راهنمای بریس های سرامیکی

بسیاری از افراد دوست دارند دندان های صاف و همراستاتری داشته باشند اما همه با استفاده از بریس های فلزی قابل مشاهده احساس راحتی نمی کنند.

بریس های سرامیکی یک جایگزین محبوب هستند زیرا به همان اندازه مؤثر هستند اما بسیار کمتر جلب توجه می کنند. همچنین برای درمان خود ممکن است به فکر استفاده از الاینرهای شفاف- که تقریباً نامرئی هستند- باشید.

در این راهنما، توضیح می دهیم که چه چیزی بریس های سرامیکی ثابت را از دیگر انواع بریس ها متفاوت می کند، چه گزینه هایی موجود هستند و چقدر هزینه دارند. امیدواریم تمام اطلاعات لازم برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا این نوع بریس برای شما مناسب است یا خیر، را در این مقاله پیدا کنید.

بریس سرامیکی چیست؟

بریس های فلزی سنتی را در نظر بگیرید، که فقط از مواد سفید یا شفاف ساخته شده اند تا کمتر مشخص باشند. براکت های سرامیکی ثابت به تک تک دندان ها چسبانده می شوند و یک سیم کمانی همه آنها را به یکدیگر متصل می کند. گاهی اوقات سیم نیز همرنگ دندان است (یا “فراست”) بنابراین کل ابزار با دندان ها ترکیب می شود. بندهای الاستیک کوچکی به نام “لیگاچور” سیم را روی هر براکت ثابت نگه می دارند- و معمولاً همرنگ براکت ها هستند.

در طول درمان ارتودنسی، لازم خواهد بود هر 6 تا 10 هفته یک مرتبه معاینه شوید. در این ویزیت ها، ارتودنتیست پیشرفت درمان شما را بررسی خواهد کرد و تنظیماتی روی سیم انجام خواهد داد تا حرکت دندان های شما در جهت درست را حفظ کند. زمان کل درمان معمولاً حدود 18 تا 24 ماه است، اما این زمان به میزان اصلاح مورد نیاز بستگی دارد.

بیماران اغلب متوجه می شوند پس از سفت شدن بریس ها، به مدت یک یا دو روز دندان های آنها کمی درد دارد، اما جدای از آن، باید حداقل ناراحتی وجود داشته باشد.

برخی از بریس های سرامیکی از فناوری خود تنظیم شونده استفاده می کنند. این سیستم به سیم اجازه می دهد تا به طور خودکار سفت شود، و خودش را تنظیم کند، و روند درمان روی دندان ها را روان تر کند. همچنین به این معنا است که به هیچ لیگاچوری نیاز نیست زیرا خود براکت ها سیم را می گیرند.

بریس های ثابت سرامیکی دارای طیف وسیعی از مزایای هستند:

  • روشی محتاطانه برای صاف کردن دندان ها هستند.
  • هم برای نوجوانان و هم برای افراد بزرگسال مناسب هستند.
  • می توانند طیف وسیعی از مشکلات هم ترازی دندان ها، از جمله مال اکلوژن شدید، مانند دندان هایی که آندربایت و اوربایت دارند را درمان کنند.
  • جنس سرامیک محکم است و به راحتی لب پر یا شکسته نمی شود.

بسیاری از افراد تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند زیرا نسبت به دندان های ناهمراستای خود حساس هستند. اما علاوه بر مزایای زیبایی، تمیز کردن دندان های صاف تر آسان تر است. بنابراین هرگونه سرمایه گذاری روی بریس ها، سرمایه گذاری روی بهداشت دهان و دندان های شما برای آینده نیز هست.

ارتودنسی سرامیکی

ارتودنسی سرامیکی

بریس های سرامیکی در مقایسه با بریس های فلزی

ابزارهای سرامیکی اساساً از همان اجزاء بریس های فلزی استفاده می کنند و نتایج تقریباً مشابهی را به دست می آورند. تفاوت در این است که ماده مورد استفاده برای براکت ها، سرامیک شفاف یا همرنگ دندان ها است. به این معنا که بریس ها با دندان ها ترکیب می شوند و از فاصله دور بسیار کمتر قابل تشخیص هستند.

گرچه هنوز از نمای نزدیک جلب توجه می کنند، اما می توانند به افراد کمک کنند تا در مورد استفاده از بریس ها اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند. نوجوانان و کودکان از هرگونه مسخره شدن به خاطر “دهان فلزی” در زمین بازی اجتناب می کنند، در حالی که افراد بزرگسال در محل کار ممکن است احساس کنند که بریس های شفاف آنها را حرفه ای تر نشان می دهد.

از دندانپزشک بپرسید: چرا بریس های سرامیکی به طور کامل جایگزین بریس های فلزی نشده اند؟

یکی از بزرگ ترین ترس هایی که بیماران ارتودنسی، از افراد جوان گرفته تا افراد پیر دارند، داشتن دهانی پر از فلز است. آنها ظاهر شما را تغییر می دهند. بنابراین اگر جایگزینی وجود دارد که کمتر از بریس های فلزی سنتی جلب توجه می کند، چرا بریس های سرامیکی انتخاب جهانی برای درمان نیستند؟

در مورد بیماران و بریس های آنها چند نکته وجود دارند که باید به آنها توجه داشت. بریس ها به بخشی از بیمار تبدیل می شوند و بسیاری از بیماران جوان ترجیح می دهند انتخاب کنند. بریس های فلزی اغلب یک بیانیه شخصی هستند.

سبک هایی از بریس ها وجود دارد: مربعی معمولی، ستاره ای، قلبی، گلی، توپ توپی، الماس شیک و حتی بریس های میکی ماوس دیزنی. این بریس های فولادی ضد زنگ به دلیل امکان انتخاب گره های رنگی برای اتصال سیم مورد توجه قرار گرفته اند.

گاهی اوقات بریس های سرامیکی با هزینه اضافی ارائه می شوند. گره های الاستیک که سیم را روی براکت ها نگه می دارند می توانند با غذا و نوشیدنی ها لکه دار شوند و به همین دلیل بریس های سرامیکی بیشتر از نمونه فلزی جلب توجه کنند.

یکی دیگر از عواملی که باید در نظر بگیرید این است که، ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا دندان های شما با بریس های سرامیکی در جای خود قرار بگیرند، زیرا شکننده تر هستند و به مراقبت بیشتر از سوی ارتودنتیست نیاز شما دارند.

با همه آنچه که گفته شد، بریس های سرامیکی یک گزینه عالی برای بسیاری از بیماران هستند. آنها کار را انجام می دهند و کمتر مورد توجه قرار می گیرند.

بریس های سرامیکی به دلیل مواد پیشرفته تر مورد استفاده در ساخت آنها، معمولاً نسبت به بریس های فلزی قیمت بیشتری دارند. همچنین ممکن است باعث شوند افراد مجبور شوند چیزهایی که می خورند را محدود کنند تا از لکه دار شدن لیگاچورهای شفاف یا سفید جلوگیری کنند. جدای از این دو مورد، هیچ عیب واقعی نسبت به بریس های سرامیکی وجود ندارد.

بیماران ممکن است این ترکیب از بریس ها را به دلایل مالی دریافت کنند؛ آنها هزینه براکت های سرامیکی گران تر را فقط برای فک بالایی که بیشتر قابل مشاهده است، پرداخت می کنند.

به همین ترتیب، ، در صورت وجود دیپ بایت، دندانپزشکان به دلایل عملی ممکن است ابزارهای سرامیکی را روی فک پایین قرار ندهند. جنس سرامیک از دندان ها محکم تر است، به این معنا که اگر دندان ها به براکت های فک پایین برخورد کنند، می توانند بشکنند. براکت های فلزی این مشکل را بوجود نمی آورند.

توجه داشته باشید که هر دو نوع (و در واقع همه بریس ها) هنگام تمیز کردن آنها و دندان ها، به توجه ویژه نیاز دارند. دندانپزشک شما بهترین ابزار و تکنیک ها را برای زدودن مواد غذایی و باکتری ها در مکان های دشوار به شما نشان خواهد داد. این ناراحتی کوچک ارزش آن را دارد تا اطمینان حاصل کنید که دندان های شما هنگام استفاده از بریس ها لک نمی شوند یا آسیب نمی بینند.

ارتودنسی سرامیکی

ارتودنسی سرامیکی

جایگزین های بریس های سرامیکی

بریس های نامرئی

اگر به دنبال روشی محافظه کارانه تر برای صاف کردن دندان های خود هستید، گزینه ای از بریس های نامرئی مانند اینویزیلاین وجود دارد. آنها از یک سیستم متفاوت متشکل از یک سری الاینرهای پلاستیکی شفاف استفاده می کنند که روی دندان ها قرار می گیرند. بریس های الاینرهای شفاف اینویزیلاین، جایگزینی برای بریس های سرامیکی هستند که کمتر جلب توجه می کنند.

آنها جایگزین فوق العاده ای برای بریس های سرامیکی هستند زیرا برای مخاطب معمولی تقریباً به طور کامل نامرئی هستند و بعلاوه، متحرک نیز هستند. با این حال، شما باید روی خود کنترل داشته باشید تا آنها را به مدت 20 تا 22 ساعت در روز استفاده کنید.

درمان اینویزیلاین برای 90 درصد موارد ارتودنسی مناسب است و هزینه آن معمولاً معادل یا کمتر از بریس های سرامیکی است. مدت زمان درمان نیز مشابه است و باید برای معاینات منظم به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

الاینرهای شفاف خانگی

الاینرهای شفاف خانگی یا پستی، شبیه اینویزیلاین ها هستند، با این تفاوت که 45 تا 75 درصد ارزان تر هستند و به مراجعه به مطب نیاز ندارند. این باعث می شود که آنها برای افرادی که بودجه کمی دارند یا وقت ندارند هر چند هفته یکبار به دندانپزشک خود مراجعه کنند، انتخاب محبوبی باشند. الاینرهای خانگی فقط برای برطرف کردن مشکلات تا متوسط ​​قابل استفاده هستند.

بریس های زبانی یا پشت دندانی

به جای همه این گزینه ها، ممکن است به فکر استفاده از بریس های لینگوال باشید. گرچه از فلز ساخته شده اند، اما در پشت دندان ها پنهان شده اند، بنابراین تشخیص آنها بسیار دشوار است. آنها همچنین می توانند کاملاً سفارشی ساخته شوند تا نتایج دقیق تری ارائه دهند. نقطه ضعف آنها این است که آنها معمولاً هزینه بسیار بیشتری نسبت به سایر گزینه ها دارند.

انواع بریس سرامیکی

بریس های سرامیکی شفاف

بریس های شفاف را می توان از پلاستیک (پلی کربنات) یا سرامیک ساخت. ترکیب آلومینیومی که اغلب در براکت های سرامیکی شفاف استفاده می شود نسبت به پلی کربنات بادوام تر و در برابر لک مقاوم تر است.

اگر دندان های شما به طور طبیعی بسیار سفید هستند، احتمالاً بریس های سرامیکی شفاف بهترین انتخاب برای شما هستند. مواد شفاف عملاً روی سطح دندان ناپدید می شوند.

براکت های سرامیکی شفاف نباید به راحتی لک شوند، اما ممکن است این اتفاق برای لیگاچورهای شفاف رخ دهد. گرچه لیگاچورها در هر معاینه تعویض می شوند، اما همچنان باید در مورد آنچه می خورید و می نوشید اقدامات احتیاطی بیشتری انجام دهید تا احتمال ایجاد لک را محدود کنید. در پایان مقاله می توانید مطالب بیشتر در این مورد بخوانید.

از دندانپزشک بپرسید: بریس های سرامیکی یا فلزی، کدامیک بهتر هستند؟

بریس های فلزی، هنگامی که در طولانی مدت مقایسه می شوند، از بریس های سرامیکی محکم تر هستند. بریس های سرامیکی اغلب بعد از استفاده طولانی مدت کنده یا لب پر می شوند. در صورتی ارتودنتیست شما بریس های فلزی را توصیه می کند که قرار باشد درمان بیش از حد متوسط ​​طول بکشد.

ارتودنسی سرامیکی

ارتودنسی سرامیکی

بریس های سرامیکی سفید

بریس های همرنگ دندان روی دندان هایی که اندکی زرد هستند بهتر به نظر می رسند. علیرغم اینکه این بریس ها به عنوان “سفید” شناخته می شوند، در واقع به گونه ای طراحی شده اند که همرنگ دندان باشند. اگر آنها سفید خالص بودند، فقط توجه را به این واقعیت جلب می کردند که دندان های ما به طور طبیعی کمی زرد هستند. اما “بریس های سرامیکی مایل به سفید” خوب به نظر نمی رسند، اینطور نیست؟

براکت های سرامیکی سفید روی دندان هایی که سایه کمی تیره تر دارند، بهتر به نظر می رسند. برای ایجاد رنگ سفید این براکت ها، از ترکیب آلومینیومی متفاوتی استفاده شده است. با برندهای خاص، می توان براکت هایی را تهیه کرد که با سایه دندان های شما مطابقت داشته باشد. برخی دیگر در سایه های استاندارد عرضه می شوند که ممکن است دقیقاً مطابقت نداشته باشند.

همانند براکت های شفاف، خود براکت ها لک نمی شوند، اما الاستیک ها لک می شوند.

بریس های سرامیکی رنگی

گرچه بسیاری از افراد بریس های سرامیکی ثابت را انتخاب می کنند زیرا می خواهند تا حد امکان نامحسوس باشند، اما هیچ چیز مانع آن نمی شود که آنها را با لیگاچورهای رنگی تقویت کنید. درست مانند بریس های فلزی رنگ، می توانید با انتخاب از بین طیف وسیعی از الاستیک های رنگی، آنها را شخصی سازی کنید. مخصوصاً وقتی صحبت از بریس های سرامیکی برای بچه ها می شود، افراد کم سن تر ممکن است گزینه ای را بخواهند که رنگی است.

لیگاچورها در هر بار مراجعه تعویض می شوند، بنابراین شما شانس زیادی برای تغییر ظاهر خود خواهید داشت.

ارتودنتیست های مختلف، بنا به دلایل متفاوتی، با برندهای مختلف بریس کار می کنند. به عنوان مثال، مواردی مانند هزینه، در دسترس بودن، کیفیت، راحتی، سهولت نصب و برداشتن، یا خدمات مشتری، ممکن است روی تصمیم آنها تأثیر بگذارند.

اکثر ارتودنتیست ها فقط یک-یا احتمالاً دو-  برند را ارائه می دهند. اگر به هر دلیلی فقط قصد دریافت برند خاصی را دارید، ممکن است لازم باشد فراتر از ارتودنتیست های نزدیک محل زندگی خود نگاه کنید.

در بریس های شفاف دیمون از یک سیستم خود تنظیم شونده استفاده می شود که در آنها گره های الاستیک حذف می شوند- به این معنا که احتمال لک شدن آنها اندک است. به نظر بسیاری از بیماران، براکت های خود تنظیم شونده برای حرکت تدریجی دندان ها تحت فشار ثابت، به جای سفت شدن براکت ها در مراحل، راحت تر هستند. این سیستم همچنین ممکن است باعث کاهش زمان درمان و معاینات کمتر در طول روند درمان شود. این باعث می شود که آنها به انتخابی محبوب برای افرادی تبدیل شوند که می خواهند با یک برنامه زمانی مناسب نتایج سریع تری داشته باشند.

بریس های رادیانس بسیار محکم هستند زیرا از یاقوت کبود (محکم ترین چیز بعد از الماس) ساخته شده اند. آنها با ظاهر شیشه ای که دارند، باعث شده اند که بسیاری از دندانپزشکان بگویند که آنها شفاف ترین بریس های موجود در بازار هستند. جای تعجب ندارد که آنها همچنین یکی از پرهزینه ترین ها هستند.

سیستم کلاریتی از براکت های شفاف همرنگ دندان استفاده می کند که به طور ویژه برای راحتی و سهولت برداشتن پس از اتمام درمان طراحی شده اند. آنها گزینه های استاندارد و خود تنظیم شونده ای دارند.

بریس های InVu نه تنها به رنگ دندان هستند؛ بلکه همرنگ دندان های شما ساخته شده اند. آنها همچنین با سیم های همرنگ دندان به صورت استاندارد عرضه می شوند. این سیم های فلزی با تفلون پوشانده شده اند، بنابراین ممکن است روکش آنها لب پر یا خراشیده شود و فلز زیر آن نمایان شود.

قیمت بریس های سرامیکی چقدر است؟

هیچ هزینه ثابتی برای هر نوع درمان خصوصی دندانپزشکی وجود ندارد زیرا هر دندانپزشکی مختار است که قیمت خود را تعیین کند. توصیه می کنیم در صورت امکان از 2 تا 3 دندانپزشک قیمت بگیرید. این کار ایده بهتری از قیمت ها در منطقه خود برای درمان مورد نیازتان به شما خواهد داد.

درمان با بریس سرامیکی اغلب تحت پوشش طرح های بیمه دندانپزشکی قرار دارد. البته شما باید درصد کمک هزینه و محدودیت های سالانه را در بیمه نامه خود بررسی کنید تا متوجه شوید چه مقدار از هزینه واقعاً به شما بازپرداخت می شود. این احتمال وجود دارد که شما همچنان نیاز داشته باشید که بخش بزرگی از آن را خودتان بپردازید.

زندگی با بریس های سرامیکی

در بسیاری از بررسی های بریس های سرامیکی، افراد استفاده کننده از این سبک از بریس ها، نسبت به ظاهر خود احساس حساسیت کمتری دارند.

اما به خاطر داشته باشید که این بریس ها هنوز تا حدی قابل مشاهده هستند. از آنجا که مردم با براکت های شفاف و سفید آشنایی کمتری دارند، در حقیقت ممکن است نگاه طولانی تری به دهان شما بیندازند تا بفهمند چه چیزی در آن وجود دارد. از طرف دیگر با بریس های فلزی، کنجکاوی کمتری وجود دارد.

درد بریس ها

شاید از خود بپرسید که آیا بریس ها درد دارند؟ بریس ها می توانند باعث بروز ناراحتی شوند، و برخی افراد صرفاً به دلیل عادت کردن مجدد دندان ها، درد احساس می کنند. موم دندانپزشکی با پوشش دادن لبه های براکت ها، تا حدودی می تواند از این ناراحتی ها بکاهد، و غذاهای سرد و مسکن های بدون نسخه نیز می توانند به کاهش این دردها کمک کنند.

آیا بریس های سرامیکی لک می شوند؟

مواد مورد استفاده برای براکت ها به گونه ای طراحی شده اند که در برابر لکه مقاوم باشند. با این حال، این احتمال وجود دارد که بندهای الاستیک قرار داده شده روی هر براکت، در نتیجه برخی غذاها و نوشیدنی ها لک شوند. مسواک های بین دندانی می توانند به زدودن لکه های بین دندانی کمک کنند.

اگر برای بریس های ثابت سرامیکی که با دندان های شما ترکیب می شوند هزینه اضافی می پردازید، ارزش آن را دارد که برای حفظ آنها تلاش کنید. این به معنای مسواک زدن و شستشوی دندان ها بعد از هر وعده غذایی و استفاده از نخ دندان به صورت روزانه است. دندانپزشک شما می تواند بهترین ابزار را برای تمیز کردن بین و اطراف بریس ها و همچنین تمیز کردن بین دندان ها را به شما توصیه کند. همچنین ممکن است لازم باشد از مصرف غذاها و نوشیدنی هایی که می توانند باعث لک شدن لیگاچورها شوند، اجتناب کنید یا آنها را محدود کنید. آنها شامل:

  • قهوه و چای
  • شراب قرمز
  • نوشابه های تیره رنگ مانند کولا
  • گوجه فرنگی و سس های بر پایه گوجه فرنگی
  • آبنبات های دارای رنگ های روشن
  • سس سویا و سرکه بالزامیک
  • کاری
  • انواع توت ها مانند تمشک، زغال اخته و شاه توت

این علاوه بر غذاهایی است که دندانپزشک به شما می گوید برای محافظت از بریس های خود از آنها اجتناب کنید (معمولاً غذاهای جویدنی، ترد و سفت). سیگار کشیدن نیز بریس های شما را لکه دار می کند (و باعث بوجود آمدن مشکلات کلی برای سلامت دهان و دندان های شما می شود) بنابراین اگر سیگاری هستید، سعی کنید آن را ترک کنید.

اگر لیگاچورهای شما تغییر رنگ دادند، مجبور خواهید بود فقط چند هفته با آنها زندگی کنید زیرا در هر مراجعه تعویض می شوند. باید برنامه قرار ملاقات های خود را دنبال کنید- هر چه مدت زمان بیشتری بین بازدیدها فاصله باشد، احتمال لک شدن لیگاچورها بیشتر خواهد بود.

البته، اگر ابزارهای خود تنظیم شونده را انتخاب کنید، هیچ گونه نگرانی در مورد لیگاچورها نخواهید داشت. تمیز کردن طبق توصیه دندانپزشک، باید برای جلوگیری از لک شدن براکت ها و سیم کافی باشد.

سفید کردن دندان ها

اگر قصد دارید دندان های خود را سفید کنید تا زیبایی لبخند شما کامل شود، بهتر است تا زمانی که بریس های شما برداشته می شوند صبر کنید. علت این است که ماده سفید کننده به قسمت هایی که براکت ها چسبیده اند نمی رسد و روی هر دندان نقطه تیره تری خواهید داشت. به همین ترتیب، زمانی که بریس دارید، باید از استفاده از خمیر دندان سفید کننده اجتناب کنید.

نتیجه گیری

اگر می خواهید بین بریس های سرامیکی و فلزی یکی را انتخاب کنید، انتخاب شما به قیمت و زیبایی بستگی خواهد داشت، زیرا هر دو به یک شکل عمل می کنند. با این حال، اگر قبلاً بریس های نامرئی را در نظر نگرفته اید، ممکن است متوجه شوید که آنها راه حل بهتری برای نیازهای شما هستند.

این الاینرهای شفاف عملاً نامرئی هستند، بنابراین اکثر افراد اصلاً نمی دانند که شما از بریس استفاده می کنید. فقط به خاطر داشته باشید که آنها فقط برای صاف کردن خفیف تا متوسط ​​در نظر گرفته می شوند.

آیا چسب زدن به دهان برای بسته نگهداشتن آن ضروری است؟

بسته نگه داشتن دهان آسان نیست، اما به تازگی یک راهکار ابداع شده است که برای تغییر نظر شما در مورد آن در نظر گرفته شده است. این ایده که تحت عنوان نوار چسب زدن به دهان شناخته می شود، این است که به معنای واقعی کلمه دهان خود را هنگام خواب ببندید تا خروپف، آلرژی ها و بوی بد دهان ناشی از خوابیدن با دهان باز بهبود یابد. اما آیا ترفند کار می کند- و بی خطر است؟

متخصصان طب خواب در حال بررسی در مورد این موضوع هستند که چرا باید در مورد نوار چسب دهان شک داشته باشید و اینکه چه زمانی پزشکان تمایل دارند از آن به خوبی استفاده کنند.

نوار چسب زدن به دهان چیست؟

نوار چسب زدن به دهان دقیقاً همان چیزی است که به نظر می رسد- و عبارت است از عمل بستن دهان با چسب مخصوص پوست، تا مجبور شوید به جای دهان از راه بینی نفس بکشید. اما چرا فردی که از راه دهان تنفس می کند باید به تغییر عادات خود علاقه مند باشد؟

تنفس از راه بینی ممکن است فواید مختلفی داشته باشد که تنفس از راه دهان ندارد، از جمله:

  • کاهش فشار خون.
  • فیلتر کردن آلرژن ها.
  • تنظیم دمای نفس شما.
  • مرطوب کردن هوایی که تنفس می کنید و مرطوب کردن گلوی شما.
  • کاهش اضطراب.

از سوی دیگر، تنفس دهانی عوارض مختلفی دارد، از جمله:

  • خشکی دهان.
  • بوی بد دهان.
  • گلو درد.

گاهی اوقات افرادی که از راه دهان نفس می کشند خروپف می کنند، که همراه با بی قراری و خستگی، یک علامت شایع است که در افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب مشاهده می شود.

ما معمولاً به عنوان پشتیبان، برای زمانی که نمی توانیم از راه بینی نفس بکشیم، از راه دهان نفس می کشیم. انسداد می تواند به دلیل چند بیماری مختلف ایجاد شود، از جمله احتقان ناشی از آلرژی ها یا عفونت های سینوسی، انحراف سپتوم، بزرگ شدن لوزه ها یا بزرگ شدن آدنوئید.

 چسب زدن به دهان

چسب زدن به دهان

آیا نوار چسب زدن به دهان واقعا کمک می کند؟

هدف از چسب زدن دهان کاهش عوارض جانبی منفی و تغییر مسیر تنفس به سمت بینی است. اما مطالعات انجام شده تاکنون بی نتیجه به نظر می رسند و هیئت منصفه هنوز در حال صحبت کردن در مورد مفید بودن یا نبودن نوار چسب زدن به دهان است.

یک مطالعه کوچک نشان داد که 30 بیمار پس از نوار چسب زدن به دهان کمتر خروپف می کردند. اما مطالعه دیگری روی 36 بیمار مبتلا به آسم، هیچ نشانه ای از تغییر در وضعیت آنها بعد از استفاده از نوار چسب دهان نشان نداد. و یک مطالعه در سال 2022 نشان داد که 10 بیمار حتی بعد از چسباندن دهان خود نیز به تنفس دهانی خود ادامه دادند، پدیده ای که تحت عنوان پف کردن دهان شناخته می شود.

 شواهد کافی برای حمایت از مفید بودن نوار چسب زدن به دهان وجود ندارد. نوار چسب زدن به دهان بخشی از روش فعلی ما برای درمان هر گونه اختلال خواب نیست. با این وجود، در بیماران مبتلا به آپنه خواب، هنگام استفاده از دستگاه فشار مثبت مداوم راه هوایی (CAPA) در شب، ممکن است توصیه کنیم که به دهان خود چسب بزنید یا برای کاهش عبور هوا از چانه بند استفاده کنید.

برخی از پزشکان به جای تکیه بر نوار چسب زدن به دهان، استفاده از روش های جایگزین را برای رسیدگی مستقیم به شرایطی مانند خروپف و آپنه خواب پیشنهاد می کنند.

خرناس

علل بروز خرناس متفاوت هستند، اما دلیل اصلی این اتفاق این است که راه هوایی شما محدود می شود و بافت های شما در مقابل یکدیگر می لرزند، زیرا شما در حال تلاش برای ورود هوا با زور هستید. اگر با خروپف کردن مشکل دارید (یا اگر شریک زندگی شما با خروپف خود شما را بیدار نگه می دارد)، می توانید چند راه حل زیر را امتحان کنید:

  • به جای پشت، به پهلو بخوابید.
  • استفاده از نوارهای بینی.
  • مصرف داروهای ضد احتقان.

خروپف چیزی است که باید در مورد آن با پزشک خود مشورت کنید، زیرا خروپف می تواند نشانه ای از شرایط دیگری مانند آپنه خواب باشد.

 چسب زدن به دهان

چسب زدن به دهان

آپنه خواب

آپنه خواب وضعیتی است که در آن هنگام خواب تنفس مکرراً متوقف می شود. این می تواند ناشی از مسدود شدن راه هوایی یا به این دلیل باشد که مغز شما در ارسال سیگنال به عضلات برای کمک به تنفس شما مشکل دارد. یکی از درمان های اصلی برای آپنه خواب استفاده از دستگاه CPAP برای کمک به باز کردن راه هوایی هنگام خواب است.

وقتی بیماران شب ها از CPAP استفاده می کنند، برخی از بیماران ممکن است در طول شب هوا را ببلعند که باعث می شود صبح روز بعد احساس نفخ یا درد شکم داشته باشند. با بستن دهان آنها با چسب زدن دهان یا چانه بند، می توان به کاهش این مشکلات کمک کرد.

آیا می توان در اثر چسب زدن دهان خفه شد؟

نوار چسب زدن به دهان در توانایی شما برای تنفس کامل و عمیق اختلال ایجاد می کند. علاوه بر این، در اثر استفاده از نوع نامناسب نوار چسب، ممکن است تحریک پوست، واکنش آلرژیک یا بثورات پوستی را نیز تجربه کنید. استفاده از چسب نواری یا هر نوع چسب دیگر روی بدن خود، به هر دلیلی، توصیه نمی شود.

پزشکان هشدار می دهند که نوار چسب های دهانی می توانند باعث ایجاد واکنش آلرژیک ناشی از نوار یا تحریک یا بثورات پوستی شوند. قبل از شروع استفاده از این نوار چسب ها، باید در این مورد با پزشک خود صحبت کنید.

آیا باید نوارچسب زدن به دهان را امتحان کرد؟

نوار چسب های دهانی توصیه نمی شوند زیرا شواهد علمی کافی برای حمایت از فواید حکایتی پشت این ترفند وجود ندارد. اگر نگران بهبود خروپف، بوی بد دهان، آپنه خواب یا هر شرایط تنفسی دیگر یا وضعیت های مرتبط با خواب خود هستید، باید با یک پزشک صحبت کنید تا درمان های جایگزین ایمن تری را پیدا کنید.

اسپرینگ ریتینر یا نگهدارنده فنری ارتودنسی چیست؟

در حالی که ارتودنتیست ها از نگهدارنده های سنتی برای پیشگیری از جابجا شدن دندان ها پس از انجام درمان استفاده می کنند، ریتینرهای فنری (اسپرینگ الاینرها) می توانند دندان هایی که اندکی جابجا شده اند را اصلاح کنند.

آنها همچنین یک گزینه درمانی برای افرادی هستند که برای نخستین بار مراقبت های ارتودنتیک را دریافت می کنند و دندان های آنها فقط به تنظیمات جزئی نیاز دارند که به بریس ها نیاز ندارند.

در این مقاله موارد استفاده، مزایا و معایب ریتینرهای فنری برای صاف کردن دندان ها را توضیح خوهیم داد.

نگهدارنده فنری چگونه کار می کند؟

بر خلاف ریتینری که شما پس از برداشتن بریس ها دریافت می کنید، که دندان های شما را در موقعیت اصلاح شده نگه می دارد، نگهدارنده های فنری برای صاف کردن دندان ها عمل می کنند. برای شروع، یک متخصص ارتودنسی از دندان های شما قالب می گیرد. سپس بر اساس موقعیت دندان های صاف شده، یک نگهدارنده قالب گیری می شود.

نگهدارنده های فنری از یک قاب سیمی و آکریلیکی تشکیل شده اند که به آرامی دندان های جلوی شما را در موقعیت خود حرکت می دهند. آنها فقط برای حرکت دادن دندان ها به اندازه 1 تا 2 میلی متر (mm) استفاده می شوند، به همین دلیل است که آنها گاهی اوقات انتخاب خوبی برای دندان هایی هستند که پس از درمان ارتودنسی قبلی جابجا شده اند.

نگهدارنده های فنری می توانند برای چرخاندن یا پیچاندن یک دندان مناسب باشند، اما نه برای فشردگی های گسترده تر در سراسر دهان.

انواع نگهدارنده های فنری

انواع نگهدارنده فنری عبارتند از:

  • هلیکس کویل: امکان تنظیمات جزئی و انعطاف پذیری را فراهم می کند.
  • فنر قارچی: اغلب پس از درمان، برای حفظ اصلاح استفاده می شود.
  • فنر اصلاح شده: بعد از درمان استفاده می شود اما می تواند برای تنظیمات جزئی نیز استفاده شود.
  • فنر فوق اصلاح شده: ترکیبی از فناوری قارچی و هلیکس کویل.
  • گیره فنری استاندارد: می تواند پس از درمان یا برای تنظیمات جزئی استفاده شود.
  • طراحی فنر با سیمهای اضافی: این امکان را برای سیم فراهم می کند که برای حفظ بیشتر، به اندازه دو تا سه دندان رو به عقب امتداد پیدا کند.

نگهدارنده های فنری به طور سنتی فقط چهار دندان جلو را پوشش می دهند. با این حال، می توان در آنها تغییراتی ایجاد کرد و با سایر فناوری های نگهدارنده مانند نگهدارنده هاولی ترکیب کرد، تا دندان های بیشتری را پوشش دهد.

نگهدارنده فنری ارتودنسی

نگهدارنده فنری ارتودنسی

مزایای نگهدارنده فنری نسبت به بریس های سنتی

اگر دندان های شما پس از درمان ارتودنسی تنها اندکی جابه جا شده باشند یا اگر دندان های شما فقط به تنظیمات جزئی نیاز داشته باشند، می توانید گزینه مناسبی برای نگهدارنده فنری باشید. یک نگهدارنده یا ریتینر، نسبت به بریس های سنتی چندین مزیت دارد.

قابل جابجایی یا متحرک بودن

برخلاف بریس ها، می توانید نگهدارنده های فنری را برای غذا خوردن بردارید، بنابراین دیگر مجبور نیستید نگران پرهیز از برخی غذاها یا جدا کردن مواد چسبنده از ابزار خود باشید. علاوه بر این، یک ابزار متحرک باعث می شود تمیز نگه داشتن دهان و نگهدارنده آسان تر باشد.

قیمت مناسب تر

بریس ها گران تر از درمان های کم تهاجمی هستند؛ بنابراین، اگر دندان های شما فقط به اصلاح جزئی نیاز داشته باشند، نگهدارنده فنری ممکن است گزینه مقرون به صرفه تر و قابل استطاعت تری باشد.

جلب توجه کمتر

در نهایت، یک نگهدارنده فنری با یک سیم تکی روی دندان های جلو، کمتر به چشم می آید. از سوی دیگر، بریس ها دارای براکت ها و سیمی هستند و معمولاً همه یا بیشتر دندان ها را پوشش می دهند. علاوه بر این، از آنجا که یک نگهدارنده متحرک است، می توانید آن را برای مواردی مانند موقعیت های خاص یا عکس گرفتن از دهان خارج کنید. (با این حال، نباید نگهدارنده فنری خود را خیلی وقت ها بیرون بیاورید، زیرا انجام این کار می تواند طرح درمان شما را به خطر بیندازد).

نگهدارنده فنری ارتودنسی

نگهدارنده فنری ارتودنسی

معایب نگهدارنده فنری

از سوی دیگر، نگهدارنده های فنری دارای معایبی هستند. آنها فقط به حرکات بسیار جزئی دندان ها محدود می شوند، بنابراین لازم است بیماران در هنگام استفاده از آنها انتظارات واقع بینانه ای در مورد نتایج داشته باشند. از آنجا که آنها متحرک هستند، آنها می توانند به راحتی گم شوند.

به نظر برخی افراد آنها را ناراحت کننده می دانند، اما معمولاً با عادت کردن به دستگاه، ناراحتی از بین می رود. نگهدارنده های فنری برای همیشه دوام نمی آورند، بنابراین ممکن است در نهایت به تعویض نگهدارنده خود نیاز داشته باشید.

نگهدارنده فنری برای همه افراد مناسب نیست.

نگهدارنده های فنری برای ناهماهنگی های شدید در نظر گرفته نشده اند. از آنجا که آنها به سطح بالای تعهد شخصی نیاز دارند، ممکن است برای کودکان یا افرادی که در استفاده مداوم و مراقبت از ابزار مشکل دارند، خوب کار نکنند.

خلاصه

نگهدارنده های فنری ابزارهای دندانپزشکی هستند که به صاف کردن ناهماهنگی های جزئی کمک می کنند. برخلاف نگهدارنده های دیگر، که همانطور که از نامشان پیداست، دندان ها را پس از برداشتن بریس ها در موقعیت خود نگه می دارند، نگهدارنده های فنری می توانند دندان ها را حرکت دهند. با این حال، آنها می توانند این کار را فقط برای تنظیمات جزئی انجام دهند. نگهدارنده فنری درست روی چهار دندان جلو قرار می گیرد. تغییرات و اصلاحات این امکان را برای نگهدارنده فراهم می کنند تا در صورت نیاز دندان های بیشتری را پوشش دهند.

سخن پایانی

از آنجا که نگهدارنده های فنری کمتر تهاجمی و ارزان تر هستند، مردم اغلب به این فکر می کنند که آیا آنها جایگزینی برای بریس ها هستند یا خیر. متأسفانه، پاسخ معمولاً مثبت نیست. با این حال، اگر قبلاً درمان ارتودنسی انجام داده اید و دندان های شما اندکی جابجا شده اند، ممکن است گزینه خوبی باشید. به خاطر داشته باشید که تعهد شما به استفاده از یک نگهدارنده طبق تجویز، برای عملکرد صحیح آن ضروری است. اگر فکر می کنید نگهدارنده فنری می تواند به لبخند شما کمک کند، با یک متخصص ارتودنسی صحبت کنید. آنها قادر خواهند بود بهترین گزینه ها را برای شرایط شما بررسی کنند.

نگهدارنده فنری ارتودنسی

نگهدارنده فنری ارتودنسی

پرسش های متداول در مورد نگهدارنده های فنری

چقدر طول می کشد تا نگهدارنده فنری کار کند؟

شما به صورت 24 ساعته در طول روز از نگهدارنده های فنری استفاده می کنید مگر اینکه در حال مسواک زدن، خوردن یا نوشیدن (هر نوع مایعاتی به جز آب) باشید. هنگامی که به درستی از آنها استفاده شود، درمان ممکن است حدود سه ماه طول بکشد. با این حال، هر شرایطی منحصر به فرد است، بنابراین یک متخصص ارتودنسی یک جدول زمانی خاص برای شما تعیین خواهد کرد.

هزینه نگهدارنده فنری چقدر است؟

هزینه نگهدارنده ها بسته به محل زندگی شما، ارائه دهنده آن و پوشش بیمه شما متفاوت است. به طور معمول، قیمت آنها از 300 تا 600 دلار متغیر است.

آیا نگهدارنده های فنری می توانند شکاف ها را ببندند؟

نگهدارنده های فنری عموماً در بستن فاصله ها مؤثر نیستند، اما به این بستگی دارد که فاصله چقدر بزرگ باشد. ارتودنتیست ها از نگهدارنده های فنری برای تنظیمات جزئی- معمولاً 1 تا 2 میلی متر (میلی متر)- استفاده می کنند.

رادیوگرافی سفالومتریک چه کاربردی در ارتودنسی دارد؟

در دو دهه اخیر، دنیای فناوری دندانپزشکی به سرعت رشد کرده است و تشخیص تروما و تعیین دقیق نگرانی های رشدی را بسیار دقیق تر از همیشه کرده است. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به طور کلی راهی را در اختیار دندانپزشک قرار می دهند تا دندان ها، استخوان فک و بافت های نرم را فراتر از آنچه با چشم غیر مسلح دیده می شود مشاهده کند. یکی از ابزارهایی که می تواند برای کمک به این کارها استفاده شود، آنالیز سفالومتری یا به عبارت ساده تر، Ceph نام دارد.

رادیوگرافی سفالومتریک چیست؟

تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس ابزاری منحصر به فرد است که دندانپزشک را قادر می سازد یک تصویر رادیوگرافی کامل از کنار صورت بگیرد. این نوع تصاویر رادیوگرافی خارج دهانی هستند، به این معنا که هیچ صفحه یا فیلمی داخل دهان قرار نمی گیرد.

رادیوگرافی سفالومتری یک شکل استاندارد شده و قابل تکرار از رادیوگرافی جمجمه است که به طور گسترده در ارتودنسی برای ارزیابی روابط دندان ها با فک ها و فک ها با بقیه اسکلت صورت استفاده می شود. استاندارد سازی برای توسعه سفالومتری ضروری بود- اندازه گیری و مقایسه نقاط خاص، فواصل و خطوط درون اسکلت صورت، که اکنون بخشی جدایی ناپذیر از ارزیابی ارتودنسی هستند.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تفاوت ها و شباهت های تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک و پانورامیک

آنالیز سفالومتریک نوعی تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شبیه به تصویر پانورامیک با اشعه ایکس است که قابلیت گرفتن تصویر کامل از جمجمه و گردن را دارد. یک تفاوت آنها این است که به جای حرکت بدون توقف کامل 360 درجه که در تصاویر رادیوگرافی پانوراما با اشعه ایکس استفاده می شود، با استفاده از یک حرکت رفت و برگشتی از یک سمت به سمت دیگر عکس گرفته می شود. تصویر سفالومتری پس از تکمیل، شبیه تصویری است که در اینجا مشاهده می کنید.

تصاویر رادیوگرافی پانورامیک با اشعه ایکس عمدتاً روی فک تمرکز می کنند و تصاویری از قوس های دندانی بالا و پایین به طور کامل، شامل استخوان های فک و ساختارهای اطراف صورت می گیرند. تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس با استفاده از یک نگهدارنده فیلم مناسب که بر روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است، تصاویری از کل ساختار دهان شما، از جمله مجاری بینی و سینوس را به تصویر می کشد تا دید جامعی از فک، دهان و سر شما ارائه دهد.

تصاویر سفالومتریک و پانورامیک مجاری بینی و سینوس را نشان می دهند که تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ داخل دهانی با اشعه ایکس قادر به نشان دادن آنها نیست. مزیت تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس و پانورامیک این است که بدن در معرض اشعه کمتری قرار می گیرد.

آیا شما نیز به یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک نیاز دارید؟

خب، شاید. این واقعاً به نوع مشکلی بستگی دارد که دندانپزشک معالج شما سعی در تشخیص آن دارد. انجام حداقل یک مرتبه تصویر برداری سفالومتریک یا پانورامیک با اشعه ایکس قبل و بعد از انجام درمان ارتودنسی، به یک روش نسبتاً استاندارد تبدیل شده است. اسکن های مبهم در میانه چنین تلاش هایی نیز بسته به نیاز ممکن است انجام شوند.

همچنین، اگر ورزش های پربرخورد انجام می دهید و احتمال یک شکستگی وجود دارد، ممکن است بتوانید از مزایای تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک بهره مند شوید. در واقع، اگر به جای دندانپزشک به پزشک مراجعه کنید، باید انتظار داشته باشید که اسکن جمجمه خود را دریافت کنید تا هر گونه دردی که ممکن است تجربه کنید، تشخیص داده شود.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس برای چه مواردی استفاده می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس به طور کلی برای تشخیص نگرانی های رشدی مربوط به سر، گردن و فک استفاده می شوند که دندانپزشک، متخصص ارتودنسی یا جراح معتقد است ممکن است در رشد درست صورت و دهان اختلال ایجاد کنند.

آنها معمولاً برای موارد زیر استفاده می شوند:

  • کشف نگرانی های احتمالی TMJ
  • بررسی دلایل ناهماهنگی بیش از حد دندان ها- بویژه در مواردی که اوربایت یا آندربایت وجود داشته باشد.
  • تشخیص شکستگی های مشکوک دندان و یا فک
  • انجام اندازه گیری دقیق دندان ها از جمله ساختار ریشه آنها
  • یا برنامه ریزی برای کارهای ارتودنسی
  • ارائه نماهایی از نمای جانبی صورت
  • ارائه نمایی از فک در رابطه با استخوان گونه
  • ارائه اطلاعاتی در مورد “بایت مشکل دار” یا مال اکلوژن

تجزیه و تحلیل سفالومتریک بویژه برای درک پیچیدگی های اوربایت و آندربایت مفید است، زیرا موقعیت یا عدم رشد مناسب فک نقش قابل ملاحظه ای در این نگرانی ها ایفا می کند. به نظر ارتودنتیست ها آنها برای انجام درمان های ارتودنسی ارزشمند هستند زیرا آنها باید حرکت دندان ها و گاهی اوقات فک را، طی چندین سال ارزیابی کنند. تصویر کامل رادیوگرافی سفالومتریک آنها را قادر می سازد تا موفقیت کار و سازگاری بدن با درمان را بسنجند.

این نوع تصاویر قبل و بعد از جراحی ارتوگناتیک، که یکی از جراحی هایی است که همراه و برای کمک به درمان ارتودنسی انجام می شود، نیز کاربرد دارد، از جمله برای:

  • ارزیابی الگوهای اسکلتی و بافت نرم قبل از جراحی
  • کمک به طراحی درمان
  • ارزیابی نتایج جراحی و پیگیری طولانی مدت پس از آن

علاوه بر اینها، تصاویری که ارائه می شوند، برای مشاهده راحت تر تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک چگونه گرفته می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس معمولاً با دستگاه پانورامیک با اشعه ایکس گرفته می شوند. دستگاه اقتباس شده دارای یک نگهدارنده فیلم سفالومتریک مخصوص خواهد داشت که روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است. یک گیرنده تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در معرض پرتوهای یونیزه کننده قرار می گیرد تا تصاویری از کل ساختار دهان را در اختیار دندانپزشک قرار دهند.

گرفتن این نوع تصاویر کاملاً بدون درد است. سر بین بازوی چرخان مکانیکی و نگهدارنده فیلمی قرار می گیرد که روی بازوی دیگری قرار دارد. بازو دور سر می چرخد ​​و از صورت، دهان و دندان ها عکس می گیرد. وضوح این تصاویر به موقعیت بدن بستگی دارد. تصاویر معمولاً تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند، بنابراین هرگونه نشانه ای از پوسیدگی، بیماری یا جراحت قابل مشاهده و درمان هستند.

دندانپزشک پس از گرفتن تصویر سفالومتریک با اشعه ایکس، قادر خواهد بود نمای جانبی سر را به صورت کامل مشاهده کند. این می تواند به طراحی درمان ارتودنسی کمک کند و امکان ارزیابی فوری نحوه تأثیر بریس ها روی نیمرخ صورت و دندان ها را فراهم کند. یکی دیگر از کاربردهای متداول این نوع تصاویر رادیوگرافی، تعیین اندازه گیری های خاص قبل از قرار دادن ایمپلنت های دندانی است.

مانند دیگر انواع تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، تصاویر سفالومتریک را می توان هم به صورت اسکن دیجیتال یا فیلم، بسته به در دسترس بودن هر یک از آنها در مطب دندانپزشک یا ترجیح شما، انجام داد.

کاربرد کشیدن سریالی یا سریال اکسترکشن دندان ها در ارتودنسی

سریال اکسترکشن یا هدایت رویش دندان ها عبارت است از کشیدن برنامه ریزی شده و متوالی برخی از دندان های شیری خاص و به دنبال آن کشیدن دندان های دائمی خاص در اوایل دوره مختلط یا واسط دندانی به منظور تشویق اصلاح خود به خودی بی نظمی دندانی. این بخشی جدایی ناپذیر از ارتودنسی مداخله گر است که هدف آن کاهش شدت مال اکلوژن در حال توسعه است.

سریال اکسترکشن یا کشیدن پشت سر هم، طرحی متوالی برای کشیدن زود هنگام یک یا چند دندان شیری است تا همراستایی دندان های دائمی که قرار است بعد از آنها برویند افزایش یابد و در نهایت کشیدن دندان های دائمی به منظور مراقبت از نسبت صحیح بین اندازه دندان ها و استخوان موجود. فشردگی دندانی زمانی وجود دارد که دندان های بیشتری نسبت به استخوان قاعده ای و آلوئولار وجود داشته باشد که از دندان ها حمایت می کند. این فرایند معمولاً در اوایل دوره واسط دندانی انجام می شود. این متن مروری است بر سریال اکسترکشن، محدودیت های آن و موارد جانبی مختلفی که برای به دست آوردن نتایج خوب لازم هستند.

تعاریف مهم

  • مزیت- کشیدن به موقع دندان های شیری و در نهایت دائمی، برای از بین بردن فشردگی شدید دندان ها
  • DEWEL- یک روش درمان ارتودنسی که شامل کشیدن زود هنگام دندان های شیری و دائمی انتخاب شده در یک توالی از پیش تعیین شده
  • TANDON- کشیدن برنامه ریزی شده و زمان بندی شده برخی از دندان های شیری و دائمی در دوره واسط دندانی و با وجود عدم تناسب دندانی و استخوان آلوئولار

اصول

سریال اکسترکشن بر اساس 2 اصل اساسی انجام می شود:

  • اختلاف مجموع اندازه عرض دندان ها و طول قوس دندانی
  • حرکت فیزیولوژیک دندان ها
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

موارد کاربرد سریال اکسترکشن

  • فشردگی شدید دندان ها با کمبود 8 تا 10 میلی متری یا بیشتر در قوس دندانی
  • در مال اکلوژن کلاس 1 بدون عدم تناسب اسکلتی و نشان دادن هماهنگی بین سیستم اسکلتی و سیستم عضلانی با وجود اوربایت معمولی و مشخصات اسکلتی خوب
  • اختلاف اندازه دندان با اندازه فک
  • عدم وجود فاصله فیزیولوژیک
  • رویش زبانی (بیشتر رو به داخل و سمت زبان) دندان پیشین لترال دائمی
  • از دست رفتن دندان های نیش شیری به صورت یک طرفه و لغزش و جابجا شدن دندان های دیگر به همان سمت
  • دندان های پیشین لترال قرار گرفته در جای نامناسب یا نهفته که در قسمت کام و دور از قوس دندانی بیرون می آیند
  • تحلیل غیر طبیعی / نامتقارن ریشه دندان های نیش شیری
  • استریپینگ (باریک شدن) لبی یا تحلیل لثه معمولاً دندان های پیشین فک پایین
  • رویش مزیال دندان های نیش نسبت به دندان های پیشین لترال
  • رویش، جهت و توالی رویش غیر طبیعی
  • انکیلوز و غیره.
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

موارد منع استفاده از کشیدن سریالی دندان ها

  • عدم وجود مادرزادی دندان فراهم کننده فضا
  • فشردگی خفیف تا متوسط
  • دیپ بایت یا اپن بایت
  • مال اکلوژن شدید کلاسهای 2 و 3 با منشاء دندانی / اسکلتی
  • شکاف کام و لب
  • دندان های فاصله دار
  • آنودنشیا (بی دندانی)/ اولیگودنشیا (کم دندانی)
  • دیاستم خط وسط
  • عدم قرار گیری تاج و ریشه دندان در یک راستای خطی

مزایای استفاده از سریال اکسترکشن

  • می توان از آسیب های روانی اجتناب کرد.
  • مدت درمان چند بندی را کاهش می دهد.
  • درمان فیزیولوژیکال است، زیرا شامل هدایت دندان ها به موقعیت های طبیعی با اعمال نیروهای فیزیولوژیکی است.
  • بهداشت دهان و دندان بهتر
  • هزینه درمان را کاهش می دهد.
  • نتایج پایدارتر
  • دوره نگهداری کمتری نیاز است.
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

معایب استفاده از سریال اکسترکشن

  • روند بلند مدتی که مستلزم داشتن دانش کامل در زمینه رشد، توسعه، توالی رویش و کلسیفیکاسیون دندان های دائمی است.
  • زمان درمان طولانی مدت با چندین بار مراجعه (2 تا 3 سال)
  • همکاری بیمار بسیار مهم است
  • امکان ایجاد تانگ تراست
  • تمایل به افزایش اور بایت (عمیق شدن بایت)
  • فضاهای باقیمانده می توانند بین دندان های نیش و دندان های پرمولر دوم باقی بمانند
  • لزوم بردن کودک برای چندین ویزیت به منظور کشیدن تدریجی چند دندان.

تکنیک و مراحل

فاز برگشت پذیر

  • در طول اولین دوره گذرا انجام می شود.
  • کشیدن دندان های شیری قدامی.
  • امکان همراستا شدن دندان های پیشین دائمی را فراهم می کند.

فاز برگشت ناپذیر

  • در طول دوره گذر دوم انجام می شود.
  • کشیدن دندان های دائمی
  • اصلاح فشردگی بخش خلفی

تشخیص

آنالیز نسبی صورت

بر اساس نظر گرابر (1971) صورت به دو بخش استاندارد یا ارتوگناتیک تقسیم می شود، یعنی رابطه بین فک بالا و فک پایین، دندان های فک بالا و فک بالا، فک پایین و دندان های فک پایین، و دندان های فک پایین و دندان های فک بالا طبیعی هستند.

جلوآمدگی آلوئودنتال

جلوآمدگی آلوئودنتال کلاس 2 فک پایین- فک بالا

  • الگوی صورت طبیعی است و قوس دندانی نسبتاً رو به جلو است. این الگوی صورت به خوبی به سریال اکسترکشن پاسخ می دهد.

جلوآمدگی آلوئودنتال کلاس 2 فک بالا

  • دندان های فک بالا رو به جلو است و فقط در فک بالا با کشیدن سریالی قابل درمان است.

کلاس 3: برای سریال اکسترکشن مناسب نیست.

عقب رفتگی آلوئودنتال

عقب رفتگی آلوئودنتال کلاس 1 فک بالا- فک پایین

  • بیماران باید بدون کشیدن درمان شوند.
  • کشیدن دندان ها باعث ایجاد فرو رفتگی در صورت می شود

عقب رفتگی آلوئودنتال کلاس 2 فک پایین

  • سریال اکسترکشن توصیه نمی شود.

پروگناتیزم

پروگناتیزم کلاس 1 فک پایین- فک بالا

در صورتی توصیه می شود که:

  • دندان ها به شدت فشرده باشند
  • به دلیل افزایش اندازه فک ها، کشیدن معمولاً توصیه نمی شود.

پروگناتیزم کلاس 2 فک بالا

  • نقص در خود قاعده فک بالا
  • بلند بودن قسمت قدامی قاعده جمجمه
  • صاف بودن قاعده جمجمه یک موقعیت رو به پایین و جلو برای مجموعه نازوماگزیلاری ایجاد می کند.
  • درمان با کشیدن سریالی مشکل است.

رتروگناتیزم

رتروگناتیزم کلاس 1 فک بالا- فک پایین

  • از آنجا که فک بالا و فک پایین نسبتاً عقب قرار گرفته اند، کشیدن دندان منع کاربرد دارد.

رتروگناتیزم کلاس 2 فک پایین

  • جسم کوچک فک پایین یا راموس کوچک یا به دلیل رشد بیش از حد عمودی مجموعه نازوماگزیلاری
  • در چنین مواردی، فک پایین به سمت عقب می چرخد ​​و باعث ایجاد اپن بایت می شود
  • مورد خوبی برای سریال اکسترکشن نیست

پیش نیازهای تشخیصی

معاینه و مشاوره

سوابق تشخیصی

  • عکس ها

قبل، اواسط و بعد از درمان، عکس های داخل و خارج دهانی گرفته می شوند. آنها به عنوان اسناد دائمی از وضعیت قبل از درمان، بهبود در طول فرایند، و همچنین کمک به انگیزه بیمار عمل می کنند.

  • رادیوگرافی ها
  • نمای پری آپیکال داخل دهانی
  • سفالوگرام جانبی
  • ارتوپانتوموگراف (OPG)- به شناسایی عدم وجود مادرزادی دندان ها و دندان های اضافی، انجام تجزیه و تحلیل رادیوگرافیک و دوره واسط دندانی، ارزیابی سن دندانی و میزان رشد ریشه و الگوی احتمالی رویش و تشخیص هرگونه آسیب شناسی استخوانی کمک می کند.
  • مدل های مطالعه ارتودنسی

برای ارزیابی ساختار دندان ها و فرم قوس دندانی و ارزیابی اکلوژن و همچنین انجام تجزیه و تحلیل مدل در قوس دندانی پایین و تجزیه و تحلیل محیطی قوس دندانی در قوس دندانی بالا لازم است.

نتیجه گیری

کشیدن سریالی یا پشت سر هم یک روش ارتودنسی مداخله گر است که در اوایل دوره واسط دندانی انجام می شود و شامل کشیدن برنامه ریزی شده برخی از دندان های شیری و دائمی در یک توالی برنامه ریزی شده است تا از فشردگی در قوس های دندانی جلوگیری شود و دندان های دائمی در حال رویش باقی بمانند و به موقعیت مطلوب تری هدایت شوند.

درمان زود هنگام اورجت به منظور کاهش احتمال تروما

بین افزایش اورجت و خطر ضربه به دندان های پیشین فک بالا در کودکان و نوجوانان ارتباط مستقیمی وجود دارد. بنابراین معقول به نظر می رسد که توصیه شود در اسرع وقت اورجت کاهش داده و درمان شود تا به جلوگیری از این خطر کمک شود. با این حال، نتایج درمان ارتودنسی اساساً یکسان است، چه درمان زود آغاز شود یا دیرهنگام و طی دوره واسط دندانی، در حالی که درمان زود هنگام به همکاری بیشتری از سوی بیمار نیاز دارد- طولانی تر است و مستلزم قرار ملاقات های بیشتر. این مقاله ارتباط پیچیده بین کاهش زود هنگام اورجت و ترومای دندانی را در چارچوب بهترین شواهد موجود بررسی می کند. هنگام توجیه مداخله زود هنگام برای درمان اورجت افزایش یافته بر اساس کاهش خطر تروما، انتخاب دقیق مورد توصیه می شود.

نکات کلیدی

  • اورجت افزایش یافته به طور قابل توجهی، با احتمال بالاتر تجربه ترومای دندان های پیشین در تمام سنین و مراحل رشد دندانی، ارتباط دارد.
  • اصلاح زود هنگام اورجت می تواند بروز ترومای دندان های پیشین را در کودکان کاهش دهد، اما در تأثیرات آن تفاوت های گسترده ای وجود دارد و پایه شواهد فعلی ناهمگن و در معرض خطر بالای جهت گیری قرار دارد.
  • انتخاب دقیق مورد برای کاهش اورجت در اوایل دوره واسط دندانی توصیه می شود، با تمرکز روی کودکان دارای افزایش قابل توجهی اورجت (بیش از 10 میلی متر)، مشاهده مقدار بیش از حد دندان های پیشین فک بالا (کوتاهی طول لب بالایی، لبخند لثه ای، شیب قابل توجه) و مواردی که به دلیل ظاهر دندانی در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.
اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

ارتباط بین آسیب های تروماتیک و اورجت

صدمات تروماتیک به دندان ها یک مشکل نسبتاً شایع در میان کودکان و افراد بزرگسال جوان است، که برای افرادی که دچار آنها می شوند، عواقب مادام العمری دارد. شیوع ترومای دندانی، که عمدتاً دندان های پیشین فک بالا را تحت تأثیر قرار می دهد، از 10 تا 12 درصد در سنین 15 و 12 سال متغیر است. افزایش اورجت (بویژه با بیرون زدگی دندان ها و پوشش ناکافی لب). طیف وسیعی از عوامل خطرزا با ترومای دندانی ارتباط دارند، از جمله: جنسیت بیمار؛ اورجت افزایش یافته (بویژه با بیرون زدگی دندان و پوشش ناکافی لب)؛ اپن بایت قدامی؛ کودکان در معرض خطر؛ برخی اختلالات پزشکی خاص مانند صرع، فلج مغزی یا مشکلات یادگیری؛ محرومیت اجتماعی؛ چاقی؛ استفاده نامناسب از دندان ها؛ آسیب های قبلی دندان و پیرسینگ های دهان.

در میان این عوامل خطر، اورجت افزایش یافته به طور قابل توجهی با احتمال بالاتر وقوع تروما در تمام سنین و مراحل رشد دندانی همراه است، و صدمات دندانی تروماتیک ناشی از اورجت بزرگ در 21 درصد از موارد در کل جهان است.

کودکانی که در دوره واسط دندانی به سر می برند یا تنها دندان های دائمی دارند (7 تا 14 سال) و اورجت آنها بیشتر از 5 میلی متر است، احتمال اینکه آسیب های دندانی تروماتیک را تجربه کنند 2 برابر بیشتر است، در حالی که کودکان دارای دندان های دائمی (بالای 12 سال) که اورجت آنها بیش از 5 میلی متر، در مقایسه با کودکانی که اورجت آنها کمتر از 5 میلی متر است، احتمال در معرض خطر بودن آنها 2 برابر بیشتر است. با توجه به این داده ها، مهم است که در کودکان دارای اورجت افزایش یافته، در مراحل اولیه، اقدامات پیشگیرانه در نظر گرفته شوند تا خطر ترومای دندان کاهش یابد. این اقدامات باید شامل توصیه های پیشگیرانه و استفاده از محافظ دندان، بویژه حین انجام ورزش های پر برخورد، و در نهایت کاهش اورجت با درمان ارتودنسی باشد.

یک پرسش مهم برای دندانپزشک عمومی (GDP) و ارتودنتیست این است که آیا برای کاهش اورجت، درمان ارتودنسی زود هنگام، به طور خاص برای کاهش احتمال تروما، باید توصیه شود یا خیر. گرچه این امر معقول به نظر می رسد، درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 با برخی از معایب همراه است؛ بویژه، افزایش زمان کلی درمان، نیاز به حفظ طولانی مدت کاهش اورجت در دوره واسط دندانی قبل از مرحله نهایی درمان با ابزارهای ثابت پس از ورود کودک به دوره رویش دندان دائمی و احتمال از دست دادن قدرت همکاری طی یک دوره طولانی مدت. علاوه بر این، داده های مربوط به کاهش زود هنگام اورجت و پیشگیری از تروما پیچیده هستند و به بررسی دقیق نیاز دارند.

اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

اصلاح زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2

این اجتناب ناپذیر است که دندانپزشکان عمومی که در حال طبابت می باشند، در طول دوره کاری خود بسیاری از کودکان با اورجت افزایش یافته را می بینند و اگر بیشتر از 6 میلی متر باشد، درمان مشخصی نیاز دارد. اورجت افزایش یافته اغلب قبل از سن ده سالگی بوجود می آید و توصیه در مورد بهترین زمان برای مداخله می تواند دشوار باشد. به مدت چندین دهه مسائل گسترده تر مربوط به اصلاح زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 در میان جامعه ارتودنسی مورد بحث بوده است، در حالی که برخی از نخستین مطالعات بالینی تغییرات قابل توجه دندانی و اسکلتی در کودکان دارای ناهماهنگی های متوسط ​​تا شدید کلاس 2 را نشان داده شده اند، که درمان فشرده را در اوایل دوره واسط دندانی انجام دادند. طرفداران مداخله زود هنگام ادعا کردند که شروع در این زمان، از طریق افزایش تأثیرات اسکلتی، بویژه با استفاده از ابزارهای کاربردی و یا هدگیر، موفقیت را به حداکثر رساند. با این حال، بسیاری از داده های حمایت کننده از این ادعاها گذشته نگر بودند، که همواره روی اثرات مثبت درمان تأکید زیادی داشتند.

علاوه بر این، در برخی از این مطالعات بیشتر از یک سوء ظن وجود داشته است که بهبود رشد اسکلتی حاصل از درمان اولیه اغلب در طولانی مدت از بین می رود. با توجه به عدم وجود شواهد با کیفیت بالا، سه آزمایش بالینی تصادفی (RCT ها) برجسته طی یک دهه در اوایل دهه 2000 انجام شدند، دو مورد در ایالات متحده آمریکا و یک مورد در انگلستان. این آزمایشات درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 با یک ابزار فانکشنال (بایونیتور یا تویین بلاک) و یا هدگیر که پس از آنها درمان های بیشتر مورد نیاز در طول دوره دندان های دائمی انجام شده بودند، را با یک دوره درمان جامع در اوایل دوره نوجوانی، در طول دوره واسط دندانی مقایسه کردند. اخیراً، RCT دیگری مستقر در سوئد، اثرات درمان زود هنگام فعال کننده هدگیر در کودکان دارای مال اکلوژن کلاس 2 با اورجت افزایش یافته را مورد بررسی قرار داده است. در مجموع، مطالعات آمریکا و انگستان نشان دادند که گرچه درمان زود هنگام در کاهش اورجت افزایش یافته مؤثر است؛ در پایان دوره ارزیابی کلی، هیچ تفاوت بالینی دندانی یا اسکلتی قابل توجهی بین کودکانی که درمان را زودتر شروع کرده بودند با کودکانی که درمان را دیرتر انجام داده بودند، مشهود نبود. این یافته ها با مطالعات آینده نگر گسترده تر قبلی در مورد درمان مال اکلوژن کلاس 2 در کودکان همخوانی دارد، و مزایای واقعی اندکی را در مورد درمان زود هنگام نشان می دهد.

درمان زود هنگام برای جلوگیری از ترومای دندان های پیشین فک بالا؟

جالب توجه است، این چهار کارآزمایی ارتباط بین درمان زود هنگام و کاهش ترومای جدید دندان های پیشین را نشان داده اند. این به طور بالقوه مهم است زیرا دلیل خوبی برای در نظر گرفتن کاهش زودتر اورجت است. به زبان ساده، خطر ترومای دندان های پیشین در کودکانی که اورجت آنها زود اصلاح شده بود، حدوداً به نصف کاهش یافته بود (5/25% تا 2/14%)، اما توصیه می شود هنگام تفسیر این نتایج احتیاط شود، زیرا تفاوت زیادی در اثر آزمایشات وجود داشت. بزرگترین اثر در آخرین آزمایش که سوئدی بود مشاهده شده است؛ با این حال، اکثر این کودکان 8 تا 10 ساله واقعاً قبل از ثبت نام در آزمایش، ترومای خود را تجربه کرده بودند، و بنابراین پیشگیری از طریق کاهش اورجت مستلزم شروع درمان حتی زودتر بود. علاوه بر این، مشخص نیست که آیا افرادی که در طول آزملیش تروما را تجربه کرده اند، موارد جدید بوده اند یا اتفاقات تکرار شده بودند، و این مطالعه هنوز در مورد نتایج نهایی درمان (پس از مرحله کارگذاری ابزار ثابت) برای هر دو گروه تصادفی به گزارش نیاز دارد.

همچنین مهم است توجه داشته باشید که مطالعه سوئدی از نظر متا آنالیز ارزش بسیار پایینی دریافت می کند (3/5%) به دلیل کوچک بودن نمونه و روی هم رفته بروز اندک تروما (3/8%، در مقایسه با 7/10% برای مطالعه انگلستان؛ 6/26% برای مطالعه کارولینای شمالی؛ و 28% برای مطالعه فلوریدا). یکی از دلایل احتمالی برای این تغییرات این است که هیچ یک از این RCT ها از تروما به عنوان پیامد اصلی خود استفاده نکردند (که تقریباً به طور قطع به حجم نمونه بسیار بزرگتری نیاز دارد) و جمع آوری داده های مربوط به ترومای دندان های پیشین فاقد مشخصه ویژه بین آزمایشات بود. تفاوت هایی در نحوه ثبت ترومای دندانی و عدم وجود جزئیات بالینی در طبقه بندی نوع و شدت تروما وجود داشت. این ممکن است روی این تأثیر گذاشته باشد که علیرغم ماهیت دوتایی آشکار بروز تروما (یا اتفاق افتاد یا نیفتاده است)، چرا داده های اولیه تروما با مرور سیستماتیک متوالی این موضوع برای سه مورد تغییر کرده اند. این امر به طور اجتناب ناپذیری، تجزیه و تحلیل و تفسیر داده ها را تحت تأثیر قرار داده است و شواهد فعلی تنها باید به عنوان کیفیت پایین تا متوسط ​​در نظر گرفته شوند.

اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

تصمیمات زمان بندی درمان

بنابراین همه اینها کجا باعث می شوند که دندانپزشک عمومی یا ارتودنتیست با کودک خردسالی مواجه شوند که یک اورجت بزرگ دارد؟ بهترین شواهد در مورد زمانبندی درمان برای این کودک به ما چه می گویند و چه توصیه هایی باید به بیماران و والدین آنها داشته باشیم؟ این مطالعات نمی گویند که درمان زود هنگام باید به طور معمول در این کودکان انجام شود، اما نشان می دهند که ممکن است بین آنهایی که زودتر یا دیرتر درمان شده اند، تفاوت بالقوه ای در نتایج وجود داشته باشد. ما باید عوامل دیگری را نیز مد نظر قرار دهیم. جدای از خطر بیشتر تروما، اورجت افزایش یافته با تأثیر منفی روی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت دهان (OHRQL) همراه است و به طور بالقوه باعث می شود کودک بیشتر مستعد قربانی شدن و زورگویی شود، گرچه به نظر نمی رسد که اصلاح زود هنگام روی OHRQL تأثیری داشته باشد. بنابراین، منطقی به نظر می رسد که رویکردی عمل گرایانه داشته باشیم و یک اصل کلیدی- پزشکی مبتنی بر شواهد- را با استفاده از قضاوت بالینی خود بگنجانیم تا بهترین کار را برای بیمار خود در چارچوب بهترین شواهد موجود، انجام دهیم.

بنابراین، به نظر می رسد که در نظر گرفتن درمان زود در برخی از کودکان هنگام احتیاط آمیز باشد، بویژه اگر خطر بیشتری برای ترومای دندان- آلوئولار وجود داشته باشد، یا به دلیل دندان های بسیار برجسته مورد آزار و اذیت قرار گیرند. با این حال، ما باید با بیماران خود صادق باشیم و بر اساس مفهوم دستیابی به تغییرات قابل توجه در رشد صورت یا عملکرد دهان، نیاز کمتر به کشیدن دندان های پرمولر در نوجوانان، یا در واقع، یک نتیجه درمانی اساساً بهتر، از درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 برای همه افراد حمایت نکنیم. لازم به یادآوری است که درمان زود هنگام، بار بیشتری روی دوش بیمار می گذارد، طولانی تر می شود، و مستلزم ملاقات های بیشتر با ارتودنتیست است. همه این عوامل باید متعادل باشند و تصمیمات اساسی در مورد زمانبندی درمان باید برای هر بیمار به صورت جداگانه گرفته شوند. پایه شواهد در مورد این موضوع در حال افزایش است، اما باید کار بیشتری انجام شود.

نتیجه گیری

این بررسی کوتاه، مسئله درمان زود هنگام ارتودنسی را پر رنگ کرده و روی مدیریت ناهماهنگی های مال اکلوژن کلاس 2 و خطر ترومای دندانی متمرکز شده است. گرچه درمان زود هنگام در مقایسه با درمان با تأخیر، منجر به بهبود نتایج کلی نمی شود، اما زمانی که تصور شود خطر ترومای دندانی واقعاً افزایش می یابد یا کودک به دلیل اورجت مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، باید به شروع زود هنگام درمان توجه کرد.

ارتودنسی تک فک: آری یا خیر

ما اغلب بیمارانی داریم که در مورد درمان ارتودنسی با قرار گرفتن بریس ها تنها روی یک فک یا درمان تک فکی سؤال می پرسند به همین دلیل فکر می کنیم توضیح بیشتر در مورد این نوع درمان مفید باشد. درمان “تک فک” به این معنی است که بریس ها فقط روی دندان های فک بالا یا پایین قرار می گیرند. فک ها ساختار U شکل دارند که ساختار دندان ها (نحوه قرار گیری دندان های) شما را تشکیل می دهند. به عبارت دیگر، دندان های فک بالای شما یک قوس دندانی است و دندان های فک پایین شما یک قوس دندانی است.

این یک پرسش متداول است. به عنوان مثال، اگر دندان های فک بالای شما کج هستند، اما دندان های فک پایین کاملاً صاف هستند، چرا نیاز براکت ها روی هر دو قوس دندانی قرار بگیرند؟ پاسخ آنطور که فکر می کنید ساده نیست و در بیماران مختلف متفاوت است. دلیل این امر این است که درمان ارتودنسی پیچیده تر از صرفاً صاف کردن دندان ها است.

مال اکلوژن

زمانی که دندان ها بیش از حد فشرده یا کج هستند و برای صاف کردن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها به تدریج در موقعیت صحیح خود قرار خواهند گرفت، اما به سمت جلو نیز حرکت می کنند تا فضای بیشتری ایجاد شود. در موارد دیگر که بین دندان ها فاصله وجود دارد و برای حرکت دادن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها این قابلیت را دارند که با همتراز شدن با یکدیگر، به سمت عقب حرکت کنند. به همین دلیل، ممکن است مشکلات بایت (مال اکلوژن) ایجاد شوند.

مال اکلوژن عبارت است از ناهماهنگی یا ارتباط نادرست بین دندان های دو فک (دندان های فک های بالا و پایین) که هنگام بسته شدن فک ها به یکدیگر نزدیک می شوند.

ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

انواع شایع مال اکلوژن

  • اورجت، که تحت عنوان دندان های خرگوشی نیز شناخته می شود- دندان های جلوی فک بالا رو به جلو و بیرون رانده می شوند. این می تواند ناشی از کوچک تر بودن فک پایین باشد.
  • فشردگی بیش از حد- نسبت به اندازه فک تعداد دندان ها بسیار زیاد است یا دندان ها خیلی بزرگ هستند و به یکدیگر فشار وارد می کنند.
  • اوربایت- دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند و با لثه ها تماس پیدا می کنند.
  • آندربایت- دندان های جلوی فک بالا داخل دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند.
  • کراس بایت- شبیه به آندربایت است، با این حال، تعدادی از دندان های فک بالا در داخل دندان های فک پایین قرار می گیرند.
  • اپن بایت– وقتی فک/ دهان بسته است دندان ها به هم نمی رسند.
  • میدلاین جابجا شده- مرکز دندان های جلوی فک بالا با مرکز دندان های جلوی فک پایین همراستا نیست.

بسته به شدت و نوع ناهماهنگی، مال اکلوژن ها به عنوان کلاس 1، کلاس 2، یا کلاس 3، درجه بندی می شوند.

اگر قبلاً اوربایت داشته اید و دندان های کج دارید، اگر فقط با بریس های تک فک این بیماری را درمان کرده اید، در واقع فقط اوربایت را بدتر کرده اید زیرا دندان های کج به سمت جلو حرکت می کنند. از طرف دیگر، اگر بایت شما در ابتدا خوب است اما دندان های بالای شما کج هستند، قرار دادن بریس ها فقط روی دندان های فک بالا احتمالاً می تواند باعث ایجاد اوربایت شود.

به دندان های فک های بالا و پایین خود مانند چرخ دنده و چرخ فکر کنید. “دندان ها” باید صاف شوند تا به درستی در چرخ قرار گیرند، اما اگر چرخ دنده و چرخ به درستی داخل یکدیگر قرار نگیرند، زیرا آنها هم راستا نیستند، انواع مشکلات ممکن است رخ دهند.

ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

عوارض مال اکلوژن

مال اکلوژن به خودی خود می تواند باعث بروز مشکلات طولانی مدت برای سلامتی شود. آنها همچنین می توانند با گذشت زمان بدتر شوند. علاوه بر این، مال اکلوژن های شدید می توانند باعث شوند که فک به جلو منحرف شود یا خیلی عقب برود و ظاهر چهره فرد را تغییر دهد. ناهماهنگی ها همچنین می توانند بر تقارن صورت تأثیر بگذارند.

مشکلات دیگری که گسترش می یابند عبارتند از:

  • دندان قروچه.
  • ساییدگی غیر طبیعی روی دندان ها که باعث فرسایش سطح دندان یا شکستگی دندان ها می شود.
  • مشکل در جویدن.
  • اختلالات گفتاری.
  • خطر بیشتر پوسیدگی/ حفره دندان.
  • سر درد.
  • درد فک و گردن.
  • عفونت دندان و فک.
ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

آیا بریس های تک فک همیشه یک گزینه هستند؟

مواقعی وجود دارند که قرار دادن بریس ها فقط روی یک فک یک گزینه است، اگرچه چندان رایج نیست. آنها ممکن است در کودکان کوچکتر هنگام شروع فاز 1 طرح درمان ارتودنسی قبل از ادامه مرحله 2 مورد استفاده قرار گیرند.

مثال دیگر ممکن است زمانی باشد که بیمار دچار اوربایت خفیف و برخی مشکلات فاصله بین دندان های فک بالا باشد. از آنجا که دندان ها دارای شکاف یا فاصله تمایل دارند که با بریس ها به سمت عقب حرکت کنند، درمان تک فک نیز ممکن است مال اکلوژن خفیف را اصلاح کند.

یک لبخند کامل فقط با موقعیت دندان های شما تعیین نمی شود. به نظر می رسد که شکل ظاهری بایت شما در نهایت بر اساس محل فک شما تعیین شود. اگر یکی از فک ها بزرگ تر از دیگری باشد یا شکل متفاوتی داشته باشد، این امر به شدت بر روی هم قرار گرفتن دندان های شما تأثیر می گذارد.

یک درمان تک فک ممکن است بایت بدتری نسبت به قبل برای شما ایجاد کند. این می تواند منجر به خرد شدن دندان ها یا فشار بیش از حد به استخوان و لثه شود که می تواند منجر به از دست دادن دندان شود. هدف از یک بایت یکنواخت جلوگیری از هر گونه سایش دندان ها یا تروماهای غیر ضروری است.

یکی دیگر از عواملی که باید در نظر گرفت نحوه حرکت دندان ها نسبت به موقعیت آنها است. دندان های فشرده با همراستا شدن، به سمت جلو حرکت می کنند و دندان های با فاصله بین آنها، به سمت عقب حرکت می کنند. اگر از آندربایت رنج می برید و فقط دندان های کج فک پایین را صاف می کنید، آن را بدتر می کند. دندان ها می توانند صاف تر به نظر برسند اما آبایت مشکل دار به نظر خواهد رسید. اگر دندان های فک بالای شما فشرده باشند و از قبل اوربایت دارید، تنها رسیدگی به آنها باعث بیشتر شدن اوربایت در طول درمان می شود.

امیدواریم این مقاله به شما کمک کرده باشد بفهمید که چرا در بیشتر موارد ما همیشه درمان هر دو فک را با یکدیگر توصیه می کنیم. اگر بریس ها چیزی هستند که در نظر دارید، به شما توصیه می کنیم قبل از هر برنامه ریزی، برای مشاوره به یکی از ارتودنتیست های مجرب و معتمد نزدیک به خود مراجعه کنید.

چگونه متوجه شویم که بریس ها به سفت کردن نیاز دارند؟

اگر بریس دارید (یا قصد دارید آنها را دریافت کنید)، دندانپزشک یا ارتودنتیست شما ممکن است به سفت کردن آنها اشاره کرده باشد. ارتودنتیست، دوستان یا احتمالاً خانواده شما ممکن است به درد ناشی از سفت کردن بریس ها اشاره کرده باشند. براکت ها و بریس های سیمی سنتی باید هر از چند گاهی تنظیم یا سفت شوند، بنابراین باید بدانید که وقتی این کار انجام می شود چه انتظاری باید داشته باشید.

چرا بریس ها نیاز به سفت شدن دارند؟

برای درک اینکه چرا باید براکت ها را سفت کنید، باید بدانید که آنها چگونه عمل می کنند. بریس ها با اعمال نیرو به دندان های شما، آنها را به آرامی از میان بافت لثه نرم دهان شما حرکت می دهند. براکت های سنتی از سیستمی از سیم ها استفاده می کنند که به براکت ها متصل می شوند، و آنها نیز به نوبه خود به دندان های شما چسبانده می شوند. سیم براکت ها را می کشد و دندان های شما را حرکت می دهد.

تقریباً هرگز اینطور نیست که بتوانید از بریس هایی استفاده کنید تا دندان های شما را از جایی که اکنون هستند به جایی که می خواهید در نهایت باشند حرکت دهند. نه تنها درد غیر قابل تحملی وجود خواهد داشت، بلکه ممکن است در نهایت به دندان های خود آسیب برسانید!

در عوض، ارتودنتیست ها بریس ها را به صورت مرحله ای انجام می دهند. در ابتدا، سیم ها فشار زیادی به دندان های شما وارد می کنند. اما به مرور زمان، با حرکت دندان ها، آنها فشار کمتر و کمتری به دندان ها وارد می کنند. در نهایت، آنها روی هم رفته فشار اندکی وارد می کنند.

این زمانی است که شما به تنظیم یا سفت کردن بریس نیاز دارید.

سفت کردن بریس  ارتودنسی

سفت کردن بریس ارتودنسی

هر چند وقت یک بار بریس ها باید سفت شوند؟ چگونه بگوییم زمان سفت شدن فرا رسیده است؟

معمولاً متخصص ارتودنسی به شما می گوید چه زمانی زمان مناسب برای سفت کردن بریس ها است. او توصیه خواهد کرد که این کار زمانی انجام شود که در طول زمان حرکت کمی از دندان های شما می بیند یا هیچ حرکتی نمی بیند، یا اگر متوجه لق شدن اجزای آن می شود.

دهان افراد مختلف با یکدیگر متفاوت است، بنابراین هیچ راه واحدی برای دانستن اینکه بریس های شما چند وقت یکبار به تنظیم نیاز دارند وجود ندارد. متخصص ارتودنسی معمولاً برای یک جلسه معاینه هر 4 تا 6 هفته برنامه ریزی می کند، زیرا به نظر می رسد که میانگین زمان مورد نیاز بین تنظیمات همینقدر باشد. با این حال، ممکن است شما به جلساتی با فواصل زمانی بیشتر یا کمتر نیاز داشته باشید.

چند علامت آشکار که نشان می دهند ممکن است برای سفت کردن آماده باشید عبارتند از:

  • حتی زمانی که خوراکی های سفت را گاز می زنید، دندان ها یا لثه های شما هیچ دردی ندارند.
  • براکت ها شل می شوند.
  • وقتی دندان ها را با فشار به یکدیگر فشار می دهید، فشار اضافی را احساس نمی کنند (مانند زمانی که متورم شده اند).

فرآیند سفت کردن بریس ها چگونه است؟

بسیاری از بیماران می خواهند بدانند وقتی براکت های آنها سفت می شوند، چه انتظاری باید داشته باشند. ما متوجه این موضوع شده ایم: قرارهای ملاقات زیادی وجود دارند، و بیماران گذشته اغلب به ناراحتی اشاره می کنند.

در طول یک قرار ملاقات برای تنظیم، ارتودنتیست شما ابتدا دهان شما را به دقت بررسی می کند تا ببیند پیشرفت شما چگونه بوده است و آیا مشکلی وجود دارد یا خیر. تنظیم همچنین زمانی است که بندهای فرسوده تعویض می شوند، فضا دهنده اضافه می شود، و رفع هر گونه مشکل مربوط به درد یا ناراحتی (مثلاً اگر سیم به داخل دهان شما فرو می رود).

در طول خود فرآیند سفت کردن، ارتودنتیست سیم را روی براکت های شما تنظیم خواهد کرد تا فشار را ادامه دهد. او حتی ممکن است سیم شما را بردارد و آن را با یک سیم جدید تعویض کند.

هنگامی که این فرآیند انجام می شود، ممکن است به نظر برسد که چیز چندان متفاوتی نیست- درست مثل اینکه به دندانپزشک مراجعه کرده اید. با این حال، معمولاً مقداری درد و یا حساسیت وجود دارد که بلافاصله پس از سفت شدن احساس می شود و برای مدتی ادامه می یابد.

سفت کردن بریس  ارتودنسی

سفت کردن بریس ارتودنسی

بریس ها بعد از سفت شدن چه مدت درد دارند؟

آری، درد یا ناراحتی پس از تنظیم بریس ها نسبتاً شایع است. خبر خوب این است که برای اکثر افراد، این درد پس از یک یا دو روز خود به خود از بین می رود. برخی گزارش می دهند که اصلاً دردی ندارند.

بسیار شایع تر از درد مستقیم، نوعی حساسیت بعد از تنظیم است. دندان ها یا لثه های شما ممکن است در طول روز درد نداشته باشند، اما برای مثال وقتی سعی می کنید غذا بخورید، درد زیادی خواهند داشت. به همین دلیل، اکثر افراد از خوردن غذاهای سفت یا خشک اجتناب می کنند و به وعده های غذایی که نیازی به جویدن ندارند (سوپ، ماست، خورش، اسموتی و غیره) بیشتر علاقه نشان می دهند.

اگر درد زیاد شد، استفاده از مسکن های بدون نسخه مانند ایبوپروفن و استامینوفن می تواند کمک کننده باشد. حتماً دستورالعمل های روی قوطی دارو را دنبال کنید.

در نهایت، گزارش شده است که سرما نیز به کاهش درد کمک می کند. یک کیسه یخ مطمئناً می تواند کمک کننده باشد- اما، ما دیده ایم که بسیاری از بیماران، معمولاً از این بهانه استفاده می کنند تا یک نوشیدنی خنک چای شیرین یا شاید مقداری ماست یخ زده بخورند.

هنوز در مورد دریافت بریس ها فکر می کنید؟

دریافت بریس یک تصمیم مهم است. اما این تصمیمی است که کمتر کسی از آن پشیمان می شود. ما به کاری که انجام می دهیم تا بیماران ما به لبخندی که به شدت می خواهند دست یابند می بالیم.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست چیست؟

ابزار فانکشنال هربست ابزاری است که در بیماران در حال رشد برای کمک به اصلاح ناهماهنگی رشد فک استفاده می شود. ابزار متشکل از چارچوب های فولادی ضد زنگ با درجه جراحی است که به صورت سفارشی ساخته می شود و به دندان های مولر دائمی اول در هر چهار گوشه دهان بیمار چسبانده می شود. این چارچوب ها با مکانیسم های تلسکوپی به یکدیگر متصل می شوند که با اعمال نیروی رو به بالا و عقب روی فک بالا و نیروی رو به جلو روی فک پایین، به اصلاح مال اکلوژن کلاس 2 کمک می کند. این نوع ابزارها به راحتی با رشد ذاتی بیمار کار می کنند تا روی تغییرات مورد نظر تأثیر بگذارند.

کاربردهای هربست

از آنجا که ابزار هربست به دندان های مولر دائمی اول چسبانده می شود، به صورت تمام وقت در حال کار کردن است. در مراجعات بیمار، برای تاثیرگذاری روی اصلاح بیشتر، ابزار ممکن است با استفاده از “شیم های” از جنس فلز ضد زنگ ارتقاء داده شود. اگر مکانیزم وسیع کردن در ابزار تعبیه شده باشد، ممکن است ابزار به صورت عرضی نیز فعال شود. شرایط دیگری که ممکن است از مزایای این ابزار بهره مند شوند عبارتند از:

  • درمان عدم انطباق ناهماهنگی های اسکلتی کلاس 2، عمدتاً در بیماران جوان، برای تأثیر روی رشد فک پایین و فک بالا.
  • بیماران با الگوی رشد عمودی با زاویه بالا، ناشی از افزایش رشد کندیل ساجیتال
  • بیماران با اوربایت قدامی عمیق
  • بیماران با انحراف خط میانی فک پایین
  • بیمارانی که تنفس دهانی دارند، زیرا هربست با تنفس تداخلی ندارد
  • بیماران با جابجایی دیسک قدامی

همچنین برای درمان مال اکلوژن کلاس 2 در بیماران با فک پایین رتروگناتیک (عقب رفته) و دندان های منحرف رو به عقب پیشین مرکزی جلوی فک بالا مناسب است. علاوه بر این، استفاده از آن در آپنه انسدادی خواب و به عنوان جایگزینی برای جراحی ارتوگناتیک در بزرگسالان جوان پیشنهاد شده است.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست

تمیز کردن ابزار هربست به چه صورت است؟

ما بیماران را تشویق می کنیم که ابزار خود را با خمیر دندان و مسواک تمیز کنند. دهانشویه فلورایده نیز ممکن است برای حصول اطمینان از محافظت از تمام سطوح در معرض محیط دهان در هنگام استفاده از ابزار مفید باشد.

در طول استفاده از هربست انتظار چه چیزی را باید داشت؟

پس از قرار دادن اولیه، بیمار می تواند انتظار داشته باشد که ابزار را روی زبان و گونه های خود احساس کند، اما انسداد گفتار و حساسیت بافت نرم در هفته نخست یا دو هفته پس از استفاده از بین خواهند رفت.

برای عادت کردن هر چه سریع تر به ابزار، روزی پنج دقیقه در مقابل آینه کتاب، مجله یا هر مطلب مورد علاقه خود را بخوانید- صحبت کردن شما در کمترین زمان عالی عمل خواهد کرد.

چه مدت باید از هربست استفاده کرد؟

ابزار هربست روی دندان ها ثابت می شود و به همین ترتیب 24 ساعت شبانه روز کار می کند و مدت درمان نسبتاً کوتاه است (6 تا 15 ماه) به جای 2 تا 4 سال با ابزار های کاربردی متحرک. به طور معمول، ابزار تقریباً به مدت 12 ماه استفاده می شود و در موارد شدید به زمان بیشتری نیاز است.

درمان با ابزار هربست چسبانده شده معمولاً 6 تا 8 ماه طول می کشد. با این حال، یک دوره درمان طولانی تر 9 تا 15 ماهه ممکن است نتایج بهتری به همراه داشته باشد.

پس از درمان، برای پرهیز از هر گونه عود روابط دندانی ناشی از الگوهای رشد نامطلوب یا عادات اختلال عملکرد لب و زبان، یک مرحله نگهداری یا حفظ لازم است. در بیمارانی که در دوره واسط دندانی هستند و برآمدگی های کاسپ های روی دندان های آنها ارتباط صحیحی با یکدیگر ندارند، این مرحله ممکن است 1 تا 2 سال یا تا زمانی که دندان های دائمی برویند و روابط اکلوزال پایدار برقرار شوند ادامه پیدا کند. در مرحله حفظ از ابزارهای فانکشنال یا جابجا کننده متحرک استفاده می شود. هنگامی که مرحله دوم با ابزار های ثابت دنبال می شود، برای حفظ روابط اکلوزالی پایدار، به مدت 8 تا 12 ماه حفظ نیاز است. همچنین می توان از الاستیک های کلاس 2 استفاده کرد.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست

مزایا و معایب ابزار هربست کدامند؟

مزایای اصلی ابزار هربست عبارتند از:

  • مدت زمان کوتاه و استاندارد درمان
  • عدم اتکا به پذیرش ابزار از سوی بیمار برای دستیابی به نتایج مورد نظر درمان
  • پذیرش آسان توسط بیمار
  • تحمل بیمار

علاوه بر این، اثر دیستالیزه کننده روی دندان های مولر اول فک بالا به جلوگیری از کشیدن دندان در مال اکلوژن های کلاس 2 با فشردگی دندان های فک بالا کمک می کند. از دیگر مزایای آن می توان به بهبود نیمرخ بیمار بلافاصله پس از قرار دادن ابزار، حفظ بهداشت خوب دهان و دندان، امکان استفاده همزمان از ابزار های ثابت و امکان تغییر ابزار برای کاربردهای بالینی مختلف اشاره کرد.

همچنین برخی از معایب وجود دارند. اصلی ترین آنها از دست رفتن تکیه گاه دندان های فک بالا (فضاهای بین دندان نیش فک بالا و دندان های پرمولر اول) و فک پایین (انحراف رو به جلوی دندان های ثنایای فک پایین) در طول درمان، مشکلات جویدن در طول هفته اول درمان و گیر افتادن بافت نرم است. همچنین ممکن است در عملکرد ابزار اختلال وجود داشته باشد.

به خاطر داشته باشید

با وجود ناهماهنگی های آشکار فک، ادامه درمان با ابزارهای دیگر، برای موفقیت نهایی درمان ضروری است. بیمار و متخصص ارتودنسی در این ماجراجویی شریک هستند و مشارکت مفید بیمار می تواند باعث شود این روند طبق برنامه پیش برود. رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان و تعهد در استفاده از تمام ابزارهای تجویز شده می تواند به موفقیت این روند کمک کند!

آنچه باید در مورد ریتینرهای دائمی بدانید!

ریتینرها یا نگهدارنده های دائمی که به آنها نگهدارنده ثابت نیز گفته می شود، سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست شما پس از صاف کردن دندان ها به آنها می چسباند. نگهدارنده ها از جابجایی دندان های شما پس از درمان ارتودنسی جلوگیری می کنند و تنها توسط یک ارتودنتیست قابل برداشتن هستند. در برخی موارد، ریتینرهای دائمی ممکن است به جای ریتینرهای متحرک توصیه شوند، که خودتان آنها را قرار می دهید و خارج می کنید.

این مقاله در مورد نگهدارنده های دائمی، مزایا، هزینه ها و تکنیک های تمیز کردن آنها صحبت می کند.

نگهدارنده دائمی چگونه عمل می کند؟

دندان های شما توسط الیاف پریودنتال لیگامان به فک شما متصل می شوند که کشیده می شوند تا دندان های شما بتوانند حرکت کنند. بریس ها یا الاینرها می توانند دندان های شما را برای بهبود زیبایی یا عملکردی، در بهترین جایگاه خود قرار دهند. پس از آن، به یک نگهدارنده نیاز خواهید داشت تا آنها را در جای خود نگه دارد یا رباط هایی که تمایل دارند دندان ها را به سمت موقعیت اصلی خود بازگردانند را کنترل کنند.

نگهدارنده دائمی سیمی است، که گاهی اوقات بافته می شود، که ارتودنتیست شما آن را پشت دندان های شما که به تازگی در جای مناسب قرار داده شده اند قرار می دهد. آنها آن را با چسب مخصوص به دندان های شما می چسباند و سیم دندان های شما را در جای خود نگه می دارد. گاهی اوقات، سیم انعطاف پذیر است، بنابراین ممکن است دندان ها را پس از انجام کارهای ارتودنسی به طور کامل در یک راستا حفظ نکند.

یک نگهدارنده دائمی در واقع می تواند برداشته شود اما فقط توسط یک متخصص.

 ریتینرهای دائمی

ریتینرهای دائمی

نگهدارنده های دائمی در مقایسه با نگهدارنده های قابل جابجایی یا متحرک

نگهدارنده های دائمی به پشت دندان های شما چسبانده می شوند، بنابراین مجبور نخواهید بود به خاطر داشته باشید که آنها را داخل دهان خود قرار دهید و آنها را بیرون بیاورید. آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند. یک ارتودنتیست در صورت نیاز می تواند آنها را حذف کند.

نگهدارنده های متحرک، سیمی و پلاستیکی یا شفاف هستند. شما می توانید آنها را بیرون بیاورید، اما باید به خاطر داشته باشید که آنها را دوباره بپوشید در غیر اینصورت احتمالاً دندان های شما حرکت خواهند کرد. نگهدارنده های متحرک شفاف چندان قابل مشاهده نیستند، اما ممکن است تغییر رنگ دهند و پاره شوند. نگهدارنده های متحرک سیمی بیشتر قابل مشاهده هستند اما دوام بیشتری نیز دارند.

نکات مثبت نگهدارنده های دائمی

نگهدارنده های دائمی همواره دندان های شما را در جای خود نگه می دارند، که مؤثرترین راه برای نگه داشتن آنها در جای خود است.

دیگر مزایای نگهدارنده دائمی عبارتند از:

  • آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند.
  • بعید است که روی گفتار شما تأثیر بگذارند، کاری که نگهدارنده های متحرک ممکن است انجام دهند.
  • آنها بسیار بادوام هستند و از چند سال تا 20 سال ماندگاری دارند.
  • در صورت لزوم ارتودنتیست می تواند آنها را تعمیر یا تنظیم کند.

معایب نگهدارنده های دائمی

برخی از افراد ترجیح می دهند که بتوانند نگهدارنده را قرار دهند و خارج کنند، که با نگهدارنده های دائمی امکان پذیر نیست. سایر معایب عبارتند از:

  • بهداشت خوب دهان نیاز به تلاش بیشتری خواهد داشت.
  • ممکن است باعث تحریک اولیه شوند.
  • هزینه اولیه می تواند گران تر از نگهدارنده های متحرک باشد.
  • تشخیص شکستگی نگهدارنده (تا زمانی که دندان ها جابجا نشده اند) می تواند دشوار باشد.
  • در صورت شکستگی یا نیاز به تنظیم، باید به یک ارتودنتیست مراجعه کنید.

هزینه نگهدارنده دائمی

هزینه نگهدارنده توسط ارتودنتیست تعیین می شود، بنابراین می تواند بسیار متفاوت باشد. به عنوان یک راهنما، یک نگهدارنده دائمی، برای هر سیم، حدود 250 تا 550 دلار برای هر قوس دندانی، برای نگهدارنده فک بالا یا پایین هزینه خواهد داشت.

ارتودنتیست ها تمایل دارند از نگهدارنده های دائمی برای دندان های فک پایین استفاده کنند و ممکن است یک نگهدارنده متحرک را برای دندان های فک بالا توصیه کنند.

آیا بیمه نگهدارنده دائمی را پوشش می دهد؟

پوشش بیمه برای نگهدارنده دائمی با بیمه های مختلف متفاوت است. اگر بیمه شما درمان ارتودنسی را نیز پوشش دهد، ممکن است بیمه دندانپزشکی تمام یا بخشی از هزینه نگهدارنده شما را پوشش دهد. می توانید با شرکت بیمه خود تماس بگیرید یا در مورد آن با ارتودنتیست یا پزشک خود صحبت کنید تا متوجه شوید که چقدر باید پرداخت کنید. اگر زیر 18 سال هستید، بیمه های درمانی باید هزینه های دندانپزشکی را ارائه دهند.

چه کسی به نگهدارنده دائمی نیاز دارد؟

نگهدارنده دائمی به جای نگهدارنده های متحرک می تواند گزینه خوبی باشد اگر:

  • فکر می کنید ممکن است استفاده از نگهدارنده متحرک طبق دستورالعمل را فراموش کنید.
  • شما نمی خواهید نگهدارنده شما قابل مشاهده باشد.
  • دندان های شما در طول صاف کردن به مقدار قابل توجهی جابجا شده اند، یا در صورتی که یک یا چند دندان شما کشیده شده اند و باید فضای بین آنها را ببندید.
 ریتینرهای دائمی

ریتینرهای دائمی

نحوه تمیز کردن و مراقبت از نگهدارنده دائمی

نگهدارنده های دائمی می توانند تمیز کردن دندان ها و لثه های شما را چالش برانگیزتر کنند زیرا ذرات غذا می توانند به سیم گیر کنند. نخ دندان کشیدن ممکن است دشوار باشد، اما گزینه هایی برای تمیز نگه داشتن دندان هایی که پشت آنها سیم قرار داده شده است وجود دارد که عبارتند از:

  • فلاس تریدرها، که حلقه های یکبار مصرف نازکی هستند که تمیز کردن اطراف سیم های نگهدارنده را آسان تر می کنند.
  • واتر فلاسرها، که ذرات باقی مانده ها پلاک ها را با فشار قوی آب تمیز می کنند.
  • مسواک های بین دندانی، که مسواک های کوچکی هستند که بین دندان های شما استفاده می شوند.

مهم است که پاکسازی تخصی دندان ها را نیز ادامه دهید.

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند، اما اگر ناراحت کننده هستند و نیاز به تنظیم دارند، یا اگر شکسته یا خم می شوند، باید به پزشک خود مراجعه کنید تا آنها را تنظیم یا تعمیر کند.

خلاصه

نگهدارنده های دائمی سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست ها پس از صاف کردن دندان های شما به پشت آنها می چسبانند. آنها به نگه داشتن دندان ها در جای خود و عدم حرکت پس از صاف کردن آنها کمک خواهند کرد.

ریتینر دائمی بسیار بادوام است و مانند ریتینرهای متحرک، مجبور نیستید به خاطر داشته باشید که آن را داخل دهان خود قرار دهید یا خارج کنید. مزیت دیگر این است که هیچ کس نمی تواند آنها را ببیند، زیرا پشت دندان های شما هستند.

تمیز نگه داشتن دندان ها با رتینرهای دائمی ممکن است دشوار باشد، اما نخ دندان های مخصوصی وجود دارند که می توانند به شما کمک کنند. پاکسازی تخصصی دندان ها نیز مهم است.

سخن پایانی

نگهدارنده ها بخش مهمی از صاف نگه داشتن دندان های شما پس از انجام مراحل درمان ارتودنسی هستند و از سرمایه شما محافظت می کنند. هیچ کس نمی تواند نگهدارنده دائمی شما را ببیند، که یک مزیت بزرگ برای بسیاری از افراد است. ارتودنتیست شما درباره مدت زمان استفاده از ریتینر به شما توصیه های خواهد کرد که ممکن است متفاوت باشند. مدتی زمان می برد تا به آنها عادت کنید، اما شما مجبور نخواهید بود با گذاشتن و درآوردن، گم کردن یا فراموش کردن آنها کنار بیایید.

پرسش های متداول در مورد ریتینرهای دائمی

ماندگاری نگهدارنده دائمی چقدر است؟

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند و می توانند تا 20 سال عمر کنند. با این حال، ممکن است نیاز به تنظیم داشته باشند یا خم شوند یا بشکنند. اگر نگهدارنده دائمی شما نیاز به توجه داشته باشد، ارتودنتیست شما می تواند آن را بردارد، تعمیر یا تنظیم کند.

آیا دندان ها هنوز هم می توانند با نگهدارنده دائمی حرکت کنند؟

این امکان وجود دارد که دندان های شما حتی با نگهدارنده دائمی حرکت کنند.

برای به حداقل رساندن این امر، به طور منظم به ارتودنتیست خود مراجعه کنید. در صورتی که متوجه تغییری در نگهدارنده دائمی خود شدید که ممکن است نشان دهنده آسیب دیدگی سیم یا اتصال آن باشد، برای بررسی نگهدارنده دائمی خود قرار ملاقاتی با ارتودنتیست خود بگذارید.

آیا نگهدارنده های دائمی ارزشش را دارند؟

نگهدارنده های دائمی مانند نگهدارنده های متحرک دارای مزایا و معایبی هستند. آنها ممکن است هزینه بیشتری داشته باشند، اما می توانند دوام بیشتری نیز داشته باشند و برای نگه داشتن دندان های تازه صاف شده در جای خود، می توانند مؤثرترین نوع نگهدارنده باشند. به توصیه های ارتودنتیست خود در مورد نگهدارنده ها گوش کنید، اما تا زمانی که احساس کنید می توانید بهترین تصمیم را بگیرید، سؤال کنید.