شهرت ایمپلنت های دندانی به عنوان ابزاری برای جایگزینی دندان های از دست رفته افزایش زیادی داشته است. با این روش، جراحان دهان یا پریودنتیست ها (دندانپزشکی که در فرایندهای بیماری های لثه و کاشت ایمپلنت های دندانی تخصص دارد) به طور دائم دندان های مصنوعی با ظاهر طبیعی را به صورت سفارشی و متناسب با رنگ لبخند شما تهیه می کنند. این فرایند چند مرحله ای نرخ موفقیت بسیار بالایی دارد، زیرا 90%- 95% از ایمپلنت ها بدون مشکل به مدت 15 سال یا بیشتر دوام می آورند.

با این حال، در موارد دیگر، شکست ایمپلنت دندانی می تواند باعث شود که ایمپلنت شل شود و در کنار سایر علائم، باعث بروز مشکلاتی در جویدن و درد شود. عوامل متعددی می توانند خطر این اتفاق را افزایش دهند، مانند داشتن شرایط پزشکی خاص، عفونت در محل ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس)، یا عوارض جراحی.

در این مقاله مروری خواهیم داشت بر عواملی که ممکن است باعث بروز مشکلاتی برای ایمپلنت های دندانی شوند، و همچنین اینکه در صورت شکست ایمپلنت چه کاری می توانید انجام دهید، و نیز نحوه جلوگیری از بروز این مشکل.

علائم و نشانه ها

علائمی که نشان می دهند ایمپلنت دندان شما در حال شکست است عبارتند از:

• احساس لق شدن ایمپلنت: ایمپلنت ها از یک روکش (دندان مصنوعی) تشکیل شده اند که روی یک پست به نام “اباتمنت” چسبانده شده است که در استخوان فک شما تعبیه شده است. لقی یا احساس اینکه دندان در حال حرکت کردن یا پیچ خوردن است، زمانی ایجاد می شود که این اجزاء به درستی قرار نگرفته باشند.
• مشکل در جویدن: اگر ایمپلنت دندان در موقعیت مناسبی قرار نگرفته باشد، دندان های شما در نهایت در یک راستا قرار نخواهند گرفت. از جمله مشکلات دیگر این است که این امر باعث می شود جویدن صحیح، صحبت کردن، یا حتی باز کردن دهان دشوارتر شود. علاوه بر این، در صورت بی حسی ناشی از آسیب به اعصاب در نتیجه این فرایند، این امر ممکن است رخ دهد.
• التهاب یا تحلیل لثه: یکی دیگر از علائم شکست ایمپلنت های دندانی، التهاب و خونریزی در لثه های اطراف ناحیه آسیب دیده است. در برخی موارد، این می تواند به ژنژیویت (التهاب لثه) و پریودنتیت (نوعی عفونت لثه) منجر شود و باعث تحلیل رفتن لثه ها شود. این امر در میان بسیاری از مسائل، می تواند باعث اباتمنت آشکار شود.
• تورم: تورم صورت نیز می تواند نشانه ای از شکست ایمپلنت دندانی باشد. در حالی که انتظار می رود در 72 ساعت نخست پس از جراحی و طی دوره بهبودی مقداری تورم داشته باشید، اما اگر بعد از آن ادامه یافت، باید به جراح دهان یا پریودنتیست خود اطلاع دهید. این تورم ممکن است نشانه پری ایمپلنتایتیس باشد.
• درد یا ناراحتی: احتمالاً در هفته نخست پس از جراحی ایمپلنت دندانی، درد و ناراحتی را در دهان خود تجربه خواهید کرد. جراح دهان شما داروهای ضد درد تجویز خواهد کرد و نکات دیگری را برای مدیریت این موضوع به شما ارائه خواهد کرد. اگر درد بیشتر از 10 روز ادامه یابد، ممکن است نشانه شکست ایمپلنت دندانی باشد. در این صورت، با دندانپزشک خود تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت باشید.

علل شکست ایمپلنت های دندانی

دو نوع اصلی شکست ایمپلنت دندانی وجود دارند. شکست زود هنگام ایمپلنت به دلیل مشکلاتی در خود این فرایند یا استئواینتگریشن اتفاق می افتد، فرآیندی که در آن مواد استخوانی در اطراف اباتمنت رشد می کنند و آن را درون ساختار ادغام می کند. شکست دیر هنگام ایمپلنت معمولاً نتیجه دیگر عوامل بهداشتی و همچنین فشار وارد شده روی دندان مصنوعی است.

دندان قروچه

دندان قروچه که از نظر بالینی به آن براکسیسم گفته می شود، می تواند موفقیت ایمپلنت های دندانی را به چالش بکشد. فشار وارد شده روی ایمپلنت های دندانی، در مراحل اولیه این فرایند می تواند بر روی اسئواینتگریشن استخوان تاثیر بگذارد و باعث بی ثباتی و شکست ایمپلنت دندانی شود. مدیریت این وضعیت ممکن است برای حصول اطمینان از موفقیت جایگزین دندان بسیار حیاتی باشد.

واکنش آلرژیک

در موارد نادر، افراد واکنش های آلرژیک به تیتانیومی دارند که برای ساخت اباتمنت استفاده می شود. همانطور که ایمپلنت تحت اسئواینتگریشن قرار می گیرد، یون های تیتانیوم ممکن است در اطراف استخوان ها و بافت های پیرامون آن گسترش یابند. در افرادی که حساسیت دارند، این می تواند باعث بروز موارد زیر شود:

• کهیر روی پوست یا داخل دهان
• اگزما، قرمزی و خارش روی پوست یا داخل دهان
• تورم (ادم) در صورت یا دهان

در موارد شدید، آلرژی به تیتانیوم اثرات سیستمیک دارد که منجر به نکروز (مرگ سلولی درون استخوان)، مشکلات عصبی، درد مزمن و مشکلات دیگر می شود.

قالب گیری های ضعیف

روکش ایمپلنت دندانی (دندان مصنوعی) لازم است با دندان های اطراف مطابقت کامل داشته باشد؛ باید تناسب کامل وجود داشته باشد. برای این امر، لازم است که دندانپزشک قالب گیری خوبی انجام دهد، همان الگویی که برای ساخت یک ماکت از دندان های شما استفاده می شود.

اگر در این فرآیند مشکلی پیش بیاید، این احتمال وجود دارد که دندان مصنوعی به درستی داخل دهان شما قرار نخواهند گرفت، که می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات و شکست ایمپلنت های دندانی شود.

عفونت

عفونت لثه های اطراف ایمپلنت دندانی یا بیماری های اطراف ایمپلنت نیز می توانند منجر به شکست شوند. به روشی مشابه پریودنتیت، باکتری های داخل دهان در امتداد اباتمنت، روی و زیر خط لثه انباشته می شوند و در نهایت باعث تحریک و آسیب بافت اطراف می شوند.

انواع اصلی بیماری های اطراف ایمپلنت عبارتند از:

• موکوزیت اطراف ایمپلنت Peri-implantitis mucositis: این زمانی است که التهاب و عفونت فقط در لثه های اطراف ایمپلنت وجود دارد. مشخصه ویژه این شرایط عبارت است از قرمزی و حساسیت در این نواحی و خونریزی هنگام مسواک زدن. این شرایط به طور کلی قابل درمان و برگشت پذیر است.
• پری ایمپلنتایتیس Peri-implantitis: عفونت اگر امکان پیشرفت داشته باشد، می تواند به تدریج ساختارهای استخوان زیرین را نیز تحت تأثیر قرار دهد. این امر به طور قابل توجهی ایمپلنت را بی ثبات می کند و بسیار شدیدتر است، و برای درمان آن جراحی نیاز است.

آسیب عصبی

اگر در طول جراحی ایمپلنت های دندانی مشکلی پیش بیاید، اعصاب پیرامون آن ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند یا آسیب ببینند. این می تواند منجر به بروز درد مداوم، بی حسی، سوزن سوزن شدن یا از دست دادن حس داخل دهان شود. این موارد ممکن است هشداری برای نیاز به همکاری با متخصص درد دهان و صورت باشد، دندانپزشکی که در اختلالات درد دهان، فک و صورت تخصص دارد.

جابجایی های جزئی ایمپلنت

جابجایی های جزئی در موقعیت ایمپلنت نیز می توانند دلیل شکست باشند. این اتفاق در طول دوره استئواینتگریشن رخ می دهد- که می تواند بیش از دو هفته طول بکشد- زیرا اباتمنت متحرک و در معرض فشار باقی خواهد ماند.

مسائل مربوط به حمایت از استخوان

لازم است استخوان های فک بالا (ماگزیلا) و فک پایین (مندیبل) به اندازه کافی قوی باشند تا از ایمپلنت دندان حمایت کنند. این ماده استخوانی ضروری می تواند به دلیل بیماری پریودنتال، تروما یا شکستگی، تومورها و سایر شرایط سلامت ضعیف شود. کمبود در اینجا می تواند باعث شکست شود و مستلزم انجام درمان است.

شرایط پزشکی

شرایط زمینه ای همچنین می توانند منجر به شکست ایمپلنت های دندانی شوند، به همین دلیل است که ارزیابی سلامت پیش نیاز ضروری برای جراحی است. لازم است بدن شما به اندازه کافی در فرم مناسبی باشد تا بتواند ضربه را تحمل کند و پس از کاشت بهبود یابد.

عوامل متعددی که احتمال بروز عوارض و شکست را افزایش می دهند عبارتند از:

• دیابت کنترل نشده
• پوکی استخوان
• سرطان های خاص
• بیماری های خود ایمنی
• سابقه پرتودرمانی در سر و گردن
• سیگار کشیدن
• سلامت ضعیف دندان؛ ژنژیویت و یا پریودنتیت

یک جراح بی تجربه

هنگامی که صحبت از یک فرایند پیچیده و چند مرحله ای مانند جراحی ایمپلنت های دندانی به میان می آید، فضای زیادی برای انجام اشتباهات حتی کوچک وجود ندارد. برخی از شکست های ایمپلنت های دندانی به دلیل قرارگیری نامناسب اباتمنت یا آسیب غیرعمدی به بافت های اطراف و استخوان، تقصیر جراح دهان هستند.

درباره جراح خود اطلاعات بیشتری کسب کنید.

از جراح خود در مورد تجربه جراحی ایمپلنت های دندانی بپرسید و تا جایی که می توانید در مورد آنها اطلاعات کسب کنید. ارزش این را دارد که گزینه های خود را بسنجید؛ پزشک با تجربه تر ممکن است انتخاب بهتری باشد زیرا ممکن است کمتر مرتکب اشتباه شود.

اگر ایمپلنت دندان شما شکست خورد چه باید کرد؟

نخستین گام برای رسیدگی به یک مسئله این است که بدانید چه زمانی باید برای کمک تماس بگیرید. اگر کاشت ایمپلنت دندانی انجام داده اید، در صورت تجربه کردن هر یک از موارد زیر، با جراح دهان یا دندانپزشک خود تماس بگیرید:

• مشکلات صحبت کردن، جویدن یا باز کردن دهان
• تورم صورت بعد از دو روز نخست
• دندان درد مداوم یا بدتر شده و یا درد دهان
• بوی بد دهان
• تورم و درد در لثه ها
• دندان های لق یا شکاف در لبخند شما
• ترشح (چرک) از ناحیه آسیب دیده

تعویض

اگر دندانپزشک تشخیص داده باشد که ایمپلنت شما ممکن است شکست بخورد، می توان تعویض را در نظر گرفت. بسته به مورد، پروتز موجود را می توان مانند یک دندان بیرون آورد یا با جراحی بیرون کشید.

قبل از قرار دادن اباتمنت جدید، باید دوره بهبود قابل توجهی را پشت سر بگذارید؛ شش ماه یا بیشتر طول می کشد تا استخوان و بافت شما بهبود یابند.

پیوند استخوان

اگر استخوان اطراف ایمپلنت شکست خورده به خوبی بهبود نیابد یا به اندازه کافی قوی نباشد، جراح دهان شما ممکن است پیوند استخوان را در نظر بگیرد. هدف این فرایند تقویت فک با مواد استخوانی پیوند شده است. این مواد می توانند از قسمت دیگری از بدن برداشته شوند، از بافت در آزمایشگاه کشت داده شوند، یا از مواد مصنوعی ساخته شوند.

پس از ریکاوری موفقیت آمیز پس از این فرایند، می توان یک ایمپلنت دندانی جدید قرار داد.

روش های جایگزین

گزینه های دیگری برای جایگزینی دندان های از دست رفته وجود دارند که اگر جایگزینی ایمپلنت دندانی شما گزینه ای خطرناک به نظر برسد، ارزش بررسی دارند. این گزینه ها عبارتند از:

• بریج های دندانی: یک یا چند دندان مصنوعی به طور دائم به دندان های اطراف فضای خالی چسبانده می شوند. علاوه بر این، بریج های دندانی را می توان به ایمپلنت ها چسباند.
• پروتزهای پارسیل: پروتزهای پارسیل که تحت عنوان دندان های مصنوعی متحرک نیز شناخته می شوند، یکی دیگر از روش های متداول اصلاح لبخند هستند. آنها در طول شب و هنگام غذا خوردن بیرون آورده می شوند.
• پروتزهای کامل: زمانی که اکثر یا تمام یک سری از دندان های یکی از قوس های دندانی از دست رفته باشند، می توان از پروتزهای مصنوعی کامل به عنوان جایگزین استفاده کرد. مانند پروتزهای پارسیل، آنها به مراقبت های ویژه ای نیاز دارند.

پیشگیری

پیشگیری از شکست ایمپلنت های دندانی به معنای توجه به توصیه های جراح دهان یا پریودنتیست و رعایت بهداشت دهان و دندان است. به معنای:

• مسواک زدن صحیح، حداقل دو بار در روز
• نخ دندان کشیدن یک مرتبه در روز
• سیگار نکشیدن یا الکل ننوشیدن
• مراجعه مجدد برای قرار ملاقات های پیگیری
• انجام معاینات و پاکسازی های منظم

آماده سازی و برنامه ریزی

جراحی ایمپلنت های دندانی، گرچه بسیار موفقیت آمیز است، اما یک تعهد است. یک فرایند چند مرحله ای و تهاجمی است، بنابراین مهم است که آماده باشید و یک برنامه داشته باشید. از دندانپزشک خود بخواهید برای شما توضیح دهد که هنگام بهبودی پس از جراحی و قرار ملاقات های پیگیری و تمیز کردن، چه انتظاراتی می توانید داشته باشید.

اطمینان حاصل کنید که از دندان های خود نیز به خوبی مراقبت می کنید، زیرا بهداشت نامناسب دهان و دندان یکی از علل شایع شکست ایمپلنت دندان است.

خلاصه

ایمپلنت های دندانی یک راه حل متداول برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند. در حالی که اکثر ایمپلنت های دندانی بدون مشکل قرار می گیرند، امکان شکست آنها وجود دارد.

دلایل شکست ایمپلنت های دندانی عبارتند از: دندان قروچه، واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده، قالب های دندانی نامناسب، عفونت، آسیب عصبی، حرکت ایمپلنت، مشکلات استخوان های زیرین فک و شرایط مختلف دارویی. روش هایی برای برطرف کردن این دلایل شکست وجود دارد، اما می تواند یک فرآیند طولانی و تهاجمی باشد.

دندانپزشک شما می تواند به شما کمک کند مشخص کنید آیا ایمپلنت های دندانی برای شما مناسب هستند یا خیر. آنها ممکن است توصیه کنند که از یک روش جایگزین مانند بریج دندان، پروتز پارسیل یا پروتز کامل استفاده کنید.

سخن پایانی

کاشت ایمپلنت های دندانی چیزی بیشتر از تقویت لبخند شما است، و می تواند به پیشگیری از بسیاری از مشکلات سلامتی مرتبط با از دست دادن دندان کمک کند. با این حال، طیف وسیعی از عوامل می توانند احتمال شکست ایمپلنت های دندانی را افزایش دهند، به همین دلیل است که تصمیم به انجام این فرایند نباید به سادگی گرفته شود. اگر به پر کردن این شکاف در دندان های خود فکر می کنید، با دندانپزشک خود در مورد گزینه های خود صحبت کنید.

پرسش های متداول در مورد ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت دندان چه شکلی است؟

ایمپلنت های دندانی به گونه ای طراحی شده اند که شبیه دندان های اطراف شما به نظر برسند، و با لبخند و بایت شما کاملاً هماهنگ باشند. علاوه بر این، آنها از نظر رنگ نیز همخوانی دارند و ظاهری طبیعی و جذاب دارند.

هزینه ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

از نظر هزینه های کلی، یک معامله خوب به میزان کاری بستگی دارد که نیاز دارید، و همچنین برنامه بیمه شما. برای ایمپلنت های تکی دندان، هزینه ها از 3000 تا 4000 دلار متغیر هستند. در صورت لزوم با دندانپزشک یا ارتودنتیست خود در مورد گزینه های تأمین مالی صحبت کنید.

آیا دریافت ایمپلنت های دندانی درد دارد؟

برای عمل کاشت ایمپلنت های دندانی از بی حسی یا بیهوشی کامل استفاده می شود، بنابراین بدون درد خواهد بود. در حالی که ممکن است چند روز پس از جراحی درد و حساسیت ملایمی را تجربه کنید، پس از قرار گرفتن کامل در موقعیت، نباید درد داشته باشد. اگر درد بعد از هفته نخست بدتر شد یا ادامه یافت، به دندانپزشک خود اطلاع دهید.

ماندگاری ایمپلنت دندان چقدر است؟

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دائمی دندان های از دست رفته طراحی شده اند، بنابراین بسیار بادوام هستند. انتظار می رود با بهداشت خوب دهان، حداقل 15 تا 25 سال دوام بیاورند.

مینی ایمپلنت دندانی چیست؟

همانطور که از نام آن بر می آید، مینی ایمپلنت های دندانی کوچکتر از اندازه های استاندارد هستند. آنها طراحی اصلی یکسانی دارند- یک پایه یا اباتمنت با یک دندان مصنوعی متصل به آن. در حالی که قطر این اباتمنت در ایمپلنت های استاندارد 8/3 تا 5 میلی متر است، در مینی ایمپلنت ها کمتر از 3/3 میلی متر است.

آیا به دنبال تغییر دهانشویه خود و انتخاب یک گزینه طبیعی تر هستید؟ با انواع گزینه ها برای انتخاب، جستجو برای یافتن بهترین دهانشویه طبیعی برای خود می تواند کار طاقت فرسایی باشد. ما به دسته بندی های مختلفی خواهیم پرداخت مانند:

• دهانشویه ارگانیک
• دهانشویه گیاهی
• دهانشویه طبیعی برای بیماری پریودنتال
• دهانشویه با مواد مخصوص
• دهانشویه فاقد فلوراید

امیدواریم تا پایان این مقاله دقیقاً بدانید که در دنیای دهانشویه های طبیعی باید به دنبال چه چیزی باشید و کدام یک برای مراقبت از لبخند شما بهتر است. به طور خلاصه قبل از شروع، بیایید نگاهی گذرا به چگونگی و زمان استفاده از دهانشویه داشته باشیم و همچنین اینکه چرا ممکن است بخواهید به سراغ یک دهانشویه طبیعی بروید.

انواع دهانشویه های طبیعی

بسیاری از افراد در مورد اینکه چند وقت یک مرتبه و چه زمانی باید دهان خود را با دهانشویه شستشو دهند پرسش هایی دارند. شستشوی طبیعی دهان ممکن است زمانی طولانی به نظر برسد، اما 30 ثانیه گرداندن دهانشویه داخل دهان حداقل زمان لازم است!

اساساً، دهانشویه روشی برای تمیز کردن دهان است که به شما فرصت دیگری می دهد تا جدا از نخ دندان کشیدن، به بین دندان های خود دسترسی پیدا کنید.

بر اساس انجمن دندانپزشکی آمریکا، دو نوع دهانشویه وجود دارد:

• دهانشویه درمانی حاوی مواد فعالی است که هدف آنها از بین بردن باکتری ها و کمک به درمان ژنژیویت (التهاب لثه) است. برخی نیز حاوی فلوراید هستند که با تقویت مینای دندان، به پوسیدگی دندان و کاهش پوسیدگی دندان ها کمک می کنند.
• دهانشویه زیبایی اساساً فقط برای تازه کردن نفس شما ساخته شده است، اما حاوی چیزی نیست که با سلامت دندانی بهتر ارتباط داشته باشد.

یکی از مزایای اصلی استفاده از دهانشویه این است که آن مواد درمانی به فضای بین دندان های شما می رسند و علاوه بر خوشبو کردن بوی دهان می توانند به پوسیدگی یا تقویت مینای دندان ها نیز کمک کنند. دهانشویه های زیبایی واقعاً کار زیادی نمی کنند، بنابراین اگر چیزی بیش از نفس تازه می خواهید، باید به دنبال مواد فعال باشید.

بهترین راه برای استفاده از دهانشویه طبیعی چیست؟

مهم نیست از چه نوع دهانشویه ای استفاده می کنید، فرایند یکسان است: آن را به مدت حداقل 30 ثانیه در اطراف هر قسمت از دهان خود بچرخانید. می توانید این کار را هر چند روز یک بار یا بیشتر انجام دهید. نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید این است که نباید بلافاصله بعد از مسواک زدن از آن استفاده کنید! بعد از مسواک زدن، دندان های شما همچنان از باقی مانده خمیردندان سود می برند و نباید این تأثیر را از دست بدهید!

بهترین زمان برای استفاده از دهانشویه، در صورت امکان، بعد از ناهار است. اکثر افراد در وسط روز مسواک نمی زنند یا نخ دندان نمی کشند، اما شستشو با دهانشویه می تواند نفس شما را تازه کند (بوی بد دهان را از بین ببرد) و فواید سلامتی که به دنبال آنها هستید را به شما بدهد.

بهترین دهانشویه طبیعی

مواد طبیعی و ارگانیک بیشتر و بیشتری در دهانشویه ها استفاده می شوند.

افراد ممکن است به دلایل متعددی به دنبال یک دهانشویه طبیعی باشند. یکی از متداول ترین دلایل برای بودن به دنبال دهانشویه جایگزین، حساسیت به فلوراید است. با این حال، بسیاری از افراد با وجودی که به فلوراید حساسیت ندارند، از مصرف آن اجتناب می کنند.

فراتر از آن، دهانشویه های طبیعی می توانند حاوی برخی از موادی باشند که در دهانشویه های استاندارد متداول نیستند، مانند روغن درخت چای، آلوئه ورا، میخک یا حتی روغن نارگیل. برخی از بهترین دهانشویه های طبیعی نیز 100% ارگانیک هستند. برخی از آنها 100% گیاهی هستند و در طول تحقیق و توسعه آنها هیچ آزمایشی روی حیوانات انجام نمی شود.

در نهایت، برخی از افراد دهانشویه های طبیعی را دوست دارند زیرا می خواهند از ضایعات اضافی جلوگیری کنند. بسیاری از آنها در واقع تصمیم می گیرند دهانشویه خانگی خود را درست کنند یا دهان خود را با پراکسید هیدروژن شستشو دهند.

نتیجه گیری

دندانپزشکان معمولاً به اندازه مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن، روی استفاده از دهانشویه تأکید نمی کنند. با این حال، بخش مهمی از روتین بهداشتی دهان و دندان های شما را تشکیل می دهد. اینکه چه نوع دهانشویه ای را انتخاب کنید به خودتان بستگی دارد، و گزینه های متعددی وجود دارد، اما اگر می خواهید حداکثر اثربخشی را داشته باشید باید حتماً یک دهانشویه درمانی حاوی مواد طبیعی بخرید که به جلوگیری از بیماری پریودنتال کمک کند، نه فقط برطرف کردن بوی بد دهان.

گرچه زمان های مناسب زیادی برای استفاده از دهانشویه وجود دارند، اما می خواهیم به شما یادآوری کنیم که شستشوی دهان بلافاصله پس از مسواک زدن ایده آل نیست. خمیر دندان باقیمانده تا مدتی پس از مسواک زدن به تمیز کردن و تقویت دندان های شما ادامه می دهد و شما نباید آن را کوتاه کنید! در عوض، 30 دقیقه صبر کنید یا زمان دیگری را پیدا کنید که با برنامه شما مطابقت داشته باشد، مانند درست بعد از ناهار.

اگر به دهانشویه طبیعی و سایر داروهای طبیعی مراقبت از دهان علاقه مند هستید، ممکن است بخواهید با یک دندانپزشک مشورت کنید

پرسش های متداول در مورد دهانشویه های طبیعی

چگونه می توان به طور طبیعی از شر ژنژیویت خلاص شد؟

شاید تعجب آور نباشد، اما بهترین و طبیعی ترین راه برای خلاص شدن از شر ژنژیویت، برداشتن مکرر تارتار است. می توانید این کار را با دو مرتبه مسواک زدن (و یک مرتبه نخ دندان کشیدن) به صورت روزانه انجام دهید. روتین اکثر افراد اغلب شامل مقدار زیادی مواد پلاستیکی و شیمیایی مصنوعی است، اما با استفاده از مسواک های ارگانیک و خمیر دندان های طبیعی می توان از آنها اجتناب کرد.

آیا فلوراید واقعاً خطرناک است؟

بسیاری از افراد نسبت به فلوراید محتاط هستند و سعی می کنند به هر قیمتی از آن اجتناب کنند، اما همیشه دلیل درستی نیست. فلوراید می تواند برای افرادی که به آن آلرژی دارند بسیار خطرناک باشد اما در غیر این صورت کاملاً بی خطر و حتی ضروری است. نباید در غلظت های بالا بلعیده شود، اما بسیاری از شهرهای جهان به این معروف هستند که آب آشامیدنی خود را با فلوراید تصفیه می کنند و هرگز نشان داده نشده است که این امر بر سلامت شهروندان آنها تأثیر منفی بگذارد.

آیا می توان دهانشویه طبیعی را قورت داد؟

گرچه انواع مختلفی از دهانشویه ها با مواد مختلف وجود دارند، قطعاً بهترین سیاست شما می تواند این باشد که هرگز دهانشویه را قورت ندهید. برخی از مواد شیمیایی موجود در دهانشویه، چه طبیعی و چه مصنوعی، برای دندان های شما مفید هستند اما در صورت بلعیدن می توانند مضر باشند. به عنوان مثال روغن درخت چای یک عنصر محبوب در دهانشویه های طبیعی است اما در صورت بلعیده شدن سمی است.

لثه ها معمولاً صورتی رنگ هستند، اما گاهی اوقات لکه های سیاه یا قهوه ای تیره روی آنها بوجود می آید. چندین چیز ممکن است باعث بوجود آمدن این لکه ها شوند و اکثر آنها مضر نیستند. با این حال، گاهی اوقات، لکه های سیاه می توانند نشان دهنده یک بیماری جدی تر باشند. برای ایمن بودن، اگر متوجه بوجود آمدن لکه های تیره روی لثه های خود شدید، با پزشک خود صحبت کنید، بخصوص اگر آنها دردناک هستند یا اندازه، شکل یا رنگ آنها تغییر کرد.

درک شایع ترین علل لکه های سیاه روی لثه ها ممکن است به شما کمک کند تصمیم بگیرید که آیا به درمان فوری نیاز دارید یا صبر کنید تا آن را در قرار بعدی خود با دندانپزشک مطرح کنید.

علل ایجاد لکه های سیاه روی لثه ها

اگر متوجه لکه های سیاه روی لثه ها شدید، مطمئن شوید که آرامش خود را حفظ می کنید. گرچه مانند یک وضعیت ناخوشایند به نظر می رسد، اما رنگ سیاه روی لثه ها معمولاً به معنای یک مسئله جدی نیست. با این حال، نباید در مورد آن خیلی بی تفاوت باشید. لثه های سیاه می توانند نشان دهنده وجود مشکلات دندانی باشند که باید برطرف شوند.

دانستن علل وجود لکه های سیاه روی لثه ها به بیمار کمک می کند تا وضعیت خود را ارزیابی کند. در اینجا شایع ترین دلایل لثه های دارای لکه های سیاه رنگ که بیماران باید از آنها آگاه باشند، آورده شده اند.

کبودی لثه ها

مانند هر قسمت دیگری از بدن خود، می توانید به لثه های خود آسیب وارد کنید. زمین خوردن روی صورت، خوردن چیزی با لبه های تیز، و حتی مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن خیلی خشن می توانند باعث کبودی لثه های شما شوند. کبودی های روی لثه های شما معمولاً قرمز تیره یا بنفش هستند، اما می توانند قهوه ای تیره یا سیاه نیز باشند. همچنین علاوه بر کبودی، ممکن است مقداری خونریزی و درد جزئی نیز داشته باشید.

کبودی ها معمولاً به صورت خود به خود و بدون هیچ درمان دارویی بهبود می یابند. اگر ایجاد کبودی های بیشتری شروع شدند و نمی توانید به چیزی که ممکن است باعث بروز آنها شده باشد فکر کنید، ممکن است ترومبوسیتوپنی داشته باشید، وضعیتی که باعث می شود لخته شدن خون دشوار شود. علائم دیگر شامل خونریزی بینی و خونریزی لثه هستند. چندین عامل می توانند باعث ترومبوسیتوپنی شوند، بنابراین مهم است که با پزشک خود برای یافتن درمان مناسب کار کنید.

هماتوم رویشی

هنگامی که دندانی در حال بیرون آمدن است، می تواند باعث بوجود آمدن کیست پر از مایعی شود. گاهی اوقات مخلوط خون با مایع وجود دارد که می تواند باعث شود بنفش تیره یا سیاه به نظر برسد. هنگامی که درون کیست رویشی خون وجود دارد، هماتوم رویشی نامیده می شود. این معمولاً زمانی رخ می دهد که کیست رویشی در اثر ضربه یا زمین خوردن آسیب ببیند.

هماتوم های رویشی در کودکان، هم هنگام رویش دندان های شیری و هم هنگام رویش دندان های دائمی بسیار شایع هستند. معمولاً پس از بیرون آمدن دندان، آنها به صورت خود به خود از بین می روند. اگر دندان خود به خود بیرون نیاید، پزشک ممکن است کیست را با جراحی باز کند تا امکان بیرون آمدن دندان فراهم شود.

سیگار کشیدن

بیمارانی که از سیگار کشیدن لذت می برند باید بدانند که دود سیگار می تواند باعث تغییر رنگ لثه ها شود. این وضعیت به عنوان ملانوزیس ناشی از سیگار یا سیگاری smoker’s melanosis شناخته می شود.

این اتفاق دقیقاً چگونه رخ می دهد؟

بدن انسان دارای سلول های تخصصی به نام ملانوسیت melanocytes است. این سلول ها ملانین می سازند. نیکوتین موجود در تنباکو می تواند باعث شود ملانوسیت ها بیشتر از حد معمول ملانین تولید کنند. به همین دلیل است که بسیاری از افراد سیگاری لثه های سیاه دارند.

چگونه لثه های سیاه ناشی از سیگار کشیدن را برطرف کنیم؟ خب، این ساده است- ترک این عادت می تواند منجر به کاهش تغییر رنگ لثه شود. به عبارت دیگر، لکه های تیره رنگ روی لثه ها که در اثر سیگار کشیدن ایجاد می شوند، برگشت پذیر هستند.

لکه آمالگام

اگر یک حفره دندان پر شده باشد، ممکن است رسوب آمالگام روی لثه های شما باقی بماند و باعث بوجود آمدن لکه ای تیره رنگی شود. آمالگام ماده ای است که برای پر کردن دندان استفاده می شود. گاهی اوقات این ذرات در ناحیه اطراف ماده پرکننده قرار می گیرند و باعث ایجاد لکه در بافت نرم می شوند. پزشک شما معمولاً تنها با نگاه کردن به لکه آمالگام می تواند آن را تشخیص دهد.

لکه های ناشی از آمالگام قابل جابجایی نیستند، اما بی ضرر هستند و نیازی به درمان ندارند. برای جلوگیری از آنها، می توانید از دندانپزشک خود بخواهید دفعه بعد که پر کردن دندان را برای شما انجام می دهد، از رابر دم استفاده کند. این کار باعث مجزا ماندن دندان ها از لثه ها طی مراحل دندانپزشکی می شود و از ورود ذرات به بافت اطراف جلوگیری می کند.

ملانین

اگر بیمار متوجه لکه سیاه روی لثه ها شود، ممکن است به این دلیل باشد که بدن کمی بیشتر از حد معمول ملانین تولید می کند. البته این جای نگرانی نیست. با این حال، اگر لکه ها شروع به تغییر رنگ یا شکل کنند، بیمار باید با دندانپزشک خود مشورت کند.

مصرف برخی داروهای خاص

مصرف برخی داروها نیز می تواند باعث تغییر رنگ لثه های بیمار شود. به عنوان مثال، یکی از عوارض جانبی مینوسایکلین، دارویی که برای درمان آکنه و برخی عفونت ها مانند کلامیدیا chlamydia استفاده می شود، رنگدانه یا تغییر رنگ است. این رنگدانه گاهی ممکن است روی دندان ها ایجاد شود.

خال آبی Blue nevus

خال آبی یک خال بی ضرر است که گرد و یا صاف یا کمی برجسته است. خال های آبی می توانند سیاه یا آبی به نظر برسند و معمولاً مانند کک و مک روی لثه های شما به نظر می رسند.

هیچ کس مطمئن نیست که چه چیزی باعث ایجاد خال های آبی می شود، اما آنها اغلب زمانی که کودک یا نوجوان هستید ایجاد می شوند. آنها همچنین در زنان شایع تر هستند.

مانند لک ناشی از آمالگام، پزشک شما معمولاً می تواند خال آبی را تنها با نگاه کردن به آن تشخیص دهد. آنها معمولاً نیازی به درمان ندارند. با این حال، اگر شکل، رنگ یا اندازه آن شروع به تغییر کند، پزشک ممکن است بیوپسی (نمونه برداری) را انجام دهد، که شامل برداشتن یک تکه از خال برای آزمایش سرطان است.

ماکول ملانوتیک Melanotic macule

لکه های ملانوتیک لکه های بی ضرری هستند که شبیه کک و مک به نظر می رسند. آنها می توانند در قسمت های مختلف بدن شما، از جمله لثه ها ظاهر شوند. ماکول های ملانوتیک معمولاً بین 1 تا 8 میلی متر قطر دارند و باعث بوجود آمدن علائم دیگر نمی شوند.

پزشکان در مورد علل دقیق ماکول های ملانوتیک مطمئن نیستند، اما برخی از افراد با آنها متولد می شوند. برخی دیگر از آنها بعداً در طول زندگی گسترش می یابند. آنها همچنین می توانند نشانه ای از شرایط دیگر مانند بیماری آدیسون Addison’s disease یا سندرم پوتز جگرز Peutz-Jeghers syndrome باشند.

ماکول های ملانوتیک نیازی به درمان ندارند. در صورتی که شکل، رنگ یا اندازه آنها شروع به تغییر کند، پزشک شما ممکن است بیوپسی را برای آزمایش سرطان انجام دهد.

بیماری های دیگری که باعث ایجاد لکه های سیاه روی لثه ها می شوند

بیماری آدیسون

این بیماری غدد فوق کلیوی را تحت تأثیر قرار می دهد که هورمون های مختلفی می سازند. این اختلال از تولید این هورمون ها توسط غدد جلوگیری می کند. برخی از علائم این بیماری عبارتند از:

• خستگی
• کم اشتهایی
• کاهش وزن ناخواسته
• عضلات ضعیف شده
• احساس تشنگی بیشتر از حد معمول

اگر بیماری آدیسون درمان نشود، بیمار ممکن است دچار تیره شدن لثه ها و لب ها شود.

ژنژیویت زخم دهنده نکروزان حاد

ژنژیویت زخم دهنده نکروزی حاد Acute Necrotizing Ulcerative Gingivitis نوعی عفونت لثه است. برخی به آن دهان خندقی trench mouth می گویند. این ظرایط باعث بروز تب، درد لثه و بوی بد دهان می شود. این عفونت معمولاً باعث لثه های سیاه یا خاکستری رنگ می شود. لکه های تیره ناشی از لایه ای از بافت مرده هستند که روی لثه می ماند.

سندرم پوتز جگرز

سندرم پوتز جگرز یک بیماری ژنتیکی است که می تواند خطر ابتلا به پولیپ یا سرطان را افزایش دهد.

اولین علامتی که بیماران باید به آن توجه کنند ظهور کک و مک های آبی تیره یا قهوه ای تیره است. این کک و مک ها معمولاً روی پوست انگشتان دست و پا ظاهر می شوند، اما می توانند روی لثه ها نیز ظاهر شوند.

ملانوآکانتومای دهانی Oral melanoacanthoma

ملانوآکانتومای دهانی یک بیماری نادر است که باعث ایجاد لکه های تیره در قسمت های مختلف دهان از جمله لثه ها می شود. این لکه ها بی ضرر هستند و به نظر می رسد که در افراد جوان تر دیده می شوند.

علت ملانوآکانتومای دهانی ناشناخته است، اما به نظر می رسد که با آسیب های ناشی از جویدن یا اصطکاک در دهان همراه باشد. این لکه ها به درمان نیاز ندارند.

سرطان دهان

سرطان داخل دهان بعلاوه می تواند باعث سیاه شدن لثه ها شود. دیگر علائم همراه با سرطان دهان شامل زخم های باز، خونریزی غیر معمول و تورم داخل دهان هستند. همچنین ممکن است گلودرد مزمن داشته باشید یا متوجه تغییر در صدای خود شوید.

برای تعیین اینکه آیا یک لکه به دلیل سرطان ایجاد شده است یا خیر، پزشک شما نمونه برداری انجام خواهد داد. آنها همچنین ممکن است از تکنیک های تصویربرداری مختلف مانند سی تی اسکن یا اسکن PET استفاده کنند، تا ببینند آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر.

اگر لکه سرطانی باشد، در صورتی که گسترش نیافته باشد، پزشک ممکن است آن را با جراحی بردارد. اگر گسترش یافته باشد، پرتو درمانی یا شیمی درمانی ممکن است به کشتن سلول های سرطانی کمک کند.

نوشیدن مقادیر زیاد الکل و استفاده از تنباکو بزرگترین عوامل خطر برای ابتلا به سرطان دهان هستند. برای کمک به پیشگیری از سرطان دهان در حد اعتدال الکل مصرف کنید و از مصرف دخانیات اجتناب کنید.

درمان لکه های سیاه روی لثه ها

خوب است که در اکثر موارد راهی برای درمان لثه های سیاه وجود دارد. با این حال، درمان به علت بستگی دارد. به عنوان مثال، شرایطی مانند عفونت های لثه یا بیماری آدیسون معمولاً به درمان با دارو نیاز دارند.

در مورد لکه های تیره ناشی از سیگار کشیدن، درمان نسبتاً ساده است- بیمار باید سیگار را ترک کند و لکه های تیره پس از مدتی ناپدید خواهند شد.

برای آن دسته از افراد بی حوصله، درمانی به نام سفید کردن لثه وجود دارد. از این روش برای روشن کردن رنگ لثه ها استفاده می شود. البته باید گفت که بلیچینگ می تواند به لثه ها آسیب برساند. به همین دلیل این درمان را فقط باید به دندانپزشکان معتبر سپرد.

سخن پایانی

لکه های سیاه روی لثه ها معمولاً بی ضرر هستند، اما گاهی اوقات می توانند نشانه مشکلات دندان درآوردن در کودکان یا سرطان دهان باشند. اگر متوجه لکه جدیدی روی لثه خود شدید، حتما در مورد آن به پزشک خود اطلاع دهید. حتی اگر لکه سرطانی نباشد، باید از نظر هر گونه تغییر شکل، اندازه یا رنگ کنترل شود.