ارتودنسی در سفر

برای بسیاری از افراد، تابستان به معنای آفتاب، تفریح، و سفر رفتن است. با این حال، برای افرادی که بریس ارتودنسی دارند، سفر رفتن می تواند مقداری پیچیده تر باشد، مخصوصاً اگر به خوبی آماده نشده باشند. برای اطمینان پیدا کردن از اینکه درمان ارتودنسی شما با بریس ها در مسیر خود ادامه خواهد داشت، نکات تخصصی زیر را برای سفر رفتن با داشتن بریس های ارتودنسی در نظر بگیرید.

ارتودنسی در سفر

ارتودنسی در سفر

تمام وسایلی که نیاز دارید را با خود ببرید.

هنگام چمدان بستن برای سفر، تنها مسواک و خمسر دندان بر ندارید. در مورد همه چیزهایی فکر کنید که برای مراقبت صحیح از بریس ها، دندان ها، و دهان خود در طول مدتی که دور از منزل هستید ممکن است نیاز داشته باشید. در صورت نیاز، فلاس تریدر نیز به همراه داشته باشید. اگر اینویزیلاین استفاده می کنید، محفظه نگهداری از آن را برای قرار دادن الاینرهای خود هنگام صرف غذا و نوشیدنی و نیز تمیز کردن دندان های خود به همراه داشته باشید.

پیش بینی کنید که ممکن است به دلیل بروز هر گونه مشکلی سیم کمانی یا براکت های بریس های شما به داخل لب های شما فرو بروند، به همین دلیل برای پیشگیری از ایجاد زخم در طول سفر با خود موم ارتودنسی نیز به همراه داشته باشید. قبل از سفر، مقدار کافی موم خریداری کنید، تا مجبور نباشید در طول سفر یا ناراحتی ناشی از این مشکلات را تحمل کنید یا به دنبال خرید ابزارهای مراقبتی ارتودنسی باشید.

علاوه بر این، بهتر است هر چیز دیگری که ممکن است در طول حوادث اورژانسی ارتودنتیک نیاز داشته باشید را همراه داشته باشید، مخصوصاً اگر قصد کمپ زدن در کوه را داشته باشید. اینها شامل داروهای مسکن بدون نسخه، همراه با قیچی، موچین، یا ناخن گیر برای شل شدن یا بیرون زدن احتمالی سیم ارتودنسی می باشند.

علاوه بر اینها، لوازم زیر را فراموش نکنید:

مسواک مسافرتی، خمیر دندان و دهانشویه فلورایده، داروهای مسکن بدون نسخه، یک بطری کوچک آب برای شستشوی دهان، یک آینه کوچک برای بررسی هر گونه مشکل احتمالی دندانی، و مسواک بین دندانی.

معمولاً در طول سفر فعالیت های بدنی زیادی مانند اسکی، شنا، یا ورزش های دیگر انجام می شود. گرچه برخی از این فعالیت ها برای دندان های شما بی خطر هستند، اما تعدادی از آنها می توانند آسیب قابل توجهی به دندان های شما وارد کنند. بهتر است مراقب باشید و برای محافظت از بریس ها و دندان های خود، محافظ دندان ورزشی به همراه داشته باشید.

ارتودنسی در سفر

ارتودنسی در سفر

مراقبت های بهداشتی دهان و دندان های خود را ادامه دهید.

وقتی افراد برای مدتی از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند، آنها یک روتین مؤثر بوجود می آورند که به تمیز نگهداشتن دهان آنها کمک می کند. متأسفانه، سفر رفتن می تواند می تواند باعث به هم خوردن روند این روتین شود. وقتی این اتفاق رخ می دهد، ممکن است وقتی به منزل برمی گردید، بازگشت مجدد در مسیر این روتین با مشکلات بزرگی مواجه شوید. برای پرهیز از این مشکلات، برای حفظ روتین بهداشتی دهان و دندان های خود هشیارانه تلاش کنید. به این معنا که، طبق برنامه گذشته خود به طور منظم، مخصوصاً پس از صرف غذا، نخ دندان بکشید. علاوه بر این، برای کمک کردن به شستن ذرات غذای باقی مانده از داخل دهان خود، باید مقدار زیادی آب بنوشید. علاوه بر این، ایده خوبی است که داخل کیف یا کوله خود مسواک مسافرتی داشته باشید.

اگر بدون به همراه داشتن مسواک داخل کیف یا کوله خود از هتل محل اقامت یا منزل خود دور شده اید، از شستشوی دهان خود با دهانشویه یا آب تمیز شیر آب غافل نشوید، و در اولین فرصت که به مسواک دسترسی داشتید مسواک بزنید.

از خوردن غذاهای مشکل آفرین خودداری کنید.

مهم است که عادات خوب خود را حتی زمانی که از روال روتین زندگی خود دور هستید حفظ کنید. بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی، این به معنای پرهیز از خوردن غذاهای ترد، سفت، جویدنی، یا چسبناک است که می توانند به بریس های شما آسیب برسانند، از جمله خوراکی هایی شامل کارامل، آجیل ها، ذرت بو داده، و هر چیز دیگری که بتواند به ابزارهای دندانی شما آسیب وارد کند.

اگر فکر می کنید که این احتیاط ها می توانند تعطیلات شما را خراب کنند، نگران نباشید. هنوز هم تعداد زیادی غذای لذیذ وجود دارند که می توانید از آنها لذت ببرید.

بین استفاده از الاینرهای خود فاصله نیندازید!

اگر از الاینرهای اینویزیلاین استفاده می کنید، ممکن است وسوسه شوید برای گرفتن عکس یا هنگامی از بودن با دوستانتان لذت می برید آنها را از دهان خارج کنید. با این حال، برای آنکه اطمینان حاصل کنید که شما در مسیر درمان خود باقی خواهید ماند، لازم است 22 ساعت در طول شبانه روز از الاینرهای خود استفاده کنید، حتی زمانی که در سفر هستید.

ارتودنسی در سفر

ارتودنسی در سفر

برای چکاپ به ارتودنتیست مراجعه کنید.

اگر زمان جلسه مراجعه شما برای چکاپ یا تنظیم بریس های ارتودنسی به زمان سفر شما نزدیک است، حتماً قبل از آغاز سفر برای انجام این چکاپ یک مراجعه داشته باشید. علاوه بر این، اگر متوجه هر گونه مشکل در بریس های خود شدید که ممکن بود روی روند درمان یا راحتی شما در طول سفر تأثیر بگذارد، به نزدیک ترین ارتودنتیست به محل اقامت شما در مقصد سفر خود مراجعه کنید. گرچه ممکن است به تعویق انداختن مراجعه تا پس از بازگشت از سفر وسوسه کننده باشد، اما قبل از آنکه یک مشکل کوچک به یک مشکل بزرگ تبدیل شود و از لذت سفر برای شما بکاهد، بهتر است برای حل آن اقدام کنید. برای این منظور، از قبل در مورد ارتودنتیست هایی که در مقصد سفر می توانید به آنها مراجعه کنید تحقیق کنید.

نقش دندانپزشک قبل، بعد، و در طول درمان ارتودنسی

اگر به تازگی بریس های ارتودنسی را دریافت کرده اید به شما تبریک می گوییم! شما در مسیری قرار گرفته اید که در انتهای آن صاحب لبخندی سالم تر و یکدست خواهید شد! اگر بهداشت دهانی خود را به خوبی رعایت کنید می توانید انتظار بهترین نتایج را داشته باشید. به این معنا که علاوه بر هر روز مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، باید به طور منظم و با فواصل زمانی کوتاه تر از قبل به دندانپزشک مراجعه کنید. در این مقاله ما برای شما توضیح خواهیم داد چرا مراجعه به دندانپزشک در طول درمان ارتودنسی مهم است.

دندانپزشکان نقشی حیاتی در حصول اطمینان از موفقیت آمیز بودن تکمیل درمان بیماران ارتودنسی ایفا می کنند. برای یک دندانپزشک همیشه مواجه شدن با بیماری که تحت درمان ارتودنسی قرار دارد، در حقیقت می تواند فرایندی جذاب و بامزه باشد. زیرا بسیاری از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند جوان و نوجوان هستند، شما در طی یک دوره هیجان انگیز از زندگی آنها در حال کار کردن با آنها هستید، دوره ای که در آن آنها دچار تغییراتی بیشتر از لبخند خود می شوند.

بریس ها مزایای بسیاری برای افرادی دارند که آنها را دریافت می کنند، اما درمان ارتودنسی نگرانی هایی نیز برای دندانپزشکان به همراه دارد. خبر خوب اینکه تیم دندانپزشکی می تواند نقش بزرگی در کمک به بیماران در سالم نگهداشتن دندان ها و لثه های آنها در طول این دوره ایفا کند در این مقاله ما به بیان خلاصه ای از برخی رایج ترین کارهایی می پردازیم که دندانپزشکان می توانند برای کمک به اتمام درمان ارتودنسی بیماران با بهترین نتایج ممکن انجام دهند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

قبل از درمان: زمینه را محیا کنید.

قبل از آغاز درمان، دندانپزشک می تواند تأکید روی اهمیت گام هایی که برای تلاش به منظور تمیز نگهداشتن دندان ها حتی قبل از قرار گیری بریس ها روی دندان ها برداشته می شوند را آغاز کند. وقتی می دانیم قرار است یک بیمار به زودی بریس های ارتودنسی را دریافت کند، ما این فرصت را داریم که با آنها (و در صورت امکان با والدن آنها) در مورد تغییرات بهداشتی که باید اتخاذ کنند گفتگو کنیم. این تغییرات عبراتند از افزایش تعداد دفعات مسواک زدن، پرهیز از نوشابه و نوشیدنی های ورزشی (یا حداقل شستشوی دهان با آب به دفعات زیاد، در صورت امکان)، و مراجعات هر سه ماه یک مرتبه برای مراقبت های پیشگیرانه. از آنجا که بسیاری از بیماران ارتودنسی جوانان و نوجوانی هستند که الزاماً عادات بهداشتی دهانی خوبی دارند که درمان خود را آغاز کنند، یک مشاوره اولیه با دندانپزشک برای آغاز افزایش آگاهی هر چه سریع تر مهم است.

دندانپزشکان برای کمک به تأکید روی اهمیت بهداشت خوب دهانی در طول درمان ارتودنسی، با بیماران در مورد امکان از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان ها گفتگو می کنند و تصاویری از این عارضه به آنها نشان می دهند. این کار به آنها ایده بهتری می دهد در مورد پیامدهای بهداشت بد دهانی و کمک می کند آنها برای پرهیز از مشکلات انگیزه بیشتری پیدا کنند.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

در طول درمان: کار اصلی انجام می شود.

دوره ای که بیماران از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند زمانی است که بیشترین ضرورت را دارد که بیمار و دندانپزشک باید با یکدیگر کار کنند تا به سالم نگهداشتن دندان ها کمک کنند. بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در طول این دوره در فهرست دسته پر خطر قرار دارند، زیرا براکت ها و سیم های کمانی پلاک ها را پنهان می کنند و تمیز نگهداشتن دندان ها را دشوارتر می کنند.

دندانپزشکان تعدادی ابزارها و کارهایی را توصیه می کنند که به بیماران کمک می کنند مشکلات بهداشتی خود را مدیریت کنند که می توانند در طول درمان ارتودنسی بروز پیدا کنند.

  • مراجعات پیشگیرانه بیشتر: همانطور که در بالا اشاره شد، ما از بیماران ارتودنسی می خواهیم برای پاکسازی دندان های خود هر سه ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنند، بر عکس بیماران دیگر که تنها شش ماه یک مرتبه نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارند. این کار امکان چند چیز را فراهم می آورد: ابتدا، اجازه می دهد تماس بیشتری با بیمار داشته باشیم تا نحوه کار بیمار در زمانه بهداشت تحت نظارت قرار بگیرد و هر گونه مشکلی هر چه سریع تر به وی متذکر شود. دوماً، به ما دندانپزشک توانایی را می دهد تارسوبات انباشته شده روی دندان ها را بزدایید و دندان ها را پولیش کند. دندانپزشکان اغلب برای افزایش قدرت پیشگیری از یک پولیش دارای ACP استفاده می کنند.

علاوه بر این، دندانپزشک می تواند وارنیش فلوراید را انجام دهد. برخیوارنیش ها حتی پس از اعمال نیز قابلیت جریان داشتن را دارند، که کمک می کند به فواصل بین دندانی و مناطقی برسند که دسترسی به آنها دشوار است، و در بیماران ارتودنسی تعداد آنها زیاد است. اعمال فلوراید هر سه ماه یک مرتبه روشی خوب برای کمک به پیشگیری از بروز مشکلات در بیماران پر خطر می باشد.

  • مسواک ها و دیگر ابزارهای پاکسازی دندان ها: مسواک های برقی تقریباً برای همه بیماران ایده خوبی هستند، مخصوصاً برای بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند. ما تأکید می کنیم که آنها به زدودن پلاک های بیشتری کمک می کنند، بعلاوه بیماران به مدت توصیه شده دو دقیقه مسواک خواهند زد.
  • به عنوان یک جایگزین برای مسواک ها برقی، ما واتر پیک را توصیه می کنیم، که می تواند به تمیز نگهداشتن فواصل بین دندان ها کمک کند. مسواک های پروکسی ابزارهای دیگری هستند که ما آنها برای تمیز کردن اطراف براکت ها و سیم های کمانی به شما معرفی می کنیم. در آخر، دوست داریم به بیماران خود مسواک های تاشو مسافرتی را معرفی کنیم که می توانند در کوله سفر خود برای مسواک زدن سریع پس از وعده های غذایی در طول مدتی که از منزل دور هستند استفاده کنند.
  • خمیر دندان های تجویزی: در کنار مسواک زدن دقیق تر و با فواصل زمانی کمتر، ما توصیه می کنیم از خمیر دندان هایی که نیاز به تجویز دندانپزشک دارند نیز استفاده کنید، مانند خمیر ددان ضد پوسیدگی حاوی سدیم فلوراید 1/1%. این نوع خمیر دندان ها حاوی 5,000 ppm فلوراید می باشند، که مانند وارنیش فلوراید 3M ESPE دارای TCP می باشد که به استحکام بخشیدن به دندان های برای بیماران پر خطر کمک می کند. غاظت بالای فلوراید به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک می کند، بعلاوه در مطالعات انجام شده در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است که به معکوس کردن ضایعات لکه ای سفید رنگ نیز کمک می کند.
  • مشاوره تغذیه ای: گرچه این یک بخش معمولی از برنامه های بهداشتی هر بیماری است، اما در بیماران ارتودنسی ممکن است نقش بزرگ تری ایفا کند. ایده خوبی است که گفتگویی در مورد رژیم غذایی با بیمار داشته باشیم و غذاها و نوشیدنی هایی که باید مراقبت آنها باشند را به آنها یادآوری کنیم.
  • معمولاً یک بیمار نوجوان ارتودنسی بیشتر احتمال دارد که پیوسته نوشیدنی ها و خوراکی های حاوی قند بخورد، بنابراین می تواند کمک کننده باشد که فرایند بیولوژیکی که قند باعث خوردگی سطح دندان ها می شود را به آنها یادآوری کنیم. این می تواند به آنها کمک کند درک کنند چگونه با مشکل مواجه شوند و اهمیت همه اقدامات پیشگیرانه دیگری که شما توصیه می کنید را تقویت کند. دندانپزشکان به بیماران خود متذکر می شوند که، حداقل، نوشیدن آب بیشتر کار راحتی است که می تواند به شستن و با خود بردن قند و ذرات غذا کمک کند.
  • تصاویر روند پیشرفت درمان: درست همانطور که تصاویر داخل دهانی می توانند در مورد دیگر موقعیت های دندانی ترغیب کننده باشند، آنها می توانند راهی فوق العاده برای نظارت روی روند درمان و ترغیب بیمار در طول درمان ارتودنسی باشند. اگر در مطب شخودما یک دوربین داخل دهانی دارید، حتماً اقدام به گرفتن تصاویر دوره ای اقدام کنید. این به بیماران کمک می کند ببیند دندان های آنها چگونه حرکت کرده اند، بعلاوه وضعیت لثه های خود و هر گونه پلاک تشکیل شده ای را مشاهده کنند.
نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

پس از درمان: مدیریت هر گونه شگفتی

وقتی درمان ارتودنسی به پایان می رسد، اکثر بیماران از نظر منطقی راحت می شوند و آماده لذت بردن از لبخند جدید خود هستند. یک مسئله جزئی که ممکن است دندانپزشک در نخستین مراجعه بیمار پس از برداشت براکت ها متوجه آن شود، وجود مقداری مواد باندینگ (چسبی که برای چسباندن براکت ها روی دندان ها استفاده شده است) باقی مانده در منطقه ای است که راکت ها وجود داشته اند. بدیهی است که زدودن این مواد برای جلوگیری از ایجاد پلاک اضافی در اطراف چسب های باقی مانده مهم است.

در برخی موارد، برداشتن براکت ها می تواند مشخص نماید بیمار چقدر دستور العمل های تیم دندانپزشکی را طی یک سال گذشته یا بیشتر به خوبی رعایت کرده است. علیرغم هشدارهایی که دندانپزشکان از قبل در مورد دی کلسیفیکاسیون (از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان) می دهند، برخی بیمارانی که بهداشت دهانی آنها چالش برانگیز بوده است ممکن است هنوز هم از دیدن لکه های سفید رنگ وقتی براکت ها از روی دندان های آنها برداشته می شوند ناامید شوند. با این حال، تیم دندانپزشکی ابزارهای متعددی دارد که می توانند به برطرف کردن این مشکل پس از اتمام درمان ارتودنسی کمک کنند. در صورتی که بیماران به یک درمان مقرون به صرفه علاقمند هستند که انجام آن راحت باشد، به راحتی می توانند استفاده از خمیر دندان های 5000 ppm را ادامه دهند، که می تواند به معکوس کردن ضایعات کمک کند.

تکمیل کردن درمان ارتودنسی تقریباً برای هر بیماری زمانی هیجان انگیز است. با کار کردن نزدیک با بیماران در طول مدتی که در حال درمان هستند، دندانپزشکان می توانند نقش بزرگی ایفا کنند در کمک به حصول اطمینان از اینکه وقتی در نهایت براکت ها یا الاینرها از روی دندان ها برداشته می شوند، قانع کننده ترین نتایج کسب خواهند شد.

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

نقش دندانپزشک در درمان ارتودنسی

ملاحظات خاص مربوط به الاینرهای شفاف

برخی از همین هشدارها و اقداماتی که برای بیمارانی ذکر شد که تحت درمان با براکت های سنتی قرار دارند، برای بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز صدق می کند. اما این بیماران این مزیت را دارند که قادرند الاینرهای خود را برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن از دهان خارج کنند.

علاوه بر این، دندانپزشکان در مشاهدات روزمره خود متوجه شده اند که افراد بزرگسال بیشتر از بیماران کم سن تر، احتمال دارد که الاینرهای شفاف را انتخاب کنند، بنابراین در برخی موارد بهداشت دندان های آنها وضعیت بهتری دارد. (این زمانی معنا پیدا می کند که ما مشخصات دموگرافیک را برای یک بیمار در نظر بگیریم که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارد- فرد بزرگسالی که از نظر زیبایی انگیزه دارد و بنابراین بیشتر احتمال دارد که به داشتن بهداشت خوب دهانی توجه کند.

با این وجود، مهم است به این بیماران در مورد پاکسازی دقیق دندان های خود پس از صرف وعده های غذایی و قبل از قرار دادن الاینرها داخل دهان یادآوری شود، تا از گیر کردن ذرات غذا کنار دندان ها پرهیز شود. بیمارانی که تحت درمان با الاینرهای شفاف قرار دارند نیز وقتی الاینرها داخل دهان آنها قرار دارند باید از نوشیدن هرچیزی غیر از آب خودداری کنند، زیرا الاینرها می توانند مانع جریان پیدا کردن بزاق دهان روی سطوح دندان ها شوند تا به پاکسازی قندها کمک کند.

چگونه ریتینر ارتودنسی خود را تمیز نگهداریم؟

ریتینرهای خود را تمیز نگهدارید! این ممکن است مهم تر از چیزی باشد که فکرش را بکنید!

تمیز نگهداشتن ریتینرها علاوه بر اینکه می تواند به شما اطمینان دهد ریتینر شما تمیز و خوشبو خواهد ماند و برای چند سال دوام خواهد داشت، می تواند به حفظ سلامت خود شما نیز کمک کند.

در مطالعاتی که اخیراً انجام شده اند آمده است: ریتینرها می توانند محل مناسبی برای انباشته شدن و رشد باکتری های خطرناکی مانند استرپتوکوکوس، شامل S. sanguinis، S. mitis،  S. salivariusباشند. علاوه بر باکتری ها، ریتینرها می توانند محل مناسبی برای انباشته شدن قارچ هایی به نام کاندیدیا آلبیکانز باشند، که می توانند منجر به بروز عفونت ها، و احتمالاً مشکلات سینوسی شوند.

نداشتن یک روش درست و ثابت برای تمیز نگهداشتن ریتینرها می تواند ناامید کننده باشد. افرادی که به مرحله استفاده از ریتینرهای ارتودنسی رسیده اند باید هر بار که ریتینر خود را برای مسواک زدن دندان های خود از دهان خارج می کنند، ریتینر را نیز با مسواک زدن خیلی آرام با مسواک های دارای فرچه های نرم تمیز نگهدارند. پاکسازی های گسترده تر باید هر یک هفته یک مرتبه انجام شوند. در اینجا به بیان نشانه هایی می پردازیم که ریتینر شما نیاز به پاکسازی دارد:

  • ریتینر بوی بد می دهد.
  • یک لایه بیوفیلم روی ریتینر تشکیل شده است.
  • ریتینر کدر به نظر می رسد.
  • یک هفته بیشتر از آخرین باری که آن را تمیز کرده اید می گذرد.
  • لکه های سفید رنگی روی ریتینر وجود دارد.

لکه های سفید رنگ می توانند مواد معدنی انباشته شده (تارتار) یا پلاکی باشدکه موجب بروز حفره های دندانی می شود، یا ترکیبی از هر دو.

نشانه دیگری که ریتینر نیاز به پاکسازی دارد این است که ریتینر دچار ترک خوردگی یا شکستگی می شود. درست همانطور که باکتری ها می توانند به دندان ها آسیب وارد کنند، آنها می توانند به ریتینرها نیز آسیب بزنند.

اگر شخصی ناگهان دچار پوسیدگی و حفره های دندانی، حساسیت دندان ها، با دیگر مشکلات مربوط به سلامت دهان شود، ممکن است مشکلاتی برای ریتینر آنها بوجود آمده باشد. در این صورت، باید مراقبت های صحیح از ریتینر را با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود مرور کنند، و از وی بخواهند بررسی کند آیا ریتینر به درستی در جای خود قرار می گیرد یا خیر.

نکاتی برای تمیز کردن ریتینرها

در اینجا به بیان نکاتی می پردازیم تا افراد اطمینان حاصل کنند که ریتینر آنها تمیز و عاری از هر گونه باکتری است.

آب برای پاکسازی از هر چیزی بهتر است.

آب به تنهایی ریتینر را تمیز نخواهد کرد، اما نوشیدن مقادیر زیاد آب در طول روز می تواند به پیشگیری از رشد بیش از حد باکتری ها کمک کند. مرطوب نگهداشتن ریتینر به پیشگیری از آسیب دیدن آن نیز کمک می کند. علاوه بر این، آب با خشکی دهان که با پوسیدگی دندان ارتباط دارد نیز مبارزه می کند.

اگر ریتینر احساس تمیز نبودن ایجاد کند، فرد می تواند چند مرتبه چرخاندن آب داخل دهان را امتحان کند.

نوشابه و دیگر نوشیدنی های قندی می توانند ریتینر را تحت تأثیر قرار دهند، درست همانطور که روی دندان ها تأثیر می گذارند. افراد قبل از لذت بردن از نوشیدنی های حاوی قند و قبل از خوردن هر چیزی باید ریتینر خود را از دهان خارج کنند.

ریتینرهایی که خشک می شوند بیشتر مستعد آسیب دیدن هستند. در نتیجه فرد نباید اجازه دهد این اتفاق رخ دهد، مخصوصاً در طول شب. به جای آن، هر زمان که ریتینر خود را از دهان خارج می کنید آن را در آب مقطر غوطه ور کنید.

در صورتی که هیچ چیز برای نگهداری ریتینر داخل آن ندارید، یا اگر ریتینر آلوده است و نمی توانید بلافاصله آن را پاکسازی کنید، باید آن را درون حوله مرطوبی نگهدارید.

خمیر دندان

هنگام مسواک زدن دندان ها، افراد باید ریتینر خود را نیز مسواک بزنند. بهتر است از مسواک های دارای فرچه نرم و خمیر دندانی غیر از خمیر دندان های سفید کننده استفاده کنید. پس از آن، ریتینر را از دهان خارج کنید و آن را با دقت آبکشی کنید.

افراد باید پس از خارج کردن ریتینر از داخل دهان دندان های خود را مسواک بزنند تا هر منطقه ای که ریتینر پوشش می دهد تمیز شود.

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

محلول تمیز کننده پروتزهای مصنوعی دندانی

استفاده از محلول هایی که برای تمیز کردن پروتزهای مصنوعی دندانی کاربرد دارند، البته گاهگاهی، مخصوصاً اگر هیچ گزینه دیگری در دسترس ندارید، بی خطر است. با این حال، این نوع محلول ها به مرور زمان می توانند موجب زرد شدن رنگ ریتینر شما شوند.

برای تمیز کردن ریتینر خود با محلول تمیز کننده دنچر، باید ریتینر را بشویید و سپس اجازه دهید به مدت 20 دقیقه در محلول تمیز کننده پروتزهای مصنوعی غوطه ور بماند. پس از بیرون آوردن آن از داخل محلول، باید به آرامی روی سطح آن را با یک مسواک کاملاً نرم تمیز کنید و آب بکشید.

اگر پس از آن ریتینر شما مزه محلول تمیز کننده دنچر می دهد باید آنقدر آن را با آب بشویید تا هیچ مزه ای ندهد.

جوش شیرین

جوش شیرین می تواند به عنوان ضد عفونی کننده استفاده شود که می تواند بدون آسیب وارد کردن به دهان باکتری ها را تحت کنترل درآورد.

جوش شیرین یک ماده ضد عفونی کننده چند منظوره بی خطر است. علاوه بر این به سفیدتر کردن ریتینری که زرد شده است نیز کمک می کند. جوش شیرین بدون هیچ ماده شیمیایی خشنی باکتری ها را کنترل می کند و می تواند از پیشرفت عدم تعادل pH، که به دهان آسیب وارد می کند، پیشگیری کند.

افراد برای استفاده از جوش شیرین باید خمیری تهیه کنند متشکل از نصف آب و نصف جوش شیرین. ترکیب باید به اندازه کافی غلیظ باشد تا به ریتینر بچسبد. سپس می توانید به آرامی ریتینر را با این ترکیب و یک مسواک دارای فرچه نرم تمیز کنید، درست مانند خمیر دندان. با شستشوی دقیق ریتینر زیر شیر آب باید باقی مانده ها با دقت پاکسازی شوند.

سرکه

سرکه سفید یک ماده ضد عفونی کننده ملایم است که می تواند بوی بد و باقی مانده های روی ریتینر را از بین ببرد.

برای پاکسازی ریتینر با سرکه، باید در یک ظرف کوچک ترکیبی از نصف آب و نصف سرکه درست کنید. ریتینر باشد به مدت 20 دقیقه در این ترکیب غوطه ور شود.

اگر ریتینر پوشیده از فیلم یا رسوبات معدنی است، یک مسواک نرم می تواند برای ساییدن سطح ریتینر استفاده شود. پس از شستشوی ریتینر با آب سرد، باید به مدت 20 دقیقه دیگر غوطه ور شود.

سرکه بوی تندی دارد، بنابراین برخی افراد پس از این راهکارمی خواهند ریتینر خود را بیشتر شستشو دهند. استفاده از ظروف یکبار مصرف نیز می تواند باقی ماندن بوی سرکه را کاهش دهد.

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

صابون کاستیل

صابون کاستیل کمتر از بسیاری از محصولات تمیز کننده دیگر سمی است. افراد می توانند صابون خود را با مخلوط کردن روغن زیتون و صابون نارگیل تهیه کنند، اما صابون کاستیل به صورت آماده در اکثر داروخانه ها به فروش می رسد.

برای پاکسازی ریتینر با صابون کاستیل، باید مقداری از آن را در مثداری آب ولرم مخلوط کنید. سپس رینیر را درون آن غوطه ور کنید و با مسواک روی آن را بسایید.

ریتینر باید به مدت 2 تا 3 دقیقه داخل آن غوطه ور باقی بماند قبل از آنکه در صورت لزوم مجدداً ساییده شود. پس از آن، باید به خوبی با آب سرد شستشو داده شود و سپس مجدداً داخل دهان قرار بگیرد یا درون آب مقطر غوطه ور نگه داشته شود.

دهانشویه ها

دهانشویه ها برای مبارزه با پلاک، باکتری، و دیگر رسوبات داخل دهان طراحی شده اند. علاوه بر این، اگر گزینه دیگری در دسترس نداشتید می توانید از آنها برای تمیز کردن ریتینر خود استفاده کنید.

استفاده از دهانشویه برای تمیز کردن همیشگی ریتینر ایده آل نیست و ممکن است به طور کامل آن را تمیز نکند. دهانشویه هایی که حاوی الکل هستند می توانند موجب خشک شدن ریتینر و دهان شوند.

اگر هیچ گزینه دیگری در دسترس نداشتید می توانید ریتینر خود را به مدت 2 تا 3 دقیقه در دهانشویه فاقد الکل غوطه ور کنید و پس از آن با آب سرد شستشو دهید، سپس به آرامی آن را با مسواک نرم تمیز کنید.

تمیز کننده ریتینر

برخی تولید کننده ها محلول های تمیز کننده ریتینرها را عرضه می کنند. برای افرادی که برای ساختن محلول مخصوص خود وقت و تمایل ندارند، این محصولات گزینه های قابل تقبل هستند.

مهم است دستور العمل های روی بسته بندی محصول را دنبال کنید. برخی از انواع آنها نیاز به استفاده از دستگاه های سونیک تمیز کننده یا غوطه ور کردن ریتینر در طول شب دارند. برخی دیگر نیز نباید برای برخی از انواع خاص ریتینرها استفاده شوند، یا برای افرادی که دندان های حساس یا بیماری لثه دارند.

ممکن است ارتودنتیست بتواند تمیز کننده ریتینر مناسب شما را به شما معرفی کند.

از این روش ها برای پاکسازی ریتینرهای خود اجتناب کنید.

برای تمیز کردن ریتینرهای خود همیشه از موادی استفاده کنید که برای تمیز کردن ابزارهای داخل دهانی کاربرد داشته باشند. از استفاده از هر گونه مواد شیمیایی قوی و خشن خودداری کنید زیرا باعث خوردگی و حل شدن موادی می شوند که ریتینر از آنها ساخته شده است و باعث خواهند شد ریتینرها شکننده شوند. علاوه بر این، می توانند موجب ایجاد فضاهای ریزی برای تجمع پلاک و باکتری روی ریتینر شوند که تمیز کردن آنها غیر ممکن خواهد شد. مواد شیمیایی می توانند توسط ریتینر شما جذب شوند و احتمالاً در طول استفاده از آنها وارد دستگاه گوارش شوند.

در تمام زمان ها از استفاده از آب داغ برای تمیز کردن ریتینر خود پرهیز نمایید. گرما می تواند موجب ذوب شدن پلاستیک ظریف ریتینر شود که باعث خراب شدن ریتینر خواهد شد. علاوه بر این، گرما می تواند باعث شود سیم های ریتینرهای هاولی نیز به راحتی خم شوند و به دندان های نیروی خارج از برنامه ای وارد کنند که باعث جابجایی ناخواسته دندان ها در طول مرحله حفظ خواهد شد. ماشین های ظرفشویی، داشبور ماشین، آب جوش، مایکروویو همگی حرارت زیادی به ریتینرها وارد می کنند.

در صورت لزوم ریتینر خود را تعویض کنید.

هیچ چیز تا ابد دوام نخواهد داشت، و ریتینرهای ارتودنتیک نیز جزء استثناعات نیستند. در نهایت همه ریتینرها نیاز به تعویض خواهند داشت.

باورهای غلطی که در مورد تمیز کردن ریتینرها وجود دارد

افراد نباید به ادعاهای زیر باور داشته باشند:

  • تا وقتی که به طور منظم دندان های خود را مسواک می زنید و هنگامی که ریتینر داخل دهان شما است از خوردن هر چیزی خودداری می کنید، ریتینرها نیاز به تمیز کردن ندارند.
  • محلول های تمیز کننده ریتینر برای ریتینرها یا دندان های شما بد هستند.
  • پروبیوتیک ها یا دیگر مکمل ها دهان و ریتینر شما را سالم نگه می دارند، بدون آنکه نیاز به تمیز کردن داشته باشند.
  • لازم است اجازه دهید باکتری های خوب روی ریتینر شما رشد کنند، و تمیز کردن موجب از بین رفتن این باکتری ها می شود.

علاوه بر این، برخی افراد بر این باور هستند که مسواک زدن ریتینرها موجب ایجاد خراش روی آنها می شود، این صحت دارد که برخی ریتینرها نباید مسواک زده شوند، اما اگر کسی از دندانپزشک خود اجازه این کار را دارد، مسواک زدن هیچ اشکالی ندارد.

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

از ریتینر خود با یک محفظه مخصوص محافظت کنید

محفظه مخصوص نگهداری از ریتینر به سادگی ابزاری برای قرار دادن ریتینر درون آن نیست که تنها از آن در برابر خراش برداشتن، شکسته شدن، یا جویدن شدن توسط حیوانات خانگی محافظت کند. یک وظیفه مهم دیگر که محفظه نگهداری از ریتینرها دارد این است که ریتینر شما را تمیز و عاری از هر گونه آلودگی، و گرد و غبار خارج از دهان حفظ کند. نگهداری از ریتینر در محفظه مناسب یک گام اساسی برای تمیز نگهداشتن ریتینرها است. محفظه ای انتخاب کنید که مناسب ریتینرهای هر دو قوس دندانی شما باشد و قابل بسته شدن با چفت باشد.

از قرار دادن ریتینرهای خود لای دستمال خودداری کنید زیرا ممکن است به اشتباه آن را دور بیندازید.

تانگ تراست و لزوم درمان آن

تانگ تراست چیست؟

تانگ تراست به وضعیت قرار گیری رو به جلو یا رو به پایین زبان، پشت یا روی دندان های فک پایین (و احتمالاً حتی روی لب پایین) اشاره دارد. علاوه بر این، اغلب از این اصطلاح برای اشاره به الگوی بلعی استفاده می شود که در آن هنگام بلع زبان یا پشت دندان های فک پایین فشار وارد می کند یا از بین دندان های فک های بالا و پایین بیرون می زند. الگوی حرکت رو به جلو اغلب مشاهده می شود، با این حال، فشار دادن یا برآمدگی زبان به طرفین نیز از جمله مشخصه های بلع تانگ تراست است. در صورتی که این الگوی بلع تا پس از دوران نوزادی ادامه پیدا کند، ممکن است تأثیرات آن روی رشد صورت و ظاهر، سلامت و برقراری ارتباط (گفتار) نیز مشاهده شوند.

تانگ تراست به سادگی تنها یک مسئله خردسالی نیست. بسیاری از افراد بزرگسال نیز با وضعیت رو به جلو قرار گرفتن زبان یا الگوی بلع رو به جلو مواجه هستند که ایده آل نیست، حتی بدون آنکه خودشان متوجه آن شوند. برخی از علائم و نشانه های رایج این ناهنجاری در افراد بزرگسال عبارت است از سردرد، خر و پف، آپنه خواب، فک کلیکی (سندروم مفصل فکی گیجگاهی)، بیماری دندان و لثه، و برگشت درمان ارتودنسی. نیروی عضلات بسیار زیاد است- در صورت عدم آموزش مجدد، دندان ها و استخوان ها به راحتی به سمت عقب و مکان اولیه خود باز می گردند.

الگوی بلع تانگ تراست چیست؟

الگوی بلع تانگ تراست وقتی در نوزادانی که از سینه مادر یا شیشه شیر می خورند طبیعی است (گرچه اغلب شیر خوردن از شیشه شیر همیشه منجر به بروز این مشکل نمی شود). با شروع روند سفت شدن استخوان ها، باید این عادت شکل بگیرد که هنگام بلع نوک زبان در سقف دهان و پشت دندان های جلوی فک بالا قرار بگیرد. سپس غذا به جای حرکت رو به جلو، با حرکت موج-مانند زبان به عقب رانده می شود (که نتیجه وجود الگوی بلع تانگ تراست است).

گاهی اوقات، حین غذا خوردن مشاهده می شود که نوک زبان می تواند از دهان بیرون بزند. مسلماً این در کودکان شایع تر است. مشاهده شده است که جویدن غذا با دهان باز همیشه هشدار دهنده ترین علامت اصلی است و قطعاً توصیه می شود روی افرادی که با وجود سلامت بودن، تمایل به جویدن غذا با دهان باز دارند بررسی های بیشتر انجام شوند. افراد بزرگسال اغلب یاد می گیرند هنگام بلع زبان خود را داخل دهان نگه دارند، اما هیپرتروفی یا بیش فعالی عضلات صورت هنگام بلع هنوز هم می تواند مشاهده شود. علت این است که لب ها در حال سخت تلاش کردن برای مقابله با نیروی رانش رو به جلوی زبان هستند. هنگام بلع معمولی، عضلات صورت باید آرام باشند.

تانگ تراست

تانگ تراست

انواع مختلف تانگ تراست

انواع مختلف تانگ تراست و مشکلات ارتودنتیک مرتبط با آن عبارتند از:

  • اپن بایت قدامی شایع ترین و معمول ترین شکل تانگ تراست است. در چنین مواردی، لب ها به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند، و دهان کودک اغلب باز است و زبان تا پشت لب ها بیرون می زند. به طور کلی، شما می توانید تشخیص دهید بیمار در کنار تانگ تراست زبان بزرگی دارد.
  • تراست قدامی لب پایین رو به داخل کشیده می شود و دندان های پیشین فک پایین و بالا به میزان زیادی از موقعیت طبیعی و عادی خود جلوتر می آید. تراست قدامی معمولاً منجر به فشار بیش از حد عضلات چانه بیمار می شوند.
  • تراست یک طرفه که در آن عموماً بایت در یک طرف باز است.
  • تراست دو طرفه دندان های خلفی از نخستین دندان دو پایه تا کل دندان های مولر عقب دهان از هر دو سمت باز هستند، و بایت قدامی بسته است. اصلاح تراست دو طرفه دشوارتر از همه موارد دیگر است.
  • اپن بایت قدامی دو طرفه که در آن تنها دندان هایی که با یکدیگر تماس پیدا می کنند دندان های مولر هستند. بایت بیمار در دو طرف کاملاً باز است، که باعث می شود دندان های قدامی هرگز با یکدیگر تماس پیدا نکنند. معمولاً، بیمارانی که اپن بایت قدامی دو طرفه دارند زبان بزرگی نیز خواهند داشت.
  • تراست با بایت بسته که در آن هر دو ردیف دندان های بالا و پایین از یکدیگر دور و رو به جلو مورب می باشند. تراست با بایت بسته عموماً دچار جلو آمدگی دوگانه است.

تانگ تراست چقدر زود قابل تشخیص است؟

کودک معمولاً از بدو تولد به دلیل شرایط بلع نوزادی الگوی تانگ تراست را از خود نشان می دهد. با این حال، این نوع الگوی بلع تا 4 سالگی دلیلی برای نگرانی شدید وجود ندارد. اکثر کودکان الگوی بلع نوزادی خود را ترک می کنند و بدون آنکه تانگ تراست مشکل داری بوجود بیاید، الگوی بلع بالغ بوجود می آید.

در صورتی که کودک تا چهار سالگی الگوی بلع طبیعی پیدا نکند، تراست قوی تر می شود، و به یک مشکل تبدیل می شود، و نیاز به برنامه آموزشی برای اصلاح شرایط مشکل آفرین خواهد داشت.

الگوی بلع تانگ تراست ممکن است به دلایل زیر باقی بماند:

  • مکیدن انگشت یا شست
  • مکیدن لباس یا مو
  • سمت دهان بردن اشیاء (برای افراد بزرگسال این ممکن است شامل جویدن مداد باشد)
  • جویدن ناخن یا جویدن لب ها یا داخل لپ ها
  • بزرگ بودن لوزه ها یا لوزه سوم
  • آلرژی ها و احتقان بینی
  • گره زبانی (فرنوم محدود کننده زبان)
  • از دست رفتن زود هنگام زبان
  • دیس پراکسی دهان
  • مشکلات پردازش حسی

تانگ تراست چه تأثیرات خاصی دارد؟

هنگامی که زبان در موقعیت رو به جلو یا رو به پایین قرار می گیرد، فشار مستمر روی دندان ها و استخوان فک وجود دارد، که ممکن است نحوه قرار گیری دندان ها و رشد فک را تحت تأثیر قرار دهد. بلع حتی فشار بیستری به دندان ها و فک پایین وارد می کند. تخمین زده شده است که ما در هر روز 1200 تا 2000 مرتبه عمل بلع را انجام می دهیم، بنابراین مقدار قابل توجهی فشار است (به خاطر داشته باشید ما پیوسته در حال قورت دادن بزاق دهان خودمان هستیم؛ نه غذا یا نوشیدنی).

عدم وجود فشار زبان به پلیت (کام یا سقف دهان) نیز قابل مشاهده است. بلع عادی رشد و باز شدن استخوان ها در سقف دهان را تحریک می کند. سلول های استخوان در این ساختارها با استخوان های دیگر بخش های بدن تفاوت دارند. آنها بر اساس الگوهای از پیش تعیین شده ژنتیک رشد نمی کنند. آنها تنها زمانی که تحریک می شوند رشد می کنند. تا سن 6 سالگی، بخیه های سخت کام با یکدیگر جوش خورده اند و در افرادی که تانگ تراست دارند، اغلب باریک و بسیار مرتفع است.

وقتی کام (سقف دهان) به اندازه کافی وسیع نشود، ممکن است یم مانع ساختاری برای ادای صحیح برخی حروف در گفتار باشد که درمان به تنهایی قادر به برطرف نمودن آنها نیست. با توجه به اینکه سقف دهان پایه حفره بینی نیز هست، مجرای تنفسی نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. هر گونه مانع سر راه تنفس راحت از راه بینی باعث دائمی شدن عادت تنفس دهانی و قرار گرفتن زبان در موقعیت رو به جلو می شود.

افرادی که عادت تانگ تراست دارند، اختلالات گفتاری دارند. این اختلال اغلب با نوک زبانی حرف زدن هنگام ادای حروف “س” و “ز” همراه است، جایی که زبان از بین دندان های جلو بیرون می زند. گاهی اوقات این الگو در دیگر حروف مانند “ش”، “چ”، و “ج” نیز مشاهده می شود. حروف دیگری که ادای آنها مستلزم تماس بین نوک زبان و تیغه آلوئولار است (برجستگی پشت دندان های جلوی فک بالا). ما پیوسته مشاهده می کنیم که حروف “ت”، “د”، “ن”، و “ل” نیز تحت تأثیر قرار می گیرند، گرچه ممکن است نسبتاً جزئی (مخصوصاً در برخی افراد بزرگسال) باشد. وضعیت باز ماندن مداوم دهان نیز ممکن است با ضعف یا کوتاهی عضلات لب همراه باشد، توانایی ادای واضح و شفاف حروف “لبی” (پ، ب، م، ف، و) را تحت تأثیر قرار دهد.

گرچه ممکن است تنفس دهانی خوش خیم (و حتی در کودکان با نمک) به نظر برسد، اما عوارض زیادی برای سلامتی دارد. توربین های موجود در حفره بینی ما مانند فیلتر هوا عمل می کنند. وقتی ما هوا را از راه دهان تنفس می کنیم، به صورت سرد و فیلتر نشده وارد ریه ها می شود. این امر موجب بروز مکرر بیماری های مجرای تنفسی فوقانی می شود. به مرور زمان، می تواند موجب حساسیت دندان ها، تورم لثه ها، و حتی افزایش احتمال پوسیدگی و عفونت دندان ها شود. ما مطمئناً با بیماران 5 ساله ای که برای پر کردن چند دندان با آمالگام تحت بیهوشی قرار گرفته اند کار می کنیم. خشکی و ترک خوردن لب ها، همینطور خشکی دهان نیز شایع هستند.

علاوه بر این، تنفس دهانی به این معنا است که سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن موجود در ریه ها متعادل نیست (مانند هنگام تزریق بیش از حد هوا). این امر روی سیستم عصبی پاراسمپاتیک و ترشح هورمون های ادرار آور تأثیر می گذارد. کودکانی که از راه دهان نفس می کشند مستعد شب ادراری نیز هستند. افراد بزرگسال ممکن است گزارش دهند که در طول شب مجبور هستند برای ادرار کردن مکرراً از خواب بیدار شوند.

دست آخر اینکه، خر و پف کردن، و آپنه خواب از جمله شرایط جدی مرتبط با تانگ تراست و مجموعه مشکلات ایجاد کننده آن هستند. وقتی سرماخوردگی بدی دارید، میزان انرژی و توجه نیز ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند، شاید نیمی از دلیل احساس وحشتناک عدم درست نفس کشیدن باشد.

تانگ تراست

تانگ تراست

چه کسی تانگ تراست را تشخیص می دهد؟

چالش برانگیزترین مشکلی که وجود دارد تشخیص تانگ تراست است. به عنوان یک قانون کلی، ارتودنتیست ها، دندانپزشکان عمومی، دندانپزشکان کودکان، و گفتار درمانگرها می توانند این مشکل را شناسایی نمایند. در بسیاری موارد، حتی در صورتی که شرایط از نوزادی وجود داشته باشد، ممکن است تا زمانی که کودک تحت درمان ارتودنسی قرار نگیرد متوجه وجود آن نشوید.

این شرایط برای بیمار کاملاً طبیعی است زیرا از ابتدا و در تمام طول عمر آن را داشته اند، بنابراین کودک به شخصه آن را گزارش نخواهد کرد. بنابراین، تشخیص عموماً زمانی اتفاق می افتد که کودک علائم دندانی و گفتاری که نیاز به اصلاح دارد را از خود نشان دهد.

تانگ تراست چگونه درمان می شود؟

  • ارزیابی: جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه و بررسی ساختارهای دهانی، ژست، تنفس، بلع، و گفتار.
  • ارجاع: بسته به علت بنیادی تانگ تراست، مشورت با دیگر پزشکان ممکن است توصیه شود (مخصوصاً اگر شما نگران مجرای تنفسی هستید). عموماً همکاری متخصصان گوش و حلق و بینی، ارتودنتیست ها، و متخصصان خواب لازم است.
  • آموزش: کسب اطلاعات در مورد وضعیت درست زبان و اهمیت درمان.
  • آموزش آگاهی برای ایجاد حالت استقرار جدید زبان و الگوی بلع (تمرینات).
  • گفتار درمانی.

تمرینات خانگی یکی از جنبه های مهم درمان در طول آموزش آگاهی، بلع و گفتار درمانی هستند.

تانگ تراست

تانگ تراست

ابزارهای ارتودنسی

اکنون مهم است که ارتودنتیست مشکل تانگ تراست را چگونه درمان می کند. قفس زبان نوعی ابزار ارتودنتیک سفارشی است که برای کمک به مبارزه با عاداتی مانند تانگ تراست و مکیدن انگشت استفاده می شود. ارتودنتیست می تواند مشخص نماید آیا بیمار به این ابزار نیاز دارد یا خیر. این ابزار به طور دائمی با دو حلقه ای (بند) که به دور دو دندان مولر در عقب دهان قرار می گیرند، داخل دهان باقی می ماند. حلقه ها به قفس یا توری کوچکی متصل می شوند که عموماً پشت دندان های جلوی دهان قرار می گیرد. این توری یا قفس کمک می کند:

  • از جلوآمدگی زبان و فشار وارد کردن به پشت دندان ها جلوگیری می کند.
  • به کودک یادآوری می کند که انگشت یا زبان خود را پشت دندان های جلوی دهان قرار ندهد.
  • به کودک کمک می کند هنگام بلع زبان خود را عقب نگه دارد.

آیا ابزار ترک تانگ تراست می تواند متحرک باشد؟

آنها می توانند متحرک باشند. ابزار ترک تانگ تراست می تواند متحرک باشد یا خیر، و این به عوامل مختلفی بستگی دارد. ارتودنتیست می تواند قفس زبان را به ریتینرهای متحرک کودک اضافه کند، اما آنها می توانند ابزارهای دائمی باشند که نیاز به ابزارهای تخصصی برای گذاشتن و برداشتن آنها از داخل دهان دارند. با ارتودنتیست در مورد مؤثرترین نوع ابزار برای کودک خود مشورت کنید.

اگر فکر می کنید کودک شما نمی تواند در استفاده از ابزار متحرک همکاری کند نوع ثابت آن را انتخاب کنید. به خاطر داشته باشید برخی موارد حل نشده باقی می مانند زیرا بیمار توصیه های تخصصی را دنبال نمی کند.

اگر فکر می کنید کودک شما می تواند دستورالعمل های تخصصی را دنبال کند می توانید نمونه متحرک را برای او انتخاب کنید و شما نیز در طول درمان با او همکاری کنید.

درمان با ابزارهای ارتودنسی چقدر طول می کشد؟

طول زمانی که بیمار باید از ابزار ارتودنسی استفاده کند برای بیماران مختلف متفاوت است. این مدت می تواند از چند ماه تا کل دوره درمان ارتودنسی طول بکشد.

با همکاری کامل بیمار و والدین او، در صورتی که هیچ گونه نقص عضلانی عصبی وجود نداشته باشد، اصلاح در اکثر موارد امکان پذیر است.

تانگ تراست یک شرایط فوق العاده مشکل آفرین است، و اصلاح موفق در اکثر موارد امکان پذیر است. موارد اندکی وجود دارند که بیمار نمی تواند به این شرایط فائق بیاید، اما اساساً به دلیل عدم همکاری با جلسات ضروری درمان و توصیه های پزشک است.

حساسیت در ارتودنسی

نگرانی در مورد واکنش های آلرژیک در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند پیوسته ابراز شده است. بیمارانی که با ابزارهای ثابت تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در معرض مواد مختلفی قرار می گیرند. آگاهی از واکنش هایی که می توانند با این مواد دندانپزشکی اتفاق بیفتند برای ارتودنتیست ها مهم است. هدف این مقاله توضیح دادن راجع به آلرژی در درمان ارتودنسی و نمونه های واکنش های آلرژیک در مدیریت بیماران در طول درمان ارتودنسی است. تشخیص و درمان باید یک تیم چند شاخه ای را شامل شود. در تمام موارد، سلامت بیمار باید تصمیم گیری در مورد درمان را هدایت کند، و سلامت عمومی باید هدف باشد، نه تنها سلامت دهانی.

واکنش آلرژیک چیست؟

واکنش آلرژیک واکنشی است که در آن برخی از اجزاء سیستم ایمنی بدن بیش از حد به یک ماده خارجی واکنش نشان می دهد. در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند واکنش های آلرژیک شرح داده شده اند.

واکنش های حساسیتی نوع1

یک واکنش آلرژیک فوری آنتی بادی است که در عرض چند دقیقه یا چند ساعت تماس مستقیم پوست یا مخاط با ماده حساسیت زا رخ می دهند. دامنه این واکنش ها از کهیر تماسی تا آنافیلاکسی کامل با ناراحتی تنفسی و یا افت فشار خون است.

واکنش افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4)  

واکنش های افزایش حساسیت از نوع تأخیری (واکنش حساستی نوع 4) واکنش های آلرژیک سیستم ایمنی بدن هستند که در درجه اول از طریق سلول های T ظاهر می شوند (ایمنی سلولی). این روند دو مرحله مجزای به هم وابسته دارد. یک مرحله بروز حساسیت که از لحظه ورود ماده حساسیت زا به داخل بدن اتفاق می افتد، که شناسایی شده و واکنش اتفاق می افتد. مرحله استخراج پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا تا ظاهر شدن واکنش بالینی کامل رخ می دهد. این واکنش خود را به شکل اگزمای منتشره یا تکه ای در محل تماس نشان می دهد و ممکن است ابتدا با خارش، قرمزی، و تشکیل وزیکول همراه باشد.

نگرانی در مورد سازگار بودن مواد دندانپزشکی با بدن افزایش یافته است؛ این ممکن است به دلیل افزایش واقعی بروز واکنش های آلرژیک به مواد باشد، یا به دلیل افزایش آگاهی از اثرات سوء این مواد.

آلرژی در بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند می تواند به چند دلیل اتفاق بیفتد که عبارتند از آلرژی به نیکل، آلرژی به رزین آکریلیک که در طول درمان استفاده می شود، محصولات لاتکس، و غیره.

روش ایمن و مؤثر به شناسایی بیماران مبتلا به آلرژی در کنار داشتن دانش موادی بستگی دارد که احتمالاً می توانند موجب بروز آن شوند. ارتودنتیست باید اطلاعات زمینه ای در مورد واکنش های آلرژیک را داشته باشد و بتواند به اندازه کافی برای مدیریت آنها کارآمد باشد.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

حساسیت به نیکل و آلیاژ آن

آلیاژهای نیکل به طور گسترده در درمان ارتودنسی در ساخت براکت ها، سیم های کمانی ارتودنسی، بندها، و دیگر ابزارهای ارتودنسی استفاده می شوند. آلرژی به نیکل بیشتر از آلرژی به همه مواد دیگری که ترکیب می شوند اتفاق می افتد. تخمین زده شده است که 11% از همه زنان و 20% از زنان بین 16 تا 35سال به نیکل حساسیت دارند.

درماتیت تماسی ناشی از نیکل نوعی واکنش ایمنی افزایش حساسیت نوع تأخیری (نوع 4) می باشد که حداقل 24 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض نیکل بروز پیدا می کند. نشان داده شده است که میزان نیکل موجود در بزاق و سرم، پس از قرار گرفتن ابزارهای ارتودنسی داخل دهان افزایش پیدا می کند. در شرایط آزمایشگاهی نشان داده شده است، نیکلی که از بندهای ارتودنسی، براکت ها، سیم های کمانی Ni-Ti یا استیل ضد زنگ آزاد می شود، تنها در یک هفته نخست پس از کارگذاری مشاهده می شود و پس از آن کاهش می یابد. توصیه می شود که آستانه غلظت تقریباً 30ppm نیکل ممکن است برای ایجاد واکنش های سیتوتوکسیک کافی باشد.

شواهد علمی حاکی از این هستند که درمان ارتودنسی با افزایش حساسیت به نیکل همراه نیست، مگر آنکه بیمار از قبل سابقه قرار گرفتن در معرض نیکل را داشته باشد. بیمارانی که پیوسته پیرسینگ (سوراخ کردن) انجام می دهند، به طور بالقوه در معرض خطر قابل توجه آلرژی به نیکل قرار دارند. با این حال، قرار گرفتن از راه دهان در معرض نیکل از طریق بریس های دندانی قبل از پیرسینگ گوش، خطر حساسیت به نیکل را کاهش می دهد.

واکنش های آلرژیک قبلی پس از استفاده از گوشواره ها یا دستبندهای فلزی، ظهور علائم آلرژیک مدت کوتاهی پس از کارگذاری اولیه اجزاء ارتودنتیک حاوی نیکل و بثورات جلدی خارج دهانی در کنار هدگیر، باید زنگ خطر را برای آلرژی به نیکل برای ارتودنتیست به صدا دربیاورد.

علائم و نشانه های آلرژی به نیکل عبارتند از ژنژیویت، هیرپپلازی (رشد بیش از حد) لثه، پوسته پوسته شدن لب ها، احساس سوزش داخل دهان، مزه فلز داخل دهان، التهاب زاویه ای لب ها، و پریودنتیت. در موارد مزمن، مخاط مبتلا به طور معمول با عامل حساسیت زا در تماس است و اریتماتوز یا هایپرکراتوتیک تا زخم شده است. تظاهرات خارج دهانی حساسیت به نیکل ممکن است منشأ داخل دهانی داشته باشند. اگر هنوز آلرژی به نیکل مورد سؤال است، تشخیص می تواند توسط یک متخصص پوست و با انجام آزمایش حساسیت پوستی به نام تست پَچ با استفاده از سولفات نیکل 5% در ژل نفتی، تأیید شود.

در صورتیکه علائم و نشانه های داخل دهانی وجود داشته باشند، تشخص حساسیت بیش از حد به نیکل انجام خواهد شد، که برای آن باید یک دندان مصنوعی ثابت یا متحرک با یک آلیاژ فاقد نیکل دیگر تعویض شود. سیم های کمانی نیکل تیتانیوم باید برداشته شوند و با سیم های کمانی استیل ضد زنگی تعویض شوند که حاوی مقادیر اندکی نیکل جایگزین شود، یا ترجیحاً با سیم کمانی از جنس آلیاژ مولیبدن تیتانیوم (TMA)، که تحت عنوان (TMA) شناخته می شود و حاوی نیکل نیست. اکثر بیمارانی که به سیم های کمانی Ni-Ti واکنش نشان می دهند، سیم های کمانی استیل ضد زنگ را به خوبی تحمل میکنند بدون آنکه واکنشی نشان دهند. گزینه های دیگر عبارتند از سیم های کامپوزیتی تقویت شده با الیاف، سیم های دارای روکش طلا، سیم های نیکل- تیتانیوم دارای یون، یا سیم های نیکل- تیتانیوم دارای پوشش پلاستیکی یا رزین.

براکت های استیل ضد زنگ نیز عموماً امن و بی خطر تلقی می شوند. با این حال، براکت های فاقد نیکل جایگزین برای فلز ضد زنگ عبارتند از براکت های سرامیکی که با استفاده از آلومینای پلی کریستالی، یاقوت کبود تک کریستالی و زیرکونیا، براکت های پلی کربنات، براکت های تیتانیومی، و براکت های دارای روکش طلا و براکت های پلاستیکی ساخته می شوند، و در موارد انتخاب شده ابزارهای ثابت ممکن است با الاینرهای پلاستیکی جایگزین شوند. اجزاء فلزی خارج دهانی، شامل میخ های فلزی هدگیر، بزرگترین نگرانی هستند زیرا حساسیت بیشتری برای پوست ایجاد می کنند. میخ های هدگیر که روکش پلاستیکی دارند ممکن است بهترین جایگزین برای چنین بیمارانی باشند.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

لاتکس

لاستیک طبیعی (لاتکس) نوعی آب شیری است که از درخت لاستیک Hevea Brasiliensis بدست می آید. طی دو دهه گذشته به دلیل افزایش استفاده از دستکش های بر پایه لاتکس به عنوان اقدامات پیشگیرانه جهانی، واکنش های آلرژیک به لاتکس لاستیکی طبیعی (NRL) نیز افزایش یافته اند. در آزمایشی مشخص شد واکنش به NRL طی درمان ارتودنسی 10 برابر شده است. لاتکش لاستیکی طبیعی در دستکش ها، الاستیک های داخل و خارج دهانی، سپراتورها، ماژول های الاستومریک، پاورچین های الاستومریک، رابر کاپ های الاستومریک، و ابزارهایی که برای برداشتن بندهای ارتودنسی استفاده می شوند استفاده می شود. ترکیبات آلرژیک موجود در لاتکس طبیعی عبارتند از مواد شیمیایی همراه با حرارت دیدن، مانند پروتئین های اضافی و مواد شیمیایی از پودر یا تالک.

با لاتکس نوع 1 و نوع 4، واکنش های حساسیتی شدید می توانند اتفاق بیفتند. شیوع فعالیت بیش از حد نوع 1 به لاتکس کمتر از 1% در کل افراد ست، و بین متخصصان دندانپزشکی 6-12% است. واکنش فوری آنتی بادی IgE (نوع 1) به NRL معمولاً ظرف 5 تا 60 دقیقه پس از تماس با آلرژن اتفاق می افتد. واکنش های سیستمیک شدید، شامل پوست، سیستم های تنفسی و قلبی و عروقی، پس از قرار گرفتن مداوم در معرض آلرژن ها از راه تنفس گزارش شده اند. علاوه بر این، مشخص شده است که منجر به درماتیت تماسی نیز می شود. درماتیت تماسی نوعی واکنش T با حساسیت تأخیری (نوع 4) سلول T است. آلرژن هایی که معمولاً عامل ایجاد واکنش های آلرژیک هستند، شتاب دهنده های شیمیایی مانند تیوارم ها، کاربامات ها، و بنزوتیازول ها هستند که در فرایند تولید دستکش استفاده می شوند. درماتیت تماسی آلرژیک می تواند منجر به ضایعات اگزمایی شود، که به طور معمول خارش دارند. اگر مخاط درگیر باشند، ممکن است متورم شوند، اریتماتو شوند، و یا وزیکول های کوچک ایجاد کنند. علاوه بر این، بیمار ممکن است از احساس سوزش یا خارشی در منطقه درگیر شکایت داشته باشد.

تشخیص قطعی باید بر اساس سوابق پزشکی، و واکنش مثبت پوستی به مواد شیمیایی خاص موجود در لاتکس لاستیکی طبیعی داده شود. آلرژی به لاتکس باید با آزمایشات پوستی اپیکوتانوس با استفاده از لاتکس طبیعی تأیید شود، تا وجود آنتی بادی لاتکس در جریان خود مشخص شوند. محتاطانه به نظر می رسد که هنگام درمان بیمارانی که در آنها شواهد بالینی و ایمنی آلرژی NRL وجود دارد، از تماس بیمار با آلرژن ها (عوامل حساسیت زا) باید خودداری شود. بیماران باید در محیطی فاقد هر گونه لاتکس درمان شوند، و در هر جلسه باید برای علائم و نشانه های واکنش های منفی مورد بررسی قرار بگیرد.

جایگزین های فاقد لاتکس متعددی برای موادی که عموماً در ارتودنسی استفاده می شوند وجود دارد. در بیمارانی که به لاتکس حساسیت دارند، لیگاچورهای فلزی یا براکت های سلف لیگیت ممکن است ارجحیت داشته باشند. سپراتورهای الاستومریک می توانند با فنرهای سپراتور سلف لاکینگ (خود قفل شونده) جایگزین شوند. دستکش های غیر لاتکس مصنوعی، ساخته شده از نیتریل، پلی کلروپرن، الاستیرن و وینیل، با راحتی برای استفاده های بالینی در دسترس هستند. الاستیک های فاقد NRL در دسترس هستند اما نسبت به الاستیک های NRL انعطاف پذیری بیشتری از خود نشان می دهند، یعنی 40% پوسیدگی در برابر نیرو در برابر 25% طی 24 ساعت.

گرچه در مطالعات آزمایشگاهی، عملکرد الاستیک های فاقد NRL به خوبی الاستیک های NRL نیست، اما بعید به نظر می رسد که تفاوت های مکانیکی نسبتاً کوچکی که در نتیجه پوسیدگی در اثر نیرو بوجود می آید تأثیر بالینی چشمگیری داشته باشد.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

رزین آکریلیک

رزین های آکریلیک به طور گسترده در دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند، مخصوصاً دندان های مصنوعی و ارتودنسی. اما گاهگاهی گزارش شده است که وقتی به عنوان پایه دنچر یا دندان مصنوعی یا به عنوان مواد دندان های مصنوعی استفاده می شود، موجب بروز واکنش های حساسیتی آلرژیک شدید شود. رزین های آکریلیک بر پایه متیل متاکریلات می توانند موجب بروز واکنش های حساسیتی از نوع 4 شوند، که پس از قرار گرفتن مجدد در معرض ماده حساسیت زا اتفاق می افتد.

. استوماتیتvenenata  به عنوان نوعی آلرژی تماسی توصیف می شود که در نتیجه استفاده از پروتزهای مصنوعی بروز می یابد که با رزین آکریلیک های سلف کیور ساخته شده اند. بسیاری از مؤلفان موافق هستند که مونومرهای باقیمانده که به داخل محیط دهان نفوذ می کنند دلیل اصلی واکنش های آلرژیک هستند.

به طور کلی، واکنش های آلرژیک به آکریلیک تظاهرات موضعی می باشند، اما نمودهای بالینی متفاوتی دارند، از جمله اِدِم لبی، اریتم مشخص کننده سطح تماس، احساس سوزش و کهیر مزمن. گرچه این ماده به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، اما تحقیقاتی که در گذشته در این زمینه انجام شده اند حاوی اطلاعات اندکی در مورد واکنش های آلرژیک به این ماده هستند.

ادامه استفاده از ابزار آکریلیکی حتی پس از مشاهده تظاهرات داخل دهانی اولیه ممکن است حتی منجر به هیپرتروفی لثه در مناطق مجاور شود. گرچه واکنش های از این نوع آلرژن ها نادر هستند، اما آگاهی از تظاهرات موضعی و سیستمیک در اقدامات ارتودنتیک وقتی سلامت عمومی بیمار نگران کننده است مهم می باشد. کارمندان دندانپزشکی به دلیل تماس مکرر با رزین متاکریلات در معرض افزایش خطر گسترش آلرژی می باشند. اثرات سوء آکریلیک هم به مونومرها در طول فرایند دست زدن به مواد ربط داده می شود، همینطور غبار آکریلیک که در طول فرایند تراش ابزارهای آکریلیک تولید می شود.

هر گونه تغییرات مشکوکی باید توسط متخصص پوست مورد بررسی قرار بگیرد، و هر زمان که امکان پذیر باشد، باید با استفاده از نمونه برداری از موضع مورد تأیید قرار بگیرد. در صورتی که بیمار حساسیت شدید داشته باشد، معمولاً برداشتن عامل حساسیت زا توصیه می شود. تست پَچ پوستی برای رزین آکریلیک، برای فائق آمدن به واکنش های آلرژیک در افرادی که از پروتزهای مصنوعی استفاده می کنند و به متاکریلات حساس هستند الزامی است. جایگزین های دیگر متاکریلات عبارتند از پوشش دادن پروتز مصنوعی با متیل متاکریلات پلیمریزه شده سبک، پوشش دادن آن با آکریلات یورتان پلیمریزه شده اشعه ماوراء بنفش، پوشش دادن آن با متاکریلات پلیمریزه شده ماوراء بنفش، و استفاده از پروتزهای مصنوعی پلی کربنات. به جای رزین متاکریلات، می توان از الاینرهای شفاف به عنوان ریتینر استفاده کرد تا از واکنش های آلرژیک پرهیز نمود. یک ریتینر لینگوال (زبانی یا پشت دندانی) چسبانده شده می تواند به جای ریتینرهای متحرک بر پایه آکریلیک استفاده شود.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

مواد دیگر

کرومیوم دومین فلزی است که موجب بروز بیشترین درماتیت های تماسی می شود. تحقیقات حاکی از این هستند که این واکنش های حساسیتی در مردان بیشتر از زنان اتفاق می افتند. مشخص شده است احتمال واکنش های منفی به کرومیوم موجود در مواد دندانپزشکی نادر است. به همین ترتیب، موارد حساسیت بیش از حد به پلاتینیوم حتی نادرتر از آلرژی به کرومیوم هستند. مواد رزین کامپوزیت می توانند عامل بروز واکنش های لیکنوئیدی در مخاط دهان باشند. مکانیزم علت شناسی ممکن است به آلرژی تماسی به فرمالدهیدی ارتباط داشته باشد که در ترمیم های رزین کامپوزیتی تشکیل می شوند. گرچه به نظر می رسد احتمال یک واکنش منفی به این مواد دندانپزشکی بعید باشد، اما دندانپزشکان همیشه نسبت به آنها آگاه باشند.

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موارد آلرژی زا در طول درمان ارتودنسی

موادی که برای باندینگ و دی باندینگ استفاده می شوند

بهترین انتخاب و اعمال مواد نیاز به درک صحیحی از تفاوت های شیمیایی و نیز محدودیت های فیزیکی دارد که امروزه در ارتودنسی برای عمل باندینگ (چسباندن) استفاده می شوند. موادی که در حال حاضر برای باندینگ استفاده می شوند از چند دسته مواد تشکیل می شوند، از جمله سمان (زینک فسفات، پلی کربوکسیلات، و سمان های گلاس آینومر)، رزین ها، گلاس آینومرهای با رزین تغییر یافته و رزین کامپوزیت های با پلی اسید تغییر یافته. متأسفانه، تحقیقات زیادی در این خصوص انجام نشده است اما برخی حاکی از این هستند که برخی از آنها ممکن است مضر باشند.

سمان های زینک فسفات حاصل واکنش زینک اکسید و محلول اسید فسفریک می باشند. برخی برندها حاوی مقداری فلوراید هستند. به جز اسیدیدته محلول اسید فسفریک، احتمال مضر بودن این مواد بسیار پایین است و اگر بر اساس دستور العمل سازنده استفاده شوند هیچ واکنش منفی از خود نشان نخواهند داد.

سمان پلی کربوکسیلات حاصل واکنش زینک اکسید و اسید پلی کربوکسیلات است. ممکن است نمک های فلوراید برای اهداف ضد سرطان افزوده شوند. هیچ گزارشی مبنی بر عوارض جانبی این ماده هنگام استفاده بر اساس دستور العمل های تولید کننده وجود ندارد.

سمان گلاس آینومر که از ذرات گلاس فلورآلومین سیلیکات کلسیم تشکیل شده است، که می تواند با اسید پلی آکریلات ترکیب شود، تحت یک واکنش اسید محور قرار بگیرد تا نمک های پلی کربوکسیلاتی که ترکیب سمان را تشکیل می دهد شکل بگیرند. هیچ عارضه جانبی گزارش نشده است.

نتیجه گیری

اقدامات بی خطر، ایمن و مؤثر در درمان های ارتودنسی به شناسایی بیمارانی بستگی دارد که آلرژی دارند، همینطور دانش مربوط به موادی که می توانند به صورت بالقوه موجب بروز آنها شوند. برای یک دندانپزشک مهم است که نه تنها از ویژگی های فیزیکی و مکانیکی موادی که استفاده می شوند آگاه باشد، بلکه از سازگاری بیولوژیکی این مواد. دانش مروط به گزینه های جایگزین موادی که موجب بروز آلرژی می شوند نیز در مدیریت بیماران در اقدامات بالینی روتین از اهمیت ویژه ای برخوردار است. جمع آوری جزئیات سوابق پزشکی، همراه با توجه خاص و ویژه به واکنش های آلرژیک سابق، اصلی ترین عامل پیش بینی کننده برای پرهیز از بروز واکنش های آلرژیک در طول درمان ارتودنتیک است. ارتودنتیست باید به فکر این واکنش ها در طول دوره درمان ارتودنسی باشد، و باید بداند چگونه آنها را تشخیص دهد و اقدامات بعدی در طول طرح درمان چگونه صورت خواهند گرفت.

 

اختلال مفصل فکی گیجگاهی یا TMD چیست؟

اختلالات مفصل فکی گیجگاهیTemporomandibular disorders  (TMD) اختلالاتی هستند که از اکلوژن (تماس بین دندان ها)، مفصل فک، و عضلات اطراف صورت نشأت می گیرند که جویدن و حرکات فک را کنترل می کنند. علائم و نشانه های این اختلال عبارتند از: صدای کلیک و در رفتگی در ناحیه فک، “قفل شدگی” یا “گیر کردن” فک در حالت بسته یا باز، دشواری در جویدن، تورم، درد، تحریک پذیری در ناحیه صورت.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی چیست؟

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی اختلالاتی هستند که در نتیجه مشکلاتی که در نحوه قرار گیری دندان های بالا و پایین روی یکدیگر، مفاصل فک، و عضلات صورت که جویدن و حرکات فک را کنترل می کنند وجود دارند بروز پیدا می کنند.

مفصل فکی گیجگاهی چیست؟

مفصل فکی گیجگاهی TMJ همان مفصل فک است، که مفصل لولا مانندی است که فک پایین (مندیبل) را به استخوان گیجگاهی جمجمه متصل می کند، که دقیقاً جلوی گوش ها در طرفین سر واقع شده است. این مفاصل به آرامی به بالا و پایین و طرفین حرکت می کنند، که امکان حرف زدن، جویدن، و خمیازه کشیدن را فراهم می آورند. عضلاتی که به مفصل فک متصل هستند و آن را احاطه کرده اند موقعیت آن و نحوه حرکات آن را کنترل می کنند.

علل بروز اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می توانند در نتیجه آسیب به فک، TMJ، یا عضلات سر و گردن بروز پیدا کنند، مانند مشت محکم. علل دیگر عبارتند از:

  • فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر (فشار خیلی زیادی به مفصل فکی گیجگاهی وارد می کند)
  • تغییر وضعیت ضربه گیر نرم یا دیسک بین توپ و سوکت مفصل فک
  • وجود استئوآرتریت یا آرتریت روماتوئید در مفصل فکی گیجگاهی
  • استرسی که می تواند باعث شود باعث سفتی عضلات صورت و فک یا فشردن دندان ها روی یکدیگر می شود.

علائم و نشانه های اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

افرادی که اختلالات مفصل فکی گیجگاهی دارند ممکن است درد و ناراحتی شدیدی را تجربه کنندبه طور موقت یا برای چندین سال تجربه کنند. TMD بین افراد 20 تا 40 ساله شایع است و در زنان بین مردان شایع تر است.

علائم و نشانه های TMD عبارتند از:

  • درد و تحریک پذیری در صورت، منطقه مفاصل فک، گردن، و شانه ها، و داخل و اطراف گوش هنگام جویدن، حرف زدن، یا کامل باز کردن دهان.
  • محدود شدن توانایی کامل باز کردن دهان.
  • گیر کردن یا قفل شدن فک در وضعیت باز یا بسته.
  • صداهای کلیک یا در رفتگی در مفاصل فک هنگام باز یا بسته کردن دهان. درد نیز ممکن است وجود داشته باشد.
  • احساس خستگی در صورت.
  • مشکل در جویدن یا ناراحتی ناگهانی بایت- گویی دندان های فک های بالا و پایین به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند.
  • تورم در طرفین صورت.

دیگر علائم و نشانه های شایع عبارتند از دندان درد، سر درد، گردن درد، سر گیجه، و گوش درد، و مشکلات شنوایی مانند وزوز گوش.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی چگونه تشخیص داده می شوند؟

از آنجا که شرایط و بیماری های دیگر می توانند منجر به بروز علائم و نشانه های مشابه- شامل دندان درد، مشکلات سینوس، آرتریت، یا بیماری لثه- شوند، سوابق پزشکی دقیق و معاینات بالینی گرفته می شوند. مفاصل فکی گیجگاهی از نظر درد یا حساسیت و تحریک پذیری مورد بررسی قرار می گیرند؛ صداهای کلیک، یا قفل شدگی، یا صداهای شدید در طول حرکات فک؛ محدودیت حرکات، یا قفل شدگی فک هنگام باز و بسته کردن دهان؛ و بایت و عملکردهای عضلات.

تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ممکن است گرفته شوند. این تصاویر رادیوگرافی کامل از صورت کل فک، مفصل فکی گیجگاهی، و دندان ها را نشان می دهد تا این اطمینان بوجود بیاید که مشکلات دیگر منجر به بروز علائم نشده اند. گاهی اوقات، دیگر تصاویر برای تست نیاز هستند. در تصاویر MRI بافت های نرم مشاهده می شوند، مانند دیسک مفصل فکی گیجگاهی، تا بررسی شود آیا با حرکات فک در جای درست قرار دارد یا خیر. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) به دیدن جزئیات استخوانی مفاصل کمک می کند.

ممکن است لازم باشد برای مراقبت های بیشتر و درمان به جراح فک و صورت مراجعه کنید. این پزشک متخصص فرایندهای جراحی داخل و اطراف صورت، دهان، و ناحیه فک است.

درمان های موجود برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی (TMD)

درمان ها حیطه مختلفی از مراقبت های شخصی ساده و درمان های محافظه کارانه را در بر می گیرند تا تزریق ها و جراحی باز. اکثر متخصصان موافق هستند که درمان باید با درمان های غیر جراحی محافظه کارانه آغاز شود، و جراحی به عنوان آخرین راهکار باید باقی بماند. برخی از درمان ها در زیر فهرست شده اند که وقتی همراه با یکدیگر استفاده شوند بهتر عمل می کنند:

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

درمان های اساسی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

  • کیسه آب سرد یا گرمای مرطوب را روی موضع اعمال کنید: به مدت 10 دقیقه یک کیسه یخ روی طرفین صورت و ناحیه شقیقه قرار دهید. چند ورزش کششی ساده برای فک خود انجام دهید (طبق دستور دندانپزشک یا فیزیوتراپ). پس از ورزش کردن، به مدت 5 دقیقه، حوله گرم روی طرفین صورت قرار دهید. این کار را چند مرتبه در طول روز انجام دهید.
  • غذاهای نرم بخورید: غذاهای نرمی مانند ماست، پوره سیب زمینی، پنیر کوتیج، سوپ، تخم مرغ آب پز، ماهی، میوه ها و سبزیجات پخته، حبوبات و دانه ها. علاوه بر این، غذای خود را به قطعات کوچکتر تبدیل کنید. از خوردن غذاهای سفت و ترد (مانند نان های بزرگ و هویچ خام)، غذاهای ضخیم و بزرگ که نیاز دارند دهان خود را کامل باز کنید تا اندازه لقمه شما شود، و غذاهای جویدنی (مانند کارامل و تافی) اجتناب نمایید. آدامس نجوید.
  • دارو مصرف کنید: برای شل کردن عضلات خود و کاهش تورم، داروهای غیر استروئیدی ضد التهاب (NSAIDها) بدون نسخه ، مانند آسپرین، ایبوپروفن (ادویل، موترین)، و ناپروکسن (آلیو) را امتحان کنید. دندانپزشک شما برای درد می تواند دوزهای بالاتر این داروها و دیگر NSAIDها، و داروهای دیگر را مانند ضد دردهای مخدر تجویز کند. شل کننده های عضلات، مخصوصاً برای افرادی که دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهند و می سایند، می توانند به آرام کردن عضلات سفت فک کمک کنند. داروهای ضد اضطراب می توانند به کاهش استرس کمک کنند، که گاهی اوقات تصور می شود موجب تشدید اختلالات مفصل فکی گیجگاهی شود. دوز پایین داروهای ضد افسردگی نیز می تواند به کاهش یا کنترل درد کمک کند. شل کننده های عضلات، داروهای ضد اضطراب، و داروهای ضد افسردگی تنها با تجویز در دسترس می باشند.
  • استفاده از اسپلینت یا محافظ دندان شبانه: اسپلینت ها و محافظ دندان های شبانه ابزارهای دهانی پلاستیکی هستند که روی دندان های بالا یا پایین قرار می گیرند. آنها مانع برخورد و تماس دندان های فک های بالا و پایین با یکدیگر می شوند، که از تأثیرات ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر می کاهد. علاوه بر این، آنها با قرار دادن دندان ها در تماس با اسپلینت در درست ترین و کم آسیب ترین موقعیت بایت را اصلاح می نماید. اصلی ترین تفاوت بین اسپلینت ها و محافظ دندان ها این است که محافظ دندان های شبانه تنها شب ها استفاده می شوند و اسپلینت ها به صورت تمام وقت (24 ساعت به مدت 7 روز) استفاده می شوند. دندانپزشک شما راجع به نوع محافظ دندانی که شما نیاز دارید گفتگو خواهد کرد.
  • قرار گرفتن تحت درمان های اصلاحی دندانپزشکی: این درمان ها شامل قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته؛ یا استفاده از روکش ها، یا بریس ها برای متعادل ساختن سطوح جونده دندان ها یا اصلاح مشکلات بایت است.
  • از حرکات شدید فک پرهیز نمایید:

خمیازه کشیدن و جویدن را در حداقل میزان ممکن نگه دارید تا از جابجایی های شدید فک مانند فریاد زدن و آواز خواندن پرهیز نمایید.

چانه خود را روی دست قرار ندهید یا تلفن خود را بین شانه و گوش خود نگه ندارید. برای کاهش درد گردن و صورت وضعیت خوبی را تمرین کنید.

تا جایی که می توانید دندان های خود را مقداری از یکدیگر دور نگهدارید تا فشار روی فک خود را کاهش دهید. برای کنترل دندان قروچه در طول روز، زبان خود را روی سقف دهان پشت دندان های جلوی فک بالا قرار دهید.

تکنیک های آرام سازی را یاد بگیرید تا به کنترل فشار عضلات در فک کنید. از دندانپزشک خود در مورد نیاز به فیزیوتراپی یا ماساژ سؤال بپرسید. به فکر درمان های کاهش دهنده استرس، شامل بیوفیدبک، باشید.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی

درمان های بحث برانگیزتر برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

وقتی درمان های محافظه کارانه موفقیت آمیز نیستند، دندانپزشک شما ممکن است یکی یا چند درمان زیر را پیشنهاد دهد:

  • محرک عصبی الکتریکی ماوراء پوست (TENS): در این درمان برای کاهش درد برای شل کردن مفاصل فک و عضلات صورت، از جریان برق با سطح پایین استفاده می شود. این درمان می تواند در مطب دندانپزشک یا در منزل انجام شود.
  • آلتراسوند: این یک درمان گرمایی عمیق است که برای کاهش درد یا بهبود حرکات روی مفاصل فکی گیجگاهی اعمال می شود.
  • تزریق در محل درد: داروهای مسکن یا بی حس کننده ها برای تسکین درد به عضلاتی از صورت که درد دارند تزریق می شوند.
  • درمان با امواج رادیویی: امواج رادیویی محرک الکتریکی با سطح پایین به فک وارد می کنند، که جریان خون را افزایش می دهد. این موجب کاهش درد مفاصل می شود.

جراحی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی

جراحی تنها در صورتی باید انجام شود که همه گزینه های درمانی دیگر امتحان شده اند و درد شدید باقی مانده باشد. از آنجا که جراحی بازگشت پذیر نمی باشد، نظر دو یا حتی سه دندانپزشک دیگر را در این زمینه جویا شوید.

سه نوع جراحی برای اختلالات مفصل فکی گیجگاهی وجود دارد: آرتروسنتز، آتروسکوپی، و جراحی باز مفصل. نوع جراحی مورد نیاز به مشکل مفصل فکی گیجگاهی بستگی دارد.

  • آرتروسنتز: این فرایند جزئی داخل مطب و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. این روش زمانی می تواند استفاده شود که فک ناگهان در وضعیت بسته قفل شود (فک نتواند به طور کامل باز شود) یا برای کاهش التهاب مفصل فکی گیجگاهی انجام می شود. سوزن هایی که با مایع استریل پر شده اند به داخل مفصلی که تحت تأثیر قرار گرفته است فرو می شوند و مفصل شستشو داده می شود. گاهگاهی، یک ابزار جراحی برای برداشتن بافت اسکار یا رها کردن دیسکی که از جای خود خارج شده است استفاده می شود. (یک دیسک نوع متفاوتی از بافت است که مانند ضربه گیر برای قسمتی عمل می کند که استخوان های فک با جمجمه تماس پیدا می کنند.)
  • آرتروسکوپی: این فرایند تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. جراح برش کوچکی در جلوی گوش ایجاد می کند و یک ابزار کوچک نازک جای می دهد که حاوی لنز و نور است. این ابزار به یک صفحه ویدئویی قلاب شده است که اجازه می دهد مفصل فکی گیجگاهی و ناحیه اطراف آن را معاینه کند. بسته به علت بروز اختلال مفصل فکی گیجگاهی، جراح ممکن است بافت ملتهب را بردارد یا دیسک یا هر منطقه دیگری از مفصل فکی گیجگاهی را صاف کند.

از آنجا که جراحی آرتروسکوپیک از طریق یک برش کوچک انجام می شود، در مقایسه با جراحی باز مفصل، زخم کمتری وجود دارد، و دوره بهبود کوتاه تر خواهد بود، ناراحتی کمتری وجود خواهد داشت، و عوارض کمتری خواهد داشت.

بسته علت بروز اختلال مفصل فکی گیجگاهی، ممکن است انجام آرتروسکوپی امکان پذیر نباشد، و لازم باشد جراحی باز مفصل انجام شود.

  • جراحی باز مفصل: بیمارانی که تحت جراحی باز مفصل قرار می گیرند نیز باید تحت بیهوشی عمومی قرار بگیرند. بر خلاف آرتروسکوپی، جراحی باز مفصل یک نوع سنتی جراحی است که در آن یک برش بلند ایجاد می شود تا جراح ابزار را کار بگذارد. جراحی های باز مفصل ممکن است رویکردی باشند که در موارد زیر اتخاذ می شود:
    • یک ساختار استخوانی که مفصل فک را تشکیل می دهد ساییده شده است.
    • اطراف مفصل فکی گیجگاهی بک تومور وجود دارد.
    • اسکار یا تراشه های استخوانی داخل مفصل وجود دارند.

جراحی باز مفصل در مقایسه با آرتروسکوپی، منجر به طولانی شدن دوره بهبود می شود، بعلاوه، احتمال ایجاد اسکار بافت و آسیب به عصب نیز بیشتر است.

عدم تقارن صورت و روش های درمان آن

مهم است دقت داشته باشید که هیچ چیز در طبیعت کاملاً قرینه نیست. همه صورت ها مقداری عدم تقارن با منشاء درونی دارند. با این حال، وقتی عدم تقارن برجسته تر می شود، ممکن است موجب آزار بیمار شود. عدم تقارن صورت علل متعددی می تواند داشته باشد: مادرزادی، تروماتیک یا ناشی از حادثه و آسیب، ناشی از خطای پزشکی، پس از ابتلا به تومورها. در بیمارانی که برای بهبود عدم تقارن صورت خود به پزشک مراجعه می کنند، درمان ایده آل به معاینات فیزیکی فرد بستگی خواهد داشت.

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت

علل شایع عدم تقارن صورت

دلایل عدم تقارن صورت را می توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد: 1) مادرزادی: ژنتیک نقش اصلی را در رشد صورت ایفا می کند و اغلب یکی از عوامل مسئول عدم تقارن ظاهری می باشد. احتمال خیلی زیادی وجود دارد که شما برخی از ویژگی های خاص عدم تقارن در چهره را از دیگر اعضای خانواده به ارث ببرید.

2) رشد: که ناشی از رشد و نمو هستند. 3) اکتسابی: فراتر از آنچه شما با آن متولد می شوید، برخی از سبک های زندگی و عوامل محیطی نیز وجود دارند که می توانند تقارن صورت شما را تحت تأثیر قرار دهند. این عوامل عبارتند از:

  • کشیدن سیگار
  • بالا رفتن سن
  • اقدامات دندانپزشکی مانند کشیدن دندان
  • برخی جراحی ها
  • آسیب ناشی از آفتاب
  • آسیب یا تروما

عدم تقارن صورت اغلب یک نگرانی زیبایی محسوب می شود. با این حال، اکنون، عدم تقارن برجسته می تواند نشانه مشکلات جدی پزشکی باشد. برای مثال، افت صورت اگر به صورت ناگهانی اتفاق بیفتد می تواند یکی از بارزترین نشانه های سکته باشد.

اگر عدم تقارن در بدو تولد یا نوزادی مشاهده نشود و سابقه آشکاری از ضربه به صورت یا بیماری ایجاد کننده عدم تقارن وجود نداشته باشد، کشف علت آن ممکن است دشوار باشد. به همین دلیل ممکن است عد تقارن بدون هیچ علت مشخصی طبقه بندی شود.

انواع عدم تقارن صورت

عدم تقارن ساختاری

عدم تقارن ساختاری، شکل صورت یا خطوط بدن را تحت تأثیر قرار می دهد و هنگامی که صورت در حالت خنثی باشد، وجود آن مشخص خواهد شد. اگرچه تمام ساختارهای آناتومیک سر می توانند درگیر شوند، اما نگرانی های اکثر بیماران که به ویژگی های عدم تقارن مربوط می شوند در قسمت مرکزی صورت قرار دارند. بویژه اطراف چشم ها، بینی، و دهان؛ مانند عدم تقارن موقعیت ابروها، پلک های بالا و پایین، میانه صورت، استخوان های گونه، حجم گونه ها، منطقه اطراف دهان، چانه، و خط فک.

معاینات بالینی، شامل اندازه گیری های صورت و تصور برداری مشخص خواهند نمود کدام ساختارهای آناتومیک دخیل هستند. در موارد پیچیده تر عدم تقارن ساختاری، یک سی تی اسکن سه بعدی (Cone Beam CT Scan) همراه با تصویر برداری سه بعدی (3D Laser Surface Scanning) برای روند تشخیص استفاده می شود. این ابزارهای تصویر برداری قابلیت تشخیص حتی جزئی ترین تفاوت ها در بافت نرم بین دو طرف را دارد.

عدم تقارن عملکردی

عدم تقارن عملکردی با فعال شدن عضلات صورت آشکار می شود. این وضعیت اغلب به دلیل حوادث عصبی، بویژه اختلالات مربوط به عصب هفتم جمجمه (عصب صورت) ایجاد می شود که عضلات و حالات صورت را کنترل می کنند. اختلال در عملکرد عصب با ضعف یا فلج نیمه صورت همراه است و باعث حرکت نامتقارن دو طرف صورت می شود. عدم تقارن های مربوط به اعصاب اغلب در بافت های اطراف دهان و چشم ها مشاهده می شوند، لبخند تحریف شده، بسته نشدن کامل پلک، و یا عدم تعادل حرکت ابرو.

یکی دیگر از دلایل مکرر حرکت نامتقارن صورت وجود اسکار یا جای زخم در بین ساختارهای متحرک صورت است. بافت اسکار می تواند عملکرد عضلات را محدود کرده و منجر به تحریف خطوط صورت در طول گفتار یا تکان خوردن آنها شود. ممکن است تشخیص دادن این وضعیت از اختلال عملکرد عصب دشوار باشد، اما این مزیت را دارد که در صورت تشخیص و درمان صحیح بتوان آن را به طور کامل اصلاح کرد.

طراحی چهره و گرفتن فیلم های حرکت آهسته از حرکات صورت در طول مشاوره انجام می شود. این تجزیه و تحلیل های بالینی محل، میزان، و نوع عدم تقارن صورت را نشان می دهند.

پیری نامتقارن صورت

افرادی که عدم تقارن صورت دارند، با توجه به بالا رفتن سن، تفاوت هایی بین دو طرف صورت را تجربه خواهند کرد. سمت قالب (قوی تر یا پرتر) صورت با سرعت طبیعی پیر می شود، در حالی که طرف ضعیف تر تمایل به پیر شدن سریع تر دارد.

پیری نامتقارن بویژه در افرادی قابل مشاهده است که عدم تقارن شدید صورت دارند (مانند فلج صورت)، با این حال، همین پدیده در افرادی رخ خواهد داد که عدم تقارن خفیف تا متوسط دارند، گرچه عدم تعادل سنی بین دو طرف ظریف تر خواهد بود.

علائم و نشانه های عدم تقارن صورت

عدم تقارن شدید

در موارد وخیم عدم تقارن صورت، جراحی استخوان نیاز است و شامل جراحی جابجایی فک (جراحی ارتوگناتیک)، جراحی کاهش یا تقویت استخوان، و جراحی چانه می شود. جابجا کردن فک های بالا و پایین به محلی متقارن ممکن است قدرتمندترین ابزار برای اصلاح عدم تقارن های شدید صورت باشد، اما در بیمارانی که نمی خواهند تحت جراحی هایی به این گستردگی قرار بگیرند، فرایندهای کاموفلاژ (جبرانی) با استفاده از ایمپلنت های صورت و پیوند چربی می توانند با تکنیک هایی که کمتر تهاجمی هستند، بهبودی در تقارن صورت بوجود بیاورند.

وقتی جابجایی های نامتقارن بزرگ استخوان اتفاق می افتد، واکنش بافت نرم غیر قابل پیش بینی است و الزاماً به تقارن بافت نرم علیرغم تقارن اسکلت زیرین ختم نمی شود. در قسمت هایی که پیش بینی می شود عدم تقارن بافت نرم باقی بماند، ممکن است لازم باشد همزمان با جراحی یا به عنوان فرایند تکمیلی بعد از فروکش کردن تورم و مشهود شدن نامتقارن بودن بافت نرم، پیوند چربی نیز انجام شود.

عدم تقارن چانه تأثیر چشمگیری روی عدم تقارن صورت دارد. در بسیاری موارد، عدم تقارن های شدید با مرکز قرار دادن وضعیت چانه و رفع نقائص لبه ها با تزریق چربی می تواند بهبود قابل توجهی پیدا کند.

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت

عدم تقارن های متوسط

وقتی عدم تقارن به اندازه کافی شدید نیست تا جابجایی واقعی استخوان های فک لازم باشند، ممکن است ایمپلنت های صورت استفاده شوند. این ایمپلنت ها می توانند داخل گونه ها، فک پایین، یا وسط صورت قرار بگیرند. در بسیاری از موارد عدم تقارن، سمتی که به خوبی رشد نکرده است ترکیبی از نقص اسکلتی و بافت نرم است. وقتی با پیوند استخوان یا ایمپلنت آلوپلاستیک به تنهایی برای رسیدن به تقارن صورت تلاش می شود، ممکن است بافت نرمی که روی آن قرار می گیرد در مقایسه با طرف مقابل ظاهری کاملاً زاویه دار داشته باشد. بنابراین، مشخص شده است که بهبود در تقارن اسکلتی همیشه هم منجر به بهبود تقارن صورت نمی شود. در حقیقت، ناهماهنگی خفیف در اندازه با کانتورها و بافت های عادی ممکن است واقعاً به “اسکلت” متقارن با ظاهر زاویه دار از یک سمت و ظاهر برجسته بافت نرم از سمت دیگر ترجیح داده شود. در مواردی که عدم تقارن فک پایین متوسط تا شدید وجود دارد، به عنوان مثال، توصیه می شود اندازه ایمپلنت های آلوپلاستیک کاهش داده شود و مقداری چربی روی آن تزریق شود تا هر دو طرف از نظر سه بعدی ویژگی های خوبی داشته باشند و کانتور و بافت درستی روی بافت نرم زیرین شکل بگیرد.

در بیمارانی که عدم تقارن متوسط چانه دارند، معمولاً از یک ایمپلنت آلوپلاستیک برای خلق تقارن استفاده می شود. در صورت نازک بودن پوست پیوند چانه، چربی ابزاری مفید برای ایجاد حجم کافی بافت نرم است، بنابراین ظاهر طبیعی بهبود پیدا خواهد کرد. لبه های ایمپلنتی که قابل مشاهده یا قابل لمس هستند نتایج را با مشکل مواجه می سازند و به بیمار ظاهری می بخشند که مانند دفورمیتی اولیه رضایت بخش نیست. تزریق یا پیوند چربی در این منطقه می تواند در جراحی اول انجام شود و در صورت لزوم می تواند در مطب و تحت بی حسی موضعی مجدداً تکرار شود. برای به حداقل رساندن ناهمواری های سطح، مهم است که به جای آنکه چربی به صورت سطحی تزریق شود، در عمق و زیر بافت نرم جایگذاری شود. تزریق اولیه در این منطقه تنها روی پریوست انجام می شود، و به صورت پله ای پیش می رود تا سطوح زیر جلدی برسد.

عدم تقارن های خفیف

به نظر می رسد در بیمارانی که عدم تقارن خفیف صورت دارند، ممکن است تزریق چربی به تنهایی بتواند راهکار خوبی برای اصلاح عدم تقارن صورت باشد. در صورتی که پیوند یا تزریق چربی گزینه مناسبی نباشد، ممکن است از فیلرهای زیر پوستی برای کم کردن عدم تقارن استفاده شوند. با این حال، ما بر این باوریم که این رویکرد معمولاً دارای نقص است. هنگام مراجعه بیماری که عدم تقارن صورت دارد، لازم و حیاتی است که از اجزائی که به این دفورمیتی ربط دارند آگاه باشیم. تقریباً در تمام موارد، هم استخوان بندی و هم بافت های نرم با این مشکل ارتباط دارند. در همه موارد، به جز خفیف ترین موارد، ساده لوحانه است که فکر کنیم که تزریق چربی به تنهایی عدم تقارن را اصلاح خواهد کرد و بهترین نتایج زیبایی را ارائه خواهد داد. مشکلات اسکلتی در نهایت نیاز به راهکارهای اسکلتی دارند. تلاش برای اصلاح عدم تقارن صورت با فیلرهای بافت نرم به تنهایی ممکن است تقارن حجمی را بهبود بخشد، اما به احتمال زیاد باعث خواهد شد ظاهر نرم و خمیر مانندی پیدا کند.

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت

درمان و مدیریت عدم تقارن صورت

اصلاح عدم تقارن صورت ممکن است مستلزم جابجا کردن استخوان (استئومی)، افزودن استخوان (پیوند استخوان)، افزودن یک ایمپلنت (ایمپلنت آلوپلاستیک)، کاهش استخوان، افزودن بافت نرم (چربی، فیلر، فلپ) یا کاهش بافت نرم (لیپوساکشن) برای ایجاد تقارن باشد. با اصلاح عدم تقارن اسکلتی، پس از این فرایند، بافت نرمی که رو قرار دارد ممکن است مقداری عدم تقارن مداوم در کانتور یا بافت از خود نشان دهد. پیوند چربی اتولوگ ابزاری مفید برای بهبود نتایج بافت نرم برای این بیماران است. به دلیل وجود ابزارهای بیشماری که می توان برای هر بیمار به کار برد، مهم این است که به جراحی مراجعه کنید که در همه تکنیک ها خبره باشد تا درمان شما به دلیل محدودیت مهارت جراح با مشکل مواجه نشود.

درمان جراحی برای عدم تقارن صورت

با برخی جراحی های خاص، عدم تقارن صورت می تواند بهبود چشمگیری پیدا کند و در برخی موارد جتی می تواند به طور کامل اصلاح و برطرف شود. درمان برخلاف دیگر جراحی های زیبایی صورت است. اولاً، هدف آن پرداختن به مسائل بنیادی است که موجب بروز عدم تقارن شده اند. دوماً، هدف طبیعی سازی بافت های اطرفا است که ممکن است تحت تأثیر قرار گرفته باشند یا با عدم تقارن جابجا شده اند، و آخر اینکه هر گونه علائم پیری نامتقارن را جبران کرد. به همین دلیل، ممکن است درمان شامل اجزاء جراحی بازسازی کننده صورت، جراحی زیبایی و میکروسرجری باشد، که همگی با یک فرایند انجام می شوند.

گرچه برخی عدم تقارن های جزئی تا متوسط صورت می توانند در یک فرایند جراحی اصلاح شوند، اما معمولاً هنگام درمان عدم تقارن های ساختاری اصلی یا عملکردی بهتر است از یک رویکرد چند مرحله ای بهره برد. برای مثال، اگر شرایط اسکلت صورت و جمجمه و نیز بافت نرم روی آن را شامل شود، کاملاً طبیعی است که ابتدا با اصلاح عدم تقارن های عمیق تر شروع کنیم سپس در مراحل بعدی به بافت نرم سطحی بپردازیم. در صورت نیاز به ترمیم و احیاء عصب و عملکرد عضله، همین اصل مجدداً اعمال می شود. در ابتدا، به اصلاحات عملکردی پرداخته می شود، و سپس در مراحل بعد (3 تا 6 ماه) اصلاحات بافت نرم صورت می گیرند. یک رویکرد مرحله ای همیشه بالاترین سطح دقت و قابل پیش بینی بودن نتیجه زیبایی شناسی نهایی را تضمین می کند.

 به دلیل ماهیت متفاوتی که عدم تقارن ها دارند، انتخاب تکنیک جراحی نیاز به تجزیه و تحلیل های عمیق و مباحثه در طول مشاوره دارد.

ارتباط بین ارتودنسی، سلامت دهان و کاهش بیماری های قلبی

به گفته محققان شواهد جدیدی به دست آمده است مبنی بر وجود دو ارتباط خاص بین سلامت دهان و بیماری های قلبی. نخست اینکه، مطالعات اخیر نشان می دهند اگر شما بیماری لثه در مراحل متوسط یا پیشرفته داشته باشید شما بیشتر از کسی که لثه های سالمی دارد در معرض خطر بیماری های قلبی قرار دارید. دوم اینکه، سلامت دهان شما می تواند به پزشکان علائم هشدار دهنده ای برای یک دسته بیماری ها و شرایط خاص، شامل علائم مربوط به بیماری قلبی را بدهد.

آیا دندان های خراب و پوسیده می توانند موجب بروز مشکلات قلبی شوند؟

سلامت دهان و بیماری قلبی با انتشار باکتری- و دیگر میکروب ها- از دهان به دیگر اعضای بدن از طریق جریان خون با یکدیگر ارتباط دارند. وقتی این باکتری ها به قلب می رسند، آنها می توانند خود را به هر منطقه آسیب دیده ای بچسبانند و منجر به بروز التهاب شوند. این اتفاق می تواند منجر به بروز بیماری هایی مانند اندوکاردیت، عفونت مخاط داخلی قلب، شود. بر اساس انجمن قلب آمریکا، دیگر بیماری های قلبی عروقی مانند تصلب شرایین (گرفتگی عروق) و سکته مغزی نیز با التهاب ناشی از باکتری های دهانی ارتباط دارند.

سلامت دندان و سلامت قلب

سلامت دندان و سلامت قلب

چه افرادی در معرض خطر هستند؟

بیمارانی که بیماری های مزمن لثه مانند ژنژیویت یا بیماری پریودنتال پیشرفته دارند، بیشتر در معرض خطر بیماری های قلبی در نتیجه ضعیف بودن بهداشت بد دهان هستند، بویژه اگر تشخیص داده نشده و بدون درمان باقی بماند. باکتری های همراه با عفونت لثه درون دهان هستند و می توانند وارد جریان خون شوند، در آنجا آنها به عروق خونی متصل می شوند و خطر بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهند. حتی اگر التهاب لثه قابل توجه ندارید، بهداشت دهانی ناکافی و انباشته شدن پلاک های دندانی که تحت عنوان بیوفیلم نیز شناخته می شود، شما را در معرض خطر بیماری لثه قرار می دهد. باکتری ها می توانند درون جریان خون حرکت کنند، و باعث افزایش پروتئین واکنش پذیر C شوند، که نشانگر التهاب در عروق خونی است. این می تواند موجب افزایش خطر بیماری قلبی و سکته مغزی شود.

علائم و نشانه های هشدار دهنده

بر اساس آکادمی پریودنتیست های آمریکا (AAP)، شما ممکن است بیماری لثه داشته باشید، حتی اگر مراحل اولیه آن باشد:

  • لثه های شما قرمز، متورم، و حساس هستند.
  • وقتی غذا می خورید، مسواک می زنید، یا نخ دندان می کشید، لثه های شما خونریزی می کنند.
  • چرک یا دیگر علائم عفونت اطراف لثه ها و دندان های خود مشاهده می کنید.
  • به نظر می رسد لثه ها در حال کنار رفتن از روی دندان ها هستند.
  • دائماً دهانتان بوی بد می دهد یا متوجه وجدو مزه بد داخل دهان خود می شوید.
  • یا برخی از دندان های شما لق شده اند یا احساس می کنید در حال دور شدن از دندان های دیگر هستند.
سلامت دندان و سلامت قلب

سلامت دندان و سلامت قلب

ارتباط درمان ارتودنسی و بیماری های قلبی

مطالعات اخیر نشان می دهند درمان ارتودنسی خطر بیماری های دهانی که منجر به بیماری های قلبی می شوند را کاهش می دهد.

هر ساله، بیماری های قلبی و عروقی بیشتر از سرطان موجب مرگ و میر تعداد زیادی از افراد در سراسر دنیا می شود. و گرچه اکثر افراد آگاه هستند که انتخاب هایی در سبک زندگی مانند درست غذا خوردن، ورزش کردن به اندازه کافی، و ترک سیگار می توانند به پیشگیری از بروز بیماری های قلبی و عروقی کمک کنند، اما ممکن است آنها ندانند که ارتباطی قوی وجود دارد بین بیماری های دندانی و بیماری های کرونر قلب.

ارتودنسی به طور کلی خطر انواع بیماری های دهانی را کاهش می دهد که مطالعات نشان داده اند از جمله عوامل خطرزا برای بیماری قلبی و سکته مغزی هستند. زنجیره نظری ساده ای که بین آنها وجود دارد به قرار زیر است. تصور می شود همان باکتری هایی که موجب التهاب لثه ها می شوند موجب التهاب و غشاء عروقی آن نیز می شوند. و ادامه زنجیره که در بالا به آن اشاره کردیم.

این همان جایی است که ارتودنسی به میان می آید. تمیز کردن و بدون التهاب نگه داشتن لثه ها با دندان های صاف و یکدست در مقایسه با دندان هایی که به شکلی بد قرار گرفته اند، راحت تر است. التهاب کمتر به معنای بیماری قلبی کمتر است. اگر شما در دوران کودکی خود درمان ارتودنسی انجام داده اید، تصور می شود در طول عمر خود کمتر با بیماری های دهانی مواجه شوید که مطالعات نشان داده اند ریسک فاکتور بیماری های قلبی هستند.

اقدامات پیشگیرانه

بهداشت خوب دهانی، و معاینات منظم دندانپزشکی، و در صورت نیاز، انجام درمان ارتودنسی بهترین راه ها برای محافظت از شما در برابر گسترش بیماری های قلبی است. انجمن دندانپزشکان آمریکا (ADA) توصیه می کند دو مرتبه در طول روز با یک مسواک دارای فرچه نرم که کاملاً درون دهان جای بگیرد- تا بتواند به اندازه کافی به همه سطوح دندان ها برسد- مسواک بزنید. علاوه بر این، این انجمن توصیه می کند از یکی از خمیر دندان های مورد تأیید وزارت غذا و دارو استفاده کنید که ثابت شده است ظرف 4 هفته سلامت لثه ها را افزایش می دهد. علاوه بر این، باید روزی یک مرتبه نخ دندان بکشید و به طور منظم برای پاکسازی های تخصصی دندانی به دندانپزشک مراجعه کنید.

برای تضمین سلامت خود، مهم است اجازه دهید دندانپزشک شما قبل از انجام درمان های دندانپزشکی بداند آیا شما بیماری قلبی دارید یا اخیراً جراحی قلب داشته اید.

هر بار که درون دهان خونریزی وجود داشته باشد، باکتری های دهانی می توانند وارد جریان خون شوند و به قلب سفر کنند. این می تواند برای برخی افراد که ناهنجاری های قلبی یا دیگر بیماری های قلبی را دارند خطرناک باشد. باکتری ممکن است منجر به بروز اندوکاردیت، یک التهاب جدی دریچه ها یا بافت های قلب.

راهنمای انتخاب بهترین مسواک ارتودنسی

وقتی شما یا کودکتان از بریس های ارتودنسی استفاده می کنید، حفظ سلامت دهان و دندان ها نیاز به تلاش بیشتری دارد. کاملاً واضح است که یافتن بهترین مسواک برای براکت ها، به منظور سالم نگه داشتن دندان ها و لثه ها در طول درمان کاملاً ایده آل است و هنگام انتخاب مسواک چند نکته وجود دارند که می توانید به دنبال آنها باشید.

خواه بریس های شما فلزی یا پلاستیکی شفاف باشند، براکت ها و سیم های کمانی می توانند ذرات غذا را خیلی راحت تر به دام بیندازند، و خطر تجمع باکتری ها را افزایش دهند. آکادمی دندانپزشکان کودکان آمریکا (AAPD) گزارش داده است که از هر پنج کودک بین 6 تا 11 ساله، حدود یکی در دندان های دائمی خود پوسیدگی داشته است. نیازی به گفتن نیست که حفره ها هنوز هم یکی از نگرانی های اصلی هستند، و استفاده از بریس ها باعث می شود توجه به مراقبت های دهانی حتی از اهمیت بیشتری نیز برخوردار شود.

مسواک مخصوص ارتودنسی

بریس های فلزی، که هنوز هم رایج ترین نوع بریس ها هستند، از سه جزء تشکیل شده اند: براکت ها، اتصال، و سیم کمانی. براکت ها با مواد چسبنده منسجم به دندان ها متصل می شوند، در حالی که یک سیم کمانی این براکت ها را به یکدیگر متصل می کند به گونه ای که آنها بتوانند به تدریج دندان های را به موقعیت بهتر و صاف و یکدست تری حرکت دهند. به خاطر داشته باشید که غذا می تواند بین سیم کمانی خود براکت ها گیر کند، بنابراین یک مسواک مؤثر برای بریس ها باید بتواند این رسوبات و ته مانده ها را بیرون بیاورد.

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواکی با سری کوچک

بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی (AGD)، هیچ شاخص علمی فعلی وجود ندارد که نشان دهد یک مسواک برای رها شدن از شر پلاک های دندانی بهترین است. بلکه دقیق مسواک زدن مهمترین چیز است، خواه تحت درمان ارتودنسی باشید یا خیر. علاوه بر این، مسواکی انتخاب کنید که نیازهای خاص شما را برآورده سازد- در این حالت، بتواند به قسمت هایی وارد شود که به خاطر بریس ها دسترسی به آنها دشوار است. AGD توصیه می کند که سری مسواک شما “برای دسترسی راحت به همه منطقه های دهان شما، دندان ها و لثه ها” باید کوچکتر باشد. با به خاطر داشتن این نکته در ذهن، استفاده منظم از مسواک مناسب می تواند به شما کمک کند حاشیه های خط لثه خود را پاکسازی کنید، جاهایی که باکتری می تواند انباشته شود.

مسواکی نرم برای پیشگیری از حساسیت

بریس ها به خودی خود می توانند موجب بروز ناراحتی شوند، مخصوصاً هنگامی که آنها برای نخستین بار روی دندان ها قرار می گیرند، و نیز پس از تنظیمات ابزارهایی مانند اکسپندر. بنابراین، هنگام تصمیم گیری برای انتخاب یک مسواک برای بریس ها، محدود کردن ناراحتی و حساسیت درست به اندازه مسواک زدن صحیح مهم است. و بهترین مسواک ها ویژگی های مشترکی دارند:

  • یک مسواک با دسته پهن. دسته با اندازه درست و مناسب می تواند به شما کمک کند مسواک را محکم تر در دست بگیرید. اگر در حال انتخاب یک مسواک برای کودک خود هستید، AAPD توصیه می کند که دسته باید تا حدی بزرگتر باشد تا به آنها اجازه دهد کنترل بیشتری روی هر ضربه مسواک داشته باشند.
  • فرچه های پلاستیکی نرم. مسواک هایی که فرچه های سفت دارند می توانند موجب ساییدگی مینای دندان ها شوند و لثه هایی که به خاطر تنظیمات اخیر ارتودنتیک از قبل زخم شده اند، تشدید شوند. مسواک هایی که فرچه های نرم دارند می توانند در تمیز کردن به همان اندازه مؤثر باشند بدون آنکه هیچ آسیبی وارد کنند.
  • فرچه هایی با سر گرد. انجمن بهداشت دندانپزشکی آمریکا (ADHA) نشان می دهد که فرچه هایی که سر گرد دارند بهتر می توانند از بافت های دهان در برابر آسیب محافظت کنند- که شامل همه بخش های دهان می شود.

همیشه روی مسواک زدن بچه ها نظارت داشته باشید

وقتی مسواکی با فرچه های نرم، سر گرد و دسته خوب پیدا کردید، باید مطمئن شوید که کودک کودک شما به درستی از آن استفاده می کند. برای کودکان مبتدی، روی مسواک زدن کودکان بین سنین 7 و 8 ساله نظارت داشته باشید تا مطمئن شوید آنها هنگام عادت کردن به بریس های خود، به درست مسواک زدن نیز عادت می کنند. البته، بد نیست کودکان کمی بزرگتر نیز چک شوند، وقتی استفاده از بریس ها را آغاز می کنند، و اگر خوب و درست مسواک زدند آنها را تأیید کنید.

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

نحوه درست مسواک زدن

دهان خود را باز کنید تا دندان های فک بالا و پایین خود را مسواک بزنید زیرا اگر تنها با دهان بسته مسواک بزنید تعدادی از دندان ها پوشش داده نخواهند شد و تمیز نخواهند شد.

سطوح خارجی دندان ها: اگر راست دست هستید، می توانید با دندان های مولر سمت راست قسمت گونه و از عقب به جلو شروع کنید و ادامه دهید تا سمت چپ، پس از آن دندان های سمت چپ فک پایین در مسیر ساعت گرد.

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

سطوح داخلی: با سطوح داخلی دندان ادامه دهید، وقتی به بخش جلویی رسیدید جایی که دهان باریک تر است، مسواک را عمودی نگهدارید تا دندان ها را یکی یکی تمیز کنید و اطمینان حاصل کنید که به لثه ها می رسید.

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

سطح جونده دندان های مولر: از حرکات دایره ای استفاده کنید تا اطمینان حاصل نمایید که به عمیق ترین نقاط دندان ها دست پیدا می کنید.

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک زدن در طول درمان ارتودنسی

مسواک های بین دندانی

اگر ابزار ثابت ارتودنسی دارید (هم براکت های سنتی و هم براکت های پشت دندانی) مسواک زدن نقش حیاتی دارد. از مسواک های بین دندانی برای تمیز کردن بین دندان ها و سیم کمانی ارتودنسی استفاده کنید به شکلی که بخش های بین دندان ها تمیز شود.

هر بار که مسواک می زنید، استفاده از این نوع مسواک ضروری است. بله، درست هر بار! به استفاده از آن عادت کنید زیرا زمان زیادی نمی برد و به شما کمک می کند لثه های سالمی داشته باشید و بوی دهانتان خوب باشد.

استفاده از مسواک های برقی

مسواک های برقی با سر گرد نیز می توانند استفاده شوند، زیرا به خوبی به رعایت بهداشت دهان کمک می کنند. مسواک می لرزد بنابراین باید روی هر دندان چند ثانیه آن را نگه دارید تا بتواند از مزیت حرکت چرخنده آن بهره مند شود. فرچه ها ممکن است روی براکت ها و سیم ها گیر کنند بنابراین لازم است مرتب سر آن تعویض شود. از سطوح داخلی دندان ها متوجه خواهید شد که مسواک برقی دندان ها را بسیار صاف می کند.

توصیه می کنیم از مسواک های برقی تایمر دار استفاده کنید تا زمانی که برای تمیز کردن دندان ها می گذارید را کنترل کنید، و سنسور فشار بسیار مفید است و اگر به دندان ها و لثه های خود خیلی زیاد فشار وارد کنید به شما هشدار خواهد داد.

ارتودنسی دندان پر شده یا روکش شده

قرار دادن براکت روی دندانی که روکش دارد یا درمان ریشه روی آن انجام شده است

گرچه اکثر بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند در سنین بین 9 تا 14 سال قرار دارند، افراد بزرگسال بیش از پیش متقاضی مراقبت های ارتودنتیک شده اند. منظور از بیماران مسن تر دندان های مسن تری که در طول عمر خود به برخی از ترمیم های دندانی نیاز داشته اند. با این حال، از انجا که آنها متناسب با دهان شما و نیازهای خاص یکدست کردن دندان ها برای شما است، درمان ارتودنسی یک درمان کاملاً سفارشی و قابل تغییر و تطبیق است و می تواند با شرایط مختلفی که عمدتاً در افراد بزرگسال شایع هستند سازگار شود، از جمله روکش ها یا درمان های ریشه.

اکثر سیستم های بریس ها- شامل بریس های فلزی سنتی، بریس های سرامیکی شفاف، و براکت های دیمون- شامل همان اجزاء اساسی هستند. سیم ها درون شکاف براکت هایی قرار می گیرند که روی دندان ها چسبانده شده اند. با سفت کردن سیم ها فشار لازم برای هدایت دندان ها و فک ها به جای درست خود وارد می شود.

اگر قبلاً کار دندانپزشکی انجام داده باشید، درمان شما ممکن است تنها مقداری متفاوت پیش برود. متخصص ارتودنسی شما ممکن است تصمیم بگیرد رویکردی کمتر تهاجمی برای شما انتخاب کند، دندان های شما را آهسته تر جابجا کند و برای اجتناب از آسیب به روکش یا پر شدگی دندان نظارت را افزایش دهد. هنگام گذاشتن و برداشتن هر ابزار دیگری نیز احتیاط بیشتری خواهد کرد.

درمان ارتودنسی نباید دیگر اقدامات دندانی را تحت تأثیر قرار دهد، تا جایی که روکش، ونیر، یا پر شدگی دندان بدون هیچ خطری، دست نخورده و سالم باقی بماند، و تا زمانی که ارتودنتیست شما مهارت و تجربه کافی برای مدیریت درمان شما را داشته باشد.

تنها راه برای اینکه با اطمینان بدانید علیرغم وجود عواملی مانند روکش ها، درمان های ریشه، یا دندان های از دست رفته، آیا می توانید از درمان ارتودنسی بهره مند شوید یا خیر، این است که با یک ارتودنتیست معتبر مشورت کنید. این متخصصان علاوه بر آموزش های مرسوم در دانشکده دندانپزشکی، دو تا سه سال دیگر را صرف یادگیری دانش ارتودنسی کرده اند و تخصص لازم برای ارزیابی وضعیت شما و شناسایی بهترین گزینه های درمانی کرده اند.

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ارتودنسی برای دندان پُرشده

پس از انجام درمان ریشه نه تنها می توانید براکت ارتودنسی دریافت کنید، بلکه در صورت لزوم، در طول مدتی که براکت ها روی دندان های شما قرار دارند نیز می توانید از درمان ریشه بهره مند شوید. بریس ها برای دندان هایی طراحی شده اند که نیاز به جابجایی دارند، و هیچ تداخلی در دیگر مراقبت های معمول دندانپزشکی ایجاد نمی کنند. اگر آنها سر راه باشند، ارتودنتیست شما ممکن است به سادگی براکت ها را به طور موقت بردارد تا زمانی که درمان ریشه به اتمام برسد. ارتودنتیست شما باید اطمینان حاصل کند که پس از جراحی درمان ریشه و قبل از آغاز درمان ارتودنسی یا پیشرفت درمان با تنظیمات بیشتر، دهان شما زمان کافی برای بهبود داشته است. توصیه عمومی بین 1 تا 2 ماه است تا اطمینان حاصل کنید که درمان شما موجب بروز التهاب یا تحریک لثه هایی نمی شود که از قبل حساس هستند.

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

پر شدگی دندان و براکت ارتودنسی

ارتودنتیست شما می تواند از مواد چسبنده خاصی برای چسباندن براکت ها به پر شدگی دندان ها استفاده کند. در موقعیت های دیگر، پر شدگی های بزرگتر ممکن است برای ایجاد فضای کافی برای قرار گرفتن براکت ها یات بندها، نیاز به فضا سازها (spacers) یا رابر بندها داشته باشند.

قبل از آغاز درمان ارتودنسی، هر گونه حفره موجودی باید پر شود، اما اگر پس از دریافت براکت ها نیز پر کردن دندان نیاز داشته باشید می توانید از آن بهره مند شوید. ممکن است لازم باشد براکت برداشته شود تا به حفره دسترسی داشته باشد اما پس از فرایند مجدداً روی آن چسبانده خواهد شد.

ارتقاء و بهبود بهداشت دهان لازم و ضروری است، مهم نیست از کدام درمان ارتودنسی بهره مند می شوید. گرچه پر شدگی های موجود هیچ چالشی بوجود نخواهند آورد اما لازم خواهد بود توجه ویژه ای به مسواک زدن، نخ دندان کشیدن، و آنچه می خورید داشته باشید تا از بروز حفره های آتی پرهیز کنید و از نیاز به پر کردن دندان در حالی که تحت درمان هستید پیشگیری نمایید.

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

دندان از دست رفته و براکت ها

درمان ارتودنسی موفق ممکن است حتی در صورتی که دندان از دست رفته داشته باشید نیز ممکن باشد. بسته به یک دسته عوامل، شامل وخامت وضعیت دندان های شما، ارتودنتیست شما ممکن است قادر باشد فضای به جا مانده از دندان از دست رفته را ببندد یا حتی فضای کافی برای جایگزین دندان را خلق یا حفظ کند. این به شما اجازه خواهد داد پس از درمان بتوانید کاشت ایمپلنت های دندانی را انجام دهید.

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ارتودنسی دندان عصبکشی شده

ایمپلنت های دندانی و براکت ها

گرچه ایمپلنت های دندانی نمی توانند جابجا شوند، اما ممکن است شما مجبور باشید دندان های اطراف را حرکت دهید تا مسئله یکدست نبودن دندان ها را برطرف کنید. باز باید تأکید کنیم، یافتن یک ارتودنتیست مجرب برای هر کسی که در پی درمان ارتودنسی است، ضروری است، بویژه در شرایط غیر متعارف که تکنیک های دقیق و مهارت های تخصصی از همه مهم تر هستند.

گزینه های درمانی جایگزین

برخی موارد وجود دارند که قرار دادن براکت های فلزی سنتی روی دندان های جلوی دهان- یا یک پر شدگی، روکش، یا ونیر- بهترین گزینه درمان برای شما نیست. در موارد شبیه این، ارتودنتیست شما ممکن است براکت ها را به پشت دندان ها بچسباند یا طرح درمان شما را با بریس های متحرک آغاز کند، مانند اینویزیلاین، در این حالت هیچ چیزی به دندان ها چسبانده نمی شود.

به صورت ایده آل، وضعیت موجود دندان ها، مانند حفره های دندانی، درمان های ریشه، یا بیماری لثه باید قبل از آغاز هر نوع درمان ارتودنسی مورد توجه قرار گیرند و درمان شوند. نه تنها درمان ارتودنسی می تواند موجب تشدید این مشکلات شود، بلکه می تواند در درمان دندان ها نیز تداخل ایجاد کند، طول درمان شما را افزایش دهد، و احتمالاً مانع بهترین مراقبت های دندانی ممکن شود.