در دو مقاله قبل به بحث پوسیدگی دندان ها پرداختیم و گفتیم مهمترین هدف درمان ارتودنسی زیبایی بیشتر لبخند و دندان ها است، در حالی که اگر بهداشت دهان و دندان ها رعایت نشود و روی دندان ها لکه ایجا شود، نه تنها به زیبایی افزوده نمی شود، بلکه از زیبایی آنها کاسته نیز می شود. به همین دلیل لازم است از قبل تمهیدات لازم اندیشیده شوند. علاوه بر این گفتیم در طول درمان نیز لازم است کارهایی صورت گیرد که اولین کار به تخصص ارتودنتیست بستگی دارد. در این مقاله به ادامه این نکات می پردازیم.

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

بهداشت دهان و دندان ها

مراقبت های بالینی در طول هر درمان ارتودنسی ضروری است. حذف پلاک ها و ذرات غذا یکی از مهمترین الزامات رعایت بهداشت دهان و دندان است. نگرانی بابت بهداشت دهان و دندان ها باید دائمی باشد، نه تنها برای همه ارتودنتیست ها، بلکه برای بیماران: در طول دوره درمان بیمار باید علیرغم وجود ابزار با موفقیت سطح بهداشت دهان را رعایت کند.

آموزش دادن به بیمار برای حفظ دهان، و نیز رسیدگی و نظارت های ارتودنتیست ساده ترین راه برای درمان پیشگیرانه است که می تواند انجام شود. باید (با در نظر گرفتن سن بیمار، سطح اجتماعی- فرهنگی، و نیز ناتوانی های بیمار) روش درست مسواک زدن به بیمار آموزش داده شود. اگر بیمار نتواند با مسواک های معمولی این کارها را انجام دهد، مسواک های برقی به خوبی می توانند کمک کننده باشند و به طور کامل پلاک های دندانی را از بین ببرند.

مسواک زدن باید با خمیر دندان فلورایده انجام شود، زیرا مشخص شده است خمیر دندان های فلورایده خاصیت ضد پوسیدگی دارند.

پاکسازی و جرمگیری پلاک دندانی

علاوه بر بهداشت دهان در منزل، جرمگیری های پیشگیرانه تخصصی برای کاهش حجم باکتری های داخل دهان، افزایش تأثیرگذاری مسواک زدن و تسهیل پاکسازی توسط بیمار طراحی شده و انجام می شوند. جرمگیری یا پاکسازی تخصصی دندان ها، دو یا سه مرتبه در سال، می تواند به حفظ سلامت دندان ها کمک کند و تعداد پوسیدگی های دندان ها را کاهش دهد. این کار اجازه می دهد پاکسازی درست مناطقی که مسواک زدن آنها برای بیمار دشوار است، ممکن شود. سطوح کرونال دندان ها را می توان با استفاده از خمیرهای فلورایده با ذرات بیسار ریز، و کاپ یا برس پولیش الاستومر پولیش کرد تا مانع حفظ مکانیکی باکتری ها شد.

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

نظارت روی پوسیدگی ها

هر نوع ابزاری که استفاده می شود، حمله بافت سخت، وقتی اتفاق می افتد، با دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی) مینای دندان آغاز می شود. با ابزارهایی که نیاز به براکت دارند، این حملات می توانند از نزدیکی براکت های چسبانده شده روی دندان یا زیر بندها، زمانی آغاز شوند که پیوند از بین می رود و مایعات داخل دهان بین فلز و مینای دندان، جایی که پاکسازی درست غیر ممکن است، نفوذ می کند. بنابراین، پیوندهای بین دندان های عقب و بندها باید به طور منظم مورد بررسی قرار بگیرند تا از نفوذ بزاق جلوگیری شود. اگر هیچ شک و شبهه ای در مورد کیفیت سیل وجود داشته باشد، بندها باید برداشته شده و مجدداً قرار داده شوند.

جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی

سیل کردن فرو رفتگی ها و شکاف ها

فرو رفتگی ها و شیارهای روی دندان ها مستعد بروز پوسیدگی هستند. این قسمت های پر پیچ و خم را نمی توان به راحتی مسواک زد و اعمال موضعی فلوراید نیز تنها اندکی می تواند به محافظت از آن کمک کند. با سیل کردن شیارها و فرو رفتگی های تمام دندان های دائمی در حال رشد می توان از بروز پوسیدگی در آنها پیشگیری نمود: دندان های پرمولر، مخصوصاً دومین مولرهای دائمی که در طول درمان ارتودنسی بیرون می آیند.

هدف سیل کردن شیارها و فرو رفتگی ها از سمت اکلوزال دندان، کاهش حجم باکتریایی با صاف و صیقلی شدن اشکال فوق العاده مارپیچی است که برای تجمع ذرات غذا و باکتری ها مناسب هستند، در نتیجه پاکسازی آنها راحت تر خواهد شد.

فلوراید تراپی موضعی

سال هاست که بهترین عملکرد فلوراید به همگان ثابت شده است. یون های فلوراید دارای ویژگی پیشگیرانه و حفاظتی در برابر پوسیدگی ها دارند. علاوه بر این:

• با جلوگیری از فرایندهای برخی آنزیم ها، متابولیسم باکتری ها در پلاک های دندانی را تغییر می دهد.
• با فعالیت روی تشکیل فلورای (انبوهی از یک دسته موجودات زنده) باکتریایی و (یا) روی فعالیت های متابولیک میکرو ارگانیسم ها، مانع تولید اسیدها می شود.
• با ایجاد یک تأثیر معدنی سازی، مخصوصاً در غلظت های پایین، دمینرالیزیشن را کاهش می دهد و معدنی سازی مجدد ضایعات پوسیده اولیه را افزایش می دهد. در طول دوره های مکرر پایین آمدن PH محیط دهان، اعمال فلوراید روی لایه های سطحی مینای دندان آسان می شود.

مهم ترین تأثیر ضد پوسیدگی فلوراید موضعی شکل گیری کلسیم فلوراید است، که به داخل سطح سالم یا حفره های ریز ضایعات فعالی که هنوز به مرحله حفره پوسیدگی نرسیده اند نفوذ می کنند. وقتی سطوح زیرین دندان در معرض فلوراید قرار می گیرند، یون های فلوراید به سطح می چسبند و کریستال های کلسیم فلوراید را تشکیل می دهند. سپس می توانند به عنوان مخازنی عمل کنند که فلوراید می تواند از آنها آزاد شود.

هر چه فلورایدی که در روز نخست درمان اعمال می شود بیشتر باشد، ساختار کریستال های فلوراید کلسیم نیز بهتر شکل خواهد گرفت. به همین دلیل اعمال فلوراید یا فلوراید تراپی درست پس از اِچ کردن با اسید (نخستین مرحله چسباندن براکت ارتودنسی روی دندان) بسیار مهم است.

واکنش پیشگیرانه فلوراید به میزان غلظت آن، و نیز تعداد دفعاتی که روی دندان ها اعمال می شود بستگی دارد. تأثیرات موضعی فلوراید می توانند چند برابر شوند: هر چه دندان بیشتر در معرض فلوراید قرار بگیرد، بیشتر در برابر پوسیدگی مقاوم می شود . حتی با یک افزایش اندک در غلظت فلوراید موجود در بزاق و پلاک ها می توان با افزایش معدنی سازی، به خوبی از دندان در برابر پوسیدگی محافظت کرد. فلوراید می تواند به مدت 2 تا 6 ساعت، با غلظت 03/0- 1/0 داخل بزاق باقی بماند. بنابراین علاوه بر استفاده از خمیردندان های فلورایده، سطوح ضایعات نازکی که به تازگی شکل گرفته اند را می توان با اعمال موضعی وارنیش ها، ژل ها، یا محلول های فلورایده، در مراحل اولیه در طول درمان ارتودنسی درمان کرد تا معدنی سازی مجدد سطح مینای دندان تحریک شود.

 در مقاله بعد به این دسته از روش های اعمال فلوراید روی دندان ها و ضرورت مراجعات منظم به ارتودنتیست برای جلوگیری از پوسیدگی دندان خواهیم پرداخت…

هدف درمان ارتونسی رسیدن به اکلوژن دندانی صحیح است، در عین حال که به طور همزمان تلاش می شود ظاهر و زیبایی بیمار بهبود پیدا کند. با این حال امروزه می دانیم که در طول درمان ارتودنسی اگر مراقبت های دقیق صورت نگیرند، خطر پوسیدگی دندان ها افزایش خواهد یافت، که می تواند به بیمار آسیب برسانند و موفقیت نتایج درمان را به خطر بیندازند. ایجاد ضایعات پوسیدگی در نتیجه درمان ارتودنسی می توانند نتیجه پاکسازی ناکافی پلاک های دندانی باشند که ابزارهای داخل دهان مانع انجام این کار می شوند.

به منظور پیشگیری از تأثیرات مضر پوسیدگی دندان ها، باید به طور دقیق بدانید این مشکل با چه خطراتی می تواند همراه باشد. بنابراین، عوامل خطر زای مربوط به هر بیمار باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی مورد بررسی دقیق قرار بگیرند و در طول دوره درمان نیز تحت نظارت دقیق قرار داشته باشند تا بتوان از بروز یا پیشرفت آنها پیشگیری نمود.

در این مقاله قصد داریم به معرفی پوسیدگی دندان ها، عوامل خطر زای آنها در درمان ارتودنسی، و راهکارهایی برای پیشگیری از بروز آن قبل، در طول، و پس از درمان ارتودنسی بپردازیم.

عوامل اصلی پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان نتیجه در هم شکستن بافت های سخت دندان در نتیجه نفوذ باکتری به درون آنها و پیشرفت روند دمینرالیزیشن demineralization (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) موضعی است. پوسیدگی دندان ها می تواند در نتیجه عوامل مختلفی بروز پیدا کند. پوسیدگی ها تحت عمل همزمان چندین عامل شکل می گیرند:

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی – بخش اول

باکتری هایی که باعث پوسیدگی دندان میشوند

داخل دهان و پلاک های دندانی باکتری های متعددی وجود دارند. استرپتوکوک موتانس Streptococcus mutans اصلی ترین میکرو ارگانیسمی است که منجر به پوسیدگی دندان های انسان ها می شود. این باکتری از کربوهیدرات ها به عنوان ماده غذایی و منبع انرژی استفاده می کند، آنها را متابولیز می کند تا اسید لاکتیک تولید کند، که موجب پایین آمدن PH دهان و در نتیجه دمینرالیزیشن مینای دندان ها می شود. این اختلال عفونی گسترش پیدا می کند و به تدریج همه دندان ها را درگیر می سازد.

نقش غذا در گسترش پوسیدگی دندان ها

غذا در شکل گیری و گسترش پوسیدگی دندان ها نقش مهمی ایفا می کند. باکترهای پوساننده دندان ها می توانند داخل دهان دوام بیاورند و در آنجا تنها در صورتی عمل خواهند کرد که قند قابل تخمیر غذا پیدا کنند تا نیازهای متابولیک آنها را تأمین کند. ساکاروز معمول ترین کربوهیدرات غذا است. این ماده به طور طبیعی در اکثر میوه ها و سبزیجات وجود دارد، اما به دلخواه به بسیاری از محصولات غذایی افزوده می شود. از جمله عواملی که باید وجود داشته باشند تا غذا موجب پوسیدگی دندان ها شوند عبارتند از طول دوره زمانی شرایط پوساننده دندان، میزان قابلیت نگهدارندگی دهان، شکل فیزیکی غذا، انواع غلظت های کربوهیدرات های موجود، و عادات غذایی بیمار.

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی  – بخش اول

زمینه و زمان لازم برای فعالیت باکتری ها

آناتومی دندان ها می تواند یکی از عوامل خطر زای مربوط به میزبان باشد. قرار گیری نامناسب دندان ها در کنار یکدیگر می تواند محل مناسبی برای انباشته شدن پلاک و پوسیدگی دندان ها باشد. پوسیدگی دندان ها می تواند در برجستگی ها و فرو رفتگی های دندان های عقب دهان بروز پیدا کند، که می تواند قسمت های پر پیچ و خمی بوجود بیاورد که حتی نرم ترین فرچه های مسواک ها نیز قادر نیستند به آنها دسترسی داشته باشند.

بزاق دهان نیز نقش مهمی در روند پوسیدگی دندان ها ایفا می کند. عمل آن الزاماً ضد پوسیدگی دندان ها است، زیرا با عمل “شستشوی” مکانیکی خود می تواند ذرات غذا را پاکسازی کند، و با برخی ترکیبات خود می تواند به عنوان تأمین کننده مواد معدنی مینای دندان ها عمل کند. بنابراین، هر گونه تغییر در روند ترشح بزاق دهان می تواند زمینه را برای بروز پوسیدگی دندان ها فراهم کند.

مانند هر بیماری دیگری، پوسیدگی دندان ها نتیجه موازنه ناپایدار بین شدت عوامل پاتولوژیک که در بالا ذکر شدند، و واکنش مقاومتی بیولوژیک است. پوسیدگی دندان ها زمانی بروز می یابد که تعادل بین، از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها و تأمین مجدد آن، از بین برود. پوسیدگی دندان ها یک فرایند پویا است که روند پیشرفت آن در برخی بازه های زمانی ثابت است. روند پوسیدگی دندان ها به طور کلی در مراحل ابتدایی خود، در شرایط مطلوب، قابل بازگشت است، اما با رسیدن به مراحل پیشرفته خود، غیر قابل بازگشت خواهد بود.

پوسیدگی دندان و درمان ارتودنسی  – بخش اول

درمان ارتودنسی و افزایش خطر پوسیدگی دندان ها

در کنار خطرات معمولی که برای پوسیدگی دندان ها وجود دارند، درمان های ارتودنسی نیز از جمله عوامل خطر زای اجتناب ناپذیر هستند. قرار گرفتن یک ابزار ثابت ارتودنسی داخل دهان می تواند منجر به تشکیل مقدار زیادی پلاک دندانی شود، زیرا رعایت بهداشت دهان و دندان ها بسیار دشوار خواهد شد، قدرت پاکسازی بزاق دهان کاهش خواهد یافت، و محیطی بوجود خواهد آورد که برای بروز پوسیدگی ها مناسب خواهد بود. قرار گرفتن ابزارهای ثابت ارتودنسی داخل دهان، با افزایش تعداد باکتری های پوساننده دندان، می تواند اکوسیستم دهان را تغییر دهد. این تغییرات تعادل بین روند از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان (demineralization) و تأمین مجدد آن (remineralization) را به هم می ریزد، در نتیجه خطر پوسیدگی دندان های بیمار افزایش خواهد یافت.

بعلاوه، درمان ارتودنسی بیشتر در دوران نوجوانی انجام می شود، زمانی که دندان های دائمی به تازگی بیرون آمده اند و بواسطه مینای جوان آنها، بیشتر مستعد پوسیدگی هستند. این باعث بالا رفتن خطر پوسیدگی دندان ها می شود، به همین دلیل درمان ارتودنسی در این سن بیشتر منجر به بروز پوسیدگی دندان ها می شود. این پوسیدگی ها می توانند داخل برجستگی ها و فرو رفتگی های دندان ها نفوذ کنند، که بیش از 60% از ضایعات پوسیدگی دندان ها را تشکیل می دهند. با این حال، ضایعات پوسیدگی ها می توانند روی سطوح صاف و صیقلی متمرکز شوند، و منجر به تشکیل ضایعات ناشی از دمینرالیزیشن، تحت عنوان “لکه های سفید رنگ” شوند.

در مقاله بعد به ادامه دیگر جوانب این مشکل، راه های پیشگیری از بروز و پیشرفت آن خواهیم پرداخت…

سیم ارتودنسی ابزارهایی هستند که برای وارد آوردن فشار لازم به براکت ها به منظور جابجایی دندان ها به محل ایده آل آنها استفاده می شوند. این سیم ها از مواد مختلفی ساخته می شوند، که در این مقاله قصد داریم به معرفی آنها بپردازیم.

سیم ارتودنسی از جنس استیل ضد زنگ

از زمان معرفی درمان ارتودنسی در دهه 1930 تاکنون، سیم های کمانی از جنس استیل ضد زنگ گزینه ای شناخته شده در درمان ارتودنسی باقی مانده اند؛ زیرا دارای مزایای بسیاری هستند، از جمله: انعطاف پذیر بودن، سازگار بودن با بدن انسان، مقاومت محیطی، سفتی، قابلیت ارتجاعی، و ارزان بودن. یکی از مزایای استیل ضد زنگ این است که با دستکاری فرمولاسیون آن طی روند تولید، می توان ترکیبات و ویژگی های نهایی فیزیکی آن را تغییر داد. این کار مفید است زیرا اجازه می دهد درصد وزن هر ماده تشکیل دهنده استیل ضد زنگ را تنظیم کرد، در نتیجه هر یک می توانند ویژگی های مختلفی داشته باشند. در اصل، سیم های استیل ضد زنگ عموماً شامل 25-17% کرومونیوم و 25-8% نیکل هستند و درصد باقی مانده مواد آن آهن است.

در حالی که فرمولاسیون های جدیدتر حاوی 18% کرمونیوم و 8% نیکل هستند، و در نتیجه عموماً تحت عنوان استیل ضد زنگ 8-18 شناخته می شوند. یکی از مهم ترین نتایج مهم و مزایای این شکل ترکیب استیل ضد زنگ، مخصوصاً با توجه به استفاده از آن در حفره دهان، ویژگی مقاومت آن در برابر زنگ زدن است. این به دلیل وجود کرومونیوم داخل آلیاژ است؛ ثابت شده است که وقتی کرومونیوم بیشتر از 10 درصد است، یک لایه سطحی از اکسید کرومونیوم روی استیل ضد زنگ تشکیل می دهد تا مقاومت آن را در برابر خوردگی افزایش دهد. بعلاوه، ویژگی های فیزیکی این نوع استیل ضد زنگ به گونه ای است که عموماً از مقاومت بالایی برخوردار هستند، که میزان استحکام آن را 100-93% بیشتر از استیل های ضد زنگ مرسوم می کند. بعلاوه، همان طور که در بالا ذکر شد، نه تنها تغییر ترکیب استیل ضد زنگ از طریق فرمولاسیون های خاص امکان پذیر است، بلکه می تواند با روش های مختلف ساخت و تولید ترکیب شود، که اجازه می دهد ویژگی های آن قابل تنظیم باشند.

این معمولاً با تغییر میزان سرد کاری و تابکاری در طول ساخت انجام می شود. یک قانون کلی که در این روند وجود دارد رابطه غیر مستقیم بین مقاومت و شکل پذیری است؛ بنابراین، به طور کلی، با بالا رفتن استحکام، میزان شکل پذیری سیم کاهش می یابد، و بالعکس. طی فرایند سرد کاری و تابکاری، دو درجه اصلی استیل ضد زنگ می توانند دسته بندی شوند، معمولی و درجه یک. درجه معمولی دارای میزان بالای شکل پذیری و میزان پایین قابلیت شکستن است؛ در حالی که، درجه یک آن از استحکام بالاتری برخوردار است اما احتمال خراب شدن و تغییر شکل آن کمتر است. با این ویژگی ها است که سیم کمانی استیل ضد زنگ از تنوع و دوام بالایی برخوردار است، و به عنوان یکی از پر استفاده ترین سیم های کمانی ارتودنسی باقی مانده است.

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی کبالت – کرومونیوم

در دهه 1960 آلیاژ کبالت کرومونیوم راهی بازار شد. کبالت کرومونیوم از کبالت (40%)، کرومونیوم (20%)، آهن (16%)، و نیکل (15%) ساخته شده است. کبالت کرومونیوم و استیل ضد زنگ مشخصه های فیزیکی مشابهی دارند، هر دو از یک درجه سختی برخوردارند؛ با این حال، یکی از اصلی ترین مزایای کبالت کرومونیوم در دسترس بودن آن در چهار درجه حرارت متفاوت است، که با ساخت آنها طی یک فرایند درمان گرمایشی ممکن است.

این یکی از مهم ترین مزایایی است که به ارتودنتیست امکان می دهد بتواند حین کار به آن اشکال مختلفی بدهد، و اجازه می دهد آن را به شکل حلقه خم کند، یا آن را به شکل V درآورد، یا هر عامل تعدیل کننده دیگری داخل سیم کمانی بگنجاند. بنابراین، با این ویژگی ها، سیم های کمانی کبالت کرومونیوم تحت شرایط بالینی خاص ارتودنسی می توانند مفید باشند؛ از جمله اینکه، پس از شکل دادن آن در اشکال مختلف می توان با تاباندن نور، آن را سفت کرد، که در بسیاری موارد یک مزیت محسوب می شود.

سیم ارتودنسی

سیم ارتودنسی از آلیاژ نیکل – تیتانیوم

ابداع آلیاژ نیکل- تیتانیوم، که در اصل برای برنامه های فاصله ای در نظر گرفته شده بودند، جای خود را بین انواع سیم های کمانی ارتودنسی پیدا کردند. پس از مدت کوتاهی از معرفی آنها به بازار، نیکل- تیتانیوم (که عموماً نیتینول Nitinol نامیده می شود) به سرعت مورد استقبال قرار گرفتند زیرا ویژگی های فیزیکی آنها اجازه می دادند کاملاً انعطاف پذیر باشد.

این ویژگی بسیار مفید بود زیرا اجازه می داد سیم کمانی نیکل تیتانیومی حافظه دار باشد، به این معنا که این قابلیت را داشت که پس از تخریب شکل، مجدداً به شکل اصلی خود برگردد. بعلاوه، ویژگی های فیزیکی نیکل تیتانیوم که به طور کلی حاوی 50% نیکل و 50% تیتانیوم بود، از طریق تأثیر حافظه شکل، به جای وارد آوردن یک فشار ناگهانی مخرب، اجازه می داد فشار مداوم و اندکی به دندان ها وارد شود.

در برخی موارد، این امکان وجود دارد که ویژگی های فیزیکی نیکل تیتانیوم از بین بروند و به آن یک شکل فوق الاستیکی بدهند، که اجازه می دهد به راحتی به حالت قبل برگردند، این می تواند به آنها ویژگی پلاستیکی بدهد. از سوی دیگر، آلیاژهای اولیه نیکل تیتانیوم محدودیت هایی داشتند.

یکی از این محدودیت های نیکل تیتانیوم سنتی عدم شکل پذیری آنها بود که تحت فشار شکل خود را از دست می دادند یا شکسته می شدند. هر چند این شکل ناپذیری هنوز هم در سیم های کمانی نیکل تیتانیوم وجود دارد، اما شکنندگی اولیه آنها که موجب تخریب نمونه های اولیه می شد را نداشتند. این ویژگی در آلیاژهای martensitic جدیدتر مانند Titanal یا Orthonol ، نیز مشهود است که از استحکام و حالت ارتجاعی مشابه نیتینول برخوردار هستند اما شکل پذیری آنها بهتر است.

بندهای ارتودنسی که تحت عنوان بندهای مولر نیز شناخته می شوند، حلقه هایی هستند که حین نصب براکت های ارتودنسی به دور دندان های عقب (مولرها) قرار می گیرند. این نوع ابزارها در ارتودنسی به منظور ایجاد تکیه گاهی محکم برای سیم های کمانی استفاده می شوند که روی براکت ها قرار می گیرند. نکته ای که باید بدانید این است که همه افراد گزینه مناسبی برای دریافت آنها نیستند، بلکه افرادی از آنها استفاده می کنند که می توانند مراقب باشند انسجام بندها حفظ شود تا شل نشوند یا به دندان ها آسیب نرسانند.

تفاوت بند با براکت ارتودنسی

برخلاف براکت های مربعی شکلی که روی سطح جلویی دندان ها چسبانده می شوند، بندهای ارتودنسی به صورت سفارشی ساخته می شوند، تا به طور کامل به دور دندان ها قرار بگیرند. هرچند بندها به طور سنتی از فلز ضد زنگ ساخته می شوند اما نمونه سرامیکی و پلاستیکی شفاف آنها هم وجود دارد که عملکرد آنها به خوبی نمونه فلزی آنها است با این تفاوت که به اندازه بندهای فلزی قابل مشاهده نیستند. زمانی که این بندها روی دندان ها قرار می گیرند، با نوعی چسب دندانپزشکی با دوام و غیر سمی در جای خود ثابت می شوند.

بند ارتودنسی (1)

بند ارتودنسی ممکن است روی خود قلابی داشته باشد که می توان به آن الاستیک (کش ارتودنسی) متحرک یا فنرهای فورسز (که برای اصلاح اوربایت استفاده می شوند) را متصل نمود. دیگر بندها، روکش های لوله مانندی دارند که سیم کمانی از داخل آنها عبور می کند. به مرور زمان و به تدریج که سیم های کمانی کوتاه تر می شوند، کجی دندان ها و فاصله بین آنها می تواند اصلاح شود.

بند ارتودنسی (1)

نباید بندهای ارتودنسی را با رابر بندهایی که دو قوس دندانی را به یکدیگر متصل می کنند اشتباه گرفت. رابر بندها یک دندان فک بالا را به یک دندان فک پایین وصل می کنند تا یک بایت مشکل دار را اصلاح کنند. لیگاچورهای الاستیک نیز برای نگه داشتن سیم کمانی روی تک تک براکت ها استفاده می شوند و ممکن است با بندهای ارتودنسی اشتباه گرفته شوند.

بند ارتودنسی (1)

همه بیماران به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند.

همه افرادی که از براکت های ارتودنسی استفاده می کنند به بندهای ارتودنسی نیاز ندارند؛ برخی از آنها تنها براکت ها و سیم های کمانی را نیاز دارند تا به اصلاح مورد نیاز دست یابند.

بندهای ارتودنسی اساساً برای افرادی کاربرد دارند که بایت آنها و/ یا کجی دندان های آنها به یک اصلاح جدی نیاز دارد. این موارد افرادی را شامل می شود که بین دندان های خود فاصله های زیاد دارند، بایت آنها به شدت مشکل دار است، یا افرادی که بزرگتر هستند و ساختار استخوانی آنها از انعطاف پذیری کمتری برخوردار است. بسته به شدت اصلاح مورد نیاز، ممکن است دو یا چند بند نیاز باشند.

این ابزارها گزینه هایی ایده آل برای کودکانی هستند که هنوز روند رشد آنها به پایان نرسیده است، زیرا قادرند دندان ها را بهتر ایزوله کنند. علاوه بر این، گزینه ای مناسب برای دندان هایی هستند که پر شدگی داخل آنها بزرگ است (و بهتر از براکت های چسبانده شده روی دندان ها قادرند پایه ای محکم بوجود بیاورند) یا افرادی که نیاز به هدگیر دارند تا اوربایت آنها اصلاح شود (نقطه اتصال منسجم تری بوجود می آورند).

نقاط ضعف و قوت بندهای ارتودنسی

هرچند برخی افراد ترجیح می دهند از بندهای سرامیکی یا پلاستیکی شفاف استفاده کنند، اما همه افراد گزینه های مناسبی برای دریافت آنها نیستند؛ عموماً به افرادی که نیاز به اصلاحات بزرگ دارند توصیه می شود از بندهای فلزی ضد زنگ استفاده کنند. بعلاوه، بندهای سرامیکی و پلاستیکی از نمونه های فلزی خود ضخیم تر هستند و قابلیت ایجاد لکه روی آنها بیشتر است. کمتر معمول است، اما بندهای سرامیکی به این عنوان شناخته شده اند که در برخی افراد موجب بروز حساسیت شده اند.

خطر پوسیدگی دندان، افرادی که از بندهای ارتودنسی استفاده می کنند را تهدید می کند، زیرا همه دندان با یک بند احاطه شده است و ذرات غذا به راحتی بین بند و دندان گیر می کنند و نمی توان به وجود آنها پی برد تا اینکه دندان آسیب دیده باشد. هر چند مراقبت های دندانی درست به صورت روزانه می توانند به کاهش خطر کمک کنند، اما نمی توانند آن را به طور کامل از بین ببرند.

بند ارتودنسی (1)

نحوه نصب بندهای ارتودنسی

برای نصب بندهای ارتودنسی روی دندان ها باید دو مرتبه به مطب ارتودنتیست مراجعه نمایید. هدف جلسه نخست ایجاد فضای کافی اطراف هر دندان است به گونه ای که بتوان بند را به راحتی روی دندان لغزاند. قبل از آغاز این فرایند، ارتودنتیست از دندان ها یک قالب تهیه خواهد کرد تا بتوان بندها را درست به اندازه دندان ها ساخت. این کار عموماً با نوعی ژل قالب گیری و ظرف یک بار مصرف به شکل دندان های فک بالا و پایین انجام می شود. وقتی ظرف در جای خود فشار داده می شود، به ژل فرصت داده می شود تا سفت شود. پس از آن از قالب برای ساخت نمونه گچی استفاده می شود.

بند ارتودنسی (1)

پس از شستشو و پاکسازی دندان ها، ارتودنتیست با استفاده از یک انبر مخصوص بین دندان ها سپراتور (جدا کننده یا فضا دهنده) الاستیک قرار می دهد. این فرایند هیچ بی حس کننده ای نیاز ندارد زیرا هیچ دردی ایجاد نخواهد کرد، اما ممکن است این احساس را بوجود بیاورد که انگار یک دانه بین دندان ها گیر کرده است. بسته به تعداد بندهایی که ارتودنتیست قصد دارد روی دندان ها تعبیه کند، ممکن است چندین سپراتور نیاز باشند.

با قرار گرفتن سپراتورها بین دندان ها، باید به مدت یک یا چند هفته از کشیدن نخ دندان و خوردن غذاهای چسبناک، یا جویدن آدامس خودداری کنید. در صورتی که بواسطه افزایش فشار بین دندان ها هر گونه دردی احساس کردید می توانید از مسکن هایی مانند تیلنول (استامینوفن) یا از داروهای ضد التهاب غیر استورئیدی مانند ادویل (ایبوپروفن) استفاده نمایید.

در مقاله بعد برای شما توضیح خواهیم داد در جلسه دوم بندها چگونه به دور دندان ها قرار می گیرند، چگونه باید از آنها مراقبت نمایید و دیگر نکاتی که باید راجع به آنها بدانید را خواهیم گفت.