند، و بیمار برای همیشه به آنها پایبند باشد.

در طول درمان ارتودنسی

توجه خاصی باید به انتخاب موادی شود که برای چسباندن ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها استفاده می شوند، و همچنین پیشگیری های بر پایه فلوراید.

قرار دادن ابزار ارتودنسی روی دندان

توصیه می شود بندها خیلی نزدیک روی دندان ها قرار بگیرند، اما وقتی فشار و تأثیر جویدن بالا باشد، معمولاً این برای حفظ چسب دندانپزشکی کافی نیست. سمان (چسب های مخصوص ارتودنسی) گلاس آینومر سال ها مورد استفاده قرار گرفته است و راهکار خوبی برای این مشکل است. شکنندگی آن کمتر از اکسی فسفات است، قدرت چسبندگی آن به فلز و مینای دندان یکسان است و از آن فلوراید آزاد می شود، در نتیجه به حفاظت از دندان کمک می کند. استفاده از آن پیشرفت بزرگی در راستای کاهش چشمگیر دمینرالیزیشن زیر بندها است.

نتایج موفقیت آمیز درمان ارتودنسی نیز به کیفیت باندینگ (چسبیدن) براکت ها به دندان ها دارد. چسباندن براکت ها باید همیشه بعد از درمان سطوح amelar با درمان پیشگیرانه به منظور زدودن پلاک ها و دیگر جرم ها انجام شود. باندینگ قابل قبول با استفاده از ترکیب اسید فسفوریک رزین کامپوزیت بدست می آید. انتخاب موادی که برای چسباندن استفاده می شود باید هم برای بالا رفتن قدرت باندینگ و هم قدرت مراقبتی با دقت انجام شود. اغلب از رزین کامپوزیت استفاده می شود، اما مطالعات حاکی از این هستند که تشکیل پلاک های باکتریایی روی این رزین ها بیشتر از مینای دندان اتفاق می افتد، که می تواند موجب از بین رفتن مواد معدنی اطراف براکت ارتودنسی شود.

سمان گلاس آینومر نیز می توانند برای چسباندن براکت ها استفاده شوند: دندان ها قبل از آن نیاز به اچ کردن با اسید ندارند و پس از برداشته شدن براکت هیچ تغییری در سطح amelar ایجاد نمی شود. نتایج نشان می دهند وقتی سمان گلاس آینومر به عنوان چسب ارتودنسی استفاده می شود، کاهش چشمگیری در ضایعات پوسیدگی دندان ها مشاهده می شود. این مواد تعداد لکه های سفیدی که پس از برداشتن ابزار مشاهده می شوند را نیز کاهش می دهند.

پس از برداشته شدن براکت ها، کامپوزیت به جا مانده باید از روی دندان ها برداشته شود: اگر این کار انجام نشود، محل انباشته شدن پلاک های باکتریایی و جایی برای تشکیل پوسیدگی دندان ها خواهد شد.