پس از آنکه کودک شما بریس های ارتودنسی را دریافت می کند، ممکن است از برخورد بریس ها به داخل دهان شکایت داشته باشد یا اینکه ممکن است به شما گفته شود داخل دهان کودک شما زخم بوجود آمده است.

زخم دهان چیست؟

زخم های داخل دهان خراشیدگی های روی سطح داخلی دهان هستند که موجب بروز درد شدید، مخصوصاً حین جویدن غذاهای خاصی می شوند.

در صورت مواجه شدن با زخم های دهان چه باید کرد؟

ممکن است زخم های داخل دهان شما تنها موقتی باشند. بعلاوه، این زخم ها احتمالاً بلافاصله پس از قرار گرفتن براکت های ارتودنسی روی دندان ها یا هر بار تنظیم بریس ها در طول یک چکاپ معمولی بوجود بیایند. با این حال، این علائم به مرور زمان از بین خواهند رفت. در نهایت، دهان شما مقاوم تر خواهد شد و دیگر دچار این زخم ها نخواهد شد. پس از آن، این زخم ها باید ظرف مدت حدود یک هفته از بین بروند.

در صورتی که زخم های دهانی در طول مدت استفاده از بریس ها پس از یک هفته از بین نرفتند، برای مراجعه به ارتودنتیست خود وقت بگیرید. ممکن است در نحوه قرار گیری بریس ها مشکلی وجود داشته باشد. بویژه اگر براکت یا سیم کمانی ارتودنسی شما شل شده باشد باید حتماً حضوری مراجعه کنید.

زخم های دهان در ارتودنسی

گذاشتن موم ارتودنسی روی بریس ها

احتمالاً ارتودنتیست شما مقداری موم ارتودنسی در اختیار شما قرار خواهد داد که می تواند روی بریس ها اعمال شود. این ماده به لغزنده شدن بریس ها و جلوگیری از برخورد بخش های تیز به بافت داخل دهان کمک می کند. در غیر اینصورت باید آن را از داروخانه خریداری کنید.

ضد عفونی کردن زخم

بخشی از چیزی که باعث می شود زخم ها درد داشته باشند، باکتری هایی است که ممکن است موجب عفونی شدن آنها شوند. برای کمک به ضد عفونی حفظ کردن زخم ها، داخل لیوان مقداری نمک را به مقداری آب ولرم اضافه کرده و مخلوط کنید و دهان را با آن شستشو دهید. این کار باید با ملاحظه انجام شود زیرا آب نمک برای دندان ها خشن است. حتماً این محلول را پس از استفاده تف کنید.

علاوه بر این، محصولات اقتصادی وجود دارند که برای درمان زخم های دهان طراحی شده اند. با این حال، این درمان ها همیشه موجب تسکین و بهبودی فوری نمی شوند.

درد را بی حس کنید.

برای تجربه کردن تسکین و بهبودی سریع تر، مقداری ژل موضعی بی حس کننده دهانی روی زخم بمالید. این کار می تواند با احتیاط و با استفاده از گوش پاک کن انجام شود. ژل زخم را بی حس خواهد کرد و به صورت موقتی درد را تسکین خواهد داد. داروهای ضد التهاب نیز می توانند به درمان درد ناشی از زخم ها کمک کنند.

اگر محلول های DIY را می پسندید، دو قاشق غذا خوری روغن زیتون، هشت قطره روغن عصاره اکالیپتوس، و 10 قطره روغن عصاره نعناع می توانند به یک بطری اسپری افزوده شوند و روی زخم اسپری شوند. این مواد دارای خاصیت ضد التهابی هستند و درد را نیز بی حس خواهند کرد.

دیگر راهکارهای طبیعی

یک راه حل ساده طبیعی این است که یک کیسه دمنوش بابونه را در آب آشامیدنی خیس کنید. پس از آن، کیسه می تواند مستقیماً روی زخم قرار داده شود. بابونه دارای خاصیت ضد عفونی کنندگی است و می تواند به عنوان یک ضد التهاب نیز عمل کند.

اگر مریم گلی دارید، دو قاشق چایخوری مریم گلی را به یک فنجان حاوی 4 اونس آب اضافه کنید و هم بزنید. آب را بجوشانید و سپس بگذارید 10 دقیقه بماند. سپس باید محلول را به مدت یک دقیقه داخل دهان خود بچرخانید سپس آن را به بیرون تف کنید. مریم گلی سال ها توسط بومیان آمریکا برای تسکین و نیز پاکسازی زخم های دهان استفاده می شده است.

ایجاد یک لایه محافظ برای داخل دهان

برخی دهانشویه ها هستند که موجب ایجاد یک لایه محافظ برای بافت داخل دهان می شوند که چهار ساعت باقی خواهد ماند. شما تنها نیاز دارید دهان را به مدت یک دقیقه با این محصولات شستشو دهید. این محافظ می تواند از تشدید درد ناشی از برخورد غذاها و نوشیدنی ها با زخم جلوگیری کند.

زخم های دهان در ارتودنسی

بریس ها را بپوشانید.

محصولاتی وجود دارند که برای پوشاندن بریس ها طراحی شده اند. روکش های راحتی به بریس ها می چسبند و از تماس مستقیم آنها با زخم ها جلوگیری می کنند، که خطر بدتر شدن زخم ها را کاهش خواهد داد. تمام طول روز می توان از آنها استفاده کرد، حتی زمانی که در حال خوردن یا آشامیدن هستید. این محصولات معمولاً می توانند با قیچی بریده شوند تا برای هر فرد به صورت سفارشی به اندازه نیاز او استفاده شوند. علاوه بر این، می توانید از دندانپزشک یا ارتودنتیست خود بخواهید برای شما محافظ دندان سفارشی بسازد.

زخم های دهان در ارتودنسی

از غذاهای اسیدی و ادویه دار بپرهیزید.

غذاهایی که فوق العاده اسیدی هستند بیشتر احتمال دارد که موجب تشدید زخم ها و کند شدن روند بهبود زخم ها شوند. آبمیوه های مرکبات و گوجه از جمله خوراکی های اسیدی هستند. غذاهای پر ادویه نیز می توانند زخم ها را تشدید کنند. نوشابه ها نیز احتمال دارد باعث تشدید زخم ها شوند. اگر زخم دارید، غذاهای نرمی که بلع آنها راحت است، مانند ماست، بهتر هستند. نوشیدن مایعات سرد و خوردن بستنی یخی نیز می تواند برای بی حس کردن درد کمک کننده باشد.

از کودک خود بپرسید چه غذایی درد زخم او را تشدید می کند و از دادن آن غذاها به او خودداری کنید تا زمانی که زخم ها از بین بروند. گرچه برخی از این خوراکی های اسیدی سالم هستند، اما خوراکی های غیر اسیدی نیز وجود دارند که سالم هستند. خوردن غذاهای حاوی pH بالاتر که سرشار از مواد مغذی هستند، به بهبود سریع تر زخم های شما کمک می کنند. نوشیدن آب بیشتر نیز می تواند به تسکین درد همراه با زخم ها کمک کند.

علل دیگر را نیز درمان کنید.

گرچه بریس های جدید می توانند یک کابوس باشند، اما مسائل دیگری نیز هستند که می توانند باعث بروز زخم های دهان شوند، از جمله:

• استرس
• آسیب به بافت
• صدمات دهانی

ممکن ایت داخل دهان خود را گاز گرفته باشید که باعث تشدید زخم های دهانی می شود. اگر استرس دارید، به دنبال راهی برای کاهش استرس خود باشید، مانند:

• ورزش
• یوگا
• نفس عمیق

علاوه بر اینها ممکن است کودک شما از یکی از شرایط زیر رنج ببرد، مانند:

• IBS
• زخم معده
• بیماری کرون Crohn

برای بسیاری از افراد، تابستان به معنای آفتاب، تفریح، و سفر رفتن است. با این حال، برای افرادی که بریس ارتودنسی دارند، سفر رفتن می تواند مقداری پیچیده تر باشد، مخصوصاً اگر به خوبی آماده نشده باشند. برای اطمینان پیدا کردن از اینکه درمان ارتودنسی شما با بریس ها در مسیر خود ادامه خواهد داشت، نکات تخصصی زیر را برای سفر رفتن با داشتن بریس های ارتودنسی در نظر بگیرید.

ارتودنسی در سفر

تمام وسایلی که نیاز دارید را با خود ببرید.

هنگام چمدان بستن برای سفر، تنها مسواک و خمسر دندان بر ندارید. در مورد همه چیزهایی فکر کنید که برای مراقبت صحیح از بریس ها، دندان ها، و دهان خود در طول مدتی که دور از منزل هستید ممکن است نیاز داشته باشید. در صورت نیاز، فلاس تریدر نیز به همراه داشته باشید. اگر اینویزیلاین استفاده می کنید، محفظه نگهداری از آن را برای قرار دادن الاینرهای خود هنگام صرف غذا و نوشیدنی و نیز تمیز کردن دندان های خود به همراه داشته باشید.

پیش بینی کنید که ممکن است به دلیل بروز هر گونه مشکلی سیم کمانی یا براکت های بریس های شما به داخل لب های شما فرو بروند، به همین دلیل برای پیشگیری از ایجاد زخم در طول سفر با خود موم ارتودنسی نیز به همراه داشته باشید. قبل از سفر، مقدار کافی موم خریداری کنید، تا مجبور نباشید در طول سفر یا ناراحتی ناشی از این مشکلات را تحمل کنید یا به دنبال خرید ابزارهای مراقبتی ارتودنسی باشید.

علاوه بر این، بهتر است هر چیز دیگری که ممکن است در طول حوادث اورژانسی ارتودنتیک نیاز داشته باشید را همراه داشته باشید، مخصوصاً اگر قصد کمپ زدن در کوه را داشته باشید. اینها شامل داروهای مسکن بدون نسخه، همراه با قیچی، موچین، یا ناخن گیر برای شل شدن یا بیرون زدن احتمالی سیم ارتودنسی می باشند.

علاوه بر اینها، لوازم زیر را فراموش نکنید:

مسواک مسافرتی، خمیر دندان و دهانشویه فلورایده، داروهای مسکن بدون نسخه، یک بطری کوچک آب برای شستشوی دهان، یک آینه کوچک برای بررسی هر گونه مشکل احتمالی دندانی، و مسواک بین دندانی.

معمولاً در طول سفر فعالیت های بدنی زیادی مانند اسکی، شنا، یا ورزش های دیگر انجام می شود. گرچه برخی از این فعالیت ها برای دندان های شما بی خطر هستند، اما تعدادی از آنها می توانند آسیب قابل توجهی به دندان های شما وارد کنند. بهتر است مراقب باشید و برای محافظت از بریس ها و دندان های خود، محافظ دندان ورزشی به همراه داشته باشید.

ارتودنسی در سفر

مراقبت های بهداشتی دهان و دندان های خود را ادامه دهید.

وقتی افراد برای مدتی از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند، آنها یک روتین مؤثر بوجود می آورند که به تمیز نگهداشتن دهان آنها کمک می کند. متأسفانه، سفر رفتن می تواند می تواند باعث به هم خوردن روند این روتین شود. وقتی این اتفاق رخ می دهد، ممکن است وقتی به منزل برمی گردید، بازگشت مجدد در مسیر این روتین با مشکلات بزرگی مواجه شوید. برای پرهیز از این مشکلات، برای حفظ روتین بهداشتی دهان و دندان های خود هشیارانه تلاش کنید. به این معنا که، طبق برنامه گذشته خود به طور منظم، مخصوصاً پس از صرف غذا، نخ دندان بکشید. علاوه بر این، برای کمک کردن به شستن ذرات غذای باقی مانده از داخل دهان خود، باید مقدار زیادی آب بنوشید. علاوه بر این، ایده خوبی است که داخل کیف یا کوله خود مسواک مسافرتی داشته باشید.

اگر بدون به همراه داشتن مسواک داخل کیف یا کوله خود از هتل محل اقامت یا منزل خود دور شده اید، از شستشوی دهان خود با دهانشویه یا آب تمیز شیر آب غافل نشوید، و در اولین فرصت که به مسواک دسترسی داشتید مسواک بزنید.

از خوردن غذاهای مشکل آفرین خودداری کنید.

مهم است که عادات خوب خود را حتی زمانی که از روال روتین زندگی خود دور هستید حفظ کنید. بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی، این به معنای پرهیز از خوردن غذاهای ترد، سفت، جویدنی، یا چسبناک است که می توانند به بریس های شما آسیب برسانند، از جمله خوراکی هایی شامل کارامل، آجیل ها، ذرت بو داده، و هر چیز دیگری که بتواند به ابزارهای دندانی شما آسیب وارد کند.

اگر فکر می کنید که این احتیاط ها می توانند تعطیلات شما را خراب کنند، نگران نباشید. هنوز هم تعداد زیادی غذای لذیذ وجود دارند که می توانید از آنها لذت ببرید.

بین استفاده از الاینرهای خود فاصله نیندازید!

اگر از الاینرهای اینویزیلاین استفاده می کنید، ممکن است وسوسه شوید برای گرفتن عکس یا هنگامی از بودن با دوستانتان لذت می برید آنها را از دهان خارج کنید. با این حال، برای آنکه اطمینان حاصل کنید که شما در مسیر درمان خود باقی خواهید ماند، لازم است 22 ساعت در طول شبانه روز از الاینرهای خود استفاده کنید، حتی زمانی که در سفر هستید.

ارتودنسی در سفر

برای چکاپ به ارتودنتیست مراجعه کنید.

اگر زمان جلسه مراجعه شما برای چکاپ یا تنظیم بریس های ارتودنسی به زمان سفر شما نزدیک است، حتماً قبل از آغاز سفر برای انجام این چکاپ یک مراجعه داشته باشید. علاوه بر این، اگر متوجه هر گونه مشکل در بریس های خود شدید که ممکن بود روی روند درمان یا راحتی شما در طول سفر تأثیر بگذارد، به نزدیک ترین ارتودنتیست به محل اقامت شما در مقصد سفر خود مراجعه کنید. گرچه ممکن است به تعویق انداختن مراجعه تا پس از بازگشت از سفر وسوسه کننده باشد، اما قبل از آنکه یک مشکل کوچک به یک مشکل بزرگ تبدیل شود و از لذت سفر برای شما بکاهد، بهتر است برای حل آن اقدام کنید. برای این منظور، از قبل در مورد ارتودنتیست هایی که در مقصد سفر می توانید به آنها مراجعه کنید تحقیق کنید.

اگر به تازگی بریس های ارتودنسی را دریافت کرده اید به شما تبریک می گوییم! شما در مسیری قرار گرفته اید که در انتهای آن صاحب لبخندی سالم تر و یکدست خواهید شد! اگر بهداشت دهانی خود را به خوبی رعایت کنید می توانید انتظار بهترین نتایج را داشته باشید. به این معنا که علاوه بر هر روز مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، باید به طور منظم و با فواصل زمانی کوتاه تر از قبل به دندانپزشک مراجعه کنید. در این مقاله ما برای شما توضیح خواهیم داد چرا مراجعه به دندانپزشک در طول درمان ارتودنسی مهم است.

دندانپزشکان نقشی حیاتی در حصول اطمینان از موفقیت آمیز بودن تکمیل درمان بیماران ارتودنسی ایفا می کنند. برای یک دندانپزشک همیشه مواجه شدن با بیماری که تحت درمان ارتودنسی قرار دارد، در حقیقت می تواند فرایندی جذاب و بامزه باشد. زیرا بسیاری از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند جوان و نوجوان هستند، شما در طی یک دوره هیجان انگیز از زندگی آنها در حال کار کردن با آنها هستید، دوره ای که در آن آنها دچار تغییراتی بیشتر از لبخند خود می شوند.

بریس ها مزایای بسیاری برای افرادی دارند که آنها را دریافت می کنند، اما درمان ارتودنسی نگرانی هایی نیز برای دندانپزشکان به همراه دارد. خبر خوب اینکه تیم دندانپزشکی می تواند نقش بزرگی در کمک به بیماران در سالم نگهداشتن دندان ها و لثه های آنها در طول این دوره ایفا کند در این مقاله ما به بیان خلاصه ای از برخی رایج ترین کارهایی می پردازیم که دندانپزشکان می توانند برای کمک به اتمام درمان ارتودنسی بیماران با بهترین نتایج ممکن انجام دهند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

قبل از درمان: زمینه را محیا کنید.

قبل از آغاز درمان، دندانپزشک می تواند تأکید روی اهمیت گام هایی که برای تلاش به منظور تمیز نگهداشتن دندان ها حتی قبل از قرار گیری بریس ها روی دندان ها برداشته می شوند را آغاز کند. وقتی می دانیم قرار است یک بیمار به زودی بریس های ارتودنسی را دریافت کند، ما این فرصت را داریم که با آنها (و در صورت امکان با والدن آنها) در مورد تغییرات بهداشتی که باید اتخاذ کنند گفتگو کنیم. این تغییرات عبراتند از افزایش تعداد دفعات مسواک زدن، پرهیز از نوشابه و نوشیدنی های ورزشی (یا حداقل شستشوی دهان با آب به دفعات زیاد، در صورت امکان)، و مراجعات هر سه ماه یک مرتبه برای مراقبت های پیشگیرانه. از آنجا که بسیاری از بیماران ارتودنسی جوانان و نوجوانی هستند که الزاماً عادات بهداشتی دهانی خوبی دارند که درمان خود را آغاز کنند، یک مشاوره اولیه با دندانپزشک برای آغاز افزایش آگاهی هر چه سریع تر مهم است.

دندانپزشکان برای کمک به تأکید روی اهمیت بهداشت خوب دهانی در طول درمان ارتودنسی، با بیماران در مورد امکان از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان ها گفتگو می کنند و تصاویری از این عارضه به آنها نشان می دهند. این کار به آنها ایده بهتری می دهد در مورد پیامدهای بهداشت بد دهانی و کمک می کند آنها برای پرهیز از مشکلات انگیزه بیشتری پیدا کنند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

در طول درمان: کار اصلی انجام می شود.

دوره ای که بیماران از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند زمانی است که بیشترین ضرورت را دارد که بیمار و دندانپزشک باید با یکدیگر کار کنند تا به سالم نگهداشتن دندان ها کمک کنند. بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در طول این دوره در فهرست دسته پر خطر قرار دارند، زیرا براکت ها و سیم های کمانی پلاک ها را پنهان می کنند و تمیز نگهداشتن دندان ها را دشوارتر می کنند.

دندانپزشکان تعدادی ابزارها و کارهایی را توصیه می کنند که به بیماران کمک می کنند مشکلات بهداشتی خود را مدیریت کنند که می توانند در طول درمان ارتودنسی بروز پیدا کنند.

• مراجعات پیشگیرانه بیشتر: همانطور که در بالا اشاره شد، ما از بیماران ارتودنسی می خواهیم برای پاکسازی دندان های خود هر سه ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنند، بر عکس بیماران دیگر که تنها شش ماه یک مرتبه نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارند. این کار امکان چند چیز را فراهم می آورد: ابتدا، اجازه می دهد تماس بیشتری با بیمار داشته باشیم تا نحوه کار بیمار در زمانه بهداشت تحت نظارت قرار بگیرد و هر گونه مشکلی هر چه سریع تر به وی متذکر شود. دوماً، به ما دندانپزشک توانایی را می دهد تارسوبات انباشته شده روی دندان ها را بزدایید و دندان ها را پولیش کند. دندانپزشکان اغلب برای افزایش قدرت پیشگیری از یک پولیش دارای ACP استفاده می کنند.

علاوه بر این، دندانپزشک می تواند وارنیش فلوراید را انجام دهد. برخیوارنیش ها حتی پس از اعمال نیز قابلیت جریان داشتن را دارند، که کمک می کند به فواصل بین دندانی و مناطقی برسند که دسترسی به آنها دشوار است، و در بیماران ارتودنسی تعداد آنها زیاد است. اعمال فلوراید هر سه ماه یک مرتبه روشی خوب برای کمک به پیشگیری از بروز مشکلات در بیماران پر خطر می باشد.

• مسواک ها و دیگر ابزارهای پاکسازی دندان ها: مسواک های برقی تقریباً برای همه بیماران ایده خوبی هستند، مخصوصاً برای بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند. ما تأکید می کنیم که آنها به زدودن پلاک های بیشتری کمک می کنند، بعلاوه بیماران به مدت توصیه شده دو دقیقه مسواک خواهند زد.
• به عنوان یک جایگزین برای مسواک ها برقی، ما واتر پیک را توصیه می کنیم، که می تواند به تمیز نگهداشتن فواصل بین دندان ها کمک کند. مسواک های پروکسی ابزارهای دیگری هستند که ما آنها برای تمیز کردن اطراف براکت ها و سیم های کمانی به شما معرفی می کنیم. در آخر، دوست داریم به بیماران خود مسواک های تاشو مسافرتی را معرفی کنیم که می توانند در کوله سفر خود برای مسواک زدن سریع پس از وعده های غذایی در طول مدتی که از منزل دور هستند استفاده کنند.
• خمیر دندان های تجویزی: در کنار مسواک زدن دقیق تر و با فواصل زمانی کمتر، ما توصیه می کنیم از خمیر دندان هایی که نیاز به تجویز دندانپزشک دارند نیز استفاده کنید، مانند خمیر ددان ضد پوسیدگی حاوی سدیم فلوراید 1/1%. این نوع خمیر دندان ها حاوی 5,000 ppm فلوراید می باشند، که مانند وارنیش فلوراید 3M ESPE دارای TCP می باشد که به استحکام بخشیدن به دندان های برای بیماران پر خطر کمک می کند. غاظت بالای فلوراید به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک می کند، بعلاوه در مطالعات انجام شده در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است که به معکوس کردن ضایعات لکه ای سفید رنگ نیز کمک می کند.
• مشاوره تغذیه ای: گرچه این یک بخش معمولی از برنامه های بهداشتی هر بیماری است، اما در بیماران ارتودنسی ممکن است نقش بزرگ تری ایفا کند. ایده خوبی است که گفتگویی در مورد رژیم غذایی با بیمار داشته باشیم و غذاها و نوشیدنی هایی که باید مراقبت آنها باشند را به آنها یادآوری کنیم.
• معمولاً یک بیمار نوجوان ارتودنسی بیشتر احتمال دارد که پیوسته نوشیدنی ها و خوراکی های حاوی قند بخورد، بنابراین می تواند کمک کننده باشد که فرایند بیولوژیکی که قند باعث خوردگی سطح دندان ها می شود را به آنها یادآوری کنیم. این می تواند به آنها کمک کند درک کنند چگونه با مشکل مواجه شوند و اهمیت همه اقدامات پیشگیرانه دیگری که شما توصیه می کنید را تقویت کند. دندانپزشکان به بیماران خود متذکر می شوند که، حداقل، نوشیدن آب بیشتر کار راحتی است که می تواند به شستن و با خود بردن قند و ذرات غذا کمک کند.
• تصاویر روند پیشرفت درمان: درست همانطور که تصاویر داخل دهانی می توانند در مورد دیگر موقعیت های دندانی ترغیب کننده باشند، آنها می توانند راهی فوق العاده برای نظارت روی روند درمان و ترغیب بیمار در طول درمان ارتودنسی باشند. اگر در مطب شخودما یک دوربین داخل دهانی دارید، حتماً اقدام به گرفتن تصاویر دوره ای اقدام کنید. این به بیماران کمک می کند ببیند دندان های آنها چگونه حرکت کرده اند، بعلاوه وضعیت لثه های خود و هر گونه پلاک تشکیل شده ای را مشاهده کنند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

پس از درمان: مدیریت هر گونه شگفتی

وقتی درمان ارتودنسی به پایان می رسد، اکثر بیماران از نظر منطقی راحت می شوند و آماده لذت بردن از لبخند جدید خود هستند. یک مسئله جزئی که ممکن است دندانپزشک در نخستین مراجعه بیمار پس از برداشت براکت ها متوجه آن شود، وجود مقداری مواد باندینگ (چسبی که برای چسباندن براکت ها روی دندان ها استفاده شده است) باقی مانده در منطقه ای است که راکت ها وجود داشته اند. بدیهی است که زدودن این مواد برای جلوگیری از ایجاد پلاک اضافی در اطراف چسب های باقی مانده مهم است.

در برخی موارد، برداشتن براکت ها می تواند مشخص نماید بیمار چقدر دستور العمل های تیم دندانپزشکی را طی یک سال گذشته یا بیشتر به خوبی رعایت کرده است. علیرغم هشدارهایی که دندانپزشکان از قبل در مورد دی کلسیفیکاسیون (از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان) می دهند، برخی بیمارانی که بهداشت دهانی آنها چالش برانگیز بوده است ممکن است هنوز هم از دیدن لکه های سفید رنگ وقتی براکت ها از روی دندان های آنها برداشته می شوند ناامید شوند. با این حال، تیم دندانپزشکی ابزارهای متعددی دارد که می توانند به برطرف کردن این مشکل پس از اتمام درمان ارتودنسی کمک کنند. در صورتی که بیماران به یک درمان مقرون به صرفه علاقمند هستند که انجام آن راحت باشد، به راحتی می توانند استفاده از خمیر دندان های 5000 ppm را ادامه دهند، که می تواند به معکوس کردن ضایعات کمک کند.

تکمیل کردن درمان ارتودنسی تقریباً برای هر بیماری زمانی هیجان انگیز است. با کار کردن نزدیک با بیماران در طول مدتی که در حال درمان هستند، دندانپزشکان می توانند نقش بزرگی ایفا کنند در کمک به حصول اطمینان از اینکه وقتی در نهایت براکت ها یا الاینرها از روی دندان ها برداشته می شوند، قانع کننده ترین نتایج کسب خواهند شد.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

ملاحظات خاص مربوط به الاینرهای شفاف

برخی از همین هشدارها و اقداماتی که برای بیمارانی ذکر شد که تحت درمان با براکت های سنتی قرار دارند، برای بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز صدق می کند. اما این بیماران این مزیت را دارند که قادرند الاینرهای خود را برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن از دهان خارج کنند.

علاوه بر این، دندانپزشکان در مشاهدات روزمره خود متوجه شده اند که افراد بزرگسال بیشتر از بیماران کم سن تر، احتمال دارد که الاینرهای شفاف را انتخاب کنند، بنابراین در برخی موارد بهداشت دندان های آنها وضعیت بهتری دارد. (این زمانی معنا پیدا می کند که ما مشخصات دموگرافیک را برای یک بیمار در نظر بگیریم که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارد- فرد بزرگسالی که از نظر زیبایی انگیزه دارد و بنابراین بیشتر احتمال دارد که به داشتن بهداشت خوب دهانی توجه کند.

با این وجود، مهم است به این بیماران در مورد پاکسازی دقیق دندان های خود پس از صرف وعده های غذایی و قبل از قرار دادن الاینرها داخل دهان یادآوری شود، تا از گیر کردن ذرات غذا کنار دندان ها پرهیز شود. بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز وقتی الاینرها داخل دهان آنها قرار دارند باید از نوشیدن هرچیزی غیر از آب خودداری کنند، زیرا الاینرها می توانند مانع جریان پیدا کردن بزاق دهان روی سطوح دندان ها شوند تا به پاکسازی قندها کمک کند.

تانگ تراست چیست؟

تانگ تراست به وضعیت قرار گیری رو به جلو یا رو به پایین زبان، پشت یا روی دندان های فک پایین (و احتمالاً حتی روی لب پایین) اشاره دارد. علاوه بر این، اغلب از این اصطلاح برای اشاره به الگوی بلعی استفاده می شود که در آن هنگام بلع زبان یا پشت دندان های فک پایین فشار وارد می کند یا از بین دندان های فک های بالا و پایین بیرون می زند. الگوی حرکت رو به جلو اغلب مشاهده می شود، با این حال، فشار دادن یا برآمدگی زبان به طرفین نیز از جمله مشخصه های بلع تانگ تراست است. در صورتی که این الگوی بلع تا پس از دوران نوزادی ادامه پیدا کند، ممکن است تأثیرات آن روی رشد صورت و ظاهر، سلامت و برقراری ارتباط (گفتار) نیز مشاهده شوند.

تانگ تراست به سادگی تنها یک مسئله خردسالی نیست. بسیاری از افراد بزرگسال نیز با وضعیت رو به جلو قرار گرفتن زبان یا الگوی بلع رو به جلو مواجه هستند که ایده آل نیست، حتی بدون آنکه خودشان متوجه آن شوند. برخی از علائم و نشانه های رایج این ناهنجاری در افراد بزرگسال عبارت است از سردرد، خر و پف، آپنه خواب، فک کلیکی (سندروم مفصل فکی گیجگاهی)، بیماری دندان و لثه، و برگشت درمان ارتودنسی. نیروی عضلات بسیار زیاد است- در صورت عدم آموزش مجدد، دندان ها و استخوان ها به راحتی به سمت عقب و مکان اولیه خود باز می گردند.

الگوی بلع تانگ تراست چیست؟

الگوی بلع تانگ تراست وقتی در نوزادانی که از سینه مادر یا شیشه شیر می خورند طبیعی است (گرچه اغلب شیر خوردن از شیشه شیر همیشه منجر به بروز این مشکل نمی شود). با شروع روند سفت شدن استخوان ها، باید این عادت شکل بگیرد که هنگام بلع نوک زبان در سقف دهان و پشت دندان های جلوی فک بالا قرار بگیرد. سپس غذا به جای حرکت رو به جلو، با حرکت موج-مانند زبان به عقب رانده می شود (که نتیجه وجود الگوی بلع تانگ تراست است).

گاهی اوقات، حین غذا خوردن مشاهده می شود که نوک زبان می تواند از دهان بیرون بزند. مسلماً این در کودکان شایع تر است. مشاهده شده است که جویدن غذا با دهان باز همیشه هشدار دهنده ترین علامت اصلی است و قطعاً توصیه می شود روی افرادی که با وجود سلامت بودن، تمایل به جویدن غذا با دهان باز دارند بررسی های بیشتر انجام شوند. افراد بزرگسال اغلب یاد می گیرند هنگام بلع زبان خود را داخل دهان نگه دارند، اما هیپرتروفی یا بیش فعالی عضلات صورت هنگام بلع هنوز هم می تواند مشاهده شود. علت این است که لب ها در حال سخت تلاش کردن برای مقابله با نیروی رانش رو به جلوی زبان هستند. هنگام بلع معمولی، عضلات صورت باید آرام باشند.

تانگ تراست

انواع مختلف تانگ تراست

انواع مختلف تانگ تراست و مشکلات ارتودنتیک مرتبط با آن عبارتند از:

• اپن بایت قدامی شایع ترین و معمول ترین شکل تانگ تراست است. در چنین مواردی، لب ها به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند، و دهان کودک اغلب باز است و زبان تا پشت لب ها بیرون می زند. به طور کلی، شما می توانید تشخیص دهید بیمار در کنار تانگ تراست زبان بزرگی دارد.
• تراست قدامی لب پایین رو به داخل کشیده می شود و دندان های پیشین فک پایین و بالا به میزان زیادی از موقعیت طبیعی و عادی خود جلوتر می آید. تراست قدامی معمولاً منجر به فشار بیش از حد عضلات چانه بیمار می شوند.
• تراست یک طرفه که در آن عموماً بایت در یک طرف باز است.
• تراست دو طرفه دندان های خلفی از نخستین دندان دو پایه تا کل دندان های مولر عقب دهان از هر دو سمت باز هستند، و بایت قدامی بسته است. اصلاح تراست دو طرفه دشوارتر از همه موارد دیگر است.
• اپن بایت قدامی دو طرفه که در آن تنها دندان هایی که با یکدیگر تماس پیدا می کنند دندان های مولر هستند. بایت بیمار در دو طرف کاملاً باز است، که باعث می شود دندان های قدامی هرگز با یکدیگر تماس پیدا نکنند. معمولاً، بیمارانی که اپن بایت قدامی دو طرفه دارند زبان بزرگی نیز خواهند داشت.
• تراست با بایت بسته که در آن هر دو ردیف دندان های بالا و پایین از یکدیگر دور و رو به جلو مورب می باشند. تراست با بایت بسته عموماً دچار جلو آمدگی دوگانه است.

تانگ تراست چقدر زود قابل تشخیص است؟

کودک معمولاً از بدو تولد به دلیل شرایط بلع نوزادی الگوی تانگ تراست را از خود نشان می دهد. با این حال، این نوع الگوی بلع تا 4 سالگی دلیلی برای نگرانی شدید وجود ندارد. اکثر کودکان الگوی بلع نوزادی خود را ترک می کنند و بدون آنکه تانگ تراست مشکل داری بوجود بیاید، الگوی بلع بالغ بوجود می آید.

در صورتی که کودک تا چهار سالگی الگوی بلع طبیعی پیدا نکند، تراست قوی تر می شود، و به یک مشکل تبدیل می شود، و نیاز به برنامه آموزشی برای اصلاح شرایط مشکل آفرین خواهد داشت.

الگوی بلع تانگ تراست ممکن است به دلایل زیر باقی بماند:

• مکیدن انگشت یا شست
• مکیدن لباس یا مو
• سمت دهان بردن اشیاء (برای افراد بزرگسال این ممکن است شامل جویدن مداد باشد)
• جویدن ناخن یا جویدن لب ها یا داخل لپ ها
• بزرگ بودن لوزه ها یا لوزه سوم
• آلرژی ها و احتقان بینی
• گره زبانی (فرنوم محدود کننده زبان)
• از دست رفتن زود هنگام زبان
• دیس پراکسی دهان
• مشکلات پردازش حسی

تانگ تراست چه تأثیرات خاصی دارد؟

هنگامی که زبان در موقعیت رو به جلو یا رو به پایین قرار می گیرد، فشار مستمر روی دندان ها و استخوان فک وجود دارد، که ممکن است نحوه قرار گیری دندان ها و رشد فک را تحت تأثیر قرار دهد. بلع حتی فشار بیستری به دندان ها و فک پایین وارد می کند. تخمین زده شده است که ما در هر روز 1200 تا 2000 مرتبه عمل بلع را انجام می دهیم، بنابراین مقدار قابل توجهی فشار است (به خاطر داشته باشید ما پیوسته در حال قورت دادن بزاق دهان خودمان هستیم؛ نه غذا یا نوشیدنی).

عدم وجود فشار زبان به پلیت (کام یا سقف دهان) نیز قابل مشاهده است. بلع عادی رشد و باز شدن استخوان ها در سقف دهان را تحریک می کند. سلول های استخوان در این ساختارها با استخوان های دیگر بخش های بدن تفاوت دارند. آنها بر اساس الگوهای از پیش تعیین شده ژنتیک رشد نمی کنند. آنها تنها زمانی که تحریک می شوند رشد می کنند. تا سن 6 سالگی، بخیه های سخت کام با یکدیگر جوش خورده اند و در افرادی که تانگ تراست دارند، اغلب باریک و بسیار مرتفع است.

وقتی کام (سقف دهان) به اندازه کافی وسیع نشود، ممکن است یم مانع ساختاری برای ادای صحیح برخی حروف در گفتار باشد که درمان به تنهایی قادر به برطرف نمودن آنها نیست. با توجه به اینکه سقف دهان پایه حفره بینی نیز هست، مجرای تنفسی نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. هر گونه مانع سر راه تنفس راحت از راه بینی باعث دائمی شدن عادت تنفس دهانی و قرار گرفتن زبان در موقعیت رو به جلو می شود.

افرادی که عادت تانگ تراست دارند، اختلالات گفتاری دارند. این اختلال اغلب با نوک زبانی حرف زدن هنگام ادای حروف “س” و “ز” همراه است، جایی که زبان از بین دندان های جلو بیرون می زند. گاهی اوقات این الگو در دیگر حروف مانند “ش”، “چ”، و “ج” نیز مشاهده می شود. حروف دیگری که ادای آنها مستلزم تماس بین نوک زبان و تیغه آلوئولار است (برجستگی پشت دندان های جلوی فک بالا). ما پیوسته مشاهده می کنیم که حروف “ت”، “د”، “ن”، و “ل” نیز تحت تأثیر قرار می گیرند، گرچه ممکن است نسبتاً جزئی (مخصوصاً در برخی افراد بزرگسال) باشد. وضعیت باز ماندن مداوم دهان نیز ممکن است با ضعف یا کوتاهی عضلات لب همراه باشد، توانایی ادای واضح و شفاف حروف “لبی” (پ، ب، م، ف، و) را تحت تأثیر قرار دهد.

گرچه ممکن است تنفس دهانی خوش خیم (و حتی در کودکان با نمک) به نظر برسد، اما عوارض زیادی برای سلامتی دارد. توربین های موجود در حفره بینی ما مانند فیلتر هوا عمل می کنند. وقتی ما هوا را از راه دهان تنفس می کنیم، به صورت سرد و فیلتر نشده وارد ریه ها می شود. این امر موجب بروز مکرر بیماری های مجرای تنفسی فوقانی می شود. به مرور زمان، می تواند موجب حساسیت دندان ها، تورم لثه ها، و حتی افزایش احتمال پوسیدگی و عفونت دندان ها شود. ما مطمئناً با بیماران 5 ساله ای که برای پر کردن چند دندان با آمالگام تحت بیهوشی قرار گرفته اند کار می کنیم. خشکی و ترک خوردن لب ها، همینطور خشکی دهان نیز شایع هستند.

علاوه بر این، تنفس دهانی به این معنا است که سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن موجود در ریه ها متعادل نیست (مانند هنگام تزریق بیش از حد هوا). این امر روی سیستم عصبی پاراسمپاتیک و ترشح هورمون های ادرار آور تأثیر می گذارد. کودکانی که از راه دهان نفس می کشند مستعد شب ادراری نیز هستند. افراد بزرگسال ممکن است گزارش دهند که در طول شب مجبور هستند برای ادرار کردن مکرراً از خواب بیدار شوند.

دست آخر اینکه، خر و پف کردن، و آپنه خواب از جمله شرایط جدی مرتبط با تانگ تراست و مجموعه مشکلات ایجاد کننده آن هستند. وقتی سرماخوردگی بدی دارید، میزان انرژی و توجه نیز ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند، شاید نیمی از دلیل احساس وحشتناک عدم درست نفس کشیدن باشد.

تانگ تراست

چه کسی تانگ تراست را تشخیص می دهد؟

چالش برانگیزترین مشکلی که وجود دارد تشخیص تانگ تراست است. به عنوان یک قانون کلی، ارتودنتیست ها، دندانپزشکان عمومی، دندانپزشکان کودکان، و گفتار درمانگرها می توانند این مشکل را شناسایی نمایند. در بسیاری موارد، حتی در صورتی که شرایط از نوزادی وجود داشته باشد، ممکن است تا زمانی که کودک تحت درمان ارتودنسی قرار نگیرد متوجه وجود آن نشوید.

این شرایط برای بیمار کاملاً طبیعی است زیرا از ابتدا و در تمام طول عمر آن را داشته اند، بنابراین کودک به شخصه آن را گزارش نخواهد کرد. بنابراین، تشخیص عموماً زمانی اتفاق می افتد که کودک علائم دندانی و گفتاری که نیاز به اصلاح دارد را از خود نشان دهد.

تانگ تراست چگونه درمان می شود؟

• ارزیابی: جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه و بررسی ساختارهای دهانی، ژست، تنفس، بلع، و گفتار.
• ارجاع: بسته به علت بنیادی تانگ تراست، مشورت با دیگر پزشکان ممکن است توصیه شود (مخصوصاً اگر شما نگران مجرای تنفسی هستید). عموماً همکاری متخصصان گوش و حلق و بینی، ارتودنتیست ها، و متخصصان خواب لازم است.
• آموزش: کسب اطلاعات در مورد وضعیت درست زبان و اهمیت درمان.
• آموزش آگاهی برای ایجاد حالت استقرار جدید زبان و الگوی بلع (تمرینات).
• گفتار درمانی.

تمرینات خانگی یکی از جنبه های مهم درمان در طول آموزش آگاهی، بلع و گفتار درمانی هستند.

تانگ تراست

ابزارهای ارتودنسی

اکنون مهم است که ارتودنتیست مشکل تانگ تراست را چگونه درمان می کند. قفس زبان نوعی ابزار ارتودنتیک سفارشی است که برای کمک به مبارزه با عاداتی مانند تانگ تراست و مکیدن انگشت استفاده می شود. ارتودنتیست می تواند مشخص نماید آیا بیمار به این ابزار نیاز دارد یا خیر. این ابزار به طور دائمی با دو حلقه ای (بند) که به دور دو دندان مولر در عقب دهان قرار می گیرند، داخل دهان باقی می ماند. حلقه ها به قفس یا توری کوچکی متصل می شوند که عموماً پشت دندان های جلوی دهان قرار می گیرد. این توری یا قفس کمک می کند:

• از جلوآمدگی زبان و فشار وارد کردن به پشت دندان ها جلوگیری می کند.
• به کودک یادآوری می کند که انگشت یا زبان خود را پشت دندان های جلوی دهان قرار ندهد.
• به کودک کمک می کند هنگام بلع زبان خود را عقب نگه دارد.

آیا ابزار ترک تانگ تراست می تواند متحرک باشد؟

آنها می توانند متحرک باشند. ابزار ترک تانگ تراست می تواند متحرک باشد یا خیر، و این به عوامل مختلفی بستگی دارد. ارتودنتیست می تواند قفس زبان را به ریتینرهای متحرک کودک اضافه کند، اما آنها می توانند ابزارهای دائمی باشند که نیاز به ابزارهای تخصصی برای گذاشتن و برداشتن آنها از داخل دهان دارند. با ارتودنتیست در مورد مؤثرترین نوع ابزار برای کودک خود مشورت کنید.

اگر فکر می کنید کودک شما نمی تواند در استفاده از ابزار متحرک همکاری کند نوع ثابت آن را انتخاب کنید. به خاطر داشته باشید برخی موارد حل نشده باقی می مانند زیرا بیمار توصیه های تخصصی را دنبال نمی کند.

اگر فکر می کنید کودک شما می تواند دستورالعمل های تخصصی را دنبال کند می توانید نمونه متحرک را برای او انتخاب کنید و شما نیز در طول درمان با او همکاری کنید.

درمان با ابزارهای ارتودنسی چقدر طول می کشد؟

طول زمانی که بیمار باید از ابزار ارتودنسی استفاده کند برای بیماران مختلف متفاوت است. این مدت می تواند از چند ماه تا کل دوره درمان ارتودنسی طول بکشد.

با همکاری کامل بیمار و والدین او، در صورتی که هیچ گونه نقص عضلانی عصبی وجود نداشته باشد، اصلاح در اکثر موارد امکان پذیر است.

تانگ تراست یک شرایط فوق العاده مشکل آفرین است، و اصلاح موفق در اکثر موارد امکان پذیر است. موارد اندکی وجود دارند که بیمار نمی تواند به این شرایط فائق بیاید، اما اساساً به دلیل عدم همکاری با جلسات ضروری درمان و توصیه های پزشک است.

اختلالات مفصل فکی گیجگاهیTemporomandibular disorders  (TMD) اختلالاتی هستند که از اکلوژن (تماس بین دندان ها)، مفصل فک، و عضلات اطراف صورت نشأت می گیرند که جویدن و حرکات فک را کنترل می کنند. علائم و نشانه های این اختلال عبارتند از: صدای کلیک و در رفتگی در ناحیه فک، “قفل شدگی” یا “گیر کردن” فک در حالت بسته یا باز، دشواری در جویدن، تورم، درد، تحریک پذیری در ناحیه صورت.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی چیست؟

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی اختلالاتی هستند که در نتیجه مشکلاتی که در نحوه قرار گیری دندان های بالا و پایین روی یکدیگر، مفاصل فک، و عضلات صورت که جویدن و حرکات فک را کنترل می کنند وجود دارند بروز پیدا می کنند.

مفصل فکی گیجگاهی چیست؟

مفصل فکی گیجگاهی TMJ همان مفصل فک است، که مفصل لولا مانندی است که فک پایین (مندیبل) را به استخوان گیجگاهی جمجمه متصل می کند، که دقیقاً جلوی گوش ها در طرفین سر واقع شده است. این مفاصل به آرامی به بالا و پایین و طرفین حرکت می کنند، که امکان حرف زدن، جویدن، و خمیازه کشیدن را فراهم می آورند. عضلاتی که به مفصل فک متصل هستند و آن را احاطه کرده اند موقعیت آن و نحوه حرکات آن را کنترل می کنند.

علل بروز اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می توانند در نتیجه آسیب به فک، TMJ، یا عضلات سر و گردن بروز پیدا کنند، مانند مشت محکم. علل دیگر عبارتند از:

• فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر (فشار خیلی زیادی به مفصل فکی گیجگاهی وارد می کند)
• تغییر وضعیت ضربه گیر نرم یا دیسک بین توپ و سوکت مفصل فک
• وجود استئوآرتریت یا آرتریت روماتوئید در مفصل فکی گیجگاهی
• استرسی که می تواند باعث شود باعث سفتی عضلات صورت و فک یا فشردن دندان ها روی یکدیگر می شود.

علائم و نشانه های اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

افرادی که اختلالات مفصل فکی گیجگاهی دارند ممکن است درد و ناراحتی شدیدی را تجربه کنندبه طور موقت یا برای چندین سال تجربه کنند. TMD بین افراد 20 تا 40 ساله شایع است و در زنان بین مردان شایع تر است.

علائم و نشانه های TMD عبارتند از:

• درد و تحریک پذیری در صورت، منطقه مفاصل فک، گردن، و شانه ها، و داخل و اطراف گوش هنگام جویدن، حرف زدن، یا کامل باز کردن دهان.
• محدود شدن توانایی کامل باز کردن دهان.
• گیر کردن یا قفل شدن فک در وضعیت باز یا بسته.
• صداهای کلیک یا در رفتگی در مفاصل فک هنگام باز یا بسته کردن دهان. درد نیز ممکن است وجود داشته باشد.
• احساس خستگی در صورت.
• مشکل در جویدن یا ناراحتی ناگهانی بایت- گویی دندان های فک های بالا و پایین به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند.
• تورم در طرفین صورت.

دیگر علائم و نشانه های شایع عبارتند از دندان درد، سر درد، گردن درد، سر گیجه، و گوش درد، و مشکلات شنوایی مانند وزوز گوش.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی چگونه تشخیص داده می شوند؟

از آنجا که شرایط و بیماری های دیگر می توانند منجر به بروز علائم و نشانه های مشابه- شامل دندان درد، مشکلات سینوس، آرتریت، یا بیماری لثه- شوند، سوابق پزشکی دقیق و معاینات بالینی گرفته می شوند. مفاصل فکی گیجگاهی از نظر درد یا حساسیت و تحریک پذیری مورد بررسی قرار می گیرند؛ صداهای کلیک، یا قفل شدگی، یا صداهای شدید در طول حرکات فک؛ محدودیت حرکات، یا قفل شدگی فک هنگام باز و بسته کردن دهان؛ و بایت و عملکردهای عضلات.

تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ممکن است گرفته شوند. این تصاویر رادیوگرافی کامل از صورت کل فک، مفصل فکی گیجگاهی، و دندان ها را نشان می دهد تا این اطمینان بوجود بیاید که مشکلات دیگر منجر به بروز علائم نشده اند. گاهی اوقات، دیگر تصاویر برای تست نیاز هستند. در تصاویر MRI بافت های نرم مشاهده می شوند، مانند دیسک مفصل فکی گیجگاهی، تا بررسی شود آیا با حرکات فک در جای درست قرار دارد یا خیر. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) به دیدن جزئیات استخوانی مفاصل کمک می کند.

ممکن است لازم باشد برای مراقبت های بیشتر و درمان به جراح فک و صورت مراجعه کنید. این پزشک متخصص فرایندهای جراحی داخل و اطراف صورت، دهان، و ناحیه فک است.

درمان های موجود برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی (TMD)

درمان ها حیطه مختلفی از مراقبت های شخصی ساده و درمان های محافظه کارانه را در بر می گیرند تا تزریق ها و جراحی باز. اکثر متخصصان موافق هستند که درمان باید با درمان های غیر جراحی محافظه کارانه آغاز شود، و جراحی به عنوان آخرین راهکار باید باقی بماند. برخی از درمان ها در زیر فهرست شده اند که وقتی همراه با یکدیگر استفاده شوند بهتر عمل می کنند:

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

درمان های اساسی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

• کیسه آب سرد یا گرمای مرطوب را روی موضع اعمال کنید: به مدت 10 دقیقه یک کیسه یخ روی طرفین صورت و ناحیه شقیقه قرار دهید. چند ورزش کششی ساده برای فک خود انجام دهید (طبق دستور دندانپزشک یا فیزیوتراپ). پس از ورزش کردن، به مدت 5 دقیقه، حوله گرم روی طرفین صورت قرار دهید. این کار را چند مرتبه در طول روز انجام دهید.
• غذاهای نرم بخورید: غذاهای نرمی مانند ماست، پوره سیب زمینی، پنیر کوتیج، سوپ، تخم مرغ آب پز، ماهی، میوه ها و سبزیجات پخته، حبوبات و دانه ها. علاوه بر این، غذای خود را به قطعات کوچکتر تبدیل کنید. از خوردن غذاهای سفت و ترد (مانند نان های بزرگ و هویچ خام)، غذاهای ضخیم و بزرگ که نیاز دارند دهان خود را کامل باز کنید تا اندازه لقمه شما شود، و غذاهای جویدنی (مانند کارامل و تافی) اجتناب نمایید. آدامس نجوید.
• دارو مصرف کنید: برای شل کردن عضلات خود و کاهش تورم، داروهای غیر استروئیدی ضد التهاب (NSAIDها) بدون نسخه ، مانند آسپرین، ایبوپروفن (ادویل، موترین)، و ناپروکسن (آلیو) را امتحان کنید. دندانپزشک شما برای درد می تواند دوزهای بالاتر این داروها و دیگر NSAIDها، و داروهای دیگر را مانند ضد دردهای مخدر تجویز کند. شل کننده های عضلات، مخصوصاً برای افرادی که دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهند و می سایند، می توانند به آرام کردن عضلات سفت فک کمک کنند. داروهای ضد اضطراب می توانند به کاهش استرس کمک کنند، که گاهی اوقات تصور می شود موجب تشدید اختلالات مفصل فکی گیجگاهی شود. دوز پایین داروهای ضد افسردگی نیز می تواند به کاهش یا کنترل درد کمک کند. شل کننده های عضلات، داروهای ضد اضطراب، و داروهای ضد افسردگی تنها با تجویز در دسترس می باشند.
• استفاده از اسپلینت یا محافظ دندان شبانه: اسپلینت ها و محافظ دندان های شبانه ابزارهای دهانی پلاستیکی هستند که روی دندان های بالا یا پایین قرار می گیرند. آنها مانع برخورد و تماس دندان های فک های بالا و پایین با یکدیگر می شوند، که از تأثیرات ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر می کاهد. علاوه بر این، آنها با قرار دادن دندان ها در تماس با اسپلینت در درست ترین و کم آسیب ترین موقعیت بایت را اصلاح می نماید. اصلی ترین تفاوت بین اسپلینت ها و محافظ دندان ها این است که محافظ دندان های شبانه تنها شب ها استفاده می شوند و اسپلینت ها به صورت تمام وقت (24 ساعت به مدت 7 روز) استفاده می شوند. دندانپزشک شما راجع به نوع محافظ دندانی که شما نیاز دارید گفتگو خواهد کرد.
• قرار گرفتن تحت درمان های اصلاحی دندانپزشکی: این درمان ها شامل قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته؛ یا استفاده از روکش ها، یا بریس ها برای متعادل ساختن سطوح جونده دندان ها یا اصلاح مشکلات بایت است.
• از حرکات شدید فک پرهیز نمایید:

خمیازه کشیدن و جویدن را در حداقل میزان ممکن نگه دارید تا از جابجایی های شدید فک مانند فریاد زدن و آواز خواندن پرهیز نمایید.

چانه خود را روی دست قرار ندهید یا تلفن خود را بین شانه و گوش خود نگه ندارید. برای کاهش درد گردن و صورت وضعیت خوبی را تمرین کنید.

تا جایی که می توانید دندان های خود را مقداری از یکدیگر دور نگهدارید تا فشار روی فک خود را کاهش دهید. برای کنترل دندان قروچه در طول روز، زبان خود را روی سقف دهان پشت دندان های جلوی فک بالا قرار دهید.

تکنیک های آرام سازی را یاد بگیرید تا به کنترل فشار عضلات در فک کنید. از دندانپزشک خود در مورد نیاز به فیزیوتراپی یا ماساژ سؤال بپرسید. به فکر درمان های کاهش دهنده استرس، شامل بیوفیدبک، باشید.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

درمان های بحث برانگیزتر برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

وقتی درمان های محافظه کارانه موفقیت آمیز نیستند، دندانپزشک شما ممکن است یکی یا چند درمان زیر را پیشنهاد دهد:

• محرک عصبی الکتریکی ماوراء پوست (TENS): در این درمان برای کاهش درد برای شل کردن مفاصل فک و عضلات صورت، از جریان برق با سطح پایین استفاده می شود. این درمان می تواند در مطب دندانپزشک یا در منزل انجام شود.
• آلتراسوند: این یک درمان گرمایی عمیق است که برای کاهش درد یا بهبود حرکات روی مفاصل فکی گیجگاهی اعمال می شود.
• تزریق در محل درد: داروهای مسکن یا بی حس کننده ها برای تسکین درد به عضلاتی از صورت که درد دارند تزریق می شوند.
• درمان با امواج رادیویی: امواج رادیویی محرک الکتریکی با سطح پایین به فک وارد می کنند، که جریان خون را افزایش می دهد. این موجب کاهش درد مفاصل می شود.

جراحی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

جراحی تنها در صورتی باید انجام شود که همه گزینه های درمانی دیگر امتحان شده اند و درد شدید باقی مانده باشد. از آنجا که جراحی بازگشت پذیر نمی باشد، نظر دو یا حتی سه دندانپزشک دیگر را در این زمینه جویا شوید.

سه نوع جراحی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی وجود دارد: آرتروسنتز، آتروسکوپی، و جراحی باز مفصل. نوع جراحی مورد نیاز به مشکل مفصل فکی گیجگاهی بستگی دارد.

• آرتروسنتز: این فرایند جزئی داخل مطب و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. این روش زمانی می تواند استفاده شود که فک ناگهان در وضعیت بسته قفل شود (فک نتواند به طور کامل باز شود) یا برای کاهش التهاب مفصل فکی گیجگاهی انجام می شود. سوزن هایی که با مایع استریل پر شده اند به داخل مفصلی که تحت تأثیر قرار گرفته است فرو می شوند و مفصل شستشو داده می شود. گاهگاهی، یک ابزار جراحی برای برداشتن بافت اسکار یا رها کردن دیسکی که از جای خود خارج شده است استفاده می شود. (یک دیسک نوع متفاوتی از بافت است که مانند ضربه گیر برای قسمتی عمل می کند که استخوان های فک با جمجمه تماس پیدا می کنند.)
• آرتروسکوپی: این فرایند تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. جراح برش کوچکی در جلوی گوش ایجاد می کند و یک ابزار کوچک نازک جای می دهد که حاوی لنز و نور است. این ابزار به یک صفحه ویدئویی قلاب شده است که اجازه می دهد مفصل فکی گیجگاهی و ناحیه اطراف آن را معاینه کند. بسته به علت بروز اختلال مفصل فکی گیجگاهی، جراح ممکن است بافت ملتهب را بردارد یا دیسک یا هر منطقه دیگری از مفصل فکی گیجگاهی را صاف کند.

از آنجا که جراحی آرتروسکوپیک از طریق یک برش کوچک انجام می شود، در مقایسه با جراحی باز مفصل، زخم کمتری وجود دارد، و دوره بهبود کوتاه تر خواهد بود، ناراحتی کمتری وجود خواهد داشت، و عوارض کمتری خواهد داشت.

بسته علت بروز اختلال مفصل فکی گیجگاهی، ممکن است انجام آرتروسکوپی امکان پذیر نباشد، و لازم باشد جراحی باز مفصل انجام شود.

• جراحی باز مفصل: بیمارانی که تحت جراحی باز مفصل قرار می گیرند نیز باید تحت بیهوشی عمومی قرار بگیرند. بر خلاف آرتروسکوپی، جراحی باز مفصل یک نوع سنتی جراحی است که در آن یک برش بلند ایجاد می شود تا جراح ابزار را کار بگذارد. جراحی های باز مفصل ممکن است رویکردی باشند که در موارد زیر اتخاذ می شود:
  • یک ساختار استخوانی که مفصل فک را تشکیل می دهد ساییده شده است.
  • اطراف مفصل فکی گیجگاهی بک تومور وجود دارد.
  • اسکار یا تراشه های استخوانی داخل مفصل وجود دارند.

جراحی باز مفصل در مقایسه با آرتروسکوپی، منجر به طولانی شدن دوره بهبود می شود، بعلاوه، احتمال ایجاد اسکار بافت و آسیب به عصب نیز بیشتر است.