رادیوگرافی سفالومتریک چه کاربردی در ارتودنسی دارد؟

در دو دهه اخیر، دنیای فناوری دندانپزشکی به سرعت رشد کرده است و تشخیص تروما و تعیین دقیق نگرانی های رشدی را بسیار دقیق تر از همیشه کرده است. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به طور کلی راهی را در اختیار دندانپزشک قرار می دهند تا دندان ها، استخوان فک و بافت های نرم را فراتر از آنچه با چشم غیر مسلح دیده می شود مشاهده کند. یکی از ابزارهایی که می تواند برای کمک به این کارها استفاده شود، آنالیز سفالومتری یا به عبارت ساده تر، Ceph نام دارد.

رادیوگرافی سفالومتریک چیست؟

تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس ابزاری منحصر به فرد است که دندانپزشک را قادر می سازد یک تصویر رادیوگرافی کامل از کنار صورت بگیرد. این نوع تصاویر رادیوگرافی خارج دهانی هستند، به این معنا که هیچ صفحه یا فیلمی داخل دهان قرار نمی گیرد.

رادیوگرافی سفالومتری یک شکل استاندارد شده و قابل تکرار از رادیوگرافی جمجمه است که به طور گسترده در ارتودنسی برای ارزیابی روابط دندان ها با فک ها و فک ها با بقیه اسکلت صورت استفاده می شود. استاندارد سازی برای توسعه سفالومتری ضروری بود- اندازه گیری و مقایسه نقاط خاص، فواصل و خطوط درون اسکلت صورت، که اکنون بخشی جدایی ناپذیر از ارزیابی ارتودنسی هستند.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تفاوت ها و شباهت های تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک و پانورامیک

آنالیز سفالومتریک نوعی تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شبیه به تصویر پانورامیک با اشعه ایکس است که قابلیت گرفتن تصویر کامل از جمجمه و گردن را دارد. یک تفاوت آنها این است که به جای حرکت بدون توقف کامل 360 درجه که در تصاویر رادیوگرافی پانوراما با اشعه ایکس استفاده می شود، با استفاده از یک حرکت رفت و برگشتی از یک سمت به سمت دیگر عکس گرفته می شود. تصویر سفالومتری پس از تکمیل، شبیه تصویری است که در اینجا مشاهده می کنید.

تصاویر رادیوگرافی پانورامیک با اشعه ایکس عمدتاً روی فک تمرکز می کنند و تصاویری از قوس های دندانی بالا و پایین به طور کامل، شامل استخوان های فک و ساختارهای اطراف صورت می گیرند. تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس با استفاده از یک نگهدارنده فیلم مناسب که بر روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است، تصاویری از کل ساختار دهان شما، از جمله مجاری بینی و سینوس را به تصویر می کشد تا دید جامعی از فک، دهان و سر شما ارائه دهد.

تصاویر سفالومتریک و پانورامیک مجاری بینی و سینوس را نشان می دهند که تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ داخل دهانی با اشعه ایکس قادر به نشان دادن آنها نیست. مزیت تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس و پانورامیک این است که بدن در معرض اشعه کمتری قرار می گیرد.

آیا شما نیز به یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک نیاز دارید؟

خب، شاید. این واقعاً به نوع مشکلی بستگی دارد که دندانپزشک معالج شما سعی در تشخیص آن دارد. انجام حداقل یک مرتبه تصویر برداری سفالومتریک یا پانورامیک با اشعه ایکس قبل و بعد از انجام درمان ارتودنسی، به یک روش نسبتاً استاندارد تبدیل شده است. اسکن های مبهم در میانه چنین تلاش هایی نیز بسته به نیاز ممکن است انجام شوند.

همچنین، اگر ورزش های پربرخورد انجام می دهید و احتمال یک شکستگی وجود دارد، ممکن است بتوانید از مزایای تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک بهره مند شوید. در واقع، اگر به جای دندانپزشک به پزشک مراجعه کنید، باید انتظار داشته باشید که اسکن جمجمه خود را دریافت کنید تا هر گونه دردی که ممکن است تجربه کنید، تشخیص داده شود.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس برای چه مواردی استفاده می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس به طور کلی برای تشخیص نگرانی های رشدی مربوط به سر، گردن و فک استفاده می شوند که دندانپزشک، متخصص ارتودنسی یا جراح معتقد است ممکن است در رشد درست صورت و دهان اختلال ایجاد کنند.

آنها معمولاً برای موارد زیر استفاده می شوند:

  • کشف نگرانی های احتمالی TMJ
  • بررسی دلایل ناهماهنگی بیش از حد دندان ها- بویژه در مواردی که اوربایت یا آندربایت وجود داشته باشد.
  • تشخیص شکستگی های مشکوک دندان و یا فک
  • انجام اندازه گیری دقیق دندان ها از جمله ساختار ریشه آنها
  • یا برنامه ریزی برای کارهای ارتودنسی
  • ارائه نماهایی از نمای جانبی صورت
  • ارائه نمایی از فک در رابطه با استخوان گونه
  • ارائه اطلاعاتی در مورد “بایت مشکل دار” یا مال اکلوژن

تجزیه و تحلیل سفالومتریک بویژه برای درک پیچیدگی های اوربایت و آندربایت مفید است، زیرا موقعیت یا عدم رشد مناسب فک نقش قابل ملاحظه ای در این نگرانی ها ایفا می کند. به نظر ارتودنتیست ها آنها برای انجام درمان های ارتودنسی ارزشمند هستند زیرا آنها باید حرکت دندان ها و گاهی اوقات فک را، طی چندین سال ارزیابی کنند. تصویر کامل رادیوگرافی سفالومتریک آنها را قادر می سازد تا موفقیت کار و سازگاری بدن با درمان را بسنجند.

این نوع تصاویر قبل و بعد از جراحی ارتوگناتیک، که یکی از جراحی هایی است که همراه و برای کمک به درمان ارتودنسی انجام می شود، نیز کاربرد دارد، از جمله برای:

  • ارزیابی الگوهای اسکلتی و بافت نرم قبل از جراحی
  • کمک به طراحی درمان
  • ارزیابی نتایج جراحی و پیگیری طولانی مدت پس از آن

علاوه بر اینها، تصاویری که ارائه می شوند، برای مشاهده راحت تر تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند.

رادیوگرافی سفالومتریک

رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک چگونه گرفته می شوند؟

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس معمولاً با دستگاه پانورامیک با اشعه ایکس گرفته می شوند. دستگاه اقتباس شده دارای یک نگهدارنده فیلم سفالومتریک مخصوص خواهد داشت که روی یک بازوی مکانیکی نصب شده است. یک گیرنده تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در معرض پرتوهای یونیزه کننده قرار می گیرد تا تصاویری از کل ساختار دهان را در اختیار دندانپزشک قرار دهند.

گرفتن این نوع تصاویر کاملاً بدون درد است. سر بین بازوی چرخان مکانیکی و نگهدارنده فیلمی قرار می گیرد که روی بازوی دیگری قرار دارد. بازو دور سر می چرخد ​​و از صورت، دهان و دندان ها عکس می گیرد. وضوح این تصاویر به موقعیت بدن بستگی دارد. تصاویر معمولاً تا 30 درصد بزرگنمایی می شوند، بنابراین هرگونه نشانه ای از پوسیدگی، بیماری یا جراحت قابل مشاهده و درمان هستند.

دندانپزشک پس از گرفتن تصویر سفالومتریک با اشعه ایکس، قادر خواهد بود نمای جانبی سر را به صورت کامل مشاهده کند. این می تواند به طراحی درمان ارتودنسی کمک کند و امکان ارزیابی فوری نحوه تأثیر بریس ها روی نیمرخ صورت و دندان ها را فراهم کند. یکی دیگر از کاربردهای متداول این نوع تصاویر رادیوگرافی، تعیین اندازه گیری های خاص قبل از قرار دادن ایمپلنت های دندانی است.

مانند دیگر انواع تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، تصاویر سفالومتریک را می توان هم به صورت اسکن دیجیتال یا فیلم، بسته به در دسترس بودن هر یک از آنها در مطب دندانپزشک یا ترجیح شما، انجام داد.

کاربرد کشیدن سریالی یا سریال اکسترکشن دندان ها در ارتودنسی

سریال اکسترکشن یا هدایت رویش دندان ها عبارت است از کشیدن برنامه ریزی شده و متوالی برخی از دندان های شیری خاص و به دنبال آن کشیدن دندان های دائمی خاص در اوایل دوره مختلط یا واسط دندانی به منظور تشویق اصلاح خود به خودی بی نظمی دندانی. این بخشی جدایی ناپذیر از ارتودنسی مداخله گر است که هدف آن کاهش شدت مال اکلوژن در حال توسعه است.

سریال اکسترکشن یا کشیدن پشت سر هم، طرحی متوالی برای کشیدن زود هنگام یک یا چند دندان شیری است تا همراستایی دندان های دائمی که قرار است بعد از آنها برویند افزایش یابد و در نهایت کشیدن دندان های دائمی به منظور مراقبت از نسبت صحیح بین اندازه دندان ها و استخوان موجود. فشردگی دندانی زمانی وجود دارد که دندان های بیشتری نسبت به استخوان قاعده ای و آلوئولار وجود داشته باشد که از دندان ها حمایت می کند. این فرایند معمولاً در اوایل دوره واسط دندانی انجام می شود. این متن مروری است بر سریال اکسترکشن، محدودیت های آن و موارد جانبی مختلفی که برای به دست آوردن نتایج خوب لازم هستند.

تعاریف مهم

  • مزیت- کشیدن به موقع دندان های شیری و در نهایت دائمی، برای از بین بردن فشردگی شدید دندان ها
  • DEWEL- یک روش درمان ارتودنسی که شامل کشیدن زود هنگام دندان های شیری و دائمی انتخاب شده در یک توالی از پیش تعیین شده
  • TANDON- کشیدن برنامه ریزی شده و زمان بندی شده برخی از دندان های شیری و دائمی در دوره واسط دندانی و با وجود عدم تناسب دندانی و استخوان آلوئولار

اصول

سریال اکسترکشن بر اساس 2 اصل اساسی انجام می شود:

  • اختلاف مجموع اندازه عرض دندان ها و طول قوس دندانی
  • حرکت فیزیولوژیک دندان ها
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

موارد کاربرد سریال اکسترکشن

  • فشردگی شدید دندان ها با کمبود 8 تا 10 میلی متری یا بیشتر در قوس دندانی
  • در مال اکلوژن کلاس 1 بدون عدم تناسب اسکلتی و نشان دادن هماهنگی بین سیستم اسکلتی و سیستم عضلانی با وجود اوربایت معمولی و مشخصات اسکلتی خوب
  • اختلاف اندازه دندان با اندازه فک
  • عدم وجود فاصله فیزیولوژیک
  • رویش زبانی (بیشتر رو به داخل و سمت زبان) دندان پیشین لترال دائمی
  • از دست رفتن دندان های نیش شیری به صورت یک طرفه و لغزش و جابجا شدن دندان های دیگر به همان سمت
  • دندان های پیشین لترال قرار گرفته در جای نامناسب یا نهفته که در قسمت کام و دور از قوس دندانی بیرون می آیند
  • تحلیل غیر طبیعی / نامتقارن ریشه دندان های نیش شیری
  • استریپینگ (باریک شدن) لبی یا تحلیل لثه معمولاً دندان های پیشین فک پایین
  • رویش مزیال دندان های نیش نسبت به دندان های پیشین لترال
  • رویش، جهت و توالی رویش غیر طبیعی
  • انکیلوز و غیره.
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

موارد منع استفاده از کشیدن سریالی دندان ها

  • عدم وجود مادرزادی دندان فراهم کننده فضا
  • فشردگی خفیف تا متوسط
  • دیپ بایت یا اپن بایت
  • مال اکلوژن شدید کلاسهای 2 و 3 با منشاء دندانی / اسکلتی
  • شکاف کام و لب
  • دندان های فاصله دار
  • آنودنشیا (بی دندانی)/ اولیگودنشیا (کم دندانی)
  • دیاستم خط وسط
  • عدم قرار گیری تاج و ریشه دندان در یک راستای خطی

مزایای استفاده از سریال اکسترکشن

  • می توان از آسیب های روانی اجتناب کرد.
  • مدت درمان چند بندی را کاهش می دهد.
  • درمان فیزیولوژیکال است، زیرا شامل هدایت دندان ها به موقعیت های طبیعی با اعمال نیروهای فیزیولوژیکی است.
  • بهداشت دهان و دندان بهتر
  • هزینه درمان را کاهش می دهد.
  • نتایج پایدارتر
  • دوره نگهداری کمتری نیاز است.
 سریال اکسترکشن دندان

سریال اکسترکشن دندان

معایب استفاده از سریال اکسترکشن

  • روند بلند مدتی که مستلزم داشتن دانش کامل در زمینه رشد، توسعه، توالی رویش و کلسیفیکاسیون دندان های دائمی است.
  • زمان درمان طولانی مدت با چندین بار مراجعه (2 تا 3 سال)
  • همکاری بیمار بسیار مهم است
  • امکان ایجاد تانگ تراست
  • تمایل به افزایش اور بایت (عمیق شدن بایت)
  • فضاهای باقیمانده می توانند بین دندان های نیش و دندان های پرمولر دوم باقی بمانند
  • لزوم بردن کودک برای چندین ویزیت به منظور کشیدن تدریجی چند دندان.

تکنیک و مراحل

فاز برگشت پذیر

  • در طول اولین دوره گذرا انجام می شود.
  • کشیدن دندان های شیری قدامی.
  • امکان همراستا شدن دندان های پیشین دائمی را فراهم می کند.

فاز برگشت ناپذیر

  • در طول دوره گذر دوم انجام می شود.
  • کشیدن دندان های دائمی
  • اصلاح فشردگی بخش خلفی

تشخیص

آنالیز نسبی صورت

بر اساس نظر گرابر (1971) صورت به دو بخش استاندارد یا ارتوگناتیک تقسیم می شود، یعنی رابطه بین فک بالا و فک پایین، دندان های فک بالا و فک بالا، فک پایین و دندان های فک پایین، و دندان های فک پایین و دندان های فک بالا طبیعی هستند.

جلوآمدگی آلوئودنتال

جلوآمدگی آلوئودنتال کلاس 2 فک پایین- فک بالا

  • الگوی صورت طبیعی است و قوس دندانی نسبتاً رو به جلو است. این الگوی صورت به خوبی به سریال اکسترکشن پاسخ می دهد.

جلوآمدگی آلوئودنتال کلاس 2 فک بالا

  • دندان های فک بالا رو به جلو است و فقط در فک بالا با کشیدن سریالی قابل درمان است.

کلاس 3: برای سریال اکسترکشن مناسب نیست.

عقب رفتگی آلوئودنتال

عقب رفتگی آلوئودنتال کلاس 1 فک بالا- فک پایین

  • بیماران باید بدون کشیدن درمان شوند.
  • کشیدن دندان ها باعث ایجاد فرو رفتگی در صورت می شود

عقب رفتگی آلوئودنتال کلاس 2 فک پایین

  • سریال اکسترکشن توصیه نمی شود.

پروگناتیزم

پروگناتیزم کلاس 1 فک پایین- فک بالا

در صورتی توصیه می شود که:

  • دندان ها به شدت فشرده باشند
  • به دلیل افزایش اندازه فک ها، کشیدن معمولاً توصیه نمی شود.

پروگناتیزم کلاس 2 فک بالا

  • نقص در خود قاعده فک بالا
  • بلند بودن قسمت قدامی قاعده جمجمه
  • صاف بودن قاعده جمجمه یک موقعیت رو به پایین و جلو برای مجموعه نازوماگزیلاری ایجاد می کند.
  • درمان با کشیدن سریالی مشکل است.

رتروگناتیزم

رتروگناتیزم کلاس 1 فک بالا- فک پایین

  • از آنجا که فک بالا و فک پایین نسبتاً عقب قرار گرفته اند، کشیدن دندان منع کاربرد دارد.

رتروگناتیزم کلاس 2 فک پایین

  • جسم کوچک فک پایین یا راموس کوچک یا به دلیل رشد بیش از حد عمودی مجموعه نازوماگزیلاری
  • در چنین مواردی، فک پایین به سمت عقب می چرخد ​​و باعث ایجاد اپن بایت می شود
  • مورد خوبی برای سریال اکسترکشن نیست

پیش نیازهای تشخیصی

معاینه و مشاوره

سوابق تشخیصی

  • عکس ها

قبل، اواسط و بعد از درمان، عکس های داخل و خارج دهانی گرفته می شوند. آنها به عنوان اسناد دائمی از وضعیت قبل از درمان، بهبود در طول فرایند، و همچنین کمک به انگیزه بیمار عمل می کنند.

  • رادیوگرافی ها
  • نمای پری آپیکال داخل دهانی
  • سفالوگرام جانبی
  • ارتوپانتوموگراف (OPG)- به شناسایی عدم وجود مادرزادی دندان ها و دندان های اضافی، انجام تجزیه و تحلیل رادیوگرافیک و دوره واسط دندانی، ارزیابی سن دندانی و میزان رشد ریشه و الگوی احتمالی رویش و تشخیص هرگونه آسیب شناسی استخوانی کمک می کند.
  • مدل های مطالعه ارتودنسی

برای ارزیابی ساختار دندان ها و فرم قوس دندانی و ارزیابی اکلوژن و همچنین انجام تجزیه و تحلیل مدل در قوس دندانی پایین و تجزیه و تحلیل محیطی قوس دندانی در قوس دندانی بالا لازم است.

نتیجه گیری

کشیدن سریالی یا پشت سر هم یک روش ارتودنسی مداخله گر است که در اوایل دوره واسط دندانی انجام می شود و شامل کشیدن برنامه ریزی شده برخی از دندان های شیری و دائمی در یک توالی برنامه ریزی شده است تا از فشردگی در قوس های دندانی جلوگیری شود و دندان های دائمی در حال رویش باقی بمانند و به موقعیت مطلوب تری هدایت شوند.

درمان زود هنگام اورجت به منظور کاهش احتمال تروما

بین افزایش اورجت و خطر ضربه به دندان های پیشین فک بالا در کودکان و نوجوانان ارتباط مستقیمی وجود دارد. بنابراین معقول به نظر می رسد که توصیه شود در اسرع وقت اورجت کاهش داده و درمان شود تا به جلوگیری از این خطر کمک شود. با این حال، نتایج درمان ارتودنسی اساساً یکسان است، چه درمان زود آغاز شود یا دیرهنگام و طی دوره واسط دندانی، در حالی که درمان زود هنگام به همکاری بیشتری از سوی بیمار نیاز دارد- طولانی تر است و مستلزم قرار ملاقات های بیشتر. این مقاله ارتباط پیچیده بین کاهش زود هنگام اورجت و ترومای دندانی را در چارچوب بهترین شواهد موجود بررسی می کند. هنگام توجیه مداخله زود هنگام برای درمان اورجت افزایش یافته بر اساس کاهش خطر تروما، انتخاب دقیق مورد توصیه می شود.

نکات کلیدی

  • اورجت افزایش یافته به طور قابل توجهی، با احتمال بالاتر تجربه ترومای دندان های پیشین در تمام سنین و مراحل رشد دندانی، ارتباط دارد.
  • اصلاح زود هنگام اورجت می تواند بروز ترومای دندان های پیشین را در کودکان کاهش دهد، اما در تأثیرات آن تفاوت های گسترده ای وجود دارد و پایه شواهد فعلی ناهمگن و در معرض خطر بالای جهت گیری قرار دارد.
  • انتخاب دقیق مورد برای کاهش اورجت در اوایل دوره واسط دندانی توصیه می شود، با تمرکز روی کودکان دارای افزایش قابل توجهی اورجت (بیش از 10 میلی متر)، مشاهده مقدار بیش از حد دندان های پیشین فک بالا (کوتاهی طول لب بالایی، لبخند لثه ای، شیب قابل توجه) و مواردی که به دلیل ظاهر دندانی در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.
اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

ارتباط بین آسیب های تروماتیک و اورجت

صدمات تروماتیک به دندان ها یک مشکل نسبتاً شایع در میان کودکان و افراد بزرگسال جوان است، که برای افرادی که دچار آنها می شوند، عواقب مادام العمری دارد. شیوع ترومای دندانی، که عمدتاً دندان های پیشین فک بالا را تحت تأثیر قرار می دهد، از 10 تا 12 درصد در سنین 15 و 12 سال متغیر است. افزایش اورجت (بویژه با بیرون زدگی دندان ها و پوشش ناکافی لب). طیف وسیعی از عوامل خطرزا با ترومای دندانی ارتباط دارند، از جمله: جنسیت بیمار؛ اورجت افزایش یافته (بویژه با بیرون زدگی دندان و پوشش ناکافی لب)؛ اپن بایت قدامی؛ کودکان در معرض خطر؛ برخی اختلالات پزشکی خاص مانند صرع، فلج مغزی یا مشکلات یادگیری؛ محرومیت اجتماعی؛ چاقی؛ استفاده نامناسب از دندان ها؛ آسیب های قبلی دندان و پیرسینگ های دهان.

در میان این عوامل خطر، اورجت افزایش یافته به طور قابل توجهی با احتمال بالاتر وقوع تروما در تمام سنین و مراحل رشد دندانی همراه است، و صدمات دندانی تروماتیک ناشی از اورجت بزرگ در 21 درصد از موارد در کل جهان است.

کودکانی که در دوره واسط دندانی به سر می برند یا تنها دندان های دائمی دارند (7 تا 14 سال) و اورجت آنها بیشتر از 5 میلی متر است، احتمال اینکه آسیب های دندانی تروماتیک را تجربه کنند 2 برابر بیشتر است، در حالی که کودکان دارای دندان های دائمی (بالای 12 سال) که اورجت آنها بیش از 5 میلی متر، در مقایسه با کودکانی که اورجت آنها کمتر از 5 میلی متر است، احتمال در معرض خطر بودن آنها 2 برابر بیشتر است. با توجه به این داده ها، مهم است که در کودکان دارای اورجت افزایش یافته، در مراحل اولیه، اقدامات پیشگیرانه در نظر گرفته شوند تا خطر ترومای دندان کاهش یابد. این اقدامات باید شامل توصیه های پیشگیرانه و استفاده از محافظ دندان، بویژه حین انجام ورزش های پر برخورد، و در نهایت کاهش اورجت با درمان ارتودنسی باشد.

یک پرسش مهم برای دندانپزشک عمومی (GDP) و ارتودنتیست این است که آیا برای کاهش اورجت، درمان ارتودنسی زود هنگام، به طور خاص برای کاهش احتمال تروما، باید توصیه شود یا خیر. گرچه این امر معقول به نظر می رسد، درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 با برخی از معایب همراه است؛ بویژه، افزایش زمان کلی درمان، نیاز به حفظ طولانی مدت کاهش اورجت در دوره واسط دندانی قبل از مرحله نهایی درمان با ابزارهای ثابت پس از ورود کودک به دوره رویش دندان دائمی و احتمال از دست دادن قدرت همکاری طی یک دوره طولانی مدت. علاوه بر این، داده های مربوط به کاهش زود هنگام اورجت و پیشگیری از تروما پیچیده هستند و به بررسی دقیق نیاز دارند.

اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

اصلاح زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2

این اجتناب ناپذیر است که دندانپزشکان عمومی که در حال طبابت می باشند، در طول دوره کاری خود بسیاری از کودکان با اورجت افزایش یافته را می بینند و اگر بیشتر از 6 میلی متر باشد، درمان مشخصی نیاز دارد. اورجت افزایش یافته اغلب قبل از سن ده سالگی بوجود می آید و توصیه در مورد بهترین زمان برای مداخله می تواند دشوار باشد. به مدت چندین دهه مسائل گسترده تر مربوط به اصلاح زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 در میان جامعه ارتودنسی مورد بحث بوده است، در حالی که برخی از نخستین مطالعات بالینی تغییرات قابل توجه دندانی و اسکلتی در کودکان دارای ناهماهنگی های متوسط ​​تا شدید کلاس 2 را نشان داده شده اند، که درمان فشرده را در اوایل دوره واسط دندانی انجام دادند. طرفداران مداخله زود هنگام ادعا کردند که شروع در این زمان، از طریق افزایش تأثیرات اسکلتی، بویژه با استفاده از ابزارهای کاربردی و یا هدگیر، موفقیت را به حداکثر رساند. با این حال، بسیاری از داده های حمایت کننده از این ادعاها گذشته نگر بودند، که همواره روی اثرات مثبت درمان تأکید زیادی داشتند.

علاوه بر این، در برخی از این مطالعات بیشتر از یک سوء ظن وجود داشته است که بهبود رشد اسکلتی حاصل از درمان اولیه اغلب در طولانی مدت از بین می رود. با توجه به عدم وجود شواهد با کیفیت بالا، سه آزمایش بالینی تصادفی (RCT ها) برجسته طی یک دهه در اوایل دهه 2000 انجام شدند، دو مورد در ایالات متحده آمریکا و یک مورد در انگلستان. این آزمایشات درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 با یک ابزار فانکشنال (بایونیتور یا تویین بلاک) و یا هدگیر که پس از آنها درمان های بیشتر مورد نیاز در طول دوره دندان های دائمی انجام شده بودند، را با یک دوره درمان جامع در اوایل دوره نوجوانی، در طول دوره واسط دندانی مقایسه کردند. اخیراً، RCT دیگری مستقر در سوئد، اثرات درمان زود هنگام فعال کننده هدگیر در کودکان دارای مال اکلوژن کلاس 2 با اورجت افزایش یافته را مورد بررسی قرار داده است. در مجموع، مطالعات آمریکا و انگستان نشان دادند که گرچه درمان زود هنگام در کاهش اورجت افزایش یافته مؤثر است؛ در پایان دوره ارزیابی کلی، هیچ تفاوت بالینی دندانی یا اسکلتی قابل توجهی بین کودکانی که درمان را زودتر شروع کرده بودند با کودکانی که درمان را دیرتر انجام داده بودند، مشهود نبود. این یافته ها با مطالعات آینده نگر گسترده تر قبلی در مورد درمان مال اکلوژن کلاس 2 در کودکان همخوانی دارد، و مزایای واقعی اندکی را در مورد درمان زود هنگام نشان می دهد.

درمان زود هنگام برای جلوگیری از ترومای دندان های پیشین فک بالا؟

جالب توجه است، این چهار کارآزمایی ارتباط بین درمان زود هنگام و کاهش ترومای جدید دندان های پیشین را نشان داده اند. این به طور بالقوه مهم است زیرا دلیل خوبی برای در نظر گرفتن کاهش زودتر اورجت است. به زبان ساده، خطر ترومای دندان های پیشین در کودکانی که اورجت آنها زود اصلاح شده بود، حدوداً به نصف کاهش یافته بود (5/25% تا 2/14%)، اما توصیه می شود هنگام تفسیر این نتایج احتیاط شود، زیرا تفاوت زیادی در اثر آزمایشات وجود داشت. بزرگترین اثر در آخرین آزمایش که سوئدی بود مشاهده شده است؛ با این حال، اکثر این کودکان 8 تا 10 ساله واقعاً قبل از ثبت نام در آزمایش، ترومای خود را تجربه کرده بودند، و بنابراین پیشگیری از طریق کاهش اورجت مستلزم شروع درمان حتی زودتر بود. علاوه بر این، مشخص نیست که آیا افرادی که در طول آزملیش تروما را تجربه کرده اند، موارد جدید بوده اند یا اتفاقات تکرار شده بودند، و این مطالعه هنوز در مورد نتایج نهایی درمان (پس از مرحله کارگذاری ابزار ثابت) برای هر دو گروه تصادفی به گزارش نیاز دارد.

همچنین مهم است توجه داشته باشید که مطالعه سوئدی از نظر متا آنالیز ارزش بسیار پایینی دریافت می کند (3/5%) به دلیل کوچک بودن نمونه و روی هم رفته بروز اندک تروما (3/8%، در مقایسه با 7/10% برای مطالعه انگلستان؛ 6/26% برای مطالعه کارولینای شمالی؛ و 28% برای مطالعه فلوریدا). یکی از دلایل احتمالی برای این تغییرات این است که هیچ یک از این RCT ها از تروما به عنوان پیامد اصلی خود استفاده نکردند (که تقریباً به طور قطع به حجم نمونه بسیار بزرگتری نیاز دارد) و جمع آوری داده های مربوط به ترومای دندان های پیشین فاقد مشخصه ویژه بین آزمایشات بود. تفاوت هایی در نحوه ثبت ترومای دندانی و عدم وجود جزئیات بالینی در طبقه بندی نوع و شدت تروما وجود داشت. این ممکن است روی این تأثیر گذاشته باشد که علیرغم ماهیت دوتایی آشکار بروز تروما (یا اتفاق افتاد یا نیفتاده است)، چرا داده های اولیه تروما با مرور سیستماتیک متوالی این موضوع برای سه مورد تغییر کرده اند. این امر به طور اجتناب ناپذیری، تجزیه و تحلیل و تفسیر داده ها را تحت تأثیر قرار داده است و شواهد فعلی تنها باید به عنوان کیفیت پایین تا متوسط ​​در نظر گرفته شوند.

اورجت و درمان آن

اورجت و درمان آن

تصمیمات زمان بندی درمان

بنابراین همه اینها کجا باعث می شوند که دندانپزشک عمومی یا ارتودنتیست با کودک خردسالی مواجه شوند که یک اورجت بزرگ دارد؟ بهترین شواهد در مورد زمانبندی درمان برای این کودک به ما چه می گویند و چه توصیه هایی باید به بیماران و والدین آنها داشته باشیم؟ این مطالعات نمی گویند که درمان زود هنگام باید به طور معمول در این کودکان انجام شود، اما نشان می دهند که ممکن است بین آنهایی که زودتر یا دیرتر درمان شده اند، تفاوت بالقوه ای در نتایج وجود داشته باشد. ما باید عوامل دیگری را نیز مد نظر قرار دهیم. جدای از خطر بیشتر تروما، اورجت افزایش یافته با تأثیر منفی روی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت دهان (OHRQL) همراه است و به طور بالقوه باعث می شود کودک بیشتر مستعد قربانی شدن و زورگویی شود، گرچه به نظر نمی رسد که اصلاح زود هنگام روی OHRQL تأثیری داشته باشد. بنابراین، منطقی به نظر می رسد که رویکردی عمل گرایانه داشته باشیم و یک اصل کلیدی- پزشکی مبتنی بر شواهد- را با استفاده از قضاوت بالینی خود بگنجانیم تا بهترین کار را برای بیمار خود در چارچوب بهترین شواهد موجود، انجام دهیم.

بنابراین، به نظر می رسد که در نظر گرفتن درمان زود در برخی از کودکان هنگام احتیاط آمیز باشد، بویژه اگر خطر بیشتری برای ترومای دندان- آلوئولار وجود داشته باشد، یا به دلیل دندان های بسیار برجسته مورد آزار و اذیت قرار گیرند. با این حال، ما باید با بیماران خود صادق باشیم و بر اساس مفهوم دستیابی به تغییرات قابل توجه در رشد صورت یا عملکرد دهان، نیاز کمتر به کشیدن دندان های پرمولر در نوجوانان، یا در واقع، یک نتیجه درمانی اساساً بهتر، از درمان زود هنگام مال اکلوژن کلاس 2 برای همه افراد حمایت نکنیم. لازم به یادآوری است که درمان زود هنگام، بار بیشتری روی دوش بیمار می گذارد، طولانی تر می شود، و مستلزم ملاقات های بیشتر با ارتودنتیست است. همه این عوامل باید متعادل باشند و تصمیمات اساسی در مورد زمانبندی درمان باید برای هر بیمار به صورت جداگانه گرفته شوند. پایه شواهد در مورد این موضوع در حال افزایش است، اما باید کار بیشتری انجام شود.

نتیجه گیری

این بررسی کوتاه، مسئله درمان زود هنگام ارتودنسی را پر رنگ کرده و روی مدیریت ناهماهنگی های مال اکلوژن کلاس 2 و خطر ترومای دندانی متمرکز شده است. گرچه درمان زود هنگام در مقایسه با درمان با تأخیر، منجر به بهبود نتایج کلی نمی شود، اما زمانی که تصور شود خطر ترومای دندانی واقعاً افزایش می یابد یا کودک به دلیل اورجت مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، باید به شروع زود هنگام درمان توجه کرد.

ارتودنسی تک فک: آری یا خیر

ما اغلب بیمارانی داریم که در مورد درمان ارتودنسی با قرار گرفتن بریس ها تنها روی یک فک یا درمان تک فکی سؤال می پرسند به همین دلیل فکر می کنیم توضیح بیشتر در مورد این نوع درمان مفید باشد. درمان “تک فک” به این معنی است که بریس ها فقط روی دندان های فک بالا یا پایین قرار می گیرند. فک ها ساختار U شکل دارند که ساختار دندان ها (نحوه قرار گیری دندان های) شما را تشکیل می دهند. به عبارت دیگر، دندان های فک بالای شما یک قوس دندانی است و دندان های فک پایین شما یک قوس دندانی است.

این یک پرسش متداول است. به عنوان مثال، اگر دندان های فک بالای شما کج هستند، اما دندان های فک پایین کاملاً صاف هستند، چرا نیاز براکت ها روی هر دو قوس دندانی قرار بگیرند؟ پاسخ آنطور که فکر می کنید ساده نیست و در بیماران مختلف متفاوت است. دلیل این امر این است که درمان ارتودنسی پیچیده تر از صرفاً صاف کردن دندان ها است.

مال اکلوژن

زمانی که دندان ها بیش از حد فشرده یا کج هستند و برای صاف کردن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها به تدریج در موقعیت صحیح خود قرار خواهند گرفت، اما به سمت جلو نیز حرکت می کنند تا فضای بیشتری ایجاد شود. در موارد دیگر که بین دندان ها فاصله وجود دارد و برای حرکت دادن آنها از بریس استفاده می شود، دندان ها این قابلیت را دارند که با همتراز شدن با یکدیگر، به سمت عقب حرکت کنند. به همین دلیل، ممکن است مشکلات بایت (مال اکلوژن) ایجاد شوند.

مال اکلوژن عبارت است از ناهماهنگی یا ارتباط نادرست بین دندان های دو فک (دندان های فک های بالا و پایین) که هنگام بسته شدن فک ها به یکدیگر نزدیک می شوند.

ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

انواع شایع مال اکلوژن

  • اورجت، که تحت عنوان دندان های خرگوشی نیز شناخته می شود- دندان های جلوی فک بالا رو به جلو و بیرون رانده می شوند. این می تواند ناشی از کوچک تر بودن فک پایین باشد.
  • فشردگی بیش از حد- نسبت به اندازه فک تعداد دندان ها بسیار زیاد است یا دندان ها خیلی بزرگ هستند و به یکدیگر فشار وارد می کنند.
  • اوربایت- دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند و با لثه ها تماس پیدا می کنند.
  • آندربایت- دندان های جلوی فک بالا داخل دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند.
  • کراس بایت- شبیه به آندربایت است، با این حال، تعدادی از دندان های فک بالا در داخل دندان های فک پایین قرار می گیرند.
  • اپن بایت– وقتی فک/ دهان بسته است دندان ها به هم نمی رسند.
  • میدلاین جابجا شده- مرکز دندان های جلوی فک بالا با مرکز دندان های جلوی فک پایین همراستا نیست.

بسته به شدت و نوع ناهماهنگی، مال اکلوژن ها به عنوان کلاس 1، کلاس 2، یا کلاس 3، درجه بندی می شوند.

اگر قبلاً اوربایت داشته اید و دندان های کج دارید، اگر فقط با بریس های تک فک این بیماری را درمان کرده اید، در واقع فقط اوربایت را بدتر کرده اید زیرا دندان های کج به سمت جلو حرکت می کنند. از طرف دیگر، اگر بایت شما در ابتدا خوب است اما دندان های بالای شما کج هستند، قرار دادن بریس ها فقط روی دندان های فک بالا احتمالاً می تواند باعث ایجاد اوربایت شود.

به دندان های فک های بالا و پایین خود مانند چرخ دنده و چرخ فکر کنید. “دندان ها” باید صاف شوند تا به درستی در چرخ قرار گیرند، اما اگر چرخ دنده و چرخ به درستی داخل یکدیگر قرار نگیرند، زیرا آنها هم راستا نیستند، انواع مشکلات ممکن است رخ دهند.

ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

عوارض مال اکلوژن

مال اکلوژن به خودی خود می تواند باعث بروز مشکلات طولانی مدت برای سلامتی شود. آنها همچنین می توانند با گذشت زمان بدتر شوند. علاوه بر این، مال اکلوژن های شدید می توانند باعث شوند که فک به جلو منحرف شود یا خیلی عقب برود و ظاهر چهره فرد را تغییر دهد. ناهماهنگی ها همچنین می توانند بر تقارن صورت تأثیر بگذارند.

مشکلات دیگری که گسترش می یابند عبارتند از:

  • دندان قروچه.
  • ساییدگی غیر طبیعی روی دندان ها که باعث فرسایش سطح دندان یا شکستگی دندان ها می شود.
  • مشکل در جویدن.
  • اختلالات گفتاری.
  • خطر بیشتر پوسیدگی/ حفره دندان.
  • سر درد.
  • درد فک و گردن.
  • عفونت دندان و فک.
ارتودنسی تک فک

ارتودنسی تک فک

آیا بریس های تک فک همیشه یک گزینه هستند؟

مواقعی وجود دارند که قرار دادن بریس ها فقط روی یک فک یک گزینه است، اگرچه چندان رایج نیست. آنها ممکن است در کودکان کوچکتر هنگام شروع فاز 1 طرح درمان ارتودنسی قبل از ادامه مرحله 2 مورد استفاده قرار گیرند.

مثال دیگر ممکن است زمانی باشد که بیمار دچار اوربایت خفیف و برخی مشکلات فاصله بین دندان های فک بالا باشد. از آنجا که دندان ها دارای شکاف یا فاصله تمایل دارند که با بریس ها به سمت عقب حرکت کنند، درمان تک فک نیز ممکن است مال اکلوژن خفیف را اصلاح کند.

یک لبخند کامل فقط با موقعیت دندان های شما تعیین نمی شود. به نظر می رسد که شکل ظاهری بایت شما در نهایت بر اساس محل فک شما تعیین شود. اگر یکی از فک ها بزرگ تر از دیگری باشد یا شکل متفاوتی داشته باشد، این امر به شدت بر روی هم قرار گرفتن دندان های شما تأثیر می گذارد.

یک درمان تک فک ممکن است بایت بدتری نسبت به قبل برای شما ایجاد کند. این می تواند منجر به خرد شدن دندان ها یا فشار بیش از حد به استخوان و لثه شود که می تواند منجر به از دست دادن دندان شود. هدف از یک بایت یکنواخت جلوگیری از هر گونه سایش دندان ها یا تروماهای غیر ضروری است.

یکی دیگر از عواملی که باید در نظر گرفت نحوه حرکت دندان ها نسبت به موقعیت آنها است. دندان های فشرده با همراستا شدن، به سمت جلو حرکت می کنند و دندان های با فاصله بین آنها، به سمت عقب حرکت می کنند. اگر از آندربایت رنج می برید و فقط دندان های کج فک پایین را صاف می کنید، آن را بدتر می کند. دندان ها می توانند صاف تر به نظر برسند اما آبایت مشکل دار به نظر خواهد رسید. اگر دندان های فک بالای شما فشرده باشند و از قبل اوربایت دارید، تنها رسیدگی به آنها باعث بیشتر شدن اوربایت در طول درمان می شود.

امیدواریم این مقاله به شما کمک کرده باشد بفهمید که چرا در بیشتر موارد ما همیشه درمان هر دو فک را با یکدیگر توصیه می کنیم. اگر بریس ها چیزی هستند که در نظر دارید، به شما توصیه می کنیم قبل از هر برنامه ریزی، برای مشاوره به یکی از ارتودنتیست های مجرب و معتمد نزدیک به خود مراجعه کنید.

چگونه متوجه شویم که بریس ها به سفت کردن نیاز دارند؟

اگر بریس دارید (یا قصد دارید آنها را دریافت کنید)، دندانپزشک یا ارتودنتیست شما ممکن است به سفت کردن آنها اشاره کرده باشد. ارتودنتیست، دوستان یا احتمالاً خانواده شما ممکن است به درد ناشی از سفت کردن بریس ها اشاره کرده باشند. براکت ها و بریس های سیمی سنتی باید هر از چند گاهی تنظیم یا سفت شوند، بنابراین باید بدانید که وقتی این کار انجام می شود چه انتظاری باید داشته باشید.

چرا بریس ها نیاز به سفت شدن دارند؟

برای درک اینکه چرا باید براکت ها را سفت کنید، باید بدانید که آنها چگونه عمل می کنند. بریس ها با اعمال نیرو به دندان های شما، آنها را به آرامی از میان بافت لثه نرم دهان شما حرکت می دهند. براکت های سنتی از سیستمی از سیم ها استفاده می کنند که به براکت ها متصل می شوند، و آنها نیز به نوبه خود به دندان های شما چسبانده می شوند. سیم براکت ها را می کشد و دندان های شما را حرکت می دهد.

تقریباً هرگز اینطور نیست که بتوانید از بریس هایی استفاده کنید تا دندان های شما را از جایی که اکنون هستند به جایی که می خواهید در نهایت باشند حرکت دهند. نه تنها درد غیر قابل تحملی وجود خواهد داشت، بلکه ممکن است در نهایت به دندان های خود آسیب برسانید!

در عوض، ارتودنتیست ها بریس ها را به صورت مرحله ای انجام می دهند. در ابتدا، سیم ها فشار زیادی به دندان های شما وارد می کنند. اما به مرور زمان، با حرکت دندان ها، آنها فشار کمتر و کمتری به دندان ها وارد می کنند. در نهایت، آنها روی هم رفته فشار اندکی وارد می کنند.

این زمانی است که شما به تنظیم یا سفت کردن بریس نیاز دارید.

سفت کردن بریس  ارتودنسی

سفت کردن بریس ارتودنسی

هر چند وقت یک بار بریس ها باید سفت شوند؟ چگونه بگوییم زمان سفت شدن فرا رسیده است؟

معمولاً متخصص ارتودنسی به شما می گوید چه زمانی زمان مناسب برای سفت کردن بریس ها است. او توصیه خواهد کرد که این کار زمانی انجام شود که در طول زمان حرکت کمی از دندان های شما می بیند یا هیچ حرکتی نمی بیند، یا اگر متوجه لق شدن اجزای آن می شود.

دهان افراد مختلف با یکدیگر متفاوت است، بنابراین هیچ راه واحدی برای دانستن اینکه بریس های شما چند وقت یکبار به تنظیم نیاز دارند وجود ندارد. متخصص ارتودنسی معمولاً برای یک جلسه معاینه هر 4 تا 6 هفته برنامه ریزی می کند، زیرا به نظر می رسد که میانگین زمان مورد نیاز بین تنظیمات همینقدر باشد. با این حال، ممکن است شما به جلساتی با فواصل زمانی بیشتر یا کمتر نیاز داشته باشید.

چند علامت آشکار که نشان می دهند ممکن است برای سفت کردن آماده باشید عبارتند از:

  • حتی زمانی که خوراکی های سفت را گاز می زنید، دندان ها یا لثه های شما هیچ دردی ندارند.
  • براکت ها شل می شوند.
  • وقتی دندان ها را با فشار به یکدیگر فشار می دهید، فشار اضافی را احساس نمی کنند (مانند زمانی که متورم شده اند).

فرآیند سفت کردن بریس ها چگونه است؟

بسیاری از بیماران می خواهند بدانند وقتی براکت های آنها سفت می شوند، چه انتظاری باید داشته باشند. ما متوجه این موضوع شده ایم: قرارهای ملاقات زیادی وجود دارند، و بیماران گذشته اغلب به ناراحتی اشاره می کنند.

در طول یک قرار ملاقات برای تنظیم، ارتودنتیست شما ابتدا دهان شما را به دقت بررسی می کند تا ببیند پیشرفت شما چگونه بوده است و آیا مشکلی وجود دارد یا خیر. تنظیم همچنین زمانی است که بندهای فرسوده تعویض می شوند، فضا دهنده اضافه می شود، و رفع هر گونه مشکل مربوط به درد یا ناراحتی (مثلاً اگر سیم به داخل دهان شما فرو می رود).

در طول خود فرآیند سفت کردن، ارتودنتیست سیم را روی براکت های شما تنظیم خواهد کرد تا فشار را ادامه دهد. او حتی ممکن است سیم شما را بردارد و آن را با یک سیم جدید تعویض کند.

هنگامی که این فرآیند انجام می شود، ممکن است به نظر برسد که چیز چندان متفاوتی نیست- درست مثل اینکه به دندانپزشک مراجعه کرده اید. با این حال، معمولاً مقداری درد و یا حساسیت وجود دارد که بلافاصله پس از سفت شدن احساس می شود و برای مدتی ادامه می یابد.

سفت کردن بریس  ارتودنسی

سفت کردن بریس ارتودنسی

بریس ها بعد از سفت شدن چه مدت درد دارند؟

آری، درد یا ناراحتی پس از تنظیم بریس ها نسبتاً شایع است. خبر خوب این است که برای اکثر افراد، این درد پس از یک یا دو روز خود به خود از بین می رود. برخی گزارش می دهند که اصلاً دردی ندارند.

بسیار شایع تر از درد مستقیم، نوعی حساسیت بعد از تنظیم است. دندان ها یا لثه های شما ممکن است در طول روز درد نداشته باشند، اما برای مثال وقتی سعی می کنید غذا بخورید، درد زیادی خواهند داشت. به همین دلیل، اکثر افراد از خوردن غذاهای سفت یا خشک اجتناب می کنند و به وعده های غذایی که نیازی به جویدن ندارند (سوپ، ماست، خورش، اسموتی و غیره) بیشتر علاقه نشان می دهند.

اگر درد زیاد شد، استفاده از مسکن های بدون نسخه مانند ایبوپروفن و استامینوفن می تواند کمک کننده باشد. حتماً دستورالعمل های روی قوطی دارو را دنبال کنید.

در نهایت، گزارش شده است که سرما نیز به کاهش درد کمک می کند. یک کیسه یخ مطمئناً می تواند کمک کننده باشد- اما، ما دیده ایم که بسیاری از بیماران، معمولاً از این بهانه استفاده می کنند تا یک نوشیدنی خنک چای شیرین یا شاید مقداری ماست یخ زده بخورند.

هنوز در مورد دریافت بریس ها فکر می کنید؟

دریافت بریس یک تصمیم مهم است. اما این تصمیمی است که کمتر کسی از آن پشیمان می شود. ما به کاری که انجام می دهیم تا بیماران ما به لبخندی که به شدت می خواهند دست یابند می بالیم.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست چیست؟

ابزار فانکشنال هربست ابزاری است که در بیماران در حال رشد برای کمک به اصلاح ناهماهنگی رشد فک استفاده می شود. ابزار متشکل از چارچوب های فولادی ضد زنگ با درجه جراحی است که به صورت سفارشی ساخته می شود و به دندان های مولر دائمی اول در هر چهار گوشه دهان بیمار چسبانده می شود. این چارچوب ها با مکانیسم های تلسکوپی به یکدیگر متصل می شوند که با اعمال نیروی رو به بالا و عقب روی فک بالا و نیروی رو به جلو روی فک پایین، به اصلاح مال اکلوژن کلاس 2 کمک می کند. این نوع ابزارها به راحتی با رشد ذاتی بیمار کار می کنند تا روی تغییرات مورد نظر تأثیر بگذارند.

کاربردهای هربست

از آنجا که ابزار هربست به دندان های مولر دائمی اول چسبانده می شود، به صورت تمام وقت در حال کار کردن است. در مراجعات بیمار، برای تاثیرگذاری روی اصلاح بیشتر، ابزار ممکن است با استفاده از “شیم های” از جنس فلز ضد زنگ ارتقاء داده شود. اگر مکانیزم وسیع کردن در ابزار تعبیه شده باشد، ممکن است ابزار به صورت عرضی نیز فعال شود. شرایط دیگری که ممکن است از مزایای این ابزار بهره مند شوند عبارتند از:

  • درمان عدم انطباق ناهماهنگی های اسکلتی کلاس 2، عمدتاً در بیماران جوان، برای تأثیر روی رشد فک پایین و فک بالا.
  • بیماران با الگوی رشد عمودی با زاویه بالا، ناشی از افزایش رشد کندیل ساجیتال
  • بیماران با اوربایت قدامی عمیق
  • بیماران با انحراف خط میانی فک پایین
  • بیمارانی که تنفس دهانی دارند، زیرا هربست با تنفس تداخلی ندارد
  • بیماران با جابجایی دیسک قدامی

همچنین برای درمان مال اکلوژن کلاس 2 در بیماران با فک پایین رتروگناتیک (عقب رفته) و دندان های منحرف رو به عقب پیشین مرکزی جلوی فک بالا مناسب است. علاوه بر این، استفاده از آن در آپنه انسدادی خواب و به عنوان جایگزینی برای جراحی ارتوگناتیک در بزرگسالان جوان پیشنهاد شده است.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست

تمیز کردن ابزار هربست به چه صورت است؟

ما بیماران را تشویق می کنیم که ابزار خود را با خمیر دندان و مسواک تمیز کنند. دهانشویه فلورایده نیز ممکن است برای حصول اطمینان از محافظت از تمام سطوح در معرض محیط دهان در هنگام استفاده از ابزار مفید باشد.

در طول استفاده از هربست انتظار چه چیزی را باید داشت؟

پس از قرار دادن اولیه، بیمار می تواند انتظار داشته باشد که ابزار را روی زبان و گونه های خود احساس کند، اما انسداد گفتار و حساسیت بافت نرم در هفته نخست یا دو هفته پس از استفاده از بین خواهند رفت.

برای عادت کردن هر چه سریع تر به ابزار، روزی پنج دقیقه در مقابل آینه کتاب، مجله یا هر مطلب مورد علاقه خود را بخوانید- صحبت کردن شما در کمترین زمان عالی عمل خواهد کرد.

چه مدت باید از هربست استفاده کرد؟

ابزار هربست روی دندان ها ثابت می شود و به همین ترتیب 24 ساعت شبانه روز کار می کند و مدت درمان نسبتاً کوتاه است (6 تا 15 ماه) به جای 2 تا 4 سال با ابزار های کاربردی متحرک. به طور معمول، ابزار تقریباً به مدت 12 ماه استفاده می شود و در موارد شدید به زمان بیشتری نیاز است.

درمان با ابزار هربست چسبانده شده معمولاً 6 تا 8 ماه طول می کشد. با این حال، یک دوره درمان طولانی تر 9 تا 15 ماهه ممکن است نتایج بهتری به همراه داشته باشد.

پس از درمان، برای پرهیز از هر گونه عود روابط دندانی ناشی از الگوهای رشد نامطلوب یا عادات اختلال عملکرد لب و زبان، یک مرحله نگهداری یا حفظ لازم است. در بیمارانی که در دوره واسط دندانی هستند و برآمدگی های کاسپ های روی دندان های آنها ارتباط صحیحی با یکدیگر ندارند، این مرحله ممکن است 1 تا 2 سال یا تا زمانی که دندان های دائمی برویند و روابط اکلوزال پایدار برقرار شوند ادامه پیدا کند. در مرحله حفظ از ابزارهای فانکشنال یا جابجا کننده متحرک استفاده می شود. هنگامی که مرحله دوم با ابزار های ثابت دنبال می شود، برای حفظ روابط اکلوزالی پایدار، به مدت 8 تا 12 ماه حفظ نیاز است. همچنین می توان از الاستیک های کلاس 2 استفاده کرد.

ابزار فانکشنال هربست

ابزار فانکشنال هربست

مزایا و معایب ابزار هربست کدامند؟

مزایای اصلی ابزار هربست عبارتند از:

  • مدت زمان کوتاه و استاندارد درمان
  • عدم اتکا به پذیرش ابزار از سوی بیمار برای دستیابی به نتایج مورد نظر درمان
  • پذیرش آسان توسط بیمار
  • تحمل بیمار

علاوه بر این، اثر دیستالیزه کننده روی دندان های مولر اول فک بالا به جلوگیری از کشیدن دندان در مال اکلوژن های کلاس 2 با فشردگی دندان های فک بالا کمک می کند. از دیگر مزایای آن می توان به بهبود نیمرخ بیمار بلافاصله پس از قرار دادن ابزار، حفظ بهداشت خوب دهان و دندان، امکان استفاده همزمان از ابزار های ثابت و امکان تغییر ابزار برای کاربردهای بالینی مختلف اشاره کرد.

همچنین برخی از معایب وجود دارند. اصلی ترین آنها از دست رفتن تکیه گاه دندان های فک بالا (فضاهای بین دندان نیش فک بالا و دندان های پرمولر اول) و فک پایین (انحراف رو به جلوی دندان های ثنایای فک پایین) در طول درمان، مشکلات جویدن در طول هفته اول درمان و گیر افتادن بافت نرم است. همچنین ممکن است در عملکرد ابزار اختلال وجود داشته باشد.

به خاطر داشته باشید

با وجود ناهماهنگی های آشکار فک، ادامه درمان با ابزارهای دیگر، برای موفقیت نهایی درمان ضروری است. بیمار و متخصص ارتودنسی در این ماجراجویی شریک هستند و مشارکت مفید بیمار می تواند باعث شود این روند طبق برنامه پیش برود. رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان و تعهد در استفاده از تمام ابزارهای تجویز شده می تواند به موفقیت این روند کمک کند!

آنچه باید در مورد ریتینرهای دائمی بدانید!

ریتینرها یا نگهدارنده های دائمی که به آنها نگهدارنده ثابت نیز گفته می شود، سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست شما پس از صاف کردن دندان ها به آنها می چسباند. نگهدارنده ها از جابجایی دندان های شما پس از درمان ارتودنسی جلوگیری می کنند و تنها توسط یک ارتودنتیست قابل برداشتن هستند. در برخی موارد، ریتینرهای دائمی ممکن است به جای ریتینرهای متحرک توصیه شوند، که خودتان آنها را قرار می دهید و خارج می کنید.

این مقاله در مورد نگهدارنده های دائمی، مزایا، هزینه ها و تکنیک های تمیز کردن آنها صحبت می کند.

نگهدارنده دائمی چگونه عمل می کند؟

دندان های شما توسط الیاف پریودنتال لیگامان به فک شما متصل می شوند که کشیده می شوند تا دندان های شما بتوانند حرکت کنند. بریس ها یا الاینرها می توانند دندان های شما را برای بهبود زیبایی یا عملکردی، در بهترین جایگاه خود قرار دهند. پس از آن، به یک نگهدارنده نیاز خواهید داشت تا آنها را در جای خود نگه دارد یا رباط هایی که تمایل دارند دندان ها را به سمت موقعیت اصلی خود بازگردانند را کنترل کنند.

نگهدارنده دائمی سیمی است، که گاهی اوقات بافته می شود، که ارتودنتیست شما آن را پشت دندان های شما که به تازگی در جای مناسب قرار داده شده اند قرار می دهد. آنها آن را با چسب مخصوص به دندان های شما می چسباند و سیم دندان های شما را در جای خود نگه می دارد. گاهی اوقات، سیم انعطاف پذیر است، بنابراین ممکن است دندان ها را پس از انجام کارهای ارتودنسی به طور کامل در یک راستا حفظ نکند.

یک نگهدارنده دائمی در واقع می تواند برداشته شود اما فقط توسط یک متخصص.

 ریتینرهای دائمی

ریتینرهای دائمی

نگهدارنده های دائمی در مقایسه با نگهدارنده های قابل جابجایی یا متحرک

نگهدارنده های دائمی به پشت دندان های شما چسبانده می شوند، بنابراین مجبور نخواهید بود به خاطر داشته باشید که آنها را داخل دهان خود قرار دهید و آنها را بیرون بیاورید. آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند. یک ارتودنتیست در صورت نیاز می تواند آنها را حذف کند.

نگهدارنده های متحرک، سیمی و پلاستیکی یا شفاف هستند. شما می توانید آنها را بیرون بیاورید، اما باید به خاطر داشته باشید که آنها را دوباره بپوشید در غیر اینصورت احتمالاً دندان های شما حرکت خواهند کرد. نگهدارنده های متحرک شفاف چندان قابل مشاهده نیستند، اما ممکن است تغییر رنگ دهند و پاره شوند. نگهدارنده های متحرک سیمی بیشتر قابل مشاهده هستند اما دوام بیشتری نیز دارند.

نکات مثبت نگهدارنده های دائمی

نگهدارنده های دائمی همواره دندان های شما را در جای خود نگه می دارند، که مؤثرترین راه برای نگه داشتن آنها در جای خود است.

دیگر مزایای نگهدارنده دائمی عبارتند از:

  • آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده نیستند.
  • بعید است که روی گفتار شما تأثیر بگذارند، کاری که نگهدارنده های متحرک ممکن است انجام دهند.
  • آنها بسیار بادوام هستند و از چند سال تا 20 سال ماندگاری دارند.
  • در صورت لزوم ارتودنتیست می تواند آنها را تعمیر یا تنظیم کند.

معایب نگهدارنده های دائمی

برخی از افراد ترجیح می دهند که بتوانند نگهدارنده را قرار دهند و خارج کنند، که با نگهدارنده های دائمی امکان پذیر نیست. سایر معایب عبارتند از:

  • بهداشت خوب دهان نیاز به تلاش بیشتری خواهد داشت.
  • ممکن است باعث تحریک اولیه شوند.
  • هزینه اولیه می تواند گران تر از نگهدارنده های متحرک باشد.
  • تشخیص شکستگی نگهدارنده (تا زمانی که دندان ها جابجا نشده اند) می تواند دشوار باشد.
  • در صورت شکستگی یا نیاز به تنظیم، باید به یک ارتودنتیست مراجعه کنید.

هزینه نگهدارنده دائمی

هزینه نگهدارنده توسط ارتودنتیست تعیین می شود، بنابراین می تواند بسیار متفاوت باشد. به عنوان یک راهنما، یک نگهدارنده دائمی، برای هر سیم، حدود 250 تا 550 دلار برای هر قوس دندانی، برای نگهدارنده فک بالا یا پایین هزینه خواهد داشت.

ارتودنتیست ها تمایل دارند از نگهدارنده های دائمی برای دندان های فک پایین استفاده کنند و ممکن است یک نگهدارنده متحرک را برای دندان های فک بالا توصیه کنند.

آیا بیمه نگهدارنده دائمی را پوشش می دهد؟

پوشش بیمه برای نگهدارنده دائمی با بیمه های مختلف متفاوت است. اگر بیمه شما درمان ارتودنسی را نیز پوشش دهد، ممکن است بیمه دندانپزشکی تمام یا بخشی از هزینه نگهدارنده شما را پوشش دهد. می توانید با شرکت بیمه خود تماس بگیرید یا در مورد آن با ارتودنتیست یا پزشک خود صحبت کنید تا متوجه شوید که چقدر باید پرداخت کنید. اگر زیر 18 سال هستید، بیمه های درمانی باید هزینه های دندانپزشکی را ارائه دهند.

چه کسی به نگهدارنده دائمی نیاز دارد؟

نگهدارنده دائمی به جای نگهدارنده های متحرک می تواند گزینه خوبی باشد اگر:

  • فکر می کنید ممکن است استفاده از نگهدارنده متحرک طبق دستورالعمل را فراموش کنید.
  • شما نمی خواهید نگهدارنده شما قابل مشاهده باشد.
  • دندان های شما در طول صاف کردن به مقدار قابل توجهی جابجا شده اند، یا در صورتی که یک یا چند دندان شما کشیده شده اند و باید فضای بین آنها را ببندید.
 ریتینرهای دائمی

ریتینرهای دائمی

نحوه تمیز کردن و مراقبت از نگهدارنده دائمی

نگهدارنده های دائمی می توانند تمیز کردن دندان ها و لثه های شما را چالش برانگیزتر کنند زیرا ذرات غذا می توانند به سیم گیر کنند. نخ دندان کشیدن ممکن است دشوار باشد، اما گزینه هایی برای تمیز نگه داشتن دندان هایی که پشت آنها سیم قرار داده شده است وجود دارد که عبارتند از:

  • فلاس تریدرها، که حلقه های یکبار مصرف نازکی هستند که تمیز کردن اطراف سیم های نگهدارنده را آسان تر می کنند.
  • واتر فلاسرها، که ذرات باقی مانده ها پلاک ها را با فشار قوی آب تمیز می کنند.
  • مسواک های بین دندانی، که مسواک های کوچکی هستند که بین دندان های شما استفاده می شوند.

مهم است که پاکسازی تخصی دندان ها را نیز ادامه دهید.

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند، اما اگر ناراحت کننده هستند و نیاز به تنظیم دارند، یا اگر شکسته یا خم می شوند، باید به پزشک خود مراجعه کنید تا آنها را تنظیم یا تعمیر کند.

خلاصه

نگهدارنده های دائمی سیم های سفارشی هستند که ارتودنتیست ها پس از صاف کردن دندان های شما به پشت آنها می چسبانند. آنها به نگه داشتن دندان ها در جای خود و عدم حرکت پس از صاف کردن آنها کمک خواهند کرد.

ریتینر دائمی بسیار بادوام است و مانند ریتینرهای متحرک، مجبور نیستید به خاطر داشته باشید که آن را داخل دهان خود قرار دهید یا خارج کنید. مزیت دیگر این است که هیچ کس نمی تواند آنها را ببیند، زیرا پشت دندان های شما هستند.

تمیز نگه داشتن دندان ها با رتینرهای دائمی ممکن است دشوار باشد، اما نخ دندان های مخصوصی وجود دارند که می توانند به شما کمک کنند. پاکسازی تخصصی دندان ها نیز مهم است.

سخن پایانی

نگهدارنده ها بخش مهمی از صاف نگه داشتن دندان های شما پس از انجام مراحل درمان ارتودنسی هستند و از سرمایه شما محافظت می کنند. هیچ کس نمی تواند نگهدارنده دائمی شما را ببیند، که یک مزیت بزرگ برای بسیاری از افراد است. ارتودنتیست شما درباره مدت زمان استفاده از ریتینر به شما توصیه های خواهد کرد که ممکن است متفاوت باشند. مدتی زمان می برد تا به آنها عادت کنید، اما شما مجبور نخواهید بود با گذاشتن و درآوردن، گم کردن یا فراموش کردن آنها کنار بیایید.

پرسش های متداول در مورد ریتینرهای دائمی

ماندگاری نگهدارنده دائمی چقدر است؟

نگهدارنده های دائمی بادوام هستند و می توانند تا 20 سال عمر کنند. با این حال، ممکن است نیاز به تنظیم داشته باشند یا خم شوند یا بشکنند. اگر نگهدارنده دائمی شما نیاز به توجه داشته باشد، ارتودنتیست شما می تواند آن را بردارد، تعمیر یا تنظیم کند.

آیا دندان ها هنوز هم می توانند با نگهدارنده دائمی حرکت کنند؟

این امکان وجود دارد که دندان های شما حتی با نگهدارنده دائمی حرکت کنند.

برای به حداقل رساندن این امر، به طور منظم به ارتودنتیست خود مراجعه کنید. در صورتی که متوجه تغییری در نگهدارنده دائمی خود شدید که ممکن است نشان دهنده آسیب دیدگی سیم یا اتصال آن باشد، برای بررسی نگهدارنده دائمی خود قرار ملاقاتی با ارتودنتیست خود بگذارید.

آیا نگهدارنده های دائمی ارزشش را دارند؟

نگهدارنده های دائمی مانند نگهدارنده های متحرک دارای مزایا و معایبی هستند. آنها ممکن است هزینه بیشتری داشته باشند، اما می توانند دوام بیشتری نیز داشته باشند و برای نگه داشتن دندان های تازه صاف شده در جای خود، می توانند مؤثرترین نوع نگهدارنده باشند. به توصیه های ارتودنتیست خود در مورد نگهدارنده ها گوش کنید، اما تا زمانی که احساس کنید می توانید بهترین تصمیم را بگیرید، سؤال کنید.

چرا ارتودنسی به تصاویر سفالومتریک نیاز دارد؟

بسیاری از افراد، از جمله دانشجویان پزشکی و پزشکان تازه کار، به این موضوع فکر می کنند که چه نوع تصاویر سفالومتری در درمان ارتودنسی استفاده می شوند.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتری معمولاً توسط ارتودنتیست ها به عنوان یک ابزار تشخیصی و برای طراحی و ارزیابی درمان استفاده می شوند. اما تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک تنها برای درمان ارتودنسی کاربرد ندارند- متخصصان گوش و حلق و بینی نیز از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک برای تجزیه و تحلیل مجراهای تنفسی بیماران در گوش، بینی و اختلالات گلو مانند آپنه خواب استفاده می کنند.

وقتی صحبت از درمان ارتودنسی به میان می آید، تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک کاربردهای زیادی دارند. اما ابتدا، مهم است که درک کنید که تصویر رادیوگرافی سفالومتری چیست و چگونه می تواند به شما کمک کند.

تصویر رادیوگرافی سفالومتری چیست؟

تصویر رادیوگرافی سفالومتریک از یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس، که تحت عنوان Ceph نیز شناخته می شود، و یک تجزیه و تحلیل رادیوگرافی تشکیل شده است. این نوع تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس خارج دهانی است، به این معنی که این فیلم در خارج از دهان قرار داده می شود. یک تصویر سفالومتریک مشخصات کاملی از ساختارهای صورت، از جمله ناهنجاری ها و کجی و ناهمراستایی فک و بایت را نشان می دهد. Ceph همچنین رابطه فک ها و دندان ها با بافت های نرم و دیگر قسمت های جمجمه را نشان دهد. این ویژگی بویژه برای ارتودنتیست هایی کمک کننده است که به دنبال دندان های نهفته، مشکلات احتمالی، یا رشد و تغییر در طول زمان هستند.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک را می توان روی فیلم رادیوگرافی یا با رادیوگرافی دیجیتال گرفت. رادیوگرافی دیجیتال نسبت به فیلم رادیوگرافی از پرتوی کمتری استفاده می کند و زمان کمتری برای تولید تصویر نیاز دارد. علاوه بر این، تصاویر رادیوگرافی دیجیتال را می توان تقویت و بزرگ کرد تا جزئیات دقیق را مشخص کرد. علاوه بر این، استفاده از رادیوگرافی دیجیتال امکان ذخیره سازی و به اشتراک گذاشتن راحت تصاویر را فراهم می آورد، که در صورت داشتن چندین پزشک، یا در صورت گرفتن تصاویر سفالومتریک در طول زمان مفید است.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس نه تنها یکی از مفیدترین ابزارهای طراحی درمان ارتودنتیک است، بلکه سریع و بدون درد است. بیشتر تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس را می توان در کمتر از 10 ثانیه گرفت و در کمتر از 10 دقیقه چاپ کرد و نتایج را سریع ارائه داد.

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

انواع تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک جانبی

رادیوگرافی سفالومتری جانبی نوعی رادیوگرافی سر است. این نوع تصویر رادیوگرافی با پرتو اشعه X عمود بر صفحه ساجیتال بیمار گرفته می شود. موقعیت طبیعی سر یک جهت گیری استاندارد از سر است که می تواند برای هر فرد بازتولید شود. از آن به عنوان یک روش استاندارد در طول تجزیه و تحلیل ساختار دندان- صورت، هم برای عکس ها و هم برای رادیوگرافی ها استفاده می شود.

قرار دادن سر در موقعیت طبیعی خود، هنگام گرفتن تصویر سفالوگرام این مزیت را دارد که می توان از یک خط خارج از جمجمه به عنوان یک خط مرجع برای تجزیه و تحلیل سفالومتریک استفاده کرد. این باعث عبور کردن از چالش های همراه با تغییر بیولوژیکی خطوط مرجع داخل جمجمه است.

تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک خلفی- قدامی

یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک خلفی- قدامی از سر با پرتوی اشعه ایکس عمود بر صفحه تاجی بیمار گرفته می شود. در این رادیوگرافی، منبع اشعه X پشت سر است و کاست فیلم در مقابل صورت بیمار قرار دارد.

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

رادیوگرافی سفالومتری در ارتودنسی

چرا از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک استفاده می کنیم؟

در درمان ارتودنسی غالباً برای مشخص نمودن بیماری لثه و پوسیدگی دندان از تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ با اشعه ایکس استفاده می شود و از تصاویر رادیوگرافی پانورامیک برای به دست آوردن یک دیدگاه در مورد سلامت عمومی دندان ها و استخوان فک و مشکلات مفاصل فک استفاده می شود. با این حال، وقتی نوبت به دیدن یک تصویر کامل می رسد، این نوع تصاویر رادیوگرافی محدودیت بسیاری دارند. غالباً، مشکلات دندانی برای چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیستند، و لازم است درک کاملی از کل جمجمه و مشخصات صورت، از جمله بافت های نرم، برای یک تجزیه و تحلیل جامع داشته باشید.

چرا سفالومتریک؟

تصاویر سفالومتریک می توانند به یافتن علت و موقعیت مکانی مشکلاتی که اغلب در دیگر تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس مشاهده نمی شوند، کمک کنند. در تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک، با مقایسه مشخصات صورت بیمار با مقادیر عادی و شناسایی انحرافات از میانگین، امکان تجزیه و تحلیل جامع ساختارها فراهم است.

در حالی که برخی از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ممکن است تنها یک مشکل و مکان خاص را شناسایی کنند، اما تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک می تواند علت بروز مال اکلوژن ها را نیز نشان دهند. تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک می توانند به ارتودنتیست ها کمک کند تا مشخص نمایند که آیا مال اکلوژن ها به دلیل انحرافات اسکلتی یا آلوئولار بوجود آمده اند، و در بیماران دارای اختلاف اسکلتی، تصاویر سفالومتریک می توانند تشخیص دهند که آیا دلیل آن جبران دنتو- آلوئولار است یا رشد دیسپلاستیک.

علاوه بر مقدار اولیه ای که یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس برای شناسایی مکان و علت مشکل دارد، این نوع تصاویر بعلاوه دارای قدرت پیش بینی کننده نیز می باشند.

استفاده از تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک به عنوان یک تکنیک تشخیصی پیش بینی کننده

یکی از دلایلی که تصاویر رادیوگرافی سفالومتریک در طرح درمان بسیار مفید هستند، توانایی آنها در کمک به ارتودنتیست ها برای پیش بینی رشد آینده صورت است. هنگام ایجاد یک طرح درمان ، مهم است که ارتودنتیست ها فقط به وضعیت کنونی ساختار صورت توجه نکنند بلکه بدانند که در آینده چه اتفاقی ممکن است رخ دهد. ارتودنتیست ها با بررسی ساختارهای ثابت فک پایین، می توانند در مورد رشد فک پایین و احتمال چرخش دندان ها در آینده تخمین بزند.

در حالی که تنها یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک، محدودیت های مورد انتظاری را در پیش بینی تغییرات در آینده دارد، اما ارزیابی مجدد بهبود بیمار از طریق چندین تصویر رادیوگرافی سفالومتریک در طول زمان می تواند به ردیابی اثربخشی یک طرح درمان و شناسایی تنظیمات لازم کمک کند.

تأثیر داروها روی تأخیر در روند درمان ارتودنسی

استفاده از داروها و مکمل های غذایی، شامل مواد معدنی و ویتامین ها، می تواند به صورت مستقیم یا غیرمستقیم روی حرکت دندان ها در درمان های ارتودنسی تأثیر بگذارد. این تأثیرات به دو دسته اصلی طبقه بندی می شوند، از جمله تأثیرات کلی روی فیزیولوژی استخوان از نظر ایجاد تمایز در استئوکلاست ها، نرخ گردش استخوان، تراکم استخوان و معدنی سازی استخوان، و همچنین عوارض جانبی داروها شامل هیپرپلازی لثه، تحلیل خارجی ریشه و خشکی دهان. بیس فسفونات، فلوراید، کورتیکواستروئیدها، استروژن، آسپیرین، دیکلوفناک، ایبوپروفن، و ایندومتاسین را می توان به عنوان عواملی ذکر کرد که حرکت دندان ها در درمان ارتودنسی را به تأخیر می اندازند.

این مقاله بر اساس مقالات و مطالعات انجام شده روی داروهای مختلف، تأثیر آنها روی درمان ارتودنسی را توضیح می دهد.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری بیس فسفونات در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

بیس فسفونات ها یک دسته مصنوعی از آنالوگ های پیروفسفات و مهار کننده های قوی تحلیل استخوان هستند که معمولاً به عنوان دارویی برای جلوگیری و درمان استئوپنی (osteopenia – کاهش تراکم مواد معدنی استخوان که باعث ضعف آن می شود) و پوکی استخوان (osteoporosis- بیماری که باعث ضعف استخوان ها می شود تا جایی که استخوان ها به راحتی می شکنند) مورد استفاده قرار می گیرند، و همچنین برای درمان تومورها استفاده می شوند. با توجه به اینکه آنها بر متابولیسم استخوان تأثیر می گذارند ، اعتقاد بر این است که بر حرکت دندان و درمان ارتودنسی تأثیر می گذارد.

نتیجه یکی از مطالعات انجام شده روی بیس فسفونات ها نشان داده است، در حیواناتی که برای آنها بیس فسفونات (BP) تزریق شده بود، حرکت دندان های مولر به طور قابل توجهی مهار شده بود و در امتداد سطوح استخوان آلوئولار به سمت الیاف لیگامان پریودنتال (PDL) مقدار کمتری استئوکلاست ظاهر شده بود، که می تواند ناشی از اختلال ساختاری و فعالیت تحلیل برندگی استئوکلاست ها باشد. نکته بالینی اصلی این مطالعه این است که بیماران تحت درمان ارتودنسی که همزمان از داروهای بیس فسفونات استفاده می کنند باید تحت نظر باشند، و ارتودنتیست باید محتاط باشد و همچنین احتمال خطراتی مانند تأخیر در حرکت ارتودنتیک دندان ها، مشکلات بوجود آمده برای درمان، عدم ادامه درمان و غیره، را باید برای بیماران توضیح دهد. در مطالعه دیگر مشخص شد همچنین تأثیراتی که استفاده از بیس فسفونات در گذشته روی استخوان ها داشته است، به طور قابل توجهی باعث مهار حرکت ارتودنتیک دندان ها می شود. این مطالعات همچنین یافتند حرکات دندان ها همزمان با مصرف بیس فسفونات در کوتاه مدت به استخوان آلوئولار فشار وارد می کند؛ با این حال، چنین آسیب تهاجمی می تواند عوارض جانبی بالقوه ای داشته باشد. کاربرد سیستمیک بیس فسفونات ها حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد و از عود مجدد حرکت ارتودنتیک دندان ها و ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از درمان) اسکلتی به دنبال جدا کردن فک پایین، وسیع  کردن فک بالا و فرایندهای مشابه جلوگیری می کند.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری فلوراید روی درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

فلوراید تقریباً به طور کامل در بافت های کلسیفیه شده انسان ذخیره می شود و به طور فعال در متابولیسم استخوان درگیر است. با افزایش سن، غلظت آن در بافت های کلسیفیه شده افزایش می یابد، و با غلظت فلوراید در آب مصرفی ارتباط مستقیم دارد. تأثیر فلوراید روی فعالیت سلول های کلاست و نقش اساسی آنها در حرکت ارتودنتیک دندان ها. تحقیقات نشان می دهند که، در حیوانات، فلوراید میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها را کاهش می دهد. محققان دریافتند در گروه هایی که نیروی قوی تر برای آنها وارد شده بود و نیز گروهی که مصرف فلوراید آنها بالاتر بود، میانگین حرکات دندان ها بیشتر است. همچنین مشخص شد سن با حرکت ارتودنتیک دندان ها ارتباط منفی دارد. دو روش دو بعدی و سه بعدی برای ارزیابی حرکات دندان پس از چهار هفته استفاده از نیروی انحراف نوک دندان ها رو به باکال، هنگام استفاده از چین های پالاتال، برای روی هم انداختن تصاویر صحیح بودند. علاوه بر این مشخص شد، فلوراید موجود در آب آشامیدنی شدت تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی پس از تولد را کاهش می دهد، گرچه میزان حرکت دندان ها نیز کاهش یافته بود.

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر داروها بر درمان ارتودنسی

تأثیر تأخیری کورتیکواستروئیدها در درمان ارتودنسی و پیامدهای آن

زائده های پاتولوژیک تحت درمان کورتیکواستروئیدها، در اقدامات پزشکی و دندانپزشکی شایع هستند و پاسخ بیماران تحت درمان ارتودنسی که از این داروها استفاده می کنند، می تواند با واکنش در بازسازی طبیعی استخوان متفاوت باشد. حرکت ارتودنتیک دندان ها می تواند تحت تأثیر عوامل دارویی موضعی یا تجویزی عمومی باشد. یکی از عوارض جانبی که، در سراسر جهان برای ارتودنتیست ها نگران کننده است، ظرفیت آن برای تأثیرگذاری روی فیزیولوژی و بازسازی استخوان است، که از این طریق روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد. مروری بر تحقیقات انجام شده در مورد این موضوع نشان می دهد که کورتیکواستروئیدها روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارند، و همچنین ممکن است در بلند مدت روی ثبات دندان هایی که با ارتودنسی جابجا شده اند تأثیر بگذارند.

تأثیر داروهای مسکن که در طول درمان ارتودنسی استفاده می شوند و پیامدهای آن

اساساً، حرکت ارتودنتیک دندان ها یک پاسخ بیولوژیکی به نیروهای مکانیکی است. اعمال طولانی مدت نیروهای مکانیکی کنترل شده باعث ایجاد این حرکت می شود، که باعث ایجاد مناطق فشار و تنش در استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان می شود، و شکل حفره های دندان ها را تغییر می دهد. ارتودنتیست ها معمولاً داروهایی مانند NSAID ها را برای کنترل درد ناشی از اعمال نیرو روی بافت های بیولوژیکی تجویز می کنند. NSAID ها سنتز پروستاگلاندین را مهار می کنند و حرکت دندان ها را کند می کنند. پروستاگلاندین ها نقش مهمی در جذب استخوان ایفا می کنند. داروهایی که عموماً تجویز می شوند عبارتند از سلکوکسیب، وادکوکسیب، دیکلوفناک، ایبوپروفن، استامینوفن و آسپرین. استامینوفن داروی انتخابی برای دردهای ارتودنتیک است بدون اینکه تأثیری روی حرکت ارتودنتیک دندان ها داشته باشد. آسپرین روی بیوسنتز، متابولیسم و ​​ترکیب موکوپلی ساخاریدهای بافت همبند در ماده زمینه ای تأثیر می گذارد که موانعی در برابر گسترش عفونت و التهاب فراهم می کند. مشخص شد که آسپرین تعداد استئوکلاست ها و لاکوناهایlacunae  موجود در مناطق فشار حرکت ارتودنتیک دندان ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. با این حال، پاراستامول روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیری نمی گذارد، و می تواند دارویی برای تسکین دردهای ارتودنتیک در نظر گرفته شود. مصرف چندین دوز تقسیم شده دیکلوفناک می تواند به میزان قابل توجهی حرکت دندان ها را مهار یا سرکوب کند. علاوه بر این، با استفاده از ایبوپروفن، تولید پروستاگلاندین E در الیاف لیگامان پریودنتال می تواند به طور قابل توجهی مهار شود، بنابراین باعث کاهش سرعت حرکت دندان می شود. مشخص شد نیمسولید نرخ تحلیل استخوان ها و ظهور استئوکلاست ها را کاهش می دهد، به همین دلیل مقدار حرکت دندان ها را نیز کاهش می دهد. ایندومتاسین می تواند سنتز پروستاگلاندین را به شدت مهار کند، زیرا مشخص شد که سرعت حرکت دندان ها را کاهش می دهد.

نتیجه گیری

  • در بیماران تحت درمان با بیس فسفونات، طول مدت درمان ارتودنسی افزایش می یابد زیرا گردش استخوان به تأخیر می افتد.
  • مقدار فلوراید، حرکت دندان ها را کاهش می دهد.
  • گروه داروهای کورتیکواستروئید روی میزان حرکت ارتودنتیک دندان ها تأثیر می گذارد، و همچنین ممکن است در طولانی مدت روی ثبات دندان های جابجا شده با درمان ارتودنسی تأثیر بگذارد.
  • NSAID ها به طور مؤثر درد ناشی از درمان ارتودنسی را کاهش می دهند و همچنین با کاهش میزان تحلیل استخوان یا روند التهابی، روی حرکت دندان ها تأثیر می گذارند.

برداشتن یا دیباندینگ براکت های ارتودنسی

روزی که بریس های شما برداشته می شوند بسیار هیجان انگیز است. اگر سال ها نه، حتماً ماه ها منتظر بوده اید تا لبخند کاملاً جدید خود را مشاهده کنید! این قرار ملاقات حدود یک ساعت طول خواهد کشید، قبل از اینکه بتوانید لبخند جدید خود را به دیگران نشان دهید. اما قبل از قرار ملاقات، شما یا فرزندتان در مورد روند و آنچه در واقع اتفاق می افتد ممکن است پرسش هایی داشته باشید. بنابراین این چیزی است که می توانید در این روز بزرگ انتظار داشته باشید!

دیباندینگ یا برداشتن براکت ها

سرانجام زمان آن رسیده است که بریس های شما برداشته شوند! ابتدا، سیم کمانی ارتودنسی برداشته می شود، سپس از یک پلایر یا انبردست مخصوص ارتودنسی استفاده می شود تا به آرامی چسب ترک بردارد و براکت ها کنده شوند. ارتودنتیست ابتدا حلقه های فلزی را از دور دندان های عقب بر می دارد. سپس، تمام چسب باقی مانده را از روی دندان های شما پولیش می کند.

اینکه دندان های شما بعد از برداشتن بریس ها چگونه به نظر می رسند، به این بستگی دارد که در طول درمان چقدر خوب از آنها مراقبت کرده اید. اگر کار خود را به خوبی انجام نداده باشید، و دستورالعمل های ارتودنتیست خود را برای تمیز کردن دنبال نکرده باشید، ممکن است لکه های زرد رنگی روی دندان های شما وجود داشته باشند.

هنگامی که همه بریس ها و چسب ها برداشته می شوند، بسیاری از بیماران دندان های خود را باریک توصیف می کنند. لثه های شما ممکن است کمی دردناک یا ملتهب باشند اما این احساس بعد از چند روز از بین خواهد رفت.

 دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

آیا این یک روند بدون درد است؟

آری، شما به هیچ وجه نباید احساس درد کنید! با برداشتن براکت ها، فشار کمی احساس خواهید کرد، اما هیچ دردی نخواهید داشت.

لبخند جدید شما

بعد از اینکه نتایج کار دشوار خود را در آینه مشاهده کردید، ارتودنتیست عکس های بعد از درمان که برای مستند سازی روند ارتودنسی بسیار مهم هستند را می گیرد.

قالب گیری برای ساخت نگهدارنده متحرک

سرانجام، ارتودنتیست برای ساخت نگهدارنده های متحرک شما از دندان های شما قالب گیری خواهد کرد. ارتودنتیست در اسرع وقت نگهدارنده های شما را خواهد ساخت تا آنها آماده باشند تا شما بتوانید طی یک یا دو روز بعد، استفاده از آنها را آغاز کنید. اگر بیشتر طول بکشد، دندان های شما در معرض خطر حرکت کردن قرار دارند. در اسرع وقت نگهدارنده های خود را انتخاب کنید و استفاده تمام وقت از آنها را آغاز کنید (مگر اینکه در حال خوردن، نوشیدن یا مسواک زدن دندان های خود باشید).

ارتودنتیست نگهدارنده های شما را از پلاستیک بسیار نازک و شفاف می سازد، بنابراین باید از آنها به خوبی مراقبت کنید. نگهدارنده ها نمی توانند همان برخورد خشنی که با یک محافظ دندان دارید را تحمل کنند. هنگامی که نگهدارنده های شما به تمیز کردن نیاز دارند، از خمیر دندان استفاده نکنید زیرا می تواند باعث فرسایش پلاستیک شود. در عوض، از یک مسواک نرم با کمی صابون دست استفاده کنید و آن را با آب خنک آبکشی کنید. هرگز نگهدارنده خود را داخل آب داغ یا در حال جوش غوطه ور نکنید زیرا گرما می تواند شکل آن را تغییر دهد.

به خاطر داشته باشید که از نگهدارنده ها مراقبت کنید زیرا ساخت جایگزین برای آنها گران است. اگر بی خیال باشید، به راحتی ممکن است نگهدارنده ها به صورت تصادفی داخل یک دستمال دور انداخته شوند، یا سگ آنها را بجود. هنگامی که نگهدارنده های خود را نمی پوشید، آنها را در یک محفظه امن نگه دارید، تا وقتی زمان آن رسید که دوباره وارد آنها را بپوشید، آنها را راحت پیدا کنید.

شما به مدت سه ماه، نگهدارنده های خود را به صورت تمام وقت (حداقل 22 ساعت در روز) استفاده خواهید کرد و سپس برای معاینه به کلینیک باز خواهید گشت. در این مرحله، ارتودنتیست شما تصمیم خواهد گرفت که آیا به سه ماه استفاده تمام وقت دیگر نیاز دارید، یا می توانید مدت زمان استفاده را به 12 ساعت در روز کاهش دهید.

در صورت گم کردن نگهدارنده خود، یا شکستن آن، بی درنگ با ارتودنتیست خود تماس بگیرید تا یک نمونه جدید برای شما بسازد.

 دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

قرار دادن نگهدارنده یا ریتینر ثابت

حتماً در جلسات قبل، ارتودنتیست با شما در مورد استفاده از نگهدارنده یا ریتینر پس از بریس ها توضیح داده است. نگهدارنده ها این اطمینان را بوجود می آورند که دندان های شما به جای قدیمی خود باز نمی گردند یا با افزایش سن حرکت نمی کنند. ارتودنتیست ممکن است یک نگهدارنده ثابت را برای قوس های دندانی بالا و پایین (یا فقط قوس پایین) توصیه کرده باشد تا در طولانی مدت از لبخند شما محافظت کند.

پس از تمیز کردن و آماده سازی پشت دندان های شما، یک سیم نازک در جای خود چسبانده می شود و به طور دائم یا تا زمانی که بخواهید برداشته شود در آنجا باقی خواهد ماند. نیازی به استفاده از سوزن برای برداشتن بریس ها و قرار دادن نگهدارنده ثابت نیست. در مرحله بعد، ارتودنتیست شما در مورد حفظ بهداشت دهان و دندان در طول مدت استفاده از نگهدارنده شما توضیح خواهد داد. اما، اگر تمام کارهای پاکسازی دندان ها با بریس ها را انجام دهید، مشکلی برای تمیز کردن اطراف نگهدارنده خود نخواهید داشت.

 دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

دیباندینگ و برداشتن براکت ارتودنسی

ماجرای دست یافتن شما به لبخند جدید ادامه دارد!

ارتودنتیست یک نسخه از عکس های قبل و بعد شما را برای شما ارسال خواهد کرد تا سندی از لبخند خود قبل از بریس داشته باشید. به راحتی می توان فراموش کرد که دهان و چهره شما چند ماه ها قبل چگونه نظر می رسیدند. اگر می خواهید سال های آینده به عکس های خود مراجعه کنید، آنها را در یک مکان امن نگه دارید. بیماران جوان تر که هنوز صاحب فرزند نشده اند، ممکن است بخواهند دندان های خود قبل از بریس ها را با دندان فرزندان خود مقایسه کنند. ژنتیک در اندازه فک و ظاهر دندان ها مقداری نقش دارد.

گرچه ارتودنتیست بریس های شما را برداشته است، اما مطمئناً پایان ماجرای درمان ارتودنسی شما نیست. معمولاً ارتودنتیست ها می خواهند برای سال اول شما را هر سه ماه یکبار ببینند. آنها بررسی می کنند که شما در مورد نگهدارنده های (ثابت و متحرک) خود مشکلی نداشته باشید و دندان های شما در موقعیت جدید خود ثابت شده باشند.

بعد از سال اول، بسته به مورد شما ممکن است مراجعات شش ماه یکبار یا سالانه را توصیه کنند. اگر دندان های عقل شما هنوز بیرون نیامده باشند، ما از نزدیک آنها را تحت نظر خواهیم داشت تا مطمئن شویم که آنها باعث بروز هیچ مشکلی برای لبخند جدید شما نخواهند شد.

به خاطر داشته باشید که انتظار می رود در هر بیمار، در طول زندگی او، تغییرات جزئی در موقعیت های دندان ها ایجاد شود. این جشن زندگی است که ما دائماً در حال تغییر هستیم و استفاده از نگهدارنده ها این تغییرات را به حداقل می رساند. گرچه تنوع فردی زیادی وجود دارد، اما درک این نکته حائز اهمیت است که تغییرات جزئی در رشد فک ها، در موقعیت های دندان منعکس خواهد شد، و مهم است که لثه های خود را سالم نگه دارید تا این تغییرات را به حداقل برسانید. بسیاری از بیماری هایی که در بزرگسالان سالخورده بروز می یابند، ممکن است به نظارت با دقت روی روابط دندان ها توسط دندانپزشک یا ارتودنتیست عمومی نیاز داشته باشند.

برای معاینه، اندازه گیری و پاکسازی های معمول، باید به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشک شما همچنین نگهدارنده ثابت شما را در این مراجعات بررسی خواهد کرد. نگهدارنده ثابت شما با تمیز کردن و نگهداری صحیح، نباید مشکلی برای شما ایجاد کند. اگر نگهدارنده ثابت شکسته شود یا شل شود، باید به ارتودنتیست خود مراجعه کنید.

در صورت داشتن هر گونه پرسش در مورد قرار ملاقات برای برداشتن بریس ها یا مراقبت از لبخند جدید خود پس از برداشتن بریس ها، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید.