جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

سپراتور های separators ارتودنسی (که غالباً تحت عناوینی مانند فضا دهنده یا فاصله دهنده نیز شناخته می شوند) بندهای کشی یا ابزراهای فلزی هستند که در درمان ارتودنسی استفاده می شوند. سپراتورها در جلسات اولیه ارتودنسی، قبل از قرار گرفتن بندهای ارتودنسی به دور دندان های مولر، بین دندان های مولر قرار می گیرند. برای هر بیمار ممکن است 1-8 فاصله دهنده بین دندان ها قرار گیرد که یا گیره های فنری فلزی کوچک (سپراتورهای فنری) هستند که دندان های مولر را از یکدیگر جدا می کنند، یا رابر بندهای گردی هستند که حدود یک سانتی متر قطر دارند. فضا دهنده ها به مدت 1 یا 2 هفته بین دندان ها باقی می مانند و به تدریج دندان ها را از یکدیگر جدا می کنند تا اینکه آنقدر از یکدیگر جدا بمانند که ارتودنتیست قادر باشد براکت های ارتودنسی را به دندان ها بچسباند، و بندهای دندان های مولر را به دور آنها قرار دهد، یا اکسپندر (وسیع کننده کام) را با حلقه های فلزی تنظیم کند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

 

هدف استفاده از فضا دهنده ارتودنسی

فاصله دهنده ها معمولاً با هدف ایجاد فاصله بین دندان ها، قبل استفاده از براکت های ارتودنسی کاربرد دارند. استفاده از این ابزار می تواند آزاردهنده یا دردناک باشد، اما اغلب به بیماران هشدار داده می شود که از بیرون کشیدن آنها خودداری کنند. این ابزار معمولاً کشی است اما گاهی اوقات می تواند فلزی نیز باشد که معمولاً زمانی از آنها استفاده می شود که دندان های بیمار خیلی به یکدیگر نزدیک باشند. هر چند گاهی اوقات خیلی دردناک هستند، اما معمولاً تنها نیاز است به مدت یک یا دو هفته در جای خود باقی بمانند. سپراتورها بواسطه فشار مستمری که به دندان های بیمار وارد می کنند می توانند موجب درد دندان و نیز درد لثه شوند. شکاف و فاصله ای که سپراتورها بوجود می آورند برای قرار دادن ابزارهای خاص یا بریس های ارتودنسی داخل دهان ضروری هستند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

بروز درد حین استفاده از سپراتور ارتودنسی

بیماران مختلف واکنش های متفاوتی نسبت به استفاده از فضا دهنده هایی که بین دندان های آنها قرار می گیرند تجربه می کنند. اگر فاصله نسبتاً اندکی بین دندان های مولر بیمار وجود داشته باشد (یا اصلاً فاصله وجود نداشته باشد)، فضا دهنده می تواند موجب اذیت شدن اعصاب موجود در لثه ها و دهان شود، که موجب بروز درد مداوم خواهد شد. در برخی موارد، فاصله دهنده به داخل بافت لثه فرو می رود، که باعث خونریزی و تورم آن می شود؛ و درد و ناراحتی همراه با آن بیشتر از خود براکت های ارتودنسی خواهد بود. ارتودنتیست می تواند به بیمار خود توصیه کند نوشیدنی سرد بنوشد یا بستنی بخورد، که می تواند تأثیری مشابه، کمتر و کوتاه مدت تر داشته باشد. فاصله دهنده ها معمولاً دردناک هستند، هر چند در صورت لزوم می توان از داروهای مسکن استفاده نمود. بسته به نحوه قرار گیری دندان های بیمار، ممکن است زمانی که فاصله دهنده ها بین دندان ها قرار می گیرند، اوایل موجب بروز درد نشوند، اما پس از مدتی درد آنها آغاز شود، یا اینکه ممکن است این درد از ابتدا بوجود بیاید. بسته به نوع سپراتوری که استفاده می شود، ممکن است حین جویدن درد داشته باشید، که باعث می شود خوردن برخی غذاها (معمولاً غذاهایی که سفت و ترد هستند) دشوار شود. برخی افراد نیز ممکن است حسی شبیه لقی دندان شیری را داخل دهان خود احساس کنند. اگر نگران درد و ناراحتی ناشی از استفاده از این ابزار هستید، می توانید مقداری پانادول Panadol مصرف کنید. مسواک زدن موجب بیرون آمدن یا جابجا شدن فضا دهنده نمی شود و تا زمانی که بین دندان ها هستند، بیماران به مسواک زدن معمولی، و نه بیشتر از آن، تشویق می شوند.

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

جدا کننده یا سپراتور ارتودنسی

نحوه قرار گیری فاصله دهنده بین دندان ها

روند قرار گیری فضا دهنده ها بین دندان ها معمولاً شامل عبور دادن نخ دندان از داخل رابر بند و قرار دادن فاصله دهنده بین دندان ها است. برخی فضا دهنده ها گیره های فنری و فلزی کوچکی هستند که به دندان ها فشار وارد می کنند تا از یکدیگر دور شوند. طی این فرایند مقداری فشار، و پس از آن مقداری سوزش وجود خواهد داشت، اما روی هم رفته، فرایند جا انداختن سپراتورها بین دندان ها فرایندی نسبتاً بدون درد است، هر چند ممکن است بیمار بواسطه فشاری که به دندان ها وارد می شود، از ابتدا درد را احساس کند. بسته به مقدار فشردگی دندان ها، گاهی اوقات، ابزارهای ارتودنسی خاصی برای کشش رابر بندها استفاده می شود. در صورتی که دندان ها خیلی فشرده و نامرتب باشند، به خاطر جابجایی نزدیک به هم آنها، ممکن است فضا دهنده موجب بروز درد شدید مداوم شود. درد معمولاً مدت کوتاهی پس از قرار گرفتن این ابزارها داخل دهان آغاز می شود و چند روز طول خواهد کشید.

خارج کردن جدا کننده از بین دندان ها

فضا دهنده ها در جای خود باقی می مانند تا زمانی که ارتودنتیست آنها را خارج نماید، یا اینکه به صورت اتفاقی خارج شوند. فاصله دهنده ها حتی بدون دست زدن بیمار به آنها، ممکن است با خوردن غذاهای چسبناک، به صورت خود به خود خارج شوند. گاهی اوقات ممکن است دندانپزشک از فضا دهنده هایی استفاده کند که شبیه فضا دهنده های فلزی هستند اما متحرک می باشند و در برخی موارد یک دسته یا نوار دارند که برای تنظیم سفتی آن استفاده می شود. فضا دهنده ها چند لحظه قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها خارج می شوند.

اگر سپراتور به صورت خود به خود از بین دندان ها خارج شود چه باید کرد؟

اگر فضا دهنده به طور خود به خود، حین مسواک زدن یا خوردن غذا، از بین دندان ها خارج شود، به این معناست که فضای کافی بین دندان ها بوجود آمده است، در نتیجه نیاز نیست نگران شوید. اما اگر خودتان موجب خارج شدن آن شده اید به ارتودنتیست خود مراجعه نمایید تا قطعه دیگری به جای آن قرار دهد، زیرا قرار گرفتن بند بریس ارتودنسی به دور دندان ها دشوارتر خواهد شد.

 

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

شاید در نگاه اول دندان های شما سالم به نظر برسند، اما مینای ضعیف دندان ها نیز، بدون تغییر رنگ لبخند شما قادر است سلامت دهان شما را تهدید کند. مینای قوی دندان ها یکی از مهم ترین نکاتی است که برای مراقبت از دهان و محافظت از سلامت عمومی در دراز مدت، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.  ساییدگی و خوردگی مینای دندان یکی از مشکلاتی است که در نتیجه حمله اسید به دندان ها و از بین رفتن مینای آنها اتفاق می افتد. اگر مراقب نباشید ممکن است احتمال ترک خوردن و ایجاد حفره در دندان افزایش پیدا کند. بنابراین، وقتی از براکت های ارتودنسی استفاده می کنید، بهتر است تا حد امکان از پوسیدگی و خوردگی مینای دندان ها پیشگیری کنید. زیرا پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها، این آسیب به وضوح قابل مشاهده خاوهد بود. از این طریق، در حال صاف کردن دندان های خود می توانید سلامت دهان را به شکل فوق العاده ای حفظ کنید.

مینای دندان قابلیت بازسازی مجدد ندارد.

مینای دندان بیرون ترین لایه آن است، و می تواند از دندان در برابر پوسیدگی و آسیب های فیزیکی مراقبت کند. این لایه می تواند در نتیجه عوامل ژنتیکی و بیماری هایی مانند سلیاک Celiac (نوعی اختلال خود ایمنی روده باریک با زمینه ژنتیکی) تضعیف شود. علاوه بر این، مسواک زدن نادرست، مسواک زدن محکم و خوردن غذاهای اسیدی نیز به مرور زمان می توانند موجب شکسته شدن و آسیب به مینای دندان و تضعیف آن شوند.

خوشبختانه، بر خلاف استخوان ها (که حاوی سلول هایی هستند که قادر به باز سازی خود هستند)، مینای دندان ها نمی تواند مجدداً رشد کند. با از بین رفتن مینای دندان، هیچ جایگزینی برای آن وجود نخواهد داشت. به همین دلیل مقاوم سازی مینای دندان ها به منظور پیشگیری یا توقف خوردگی بیشتر مینای دندان ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

روش های مقاوم سازی مینای دندان

خبر خوب این است که برای افزایش استحکام مینای دندان ها راه های متفاوتی وجود دارند. برای کمک به پیشگیری از ساییدگی مینای دندان ها، دندانپزشک ها پیشنهاد می دهند این کارها را انجام دهید:

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

از غذاها یا نوشیدنی هایی که موجب کاهش مواد معدنی مینای دندان می شوند بپرهیزید.

کربوهیدرات هایی که قابلیت تخمیر شدن دارند، و در آبنبات، بیسکوییت، نوشیدنی های غیر الکلی، نان، کراکر، موز و غلات و حبوبات صبحانه که به شکر آغشته شده اند، با باکتری های داخل دهان ترکیب می شوند و اسید مضری تولید می کنند که موجب از هم پاشیدن عناصر تشکیل دهنده مینای دندان ها می شوند. این فرایند دمینرالیزیشن demineralization نامیده می شود، زیرا اسید موجب از بین رفتن مواد معدنی داخل مینای دندان می شود که به طور طبیعی تولید شده اند. به طور کلی، مواد غذایی مملو از قند که به شدت فراوری شده اند، به مرور زمان می توانند موجب دمینرالیزیشن مینای دندان ها شوند، و این مخصوصاً زمانی صحت دارد که فرد مراقب درست مسواک زدن خود نیست؛ اسیدهای تولید شده با این غذاها به دندان ها می چسبند و پس از خورده شدن غذا روی دندان ها باقی می مانند.

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

افزودن موادی که مینای دندان ها را مجدداً معدنی می کنند.

یکی از بهترین گام های پیشگیرانه که می تواند کمک کننده باشد این است که به طور مداوم از محصولاتی استفاده کنید که حاوی موادی باشند که مینای دندان را مجدداً معدنی کنند. ماده معدنی فلوراید یکی از بهترین راه ها برای افزایش استحکام آن است. نوشیدن آب فلورایده و استفاده از فلورایدهای موضعی تحت نظر دندانپزشک، از جمله کارهای مفیدی هستند که می توان انجام داد.

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

تقویت مینای دندان طی درمان ارتودنسی

مسواک زدن درست دندان ها

اگر حین مسواک زدن یا خوردن غذا دندان شما تیر می کشد یا به طور ناگهانی درد می گیرد، همیشه بهتر آن است که با دندانپزشک خود تماس بگیرید. اما محکم مسواک زدن با مسواکی که فرچه سفت دارد، می تواند موجب در هم شکستن مینای دندان شود. برای افزایش استحکام آن، این نکات را مد نظر قرار دهید:

  • حداقل دو مرتبه در طول روز، با یک مسواک نرم دندان های خود را مسواک بزنید.
  • وقتی مسواک می زنید آن را در زاویه 45 درجه قرار دهید و از چرخش های کوتاه استفاده کنید.
  • برای پاکسازی دقیق دندان ها، حداقل به مدت 2 دقیقه مسواک بزنید.
  • همه قسمت های دهان خود، از جمله زبان، را برای زدودن باکتری ها مسواک بزنید.

بزاقی که پس از مسواک زدن تولید می شود نیز می تواند موجب کاهش فرایند دمینرالیزیشن شود. از آنجا که بزاق حاوی مواد معدنی و پروتئین هایی است که مانع پوسیدگی مینای دندان می شوند، حتی زمانی که شما هیچ توجهی نمی کنید هم می تواند در حال از بین بردن باکتری ها باشد.

رژیم غذایی حاوی مواد معدنی

شاید تعجب کنید اگر بدانید که پوسیدگی دندان ها، که با تضعیف مینای دندان ها در دراز مدت اتفاق می افتد، به اندازه امروز برای انسان های گذشته مشکل بزرگی نبوده است. از زمان انقلاب صنعتی تاکنون، رژیم غذایی مدرن در افزایش نرخ پوسیدگی دندان ها نقش مهمی ایفا کرده است.

با این حال، هنوز هم هستند مواد عذایی که موجب معدنی شدن مجدد مینای دندان ها می شوند؛ بنابراین انتخاب مواد غذایی سرشار از این مواد می تواند به مقاوم سازی مینای دندان ها کمک کند. برای داشتن دندان هایی سالم باید از این مواد غذایی استفاده کرد:

  • دانه های کامل
  • میوه ها و سبزیجات
  • پروتئین های بدون چربی
  • محصولات لبنی کم چرب

محققان دریافته اند که غذاهای خاصی مانند پنیر، مانع از بین رفتن مواد معدنی (دمینرالیزیشن) دندان ها می شوند. پنیر ترشح بزاق را تحریک می کند، که به حفظ سطح PH داخل دهان کمک می کند و مانع تولید اسید می شود. کرفس- سبزی که حاوی مقادیر زیادی آب است- می تواند سطح بزاق داخل دهان را حفظ کند و به معدنی سازی مجدد مینای نرم دندان ها کمک کند. مقاوم سازی مینای دندان ها با انتخاب غذای درست، عدم استفاده از غذاهای مضر، و مراقبت صحیح از دندان ها با استفاده از خمیر دندان های استاندارد برای تأمین کلسیم طبیعی دندان ها، به محکم و زیبا نگهداشتن دندان ها کمک می کند.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

مشاوره ارتودنسی قرار ملاقاتی با ارتودنتیست، متخصص درمان های ارتودنسی دندانپزشکی، است که در آن راجع به گزینه های درمان شامل براکت های ارتودنسی صحبت می شود. این فرصت بزرگی برای بیمار است که از تمام گزینه های ممکن برای خود (شامل نقاط ضعف و قوت آنها) آگاه شود، با ارتودنتیست خود آشنا شود و ببیند که آیا با دندانپزشک، محیط کلینیک، و کل تیم دندانپزشکی احساس راحتی دارد یا خیر. مشاوره ها معمولاً به صورت رایگان انجام می شوند و بیمار مجبور نیست همان روز تصمیم بگیرد.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

چه کسانی باید برای مشاوره مراجعه کنند و نتایج مورد انتظار کدامند؟

مشاوره ارتودنسی برای همه افرادی کمک کننده است که:

  • علاقه مند به استفاده از براکت های ارتودنسی هستند.
  • مشکل دندانی دارند که نیازمند درمان ارتودنسی می باشند.

اگر بیمار زیر 18 سال باشد، طی جلسه مشاوره، باید والدین یا فردی که مسئولیت او را به عهده دارد او را همراهی کند. اکثر دندانپزشک ها توصیه می کنند کودک برای نخستین مرتبه در سن 7 سالگی برای مشاوره ارتودنسی مراجعه نماید، که زمان درست برای آن است که دندانپزشک مشکلات احتمالی بایت را شناسایی نماید و روند درمان را آغاز نماید. در واقع، متخصصان ارتودنسی توصیه می کنند کودکان باید در این سن خاص تحت معاینه و بررسی قرار گیرند زیرا شناسایی زود هنگام مشکلات به درمان مؤثرتری منتج خواهد شد و نتایج بهتری در بر خواهد داشت.

پس از مشاوره ارتودنسی، بیمار باید به طور کامل از گزینه های موجود ارتودنسی آگاه باشد. این گزینه ها عبارتند از:

براکت های سنتی فلزی– این براکت ها نه تنها رایج ترین ابزارهای ارتودنسی، و به صرفه ترین آنها هستند، بلکه براکت هایی هستند که بیشتر از سایر براکت هایی که استفاده می شوند مورد توجه قرار می گیرند. اگر بیمار تصمیم بگیرد از براکت های سنتی استفاده کند، نیازی نیست برای دریافت آنها صبر کند. به محضی که بیمار تصمیم می گیرد، بلافاصله می توان درمان را آغاز کرد.

براکت های شفاف یا سرامیکی– بسیاری از بیماران نگران ظاهر فلزی براکت های سنتی هستند، و این باعث شده است گزینه های دیگر که کمتر جلب توجه می کنند، مانند براکت های شفاف یا سرامیکی که شباهت زیادی به رنگ دندان های طبیعی دارند، طرفداران بیشتری پیدا کنند. این نوع براکت ها گران تر از گزینه های فلزی هستند، اما از آنجا که در آنها از براکت استفاده می شود، دندان ها را سریع تر از الاینرها جابجا می کنند.

اینویزیلاین– الاینرهای شفاف اینویزیلاین در شاخه ارتودنسی نسبتاً نوین هستند. این درمان شامل استفاده از چندین الاینر پلاستیکی سفارشی است که به تدریج دندان ها را به سمت محل مطلوب خود هدایت می کنند. هر دوره درمان حدود 18 تا 30 الاینر نیاز دارد، که هر یک از آنها به مدت دو هفته استفاده خواهد شد و پس از آن الاینر جدید جایگزین آن خواهد شد. این گزینه جایگزینی فوق العاده برای براکت های فلزی برای افرادی است که نگران زیبایی استفاده از براکت ها هستند. اما آنها نیز بسیار محدود هستند و نمی توانند مشکلات اصلی دندان ها را حل کنند. علاوه بر این، امروزه اینها گران ترین گزینه ها هستند. در صورتی که بیمار تصمیم بگیرد از اینویزیلاین ها استفاده کند، مرحله بعد مشاوره تشخیصی خواهد بود، که در طول آن برای آماده سازی الاینرها باید از دندان ها قالب گرفته شود.

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

ویزیت و مشاوره ارتودنسی

روند مشاوره ارتودنسی چگونه است؟

مشاوره ارتودنسی اغلب شامل این گام ها می باشد:

  • مرور سوابق دندانپزشکی و پزشکی
  • معاینات دهانی
  • تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، در صورت لزوم
  • برنامه ریزی برای یک طرح درمان، متناسب با نیازهای بیمار
  • دادن ریز ارقام هزینه ها
  • جدول زمانی درمان
  • در نظر گرفتن بیمه های خدمات موجود دندانپزشکی
  • پیشنهاد دادن طرح های ممکن پرداخت هزینه ها
  • گزینه های مالی و برنامه پرداخت هزینه ها

در صورتی که گرفتن تصویر رادیوگرافی ضروری باشد، ارتودنتیست معمولاً از یک دستگاه تصویر برداری دیجیتال برای گرفتن یک اسکن کامل از دهان استفاده می کند. این فرایند تقریباً تنها یک دقیقه زمان می گیرد. غیر از اسکن رادیوگرافی با اشعه ایکس، بیمار نباید انتظار داشته باشد در طول مشاوره ارتودنسی تحت فرایند دیگری قرار بگیرد. علاوه بر این، در این جلسه هنوز نیازی به گرفتن قالب نیست. بیماران احتمالی نیز باید تحت مشاوره ارتودنسی قرار بگیرند تا فرصت داشته باشند همه پرسش های خود راجع به درمان را مطرح کنند. مهم ترین پرسش هایی که نیاز است طی این جلسه پرسیده شوند عبارتند از:

  • انواع مختلف درمان های موجود ارتودنسی کدامند؟
  • هر گزینه چه مزایا و معایبی دارد؟
  • کدام گزینه درمان مقرون به صرفه تر است؟
  • کل روند درمان چقدر طول خواهد کشید؟
  • آیا کشیدن دندان نیز نیاز خواهد بود؟

جلسه ابتدایی معمولاً حدود 30 دقیقه تا یک ساعت زمان نیاز دارد. پس از مشاوره، بیمار باید برای فکر کردن به همه جوانب و جزئیاتی که راجع به آنها صحبت شده است و تصمیم گیری نهایی از ارتودنتیست زمان بخواهد. قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی یکی از مهم  ترین سرمایه گذاری های مالی و زمانی است. دوره این درمان نیاز به مراجعات مکرر به دندانپزشک و نیز چکاپ های مکرر در طول آن دارد.

اگر بیمار تصمیم بگیرد تحت درمان خاصی قرار بگیرد، برای او یک نوبت مراجعه ثبت خواهد شد که در طول آن از دهان قالب گرفته می شود، که پس از آن مراجعه نهایی انجام می شود در مراجعه نهایی ابزار ارتودنسی انتخاب شده روی دندان ها قرار خواهد گرفت. این جلسه حدود یک ساعت و نیم تا دو ساعت زمان می برد.

 

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

آیا به فکر صاف کردن دندان های خود هستید و می خواهید این کار را به بی خطرترین شکل ممکن انجام دهید. پرسشی که باید از خودتان بپرسید این است که آیا من قبل از آغاز درمان ارتودنسی باید عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس بگیرم؟ نخست اینکه، مهم است بدانید تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس مفید هستند و بخشی مهمی از معاینات دندانی هستند، و زمانی که برخی علائم یا نشانه ها وجود دارند، به تشخیص درست کمک کنند.

تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس چیست؟

اشعه های ایکس مقادیر اندکی پرتو هستند که می توانند از داخل بدن عبور کنند سپس تصویری روی کامپیوتر یا فیلم می تابانند که نمایی از بافت های سخت و نرم بدن را نشان می دهند. اشعه های ایکس برای مشاهده استخوان ها و اجزاء کلسیفیه شده مانند دندان ها فوق العاده هستند. آنها برای دیدن اجزاء نرم مانند غضروف، ماهیچه، و بافت ها مفید نیستند. آنها برای پرده برداشتن از چیزهایی مفید هستند که ممکن است با چشم معمولی هرگز قابل مشاهده نباشند، و به طراحی جراحی دندان های عقل، ایمپلنت های دندانی، و جراحی فک کمک می کنند.

آیا اشعه ایکس تصاویر رادیوگرافی ارتودنتیک بی خطر هستند؟

همه پرتوها تأثیراتی دارند، در جدول زیر می توانید دوز اشعه ایکس را بر اساس نوع تصویر رادیوگرافی که گرفته می شود، و خطرات سرطان ناشی از تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس را مشاهده نمایید.

فرکانس و دوز اشعه ایکس برای معاینات پزشکی و دندانپزشکی

نوع تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس دوز مؤثر (mSv)
پری آپیکال/ بایت وینگ داخل دهانی 0003/0- 022/0
پانورامیک 0027/0- 038/0
اکلوزال استاندارد بالا 008/0
سفالومتری جانبی 0022/0- 0056/0
سینه 014/0- 038/0
بلع باریم 5/1
باریم انما 2/2
سی تی فک پایین و فک بالا 25/0- 4/1
سی بی سی تی دنتو- آلوئولار (حجم اندک) 01/0- 67/0
سی بی سی تی کرانیو فاشیال (حجم زیاد) 03/0- 1/1

خطرات سرطان ناشی از اشعه ایکس تشخیصی

نوع تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس احتمال خطر سرطان
پری آپیکال/ بایت وینگ داخل دهانی با استفاده از گیرنده های فیلم/ دیجیتالی KV70، موازی سازی مستطیلی، با سرعت F 1 در 10000000
پانورامیک 1 در 1000000
اکلوزال استاندارد بالا 1 در 2500000
سفالومتری جانبی 1 در 5000000
سینه 1 در 1000000
بلع باریم 1 در 13300
باریم انما 1 در 9100
توموگرافی کامپیوتری مقدار خطر
سی تی مندیبل و ماگزیلا 1 در 80000 تا 1 تا 14300
سی بی سی تی دنتو- آلوئولار (حجم پایین) 1 در 2000000 تا 1 در 30000
سی بی سی تی کرانیو فاشیال 1 در 670 تا 1 در 18200

در اینجا خطرات برای بیماران کم سن و سال ضرب شده اند، بنابراین بیماران زیر 10 یا 15 سال بیشتر در معرض خطر هستند. با این حال، اگر گرفتن تصویر رادیوگرافی ارتودنتیک با اشعه ایکس ضروری باشد، باید گرفته شود، زیرا خطر آن برای سلامت اصلاً قابل توجه نیست، زیرا این اشعه ها به همان اندازه ای هستند که افراد در زندگی روزمره خود از اشیاء مختلف دریافت می کنند.

انواع مختلف تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در دندانپزشکی

4 نوع معمول تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس عبارتند از:

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

 

بایت وینگ

بایت وینگ ها تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس هستند که از دندان های عقب در حالی گرفته می شوند که دندان های فک بالا و پایین روی یکدیگر قرار گرفته اند. این تصاویر برای چک کردن پوسیدگی های بین دندان ها، و سطح استخوان اطراف دندان ها مورد استفاده قرار می گیرند. این تصاویر ریشه دندان ها را نشان نمی دهند. اما به خاطر جزئیاتشان فوق العاده هستند.

پری آپیکال

تصاویر پری آپیکال با اشعه ایکس تصاویری هستند که از دندان ها به صورت تکی گرفته می شوند- یا می توانند 1-2 دندان کنار یکدیگر را بگیرند، و کل ارتفاع دندان- شامل ریشه و دندان- را نشان می دهند. تصاویر پری آپیکال اساساً برای بررسی سلامت ریشه/ عصب دندان مورد استفاده قرار می گیرند. این تصاویر نیز به خاطر جزئیاتشان فوق العاده هستند.

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

 

OPG/ تصویر پانورامیک با اشعه ایکس

این تصاویر نمایی از فک های بالا و پایین روی یکدیگر هستند. آنها برای نشان دادن فک بالا، فک پایین، سطوح کلی استخوان، و سینوس ها فوق العاده هستند، اما برای گرفتن نمای نزدیک از تک تک دندان ها با جزئیات، خوب نیستند. با استفاده از OPG نمی توان علائم اولیه پوسیدگی دندان را به درستی شناسایی کرد. آنها برای بررسی های عمومی فوق العاده هستند.

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

درمان ارتودنسی و تصویر رادیوگرافی

سی تی اسکن

سی تی اسکن ها نمای سه بعدی از فک های بالا و پایین هستند. آنها برای انجام جراحی کاشت ایمپلنت و زمانی که نرم افزار طراحی 3 بعدی نیاز است، خیلی خوب هستند. با این حال، اشعه ای که منعکس می کنند زیاد است و به همین دلیل باید تنها در صورتی که ضروری باشند گرفته شوند.

آیا قبل از درمان ارتودنسی تصویر رادیوگرافی نیاز است؟

انجمن ارتودنسی انگلستان اعلام کرده است که برای افراد بزرگسالی که دندان های سالمی دارند، درمان ارتودنتیک را می توان بدون تصویر رادیوگرافی انجام داد. علاوه بر این، ابراز داشته اند که این موضوع نمی تواند استفاده از اشعه ایکس، به عنوان ابزاری برای بررسی، را برای افرادی توجیح کند که هیچ علائمی ندارند. بنابراین، بسته به خطرات بالینی، گرفتن دوره ای تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس تنها در بررسی پوسیدگی های دندان و بیماری های لثه از اهمیت زیادی برخوردار است. اما متأسفانه برخی از آنها توسط برخی دندانپزشک ها به اشتباه استفاده شده اند.

شما می توانید درمان خود را به بی خطرترین شکل ممکن آغاز کنید. با ثبت الکترونیکی سوابق دندانپزشکی خود به ارتودنتیست خود این فرصت را می دهید تا در صورت لزوم، با توجه به همه اسناد و مدارک دندانپزشکی شما، از راه دور درمان مناسب را تجویز نماید.

اما به عنوان یک راهنمای کلی باید بگوییم که، اگر به اسناد خود دسترسی ندارید، یا عمداً نمی خواهید تصویر رادیوگرافی جدیدی تهیه نمایید و بدون مشاهده هیچ علامت یا نشانه ای به طور منظم دندانپزشک خود را مشاهده می کنید، با آرشیو دیجیتالی اسناد خود، نیازی نخواهد بود بدون دلیل عکس رادیوگرافی بگیرید، مهمتر از همه اینکه می دانید دندان های سالمی دارید. سلامت عمومی دندان ها حائز اهمیت است، بنابراین اطمینان حاصل نمایید که به طور منظم به دندانپزشک مراجعه می کنید.

سؤالات رایج درباره موم ارتودنسی

موم ارتودنسی چیست و چه مزایایی دارد؟

موم ارتودنسی Orthodontic wax، موم دندانی، یا وکس ارتودنسی، ماده ای نرم است که برای پوشش دادن موقت سطوح تیز ابزار داخل دهان استفاده می شود. موم های ارتودنسی محصولات طبیعی هستند که از بافت های داخل دهان (مخصوصاً لثه ها و داخل گونه ها) در برابر اصطحاک و برخورد اجزاء ابزار ارتودنسی محافظت می کنند. موم های ارتودنسی برای کاهش درد و ناراحتی ناشی از برخورد اجزاء ابزارهای ارتودنسی از قبیل براکت ها و سیم های کمانی ابداع شده اند. این مواد در دمای اتاق جامد و سفت هستند، اما گرمای انگشتان شما می تواند آنها را نرم کند تا روی سر تیز سیم کمانی و قسمت های نوک تیز اجزاء ابزار ارتودنتسی قرار گیرند و بین آنها و لثه ها، مخاط داخل گونه ها، و لب ها مانند یک مانع عمل کنند. موم های ارتودنسی تنها طی درمان ارتودنسی کاربرد ندارند؛ برای افرادی که از پروتز پارسیل استفاده می کنند نیز مناسب هستند، زمانی که گیره های سیمی موجب بروز ناراحتی، زخم، یا خراش شوند. علاوه بر این، می توانند درمانی موقت برای آزار ناشی از دندان آسیب دیده باشند. با استفاده از آنها می توان لبه های تیز دندان های شکسته یا لب پر شده را پوشش داد، تا زمانی که برای حل اساسی مشکل به دندانپزشک مراجعه کنید.

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی از چه ماده ای تهیه می شود؟

موم های ارتودنسی معمولاً از موم های طبیعی مانند موم های گیاهی (مثل موم درخت کارنوبا)؛ و موم های حشرات (مانند موم زنبور عسل) تهیه می شوند. اما ممکن است ترکیبی از مواد طبیعی و مواد مصنوعی باشند. منابع معدنی که در تولید پارافین و موم های میکرو کریستالی استفاده می شوند نیز برای ساخت آنها کاربرد دارند. این موم ها ویژگی هایی شبیه وکس دارند اما به ندرت به شکل آنها استفاده می شوند. معمولاً با رزین ها نیز ترکیب می شوند و هر جزء به این دلیل افزوده می شود تا به مطلوب ترین ویژگی های فیزیکی برای کاربردهای موم برسند. این موم ها معمولاً حاوی فیلرها (مواد پر کننده) و مواد اصلاح کننده خاصی هستند و به برخی از آنها مزه افزوده می شود. ویژگی های مربوط به دامنه ذوب، نرمی، و افزایش حجم حرارتی از جمله ویژگی های مهم برای انتخاب موم ها هستند. مصرف کننده باید حین انتخاب و استفاده از آنها به چنین ویژگی هایی توجه کند.

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی

 

موم ارتودنسی چه زمانی استفاده می شود؟

هر زمان که نیاز باشد. احتمالاً در ابتدای درمان ارتودنسی باید دفعات بیشتری از آن استفاده کنید، زیرا هنوز دهان به براکت ها عادت نکرده است. پس از مدتی که از آغاز درمان گذشت، ممکن است بیشتر، پس از هر بار تنظیم سیم کمانی آنها را استفاده کنید.

آیا قورت دادن موم ارتودنسی بی خطر است؟

آری. موم ارتودنسی غیر سمی است و مصرف آن بی خطر است. آنها به این شکل تهیه شده اند زیرا بیمار مجبور است آن را داخل دهان قرار دهد. در واقع، قورت دادن آنها هیچ اشکالی ندارد و کاملاً عادی است؛ به مرور زمان، بزاق داخل دهان موجب می شود آنها کنده شوند. بنابراین، نگران نباشید، این مواد کاملاً بی خطر هستند.

موم ارتودنسی چه مزه ای دارد؟

به طور طبیعی، موم ارتودنسی شفاف و بی مزه است. اما به برخی از آنها مزه، معمولاً نعنا، توت فرنگی، یا آدامس بادکنکی افزوده می شود.

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی را از کجا می توان خرید؟

موم ارتودنسی را می توان از بسیاری از داروخانه ها و فروشگاه های تجهیزات پزشکی خریداری کرد، یا به فروشگاه های اینترنتی سفارش داد. علاوه بر این، می توانید مقداری از آن را از ارتودنتیست خود بگیرید.

موم های ارتودنسی برای استفاده شخصی، اغلب داخل جعبه های کوچک و مناسبی بسته بندی شده اند که برای مصرف در منزل و خارج از منزل فوق العاده هستند. به گونه ای طراحی شده اند که هر جا می روید می توانید به راحتی آنها را داخل جیب یا کیف دستی خود همراه داشته باشید.

آیا حین لبخند و حرف زدن، موم روی ابزار ارتودنسی قابل مشاهده است؟

به سختی می توان موم ارتودنسی را دید، مگر آنکه از نزدیک به آن نگاه کنید، زیرا شفاف است. در اکثر مواقع، افراد متوجه آن نمی شوند.

موم ارتودنسی

موم ارتودنسی

چگونه باید از موم ارتودنسی استفاده کرد؟

کار خود را با شستن دقیق دست ها و مسواک زدن دندان ها آغاز کنید. سپس براکت و اطراف آن را کاملاً خشک کنید. یک تکه کوچک از موم (به اندازه ای باشد که بتواند روی یک براکت را بپوشاند) را بین انگشتان شست و اشاره خود بچرخانید و آن را گلوله کنید و موم را به آرامی روی براکت ها یا سیمی که موجب ناراحتی شده است فشار دهید و آن را به دقت در جای خود ماساژ دهید. موم باید برجستگی کوچکی روی براکت یا سیم آزار دهنده تشکیل دهد و از اصطحکاک و برخورد بیشتر جلوگیری نماید. به طور منظم آنها را تجدید کنید، مخصوصاً پس از صرف هر وعده غذایی.

چگونه می توان موم ارتودنسی را برداشت؟

موم ارتودنسی پس از مدتی به طور خود به خود کنده خواهد شد. با این حال، اگر می خواهید مومی که روی براکت قرار داده اید را زودتر از آنکه خود به خود کنده شود بردارید، می توانید این کار را با استفاده از یک ابزار کوچک و نوک تیز مانند مسواک پروکسی (بین دندانی) یا خلال دندان انجام دهید، یا از نخ دندان های معمولی استفاده کنید.

 

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

درمان ارتودنسی قادر است جذاب ترین و متناسب ترین لبخند را برای شما خلق کند. فرایندهای ارتودنسی، بسته به وضعیت سلامت دهان، علائق خاص هر فرد، و روش ارتودنسی انتخابی، برای هر بیمار اندکی متفاوت هستند. برای حصول بهترین نتایج از براکت های ارتودنسی، ممکن است ارتودنتیست به شما پیشنهاد دهد قبل از آغاز دوره درمان خود فرایندهای دیگری انجام دهید. در این مقاله قصد داریم به بیان فرایندهایی بپردازیم که گاهی اوقات قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها باید انجام شوند.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

 

فِرِنِکتومی Frenectomy

وضعیت و سلامت لثه ها می تواند عامل مهمی در موفقیت درمان ارتودنسی باشد. قبل از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها، ممکن است ارتودنتیست شما انجام فرنکتومی را توصیه کند. فرنکتومی فرایند کوتاهی است که طی آن متخصص جراحی لثه (پریودنتیست) یا جراح دهان و دندان فرنوم لثه را برمی دارد یا در شکل آن تغییر ایجاد می کند. فرنولا یا همان فرنوم بافتی است که بین لب ها و لثه ها (فرنوم لثه ای)، و نیز زیر زبان (فرنوم زبانی) وجود دارد. هر فرنوم از یک لایه نازک بافت همبند تشکیل شده است.

فرنوم لثه ای می تواند روی ضخامت و شکل لثه ها تأثیر بگذارد. اگر فرنوم باعث شود لثه ها از روی دندان ها خیلی زیاد کنار بروند و در واقع لثه ها را از روی آنها کنار بکشد، یا اینکه فرنوم ظاهراً خیلی کوتاه باشد، ارتودنتیست ممکن است برداشتن این بافت را توصیه کند. فرنکتومی باعث می شود دندان ها طی درمان ارتودنسی جابجا شوند، بدون اینکه خطر از دست رفتن آنها را تهدید کند، خطری که زمانی بوجود می آید که حمایت لثه ها از دندان ها اندک باشد.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

درمان لثه

بیماری لثه خفیف، که ژینژیویت نیز نامیده می شود، بسیار شایع است. با این حال، کاملاً غیر عاقلانه است که درمان ارتودنسی خود را در حالی آغار کنید که از ژینژیویت رنج می برید. از آنجا که براکت ها انجام کارهای روزمره مربوط به بهداشت دهان و دندان را دشوار می کنند، بعید است خودتان بتوانید مشکلات مربوط به سلامت لثه ها را حل کنید. اگر لثه های ملتهبی دارید که خونریزی دارند، ممکن است ارتودنتیست از شما بخواهد قبل از آغاز درمان ارتودنسی، درمان بیماری لثه خود را تکمیل کنید. این درمان می تواند شامل جرمگیری برای زدودن باکتری ها و تسطیح ریشه برای صاف کردن سطح ریشه باشد که با هدف کاهش خطر ایجاد عفونت در آینده انجام می شود. معمولاً، این درمان می تواند در مطب دندانپزشک تکمیل شود.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

پیوند لثه

بافت های لثه ای که به طور کامل ریشه دندان را پوشش نمی دهند یا از روی آن کنار رفته اند، اغلب به اندازه کافی درمان ارتودنسی را حمایت نمی کنند. هر چند فرنکتومی یا درمان لثه می توانند کمک کننده باشند، در برخی بیماران پس از این فرایندها دندان ها از حمایت کافی بافت لثه بهره مند نمی شوند. در این شرایط، ممکن است ارتودنتیست برای انجام پیوند لثه شما را به پریودنتیست ارجاع دهد. برای قرار دادن لثه پیوندی، پریودنتیست حجم اندکی از بافت را از قسمت دیگری از دهان بر می دارد و آن را به بافت لثه مورد نظر پیوند می دهد. پیوند معمولاً از سقف دهان گرفته می شود. پریودنتیست برای قرار دادن پیوند از بخیه های دهانی استفاده می کند. این بخیه ها به مرور زمان حل می شوند به همین دلیل نیازی نیست برای کشیدن آنها مجدداً به پزشک خود مراجعه کنید. بهبود پیوند 1 تا 2 هفته زمان می برد. پس از آن لثه های شما بلندتر و محکم تر خواهند بود، به همین دلیل کنار براکت ها عملکرد بهتری خواهند داشت.

جرمگیری و پولیش دندان

ابزارهای ارتودنسی، یا خیلی ساده، براکت ها، قطعات بسیار کوچکی هستند که روی دندان ها چسبانده می شوند. آنها قادرند به راحتی پلاک های دندانی و جرم ها را به خود جذب نمایند، و اغلب باعث می شوند پاکسازی دندان ها اندکی پیچیده تر شود. با عدم مراجعه منظم به دندانپزشک، خطرات متعددی شما را تهدید می کنند:

  • احتمال پوسیدگی دندان و ایجاد حفره دندان بالاتر خواهد بود.
  • احتمال بیماری های لثه (ژینژیویت یا پریودونتیت) بالاتر خواهد بود.
  • لکه های سفید رنگ روی دندان ها بیشتر شکل خواهند گرفت.

 

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

 

به این دلایل، ارتودنتیست توصیه می کند قبل از آغاز درمان ارتودنسی، بیمار برای جرمگیری و تسطیح ریشه دندان های خود به دندانپزشک عمومی مراجعه نماید. علاوه بر این، توصیه می شود پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، تا پایان درمان ارتودنسی فواصل زمانی مراجعات منظم به دندانپزشک کوتاه تر شوند (3- 4 ماه یکبار).

جرمگیری دندان ها با یک سیستم EMS آلتراسوند، و با کمک یک کورت Deppeler دستی انجام می شود. این فرایند بدون درد انجام می شود. با ایر پولیش انتهایی، دسترسی و پاکسازی قسمت هایی که با وجود براکت ارتودنسی تمیز کردن آنها با مسواک دشوار است، ممکن خواهد بود. از این طریق این اطمینان حاصل می شود که همه سطوح اطراف براکت ها کاملاً تمیز شده اند.

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

اقدامات ضروری قبل از درمان ارتودنسی

کشیدن دندان

درمان ارتودنسی می تواند چندین تکنیک مختلف را شامل شود تا نتایج مطلوب و مورد نظر حاصل شوند. اگر دندان هایی دارید که فشرده و نامرتب هستند، به شدت بد رنگ شده اند یا شکل و اندازه غیر عادی دارند، ارتودنتیست می تواند یک یا چند دندان را بکشد. در صورت فشرده بودن دندان ها، با کشیدن دندان می توان فضای کافی ایجاد کرد تا براکت ها بتوانند لبخند زیباتر و یکدست تری خلق کنند. در دیگر موارد، اگر ترمیم دندان قادر نباشد در وضعیت دندان خراب شما بهبودی ایجاد کند، ارتودنتیست می تواند کشیدن دندان و جایگزینی آن با ایملنت و روکش را پیشنهاد دهد تا از این طریق صاحب دندانی شوید که در کنار دیگر دندان ها لبخند زیباتری شکل دهند.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

انکیلوز دندان عبارت است از جوش خوردن دندان به استخوان و تماس مستقیم آنها با یکدیگر که مانع ادامه رشد دندان خواهد شد. ریشه دندان به طور عادی پوشیده از الیاف لیگامان پریودنتال است که آن را داخل حفره خود نگه می دارد. دندان نباید مستقیماً با استخوان در تماس باشد، با از بین رفتن قسمتی از این بافت، دندان با استخوان تماس پیدا خواهد کرد و با آن جوش خواهد خورد و به اصطلاح دندان انکیلوز خواهد شد.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

 

علت بروز این مشکل شناخته شده نیست، اما اغلب در بیماران مراجعه کننده به دندانپزشک ها یا ارتودنتیست ها مشاهده می شود، مخصوصاً در دندان های مولر شیری فک پایین (احتمال انکیلوز دندان شیری بیشتر از دندان های دائم است، در واقع نسبت وقوع آنها 10 به 1 است و احتمال انکیلوز دندان های فک پایین بیشتر از دندان های فک بالا است). نظریه های مختلفی مبنی بر این موضوع وجود دارند که ترومای دندانی (آسیب و صدمه به دندان) و وراثت از جمله عوامل اصلی انکیلوز دندان می باشند. گاهی اوقات عفونت استخوان فک یا یک دندان می تواند موجب انکیلوز دندان شود. این عفونت به طور طبیعی زمانی رخ می دهد که دندان آسیب دیده است یا فرد از بیماری لثه رنج می برد. این وضعیت ناشی از بهداشت ناکافی دهان است که موجب پوسیدگی دندان می شود.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

مشکلات ناشی از انکیلوز دندان

عموماً سه مشکل هستندکه با انکیلوز دندان بروز پیدا می کنند:

از آنجا که دندان انکیلوز شده با استخوان جوش می خورد دیگر به شکل طبیعی بیرون نخواهد آمد و معمولاً به شکل فرو رفته به نظر می رسد. این می تواند به قرار گیری نادرست دندان های هر دو طرف آن، و رشد بیش از حد دندان مقابل آن در قوس دندانی مخالف منجر شود. انکیلوز دندان هم برای دندان های شیری و هم برای دندان های دائم، و طی هر مرحله ای از رشد و بیرون آمدن آنها می تواند اتفاق بیفتد. معمولاً بیماران در حالی به ارتودنتیست مراجعه می کنند که یکی از دندان های جلوی فک بالای آنها پایین تر از دیگر دندان ها است، دندان های جلوی فک پایین آنها فشرده است و به سمت زبان منحرف شده اند، اور بایت آنها افزایش یافته است و نوک دندان های مولر دوم و سوم آنها به شدت منحرف شده است.

پیامدهای عدم درمان دندان انکیلوز شده

رشد صورت

از آنجا که دندان مستقیماً به استخوان متصل است تکان نمی خورد. با رشد کودک، استخوان فک نیز رشد می کند، در حالی که دندان انکیلوز شده در جای خود باقی خواهد ماند. در این وضعیت، دندان انکیلوز شده به صورت نهفته باقی خواهد ماند که موجب تخریب استخوان فک خواهد شد. تخریب استخوان فک روی رشد صورت تأثیر منفی خواهد داشت.

مال اکلوژن

دندان انکیلوز شده می تواند موجب کج شدن دندان های دیگر شود. این شرایط تحت عنوان مال اکلوژن شناخته می شود. از آنجا که دندان انکیلوز شده تکان نمی خورد، می تواند رشد دیگر دندان ها را تحت تأثیر قرار دهد و باعث شود در یک راستا قرار نداشته باشند.

مشکلات گفتاری

دندان انکیلوز شده می تواند موجب دفورمیتی فک شود. دفورمیتی فک علاوه بر تأثیر روی ساختار صورت می تواند منجر به مشکلات گفتاری نیز شود. مال اکلوژن نیز می تواند عامل بروز این مشکل باشد، زیرا دندان های فک بالا و پایین به درستی در جای خود قرار نگرفته اند.

نهفتگی دندان

در صورت انکیلوز دندان شیری، دیگر جای کافی برای بیرون آمدن دندان دائم وجود نخواهد داشت. به این علت، دندان دائم به صورت نهفته باقی خواهد ماند. نهفتگی دندان عبارت است از باقی ماندن آن در بافت استخوان و لثه و عدم رشد درست و صحیح آن.

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

دندان فک جوش (انکیلوز دندان)

 

تشخیص دندان انکیلوز شده

تشخیص دندان انکیلوز شده بر اساس یافته های بالینی با کمک تست ضربه و تحرک پذیری خواهد بود. معاینه و تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس اصلی ترین روش های تشخیص انکیلوز دندان هستند. دندان انکیلوز شده در تست ضربه صدای بالاتر و خفه دارد، بر خلاف دندان طبیعی که صدای زیر دارد.

درمان دندان فک جوش

دندان انکیلوز شده، به محض شناسایی باید درمان شود. در صورتی که این دندان بدون درمان باقی بماند این وضعیت می تواند منجر به بروز مشکلات زیادی شود. برای اهداف درمان ارتودنسی و دیگر اهداف، در برخی موارد انتظار می رود پس از جراحی این دندان کشیده شود یا اینکه ممکن است نیاز باشد دندان انکیلوز شده با فشار در موقعیت درست خود قرار بگیرد. زمان این کار به رشد آخرین دندان بستگی دارد و تصاویر رادیو گرافی از منطقه اطراف آن می تواند به تشخیص این زمان کمک کند.

درمان دندان انکیلوز شده به شیری یا دائمی بودن آن، زمان وقوع آن نسبت به حداکثر رشد دندان، زمان تشخیص آن، و نیز محل دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است بستگی دارد. 6 وضعیت احتمالی وجود دارند:

  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود داشته باشد، قانون کلی این است که این دندان باید فوراً کشیده شود و در صورت لزوم فضا نگهدار مناسب در جای آن قرار بگیرد.
  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود نداشته باشد و در مراحل اولیه خود به سر ببرد، و در معرض خطر “گیر کردن” باشد، درمان شامل کشیدن دندان و استفاده از فضا نگهدار خواهد بود.
  • اگر دندان انکیلوز شده شیری باشد و دندان دائم جایگزین آن وجود نداشته باشد و در مراحل آخر خود باشد، تماس پروکسیمال و اکلوزال در بزرگسالی اصلاح خواهد شد.
  • اگر دندان انکیلوز شده دائم باشد و در مراحل اولیه خود باشد، دندان باید با کمک درمان ارتودنسی به تدریج از حفره خود بیرون کشیده شود که تحت عنوان لاکسیژن luxation انجام می شود. در صورتی که این تلاش بی ثمر باقی بماند و دندان بالا نیاید، این کار باید پس از بلوغ انجام شود.
  • در صورتی که دندان در عمق زیاد گیر کرده باشد، خواه شیری باشد یا دائمی، باید دست نخورده باقی بماند، مگر اینکه عفونی شود یا تهدیدی احتمالی یا واقعی برای اکلوژن باشد.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

کوتاه شدن ریشه های دندان ها یا  Root shortening اتفاقی است که عموماً در نتیجه فرایندی به نام “تحلیل ریشه دندان”  root resorption رخ می دهد که در آن، ساختار ریشه دندان شکسته یا تخریب می شود و متعاقباً از دست می رود. درمان ارتودنسی یکی از شناخته شده ترین علل کوتاه شدن ریشه دندان است، بنابراین کاملاً طبیعی است برای افرادی که قصد دارند تحت درمان ارتودنسی قرار گیرند این نگرانی بوجود بیاید که آیا واقعاً براکت های ارتودنسی موجب تحلیل ریشه دندان ها می شوند.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

نحوه عملکرد براکت های ارتودنسی

برای درک چگونگی تأثیر ابزارهای ارتودنسی روی ریشه های دندان ها، باید ابتدا با نحوه عملکرد آنها آشنا شد. براکت ها به دندان ها فشار وارد می کنند. وقتی این اتفاق رخ می دهد، فشاری که به دندان ها وارد می شود منجر به واکنش سیستم ایمنی بدن می شود که آنزیم های خاصی تولید می کند. این آنزیم ها موجب بروز التهابی می شوند که می تواند منجر به حل شدن و تغییر وضعیت استخوان شود. این اتفاق باعث سخت شدن استخوان در یک سمت و نرم شدن آن در سمت دیگر، و در نتیجه جابجایی دندان ها خواهد شد. همه این اتفاقات طبیعی هستند و عملکردی است که از درمان ارتودنسی انتظار می رود.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

چگونه براکت روی ریشه دندان ها تأثیر می گذارد؟

بر اساس نتایج تحقیقات صورت گرفته در این زمینه، وقتی دندان ها جابجا می شوند، تغییرات کوچکی بوجود می آیند که روی طول و شکل ریشه های دندان ها تأثیر می گذارند، که 98% آنها حتی با چشم نیز قابل مشاهده هستند. این اتفاق یکی از پیامدهای طبیعی استفاده از ابزارهای ارتودنسی است، اما این نکته نیز باید مد نظر قرار گیرد که برخی افراد بیشتر مستعد تحلیل ریشه دندان هستند. در هر صورت، این پدیده “تحلیل التهابی ریشه دندان در نتیجه درمان ارتودنسی” (OIIRR) نامیده می شود. علت نامگذاری این پدیده به این نام آن است که، پیامد احتمالی واقعی و توجیه پذیر استفاده از ابزار ارتودنسی است و زمانی که قرار است در رابطه با نحوه مراقبت های ارتودنسی فردی تصمیم گیری شود باید مد نظر قرار گیرد.

ریسک فاکتور های تحلیل ریشه دندان

عوامل ژنتیکی در رابطه با کوتاه شدن ریشه های دندان ها بی تأثیر نیستند. تحلیل ریشه می تواند از طریق ژن های خانوادگی منتقل شوند. در نتیجه، اگر یکی از اعضای خانواده شما با استفاده از ابزارهای ارتودنسی، کوتاه شدن ریشه های دندان ها را تجربه کرده است یا تحلیل ریشه دندان های او توسط ارتودنتیست تشخیص داده شده است، باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی خود، این موضوع را با ارتودنتیست خود در میان بگذارید، زیرا از نظر ژنتیکی شما نیز مستعد تحلیل ریشه دندان هستید.

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

ارتودنسی و تحلیل ریشه دندان

آیا نتایج استفاده از اینویزیلاین متفاوت است؟

طی چند سال گذشته، تحقیقات زیادی در زمینه بیشتر یا کمتر بودن خطرات تحلیل ریشه با استفاده از اینویزیلاین نسبت به ابزارهای سنتی ارتودنسی صورت گرفته است. در یکی از این تحقیقات، با بررسی مطالعات موردی و آزمایشات بالینی، مشخص شد که استفاده از الاینرهای شفاف نقش چشمگیری در بهبود سلامت الیاف لیگامان پریودنتال دارد. در مقایسه با ابزارهای ثابت استاندارد، با استفاده از این الاینرها، کمترین میزان از هم گسستگی الیاف پریودنتال لیگامان رخ می دهد.

کاربرد براکت های ثابت با اینویزیلاین متفاوت است

علیرغم همه نکاتی که ذکر شد، باید اشاره کرد که، اینویزیلاین ها به این دلیل بهتر هستند که آرام تر عمل می کنند. به همین دلیل با استفاده از آنها، ریشه های دندان ها کمتر در معرض کوتاه شدن قرار خواهند گرفت. بعلاوه، برای برخی استفاده های ارتودنتیک بهتر هستند. الاینرها برای جابجایی های اندک، آهسته و تدریجی دندان ها بدون تداخل دیگر اقدامات ارتودنتیک، بهتر عمل می کنند. به عنوان مثال، در مواردی که دندان ها کشیده شده اند و فاصله بین دندان های باقی مانده باید بسته شود، این میزان جابجایی، حتی با استفاده ار الاینرهای شفاف نیز ضروری است، در نتیجه احتمال مقداری تحلیل ریشه اجتناب ناپذیر است. به همین دلیل برخی ارتودنتیست ها ترجیح می دهند دو نوع الاینر را به صورت متوالی استفاده کنند. از براکت های ثابت می توان برای جابجایی های بزرگ و از الاینرهای شفاف می توان برای جابجایی های آرام تر استفاده کرد.

آیا کوتاه شدن ریشه دندان قابل پیشگیری و درمان است؟

هرچند می توان روند تحلیل ریشه و کوتاه شدن آن را کاهش داد، اما تا زمانی که درمان ارتودنسی انجام نشود و این مشکل بوجود نیاید، نمی توان از آن پیشگیری کرد. مطمئناً، استفاده از اینویزیلاین، هر زمان که ممکن باشد، می تواند خطر کوتاه شدن ریشه دندان را کاهش دهد. علاوه بر این، محققان دریافته اند تحلیل یا کوتاه شدن ریشه دندان زمانی بیشتر اتفاق می افتد که دندان ها با سرعت خیلی زیاد یا خیلی کم جابجا می شوند. در صورتی که درمان ارتودنسی با کمک براکت های سنتی انجام می شود، ارتودنتیست با کنترل سرعت جابجایی دندان ها می تواند به پیشگیری از کوتاه شدن ریشه های دندان ها کمک کند.

علاوه بر همه اینها، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس گرفته شده قبل و در طول درمان ارتودنسی، به ارتودنتیست اجازه می دهند همواره از وضعیت پریودنتال دندان ها آگاه باشد و خیلی زود متوجه هر تحلیل ریشه ای شود. از آنجا به بعد، روش های درمان شامل بهبود وضعیت، کاهش سرعت و خوشبختانه، توقف تحلیل ریشه خواهد بود. با این حال، هیچ یک از موارد کوتاه شدن ریشه، قبل از وقوع قابل پیشگیری نیستند.

نکته پایانی اینکه …

کوتاه شدن ریشه دندان ها و تحلیل آنها در طول درمان ارتودنسی امری کاملاً طبیعی است و همیشه نگران کننده نیست. هر بیماری ممکن است آن را تجربه کند، که مدتی پس از اتمام درمان و برداشتن براکت ها مجدداً ریشه تشکیل خواهد شد. تنها در موارد شدید ارتودنتیست دست به اقدام خواهد زد و با شناسایی به موقع، با برداشتن براکت های ارتودنسی می توان روند آن را متوقف نمود. بهتر آن است پیش از وقوع نگران آن نباشید و به ارتودنتیست خود اعتماد کنید.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال یکی از جذاب ترین شاخه های درمان ارتودنسی است که اکثر افراد با آن آشنایی ندارند. ارتودنسی فانکشنال نه تنها قادر به صاف کردن دندان ها است بلکه می تواند فک های بالا و پایین را به محل درست جابجا کند و ظاهر بهتری برای بیمار خلق کند. داشتن چانه تحلیل رفته و یا عقب، یا ناصاف بودن فک ها می تواند موجب تخریب بایت شود، و این منجر به بروز میگرن، درد شانه و گردن، سر گیجه، آپنه خواب، مشکلات شنوایی، اختلالات فکی- گیجگاهی، انسداد مجرای تنفسی فوقانی، و مشکلات ظاهری از نمای نیمرخ خواهد شد.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

ارتودنسی فانکشنال به جای کشیدن دندان هایی که فشرده و نامرتب هستند، دندان ها را با روش متفاوتی صاف می کند، مانند وسیع کردن (افزایش عرض) فک به منظور ایجاد فضای کافی برای دندان ها. ابزارهای ارتودنسی روی فک های بالا و پایین قرار می گیرند تا عرض آن را افزایش دهند و نیمرخ متعادل تری برای فرد ایجاد نمایند، بعلاوه، سینوس ها را وسیع کنند تا آپنه خواب و مشکلات تنفسی اصلاح شوند. با استفاده از تکنیک هایی غیر از کشیدن دندان که با استفاده از ابزارهای وسیع کننده کام انجام می شوند، می توان به نتایج خوبی دست یافت. با این حال، این ابزارها متحرک نیستند و باید برای مدت زمان خاصی درون دهان قرار گیرند. هرچند برخی افراد با این ابزارها مشکل دارند اما نتایجی که در بر خواهند داشت ارزش تحمل اندکی ناراحتی را دارند.

تفاوت بین ارتودنسی فانکشنال و ارتودنسی معمولی

اکثر افراد اطلاعی از روش های مختلف صاف کردن دندان ها ندارند. بسیاری از دندانپزشک ها از ارتودنسی معمولی استفاده می کنند که همیشه مؤثر واقع نمی شوند. ارتودنسی فانکشنال تنها توسط ارتودنتیست ها برای صاف کردن دندان ها کج استفاده می شود. با این تفاسیر، تفاوت آنها در چیست؟

در ابتدا باید از تفاوت درمان های ارتودنسی و ارتوپدی اطلاعاتی داشته باشید. درمان ارتودنسی تنها قادر به جابجایی دندان ها است در حالی که درمان ارتوپدی به مشکلات استخوان می پردازد. در گذشته، ارتودنسی معمولی توسط همه ارتودنتیست ها برای درمان مشکلات دندان و فک استفاده می شده است. در اوایل دهه1980، روش اروپایی جدیدی برای صاف کردن دندان ها ابداع شد که تحت عنوان ارتودنسی فانکشنال شناخته شد و به تدریج به کل دنیا معرفی شد.

در این بخش قصد داریم به بیان تفاوت های ارتودنسی فانکشنال و سنتی بپردازیم، زیرا مفاهیم، روش ها، و نظریه های آنها متفاوت است و متعاقباً نتایج درمان آنها نیز متفاوت خواهد بود. ابزارهای معمولی و مرسوم از دوران نوجوانی قابل استفاده هستند، زیرا ارتودنتیست تا زمانی که تمام دندان های دائم بیرون بیایند صبر خواهد کرد. در صورت فشرده بودن دندان ها، در ارتودنسی معمولی با کشیدن دندان، مشکل بر طرف خواهد شد تا فضای کافی برای آنها ایجاد شود. پس از ایجاد فضا دندان ها صاف خواهند شد. 90% مواقع، چهار دندان دو پایه (پرمولر) کشیده می شوند تا فضای کافی ایجاد شود.

اما مشکل این روش این است که صورت صاف خواهد شد و از جذابیت آن کاسته خواهد شد و زمانی که فرد می خندد تنها 6 دندان جلوی او قابل مشاهده خواهند بود. دندان های اضافی نیز به سمت عقب جابجا خواهند شد تا جاهای خالی که در نتیجه کشیدن دندان بوجود آمده اند پر شوند، این می تواند منجر به اختلالات فکی- گیجگاهی (TMJ) و نیز مشکلات مجرای تنفسی شود. از سوی دیگر، ارتودنسی فانکشنال برای بیماران کم سن تر (از حدود 7 سالگی) قابل استفاده است. در حالی که بیمار هنوز در حال رشد است، درمان ارتودنسی موجب وسیع شدن قوس دندانی می شود و فضای کافی برای دندان های فشرده ایجاد خواهد کرد. با افزایش عرض کام، همه دندان های دائم جای کافی برای قرار گرفتن خواهند داشت. در واقع درمان ارتوپدی به جابجایی استخوان کمک خواهد کرد.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

تا زمانی که قوس دندانی در حال عریض شدن است، وضعیت فک پایین نیز موازی فک بالا تغییر خواهد کرد. از آنجا که در این روش هیچ دندانی کشیده نمی شود، در افرادی که لبخند عریض تری دارند، مؤثرتر خواهد بود. بعلاوه، از آنجا که فک پایین رو به جلو حرکت می کند، اختلالات فکی- گیجگاهی نیز بهبود پیدا خواهند کرد. در آخرین مرحله از ارتودنسی فانکشنال، بریس های شفاف روی دندان های صاف قرار می گیرند، به همین دلیل در این روش، ارتودنسی و ارتوپدی برای درمان بیمار استفاده می شوند.

مزایای ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال از نظر زیبایی و نیز عملکردی، مزایای زیادی خواهد داشت:

  • فرایند درمان شامل اصلاح ساختار صورت، صاف کردن فک، جابجایی دندان ها، اصلاح وضعیت سر و گردن، و نیز ماهیچه های همبند خواهد بود.
  • لبخندی عریض تر خلق خواهد کرد و نمای نیمرخ صورت را بهبود خواهد بخشید.
  • با بزرگ شدن بیمار، صورت تعادل بیشتری پیدا خواهد کرد.
  • اختلالات فکی- گیجگاهی کاهش خواهند یافت.
  • نتایج ثابت تری در بر خواهند داشت.
  • نیاز به کشیدن دندان را کاهش خواهد داد.
  • طی آن از ابزارهایی استفاده خواهد شد که کمتر از براکت ها قابل مشاهده هستند.
  • اجازه می دهد بتوان برای ورزش کردن یا نواختن آلات موسیقی، ابزار را به راحتی از دهان خارج کرد.
  • در سنین پایین آغاز می شود (3 تا 8 سالگی).
ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

معایب ارتودنسی فانکشنال

گاهی اوقات، در مسائل دندانی ما دشمن خود هستیم. ارتودنسی فانکشنال نیاز به میزانی از همکاری و نظم شخصی بیمار دارد. مرحله بعدی ارتودنسی فانکشنال استفاده از ابزارهای متحرک است و اگر بیمار به طور نامنظم از آنها استفاده کند و بر اساس برنامه مشخص شده به ارتودنتیست مراجعه نکند، مؤثر واقع نخواهد شد و موفقیت درمان محدود خواهد شد.

بر اساس برخی منابع، انتخاب ارتودنسی فانکشنال تصمیمی جدی است. به شما کمک می کند روش درمان بهتر و مؤثرتر را تشخیص دهید (مهم نیست برای کودکان بکار برده می شود یا برای افراد  بزرگسال)، دندانپزشک باید نکات و توصیه های مهم را به شما گوشزد کند و به شما کمک کند مناسب ترین روش را انتخاب نمایید. به خاطر داشته باشید، ارتودنسی فانکشنال لبخندی عریض تر و زیباتر به شما خواهد بخشید.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال

 

ارتودنسی فانکشنال برای کودکان

درست مانند دیگر درمان های دندانپزشکی، هر چه درمان دندان های کج و بایت ناصاف زودتر شروع شود، مؤثرتر و محافظه کارانه تر خواهد بود. درمان کودکان را می توان از 6 تا 9 سال آغاز کرد و اولین ابزار را برای آنها استفاده کرد. در صورت لزوم، پس از بیرون آمدن دندان های دائم، می توان براکت ها را روی آنها قرار داد. درمان مشکلات ساختاری فک در کودکان، مال اکلوژن، یا مشکلات بایت در اوایل زندگی می تواند لبخندی زیبا و ماندگار در پی داشته باشد و از بروز مشکلات بیشتر در آینده پیشگیری نماید. اصلاح بایت، در حالی که رو به رشد است، می تواند خطر اختلالات فکی- گیجگاهی را کاهش دهد و مشکلات آپنه خواب را برطرف سازد. برای اکثر کودکان، ارتودنسی فانکشنال می تواند نیاز به براکت های ارتودنسی را برطرف سازد. با وسیع کردن کام از ابعاد مختلف، زمانی که دندان ها به تدریج جابجا می شوند، بایت کج و ناصاف اصلاح خواهد شد، در نتیجه تماس درستی با یکدیگر خواهند داشت.

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

جراحی ارتوگناتیک یا جراحی ارتودنتیک

جراحی ارتودنتیک، که تحت عنوان جراحی ارتوگناتیک نیز شناخته می شود، یکی از رایج ترین جراحی هایی است که قادر است ناهنجاری های فک و دندان ها مانند اوربایت، آندر بایت و کراس یابت را اصلاح کند تا قابلیت جویدن، حرف زدن، نفس کشیدن و نیز ظاهر چهره بیمار را بهبود بخشد. این جراحی عبارت است از جابجایی فک های بالا (ماگزیلا) و فک پایین (مندیبل) به سمت محلی که از لحاظ آناتومیک صحیح تر است، در نتیجه اجازه می دهد اکلوژن (بایت) بهبود یابد، مجرای تنفسی باز شود، و چهره از تقارن بیشتری برخوردار باشد. بیمارانی که جراحی ارتوگناتیک نیاز دارند افرادی هستند که بایت آنها مشکل دارد (مال اکلوژن) صورت آنها متقارن نیست، یا آپنه خواب خفیف تا شدید دارند. اصلاح این مشکلات از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا می توانند منشاء مشکلاتی دیگر مانند جویدن نادرست، عدم عملکرد صحیح اجزاء صورت، مشکلات گفتاری، درد مفاصل، و اختلالات خواب شود.

از آنجا که با جابجا کردن فک ها دندان ها نیز جابجا می شوند، درمان ارتودنسی با کمک براکت ها اغلب در کنار اصلاح فک انجام می شود. این کار قرار گرفتن دندان ها در محل ایده آل خود، پس از جراحی را تضمین می کند. برای افرادی بزرگسالی که مشکلات حاد بایت دارند، جراحی ارتودنتیک می تواند نتایجی غیر قابل باور و ماندگار داشته باشد. برای بالاترین میزان دقت، می توان به تصویربرداری دیجیتال، طرح درمان کامپیوتری، و همکاری جراح دهان و دندان و ارتودنتیست اعتماد کرد.

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

جراحی ارتودنتیک چگونه عمل می کند؟

جراحی ارتودنتیک یک فرایند چند مرحله ای است. حدود 9 تا 18 ماه قبل از جراحی، درمان با براکت های ارتودنسی و اینویزیلاین آغاز می شود. درست مانند درمان های استاندارد ارتودنتیک، بیمار بایستی برای تنظیم ابزار خود به طور منظم مراجعه کند. طی مدتی که براکت ها یا الاینرها دندان ها را جابجا می کنند، ممکن است چنین به نظر برسد که وضعیت بایت به جای اینکه بهتر شود، روز به روز وخیم تر می شود. اما، ارتودنتیست چند گام جلوتر را می بیند زیرا می داند زمانی که فک ها به کمک جراحی در یک راستا قرار بگیرند، دندان ها به خوبی با یکدیگر هماهنگ خواهند بود و در یک راستا قرار خواهند گرفت.

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

 

جراحی داخل بیمارستان انجام می شود. بسته به نوع فرایند و میزان اصلاح مورد نیاز، جراحی ممکن است چند ساعت طول بکشد. در جراحی فک پایین، استخوان فک پشت دندان ها جدا می شود و قسمتی که روی آن دندان می روید، بر حسب نیاز، به جلو یا عقب حرکت داده می شود. در جراحی فک بالا، وضعیت فک را می توان رو به جلو یا عقب تغییر داد یا اینکه آن را بالا آورد یا پایین برد. برخی جابجایی های خاص هستند که نیاز است استخوان فک با استخوانی که به آن افزوده می شود یا از آن کاسته می شود از هم جدا شوند تا به بهترین هماهنگی برسند و در وضعیتی ثابت قرار بگیرند. بعلاوه، دیگر استخوان های صورت که در حالت چهره نقش دارند را می توان جابجا و تقویت نمود.

با تکمیل جراحی، برای بهبود و ریکاوری، نیاز به استراحت خواهید داشت. ظرف مدت 2 هفته قادر خواهید بود به مدرسه یا محل کار خود بازگردید. پس از یک دوره بهبود چهار تا هشت هفته ای ارتودنتیست تنظیم بایت شما را آغاز خواهد کرد. در اکثر موارد، ظرف مدت 6 تا 12 ماه، درمان با اینویزیلاین یا براکت ها به اتمام خواهد رسید. پس از آن، برای حفظ زیبایی لبخند خود باید از ریتینر استفاده کنید.

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

جراحی فک؛ جراحی ارتودنتیک یا ارتوگناتیک

آیا همه افراد گزینه های خوبی برای جراحی ارتودنتیک هستند؟

مال اکلوژن های خفیف را می توان تنها با کمک درمان ارتودنسی درمان نمود. برخی بیماران تنها دارای دفورمیتی اسکلتی فک (ها) هستند که منجر به بروز مال اکلوژن می شود و برای درمان آن نیاز است درمان ارتودنسی با جراحی ارتوگناتیک ترکیب شود. اکثر ارتودنتیست ها معتقدند این نوع جراحی تنها مناسب افراد بزرگسالی است که مشکل بایت یا زیبایی چهره دارند و از سوی دیگر رشد فک آنها به پایان رسیده است. تا زمانی که فک همچنان در حال رشد است، جراحی ارتوگناتیک قابل انجام نخواهد بود. رشد فک معمولاً برای دختران تا سن 16 سال و برای پسران تا سن 18 سال تکمیل خواهد شد. با این حال، جابجایی دندان ها پس از جراحی را می توان یک یا دو سال قبل از این سن آغاز کرد. به لطف پیشرفت های بسیاری که در این زمینه صورت گرفته است، بسیاری از مواردی که در گذشته جراحی نیاز داشتند، اکنون تنها به درمان ارتودنسی نیاز دارند. در حال حاضر، به محضی که ارتودنتیست بیمار را معاینه کند تشخیص خواهد داد که مشکل تنها نیاز به درمان ارتودنسی دارد یا جراحی نیز نیاز خواهد بود.

جراحی ارتوگناتیک برای رفع مشکل آپنه خواب

علاوه بر درمان اوربایت، آندر بایت، و کراس بایت، جراحی ارتوگناتیک برای درمان و اصلاح آپنه خواب نیز انجام می شود. این فرایند تحت عنوان جلو آوردن ماگزیلا و مندیبل نیز شناخته شده است، که عبارت است از فرایند جابجا کردن فک های بالا و پایین رو به جلو به منظور ایجاد فضای تنفسی بیشتر. این کار می تواند به افزایش حجم مجرای تنفسی کمک کند و از این طریق میزان خر و پفی که بیمار طی خواب تجربه می کند کاسته خواهد شد.