طول درمان ارتودنسی برای هر بیماری متفاوت است و تحت تاثیر عوامل مختلف خواهد بود. برخی از این عوامل با معاینه‌ی بیمار مشخص می‌شوند، مانند پیچیدگی مشکل موجود در فک و دندان‌ها که تعیین‌کننده‌ی طول درمان می‌باشند. دیگر عوامل از قبیل “همکاری بیمار” کمتر قابل پیش‌بینی هستند اما به همین میزان در تعیین طول درمان نقش دارند. به همین دلیل، معمولا پیش‌بینی می‌شود که طول درمان بین یک تا دو سال باشد.

موارد پیچیده‌تر ارتودنسی مستلزم مدت زمان بیشتر برای اتمام درمان خواهند بود. از سوی دیگر، ایجاد تغییرات کوچک و درمان‌های جزئی نیاز به زمان کمتری خواهند داشت. بعلاوه، زمانی که درمان چند روش را شامل می‌شود، مثلا جراحی فک یا انجام ایمپلنت،  طول درمان افزایش خواهد یافت.

عوامل موثر بر طول درمان ارتودنسی

 

از جمله مهمترین عواملی که طول درمان ارتودنسی را تحت تاثیر قرار می‌دهند به طور خلاصه در زیر ذکر شده‌اند.

• به نظر در مواردی که درمان ارتودنسی نیاز به کشیدن دندان دارند بیشتر طول می‌کشد تا مواردی که نیاز به کشیدن دندان ندارند. بعلاوه، تعداد دندان‌های کشیده شده نیز در طول درمان نقش دارند.

 

• نمی‌توان به طور قطعی نتیجه‌گیری کرد که طول درمان با ابزارهای متحرک ارتودنسی چقدر است.

 

• به نظر تفاوت‌های سنی در طول درمان ارتودنسی نقش ندارند، مشروط بر آنکه بیمارها در یک دوره‌ی دندانی دائمی به سر برند.
• در رابطه با مال اکلوژن کلاس II، شواهد بسیاری مبتنی بر این واقعیت وجود دارد که هر چه درمان ارتودنسی زودتر آغاز شود، درمان آن طولانی‌تر خواهد بود.
• شواهد اندکی در رابطه با تفاوت‌های طول درمان ارتودنسی مال‌اکلوژن‌های مختلف وجود دارد.
• طول درمان روش‌های ترکیبی اردونسی- جراحی متفاوت است و به نظر به جراح بستگی دارد. چنین به نظر می‌رسد که جراحان با تجربه‌تر که تعداد بیشتری جراحی انجام داده‌اند، در مدت زمان کمتری درمان را به اتمام می‌رسانند.

• عوامل مختلف مانند تکنیک مورد استفاده، تعداد و مهارت جراحانی که در فرایند درمان دخیل می‌باشند، رضایت بیمار و شدت مال‌اکلوژن اولیه همگی در طول درمان نقش دارند. با این حال، سهم هر عامل چندان شناخته شده نیست و نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.
• وجود دندان‌های نیش نهفته در فک بالا طول درمان را افزایش می‌دهند. وخامت نهفتگی دندان، و نیز سن بیمار، ممکن است با طول درمان مرتبط باشند.

شاید موثرترین عامل درتعیین طول درمان ارتودنسی همکاری بیمار باشد. رضایت بیمار در روند موثر درمان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. استفاده‌ی مداوم از الاستیک قابل ارتجاع یا روکش کام طبق دستورالعمل ارتودنتیست ، مراقبت صحیح از براکت‌ها و سیم‌ها و مراجعه‌ی منظم به ارتودنتیست افزایش سرعت پیشرفت درمان را ممکن خواهد نمود. عدم تبعیت بیمار از همه‌ی این موارد باعث خواهد شد درمان به تعلیق بیفتد. متاسفانه، ارتودنتیست کنترلی روی این جنبه‌ی درمان ندارد. اغلب، همکاری ضعیف بیمار منجر به طولانی‌تر شدن زمان قابل انتظار درمان خواهد شد.

با خارج کردن بریس‌های دندانی، درمان ارتودنسی پایان نخواهد یافت. پس از برداشتن بریس نیاز است بیمار از ریتینر استفاده کند تا دندان‌ها را در جای خود نگه دارند.طی این زمان، بیمار باید به طور منظم به ارتودنتیست مراجعه نماید.

در آخر باید اشاره نمود که در حال حاضر اطلاعات مستندی مربوط به طول درمان با استفاده از روش‌های ارتودنسی نسبتا جدید (مانند تکنیک اینویزالازین و مینی‌ایمپلنت) در دست نیست. بعلاوه، شواهد علمی برای بررسی زمان درمان در مورد روش‌های درمان جنبی غیرمعمول کافی نیستند