استفاده از بیس فسفونات نه تنها برای درمان بیماری های استخوان، و شرایطی مانند استئوپنی osteopenia (کاهش توده استخوانی) و پوکی استخوان osteoporosis، بلکه برای انکوتراپی نیز استفاده می شود. استفاده از بیس فسفونات ها باعث می شود پزشک همواره هراس داشته باشد و مراقب بیمار خود باشد. این واکنش ها با مباحثاتی همراه هستند که ناشی از فقدان اطلاعات دقیق و عمیق در خصوص مکانیزم عمل و نیز فقدان بررسی های دقیق عوارض جانبی این دارو هستند. پرده برداری از اطلاعات علمی و بالینی تا میزان زیادی به بصیرت و تیز بینی متخصص و نیز تعادل داخلی، مخصوصاً ارتودنتیست، بستگی دارد. ترزس به تنهایی منجر به آگاهی نمی شود. به این دلایل، در این مقاله روی این موضوع متمرکز خواهیم بود.

این مقاله بر اساس مقالاتی نگاشته شده است که از مجلات مختلف در زمینه تخصص های مختلف دندانپزشکی گرفته شده اند. هیچ شواهد علمی وجود ندارد مبنی بر اینکه بیس فسفونات ها با مکانیزم های اتیو پاتوژنیک etiopathogenic استئونکروز osteonecrosis و استئومیلیت osteomyelitis (التهاب موضعی و مخرب استخوان) فک ارتباط مستقیم دارند. در موارد درمان های دندانی از قبیل بافت های استخوانی، استفاده از آنها با مباحثی مواجه است و محدود می باشد.

هدف استفاده از بیس فسفونات ها

همه 206 استخوان ما تحت تغییر شکل دائمی قرار دارند و بین یک تا سه میلیون نقطه جذب با BMUهای فعال، مخصوصاً کلاست، دارند. در این نقاط، لحظه های جذب استخوان و شکل گیری جدید تغییر می کنند تا جایی که، بسته به محل خاصی از بدن، سن بیمار، و دیگر عوامل مانند سبک زندگی و جنسیت، منجر به بازسازی اسکلتی ظرف 2 تا 10 سال می شود.

 

 

  آیا در موارد استئوپنی و پوکی استخوانی که متعاقب آن بوجود می آید، BMUهای فعال- مخصوصاً کلاست ها، قرار گرفتن تحت بیش فعالی، مستقیم عمل کردن روی سطح استخوان و زدودن یون های معدنی با آزاد کردن اسید از طریق لبه فعال، امکان بروز شکستگی وجود دارد. در حالی که مواد معدنی کلاست ها از بین می رود، با آزاد کردن آنزیم های پروتئینی proteolytic، مخصوصاً کلاژن ها، از کیفیت ماتریکس استخوان آلی کاسته می شود. محصولات جانبی که از تجزیه استخوان (یون ها، پپتیت ها، ) بوجود می آیند، با کلاست ها و از طریق وزیکولهای سیتوپلاسمی که غشاء سلولی خود را به سوی سمت مخالف رابط استخوانی باز کرده اند، به بافت های محیطی تغییر شکل می دهند. این فرایند تغییر شکل سیتوپلاسمیک عناصر استخوانی در کلاست ها، تحت عنوان ترانس سیتوز شناخته می شود.

تغییر شکل استخوان دندان ها را شامل نمی شود، هر چند این اتفاق تقریباً در 250 میکرومتری از سطح سمنتوم رخ می دهد. در سطح ریشه، سمنتوبلاست ها برای مبدل های شیمیایی گیرنده ندارند که تغییر شکل استخوان یا تغییر و تبدیل هایی مانند اعمال سیستمیک، پاراتورمون، کلسی تونین و استروژن؛ فعالیت های موضعی، سیتوکین ها، عوامل رشد، و محصولات اسید آراشیدونیک که در منطقه هایی از استخوان عمل می کنند که با فشار سلولی و التهاب همراه هستند.

وقتی یون های معدنی و دیگر عناصر بافت سخت دندانی به یکدیگر می پیوندند، به شکل طبیعی نمی توانند برداشته شوند. بر خلاف استخوان ها، دندان های انسان ها مانند مواد معدنی یا مخازن پروتئین عمل نمی کنند. کشیدن دندان دائمی تنها در صورت شرایط پاتولوژیک و در نتیجه تحلیل (بازجذب) اتفاق می افتد. استئوپنی و پوکی استخوان و نیز بیماری های سیستم غدد درون ریز، در صورت اختلال در سطح ریشه ها اتفاق نمی افتد، زیرا با لایه سمنتوبلاست ها محافظت شده اند.

 

 

بیس فسفونات ها و مکانیزم عمل آنها

از دهه 1990 تاکنون، بیس فسفونات ها به عنوان دارویی برای کنترل استئوپنی و پیشگیری از پوکی استخوان انسان ها استفاده شده است. آنها دسته ای از داروها را تشکیل می دهند که روی متابولیزم استخوان عمل می کنند، بویژه در نتیجه ترکیب/ پیوند ساده و سریع آنها با یون های معدنی، مخصوصاً کلسیم. وقتی یون هایی مانند کلسیم، در نتیجه معدنی سازی مجدد، داخل ماتریکس استخوان گنجانده می شوند، مولکول های بیس فسفونات ها را حمل می کنند که به بخشی از ساختار طبیعی تبدیل می شوند که در طول تغییر شکل طبیعی اسکلتی مجدداً جذب می شوند.

در طول فرایند از بین رفتن مواد معدنی، انتقال کلسیم های متصل به بیس فسفونات از طریق ترانس سیتوزهایی اتفاق می افتد که بوسیله کلاست هایی رو به بیرون حمل می شوند که منجر به بروز فعل و انفعالات شیمیایی می شوند که قادر به شروع فرایند آپوپتوز (مرگ برنامه ریزی شده) هستند. این روند مرگ طبیعی- که در آن سلول ها با از هم پاشیده شدن ساختار و بدون آنکه منجر به جاری شدن آنزیم ها یا ملکول هایی شونهد که باعث بروز التهاب می شوند، جذب استخوان را به کمترین میزان خود می رساند و روند تغییر شکل استخوان را کند می کند. در نتیجه، بیس فسفونات ها می توانند در کنترل تغییر شکل استخوان یا تسریع تغییر و تبدیل استخوان نقش داشته باشند، در نتیجه می توانند از استئوپنی و پوکی استخوان مداوم پیشگیری کنند.

تأثیرات بیس فسفونات ها می تواند در سه سطح اتفاق بیفتد: در سطح بافت، سلول، یا ملکول. بیس فسفونات گستره منطقه های جذب و عمق قسمت های خورده شده را در نتیجه کاهش فعالیت های استئوکلاستیک کاهش می دهد:

• آنها مانع رفتن سلول ها به سطح استخوان می شوند.
• آنها مانع فعالیت های سلولی می شوند.
• آنها با تحریک آپوپتوز، طول عمر سلول ها را کاهش می دهند.
• آنها روند فرایندهای تغییرات معدنی در طول جذب استخوان را تحت تأثیر قرار می دهند.

برخی از مکانیزم های عمل هستند که اگر با نوع بیس فسفونات یا با غلظت بیس فسفونات ناسازگار باشند، مانع مانع جذب استخوان می شوند، که متناقض تلقی می شوند. تأثیراتی که بیس فسفونات ها دارند عبارتند از: کاهش تولید اسید لاکتیک، مسدود کردن تولید آنزیم های لیزوزومال، کاهش سنتز پروستوگلاندین ها و کاهش تکثیر ماکروفاژها.

شواهدی وجود دارد مبنی بر عمل مستقیم سیتوتوکسیک ها روی کلاست ها. عملی که روی کلاست ها اعمال می شود می تواند نتیجه ممانعت از چسبیدن آنها به سطح استخوان باشد. بیس فسفونات ها علاوه بر عمل مستقیم روی کلاست ها، با عمل غیر مستقیم استئوبلاست ها که در عملکرد کلاست ها اختلال ایجاد می کند، مانع جذب استخوان نیز می شوند، به این شرط که این سلول ها BMUهای فعال و گسیل مجدد کلاست ها به سمت سطح استخوان را کنترل کنند.

مطالعات متعددی هستند که تأیید می کنند که بیس فسفونات ها عمل خاصی روی استئوبلاست ها انجام می دهند، مخصوصاً کلودرونات که- در دوزهای نسبتاً پایین تر در مقایسه با کاهش یا پیشگیری از جذب استخوان- می تواند ایجاد تمایز استئوبلاست ها را تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین بازسازی استخوان را تحریک می کند. بیس فسفونات ها نمی توانند ترشح استئوبلاست ها را افزایثش دهند که مانع شکل گیری و فعالیت کلاست ها می شوند.

در مقاله بعد به ادامه این بحث خواهیم پرداخت و برای شما خواهیم گفت بیس فسفونات تأثیر چندانی روی استخوان فک و در نتیجه روی نتایج درمان ارتودنسی ندارد.