اگر به فکر کاشت ایمپلنت های دندانی هستید، باید از خطر احتمالی به نام “عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی” که ممکن است برای سلامت آنها بوجود بیاید آگاه باشید. عفونت اطراف ایمپلنت نوعی التهاب عفونی بافت نرم و سخت اطراف ایمپلنت های دندان است، و خطرات طولانی مدت آن قابل توجه هستند. با کمک متخصصین دندانپزشکی مربوطه، و نیز مراقبت صحیح و مناسب از دهان، این مشکل کاملاً قابل اجتناب یا قابل درمان است. با این حال، در صورت مواجه شدن با این مشکل و عدم مراقبت سریع و صحیح، عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی می تواند به یک مشکل جدی و پر هزینه برای سلامت تبدیل شود.

علائم عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی

علائم شایع عفونت ایمپلنت دندانی عبارتند از:

• بوی بد دهان یا طعم بد داخل دهان.
• لثه های قرمز یا متورم. با این حال، توجه داشته باشید که انتظار می رود تورم متوسط ​​پس از یک عمل جراحی وجود داشته باشد.
• هنگامی که ایمپلنت را لمس می کنید، احساس ضربان یا درد مبهم دارید.
• ایمپلنت شل یا لق که به نظر می رسد در حال افتادن است.
• مشکل در جویدن.
• تب، که نشانه مبارزه بدن شما با عفونت است.
• خونریزی یا ترشح چرک از لثه یا ناحیه اطراف ایمپلنت. حتی اگر فقط حین مسواک زدن لثه خونریزی داشته باشد، باز هم ممکن است باعث بروز نگرانی شود.

علل بروز عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی

شایع ترین علل عفونت ایمپلنت دندانی عبارتند از:

• بهداشت نامناسب دهان – عدم مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن به طور منظم
• سیگار کشیدن
• واکنش آلرژیک به ایمپلنت
• بیماری های مزمن مانند دیابت
• سیستم ایمنی ضعیف
• بایت مشکل دار که می تواند به شرایطی کمک کند که رشد باکتری ها را افزایش می دهند
• دندان قروچه یا فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر.

انواع عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی

دو نوع عمده عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی وجود دارند:

موکوزیت اطراف ایمپلنت  peri-implant mucositis

در موکوزیت اطراف ایمپلنت، باکتری ها بافت نرم اطراف ایمپلنت، مانند لثه ها، را مورد حمله قرار می دهند و منجر به التهاب آن می شوند، گرچه با از دست دادن استخوان اضافی همراه نیست. از بین دو نوع عفونت، این عفونت کمتر جدی است و معمولاً به دلیل بهداشت نامناسب دهان و در نتیجه تشکیل بیوفیلم پلاکی بین ایمپلنت و روکش ایجاد می شود. این مشکل تا میزان زیادی قابل درمان و قابل بازگشت است. به همین دلیل مهم است که به محضی که متوجه قرمزی، خونریزی، یا تورم لثه های اطراف ایمپلنت های خود شدید، در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید.

پری ایمپلنتایتیس peri-implantitis

پری ایمپلنتایتیس یک وضعیت التهابی است که باعث تخریب بافت های نرم و سخت اطراف ایمپلنت های دندانی می شود که ناحیه وسیعی از استخوانی را که ریشه دندان مصنوعی را در خود جای می دهد را می پوشاند. این بیماری شباهت زیادی به بیماری لثه دارد و می تواند ناشی از موکوزیت درمان نشده اطراف ایمپلنت باشد و شدت آن می تواند از التهاب جزئی لثه تا تخریب شدید دندان ها و فک متغیر باشد. در این حالت، عفونت استخوان را مورد حمله قرار می دهد، و استخوان شروع به خراب شدن می کند. بنابراین، ایمپلنت پایه حمایتی خود را از دست می دهد و ممکن است رفته رفته لق شود. معمولاً  برای درمان پری ایمپلنتایتیس لازم است مداخلات جراحی صورت گیرند. اگر درمان نشود، اغلب منجر به از دست دادن ایمپلنت های دندانی و ایجاد سایر مشکلات جدی دندانی می شود. پری ایمپلنتایتیس اگر با نظارت کافی یک دندانپزشک مجرب زود تشخیص داده شود، قبل از ایجاد ناراحتی بی مورد می تواند درمان شود.

علائم پری ایمپلنتایتیس چیست؟

پری ایمپلنتایتیس توسط باکتری ها و ذرات غذایی ایجاد بروز می یابد که به تدریج در اطراف ایمپلنت های دندانی و خطوط لثه انباشته می شوند. به همین دلیل، پری ایمپلنتایتیس در مراحل اولیه بدون توجه رشد می کند. با این حال، علائم بعدی می توانند شدید باشند. علائم این نوع عفونت، از جزئی تا خطرناک، عبارتند از:

• قرمزی و التهاب بافت لثه اطراف
• عمیق شدن پاکت های لثه در اطراف ایمپلنت
• قابل مشاهده شدن یا بدون پوشش باقی ماندن پایه ایمپلنت
• شل شدن ایمپلنت
• ترشح چرک از بافت های اطراف ایمپلنت
• از دست دادن استخوان پشتیبان ایمپلنت
• خونریزی پس از بررسی و معاینه
• تورم غدد لنفاوی اطراف گردن

علل بروز پری ایمپلنتایتیس چیست؟

سه عامل اصلی وجود دارد که بر احتمال بروز پری ایمپلنتایتیس تأثیر می گذارند:

بیماری قبلی

بیمارانی که به یک بیماری هستند که کل بدن آنها را تحت تاثیر قرار داده است (و تحت عنوان بیماری سیستمیک شناخته می شوند)، می توانند بیشتر مستعد ابتلا به پری ایمپلنتایتیس باشند. اگر دیابت یا بیماری سیستمیک دیگری دارید، در مورد ایمپلنت های دندانی خود با دندانپزشک خود مشورت کنید. یک دندانپزشک مجرب می تواند دیدگاه درستی در مورد وضعیت بیمار برای جلوگیری از این بیماری ارائه دهد. علاوه بر این، اگر بیماران تا به حال به عفونت دهانی مانند پریودنتیت مبتلا شده باشند، می توانند بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت های دیگر دهان، مانند پری ایمپلنتایتیس، باشند. اگر در گذشته به پریودنتیت یا سایر عفونت های باکتریایی دهان مبتلا شده اید، آن را به دندانپزشک خود متذکر شوید.

بهداشت ضعیف و نامناسب دهان و دندان

پلاک و تارتار که مملو از باکتری های مضر و عوامل بیماری زا هستند، در صورت عدم مراقبت، به راحتی می توانند در اطراف دندان ها و لثه ها تشکیل شوند. آنها بافت را تخریب می کنند و باعث تحریک و عفونت می شوند. سایر عوامل اجتماعی، مانند سیگار کشیدن و سوء مصرف مواد، می توانند باعث ایجاد پری ایمپلنتایتیس شوند. آنچه داخل دهان خود قرار می دهید روی دهان شما تأثیر می گذارد؛ توصیه می کنیم در مورد آنچه داخل بدن خود قرار می دهید بسیار احتیاط کنید.

عادات پارافانکشنال

یک اصطلاح ساده تر برای این رفتارها “عادت غیر ارادی” است. در این مورد، پری ایمپلنتایتیس انحصاراً به عاداتی مانند دندان قروچه غیر ارادی در خواب (براکسیسم)، قرار دادن نادرست دندان‌ها روی یکدیگر به دلیل ناهماهنگی یا کنترل ضعیف عضلات هنگام بسته شدن کامل فک (مال اکلوژن)، جویدن ناخن و مکیدن انگشت مربوط می شود.

آیا ایمپلنت دندان می تواند باعث عفونت شود؟

در صورتی که ایمپلنت دندان طی فرایند جراحی از طریق استریلیزاسیون نامناسب آلوده شده باشد، ممکن است عفونی شود. در صورتی که ایمپلنت ها به اندازه کافی فاصله نداشته باشند، باز هم ممکن است عفونت بوجود بیاید و بین ایمپلنت و استخوان فاصله ایجاد کند. این فاصله می تواند به یک مکان مناسب برای رشد میکروب ها تبدیل شود.

ایمپلنت های بی کیفیت نیز می توانند بین ایمپلنت و استخوان فک فاصله ایجاد کنند و باکتری ها را جذب کنند. به همین دلیل است که توصیه می شود برای انجام کاشت ایمپلنت های دندانی از خدمات متخصصان آموزش دیده و با تجربه و دارای سوابق موفق در استفاده از ایمپلنت های خوب استفاده کنید.

بیماری لثه و پری ایمپلنتایتیس پس از بهبودی کامل

همانطور که در بالا ذکر شد، حتی پس از بهبود کامل استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت ها با بافت های استخوانی دهان، خطر عفونت باید جدی گرفته شود. بروز بیماری لثه پیشرفته، حتی چندین سال بعد، می تواند منجر به شکست ایمپلنت شود. در صورت ابتلا به بیماری لثه، درمان زود هنگام می تواند از تأثیر التهاب بر بافت استخوانی و ایمپلنت دندان جلوگیری کند.

اگر ایمپلنت های دندانی شما عفونی شود چه اتفاقی می افتد؟

گرچه ایمپلنت های دندانی دچار پوسیدگی و ایجاد حفره نمی شوند، اما می توانند مانند دندان های طبیعی عفونی شوند. معمولاً یک عفونت جزئی به سرعت درمان می شود و احتمال جدی شدن آن کم است. با این حال، اگر عفونت پیشرفت کند، می تواند باعث از بین رفتن استخوان اطراف ایمپلنت و منجر به شکست ایمپلنت دندان شود.

عفونت می تواند ایمپلنت های دندانی را در معرض خطر قرار دهد. اگر پس از انجام جراحی کاشت ایمپلنت دندان، دچار عفونت شدید شوید، این اتفاق می تواند کل درمان را در معرض خطر قرار دهد. عفونت، علاوه بر ایجاد مشکلات احتمالی در پیوند ایمپلنت با بافت های دهان، می تواند منجر به کندتر شدن روند بهبودی نیز شود. این مشکل ممکن است در ماه های بعد از جراحی دهان یا سال های بعد، و در نتیجه بیماری لثه و پوسیدگی پیشرفته دندان رخ دهد. علت هر چه که باشد، این امر ایمپلنت های دندانی و سلامت عمومی شما را در معرض خطر قرار می دهد.

عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی چگونه درمان می شود؟

بهترین راه برای پرداختن به عفونت های اطراف ایمپلنت های دندانی، در درجه اول، پیشگیری از بروز آنها با رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان و دنبال کردن دستور العمل های مراقبتی پس از جراحی کاشت ایمپلنت است. اما اگر علیرغم تلاش برای پیشگیری، در نهایت ممکن است دچار عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی شوید.

در صورت جدی نبودن عفونت، افزایش میزان بهداشت دهان و دندان ها و استفاده از دهانشویه های ضد عفونی کننده، در کنار درمان با آنتی بیوتیک، ممکن است کفایت کند. با این حال، در صورتی که به استخوان آسیب وارد شده باشد، ممکن است مداخلات پزشکی الزامی باشند. درمان های استاندارد برای پری ایمپلنتایتیس شامل برش لثه ها و تلاش برای پیوند استخوان و سایر بافت ها، یا برداشتن و جایگزینی ایمپلنت است. این دو روش تهاجمی هستند که لزوماً علت عفونت باکتریایی اطراف ایمپلنت ناموفق را برطرف نمی کنند. در برخی موارد ممکن است لازم باشد ایمپلنت برداشته شود، و اجازه داده شود درمان با آنتی بیوتیک عفونت را از بین ببرد، منطقه بهبود پیدا کند، و پس از آن ایمپلنت جدیدی کاشته شود.

بافت نرم آسیب دیده را می توان با روش های پیوند جایگزین کرد. در این جراحی ها، با استفاده از بافت گرفته شده از اهدا کننده یا با استفاده از بافت مصنوعی، خط لثه بازسازی می شود. اگر استخوان تحلیل رفته باشد، ممکن است در آینده روش های پیوند استخوان برای ایجاد ثبات برای ایمپلنت انجام شوند.

برخی دندانپزشکان که از فناوری های روز دنیا برخوردار باشند، ترجیح می دهند با استفاده از لیزر، باکتری هایی که باعث ایجاد پری ایمپلنتایتیس می‌شوند را هدف قرار دهند، بدون آنکه در ثبات خود ایمپلنت اختلال ایجاد کنند. در نتیجه، قابلیت پیش بینی موفقیت آمیز بودن این راهکار نسبت به گزینه های دیگر بسیار بیشتر خواهد بود.

چگونه می توان از بروز عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی جلوگیری کرد؟

اگر از بیماری های سیستمیک رنج می برید، یا قبلاً یک عفونت باکتریایی مانند پریودنتیت یا پری ایمپلنتایتیس داشته اید، قبل و بعد از دریافت ایمپلنت دندان با دندانپزشک متخصص خود مشورت کنید. به توصیه های پزشک خود با دقت توجه کنید و آنها را کاملاً دنبال کنید. بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی دنبال کنید. دندان های خود را به طور منظم و با تکنیک مناسب مسواک بزنید. از نخ دندان استفاده کنید. حدود یک سوم پلاک هایی که داخل دهان شما قرار دارند، بین دندان ها و در نقاطی از خط لثه قرار دارند که دسترسی با مسواک به آنها دشوار است. اگر نخ دندان نکشید، تمام آن پلاک ها را درست همان جایی که هستند به حال خود رها می کنید. اگر از عادات پارافانکشنال دهانی (عادات ناخودآگاه یا غیرارادی دهان) مانند دندان قروچه، ناهمراستا بودن فک ها، یا جویدن ناخن رنج می برید، به دنبال کمک باشید. دندانپزشک شما می تواند چندین پیشنهاد یا درمان برای این عادات ارائه دهد پیش از آنکه بر سلامت شما تأثیر منفی بگذارد.

مطمئن شوید که یک دندانپزشک متخصص برای انجام جراحی کاشت ایمپلنت دندانی انتخاب کرده اید. هنگام کاشت “اشیاء خارجی” (مانند ایمپلنت های دندانی) داخل دهان، به یک دندانپزشک متخصص مراجعه کنید که تجربه کافی و آموزش پیشرفته در زمینه تکنیک های مناسب دیده است. اقدامات نامناسب دندانپزشکی می توانند بهداشت دهان و دندان شما را به خطر بیندازند و در آینده شما را در معرض عوامل بیماری زا قرار دهند.

از دندانپزشکانی کمک بگیرید که تنها بالاترین استانداردهای بهداشت محیط کار را می پذیرند. علاوه بر این، به آموزش رسمی کافی و تجربه بالینی گسترده دست یافته اند. آنها باید اطلاع کافی از تکنیک های انجام مراقبت های دندانی داشته باشند. چنین متخصصانی باید برای نیازهای منحصر بفرد همه بیماران آمادگی داشته باشند و به بیماران کمک کنند تا سلامت دهان و دندانی را که شایسته آن هستند داشته باشند.

دندانپزشکانی که در زمینه پریودنتیک و ایمپلنت های دندانی تخصص دارند برای کاشت ایمپلنت های دندانی صلاحیت بیشتری دارند. آنها قادر هستند با تلاش های خود، تحلیل لثه بیماران را با کمترین ناراحتی و تهاجم ترمیم کرده و از بروز مراحل پیشرفته بیماری لثه و ایمپلنت دندان جلوگیری کنند. آنها با پیشرفت فناوری و تکنیک ها آشنایی دارند، و از دانش به روز برخوردار می باشند.

اگر قصد کاشت ایمپلنت دندان را دارید، با یک دندانپزشک مجرب و متخصص تماس بگیرید تا تحت مراقبت عالی قرار بگیرید. اگر احساس می کنید ممکن است پری ایمپلنتایتیس داشته باشید، نیز باید هر چه سریع تر برای درمان اقدام کنید.