اگر به تازگی بریس های ارتودنسی را دریافت کرده اید به شما تبریک می گوییم! شما در مسیری قرار گرفته اید که در انتهای آن صاحب لبخندی سالم تر و یکدست خواهید شد! اگر بهداشت دهانی خود را به خوبی رعایت کنید می توانید انتظار بهترین نتایج را داشته باشید. به این معنا که علاوه بر هر روز مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، باید به طور منظم و با فواصل زمانی کوتاه تر از قبل به دندانپزشک مراجعه کنید. در این مقاله ما برای شما توضیح خواهیم داد چرا مراجعه به دندانپزشک در طول درمان ارتودنسی مهم است.

دندانپزشکان نقشی حیاتی در حصول اطمینان از موفقیت آمیز بودن تکمیل درمان بیماران ارتودنسی ایفا می کنند. برای یک دندانپزشک همیشه مواجه شدن با بیماری که تحت درمان ارتودنسی قرار دارد، در حقیقت می تواند فرایندی جذاب و بامزه باشد. زیرا بسیاری از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند جوان و نوجوان هستند، شما در طی یک دوره هیجان انگیز از زندگی آنها در حال کار کردن با آنها هستید، دوره ای که در آن آنها دچار تغییراتی بیشتر از لبخند خود می شوند.

بریس ها مزایای بسیاری برای افرادی دارند که آنها را دریافت می کنند، اما درمان ارتودنسی نگرانی هایی نیز برای دندانپزشکان به همراه دارد. خبر خوب اینکه تیم دندانپزشکی می تواند نقش بزرگی در کمک به بیماران در سالم نگهداشتن دندان ها و لثه های آنها در طول این دوره ایفا کند در این مقاله ما به بیان خلاصه ای از برخی رایج ترین کارهایی می پردازیم که دندانپزشکان می توانند برای کمک به اتمام درمان ارتودنسی بیماران با بهترین نتایج ممکن انجام دهند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

قبل از درمان: زمینه را محیا کنید.

قبل از آغاز درمان، دندانپزشک می تواند تأکید روی اهمیت گام هایی که برای تلاش به منظور تمیز نگهداشتن دندان ها حتی قبل از قرار گیری بریس ها روی دندان ها برداشته می شوند را آغاز کند. وقتی می دانیم قرار است یک بیمار به زودی بریس های ارتودنسی را دریافت کند، ما این فرصت را داریم که با آنها (و در صورت امکان با والدن آنها) در مورد تغییرات بهداشتی که باید اتخاذ کنند گفتگو کنیم. این تغییرات عبراتند از افزایش تعداد دفعات مسواک زدن، پرهیز از نوشابه و نوشیدنی های ورزشی (یا حداقل شستشوی دهان با آب به دفعات زیاد، در صورت امکان)، و مراجعات هر سه ماه یک مرتبه برای مراقبت های پیشگیرانه. از آنجا که بسیاری از بیماران ارتودنسی جوانان و نوجوانی هستند که الزاماً عادات بهداشتی دهانی خوبی دارند که درمان خود را آغاز کنند، یک مشاوره اولیه با دندانپزشک برای آغاز افزایش آگاهی هر چه سریع تر مهم است.

دندانپزشکان برای کمک به تأکید روی اهمیت بهداشت خوب دهانی در طول درمان ارتودنسی، با بیماران در مورد امکان از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان ها گفتگو می کنند و تصاویری از این عارضه به آنها نشان می دهند. این کار به آنها ایده بهتری می دهد در مورد پیامدهای بهداشت بد دهانی و کمک می کند آنها برای پرهیز از مشکلات انگیزه بیشتری پیدا کنند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

در طول درمان: کار اصلی انجام می شود.

دوره ای که بیماران از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند زمانی است که بیشترین ضرورت را دارد که بیمار و دندانپزشک باید با یکدیگر کار کنند تا به سالم نگهداشتن دندان ها کمک کنند. بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در طول این دوره در فهرست دسته پر خطر قرار دارند، زیرا براکت ها و سیم های کمانی پلاک ها را پنهان می کنند و تمیز نگهداشتن دندان ها را دشوارتر می کنند.

دندانپزشکان تعدادی ابزارها و کارهایی را توصیه می کنند که به بیماران کمک می کنند مشکلات بهداشتی خود را مدیریت کنند که می توانند در طول درمان ارتودنسی بروز پیدا کنند.

• مراجعات پیشگیرانه بیشتر: همانطور که در بالا اشاره شد، ما از بیماران ارتودنسی می خواهیم برای پاکسازی دندان های خود هر سه ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنند، بر عکس بیماران دیگر که تنها شش ماه یک مرتبه نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارند. این کار امکان چند چیز را فراهم می آورد: ابتدا، اجازه می دهد تماس بیشتری با بیمار داشته باشیم تا نحوه کار بیمار در زمانه بهداشت تحت نظارت قرار بگیرد و هر گونه مشکلی هر چه سریع تر به وی متذکر شود. دوماً، به ما دندانپزشک توانایی را می دهد تارسوبات انباشته شده روی دندان ها را بزدایید و دندان ها را پولیش کند. دندانپزشکان اغلب برای افزایش قدرت پیشگیری از یک پولیش دارای ACP استفاده می کنند.

علاوه بر این، دندانپزشک می تواند وارنیش فلوراید را انجام دهد. برخیوارنیش ها حتی پس از اعمال نیز قابلیت جریان داشتن را دارند، که کمک می کند به فواصل بین دندانی و مناطقی برسند که دسترسی به آنها دشوار است، و در بیماران ارتودنسی تعداد آنها زیاد است. اعمال فلوراید هر سه ماه یک مرتبه روشی خوب برای کمک به پیشگیری از بروز مشکلات در بیماران پر خطر می باشد.

• مسواک ها و دیگر ابزارهای پاکسازی دندان ها: مسواک های برقی تقریباً برای همه بیماران ایده خوبی هستند، مخصوصاً برای بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند. ما تأکید می کنیم که آنها به زدودن پلاک های بیشتری کمک می کنند، بعلاوه بیماران به مدت توصیه شده دو دقیقه مسواک خواهند زد.
• به عنوان یک جایگزین برای مسواک ها برقی، ما واتر پیک را توصیه می کنیم، که می تواند به تمیز نگهداشتن فواصل بین دندان ها کمک کند. مسواک های پروکسی ابزارهای دیگری هستند که ما آنها برای تمیز کردن اطراف براکت ها و سیم های کمانی به شما معرفی می کنیم. در آخر، دوست داریم به بیماران خود مسواک های تاشو مسافرتی را معرفی کنیم که می توانند در کوله سفر خود برای مسواک زدن سریع پس از وعده های غذایی در طول مدتی که از منزل دور هستند استفاده کنند.
• خمیر دندان های تجویزی: در کنار مسواک زدن دقیق تر و با فواصل زمانی کمتر، ما توصیه می کنیم از خمیر دندان هایی که نیاز به تجویز دندانپزشک دارند نیز استفاده کنید، مانند خمیر ددان ضد پوسیدگی حاوی سدیم فلوراید 1/1%. این نوع خمیر دندان ها حاوی 5,000 ppm فلوراید می باشند، که مانند وارنیش فلوراید 3M ESPE دارای TCP می باشد که به استحکام بخشیدن به دندان های برای بیماران پر خطر کمک می کند. غاظت بالای فلوراید به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک می کند، بعلاوه در مطالعات انجام شده در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است که به معکوس کردن ضایعات لکه ای سفید رنگ نیز کمک می کند.
• مشاوره تغذیه ای: گرچه این یک بخش معمولی از برنامه های بهداشتی هر بیماری است، اما در بیماران ارتودنسی ممکن است نقش بزرگ تری ایفا کند. ایده خوبی است که گفتگویی در مورد رژیم غذایی با بیمار داشته باشیم و غذاها و نوشیدنی هایی که باید مراقبت آنها باشند را به آنها یادآوری کنیم.
• معمولاً یک بیمار نوجوان ارتودنسی بیشتر احتمال دارد که پیوسته نوشیدنی ها و خوراکی های حاوی قند بخورد، بنابراین می تواند کمک کننده باشد که فرایند بیولوژیکی که قند باعث خوردگی سطح دندان ها می شود را به آنها یادآوری کنیم. این می تواند به آنها کمک کند درک کنند چگونه با مشکل مواجه شوند و اهمیت همه اقدامات پیشگیرانه دیگری که شما توصیه می کنید را تقویت کند. دندانپزشکان به بیماران خود متذکر می شوند که، حداقل، نوشیدن آب بیشتر کار راحتی است که می تواند به شستن و با خود بردن قند و ذرات غذا کمک کند.
• تصاویر روند پیشرفت درمان: درست همانطور که تصاویر داخل دهانی می توانند در مورد دیگر موقعیت های دندانی ترغیب کننده باشند، آنها می توانند راهی فوق العاده برای نظارت روی روند درمان و ترغیب بیمار در طول درمان ارتودنسی باشند. اگر در مطب شخودما یک دوربین داخل دهانی دارید، حتماً اقدام به گرفتن تصاویر دوره ای اقدام کنید. این به بیماران کمک می کند ببیند دندان های آنها چگونه حرکت کرده اند، بعلاوه وضعیت لثه های خود و هر گونه پلاک تشکیل شده ای را مشاهده کنند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

پس از درمان: مدیریت هر گونه شگفتی

وقتی درمان ارتودنسی به پایان می رسد، اکثر بیماران از نظر منطقی راحت می شوند و آماده لذت بردن از لبخند جدید خود هستند. یک مسئله جزئی که ممکن است دندانپزشک در نخستین مراجعه بیمار پس از برداشت براکت ها متوجه آن شود، وجود مقداری مواد باندینگ (چسبی که برای چسباندن براکت ها روی دندان ها استفاده شده است) باقی مانده در منطقه ای است که راکت ها وجود داشته اند. بدیهی است که زدودن این مواد برای جلوگیری از ایجاد پلاک اضافی در اطراف چسب های باقی مانده مهم است.

در برخی موارد، برداشتن براکت ها می تواند مشخص نماید بیمار چقدر دستور العمل های تیم دندانپزشکی را طی یک سال گذشته یا بیشتر به خوبی رعایت کرده است. علیرغم هشدارهایی که دندانپزشکان از قبل در مورد دی کلسیفیکاسیون (از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان) می دهند، برخی بیمارانی که بهداشت دهانی آنها چالش برانگیز بوده است ممکن است هنوز هم از دیدن لکه های سفید رنگ وقتی براکت ها از روی دندان های آنها برداشته می شوند ناامید شوند. با این حال، تیم دندانپزشکی ابزارهای متعددی دارد که می توانند به برطرف کردن این مشکل پس از اتمام درمان ارتودنسی کمک کنند. در صورتی که بیماران به یک درمان مقرون به صرفه علاقمند هستند که انجام آن راحت باشد، به راحتی می توانند استفاده از خمیر دندان های 5000 ppm را ادامه دهند، که می تواند به معکوس کردن ضایعات کمک کند.

تکمیل کردن درمان ارتودنسی تقریباً برای هر بیماری زمانی هیجان انگیز است. با کار کردن نزدیک با بیماران در طول مدتی که در حال درمان هستند، دندانپزشکان می توانند نقش بزرگی ایفا کنند در کمک به حصول اطمینان از اینکه وقتی در نهایت براکت ها یا الاینرها از روی دندان ها برداشته می شوند، قانع کننده ترین نتایج کسب خواهند شد.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

ملاحظات خاص مربوط به الاینرهای شفاف

برخی از همین هشدارها و اقداماتی که برای بیمارانی ذکر شد که تحت درمان با براکت های سنتی قرار دارند، برای بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز صدق می کند. اما این بیماران این مزیت را دارند که قادرند الاینرهای خود را برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن از دهان خارج کنند.

علاوه بر این، دندانپزشکان در مشاهدات روزمره خود متوجه شده اند که افراد بزرگسال بیشتر از بیماران کم سن تر، احتمال دارد که الاینرهای شفاف را انتخاب کنند، بنابراین در برخی موارد بهداشت دندان های آنها وضعیت بهتری دارد. (این زمانی معنا پیدا می کند که ما مشخصات دموگرافیک را برای یک بیمار در نظر بگیریم که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارد- فرد بزرگسالی که از نظر زیبایی انگیزه دارد و بنابراین بیشتر احتمال دارد که به داشتن بهداشت خوب دهانی توجه کند.

با این وجود، مهم است به این بیماران در مورد پاکسازی دقیق دندان های خود پس از صرف وعده های غذایی و قبل از قرار دادن الاینرها داخل دهان یادآوری شود، تا از گیر کردن ذرات غذا کنار دندان ها پرهیز شود. بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز وقتی الاینرها داخل دهان آنها قرار دارند باید از نوشیدن هرچیزی غیر از آب خودداری کنند، زیرا الاینرها می توانند مانع جریان پیدا کردن بزاق دهان روی سطوح دندان ها شوند تا به پاکسازی قندها کمک کند.

پولیش کردن دندان ها نوعی روش پاکسازی دندان ها است که دندانپزشک شما از آن برای سالم نگهداشتن دندان های شما استفاده می کند. از این روش با اهداف زیر استفاده می شود:

• صاف و صیقلی کردن سطح دندان ها
• زدودن لکه های سطوح دندان ها
• رها شدن از شر پلاک های دندانی
• درخشان و تمیزتر به نظر رسیدن دندان ها
• پیشگیری از بیماری لثه و تحریک و حساسیت

دندانپزشک در مراجعات منظم شما ابتدا دندان های شما را پاکسازی خواهد کرد و هر گونه پلاک یا رسوب تشکیل شده روی دندان ها می زداید. این فرایند جرمگیری نامیده می شود. پس از آنکه دندان های شما تمیز شدند، دندانپزشک از آنها اسکن می گیرد. سپس، دندانپزشک دندان های شما را برای هر گونه حفره و پوسیدگی و هر مشکل دیگری مورد بررسی قرار خواهد داد.

در نهایت، دندان های شما را پولیش خواهد کرد تا از شر هر گونه پلاک باقی مانده رها شوید.

پولیش کردن دندان

انواع پولیش های دندانی

این درمان به دو روش انجام می شود:

رابر کاپ. دندانپزشک شما از نوعی دریل با سرعت کم و یک رابر کاپ (فنجان پلاستیکی) یا فرچه استفاده می کند. این کاپ در مقداری خمیر پولیش دندان غوطه ور می شود و سپس روی دندان اعمال می شود. خمیر نوعی ماده ساینده است که لکه ها و پلاک ها را از بین می برد.

پولیش هوا با پودر. در این روش، دندانپزشک از دوغاب آب و جوش شیرین همراه با فشار هوا و آب برای صیقل دادن دندان های شما استفاده می کند. گاهی اوقات از آن با یک ابزار آلتراسونیک برای زدودن پلاک ها استفاده می شود.

پولیش هوا برای بین دندان ها و ترک هایی استفاده می شود که رابر کاپ قادر به دسترسی به آن نمی باشد و نیز برای زدودن پلاک های بالای خط لثه ها استفاده می شود.

گاهی اوقات دندانپزشک ممکن است از دیگر انواع پودرها استفاده کند، از جمله:

• کلسیم سدیم فسفوسیلیکات
• کلسیم کربنات
• گلیسین
• سمباده
• سیلیکا (سیلیس)
• پرلیت (سنگ مروارید)

پولیش هوا می تواند برای دندان های حساس کمک کننده باشد. علاوه بر این، می تواند به بریس های ارتودنسی نیز کمک کند زیرا هیچ تأثیری روی براکت ها نخواهد داشت.

پولیش کردن دندان

مزایای پولیش دندان ها

پولیش کردن دندان ها کمک می کند پلاک ها از دندان های شما دور بمانند. تحقیقات حاکی از این هستند که پولیش دندان ها مانع ابتلای شما به بیماری لثه نمی شوند، اما افرادی که پولیش دندان ها را انجام داده اند به نظر می رسد باکتری کمتری داشته باشند.

شما همیشه داخل دهان خود باکتری دارید، اما برخی از انواع آنها موجب بروز پوسیدگی و حفره های دندانی می شوند. آنها رشد که می کنند ماده ای چسبناک به نام بیو فیلم بوجود می آورند. این ماده چسبناک از آنها محافظت می کند و به ادامه روند رشد آنها کمک می کند. این بیو فیلم همان پلاک روی دندان های شما است.

بیماری لثه، که پریودنتیت نامیده می شود، زمانی می تواند اتفاق بیفتد که باکتری، غذا، یا پلاک به زیر لثه ها نفوذ پیدا کنند و به درستی درمان نشوند. این می تواند منجر به از دست رفتن لثه ها، دندان ها، و تحلیل رفتن استخوان ها شود.

سالم نگهداشتن دندان ها و تحت کنترل نگهداشتن حفره های دندانی به معنای زدودن منظم بیوفیلم است. شما می توانید این کار را با مسواک زدن منظم دندان ها دو مرتبه در طول روز، با پاکسازی منظم، و با پولیش دندان ها انجام دهید.

با این حال، پولیش دندان ها تا میزان زیادی زیبایی محسوب می شود. پودر زبر می تواند لکه ها را از روی دندان های شما از بین ببرد و باعث شود دندان های شما سالم تر و تمیزتر به نظر برسند.

با پولیش کردن دندان ها می توان لکه های ناشی از قهوه، مشروب، چای، سیگار کشیدن، و جویدن بتل کوئید یا آجیل آریکا را از بین برد.

برخی لکه ها روی سطح داخلی دندان های شما قرار دارند و با پولیش کردن دندان ها از شر آنها رها نخواهید شد. این زمانی می تواند اتفاق بیفتد که دندان های شما در حال رشد هستند و می توانند با عوامل زیر بروز پیدا کنند:

• آنتی بیوتیک ها
• برخی عفونت های خاص
• بیماری های ارثی
• رسوب کلسیم

اگر دندان های شما این نوع لکه ها را داشته باشند، دندانپزشک پولیش دندان های شما را انجام نخواهد داد.

آیا می توان پولیش دندان ها را در منزل انجام داد؟

کیت های خانگی متعددی برای پولیش کردن دندان ها برای خرید در دسترس هستند. در آنها معمولاً از جوش شیرین یا دیگر انواع مواد ساینده برای ساییدن دندان ها استفاده می شود. گرچه استفاده از جوش شیرین برای پاکسازی دندان ها در منزل عموماً بی خطر است، اما پولیش کردن دندان ها در منزل ایده خوبی نیست.

برخی محصولات ممکن است حاوی موادی باشند که برای دندان های شما بسیار سخت هستند. اگر شما دندان های خود را خیلی زیاد پولیش کنید، ممکن است:

• موجب ساییدگی مینای دندان ها شوید.
• به سطح دندان های خود آسیب وارد کنید.
• باکتری های بیشتری داخل دهان شما نگه می دارد.

این محصولات همچنین می توانند موجل سوزش لثه های شما نیز شوند.

شما می توانید پولیش های پر قدرت حرفه ای را پیدا کنید که دارای سرهای کوچک پلاستیکی یا مویی هستند. از این ابزارها در منزل روی دندان های خود استفاده نکنید. شما به راحتی می توانید به مینای دندان های خود آسیب برسانید و باعث حساسیت دندان ها شوید و یا به لثه های خود آسیب وارد کنید.

برای سالم نگهداشتن دندان های خود، باید:

• هر روز صبح و قبل از رفتن به رختخواب با خمیر دندان فلورایده دندان های خود را مسواک بزنید.
• دو مرتبه در طول روز دندان های خود را نخ دندان بکشید.
• رژیم غذایی سالم با مقادیر زیادی میوه ها و سبزیجات داشته باشید.
• نوشیدنی های قندی کمتری بنوشید.
• هرسال برای پاکسازی و چکاپ به دندانپزشک مراجعه کنید.
• مشکلات دندانی خود را هر چه سریعتر درمان کنید.

اگر دندان های شما موجب آزار شما هستند، یا اگر در مورد امتحان کردن کیت هاس خانگی پولیش دندان فکر می کنید، قبل از آن با دندانپزشک خود صحبت کنید.

همه می دانند که دهان انسان مملو از میکروب است- تقریباً 20 میلیارد در هر زمان مشخص! این میکروب ها مسئول بروز بسیاری از مشکلات دهانی مانند حفره های دندانی، بیماری لثه، و بوی بد دهان هستند. و برای پرهیز از این بیماری ها دندانپزشکان مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم و روزانه را توصیه می کنند.

گرچه بسیاری از افراد بهداشت دهانی را به خوبی رعایت می کنند، اما اغلب زبان نادیده گرفته می شود، و شاید شگفت زده شوید اگر بدانید که زبان محل تجمع میلیون ها باکتری و سلول های مرده است که موجب بروز بوی بد می شوند! بنابراین، اگر مسواک می زنید و نخ دندان می کشید، و هر روز دهان خود را با دهانشویه شستشو می دهید و هنوز هم از بوی بد دهان رنج می برید، ممکن است عدم پاکسازی زبان علت بروز بوی بد دهان شما باشد.

در این مقاله برای شما توضیح خواهیم داد چرا تمیز کردن زبان مهم است و چگونه می توانید به مؤثرترین شکل ممکن این کار را انجام دهید.

چرا باید زبان را تمیز کرد؟

منشاء بوی بد دهان (هالیتوزیس) در 85 درصد از موارد داخل خود دهان است و زبان شایع ترین منبع بوی بد دهان است که اگر پاکسازی نشود، باکتری ها روی زبان انباشته می شوند و سولفید هیدروژن و مرکاپتان تولید می کنند. اینها ترکیباتی هستند که موجب بروز بوی بد دهان می شوند.

علاوه بر این، باکتری های موجود روی زبان شما می توانند موجب تغییر رنگ زبان به رنگ سفید شوند و می توانند پس از پاکسازی دندان ها و لثه ها مجدداً روی آنها قرار بگیرند. این اتفاق احتمال تشکیل پلاک و متعاقباً بروز پوسیدگی دندان ها و بیماری لثه را افزایش می دهد. به خاطر داشته باشید که زبان عضوی حیاتی از بدن است. به احساس کردن مزه غذاهایی که می خورید، حرف زدن، قورت دادن، و بسیاری کارهای دیگر کمک می کند. اگر شما به طور منظم زبان خود را پاکسازی نکنید، می تواند باعث خجالت شما شود.

تمیز کردن زبان

مسواک زبان یا ابزار تمیز کننده زبان؛ کدامیک بهتر است؟

برای تمیز کردن زبان دو روش کاملاً پذیرفته شده وجود دارد- استفاده از مسواک زبان و ابزار مخصوص تمیز کردن زبان. آیا هر دو به یک اندازه مؤثر هستند؟ اجازه دهید بفهمیم.

اگر زبان خود را لمس کنید متوجه خواهید شد که سطح آن صاف نیست. این زبان دارای چندین برجستگی کوچک به نام پاپیلا است که باعث ایجاد فرو رفتگی ها و برآمدگی های متعددی می شود. این برجستگی ها و فرو رفتگی ها فضایی برای پنهان شدن سلول های مرده پوست، ذرات غذا، و باکتری ها بوجود می آورند.

ابزار مخصوص تمیز کردن زبان برجستگی های سفتی دارد که لایه هایی رویی رسوب روی زبان را می تراشد. با این حال، ابزار مخصوص تمیز کردن زبان نمی تواند به باکتری های پنهان شده در فرو رفتگی هایی عمیق روی زبان برسد. بنابراین اگر شما هر روز هم زبان خود را با ابزار مخصوص تمیز کردن زبان پاکسازی کنید، تنها سلول های بالایی باکتری ها برداشته می شوند.

در حالی که، از سوی دیگر، مسواک های مخصوص تمیز کردن زبان که دارای فرچه های نرم هستند می توانند بین پاپیلای زبان بلغزند و با به آرامی آوردن رسوبات انباشته شده در عمق فرو رفتگی ها رو به سطح می توانند آنها را تمیز کنند. به همین دلیل مسواک زبان برای تمیز کردن سطح زبان کارآمدتر است.

نحوه پاکسازی زبان با مسواک زبان

از آنجا که باکتری ها به محضی که مسواک زدن دندان ها به اتمام می رسد شروع به انباشته شدن روی آنها می کنند، مهم است هر بار که مسواک می زنید زبان خود را نیز مسواک بزنید. گام های زیر را دنبال کنید تا بدانید چگونه باید با مسواک زبان، زبان خود را به صورت مؤثر تمیز کنید:

گام اول. وقتی مسواک زدن دندان ها به اتمام رسید، دهان خود را با آب بشویید.

گام دوم. مسواک مخصوص تمیز کردن زبان را بردارید و فرچه های آن را داخل 5 میلی لیتر از محلول دهانشویه فرو ببرید. مطمئن شوید فرچه های به طور کامل مرطوب شده اند. یکی از مواد تشکیل دهنده برخی دهانشویه ها کلر هگزیدین گلوکونات است که به از بین بردن باکتری ها معروف است.

گام سوم. سر خود را رو به جلو خم کنید و زبان خود را کامل بیرون بیاورید و شروع به کشیدن مسواک روی زبان کنید. توصیه می شود مسواک کشیدن روی زبان به آرامی انجام شود.

گام چهارم. از عقب شروع کنید و با حرکات مدور آرام رو به جلو بیایید تا ذرات و رسوب روی زبان با چند حرکت روان برداشته شوند.

گام پنجم. از حرکات خشن رو به عقب و جلو خودداری کنید زیرا این کار به زبان شما آسیب می رساند.

گام ششم. وقتی همه بخش های زبان را مسواک کشیدید، کار خود را با آبکشی دهان با آب فراوارن به اتمام برسانید.

اگر حالت درد داشتید یا تهوع پیدا کردید چه باید بکنید؟

پرداختن به درد

اگر هنگام مسواک زدن یا پس از انجام آن درد احساس کردید، احتمالاً خیلی محکم مسواک زده اید. از آنجا که زبان فوق العاده ظریف است، اشتباه مسواک زدن آن ممکن است موجب بروز التهاب شود. چند روزی صبر کنید تا زبان شما بهبود پیدا کند پس از آن مسواک زدن آرام را مجدداً آغاز کنید.

اگر درد ناشی از زخم است، باید از تمیز کردن زبان اجتناب کنید تا زمانی که بهبود پیدا کند زیرا مسواک زدن آن موجب تشدید مشکل می شود. در صورتی که با یک زخم تکرار شونده روبرو شدید، یا بهبود یک زخم خیلی طول کشید، لازم است به دندانپزشک مراجعه کنید تا درمانی به شما ارائه دهد.

پرداختن به حالت تهوع

حالت تهوع پیدا کردن یک واکنش اجتناب ناپذیر به ورود چیزی به داخل حلق است. با این حال، در برخی افراد نقطه رفلاکس گگ آنها حساس تر است و باعث می شود حتی مسواک زدن روی زبان نیز موجب بروز حالت تهوع شود و به مرور زمان این حالت از بین برود. برای کاهش این احساس باید زبان خود را کامل بیرون بیاورید و سعی کنید به نقطه رفلاکس گگ نزدیک نشوید و حتی در صورت بوجود آمدن این احساس نفس بکشید و کار خود را ادامه دهید.

نگرانی در مورد واکنش های آلرژیک در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند پیوسته ابراز شده است. بیمارانی که با ابزارهای ثابت تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در معرض مواد مختلفی قرار می گیرند. آگاهی از واکنش هایی که می توانند با این مواد دندانپزشکی اتفاق بیفتند برای ارتودنتیست ها مهم است. هدف این مقاله توضیح دادن راجع به آلرژی در درمان ارتودنسی و نمونه های واکنش های آلرژیک در مدیریت بیماران در طول درمان ارتودنسی است. تشخیص و درمان باید یک تیم چند شاخه ای را شامل شود. در تمام موارد، سلامت بیمار باید تصمیم گیری در مورد درمان را هدایت کند، و سلامت عمومی باید هدف باشد، نه تنها سلامت دهانی.

واکنش آلرژیک چیست؟

واکنش آلرژیک واکنشی است که در آن برخی از اجزاء سیستم ایمنی بدن بیش از حد به یک ماده خارجی واکنش نشان می دهد. در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند واکنش های آلرژیک شرح داده شده اند.

واکنش های حساسیتی نوع1

یک واکنش آلرژیک فوری آنتی بادی است که در عرض چند دقیقه یا چند ساعت تماس مستقیم پوست یا مخاط با ماده حساسیت زا رخ می دهند. دامنه این واکنش ها از کهیر تماسی تا آنافیلاکسی کامل با ناراحتی تنفسی و یا افت فشار خون است.

واکنش افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4)  

واکنش های افزایش حساسیت از نوع تأخیری (واکنش حساستی نوع 4) واکنش های آلرژیک سیستم ایمنی بدن هستند که در درجه اول از طریق سلول های T ظاهر می شوند (ایمنی سلولی). این روند دو مرحله مجزای به هم وابسته دارد. یک مرحله بروز حساسیت که از لحظه ورود ماده حساسیت زا به داخل بدن اتفاق می افتد، که شناسایی شده و واکنش اتفاق می افتد. مرحله استخراج پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا تا ظاهر شدن واکنش بالینی کامل رخ می دهد. این واکنش خود را به شکل اگزمای منتشره یا تکه ای در محل تماس نشان می دهد و ممکن است ابتدا با خارش، قرمزی، و تشکیل وزیکول همراه باشد.

نگرانی در مورد سازگار بودن مواد دندانپزشکی با بدن افزایش یافته است؛ این ممکن است به دلیل افزایش واقعی بروز واکنش های آلرژیک به مواد باشد، یا به دلیل افزایش آگاهی از اثرات سوء این مواد.

آلرژی در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند می تواند به چند دلیل اتفاق بیفتد که عبارتند از آلرژی به نیکل، آلرژی به رزین آکریلیک که در طول درمان استفاده می شود، محصولات لاتکس، و غیره.

روش ایمن و مؤثر به شناسایی بیماران مبتلا به آلرژی در کنار داشتن دانش موادی بستگی دارد که احتمالاً می توانند موجب بروز آن شوند. ارتودنتیست باید اطلاعات زمینه ای در مورد واکنش های آلرژیک را داشته باشد و بتواند به اندازه کافی برای مدیریت آنها کارآمد باشد.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

حساسیت به نیکل و آلیاژ آن

آلیاژهای نیکل به طور گسترده در درمان ارتودنسی در ساخت براکت ها، سیم های کمانی ارتودنسی، بندها، و دیگر ابزارهای ارتودنسی استفاده می شوند. آلرژی به نیکل بیشتر از آلرژی به همه مواد دیگری که ترکیب می شوند اتفاق می افتد. تخمین زده شده است که 11% از همه زنان و 20% از زنان بین 16 تا 35سال به نیکل حساسیت دارند.

درماتیت تماسی ناشی از نیکل نوعی واکنش ایمنی افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4) می باشد که حداقل 24 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض نیکل بروز پیدا می کند. نشان داده شده است که میزان نیکل موجود در بزاق و سرم، پس از قرار گرفتن ابزارهای ارتودنسی داخل دهان افزایش پیدا می کند. در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است، نیکلی که از بندهای ارتودنسی، براکت ها، سیم های کمانی Ni-Ti یا استیل ضد زنگ آزاد می شود، تنها در یک هفته نخست پس از کارگذاری مشاهده می شود و پس از آن کاهش می یابد. توصیه می شود که آستانه غلظت تقریباً 30ppm نیکل ممکن است برای ایجاد واکنش های سیتوتوکسیک کافی باشد.

شواهد علمی حاکی از این هستند که درمان ارتودنسی با افزایش حساسیت به نیکل همراه نیست، مگر آنکه بیمار از قبل سابقه قرار گرفتن در معرض نیکل را داشته باشد. بیمارانی که پیوسته پیرسینگ (سوراخ کردن) انجام می دهند، به طور بالقوه در معرض خطر قابل توجه آلرژی به نیکل قرار دارند. با این حال، قرار گرفتن از راه دهان در معرض نیکل از طریق بریس های دندانی قبل از پیرسینگ گوش، خطر حساسیت به نیکل را کاهش می دهد.

واکنش های آلرژیک قبلی پس از استفاده از گوشواره ها یا دستبندهای فلزی، ظهور علائم آلرژیک مدت کوتاهی پس از کارگذاری اولیه اجزاء ارتودنتیک حاوی نیکل و بثورات جلدی خارج دهانی در کنار هدگیر، باید زنگ خطر را برای آلرژی به نیکل برای ارتودنتیست به صدا دربیاورد.

علائم و نشانه های آلرژی به نیکل عبارتند از ژنژیویت، هیرپپلازی (رشد بیش از حد) لثه، پوسته پوسته شدن لب ها، احساس سوزش داخل دهان، مزه فلز داخل دهان، التهاب زاویه ای لب ها، و پریودنتیت. در موارد مزمن، مخاط مبتلا به طور معمول با عامل حساسیت زا در تماس است و اریتماتوز یا هایپرکراتوتیک تا زخم شده است. تظاهرات خارج دهانی حساسیت به نیکل ممکن است منشأ داخل دهانی داشته باشند. اگر هنوز آلرژی به نیکل مورد سؤال است، تشخیص می تواند توسط یک متخصص پوست و با انجام آزمایش حساسیت پوستی به نام تست پَچ با استفاده از سولفات نیکل 5% در ژل نفتی، تأیید شود.

در صورتیکه علائم و نشانه های داخل دهانی وجود داشته باشند، تشخص حساسیت بیش از حد به نیکل انجام خواهد شد، که برای آن باید یک دندان مصنوعی ثابت یا متحرک با یک آلیاژ فاقد نیکل دیگر تعویض شود. سیم های کمانی نیکل تیتانیوم باید برداشته شوند و با سیم های کمانی استیل ضد زنگی تعویض شوند که حاوی مقادیر اندکی نیکل جایگزین شود، یا ترجیحاً با سیم کمانی از جنس آلیاژ مولیبدن تیتانیوم (TMA)، که تحت عنوان (TMA) شناخته می شود و حاوی نیکل نیست. اکثر بیمارانی که به سیم های کمانی Ni-Ti واکنش نشان می دهند، سیم های کمانی استیل ضد زنگ را به خوبی تحمل میکنند بدون آنکه واکنشی نشان دهند. گزینه های دیگر عبارتند از سیم های کامپوزیتی تقویت شده با الیاف، سیم های دارای روکش طلا، سیم های نیکل- تیتانیوم دارای یون، یا سیم های نیکل- تیتانیوم دارای پوشش پلاستیکی یا رزین.

براکت های استیل ضد زنگ نیز عموماً امن و بی خطر تلقی می شوند. با این حال، براکت های فاقد نیکل جایگزین برای فلز ضد زنگ عبارتند از براکت های سرامیکی که با استفاده از آلومینای پلی کریستالی، یاقوت کبود تک کریستالی و زیرکونیا، براکت های پلی کربنات، براکت های تیتانیومی، و براکت های دارای روکش طلا و براکت های پلاستیکی ساخته می شوند، و در موارد انتخاب شده ابزارهای ثابت ممکن است با الاینرهای پلاستیکی جایگزین شوند. اجزاء فلزی خارج دهانی، شامل میخ های فلزی هدگیر، بزرگترین نگرانی هستند زیرا حساسیت بیشتری برای پوست ایجاد می کنند. میخ های هدگیر که روکش پلاستیکی دارند ممکن است بهترین جایگزین برای چنین بیمارانی باشند.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

لاتکس

لاستیک طبیعی (لاتکس) نوعی آب شیری است که از درخت لاستیک Hevea Brasiliensis بدست می آید. طی دو دهه گذشته به دلیل افزایش استفاده از دستکش های بر پایه لاتکس به عنوان اقدامات پیشگیرانه جهانی، واکنش های آلرژیک به لاتکس لاستیکی طبیعی (NRL) نیز افزایش یافته اند. در آزمایشی مشخص شد واکنش به NRL طی درمان ارتودنسی 10 برابر شده است. لاتکش لاستیکی طبیعی در دستکش ها، الاستیک های داخل و خارج دهانی، سپراتورها، ماژول های الاستومریک، پاورچین های الاستومریک، رابر کاپ های الاستومریک، و ابزارهایی که برای برداشتن بندهای ارتودنسی استفاده می شوند استفاده می شود. ترکیبات آلرژیک موجود در لاتکس طبیعی عبارتند از مواد شیمیایی همراه با حرارت دیدن، مانند پروتئین های اضافی و مواد شیمیایی از پودر یا تالک.

با لاتکس نوع 1 و نوع 4، واکنش های حساسیتی شدید می توانند اتفاق بیفتند. شیوع فعالیت بیش از حد نوع 1 به لاتکس کمتر از 1% در کل افراد ست، و بین متخصصان دندانپزشکی 6-12% است. واکنش فوری آنتی بادی IgE (نوع 1) به NRL معمولاً ظرف 5 تا 60 دقیقه پس از تماس با آلرژن اتفاق می افتد. واکنش های سیستمیک شدید، شامل پوست، سیستم های تنفسی و قلبی و عروقی، پس از قرار گرفتن مداوم در معرض آلرژن ها از راه تنفس گزارش شده اند. علاوه بر این، مشخص شده است که منجر به درماتیت تماسی نیز می شود. درماتیت تماسی نوعی واکنش T با حساسیت تأخیری (نوع 4) سلول T است. آلرژن هایی که معمولاً عامل ایجاد واکنش های آلرژیک هستند، شتاب دهنده های شیمیایی مانند تیوارم ها، کاربامات ها، و بنزوتیازول ها هستند که در فرایند تولید دستکش استفاده می شوند. درماتیت تماسی آلرژیک می تواند منجر به ضایعات اگزمایی شود، که به طور معمول خارش دارند. اگر مخاط درگیر باشند، ممکن است متورم شوند، اریتماتو شوند، و یا وزیکول های کوچک ایجاد کنند. علاوه بر این، بیمار ممکن است از احساس سوزش یا خارشی در منطقه درگیر شکایت داشته باشد.

تشخیص قطعی باید بر اساس سوابق پزشکی، و واکنش مثبت پوستی به مواد شیمیایی خاص موجود در لاتکس لاستیکی طبیعی داده شود. آلرژی به لاتکس باید با آزمایشات پوستی اپیکوتانوس با استفاده از لاتکس طبیعی تأیید شود، تا وجود آنتی بادی لاتکس در جریان خود مشخص شوند. محتاطانه به نظر می رسد که هنگام درمان بیمارانی که در آنها شواهد بالینی و ایمنی آلرژی NRL وجود دارد، از تماس بیمار با آلرژن ها (عوامل حساسیت زا) باید خودداری شود. بیماران باید در محیطی فاقد هر گونه لاتکس درمان شوند، و در هر جلسه باید برای علائم و نشانه های واکنش های منفی مورد بررسی قرار بگیرد.

جایگزین های فاقد لاتکس متعددی برای موادی که عموماً در ارتودنسی استفاده می شوند وجود دارد. در بیمارانی که به لاتکس حساسیت دارند، لیگاچورهای فلزی یا براکت های سلف لیگیت ممکن است ارجحیت داشته باشند. سپراتورهای الاستومریک می توانند با فنرهای سپراتور سلف لاکینگ (خود قفل شونده) جایگزین شوند. دستکش های غیر لاتکس مصنوعی، ساخته شده از نیتریل، پلی کلروپرن، الاستیرن و وینیل، با راحتی برای استفاده های بالینی در دسترس هستند. الاستیک های فاقد NRL در دسترس هستند اما نسبت به الاستیک های NRL انعطاف پذیری بیشتری از خود نشان می دهند، یعنی 40% پوسیدگی در برابر نیرو در برابر 25% طی 24 ساعت.

گرچه در مطالعات آزمایشگاهی، عملکرد الاستیک های فاقد NRL به خوبی الاستیک های NRL نیست، اما بعید به نظر می رسد که تفاوت های مکانیکی نسبتاً کوچکی که در نتیجه پوسیدگی در اثر نیرو بوجود می آید تأثیر بالینی چشمگیری داشته باشد.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

رزین آکریلیک

رزین های آکریلیک به طور گسترده در دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند، مخصوصاً دندان های مصنوعی و ارتودنسی. اما گاهگاهی گزارش شده است که وقتی به عنوان پایه دنچر یا دندان مصنوعی یا به عنوان مواد دندان های مصنوعی استفاده می شود، موجب بروز واکنش های حساسیتی آلرژیک شدید شود. رزین های آکریلیک بر پایه متیل متاکریلات می توانند موجب بروز واکنش های حساسیتی از نوع 4 شوند، که پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا اتفاق می افتد.

. استوماتیتvenenata  به عنوان نوعی آلرژی تماسی توصیف می شود که در نتیجه استفاده از پروتزهای مصنوعی بروز می یابد که با رزین آکریلیک های سلف کیور ساخته شده اند. بسیاری از مؤلفان موافق هستند که مونومرهای باقیمانده که به داخل محیط دهان نفوذ می کنند دلیل اصلی واکنش های آلرژیک هستند.

به طور کلی، واکنش های آلرژیک به آکریلیک تظاهرات موضعی می باشند، اما نمودهای بالینی متفاوتی دارند، از جمله اِدِم لبی، اریتم مشخص کننده سطح تماس، احساس سوزش و کهیر مزمن. گرچه این ماده به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، اما تحقیقاتی که در گذشته در این زمینه انجام شده اند حاوی اطلاعات اندکی در مورد واکنش های آلرژیک به این ماده هستند.

ادامه استفاده از ابزار آکریلیکی حتی پس از مشاهده تظاهرات داخل دهانی اولیه ممکن است حتی منجر به هیپرتروفی لثه در مناطق مجاور شود. گرچه واکنش های از این نوع آلرژن ها نادر هستند، اما آگاهی از تظاهرات موضعی و سیستمیک در اقدامات ارتودنتیک وقتی سلامت عمومی بیمار نگران کننده است مهم می باشد. کارمندان دندانپزشکی به دلیل تماس مکرر با رزین متاکریلات در معرض افزایش خطر گسترش آلرژی می باشند. اثرات سوء آکریلیک هم به مونومرها در طول فرایند دست زدن به مواد ربط داده می شود، همینطور غبار آکریلیک که در طول فرایند تراش ابزارهای آکریلیک تولید می شود.

هر گونه تغییرات مشکوکی باید توسط متخصص پوست مورد بررسی قرار بگیرد، و هر زمان که امکان پذیر باشد، باید با استفاده از نمونه برداری از موضع مورد تأیید قرار بگیرد. در صورتی که بیمار حساسیت شدید داشته باشد، معمولاً برداشتن عامل حساسیت زا توصیه می شود. تست پَچ پوستی برای رزین آکریلیک، برای فائق آمدن به واکنش های آلرژیک در افرادی که از پروتزهای مصنوعی استفاده می کنند و به متاکریلات حساس هستند الزامی است. جایگزین های دیگر متاکریلات عبارتند از پوشش دادن پروتز مصنوعی با متیل متاکریلات پلیمریزه شده سبک، پوشش دادن آن با آکریلات یورتان پلیمریزه شده اشعه ماوراء بنفش، پوشش دادن آن با متاکریلات پلیمریزه شده ماوراء بنفش، و استفاده از پروتزهای مصنوعی پلی کربنات. به جای رزین متاکریلات، می توان از الاینرهای شفاف به عنوان ریتینر استفاده کرد تا از واکنش های آلرژیک پرهیز نمود. یک ریتینر لینگوال (زبانی یا پشت دندانی) چسبانده شده می تواند به جای ریتینرهای متحرک بر پایه آکریلیک استفاده شود.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

مواد دیگر

کرومیوم دومین فلزی است که موجب بروز بیشترین درماتیت های تماسی می شود. تحقیقات حاکی از این هستند که این واکنش های حساسیتی در مردان بیشتر از زنان اتفاق می افتند. مشخص شده است احتمال واکنش های منفی به کرومیوم موجود در مواد دندانپزشکی نادر است. به همین ترتیب، موارد حساسیت بیش از حد به پلاتینیوم حتی نادرتر از آلرژی به کرومیوم هستند. مواد رزین کامپوزیت می توانند عامل بروز واکنش های لیکنوئیدی در مخاط دهان باشند. مکانیزم علت شناسی ممکن است به آلرژی تماسی به فرمالدهیدی ارتباط داشته باشد که در ترمیم های رزین کامپوزیتی تشکیل می شوند. گرچه به نظر می رسد احتمال یک واکنش منفی به این مواد دندانپزشکی بعید باشد، اما دندانپزشکان همیشه نسبت به آنها آگاه باشند.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موادی که برای باندینگ و دی باندینگ استفاده می شوند

بهترین انتخاب و اعمال مواد نیاز به درک صحیحی از تفاوت های شیمیایی و نیز محدودیت های فیزیکی دارد که امروزه در ارتودنسی برای عمل باندینگ (چسباندن) استفاده می شوند. موادی که در حال حاضر برای باندینگ استفاده می شوند از چند دسته مواد تشکیل می شوند، از جمله سمان (زینک فسفات، پلی کربوکسیلات، و سمان های گلاس آینومر)، رزین ها، گلاس آینومرهای با رزین تغییر یافته و رزین کامپوزیت های با پلی اسید تغییر یافته. متأسفانه، تحقیقات زیادی در این خصوص انجام نشده است اما برخی حاکی از این هستند که برخی از آنها ممکن است مضر باشند.

سمان های زینک فسفات حاصل واکنش زینک اکسید و محلول اسید فسفریک می باشند. برخی برندها حاوی مقداری فلوراید هستند. به جز اسیدیدته محلول اسید فسفریک، احتمال مضر بودن این مواد بسیار پایین است و اگر بر اساس دستور العمل سازنده استفاده شوند هیچ واکنش منفی از خود نشان نخواهند داد.

سمان پلی کربوکسیلات حاصل واکنش زینک اکسید و اسید پلی کربوکسیلات است. ممکن است نمک های فلوراید برای اهداف ضد سرطان افزوده شوند. هیچ گزارشی مبنی بر عوارض جانبی این ماده هنگام استفاده بر اساس دستور العمل های تولید کننده وجود ندارد.

سمان گلاس آینومر که از ذرات گلاس فلورآلومین سیلیکات کلسیم تشکیل شده است، که می تواند با اسید پلی آکریلات ترکیب شود، تحت یک واکنش اسید محور قرار بگیرد تا نمک های پلی کربوکسیلاتی که ترکیب سمان را تشکیل می دهد شکل بگیرند. هیچ عارضه جانبی گزارش نشده است.

نتیجه گیری

اقدامات بی خطر، ایمن و مؤثر در درمان های ارتودنسی به شناسایی بیمارانی بستگی دارد که آلرژی دارند، همینطور دانش مربوط به موادی که می توانند به صورت بالقوه موجب بروز آنها شوند. برای یک دندانپزشک مهم است که نه تنها از ویژگی های فیزیکی و مکانیکی موادی که استفاده می شوند آگاه باشد، بلکه از سازگاری بیولوژیکی این مواد. دانش مروط به گزینه های جایگزین موادی که موجب بروز آلرژی می شوند نیز در مدیریت بیماران در اقدامات بالینی روتین از اهمیت ویژه ای برخوردار است. جمع آوری جزئیات سوابق پزشکی، همراه با توجه خاص و ویژه به واکنش های آلرژیک سابق، اصلی ترین عامل پیش بینی کننده برای پرهیز از بروز واکنش های آلرژیک در طول درمان ارتودنتیک است. ارتودنتیست باید به فکر این واکنش ها در طول دوره درمان ارتودنسی باشد، و باید بداند چگونه آنها را تشخیص دهد و اقدامات بعدی در طول طرح درمان چگونه صورت خواهند گرفت.

اگر دوست دارید دهانشویه را به لوازم بهداشتی دهان و دندان های خود بیفزایید، یا دندانپزشک برای شما یا یکی از اعضای خانواده تان استفاده از دهانشویه را توصیه کرده است، اگر از آن درست استفاده کنید بیشترین بهره را از آن خواهید برد.

دهانشویه چیست؟

دهانشویه جایگزین کارهای روتین بهداشتی دهان، یعنی همان دو مرتبه مسواک زدن و یک مرتبه نخ دندان کشیدن در طول روز، نمی شود. اصلی ترین وظیفه اکثر دهانشویه ها تازه کردن حس دهان و بخشیدن بوی خوب به آن است، گرچه اگر شما از بوی بد مزمن شدید دهان (هالیتوزیس) رنج می برید، باید با دندانپزشک خود در مورد راه های دیگری برای پرداختن به علت مشکل و مدیریت شرایط بوی بد دهان خود صحبت کنید.

با این تفاصیر، برخی از انواع دهانشویه ها مانند دهانشویه های فلورایده وجود دارند که می توانند به محافظت از دندان ها در برابر اسیدهای تولید شده توسط باکتری های موجود در پلاک های دندانی کمک کنند، اگر آنها را پس از مسواک زدن و نخ دندان کشیدن دقیق و با دقت دندان های خود استفاده کنید. و اگر از نوعی عفونت قارچی یا انبوهی از مشکلات لثه رنج می برید، دندانپزشک شما ممکن است نوع خاصی دهانشویه برای شما تحویز کند.

دهانشویه درمانی

نکاتی که باید به خاطر داشته باشید

این نکات را با خاطر بسپارید تا بیشترین بهره را از دهانشویه ها ببرید:

• در صورت لزوم آنها را رقیق کنید. حتماً برچسب روی هر برند دهانشویه ای که انتخاب کرده اید را بخوانید. برندهای مختلف غلظت های متفاوتی دارند، و برخی از آنها ممکن است به شما گفته باشند که باید دهانشویه را با آب رقیق کنید. به خاطر داشته باشید که، اگر روی برچسب ذکر نشده باشد که دهانشویه باید رقیق شود، اگر مواد تشکیل دهنده میکروب کش در سطح پایین تری باشند، ممکن است از مزایای دهانشویه به طور کامل بهره مند نشوید.
• دهانشویه جایگزین نیست. لازم است به یاد داشته باشید که هیچ دهانشویه ای جایگزینی برای مراقبت های روتین منظم دهانی- دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و نخ دندان کشیدن روزانه- نیست. بنابراین، حتی اگر دندانپزشک شما توصیه کرده از دهانشویه ها استفاده کنید یا یکی از انواع آنها را برای شما تجویز کرده است، هنوز هم نیاز است مراقبت های روتین دهانی را به طور کامل دنبال کنید تا سلامت دهان خود را حفظ کنید.
• مراقب زمان باشید. یکی از نکات کلیدی در استفاده از دهانشویه ها این است که آن را برای مدت زمان صحیحی داخل دهان خود بچرخانید. برچسب محصول را مطالعه کنید. اکثر دهانشویه ها توصیه می کنند محصول را به مدت 30 ثانیه تا یک دقیقه داخل دهان خود بچرخانید سپس آن را تف کنید.

نحوه استفاده از دهانشویه های فلورایده

بسیاری از دندانپزشکان بر این باورند که دو مرتبه مسواک زدن در طول روز با خمیر دندان فلورایده، فلوراید کافی برای محافظت از دندان ها در برابر حفره های دندانی فراهم می آورد. اما اگر شما مستعد حفره های دندانی هستید، علاوه بر مسواک زدن دندان ها و نخ دندان کشیدن آنها، می توانید از دهانشویه های فلورایده استفاده کنید.

برخی مطالعات حاکی از این هستند که دهانشویه های حاوی فلوراید می توانند مکمل مسواک زدن روزانه با خمیر دندان های فلورایده باشند، مخصوصاً در مناطقی که آب آشامیدنی فلورایده نشده است (مکمل فلوراید به آن افزوده نشده است). این نوع دهانشویه ها در استحکام بخشیدن به مینای دندان ها و محافظت از دندان ها در برابر آسیب های اسید مؤثر می باشند.

گام هایی که هنگام استفاده از دهانشویه های فلورایده باید دنبال کنید

• مقدار درست و مناسب استفاده کنید. مقدار دهانشویه ای که استفاده می کنید یا باید بر اساس برچسب روی محصول باشد یا طبق دستور دندانپزشک.
• دهانشویه را محکم داخل دهان خود بچرخانید. دهان خود را بسته نگه دارید و طبق دستور درج شده روی برچسب محلول را با شدت داخل دهان خود بچرخانید.
• تف کنید. به هیچ عنوان دهانشویه را قورت ندهید. فلوراید موجود در دهانشویه های فلورایده اگر در مقادیر زیاد بلعیده شود می تواند مسمومیت ایجاد کند. اگر اجازه می دهید کودکتان دهانشویه استفاده کند، باید مراقب او باشید تا مطمئن شوید آن را تف کند و آن را قورت ندهد.
• صبر کنید. برای گرفتن بیشترین نتیجه از دهانشویه های فلورایده از خوردن، آشامیدن، یا سیگار کشیدن حداقل به مدت 30 دقیقه پس از آن اجتناب نمایید، بنابراین از شستشوی دهان پس از آن نیز خودداری کنید.

دهانشویه درمانی

دهانشویه ها به عنوان بخشی از بهداشت دهانی

یک طرح کامل برای بهداشت روزانه دهان روی دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و نخ دندان کشیدن روزانه متمرکز است. اما علاوه بر این، ممکن است بخواهید به دهانشویه ها نیز فکر کنید.

دهانشویه ها ممکن است برای مبارزه با باکتری های داخل دهان حاوی مواد مختلفی باشند، از جمله کلرید استیل پیریدینیم (CPC)، ماده ای ضد میکروب که ایمن و مؤثر شناخته شده است، گرچه تعداد اندکی از افراد احساس ناخوشایند موقتی پس از استفاده از دهانشویه را گزارش داده اند.

دیگر مواد دهانشویه ها شامل ید پوویدون و روغن های اساسی است. اما هر دهانشویه ای می تواند به شما کمک کند بهداشت روزانه دهان خود را بهبود دهید.

روی هم رفته، استفاده از دهانشویه ها با ید پوویدون، روغن های اساسی، یا کلرهگزیدین به میزان قابل توجهی باعث کاهش پلاک های دندانی و عوامل باکتریایی التهاب لثه ها می شود. دهانشویه هایی که حاوی عصاره گیاهان هستند در کنترل پلاک نقش دارند اما بهبود چندان قابل توجه نبود.

مطالعات حاکی از این هستند که دهانشویه ها وقتی همراه با مسواک استفاده می شوند نسبت به زمانی که مسواک به تنهایی استفاده می شود، می توانند پلاک های بیشتر و علائم بیشتری از ژنژیویت را کاهش دهند.

دهانشویه ها چگونه عمل می کنند؟

پاسخ به این پرسش که دهانشویه ها چکار می کنند بسته به نوع دهانشویه متفاوت است. برخی از آنها بوی دهان را تازه می کنند، برخی با فلوراید خود دیگر مزایای ضد پوسیدگی دارند، در حالی که برخی دیگر حاوی مواد ضد میکروب هستند که به پیشگیری از تشکیل پلاک روی دندان ها کمک می کنند.

شما گزینه های متعددی در اختیار دارید، و دهانشویه درست و مناسب برای شما دهانشویه ای است که نیازهای بهداشت دهانی شما را برآورده کند تا دندان ها و لثه های شما سالم باشند، و مزه آن را دوست داشته باشید.

برای کمک به انتخاب دهانشویه درست، به خاطر داشته باشید چه دهانشویه ای این ویژگی ها را دارد و این نکات را به خاطر داشته باشید:

• الکل: آری یا خیر؟ الکل یکی از مواد تشکیل دهنده برخی دهانشویه ها است، که اگر مقدار زیادی از آن عمداً قورت داده شود می تواند مشکل آفرین باشد. اگر می خواهید یک نوع دهانشویه برای همه اعضای خانواده خریداری کنید، و اعضای خانواده شما شامل کودکان مدرسه ای یا نوجوانان هستند، ممکن است بخواهید از بین دهانشویه های فاقد الکل انتخاب کنید که در دسترس می باشند. علاوه بر این، برخی معتادان به الکل از استفاده دهانشویه های حاوی الکل در مراقبت های روزانه دهانی خود پرهیز می کنند زیرا احتمال سوء مصرف برای آنها وجود دارد.
• حساسیت. برخی افراد متوجه می شوند مواد موجود در دهانشویه ها تحریک کننده هستند، مخصوصاً افرادی که لثه های حساسی دارند. علاوه بر این، افرادی که معمولاً از حساسیت لثه ها شکایت ندارند، اگر در دوره بهبود پس از یک فرایند به سر می برند، ممکن است متوجه شوند که دهان آنها تنها برای مدتی کوتاه حساس تر خواهد بود. اگر دهان حساسی دارید، در مراقبت های روتین دهانی خود به فکر دهانشویه های فاقد الکل یا طبیعی باشید. دهانشویه های طبیعی اغلب برای تأثیر آرام بخشی حاوی موادی مانند آلوئه ورا و بابونه هستند.
• کنترل پلاک دندان ها. اگر دهانشویه ای می خواهید که نه تنها به کنترل بوی بد دهان به شما کمک کند بلکه به پیشگیری از تشکیل پلاک های دندانی کمک کند، به دنبال دهانشویه ای باشید که حاوی مواد ضد پلاک باشد. اگر مطمئن نیستید کدام دهانشویه برای برآورده کردن نیازهای سلامت دهان شما بهتر است، از دندانپزشک خود بخواهید در مورد استفاده از دهانشویه در مراقبت های روزانه دهانی توصیه های لازم را به شما بکند.

دهانشویه درمانی

آیا استفاده از دهانشویه با بریس های ارتودنسی بی خطر است؟

پاسخ کوتاه به این پرسش این است که دهانشویه به عنوان بخشی از مراقبت های روتین دهانی حتی با وجود بریس های ارتودنسی روی دندان ها توصیه شده است.

از آنجا که بریس های ارتودنسی مکان های احتمالی زیادی برای تشکیل پلاک های دندانی و انباشته شدن باکتری ها بوجود می آورند، بنابراین پاکسازی دقیق دندان ها به صورت روزانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و هر شب نخ دندان کشیدن مهم ترین بخش های بهداشت دهانی شما در طول درمان ارتودنسی با بریس ها هستند. اما دهانشویه ها مکملی فوق العاده برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن در طول این دوره هستند. شکل مایع بودن آن این مزیت را دارد که به تمام بخش های داخل دهان دسترسی پیدا می کند: همانطور که آن را با فشار از بین دندان های خود عبور می دهید، در پاکسازی مواد معدنی همه سطوح را پوشش می دهد!

دهانشویه ها حاوی مواد ضد باکتری هستند که موجب از بین رفتن بیشتر پلاک ها و دیگر مواد باکتریایی تشکیل شده روی دندان ها می شوند. این به شما کمک می کند دهان خود را تمیزتر نگه دارید و احتمال لک شدن و تغییر رنگ دندان ها در طول این دوره کمتر شود. بعلاوه، دهانشویه ها با شستن باکتری هایی که از خود بو تولید می کنند، می توانند با بوی بد دهان مبارزه کنند. بیمارانی که ژنژیویت یا دیگر مشکلات دندانی را دارند باید برای درمان با یک دندانپزشک مشورت کنند، زیرا دهانشویه ها به تنهایی ممکن است کافی نباشند.

دهانشویه به تنهایی جایگزین خوبی برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن نیست. در عوض، آن را هر شب و پس از مسواک زدن و نخ دندان کشیدن استفاده کنید تا بهداشت دهانی کاملی در منزل داشته باشد.

کدام دهانشویه برای استفاده در طول درمان ارتودنسی بهتر است؟

انواع مختلفی دهانشویه وجود دارد، که اکثر آنها سازگار با بریس های ارتودنسی هستند. باید به دنبال دهانشویه ای باشید که غنی شده با فلوراید است، که از نظر بالینی اثبات شده است که به مبارزه با پوسیدگی دندان ها کمک می کند.

علاوه بر این، برخی برندهای خاص دهانشویه ها وجود دارند که به صورت ویژه برای استفاده با بریس های ارتودنسی طراحی شده اند.

بهداشت دهانی صحیح باعث خواهد شد شما سال ها پس از درمان ارتودنسی لبخند به لب داشته باشید.

گرچه ارتودنتیست  از بریس ها برای صاف و یکدست کردن دندان های شما استفاده می کند، اما شما نقش مهمی در مراقبت از دندان های خود ایفا می کنید. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم، با زدودن ذرات غذا و دیگر مواد تشکیل شده روی دندان های شما، دهان شما را عاری از باکتری و پلاک نگه خواهند داشت. این کار باعث خواهد شد بوی دهان شما نیز خوب باشد، دندان های شما سفید بمانند، و از لک شدن و تغییر رنگ دندان ها نیز پیشگیری خواهد شد.