تأثیر افتادن زود هنگام دندان های شیری

از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری جلوی دهان می تواند ناشی از خارج شدن دندان از حفره خود در نتیجه صدمه یا آسیب، یا کشیدن دندان خراب شده یا پوسیده باشد.

دندان های شیری جلوی دهان

برخلاف از دست رفتن دندان در قسمت عقب دهان، اگر دندان های نیش درآمده باشند، از دست رفتن دندان در قسمت جلوی دهان تأثیر چندانی روی رشد دندان های دائم ندارد. از دست رفتن این نوع دندان های شیری معمولاً اختلالی در نحوه غذا خوردن کودک نیز ایجاد نمی کند. اگر این اتفاق پیش از تکمیل فرایند یادگیری حرف زدن رخ دهد، می تواند در نحوه حرف زدن کودک مشکل ایجاد کند. مهم ترین دلیل برای قرار دادن جایگزین برای دندان های جلوی دهان، زیبایی است زیرا عدم وجود دندان های جلو ممکن است موجب تغییر ظاهر کودک شود و تصور شخصی او از خود را به هم بریزد.

دندان های نیش یا مولرهای شیری

از دست رفتن زود هنگام دندان های عقب دهان، نیش یا مولرهای (دندان های آسیاب بزرگ) شیری جدی تر است، زیرا فضای خالی به جا مانده از آنها ممکن است از دست برود. این اتفاق زمانی اهمیت بیشتری پیدا می کند که فواصل زمانی روند رشد دندان ها زیاد باشد. در هر نیمه از هر قوس دندانی، دندان های نیش و مولر شیری با هم بزرگ تر از دندان های نیش و پرمولر (آسیاب کوچک) دائمی هستند که قرار است بعداً در بیایند و این ناشی از اختلاف اندازه دندان های شیری و دائم است. اندازه اولین مولر شیری برابر با اندازه دندان های پرمولری است که جایگزین آن خواهند شد،

در حالی که دومین مولر شیری خیلی بزرگ تر از دومین پرمولر است. با از دست رفتن دندان های نیش یا مولر اول، هر چه تعداد دندان های موجود در دهان بیشتر باشد، نیاز به اقدامات پیشگیرانه ضروری تر خواهد بود زیرا عدم وجود جای کافی برای بیرون آمدن دندان ها مانع رشد درست دندان های دائم در جای درستشان می شود. کشیدن یا از دست رفتن دندان های نیش یا مولر شیری می تواند موجب جابجایی دندان های پشت جای خالی آنها به سمت مزیال (رو به جلو) و جابجایی دندان های جلو به سمت دیستال (رو به عقب) شود، که منجر به جابجایی دندان های دائم و خط وسط آنها خواهد شد.

سه عامل که با از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری باید مورد توجه قرار گیرند

• میزان فشردگی و نامرتبی دندان ها با میزان فضای از دست رفته پس از کشیدن یا افتادن دندان های شیری رابطه مستقیم دارد.
• نوع دندان از دست رفته. از دست رفتن یک دندان نیش شیری ممکن است منجر به جابجایی خط وسط دندان ها شود. از دست رفتن یک دندان مولر شیری، مخصوصاً مولر دوم ممکن است موجب جابجایی دندان مولر دائم اول به سمت مزیال شود.
• سن کودک. هر چه دندان در سنین پایین تر از دست برود، احتمال جابجایی دندان ها بیشتر خواهد بود.

جبران زود افتادن دندان شیری تا زمان رشد دندان های دائم

برای حفظ فضای به جا مانده از دندان های شیری که خیلی زودتر از موعد از دست رفته اند و پیشگیری از جابجایی دندان های مجاور این فضا تا زمان رشد دندان های دائم، باید برای دندان های کشیده شده یا از دست رفته جایگزین قرار داد که می تواند با کمک فضا نگهدار انجام شود.

انواع فضا نگهدار

بسته به محل دندان کشیده شده یا افتاده، فضا نگهدارهای متفاوتی مورد استفاده قرار می گیرند. از سوی دیگر، این ابزارها می توانند ثابت یا متحرک باشند. فضا نگهدار تا زمان رشد دندان های دائم در جای خود باقی می ماند.

فضا نگهدار بند و حلقه

نکته اصلی در استفاده از فضا نگهدار بند و حلقه این است که این ابزار برای از دست رفتن مولر اول شیری کاربرد دارد. یک بند به دور مولر دوم شیری قرار می گیرد و یک حلقه سیمی شکل تا طرف مقابل و تا سطح دیستال دندان نیش شیری امتداد می یابد. از این ابزار نمی توان برای حفظ فضای به جا مانده از مولر دوم شیری استفاده کرد. بند و حلقه از مولر اول دائم تا پرمولر اول شیری امتداد می یابد تا فضای رشد برای پرمولر دوم را حفظ نماید. با این حال، مولر اول شیری قبل از بیرون آمدن پرمولر دوم به صورت طبیعی از دست می رود که موجب می شود بند و حلقه منبع اتکای خود را از دست بدهند.

به همین دلیل باید از یک فضا نگهدار زبانی (پشت دندانی) یا پالاتال (کامی، سقف دهانی) استفاده شود. استثنایی که برای این قائده وجود دارد زمانی است که دندان های دائم وسط جلوی فک پایین هنوز بیرون نیامده باشند. این امکان نیز وجود دارد که سیم کمانی پشت دندانی در رشد دندان های جلو تداخل ایجاد کند. در این صورت فضا نگهدار بند و حلقه به صورت موقت کار گذاشته خواهد شد.

فضا نگهدار دو طرفه

زمانی که دندان های جلوی فک پایین بیرون می آیند، یک فضا نگهدار دو طرفه قرار گذاشته خواهد شد. فضا نگهدار دو طرفه برای از دست رفتن بیش از یک دندان در یک نیمه از یک قوس دندانی  یا از دست رفتن مولر دوم شیری کاربرد دارد. سه نمونه از فضا نگهدارهای دو طرفه فضا نگهدار پشت دندانی، ابزار نانس، و فضا نگهدار ترنس پالاتال (سقف دهانی) هستند.

 

فضا نگهدار پشت دندانی

در دو صورت باید از این نوع فضا نگهدار استفاده کرد:

• از دست رفتن دو طرفه دندان های مولر شیری فک پایین پس از بیرون آمدن دندان های دائم جلو
• از دست رفتن یک طرفه بیش از یک دندان از قوس دندانی فک پایین

طراحی آن به گونه ای است که بندهای دو طرف روی دندان های مولر قرار می گیرند و سیم ضخیمی روی سطح زبانی (داخلی) دندان های جلوی دهان قرار می گیرد.

 

ابزار نانس

ابزار نانس در صورتی مورد استفاده قرار می گیرد که دندان های مولر شیری فک بالا در هر دو طرف از دست رفته باشند، یا بیش از یک دندان در قوس دندانی فک بالا در یک سمت از دست رفته باشد. طراحی آن به شکلی است که بندها از دو طرف روی دندان های مولر قرار می گیرند و با یک سیم ضخیم به یکدیگر متصل می شوند. اتصال بندها با سیم کمانی ضخیمی که مانند فضا نگهدار پشت دندانی، پشت دندان های جلو قرار می گیرد، در جفت شدن دندان های جلوی فک پایین با دندان های جلوی فک بالا اختلال ایجاد می کند. به همین دلیل در این ابزار سیم کمانی به سمت چین های سقف دهان منحرف شده است و یک تکه آکریلیک آن را در بر گرفته است که روی بافت نرم قرار می گیرد.

 

فضا نگهدار ترنس پالاتال (سقف دهانی)

این نوع فضا نگهدار در صورتی استفاده می شود که دندان های مولر شیری در دو سمت فک بالا، یا بیش از یک دندان در یک سمت قوس دندانی فک بالا از دست رفته باشند. طراحی آن به شکلی است که بندها روی مولرهای دو طرف قوس دندانی قرار می گیرند و یک سیم ضخیم آنها را به یکدیگر متصل می کند که بدون لمس بافت نرم از بافت سخت سقف دهان عبور می کند. هر چند تمیز کردن آن راحت تر از ابزار نانس است اما ثبات چندانی ندارد، مخصوصاً زمانی که مولرهای دوم شیری از دست رفته باشند.

از قرن بیست تاکنون مباحث بسیاری در خصوص کشیدن یا نکشیدن دندان در طول درمان ارتودنسی وجود داشته است. این اختلاف نظرها می توانند صد سال دیگر نیز ادامه داشته باشند. با این حال، هنوز برخی دلایل واقعی وجود دارند که حتی ارتودنتیست های امروزی نیز کشیدن دندان را توصیه می کنند.

پرسشی که بسیاری از والدین در گام اول درمان ارتودنسی کودک خود از ارتودنتیست می پرسند این است که “آیا کشیدن دندان بخشی از درمان ارتودنسی کودکم خواهد بود؟”

این پرسش مهم است، اما هرگز یک پاسخ واحد برای آن وجود نخواهد داشت. هر بیماری که به ارتودنتیست مراجعه می کند شرایط منحصر بفرد خود را دارد. به لطف ژن ها و بسیاری از عوامل خارجی که روی رشد افراد تأثیر می گذارند، نیز تجربیات دندانی هر فرد و رشد صورت افراد به شکل های مختلف، افراد ممکن است به درمان های اصلاحی ارتودنسی نیاز داشته باشند که کاملاً متناسب با نیازهای خاص آنها خواهد بود.

دلایل نیاز به کشیدن دندان:

در حال حاضر وقتی ارتودنتیست به طرح درمان یک بیمار فکر می کند، توصیه به کشیدن دندان هرگز به راحتی صورت نمی گیرد. همه ارتودنتیست ها در گام نخست سعی می کنند طرح درمان بیمار بدون کشیدن دندان باشد و تنها زمانی اقدام به کشیدن دندان می کنند که برای دستیابی به نتایج بهتر ضروری باشد یا با یکی از مشکلات بالینی زیر مواجه شده باشند:

حجم دندان ها- عدم هماهنگی بین طول قوس دندانی (فشردگی شدید دندان ها)

فشردگی شدید دندان ها ساده ترین شرایط برای تصمیم گیری در خصوص کشیدن دندان است. در بیماری که در حال رشد است، این مشکل می تواند به صورت نهفتگی دندان های کناری دندان های پیشین و/ یا دندان های نیش ظاهر شود. اکثر این موارد نیاز به جابجایی دندان ها دارند، زیرا فضای کافی برای بیرون آمدن دندان ها وجود ندارد.

 

جلو آمدگی هر دو فک

جلو آمدگی هر دو فک مشکلی است که در دنیای زیبایی امروز و نیز از نظر عملکردی مورد توجه قرار گرفته است. اگر به مجله های مد و ستارگان دنیای هنر امروز نگاهی بیندازید، متوجه خواهید شد ظاهری با این شکل مطلوب تر است. با این حال، در صورتی که دندان های فرد خیلی جلو آمده باشند، چندان زیبا نخواهد بود و کشیدن دندان ها بهترین درمان ارتودنسی برای بهبود این مسئله است.

ناهماهنگی اسکلتی و درمان کاموفلاژ یا جبرانی

در بیمارانی که فرایند رشد آنها به پایان رسیده است (افراد بزرگسال یا میانسال)، کشیدن دندان های پرمولر تنها مکانو تراپی (mechanotherapy) باقی مانده برای اصلاح جلو آمدگی دندان های فک بالا و کشیدن دندان های کناری دندان های پیشین به داخل است. بعلاوه، بیمارانی که فشردگی متوسط و مال اکلوژن کلاس 2 دارند را با کشیدن چهار دندان پر مولر (دندان های دو پایه) می توان با موفقیت درمان نمود. شاید تصور می شود همه افرادی که مشکل جلو آمدگی فک پایین (یا همان مال اکلوژن کلاس 3) دارند نیاز به جراحی دارند؛ اما همین درمان برای بیمارانی که فک پایین آنها عقب تر قرار گرفته است (یا همان مال اکلوژن کلاس 3) نیز ضروری است. کشیدن دندان ها و عقب کشیدن دندان های کنار دندان های پیشین در جلو آمدگی فک پایین، برای برخی بیمارانی که از قبل مشکلات تنفسی داشته اند می تواند در آینده موجب بروز مشکلاتی برای سلامت فرد شود. نکته آخر اینکه، برخی موارد هستند که ارتودنتیست برای جبران دندان های کناری دندان های پیشین یا از بین بردن نیاز به وسیع کردن کام به کمک جراحی- که فرایند جراحی دوم است- در یک فرایند جراحی، همزمان دندان نیز کشیده می شود.

مؤثر واقع شدن درمان

در برخی موارد خاص، کشیدن دندان های پرمولر به جای اصرار به داشتن طرح درمان ارتودنسی بدون کشیدن دندان، می تواند برای بیمار و ارتودنتیست مفید باشد. ارتودنتیست می تواند فضای لازم و کافی را تنها با جابجایی دندان های مولر به سمت دیستال، افزایش عرض کام، و ایجاد فاصله بین دندان های کنار دندان های پیشین ایجاد کند. برخی بیماران با انجام این سه کار هنوز ممکن است دارای مشکل جلو آمدگی هر دو فک باشند، و برخی دیگر ممکن است به مکانیزم بدون کشیدن دندان که ارتودنتیست ارائه می دهد واکنش نشان ندهند. حتی اگر جای کافی برای دندان های پرمولر ایجاد کنیم، روش بدون درمان ممکن است چند سال به طول درمان اضافه کنند.

به دلایل بسیاری ممکن است ارتودنتیست تصمیم بگیرد روش درمان با کشیدن دندان یا بدون کشیدن دندان را انتخاب کند. این بهترین زمان برای بحث کردن راجع به فلسفه درمان یا هدف شما از مراجعه به ارتودنتیست خواهد بود. آموزش بیمار از اهمیت ویژه ای برخوردار است، به گونه ای که دلایل طرح درمان های مختلف را درک کند.

چه اتفاقی می افتد اگر کشیدن دندان توصیه شود اما انجام نشود؟

مهم است بدانید که کشیدن دندان آخرین راهکاری است که یک ارتودنتیست در طرح درمان می گنجاند. برای اکثر بیماران ممکن است روش های درمانی وجود داشته باشند که بدون کشیدن دندان به بهترین نتایج منتج شود. ارتودنتیست هرگز کشیدن دندان را توصیه نخواهد کرد مگر آنکه آن را برای موفقیت درمان ضروری بداند.

درصد بسیار اندکی از بیماران هستند که ممکن است به کشیدن دندان نیاز داشته باشند و انجام آن برای آنها ضروری دانسته شود. در این صورت، پیش رفتن درمان ارتودنسی بدون کشیدن ضروری دندان ممکن است در آینده موجب بروز اختلال در زیبایی فرد شود، بعلاوه ممکن است خطر خارج شدن دندان ها از استخوان فک نیز وجود داشته باشد که می تواند به تحلیل لثه و بی ثباتی دندان ها ختم شود.

آیا کشیدن دندان طی درمان ارتودنسی عوارض جانبی دارد؟

با معاینات، بررسی ها و تشخیص دقیق، و طرح درمان صحیح توسط یک ارتودنتیست مجرب می توانید مطمئن باشید که کشیدن دندان هیچ عوارضی در پی نخواهد داشت. در صورت وجود حتی کوچکترین خطرات و عوارض جانبی برای سلامت و زیبایی بیمار، ارتودنتیست به کشیدن دندان اقدام نخواهد کرد.

 

چندین دهه است که از درمان ارتودنسی با کمک براکت ها برای صاف کردن دندان ها استفاده شده است. هر چند با کمک این درمان به راحتی می توان دندان ها را به جای درست خود سوق داد اما به خاطر داشته باشید اگر همین تکنیک های سنتی درمان ارتودنسی بر اساس اصول انجام نشوند و مراقبت های لازم به عمل نیایند، علاوه بر به جا ماندن علت اصلی کجی دندان ها، ممکن است حتی خطراتی نیز دندان ها را تهدید کنند، از جمله: آسیب به ریشه و مینای دندان و نیز بازگشت دندان ها به جای نخست، مگر آنکه بیمار در استفاده از ریتینر ثابت یا متحرک تعهد کافی داشته باشد.

 

بازگشت دندان ها به جای نخست

عدم ثبات دندان ها در طولانی مدت یکی از مشکلات شایعی است که در پی استفاده از روش های سنتی درمان ارتودنسی ممکن است بروز پیدا کند و در برخی موارد، اگر دندان ها در جای جدید خود تثبیت نشوند، ممکن است به جای اول باز گردند. تحقیقات حاکی از آن است، در صورتی که براکت های ارتودنسی با یا بدون کشیدن دندان استفاده شوند، تا 90 درصد احتمال بازگشت آنها به جای اول یا حتی بدتر شدن وضعیت دندان ها نسبت به قبل از درمان وجود خواهد داشت.

 

آسیب به مینای دندان

سطح دندان را مینای دندان پوشش داده است- پوشش معدنی محکمی که از دندان ها در برابر پوسیدگی محافظت می کند. زمانی که براکت ها روی دندان ها قرار می گیرند، طی یک فرایند شیمیایی به دندان ها متصل می شوند. سطح مینای دندان اچ می شود تا اتصال، استحکام بیشتری داشته باشد. از آنجا که براکت ها روی دندان ها قرار می گیرند، تمیز کردن دندان ها دشوار خواهد شد، به این معنا که ممکن است سطح مینای دندان اطراف براکت دچار پوسیدگی شود و روی آنها لکه و نقطه های سفید رنگی ایجاد شود. طی فرایند برداشتن بریس ها، ممکن است به سطح مینای دندان آسیب هایی وارد شود که برای همیشه باقی بمانند. در صورتی که دندان ها به درستی تمیز نشوند، یا تغذیه بیمار را غذاهای سفت و چسبناک یا غذاهای پر شکر تشکیل دهند، ممکن است مشکلاتی مانند بیماری های لثه، پوسیدگی دندان و نیز دی کلسیفیکاسیون (لکه های سفید یا رنگی روی دندان ها) بروز پیدا کنند.

آسیب به ریشه دندان

تحقیقات ثابت کرده اند که جابجایی ارتودنتیک دندان ها از طریق وارد آمدن فشار مستمر از سوی براکت ها، می تواند به ریشه دندان ها آسیب برساند. به این معنا که ممکن است بخشی از ریشه های دندان ها طی فرایند ارتودنسی تحلیل رود یا در واقع می توان گفت ریشه دندان کوتاه تر می شود. این اتفاق معمولاً هیچ پیامدی ندارد اما در برخی موارد ممکن است طول عمر دندان را تهدید کند یا حتی به مرور زمان تعدادی از دندان ها از دست بروند. ثابت شده است که استفاده از فشار متناوب و نیز ابزارهای متحرک کمترین آسیب را به ریشه های دندان ها وارد می کنند یا حتی ممکن است هیچ آسیبی در پی نداشته باشند.

به جا ماندن دندان ها در جای جدید برای همیشه

ریتینر ابزاری است که پس از برداشتن براکت های ارتودنسی برای توقف جابجایی دندان ها مورد استفاده قرار می گیرد. از آنجا که درمان های مرسوم ارتودنسی علل کج بودن دندان ها را بر طرف نمی سازند، تنها راه برای حصول اطمینان از اینکه دندان ها صاف باقی می مانند، چسباندن ریتینر ثابت روی دندان ها است. درمان های جدیدتر با استفاده از الاینرهای شفاف نیز مشکل بازگشت دندان ها به جای نخست را با خود دارند و پس از درمان با استفاده از آنها، باز هم نیاز است از ریتینرها استفاده شود.

 

دیگر عوارض ارتودنسی

دندانی که به علت ضربه خوردن یا وجود یک پر شدگی بزرگ، به آن آسیب وارد شده است، زمانی که با ابزارهای ارتودنسی جابجا می شود ممکن است به درمان اندودانتیک (درمان ریشه یا عصب کشی) نیاز داشته باشد. گاهی اوقات ممکن است دندان پالپ (عصب) زنده ای نداشته باشد و لازم باشد برای جابجایی های ارتودنتیک، درمان اندودانتیک انجام شود. گاهی اوقات ممکن است بیماری که رشد فک او پیش از آغاز درمان روند طبیعی داشته است، در طول درمان این روند طبیعی رشد خود را ادامه ندهد. در صورتی که این رشد متناسب نباشد، رابطه بین فک بالا و فک پایین تغییر خواهد کرد و درمان های دیگر، و در برخی موارد جراحی، نیاز خواهد داشت. ناهماهنگی در رشد، روند بیولوژیکی است که از کنترل ارتودنتیست خارج است.

خطر بروز مشکل در مفاصل فکی- گیجگاهی، در قسمت های جلوی گوش نیز وجود دارد. درمان ارتودنسی می تواند موجب بهبود علائم اختلالات و دردهای فکی- گیجگاهی شود، اما نه در تمام موارد. در جابجایی دندان ها به جای درست، ممکن است مدتی در فک ها درد و ناراحتی وجود داشته باشد. کل دوره درمان ممکن است طولانی تر از زمانی شود که از ابتدا تخمین زده شده است. عدم رشد استخوان، عدم همکاری بیمار، شکسته شدن ابزارهای ارتودنسی، و عدم مراجعه منظم به ارتودنتیست، همگی عوامل مهمی هستند که می توانند موجب طولانی تر شدن دوره درمان و کاهش کیفیت نتایج درمان شوند.

نکته پایانی اینکه …

به طور کلی، با همکاری بیمار و آگاه بودن او از تمام جوانب، درمان ارتودنسی می تواند نتایج فوق العاده ای داشته باشد. باید بدانیدکه درمان ارتودنسی نیز مانند هر درمان دیگری می تواند خطراتی داشته باشد، که اغلب به ندرت آنقدر شدید هستند که بتوان مزایای آن را نادیده گرفت. با این حال، برای قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی بیمار باید تصمیم بگیرد سبک زندگی درست را انتخاب کند.

زمانی که درمان ارتودنسی برای یک بیمار آغاز می شود، چندین گام ابتدایی هستند که پیش از قرار گرفتن بریس ها یا براکت ها روی دندان ها باید برداشته شوند. یکی از این کارها گرفتن قالب از دهان و دندان ها است. اکثر افراد، مخصوصاً بیماران کم سن و سال قبلاً آن را تجربه نکرده اند به همین دلیل ممکن است انجام آن برایشان نگران کننده باشد. والدین باید به کودکان خود توضیح دهند که گرفتن قالب کار بسیار ساده و راحتی است و کودک نباید نگران انجام آن باشد. ارتودنتیست در طول یک روز کاری ممکن است چندین مرتبه این کار را برای بیماران مختلف تکرار کند. ارتودنتیست قبل از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، پس از برداشتن آنها و نیز برای ساخت ابزارهایی مانند ریتینرها از دندان ها قالب می گیرد.

 

قالب دندانی چیست؟

قالب ارتودنسی با استفاده از یک تری گرفته می شود که روی دندان ها قرار می گیرد. سپس تری با استفاده از ماده مخصوصی پر می شود. شاید پر استفاده ترین ماده ای که برای این کار استفاده می شود نمک اسید آلژینیک (یا به اختصار آلژینات) باشد. آلژینات پودری است که با آب ترکیب می شود، تا جایی که سفتی آن به اندازه خمیر کیک باشد. برای جذاب شدن این بخش از درمان، مزه های مختلفی هستند که می توان آنها را به آلژینات افزود تا مزه آن بهتر شود و حس خوشایندی به بیمار بدهد. معمولاً 60 ثانیه طول می کشد تا این ماده کاملاً سفت شود. به همین دلیل فوراً داخل دو تری قرار می گیرد و پس از آن تری ها یکی پس از دیگری، یکی روی دندان های فک بالا و دیگری روی دندان های فک پایین قرار می گیرد. شاید این زمانی باشد که بیمار نگران می شود و احساس ناراحتی می کند. ماده دیگری که برای این کار مورد استفاده قرار می گیرد وینیل پلی سیلوکسان vinyl polysiloxane (VPS) است. این ماده که بر پایه سیلیکون است حدود 2 تا 5 دقیقه طول می کشد تا کاملاً خشک شود.

 

معمولاً ابتدا قالب فک پایین و پس از آن، قالب فک بالا گرفته می شود. هنگام گرفتن قالب فک بالا ممکن است بیمار احساس کند هر لحظه ممکن است آلژینات از گلویش پایین برود. در حالی که اینطور نیست و هرگز چنین اتفاقی نمی افتد. بایستی ارتودنتیست تری را در جای خود، داخل دهان ثابت نگه دارد تا زمانی که آلژینات سفت شود. سپس تری از دهان خارج می شود. با سفت شدن آلژینات، جای دندان ها و لثه های بیمار روی آن باقی می ماند. سپس ارتودنتیست داخل جای دندان ها گچ می ریزد تا برای بررسی و وضعیت دندان ها یا ساخت ابزار مناسب بیمار یک قالب داشته باشد.

 

آلژینات از چه چیزهایی ترکیب شده است؟

شاید این جالب ترین قسمت فرایند قالب گیری باشد. آلژینات از گیاه weed (جلبک) یا اشنه kelp (کتانجک) دریایی بدست می آید. اشنه عموماً در آب های سرد مکان هایی مانند کالیفرنیا، سان دیگو، اسکاتلند و نروژ یافت می شود. بسیاری از کمپانی های بزرگ در کنار این منابع عظیم دریایی واقع شده اند. آلژینات علاوه بر صنعت دندانپزشکی در دیگر صنایع مانند تولید لوازم آرایش، ترمیم های زیبایی و دیگر شاخه های پزشکی کاربرد دارد.

می ترسم قالب به داخل گلویم فرو رود!

اگر می ترسید آلژینات به داخل حلقتان بپرد، اصلاً اینطور نیست و تا به حال چنین اتفاقی نیفتاده است. یک قالب خوب باید قسمت های عقب دهان را نیز پوشش دهد، به همین دلیل ممکن است احساس کنید احتمال دارد وارد حلق شود. بسیاری از بیماران اگر حین گرفتن قالب فک بالا حواسشان پرت شود و به قالب گیری فکر نکنند واکنش بهتری خواهند داشت. دستیار ارتودنتیست معمولاً با صحبت کردن راجع به موضوعات غیر مرتبط سعی می کند این کار را انجام دهد. قالب پس از یک دقیقه به سرعت سفت می شود.

 

حین گرفتن قالب به صورت غیر ارادی حالت تهوع می گیرم!

همه افراد در دهان خود رفلکس تهوع gag reflex دارند. رفلکس تهوع قسمتی از دهان است که در بالای نرم کام در عقب دهان واقع شده است و احتمالاً فرد با لمس آن حالت تهوع می گیرد. رفلکس تهوع برخی افراد اندکی جلوتر از حد طبیعی واقع شده است. این بیماران حین گرفتن قالب دندان های فک بالا احساس بسیار بدتری را تجربه خواهند کرد. به منظور کاهش حالت تهوع حین گرفتن قالب، ارتودنتیست می تواند برای بی حس کردن نرم کام از یک داروی بی حس کننده موضعی استفاده کند. داروی بی حس کننده موضعی تتراکائین Cetacaine به شکل اسپری است که به راحتی می توان آن را به عقب دهان اسپری کرد. این اسپری مزه چندان خوشایندی ندارد. پس از چند دقیقه سقف دهان بیمار بی حس خواهد شد و برای قالب گیری آماده خواهد بود.

باید و نباید های قالب گیری دندان

• اگر منطقه رفلکس تهوع شما جلوتر از حد معمول واقع شده است و از این موضوع مطلع هستید، آن را با ارتودنتیست خود درمیان بگذارید.
• در طول فرایند قالب گیری سعی کنید کمتر آب دهان خود را قورت دهید، یا آن را با دستمال خشک کنید، زیرا عمل بلع می تواند موجب ایجاد احساس تهوع شود.
• از راه بینی و نه از راه دهان نفس بکشید.
• عصبی نشوید. قالب گیری بسیار ساده است و کاری است که انجام آن ضروری است. در طول قالب گیری آرام باشید.
• سعی نکنید تری را از دهان خود خارج کنید زیرا می تواند همه چیز را خراب کند. اگر تری زودتر از موقعی که باید از دهان خارج شود، قالب خراب خواهد شد و نیاز خواهد بود قالب دیگری گرفته شود.

اگر قرار است کودک شما به زودی تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرد، احتمالاً سؤالات بسیاری به ذهن او خواهند رسید که از شما خواهد پرسید. اینکه بریس چه شکلی است؟ آیا درد خواهد داشت؟ آیا با وجود براکت ها روی دندان ها، باز هم می توانم غذاهای مورد علاقه ام را بخورم؟ واکنش دوستانم چه خواهد بود؟ بسیار مهم است که شما و کودکتان با آرامش و اعتماد به نفس وارد روند درمان ارتودنسی شوید. در اینجا پنج نکته برای شما ذکر خواهیم کرد که به شما کمک خواهند کرد یاد بگیرید چگونه کودک خود را برای دریافت براکت ها آماده کنید و در طول روند درمان مایه آرامش او باشید.

 

راجع به گزینه های درمان با کودک خود گفتگو کنید.

زمانی که صحبت از درمان ارتودنسی می شود، گزینه های زیادی در دسترس هستند، اما بهتر است راجع به مناسب ترین گزینه برای طرح درمان کودک خود با ارتودنتیست او صحبت کنید. معمولاً بریس های فلزی بهترین گزینه برای کودکان و نوجوانان هستند. هم اینکه قابل اعتمادتر هستند، هم اینکه برای صاف کردن دندان های کودک روشی مقرون به صرفه هستند و کودک می تواند یکی از رنگ های مختلف آن را انتخاب کند. با کودک خود راجع به اینکه چرا باید از براکت ها استفاده کند و چه هدفی خواهند داشت راحت صحبت کنید. با هم به جستجوی اطلاعات در این رابطه بپردازید و او را تشویق کنید از ارتودنتیست خود در خصوص طرح درمان و بهترین گزینه موجود سؤال بپرسد.

 

پیش از قرار گرفتن براکت روی دندان، راجع به اتفاقاتی که قرار است بیفتند صحبت کنید.

 

این کاملاً طبیعی است که کودکان از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها مضطرب باشند. برای کودکی که برای نخستین مرتبه براکت ها روی دندان های او قرار می گیرند، احتمالاً این طولانی ترین زمانی است که روی صندلی دندانپزشکی گذرانده است! شما می توانید او را آرام کنید. این کار را می توانید با گفتن این نکته انجام دهید که قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها فرایند بسیار ساده ای است. براکت ها قطعات فلزی بسیار کوچکی هستند که با چسب دندانپزشکی به دندان ها چسبانده می شوند و پس از آن، پیش از قرار گرفتن O رینگ های پلاستیکی رنگی روی آنها (در صورت تمایل کودک)، با یک سیم نازک به یکدیگر متصل می شوند. لازم است هر چند هفته یک مرتبه برای تنظیم سیم کمانی به ارتودنتیست مراجعه کند تا به مرور زمان دندان های او در جای درست خود قرار بگیرند و صاف شوند.

شاید کودک شما تصور کند وجود براکت ها روی دندان ها دردناک خواهد بود. هر چند در ابتدا، تا زمانی که به وجود براکت ها عادت کند، ممکن است مقداری احساس ناراحتی داشته باشد، اما این درد تنها یک یا دو روز طول خواهد کشید. اگر کودک شما درد احساس کرد، توصیه می کنیم از استامینوفن یا همان پاراستامول (مانند پانادول) یا ایبوپروفن (مانند نوروفن) استفاده کنید تا از بروز درد پیشگیری کنید.

 

برای او غذاهای نرم آماده کنید.

هرچند قرار گرفتن و وجود براکت ها روی دندان ها به خودی خود دردناک نیست، اما فشار خفیفی که بریس به دندان های کودک وارد می کند ممکن است چند روز نخست پس از قرار گرفتن آنها روی دندان ها و نیز تا چند روز پس از هر بار تنظیم سیم کمانی درد اندکی ایجاد نماید. غذاهای نرم مانند برنج، ماکارونی، ماست، بستنی، پوره سیب زمینی، غذاهای آبکی مانند سوپ به او کمک خواهند کرد هم انرژی داشته باشد هم اینکه نیاز نباشد طی مراحل اولیه غذاهای سفت بجود زیرا می تواند موجب افزایش درد دندان های او شود. از جمله فواید خوردن غذاهای منجمد این است که می توانند موجب تسکین درد داخل دهان شوند، مخصوصاً اگر براکت ها به داخل گونه ساییده شوند.

موم ارتودنسی در دسترس داشته باشید.

تا زمانی که کودک به براکت ها عادت کند، ممکن است فلز براکت ها موجب زخم شدن بافت های داخل دهان یا بروز درد شود. موم ارتودنسی (که تحت عنوان “موم بریس” یا “موم دندانپزشکی” نیز شناخته می شود) راهی ساده برای کاهش برخورد براکت ها با بافت های داخل دهان و بروز درد است. خیلی ساده، مقداری از موم را بین دو انگشت خود بچرخانید تا نرم شود، سپس آن را روی بخشی از براکت که موجب بروز درد شده است فشار دهید. موم مانند یک لایه محافظ عمل خواهد کرد که مانع برخورد براکت ها به بافت های داخل دهان خواهد شد. بهتر است کودک همیشه مقداری موم ارتودنسی با خود به همراه داشته باشد و نحوه استفاده از آن را یاد بگیرد تا اگر در مدرسه و حین بازی و ورزش مشکلی برای بریس او بوجود آمد قادر باشد خود آن را بر طرف کند.

روی فواید استفاده از براکت ها تأکید زیادی کنید.

هرچند ممکن است یک یا دو سال برای بزرگسالان مدت زمانی طولانی نباشد، اما برای کودکان می تواند به معنای ابد باشد. اگر همیشه به او یادآوری کنید که استفاده از براکت ها موقتی است می تواند به او کمک کند اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد. اگر کودک شما از طولانی بودن مدت زمانی که نیاز است براکت ها روی دندان ها قرار بگیرند نا امید شده است به او بگویید که این ابزار تنها یک مرتبه روی دندان ها قرار می گیرد و عملکرد آنها سریع نیست. تنها نکته ای که ممکن است اندکی آنها را امیدوار سازد داشتن دندان های صاف و لبخند زیبا در آینده خواهد بود.