شهرت ایمپلنت های دندانی به عنوان ابزاری برای جایگزینی دندان های از دست رفته افزایش زیادی داشته است. با این روش، جراحان دهان یا پریودنتیست ها (دندانپزشکی که در فرایندهای بیماری های لثه و کاشت ایمپلنت های دندانی تخصص دارد) به طور دائم دندان های مصنوعی با ظاهر طبیعی را به صورت سفارشی و متناسب با رنگ لبخند شما تهیه می کنند. این فرایند چند مرحله ای نرخ موفقیت بسیار بالایی دارد، زیرا 90%- 95% از ایمپلنت ها بدون مشکل به مدت 15 سال یا بیشتر دوام می آورند.

با این حال، در موارد دیگر، شکست ایمپلنت دندانی می تواند باعث شود که ایمپلنت شل شود و در کنار سایر علائم، باعث بروز مشکلاتی در جویدن و درد شود. عوامل متعددی می توانند خطر این اتفاق را افزایش دهند، مانند داشتن شرایط پزشکی خاص، عفونت در محل ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس)، یا عوارض جراحی.

در این مقاله مروری خواهیم داشت بر عواملی که ممکن است باعث بروز مشکلاتی برای ایمپلنت های دندانی شوند، و همچنین اینکه در صورت شکست ایمپلنت چه کاری می توانید انجام دهید، و نیز نحوه جلوگیری از بروز این مشکل.

علائم و نشانه ها

علائمی که نشان می دهند ایمپلنت دندان شما در حال شکست است عبارتند از:

• احساس لق شدن ایمپلنت: ایمپلنت ها از یک روکش (دندان مصنوعی) تشکیل شده اند که روی یک پست به نام “اباتمنت” چسبانده شده است که در استخوان فک شما تعبیه شده است. لقی یا احساس اینکه دندان در حال حرکت کردن یا پیچ خوردن است، زمانی ایجاد می شود که این اجزاء به درستی قرار نگرفته باشند.
• مشکل در جویدن: اگر ایمپلنت دندان در موقعیت مناسبی قرار نگرفته باشد، دندان های شما در نهایت در یک راستا قرار نخواهند گرفت. از جمله مشکلات دیگر این است که این امر باعث می شود جویدن صحیح، صحبت کردن، یا حتی باز کردن دهان دشوارتر شود. علاوه بر این، در صورت بی حسی ناشی از آسیب به اعصاب در نتیجه این فرایند، این امر ممکن است رخ دهد.
• التهاب یا تحلیل لثه: یکی دیگر از علائم شکست ایمپلنت های دندانی، التهاب و خونریزی در لثه های اطراف ناحیه آسیب دیده است. در برخی موارد، این می تواند به ژنژیویت (التهاب لثه) و پریودنتیت (نوعی عفونت لثه) منجر شود و باعث تحلیل رفتن لثه ها شود. این امر در میان بسیاری از مسائل، می تواند باعث اباتمنت آشکار شود.
• تورم: تورم صورت نیز می تواند نشانه ای از شکست ایمپلنت دندانی باشد. در حالی که انتظار می رود در 72 ساعت نخست پس از جراحی و طی دوره بهبودی مقداری تورم داشته باشید، اما اگر بعد از آن ادامه یافت، باید به جراح دهان یا پریودنتیست خود اطلاع دهید. این تورم ممکن است نشانه پری ایمپلنتایتیس باشد.
• درد یا ناراحتی: احتمالاً در هفته نخست پس از جراحی ایمپلنت دندانی، درد و ناراحتی را در دهان خود تجربه خواهید کرد. جراح دهان شما داروهای ضد درد تجویز خواهد کرد و نکات دیگری را برای مدیریت این موضوع به شما ارائه خواهد کرد. اگر درد بیشتر از 10 روز ادامه یابد، ممکن است نشانه شکست ایمپلنت دندانی باشد. در این صورت، با دندانپزشک خود تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت باشید.

علل شکست ایمپلنت های دندانی

دو نوع اصلی شکست ایمپلنت دندانی وجود دارند. شکست زود هنگام ایمپلنت به دلیل مشکلاتی در خود این فرایند یا استئواینتگریشن اتفاق می افتد، فرآیندی که در آن مواد استخوانی در اطراف اباتمنت رشد می کنند و آن را درون ساختار ادغام می کند. شکست دیر هنگام ایمپلنت معمولاً نتیجه دیگر عوامل بهداشتی و همچنین فشار وارد شده روی دندان مصنوعی است.

دندان قروچه

دندان قروچه که از نظر بالینی به آن براکسیسم گفته می شود، می تواند موفقیت ایمپلنت های دندانی را به چالش بکشد. فشار وارد شده روی ایمپلنت های دندانی، در مراحل اولیه این فرایند می تواند بر روی اسئواینتگریشن استخوان تاثیر بگذارد و باعث بی ثباتی و شکست ایمپلنت دندانی شود. مدیریت این وضعیت ممکن است برای حصول اطمینان از موفقیت جایگزین دندان بسیار حیاتی باشد.

واکنش آلرژیک

در موارد نادر، افراد واکنش های آلرژیک به تیتانیومی دارند که برای ساخت اباتمنت استفاده می شود. همانطور که ایمپلنت تحت اسئواینتگریشن قرار می گیرد، یون های تیتانیوم ممکن است در اطراف استخوان ها و بافت های پیرامون آن گسترش یابند. در افرادی که حساسیت دارند، این می تواند باعث بروز موارد زیر شود:

• کهیر روی پوست یا داخل دهان
• اگزما، قرمزی و خارش روی پوست یا داخل دهان
• تورم (ادم) در صورت یا دهان

در موارد شدید، آلرژی به تیتانیوم اثرات سیستمیک دارد که منجر به نکروز (مرگ سلولی درون استخوان)، مشکلات عصبی، درد مزمن و مشکلات دیگر می شود.

قالب گیری های ضعیف

روکش ایمپلنت دندانی (دندان مصنوعی) لازم است با دندان های اطراف مطابقت کامل داشته باشد؛ باید تناسب کامل وجود داشته باشد. برای این امر، لازم است که دندانپزشک قالب گیری خوبی انجام دهد، همان الگویی که برای ساخت یک ماکت از دندان های شما استفاده می شود.

اگر در این فرآیند مشکلی پیش بیاید، این احتمال وجود دارد که دندان مصنوعی به درستی داخل دهان شما قرار نخواهند گرفت، که می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات و شکست ایمپلنت های دندانی شود.

عفونت

عفونت لثه های اطراف ایمپلنت دندانی یا بیماری های اطراف ایمپلنت نیز می توانند منجر به شکست شوند. به روشی مشابه پریودنتیت، باکتری های داخل دهان در امتداد اباتمنت، روی و زیر خط لثه انباشته می شوند و در نهایت باعث تحریک و آسیب بافت اطراف می شوند.

انواع اصلی بیماری های اطراف ایمپلنت عبارتند از:

• موکوزیت اطراف ایمپلنت Peri-implantitis mucositis: این زمانی است که التهاب و عفونت فقط در لثه های اطراف ایمپلنت وجود دارد. مشخصه ویژه این شرایط عبارت است از قرمزی و حساسیت در این نواحی و خونریزی هنگام مسواک زدن. این شرایط به طور کلی قابل درمان و برگشت پذیر است.
• پری ایمپلنتایتیس Peri-implantitis: عفونت اگر امکان پیشرفت داشته باشد، می تواند به تدریج ساختارهای استخوان زیرین را نیز تحت تأثیر قرار دهد. این امر به طور قابل توجهی ایمپلنت را بی ثبات می کند و بسیار شدیدتر است، و برای درمان آن جراحی نیاز است.

آسیب عصبی

اگر در طول جراحی ایمپلنت های دندانی مشکلی پیش بیاید، اعصاب پیرامون آن ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند یا آسیب ببینند. این می تواند منجر به بروز درد مداوم، بی حسی، سوزن سوزن شدن یا از دست دادن حس داخل دهان شود. این موارد ممکن است هشداری برای نیاز به همکاری با متخصص درد دهان و صورت باشد، دندانپزشکی که در اختلالات درد دهان، فک و صورت تخصص دارد.

جابجایی های جزئی ایمپلنت

جابجایی های جزئی در موقعیت ایمپلنت نیز می توانند دلیل شکست باشند. این اتفاق در طول دوره استئواینتگریشن رخ می دهد- که می تواند بیش از دو هفته طول بکشد- زیرا اباتمنت متحرک و در معرض فشار باقی خواهد ماند.

مسائل مربوط به حمایت از استخوان

لازم است استخوان های فک بالا (ماگزیلا) و فک پایین (مندیبل) به اندازه کافی قوی باشند تا از ایمپلنت دندان حمایت کنند. این ماده استخوانی ضروری می تواند به دلیل بیماری پریودنتال، تروما یا شکستگی، تومورها و سایر شرایط سلامت ضعیف شود. کمبود در اینجا می تواند باعث شکست شود و مستلزم انجام درمان است.

شرایط پزشکی

شرایط زمینه ای همچنین می توانند منجر به شکست ایمپلنت های دندانی شوند، به همین دلیل است که ارزیابی سلامت پیش نیاز ضروری برای جراحی است. لازم است بدن شما به اندازه کافی در فرم مناسبی باشد تا بتواند ضربه را تحمل کند و پس از کاشت بهبود یابد.

عوامل متعددی که احتمال بروز عوارض و شکست را افزایش می دهند عبارتند از:

• دیابت کنترل نشده
• پوکی استخوان
• سرطان های خاص
• بیماری های خود ایمنی
• سابقه پرتودرمانی در سر و گردن
• سیگار کشیدن
• سلامت ضعیف دندان؛ ژنژیویت و یا پریودنتیت

یک جراح بی تجربه

هنگامی که صحبت از یک فرایند پیچیده و چند مرحله ای مانند جراحی ایمپلنت های دندانی به میان می آید، فضای زیادی برای انجام اشتباهات حتی کوچک وجود ندارد. برخی از شکست های ایمپلنت های دندانی به دلیل قرارگیری نامناسب اباتمنت یا آسیب غیرعمدی به بافت های اطراف و استخوان، تقصیر جراح دهان هستند.

درباره جراح خود اطلاعات بیشتری کسب کنید.

از جراح خود در مورد تجربه جراحی ایمپلنت های دندانی بپرسید و تا جایی که می توانید در مورد آنها اطلاعات کسب کنید. ارزش این را دارد که گزینه های خود را بسنجید؛ پزشک با تجربه تر ممکن است انتخاب بهتری باشد زیرا ممکن است کمتر مرتکب اشتباه شود.

اگر ایمپلنت دندان شما شکست خورد چه باید کرد؟

نخستین گام برای رسیدگی به یک مسئله این است که بدانید چه زمانی باید برای کمک تماس بگیرید. اگر کاشت ایمپلنت دندانی انجام داده اید، در صورت تجربه کردن هر یک از موارد زیر، با جراح دهان یا دندانپزشک خود تماس بگیرید:

• مشکلات صحبت کردن، جویدن یا باز کردن دهان
• تورم صورت بعد از دو روز نخست
• دندان درد مداوم یا بدتر شده و یا درد دهان
• بوی بد دهان
• تورم و درد در لثه ها
• دندان های لق یا شکاف در لبخند شما
• ترشح (چرک) از ناحیه آسیب دیده

تعویض

اگر دندانپزشک تشخیص داده باشد که ایمپلنت شما ممکن است شکست بخورد، می توان تعویض را در نظر گرفت. بسته به مورد، پروتز موجود را می توان مانند یک دندان بیرون آورد یا با جراحی بیرون کشید.

قبل از قرار دادن اباتمنت جدید، باید دوره بهبود قابل توجهی را پشت سر بگذارید؛ شش ماه یا بیشتر طول می کشد تا استخوان و بافت شما بهبود یابند.

پیوند استخوان

اگر استخوان اطراف ایمپلنت شکست خورده به خوبی بهبود نیابد یا به اندازه کافی قوی نباشد، جراح دهان شما ممکن است پیوند استخوان را در نظر بگیرد. هدف این فرایند تقویت فک با مواد استخوانی پیوند شده است. این مواد می توانند از قسمت دیگری از بدن برداشته شوند، از بافت در آزمایشگاه کشت داده شوند، یا از مواد مصنوعی ساخته شوند.

پس از ریکاوری موفقیت آمیز پس از این فرایند، می توان یک ایمپلنت دندانی جدید قرار داد.

روش های جایگزین

گزینه های دیگری برای جایگزینی دندان های از دست رفته وجود دارند که اگر جایگزینی ایمپلنت دندانی شما گزینه ای خطرناک به نظر برسد، ارزش بررسی دارند. این گزینه ها عبارتند از:

• بریج های دندانی: یک یا چند دندان مصنوعی به طور دائم به دندان های اطراف فضای خالی چسبانده می شوند. علاوه بر این، بریج های دندانی را می توان به ایمپلنت ها چسباند.
• پروتزهای پارسیل: پروتزهای پارسیل که تحت عنوان دندان های مصنوعی متحرک نیز شناخته می شوند، یکی دیگر از روش های متداول اصلاح لبخند هستند. آنها در طول شب و هنگام غذا خوردن بیرون آورده می شوند.
• پروتزهای کامل: زمانی که اکثر یا تمام یک سری از دندان های یکی از قوس های دندانی از دست رفته باشند، می توان از پروتزهای مصنوعی کامل به عنوان جایگزین استفاده کرد. مانند پروتزهای پارسیل، آنها به مراقبت های ویژه ای نیاز دارند.

پیشگیری

پیشگیری از شکست ایمپلنت های دندانی به معنای توجه به توصیه های جراح دهان یا پریودنتیست و رعایت بهداشت دهان و دندان است. به معنای:

• مسواک زدن صحیح، حداقل دو بار در روز
• نخ دندان کشیدن یک مرتبه در روز
• سیگار نکشیدن یا الکل ننوشیدن
• مراجعه مجدد برای قرار ملاقات های پیگیری
• انجام معاینات و پاکسازی های منظم

آماده سازی و برنامه ریزی

جراحی ایمپلنت های دندانی، گرچه بسیار موفقیت آمیز است، اما یک تعهد است. یک فرایند چند مرحله ای و تهاجمی است، بنابراین مهم است که آماده باشید و یک برنامه داشته باشید. از دندانپزشک خود بخواهید برای شما توضیح دهد که هنگام بهبودی پس از جراحی و قرار ملاقات های پیگیری و تمیز کردن، چه انتظاراتی می توانید داشته باشید.

اطمینان حاصل کنید که از دندان های خود نیز به خوبی مراقبت می کنید، زیرا بهداشت نامناسب دهان و دندان یکی از علل شایع شکست ایمپلنت دندان است.

خلاصه

ایمپلنت های دندانی یک راه حل متداول برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند. در حالی که اکثر ایمپلنت های دندانی بدون مشکل قرار می گیرند، امکان شکست آنها وجود دارد.

دلایل شکست ایمپلنت های دندانی عبارتند از: دندان قروچه، واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده، قالب های دندانی نامناسب، عفونت، آسیب عصبی، حرکت ایمپلنت، مشکلات استخوان های زیرین فک و شرایط مختلف دارویی. روش هایی برای برطرف کردن این دلایل شکست وجود دارد، اما می تواند یک فرآیند طولانی و تهاجمی باشد.

دندانپزشک شما می تواند به شما کمک کند مشخص کنید آیا ایمپلنت های دندانی برای شما مناسب هستند یا خیر. آنها ممکن است توصیه کنند که از یک روش جایگزین مانند بریج دندان، پروتز پارسیل یا پروتز کامل استفاده کنید.

سخن پایانی

کاشت ایمپلنت های دندانی چیزی بیشتر از تقویت لبخند شما است، و می تواند به پیشگیری از بسیاری از مشکلات سلامتی مرتبط با از دست دادن دندان کمک کند. با این حال، طیف وسیعی از عوامل می توانند احتمال شکست ایمپلنت های دندانی را افزایش دهند، به همین دلیل است که تصمیم به انجام این فرایند نباید به سادگی گرفته شود. اگر به پر کردن این شکاف در دندان های خود فکر می کنید، با دندانپزشک خود در مورد گزینه های خود صحبت کنید.

پرسش های متداول در مورد ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت دندان چه شکلی است؟

ایمپلنت های دندانی به گونه ای طراحی شده اند که شبیه دندان های اطراف شما به نظر برسند، و با لبخند و بایت شما کاملاً هماهنگ باشند. علاوه بر این، آنها از نظر رنگ نیز همخوانی دارند و ظاهری طبیعی و جذاب دارند.

هزینه ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

از نظر هزینه های کلی، یک معامله خوب به میزان کاری بستگی دارد که نیاز دارید، و همچنین برنامه بیمه شما. برای ایمپلنت های تکی دندان، هزینه ها از 3000 تا 4000 دلار متغیر هستند. در صورت لزوم با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود در مورد گزینه های تأمین مالی صحبت کنید.

آیا دریافت ایمپلنت های دندانی درد دارد؟

برای عمل کاشت ایمپلنت های دندانی از بی حسی یا بیهوشی کامل استفاده می شود، بنابراین بدون درد خواهد بود. در حالی که ممکن است چند روز پس از جراحی درد و حساسیت ملایمی را تجربه کنید، پس از قرار گرفتن کامل در موقعیت، نباید درد داشته باشد. اگر درد بعد از هفته نخست بدتر شد یا ادامه یافت، به دندانپزشک خود اطلاع دهید.

ماندگاری ایمپلنت دندان چقدر است؟

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دائمی دندان های از دست رفته طراحی شده اند، بنابراین بسیار بادوام هستند. انتظار می رود با بهداشت خوب دهان، حداقل 15 تا 25 سال دوام بیاورند.

مینی ایمپلنت دندانی چیست؟

همانطور که از نام آن بر می آید، مینی ایمپلنت های دندانی کوچکتر از اندازه های استاندارد هستند. آنها طراحی اصلی یکسانی دارند- یک پایه یا اباتمنت با یک دندان مصنوعی متصل به آن. در حالی که قطر این اباتمنت در ایمپلنت های استاندارد 8/3 تا 5 میلی متر است، در مینی ایمپلنت ها کمتر از 3/3 میلی متر است.