بندهای ارتودنسی که تحت عنوان بندهای مولر نیز شناخته می شوند، حلقه هایی هستند که حین نصب براکت های ارتودنسی به دور دندان های عقب (مولرها) قرار می گیرند. این نوع ابزارها در ارتودنسی به منظور ایجاد تکیه گاهی محکم برای سیم های کمانی استفاده می شوند که روی براکت ها قرار می گیرند. نکته ای که باید بدانید این است که همه افراد گزینه مناسبی برای دریافت آنها نیستند، بلکه افرادی از آنها استفاده می کنند که می توانند مراقب باشند انسجام بندها حفظ شود تا شل نشوند یا به دندان ها آسیب نرسانند.

تفاوت بند با براکت ارتودنسی

برخلاف براکت های مربعی شکلی که روی سطح جلویی دندان ها چسبانده می شوند، بندهای ارتودنسی به صورت سفارشی ساخته می شوند، تا به طور کامل به دور دندان ها قرار بگیرند. هرچند بندها به طور سنتی از فلز ضد زنگ ساخته می شوند اما نمونه سرامیکی و پلاستیکی شفاف آنها هم وجود دارد که عملکرد آنها به خوبی نمونه فلزی آنها است با این تفاوت که به اندازه بندهای فلزی قابل مشاهده نیستند. زمانی که این بندها روی دندان ها قرار می گیرند، با نوعی چسب دندانپزشکی با دوام و غیر سمی در جای خود ثابت می شوند.

بند ارتودنسی ممکن است روی خود قلابی داشته باشد که می توان به آن الاستیک (کش ارتودنسی) متحرک یا فنرهای فورسز (که برای اصلاح اوربایت استفاده می شوند) را متصل نمود. دیگر بندها، روکش های لوله مانندی دارند که سیم کمانی از داخل آنها عبور می کند. به مرور زمان و به تدریج که سیم های کمانی کوتاه تر می شوند، کجی دندان ها و فاصله بین آنها می تواند اصلاح شود.

نباید بندهای ارتودنسی را با رابر بندهایی که دو قوس دندانی را به یکدیگر متصل می کنند اشتباه گرفت. رابر بندها یک دندان فک بالا را به یک دندان فک پایین وصل می کنند تا یک بایت مشکل دار را اصلاح کنند. لیگاچورهای الاستیک نیز برای نگه داشتن سیم کمانی روی تک تک براکت ها استفاده می شوند و ممکن است با بندهای ارتودنسی اشتباه گرفته شوند.

همه بیماران به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند.

همه افرادی که از براکت های ارتودنسی استفاده می کنند به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند؛ برخی از آنها تنها براکت ها و سیم های کمانی را نیاز دارند تا به اصلاح مورد نیاز دست یابند.

بندهای ارتودنسی اساساً برای افرادی کاربرد دارند که بایت آنها و/ یا کجی دندان های آنها به یک اصلاح جدی نیاز دارد. این موارد افرادی را شامل می شود که بین دندان های خود فاصله های زیاد دارند، بایت آنها به شدت مشکل دار است، یا افرادی که بزرگتر هستند و ساختار استخوانی آنها از انعطاف پذیری کمتری برخوردار است. بسته به شدت اصلاح مورد نیاز، ممکن است دو یا چند بند نیاز باشند.

این ابزارها گزینه هایی ایده آل برای کودکانی هستند که هنوز روند رشد آنها به پایان نرسیده است، زیرا قادرند دندان ها را بهتر ایزوله کنند. علاوه بر این، گزینه ای مناسب برای دندان هایی هستند که پر شدگی داخل آنها بزرگ است (و بهتر از براکت های چسبانده شده روی دندان ها قادرند پایه ای محکم بوجود بیاورند) یا افرادی که نیاز به هدگیر دارند تا اوربایت آنها اصلاح شود (نقطه اتصال منسجم تری بوجود می آورند).

نقاط ضعف و قوت بندهای ارتودنسی

هرچند برخی افراد ترجیح می دهند از بندهای سرامیکی یا پلاستیکی شفاف استفاده کنند، اما همه افراد گزینه های مناسبی برای دریافت آنها نیستند؛ عموماً به افرادی که نیاز به اصلاحات بزرگ دارند توصیه می شود از بندهای فلزی ضد زنگ استفاده کنند. بعلاوه، بندهای سرامیکی و پلاستیکی از نمونه های فلزی خود ضخیم تر هستند و قابلیت ایجاد لکه روی آنها بیشتر است. کمتر معمول است، اما بندهای سرامیکی به این عنوان شناخته شده اند که در برخی افراد موجب بروز حساسیت شده اند.

خطر پوسیدگی دندان، افرادی که از بندهای ارتودنسی استفاده می کنند را تهدید می کند، زیرا همه دندان با یک بند احاطه شده است و ذرات غذا به راحتی بین بند و دندان گیر می کنند و نمی توان به وجود آنها پی برد تا اینکه دندان آسیب دیده باشد. هر چند مراقبت های دندانی درست به صورت روزانه می توانند به کاهش خطر کمک کنند، اما نمی توانند آن را به طور کامل از بین ببرند.

نحوه نصب بندهای ارتودنسی

برای نصب بندهای ارتودنسی روی دندان ها باید دو مرتبه به مطب ارتودنتیست مراجعه نمایید. هدف جلسه نخست ایجاد فضای کافی اطراف هر دندان است به گونه ای که بتوان بند را به راحتی روی دندان لغزاند. قبل از آغاز این فرایند، ارتودنتیست از دندان ها یک قالب تهیه خواهد کرد تا بتوان بندها را درست به اندازه دندان ها ساخت. این کار عموماً با نوعی ژل قالب گیری و ظرف یک بار مصرف به شکل دندان های فک بالا و پایین انجام می شود. وقتی ظرف در جای خود فشار داده می شود، به ژل فرصت داده می شود تا سفت شود. پس از آن از قالب برای ساخت نمونه گچی استفاده می شود.

پس از شستشو و پاکسازی دندان ها، ارتودنتیست با استفاده از یک انبر مخصوص بین دندان ها سپراتور (جدا کننده یا فضا دهنده) الاستیک قرار می دهد. این فرایند هیچ بی حس کننده ای نیاز ندارد زیرا هیچ دردی ایجاد نخواهد کرد، اما ممکن است این احساس را بوجود بیاورد که انگار یک دانه بین دندان ها گیر کرده است. بسته به تعداد بندهایی که ارتودنتیست قصد دارد روی دندان ها تعبیه کند، ممکن است چندین سپراتور نیاز باشند.

با قرار گرفتن سپراتورها بین دندان ها، باید به مدت یک یا چند هفته از کشیدن نخ دندان و خوردن غذاهای چسبناک، یا جویدن آدامس خودداری کنید. در صورتی که بواسطه افزایش فشار بین دندان ها هر گونه دردی احساس کردید می توانید از مسکن هایی مانند تیلنول (استامینوفن) یا از داروهای ضد التهاب غیر استورئیدی مانند ادویل (ایبوپروفن) استفاده نمایید.

در مقاله بعد برای شما توضیح خواهیم داد در جلسه دوم بندها چگونه به دور دندان ها قرار می گیرند، چگونه باید از آنها مراقبت نمایید و دیگر نکاتی که باید راجع به آنها بدانید را خواهیم گفت.