اگر دوست دارید دهانشویه را به لوازم بهداشتی دهان و دندان های خود بیفزایید، یا دندانپزشک برای شما یا یکی از اعضای خانواده تان استفاده از دهانشویه را توصیه کرده است، اگر از آن درست استفاده کنید بیشترین بهره را از آن خواهید برد.

دهانشویه چیست؟

دهانشویه جایگزین کارهای روتین بهداشتی دهان، یعنی همان دو مرتبه مسواک زدن و یک مرتبه نخ دندان کشیدن در طول روز، نمی شود. اصلی ترین وظیفه اکثر دهانشویه ها تازه کردن حس دهان و بخشیدن بوی خوب به آن است، گرچه اگر شما از بوی بد مزمن شدید دهان (هالیتوزیس) رنج می برید، باید با دندانپزشک خود در مورد راه های دیگری برای پرداختن به علت مشکل و مدیریت شرایط بوی بد دهان خود صحبت کنید.

با این تفاصیر، برخی از انواع دهانشویه ها مانند دهانشویه های فلورایده وجود دارند که می توانند به محافظت از دندان ها در برابر اسیدهای تولید شده توسط باکتری های موجود در پلاک های دندانی کمک کنند، اگر آنها را پس از مسواک زدن و نخ دندان کشیدن دقیق و با دقت دندان های خود استفاده کنید. و اگر از نوعی عفونت قارچی یا انبوهی از مشکلات لثه رنج می برید، دندانپزشک شما ممکن است نوع خاصی دهانشویه برای شما تحویز کند.

نکاتی که باید به خاطر داشته باشید

این نکات را با خاطر بسپارید تا بیشترین بهره را از دهانشویه ها ببرید:

• در صورت لزوم آنها را رقیق کنید. حتماً برچسب روی هر برند دهانشویه ای که انتخاب کرده اید را بخوانید. برندهای مختلف غلظت های متفاوتی دارند، و برخی از آنها ممکن است به شما گفته باشند که باید دهانشویه را با آب رقیق کنید. به خاطر داشته باشید که، اگر روی برچسب ذکر نشده باشد که دهانشویه باید رقیق شود، اگر مواد تشکیل دهنده میکروب کش در سطح پایین تری باشند، ممکن است از مزایای دهانشویه به طور کامل بهره مند نشوید.
• دهانشویه جایگزین نیست. لازم است به یاد داشته باشید که هیچ دهانشویه ای جایگزینی برای مراقبت های روتین منظم دهانی- دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و نخ دندان کشیدن روزانه- نیست. بنابراین، حتی اگر دندانپزشک شما توصیه کرده از دهانشویه ها استفاده کنید یا یکی از انواع آنها را برای شما تجویز کرده است، هنوز هم نیاز است مراقبت های روتین دهانی را به طور کامل دنبال کنید تا سلامت دهان خود را حفظ کنید.
• مراقب زمان باشید. یکی از نکات کلیدی در استفاده از دهانشویه ها این است که آن را برای مدت زمان صحیحی داخل دهان خود بچرخانید. برچسب محصول را مطالعه کنید. اکثر دهانشویه ها توصیه می کنند محصول را به مدت 30 ثانیه تا یک دقیقه داخل دهان خود بچرخانید سپس آن را تف کنید.

نحوه استفاده از دهانشویه های فلورایده

بسیاری از دندانپزشکان بر این باورند که دو مرتبه مسواک زدن در طول روز با خمیر دندان فلورایده، فلوراید کافی برای محافظت از دندان ها در برابر حفره های دندانی فراهم می آورد. اما اگر شما مستعد حفره های دندانی هستید، علاوه بر مسواک زدن دندان ها و نخ دندان کشیدن آنها، می توانید از دهانشویه های فلورایده استفاده کنید.

برخی مطالعات حاکی از این هستند که دهانشویه های حاوی فلوراید می توانند مکمل مسواک زدن روزانه با خمیر دندان های فلورایده باشند، مخصوصاً در مناطقی که آب آشامیدنی فلورایده نشده است (مکمل فلوراید به آن افزوده نشده است). این نوع دهانشویه ها در استحکام بخشیدن به مینای دندان ها و محافظت از دندان ها در برابر آسیب های اسید مؤثر می باشند.

گام هایی که هنگام استفاده از دهانشویه های فلورایده باید دنبال کنید

• مقدار درست و مناسب استفاده کنید. مقدار دهانشویه ای که استفاده می کنید یا باید بر اساس برچسب روی محصول باشد یا طبق دستور دندانپزشک.
• دهانشویه را محکم داخل دهان خود بچرخانید. دهان خود را بسته نگه دارید و طبق دستور درج شده روی برچسب محلول را با شدت داخل دهان خود بچرخانید.
• تف کنید. به هیچ عنوان دهانشویه را قورت ندهید. فلوراید موجود در دهانشویه های فلورایده اگر در مقادیر زیاد بلعیده شود می تواند مسمومیت ایجاد کند. اگر اجازه می دهید کودکتان دهانشویه استفاده کند، باید مراقب او باشید تا مطمئن شوید آن را تف کند و آن را قورت ندهد.
• صبر کنید. برای گرفتن بیشترین نتیجه از دهانشویه های فلورایده از خوردن، آشامیدن، یا سیگار کشیدن حداقل به مدت 30 دقیقه پس از آن اجتناب نمایید، بنابراین از شستشوی دهان پس از آن نیز خودداری کنید.

دهانشویه ها به عنوان بخشی از بهداشت دهانی

یک طرح کامل برای بهداشت روزانه دهان روی دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و نخ دندان کشیدن روزانه متمرکز است. اما علاوه بر این، ممکن است بخواهید به دهانشویه ها نیز فکر کنید.

دهانشویه ها ممکن است برای مبارزه با باکتری های داخل دهان حاوی مواد مختلفی باشند، از جمله کلرید استیل پیریدینیم (CPC)، ماده ای ضد میکروب که ایمن و مؤثر شناخته شده است، گرچه تعداد اندکی از افراد احساس ناخوشایند موقتی پس از استفاده از دهانشویه را گزارش داده اند.

دیگر مواد دهانشویه ها شامل ید پوویدون و روغن های اساسی است. اما هر دهانشویه ای می تواند به شما کمک کند بهداشت روزانه دهان خود را بهبود دهید.

روی هم رفته، استفاده از دهانشویه ها با ید پوویدون، روغن های اساسی، یا کلرهگزیدین به میزان قابل توجهی باعث کاهش پلاک های دندانی و عوامل باکتریایی التهاب لثه ها می شود. دهانشویه هایی که حاوی عصاره گیاهان هستند در کنترل پلاک نقش دارند اما بهبود چندان قابل توجه نبود.

مطالعات حاکی از این هستند که دهانشویه ها وقتی همراه با مسواک استفاده می شوند نسبت به زمانی که مسواک به تنهایی استفاده می شود، می توانند پلاک های بیشتر و علائم بیشتری از ژنژیویت را کاهش دهند.

دهانشویه ها چگونه عمل می کنند؟

پاسخ به این پرسش که دهانشویه ها چکار می کنند بسته به نوع دهانشویه متفاوت است. برخی از آنها بوی دهان را تازه می کنند، برخی با فلوراید خود دیگر مزایای ضد پوسیدگی دارند، در حالی که برخی دیگر حاوی مواد ضد میکروب هستند که به پیشگیری از تشکیل پلاک روی دندان ها کمک می کنند.

شما گزینه های متعددی در اختیار دارید، و دهانشویه درست و مناسب برای شما دهانشویه ای است که نیازهای بهداشت دهانی شما را برآورده کند تا دندان ها و لثه های شما سالم باشند، و مزه آن را دوست داشته باشید.

برای کمک به انتخاب دهانشویه درست، به خاطر داشته باشید چه دهانشویه ای این ویژگی ها را دارد و این نکات را به خاطر داشته باشید:

• الکل: آری یا خیر؟ الکل یکی از مواد تشکیل دهنده برخی دهانشویه ها است، که اگر مقدار زیادی از آن عمداً قورت داده شود می تواند مشکل آفرین باشد. اگر می خواهید یک نوع دهانشویه برای همه اعضای خانواده خریداری کنید، و اعضای خانواده شما شامل کودکان مدرسه ای یا نوجوانان هستند، ممکن است بخواهید از بین دهانشویه های فاقد الکل انتخاب کنید که در دسترس می باشند. علاوه بر این، برخی معتادان به الکل از استفاده دهانشویه های حاوی الکل در مراقبت های روزانه دهانی خود پرهیز می کنند زیرا احتمال سوء مصرف برای آنها وجود دارد.
• حساسیت. برخی افراد متوجه می شوند مواد موجود در دهانشویه ها تحریک کننده هستند، مخصوصاً افرادی که لثه های حساسی دارند. علاوه بر این، افرادی که معمولاً از حساسیت لثه ها شکایت ندارند، اگر در دوره بهبود پس از یک فرایند به سر می برند، ممکن است متوجه شوند که دهان آنها تنها برای مدتی کوتاه حساس تر خواهد بود. اگر دهان حساسی دارید، در مراقبت های روتین دهانی خود به فکر دهانشویه های فاقد الکل یا طبیعی باشید. دهانشویه های طبیعی اغلب برای تأثیر آرام بخشی حاوی موادی مانند آلوئه ورا و بابونه هستند.
• کنترل پلاک دندان ها. اگر دهانشویه ای می خواهید که نه تنها به کنترل بوی بد دهان به شما کمک کند بلکه به پیشگیری از تشکیل پلاک های دندانی کمک کند، به دنبال دهانشویه ای باشید که حاوی مواد ضد پلاک باشد. اگر مطمئن نیستید کدام دهانشویه برای برآورده کردن نیازهای سلامت دهان شما بهتر است، از دندانپزشک خود بخواهید در مورد استفاده از دهانشویه در مراقبت های روزانه دهانی توصیه های لازم را به شما بکند.

آیا استفاده از دهانشویه با بریس های ارتودنسی بی خطر است؟

پاسخ کوتاه به این پرسش این است که دهانشویه به عنوان بخشی از مراقبت های روتین دهانی حتی با وجود بریس های ارتودنسی روی دندان ها توصیه شده است.

از آنجا که بریس های ارتودنسی مکان های احتمالی زیادی برای تشکیل پلاک های دندانی و انباشته شدن باکتری ها بوجود می آورند، بنابراین پاکسازی دقیق دندان ها به صورت روزانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و هر شب نخ دندان کشیدن مهم ترین بخش های بهداشت دهانی شما در طول درمان ارتودنسی با بریس ها هستند. اما دهانشویه ها مکملی فوق العاده برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن در طول این دوره هستند. شکل مایع بودن آن این مزیت را دارد که به تمام بخش های داخل دهان دسترسی پیدا می کند: همانطور که آن را با فشار از بین دندان های خود عبور می دهید، در پاکسازی مواد معدنی همه سطوح را پوشش می دهد!

دهانشویه ها حاوی مواد ضد باکتری هستند که موجب از بین رفتن بیشتر پلاک ها و دیگر مواد باکتریایی تشکیل شده روی دندان ها می شوند. این به شما کمک می کند دهان خود را تمیزتر نگه دارید و احتمال لک شدن و تغییر رنگ دندان ها در طول این دوره کمتر شود. بعلاوه، دهانشویه ها با شستن باکتری هایی که از خود بو تولید می کنند، می توانند با بوی بد دهان مبارزه کنند. بیمارانی که ژنژیویت یا دیگر مشکلات دندانی را دارند باید برای درمان با یک دندانپزشک مشورت کنند، زیرا دهانشویه ها به تنهایی ممکن است کافی نباشند.

دهانشویه به تنهایی جایگزین خوبی برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن نیست. در عوض، آن را هر شب و پس از مسواک زدن و نخ دندان کشیدن استفاده کنید تا بهداشت دهانی کاملی در منزل داشته باشد.

کدام دهانشویه برای استفاده در طول درمان ارتودنسی بهتر است؟

انواع مختلفی دهانشویه وجود دارد، که اکثر آنها سازگار با بریس های ارتودنسی هستند. باید به دنبال دهانشویه ای باشید که غنی شده با فلوراید است، که از نظر بالینی اثبات شده است که به مبارزه با پوسیدگی دندان ها کمک می کند.

علاوه بر این، برخی برندهای خاص دهانشویه ها وجود دارند که به صورت ویژه برای استفاده با بریس های ارتودنسی طراحی شده اند.

بهداشت دهانی صحیح باعث خواهد شد شما سال ها پس از درمان ارتودنسی لبخند به لب داشته باشید.

گرچه ارتودنتیست  از بریس ها برای صاف و یکدست کردن دندان های شما استفاده می کند، اما شما نقش مهمی در مراقبت از دندان های خود ایفا می کنید. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم، با زدودن ذرات غذا و دیگر مواد تشکیل شده روی دندان های شما، دهان شما را عاری از باکتری و پلاک نگه خواهند داشت. این کار باعث خواهد شد بوی دهان شما نیز خوب باشد، دندان های شما سفید بمانند، و از لک شدن و تغییر رنگ دندان ها نیز پیشگیری خواهد شد.

زخم آفت چیست؟

زخم های آفتی دهان (آفت) یکی از انواع شایع زخم ها هستند که غالباً داخل حفره دهان روی غشاء مخاطی شکل می گیرند. دیگر نام های زخم های آفتی عبارتند از استوماتیت آفتی و آفت دهان.

آفت های دهان عموماً شکل دایره ای دارند و در قسمت های نرم دهان مانند داخل لب ها، گونه ها، یا زیر زبان تشکیل می شوند. آنها خوش خیم هستند، مسری نیستند، و می توانند به صورت زخم های منفرد یا به صورت خوشه ای ظاهر شوند. در اکثر موارد، آفت های دهان تکرار شونده هستند- شرایطی که تحت عنوان استوماتیت آفتی عود کننده (RAS) شناخته می شود- و هر دوره به طور معمول بین 7 تا 10 روز ادامه دارد. علت این شرایط هنوز هم نا مشخص است، هیچ درمانی برای آن وجود ندارد، اما گزینه های درمانی برای درمان دردی که زخم می تواند ایجاد کند وجود دارند.

خوب است بدانید که: زخم های آفتی شایع ترین نوع زخم های دهانی هستند، اما آنها تنها نوع زخم های دهانی نیستند.

آفت های جزئی دهانی

اینها شایع ترین نوع آفت ها هستند. اندازه آنها کوچک است- معمولاً کمتر از 5 میلی متر قطر دارند- و می توانند به عنوان یک زخم یا به صورت خوشه ای شکل بگیرند. آنها عموماً منجر به برز درد زیادی نمی شوند.

آفت های بزرگ دهان

این نوع آفت ها کمتر شایع هستند، و عموماً 5 میلی متر یا بزرگتر هستند و به صورت تکی یا جفتی شکل می گیرند. آنها می توانند دردناک باشند، مخصوصاً هنگام خوردن یا نوشیدن، و چیزی حدود دو هفته تا چند ماه وجود دارند.

زخم های شبه تبخال

این موارد هنگامی می توانند اتفاق بیفتند که چندین ضایعه مشخص با هم ترکیب می شوند و زخم هایی بزرگ با اشکال نا منظم ایجاد می کنند. زخم های شبه تبخال به دلیل شباهت آنها از نظر ظاهری به تبخال اینگونه نامگذاری می شوند، با این حال، زخم های شبه تبخال توسط ویروس هرپس سیمپلکس شکل نمی گیرند.

علائم و نشانه های آفت های دهان

آفت های دهانی علاوه بر زخم هایی که دارند، دارای تعدادی علامت و نشانه نیز هستند. برخی افراد قبل از ایجاد زخم ها ممکن است مقداری احساس سوزش یا خارش داخل دهان خود داشته باشند، که می تواند دردناک باشد. وقتی زخم ها بوجود می آیند، اغلب درد موضعی با درجات مختلف وجود دارد.

ظاهر آفت های دهانی به چه صورت است؟

آفت ها به طور معمول نازک هستند و با رنگ زرد کم رنگ شروع می شوند، و به طور کلی با گسترش بیماری به رنگ خاکستری در می آیند. ممکن است یک حلقه قرمز رنگ به دور آنها وجود داشته باشد یا وقتی ملتهب هستند کاملاً قرمز به نظر برسند. بسته به محلی که زخم واقع شده است، غذا خوردن، نوشیدن مایعات، و حرف زدن ممکن است ناراحت کننده باشند.

خوب است بدانید که: در موارد شدید، آفت ها می توانند منجر به تورم غدد لنفاوی، تب، و خستگی جسمی یا بی حالی شوند. با این حال، این موارد بسیار نادر هستند، و بنابراین بعید است تورم غدد لنفاوی اولین نشانه آفت های دهانی باشد. اگر نگران هستید که آفت داشته باشید، می توانید با کمی مطالعه یا تماس تلفنی با یک پزشک از وجود یا عدم وجود آن مطمئن شوید.

علل بروز آفت های دهانی

علت یا علل دقیق آفت ها ناشناخته هستند، با این حال، تصور می شود که زخم ها توسط یک یا ترکیبی از عوامل خارجی بروز پیدا کنند. همچنان ممکن است تا حدی ژنتیکی باشد، 40 درصد از افرادی که آفت های دهانی را تجربه می کنند سابقه خانوادگی این شرایط را دارند. زخم های آفتی دهان از هر پنج نفر حداقل گاهگاهی حدود یک نفر را تحت تأثیر قرار می دهند و عموماً بین سنین 10 تا 19 سال شروع به ظاهر شدن می کنند.

محرک های ممکن آفت های دهانی عبارتند از:

• استرس عاطفی
• آسیب های جزئی که به داخل دهان وارد می شوند، برای مثال در اثر بریدگی، سوختگی، یا گزیدگی هنگام غذا خوردن، اقدامات دندانپزشکی، سخت مسواک زدن، یا بد قرار گرفتن پروتزهای مصنوعی روی لثه ها.
• سابقه خانوادگی
• سدیم لوریل سولفات- که ماده ای فعال در برخی از خمیر دندان ها و دهانشویه ها است؛ این ترکیب به عنوان یک محرک ثابت نشده است، اما شناخته شده است که مدت زمان لازم برای بهبود زخم ها را طولانی می کند.
• برخی غذاها و نوشیدنی های خاص، شامل قهوه، شکلات، تخم مرغ، پنیر، و نیز خوراکی های اسیدی و پر ادویه.
• کمبود برخی ویتامین های خاص و/ یا مواد معدنی شامل روی (زینک)، B12، فولات و آهن که ممکن است با کم خونی همراه باشد.
• واکنش آلرژیک به باکتری های دهانی.
• استفاده، و همچنین ترک محصولات تنباکو
• تغییرات هورمونی همراه با بارداری
• داشتن سیستم ایمنی ضعیف، به دلیل برخی شرایط مزمن خاص (نقص سیستم ایمنی بدن)

استرس یکی از علل شایع آفت های دهانی است. گرچه استرس مستقیماً موجب بروز آفت های دهانی نمی شود، اما احتمال گسترش آنها را افزایش می دهد و می تواند روند بهبود آنها را تحت تأثیر قرار دهد. آفت های دهانی با تأثیری که بر نحوه و نوع خوردن و نوشیدن فرد می گذارند موجب بروز استرس نیز می شوند.

خوب است بدانید که: دندانپزشکان قادرند به شما توصیه هایی برای کاهش خطر گسترش آفت های دهانی ارائه بدهند، برای مثال پیشنهاد خمیر دندان ها و دهانشویه هایی که فاقد سدیم لوریل سولفات هستند، یا برای کاهش  آسیب به داخل دهان، تجهیزات و تکنیک درست مسواک زدن را توصیه می کنند.

برخی از داروها نیز به ایجاد آفت های دهانی ربط دارند، با این حال، ممکن است همیشه هم باعث بروز زخم های از نوع آفت نشوند. آنها عبارتند از:

• نیکوراندیل: دراویی که برای درمان آنژین صدری یا بیماری های قلبی استفاده می شود.
• ایبوپروفن و داروهای ضد التهاب دیگر
• درمان جایگزین نیکوتین خوراکی بر خلاف درمان جایگزین پَچ.
• داروهای غیر قانونی مانند کوکائین

به ندرت، آفت های تکرار شونده می توانند نشانه احتمالی چندین بیماری جدی باشند، از جمله:

• بیماری کرون Crohn’s disease (التهاب ناحیه ای روده)
• بیماری سلیاک Celiac disease
• بیماری بهجت Behcet’s disease
• HIV/ AIDS

با این حال، زخم هایی که علامت و نشانه این اختلالات هستند، از نظر تکنیکی آفت نیستند اما شباهت زیادی به آفت های زخم دهنده هستند و بنابراین زخم های شبه آفت نامیده می شوند. افرادی که بروز مکرر آفت ها یا آفت هایی را نشان می دهند که روند بهبود آنها کند است، مخصوصاً اگر دردناک یا همراه با علائم دیگر باشند، باید هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید. در صورتی که شما یا یکی از افرادی که می شناسید آفت های تکرار شونده دهانی یا آفتی دارید که بهبود پیدا نمی کند، می توانید با تماس تلفنی با یک پزشک به صورت رایگان علائم خود چک کنید.

تشخیص آفت های دهانی

در اکثر موارد، مخصوصاً وقتی شرایط تکرار شونده نیست، تشخیص بر اساس معاینات پزشکی و بررسی سوابق پزشکی فرد خواهد بود.

ارزیابی و تشخیص درست زخم های تکرار شونده به دلیل ارتباط آنها با مشکلات جدی تر مانند بیماری سلیاک، بیماری التهابی روده مانند بیماری کرون یا وضعیتی که موجب ضعف سیستم ایمنی بدن می شود، مانند HIV/ AIDS مهم است. فرایند تشخیص ممکن است شامل حذف این شرایط از طریق آزمایشات خون، و در موارد کمتر، با استفاده از گاستروکوپی یا کولونوسکوپی، و احتمالاً گرفتن نمونه های بافتی باشد. البته دوره ای که کار تشخیص طول خواهد کشید به ارزیابی پزشک از شدت وضعیت فرد و وجود علائم و نشانه های دیگر بستگی دارد.

عوارض آفت های دهانی

گرچه اکثر آفت های دهانی ظرف دو هفته از بین خواهند رفت، اما در موارد بسیار نادر آنها ممکن است با باکتری عفونی شوند. این معمولاً تنها در موارد وخیم اتفاق می افتد، وقتی منطقه زخم گسترده باشد.

در صورت وجود عفونت باکتریایی ثانویه، یک دهانشویه آنتی بیوتیک و یک ابزار برای مدیریت و کنترل درد و ناراحتی ممکن است تجویز شود. در برخی موارد، آنتی بیوتیک های خوراکی نیز ممکن است لازم باشند.

درمان های آفت های دهانی

هیچ درمانی برای آفت ها وجود ندارد، اما روش هایی برای کنترل علائم و نشانه ها وجود دارد. در اکثر موارد، زخم ها بدون درمان و با پرهیز از خوردن غذاهای سفت یا حساسیت زا مانند آناناس، و اعمال یک ماده سرد روی منطقه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است ناپدید خواهند شد، و در صورت نیاز استفاده از بی حس کننده هایی مانند لیدوکائین یا بنزوکائین موضعی برای مدیریت درد کافی خواهد بود.

در صورتی که درمان های بیشتری نیاز باشند، چندین گزینه ممکن دیگر وجود دارند، که مسیر انتخابی به قضاوت پزشک در مورد میزان کارایی هر کدام، بر اساس محل و وخامت زخم، و سلامت عمومی فردی که تحت تأثیر قرار گرفته است بستگی دارد.

درمان های ضد التهاب

خمیرهای OTC ضد التهاب موضعی که مستقیماً روی موضع آفت مالیده می شوند ممکن است در کنترل علائم زخم های آفت، مخصوصاً نوع جزئی آن، مؤثر باشند. این خمیرها باید دو تا چهار مرتبه در طول روز استفاده شوند. لطفاً توصیه های خاص داروخانه یا پزشک خود را دنبال کنید.

درمان های ضد عفونی کننده و آنتی بیوتیک برای زخم های آفتی

استفاده از دهانشویه های ضد عفونی کننده مانند دهانشویه های حاوی کلرهگزیدین، دو مرتبه در طول روز یا بر اساس توصیه پزشک شما می تواند بخشی از درمان آفت های دهاین باشد. در موارد نادر پزشک ممکن است آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی مانند تتراسایکلین یا مینوسایکلین تزریق کند که می تواند برای درمان آفت های دهانی مؤثر باشد. آنها عموماً به شکل دهانشویه استفاده می شوند، آنتی بیوتیک ها در آب حل می شوند، به دور دهان می چرخند و به بیرون تف می شوند. ممکن است لازم باشد این کار به مدت چند روز و چند مرتبه در طول روز تکرار شود.

خوب است بدانید که، بسته به توصیه های پزشک، دهانشویه های آنتی بیوتیک حاوی تتراسایکلین باید در کودکان زیر 8 سال یا حتی بزرگتر پرهیز شوند زیرا آنها می توانند موجب بد رنگ شدن دندان ها شوند.

درمان های دیگر برای آفت

درمان های دیگر برای آفت عبارتند از استروئیدهای موضعی، یا به ندرت، خوراکی، که عموماً زمانی استفاده می شوند که زخم ها به دیگر روش های درمان پاسخ نمی دهند؛ نیترات نقره، دیگر بی حس کننده های موضعی/ مواد بی حس کننده؛ مکمل های تغذیه ای (برای مثال حاوی فولات، روی، یا ویتامین B12)

درمان های خانگی برای زخم های آفت

تعدادی درمان خانگی مشهور برای زخم های آفت وجود دارند، از جمله:

• شستشوی دهان با آب و نمک
• شستشوی دهان با ترکیب جوش شیرین/ بیکربنات سدیم و آب
• مالیدن مقداری شیر منیزیا روی زخم پس از شستشو
• قرار دادن تکه های یه روی منطقه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است برای کاهش تورم
• پمادهای رویش دندان حاوی بی حس کننده های موضعی برای کنترل درد و ناراحتی
• کاهش استرس
• پرهیز از غذاهای سفت یا غذاهایی که ممکن است داخل دهان خراش ایجاد کنند.

مکمل های غذایی مانند کپسول های ویتامین B12، کپسول های ویتامین D، قرص های فولات، یا قرص های زینک (روی) نیز می توانند خطر گسترش آفت های دهانی را کاهش دهند.

پیشگیری از بروز آفت های دهان

برای کاهش احتمال بروز آفت های دهانی، بویژه برای افرادی که سابقه زخم های مکرر آفتی را دارند، تعدادی اقدامات هستند که می توانند انجام شوند.

• از خوردن غذاهایی که ممکن است باعث ایجاد آفت شوند بپرهیزید.
• تمرکز روی یک رژیم غذایی سالم و متعادل حاوی مقادیر کافی مواد مغذی و ویتامین ها
• حفظ بهداشت خوب دهان و استفاده از یک مسواک نرم به منظور پیشگیری از ایجاد تحریک
• کاهش استرس و خوابیدن به مقدار کافی

پیش بینی آفت های دهانی

آفت های دهانی عموماً غیر جدی هستند و بدون هیچ درمان خاصی از بین خواهند رفت. زخم هایی که ظرف چند هفته به صورت خود به خود درمان می شوند نشان دهنده سرطان های دهانی نیستند و عفونی نیز نیستند. با این حال، آفت ها می توانند بسیار دردناک و ناراحت کننده باشند، مخصوصاً اگر تکرار شونده هستند. بسیاری افراد متوجه خواهند شد که با بالا رفتن سن آنها آفت زدن آنها نیز متوقف شده است.

خوب است بدانید که: در صورتی که آفت یا یک گروه از آفت ها ظرف یک هفته بهبود پیدا نکند، یا بیشتر از 3 هفته طول بکشد، فرد باید هر چه سریع تر برای تشخیص درست به پزشک مراجعه نماید. در برخی موارد، یک آفت مقاوم و ماندگار ممکن است نشان دهنده سرطان دهان باشد.

آیا سیگار کشیدن می تواند موجب بروز آفت دهانی شود؟

سیگار کشیدن می تواند موجب بدتر شدن آفت های دهانی شود. نیکوتین موجود در دود سیگار می تواند مقدار خونی که به دهان و لثه ها جریان پیدا می کند را کاهش دهد، که می تواند روند بهبود هر زخم، بریدگی، یا خراشی داخل دهان را کندتر کند. کند شدن روند بهبود به این معنا است که دوره دردناک طولانی تر خواهد شد و احتمال بروز عفونت بیشتر خواهد شد.

به طور همزمان، به نظر می رسد ممکن است سیگار کشیدن احتمال ایجاد زخم های دهانی را کاهش دهد، زیرا سطح سلول های اپیتلیال داخل دهان را سخت می کند. با این حال، کشیدن سیگار اثرات مضر متعدد دیگری روی بدن نیز دارد و باید از آن پرهیز شوند.

استوماتیت آفتی عود کننده (RAS) چیست؟

استوماتیت آفتی عود کننده (RAS) نامی است که به شرایط تجربه بروز مکرر آفت های دهانی اطلاق شده است. گرچه ممکن است تنها یک دوره استوماتیت آفتی وجود داشته باشد، اما دوره های مکرر نیز عادی هستند. دوره های استوماتیت آفتی عود کننده عموماً با فواصل زمانی چند ماهه تا چند روزه اتفاق می افتند و هر بار حدوداً بین 7 تا 10 روز ادامه دارد.

چه ارتباطی بین آفت دهان و سندروم بهجت وجود دارد؟

مشخصه ویژه سندروم بهجت التهاب در قسمت مختلف بدن است. برخی متخصصان سندروم را نوعی اختلال خود ایمنی تلقی می کنند و برخی دیگر اختلال خود التهابی. اختلالات خود التهابی مانند اختلالات خود ایمنی، با یک سیستم ایمنی بیش فعال بروز پیدا می کند که بافت های بدن را مورد حمله قرار می دهد و موجب بروز التهاب می شود. یکی از علائم متمایز کننده سندروم بهجت وجود آفت داخل حفره دهان، و نیز زخم روی دیگر بخش های بدن، از جمله اندام های تناسلی است، بعلاوه التهاب بخشی از چشم به نام یوئیت (التهاب مجموعه عنبیه، جسم مژگانی، و مشیمیه). گرچه آفت های دهانی یکی از علائم سندروم بهجت هستند، آنها شایع هستند، و سندروم بهجت نادر است. تنها تعداد اندکی از افرادی که آفت های دهانی را تجربه می کنند تحت تأثیر سندروم بهجت قرار می گیرند.

آفت پیچیده چیست؟

آفت پیچیده نامی است که به شرایط داشتن آفت های دهانی تقریباً ثابت دهانی یا آفت های تکرار شونده دهانی یا تناسلی بدون ابتلا به سندروم بهجت اطلاق می گردد. وقتی مشکوک به ابتلا به آفت های پیچیده هستید، برای تشخیص و درمان نیاز به توجهات پزشکی دارید.

آیا بیماری رفلاکس معده می تواند موجب بروز آفت دهان شود؟

بیماری رفلاکس معده، که عموماً تحت عنوان رفلاکس اسید معده نامیده می شود، شرایطی است که در آن اسید معده به داخل مری نشت می کند، و گرچه احتمال بروز آن کمتر است، اما ممکن است وارد حفره دهان نیز شود. در صورتی که اسید وارد دهان شود، GERD می تواند موجب فرسایش مینای دندان ها و ایجاد مزه اسید داخل دهان شود. آفت های دهانی می توانند گسترش پیدا کنند. GERD ممکن است منجر به ایجاد احساس سوزش گلو، و در برخی موارد التهاب گلو و مری نیز شود و زخم هایی ممکن است بوجود بیایند. اگر بیماری رفلاکس اسید معده منجر به بروز آفت دهان شود، به دلیل بالا آمدن اسید از معده، احتمال تشکیل آنها در عقب دهان، عقب زبان و پشت حلق بیشتر است.

آیا شیمی درمانی می تواند موجب بروز آفت دهان شود؟

آری. شیمی درمانی اغلب منجر به بروز آفت های دهانی می شود. شیمی درمانی می تواند منجر به بروز التهاب غشاء مخاطی گلو و دهان شود، که منجر به زخم های دهانی می شود. از نظر فنی، شرایط دردناک و زخم هایی که در نتیجه شیمی درمانی بوجود می آیند، در صورتی که داخل دهان بوجود بیایند تحت عنوان استوماتیت شناخته می شوند و ممکن است به موکوزیت مربوط باشند، شرایطی که منطقه بزرگتری از غشاء مخاطی دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد.

آیا هپاتیت C می تواند موجب بروز آفت دهان شود؟

آری. هپاتیت C یا درمان های آن گاهی اوقات می توانند منجر به بروز آفت های دهانی و دیگر مشکلات دهانی مانند پوسیدگی دندان ها یا دهان حساس شوند که به طور مثال می تواند روی تولید بزاق تأثیر بگذارد و باعث خشکی دهان شود. از آنجا که هپاتیت C یک شرایط پیچیده است، افرادی که هپاتیت C دارند باید در خصوص هر گونه نگرانی و قبل از آغاز برنامه درمان با تیم درمانی خود صحبت کنند.

آیا آفت دهان نشانه سرطان است؟

آفت های دهانی که برطرف نمی شوند می توانند نشانه سرطان دهان باشند. با این حال، تعداد اندکی از آفت های دهان نشانه سرطان هستند. آفت های دهانی که با سرطان همراه هستند عموماً به جای خوشه ای بودن به شکل تکی می باشند و بدون هیچ دلیل مشخصی ظاهر می شوند. اگر آفت دهان بیش از سه هفته ادامه داشته باشد، منجر به بروز علائمی می شود که فرد نمی تواند با آنها کنار بیاید، مانند عدم توانایی خوردن یا نوشیدن به اندازه کافی به دلیل درد و/ یا عدم پاسخ به درمان. در این صورت فرد باید به پزشک مراجعه کند.

مزایای زایلیتول برای دهان و دندان ها

بیمارانی که خشکی دهان دارند، سن آنها در حال بالا رفتن است، یا تحت درمان انکولوژی قرار گرفته اند، به احتمال زیاد PH اسیدی دارند. علاوه بر این، افرادی که از دهان نفس می کشند، افرادی که برای مراقب های خود به دیگران وابسته هستند، یا افرادی که رفلاکس معده دارند، به احتمال زیاد PH آنها نیز تغییر خواهد کرد. این بیماران همراه با افرادی که مقادیر زیادی غذاها و نوشیدنی های اسیدی مصرف می کنند، مانند نوشیدنی های انرژی زا، نوشیدنی های ورزشی، و نوشابه بویژه بیشتر مستعد دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی سطح مینای دندان ها) هستند. وقتی PH پایین است، مواد معدنی ضروری از مینا خارج می شوند، که منجر به بروز ضایعات سفید رنگ، نرم شدن مینای دندان و پوسیدگی می شود. جلوگیری از پوسیدگی دندان ها باعث کاهش تشکیل پلاک های دندانی می شود. تولید بزاق، دهان را برای پیشگیری از “خشکی دهان” افزایش می دهد و به بهبود جذب مواد معدنی برای ترمیم مینای آسیب دیده دندان ها کمک می کند، در حالی که استحکام دندان ها را افزایش می دهد. تحقیقات حاکی از این هستند که استفاده از زایلیتول به اصلاح آسیب اولیه مینای دندان ها کمک می کند و پنج دقیقه قرار گرفتن در معرض زایلیتول %100- ماده شیرین کننده-  اسیدها را خنثی خواهد کرد و PH را سریع تر از آنکه به حال خود رها شود، به سطح طبیعی بازخواهد گرداند. ارائه زایلیتول به عنوان گزینه جایگزین به بیماران می توان به آنها کمک کند تا حفره های مکرر را به راحتی، با هزینه مناسب، و با کمترین اختلال در روند کارهای روزانه خود مدیریت کنند.

کاهش جریان بزاق یکی دیگر از نگرانی های بسیاری از بیماران است. در صورتی که جریان بزاق کاهش پیدا کند مواد معدنی اصلی کلسیم و فسفات به صورت مؤثر روی مینای دندان رسوب نخواهند شد. این مواد معدنی برای سالم نگه داشتن مینای دندان ضروری هستند. بیمارانی که بزاق آنها کمتر از مقدار لازم است، ناراحت هستند و در معرض خطر پوسیدگی دندان قرار دارند. بزاق به صورت خود به خود از دهان و دندان ها محافظت می کند. زایلیتول جریان ترشح بزاق را تحریک می کند، و اجازه می دهد این مواد معدنی رسوب شوند تا مینای دندان را محکم حفظ کنند و ناراحتی خشکی دهان را کاهش دهد. بزاق اگر حاوی زایلیتول باشد قلیایی تر از بزاقی است که حاوی سایر محصولات قندی است. پس از مصرف زایلیتول، ممکن است غلظت آمینو اسیدهای پایه در بزاق افزایش پیدا کند. وقتی PH بالای 7 است، کلسیم و نمک های فسفات موجود در بزاق شروع به رسوب درون بخش هایی از مینای دندان ها می کنند که فاقد آنها هستند. بنابراین، محل هایی از مینای دندان ها که کمبود کلسیم دارند مجدداً شروع به سفت شدن می کنند.

بسیاری از افراد فلوراید دوست ندارند، با استفاده از زایلیتول، بیوفیلم هایی که روی دندان ها شکل گرفته اند برای دندان ها مفید است. بیوفیلم زایلیتول به معدنی سازی مجدد لایه های عمیق تر مینای دندان کمک می کنند. (فلوراید می تواند تنها لایه های بیرونی را مجدداً معدنی کند و هیچ تأثیری روی لایه های عمقی تر ندارد. خوشبختانه زایلیتول با فلوراید منجر به معدنی سازی مجدد کامل می شود. افرادی که در گروه پر خطر قرار می گیرند می توانند از فلوراید تراپی های اضافی بهره مند شوند. استفاده از فلوراید و نیز قرار گرفتن در معرض زایلیتول در واقع جذب فلوراید را کامل می سازد زیرا محیط اسیدی دهان را خنثی می کند و اثر بخشی آن را به حداکثر می رساند. علاوه بر این، زایلیتول چسبندگی پلاک های دندانی را به حداقل می رساند و اجازه می دهد در افرادی که عادت مسواک زدن را به خوبی رعایت نمی کنند به از بین بردن پلاک های دندانی آنها کمک کند. باکتری های موجود در پلاک های دندانی نمی توانند زایلیتول را به عنوان یک ماده غذایی متابولیزه کنند، و باکتری ها در تلاش برای برقراری ارتباط با مجموعه بیوفیلم ها و بازتولید خود را خسته می کنند. از آنجا که باکتری ها زایلیتول را متابولیزه نمی کنند، می میرند و از بیوفیلم جدا می شوند و به دندان نمی چسبند.

زایلیتول با مهار روند التهاب ممکن است تأثیر خوبی روی بیماری پریودنتال داشته باشد.

زخم های آفتی (آفت دهان)- افراد داوطلب زیادی وقتی اجازه دادند چهار مرتبه یا بیشتر در طول روز مقداری زایلیتول داخل دهان آنها آب شود و سپس با استفاده از زبان، بزاق شیرین خود را روی منطقه زخم پخش کرده بودند، یا ژل زایلیتول استفاده کرده بودند که حتی روش ساده تر اعمال این ماده است، تسکین سریع درد را تجربه کرده بودند.

زایلیتول؛ دیابت و دیگر شرایط خاص

زایلیتول تولید انسولین را افزایش نمی دهد و باعث می شود برای بیماران دیابتی امن و بی خطر باشد (شاخص گلیسمی 7). افراد دیابتی نباید بیش تر از 70 گرم در طول روز مصرف کنند. بیماران مبتلا به دیابتی که زایلیتول مصرف می کنند تا حدودی به دلیل مصرف آن نیازی به قطع عضو نخواهند داشت.

به نظر می رسد احساس و طعمی مانند قند (ساکاروز) داشته باشد، اما نسبت به قند کالری آن 40 درصد کمتر و کربوهیدرات آن 75 درصد کمتر است. علاوه بر این، زایلیتول به راحتی به چربی تبدیل نمی شود و تقریباً هیچ تأثیری روی سطوح انسولین ندارد، و باعث می شود جایگزینی فوق العاده برای افراد دیابتی، بدن سازها، و افرادی باشد که رژیم دارند. علاوه بر این، زایلیتول برای زنان باردار و مادران شیرده، نوزادان، و کودکان نیز بی خطر تلقی می شود.

مشخص شده است که زایلیتول فعالیت گلبول های سفید خون را افزایش می دهد که در مبارزه باکتری ها نقش دارند، بنابراین ممکن است به ایمنی سازی، و به محافظت در برابر بیماری های مزمن مخرب کمک نماید، و مزایای ضد پیری داشته باشد. علاوه بر این، ثابت شده است در مهار کاندیدا آلبیکانس (آفت) نوعی بیماری قارچی یا مخمری جدی، و دیگر باکتری های مضر، از جمله اِچ پیلوریH. pylori  مؤثر باشد که در بیماری لثه، بوی بد دهان، ، و زخم ها و سرطان معده نقش دارد. زایلیتول با جلوگیری از مهار روند التهاب می تواند تأثیر خوبی در جلوگیری از بیماری پریودنتال داشته باشد.

زایلیتول دهان را از حالت اسیدی به حالت قلیایی می برد! به جای استفاده از داروی رفلاکس اسید معده، ممکن است بخواهید ابتدا زایلیتول را امتحان کنید. بعلاوه، برای توقف حملات اسیدی، هر چه سریع تر پس از غذاها و نوشیدنی های اسیدی از دهانشویه های حاوی زایلیتول استفاده کنید. سپس، در صورت امکان، پس از یک تا دو دقیقه با مخلوط بزاق دهان و زایلیتول مسواک بزنید تا به خوبی روی تمام دندان ها پخش شود.

زایلیتول می تواند به بیماری کرون Crone’s disease (نوعی بیماری التهابی روده) کمک کند- یک قاشق چایخوری زایلیتول را با آب مخلوط کنید و آن را جرعه جرعه در طول روز بنوشید. علاوه بر این، برخی سایت ها ابراز داشته اند که زایلیتول می تواند برای کرون و IBS تحریک کننده باشد. لطفاً قبل از مصرف زایلیتول با پزشک در مورد وضعیت خود صحبت کنید.

نشان داده شده است که زایلیتول تراکم استخوان را در موش ها افزایش می دهد، که نشان دهنده این است که این پتانسیل را دارد که به عنوان درمانی برای پوکی استخوان در انسان ها استفاده شود.

زایلیتول احتمالاً می تواند خطر گسترش کیست های تخمدان، سندروم تخمدان پلی کیستیک، فیبروز، آندومتریوز، سندورم قبل از قائدگی، و احتمال سرطان سینه را کاهش می دهد.

زایلیتول فشار داخل چشم را کاهش می دهد (شرایطی که می تواند به گلوکوم (آب سیاه) تبدیل شود- محلول موضعی حاوی زایلیتول منجر به کاهش فشار داخل چشم می شود.

زایلیتول در صورتی که در مقادیر اندک مصرف شود می تواند فعالیت های گلبول های سفید خون را در مبارزه با عفونت های باکتریایی افزایش دهد، تا به ایمنی سازی، و محافظت در برابر بیماری های مخرب مزمن کمک کند و مزیت ضد پیری داشته باشد.

زایلیتول وقتی به صورت اسپری بینی استفاده می شود می تواند به کاهش شیوع عفونت های سینوسی، آسم، و آلرژی ها کمک کند. این ماده به کاهش مقدار باکتری های مضری که ممکن است درون سلول های موجود در بینی وجود داشته باشند کمک می کند.

وقتی مادران شیرده آن را به طور منظم استفاده کنند، تا 80% به آنها در کاهش انتقال استرپتوکوک موتانس به کودکان طی دو سال اول کمک می کند.

منابع زایلیتول

زایلیتول در بسیاری از میوه ها و سبزیجات وجود دارد. مشکل این است که مردم به مقدار کافی از آن در رژیم غذایی طبیعی خود مصرف نمی کنند تا از مزایای مطلوب آن برای دندان های خود بهره مند شوند. از سوی دیگر، اگر شخصی به آن عادت نداشته باشد و مقادیر زیادی از آن را مصرف کند، ممکن است فرد عوارض جانبی ناخوشایند آن را در معده خود تجربه کند. کلید اصلی اعتدال و میانه روی است. مقدار زیاد از هر چیزی برای هر کسی خوب نیست! در مواردی که ناراحتی وجود دارد، تنها کافی است زایلیتول را با سرعت کمتری به برنامه روزانه خود اضافه کنید و بدن با آن سازگار خواهد شد.

همه چیزهایی که برای انسان ها خوب هستند برای دوستان پشمالوی ما خوب نیستند. ASPCA فهرستی از مواد غذایی تهیه کرده است که نباید به سگ های خود بدهید، و زایلیتول یکی از این مواد است.

با افزایش تعداد بیمارانی که به دنبال جایگزینی طبیعی برای سلامتی خود هستند، زایلیتول می تواند پاسخی برای آنها باشد. زایلیتول یک جایگزین برای قند است که به صورت طبیعی وجود دارد و شیرین کننده مصنوعی نیست. این ماده بی خطر است و در اشکال “آماده برای مصرف” هم برای کودکان و هم برای افراد بزرگسال در دسترس می باشد. این یک جایگزین عالی برای بیماران دیابتی است، و برای استفاده در طول دوران بارداری و شیردهی نیز بی خطر است. در حقیقت، همه افرادی که دندان دارند، چیزی می خورند، و در دهان خود باکتری دارند می توانند از آن بهره مند شوند.

به دلیل تولید کارآمدتر و اقتصادی تر، تعداد بیشتری مواد شامل زایلیتول هستند. اما آگاه باشید که- برای تأثیر گذار بودن آن در برابر باکتری ها، کاهش پوسیدگی، و خنثی کردن PH، زایلیتول باید نخستین ماده و تنها شیرین کننده باشد. اگر محصولی حاوی شیرین کننده های دیگری (مانند مالیتول، سوربیتول، یا آسپارتام) باشد، این شیرین کننده ها به عنوان نوعی منبع تغذیه برای باکتری ها عمل می کنند و اثر زایلیتول را خنثی می کنند. تنها به این دلیل که یک محصول “حاوی” زایلیتول است به این معنا نیست که موجب بروز نتایج مطلوب در افراد خواهد شد. تحقیقات حاکی از این هستند که برای آنکه زایلیتول به طور مؤثر پوسیدگی دندان ها را کاهش دهند، فراوانی قرار گرفتن در معرض آن مهم تر از مقدار آن است. پنج مرتبه یا بیشتر در طول روز استفاده از محصولاتی که با زایلیتول 100 درصد شیرین شده اند تشکیل پلاک های دندانی و پوسیدگی را به مقدار قابل توجهی کاهش می دهد.

اگر می خواهید خدمات نوآورانه، بی خطر، و اثبات شده ای به بیماران خود ارائه دهید، زایلیتول را به بیماران خود معرفی کنید و به آنها بگویید تلاش کنند پنج مرتبه در طول روز از آن استفاده کنند.

وقتی نوبت به خلق یک لبخند برای یک بیمار می رسد، این کار به سادگی قرار دادن ونیرها یا روکش های روشن تر از رنگ طبیعی دندان های موجود روی آنها نیست. لبخند بازتاب مهمی از خود فرد است همراه با انتقال انواع مختلفی از احساسات به اطرافیان، که منحصر به هر فردی است. در حقیقت، عوامل مختلفی وجود دارند که در خلق لبخندی که از نظر زیبایی هم برای بیمار و هم برای پزشک خوشایند است، باید با دقت مد نظر و تحت ارزیابی قرار بگیرند. و حتی با وجود تأثیر گسترده ای که فناوری دیجیتالی روی موارد بسیاری مانند دندانپزشکی ترمیمی دارد، و نیز شبیه سازی دیجیتالی لبخند نهایی بیمار را ممکن می سازد، عوامل و اصول مختلفی هستند که باید توسط دندانپزشک معالج مورد ارزیابی قرار بگیرند.

خلق لبخندی ایده آل ممکن است نیاز به درمان ارتودنسی، جراحی ارتوگناتیک، جراحی پریودنتال، دندانپزشکی زیبایی، جراحی دهان و دندان ها، و نیز جراحی پلاستیک داشته باشد. به همین ترتیب، نمی توان به اندازه کافی تأکید کرد که آیا ترمیم های غیر مستقیم بخشی از طرح درمان نهایی باشند، از جمله با تکنیسین دندانپزشکی که ترمیم های نهایی را انجام خواهد داد، باید در ابتدای روند درمان مشورت شود، زیرا آنها می توانند یک مؤلفه ارزشمند برای کمک به پزشک و بیمار برای دستیابی به نتیجه مطلوب نهایی ارائه دهند.

ما در این مقاله مرور گسترده ای روی عوامل و اصول متعددی خواهیم داشت که یک دندانپزشک باید مد نظر قرار دهد، وقتی بیمار برای ایجاد تغییری کلی در لبخند خود به او مراجعه می کند.

خواسته ها و انتظارات بیمار

یکی از مهم ترین بخش هایی که قبل از آغاز هر درمانی باید مد نظر قرار بگیرد این است که دندانپزشک باید برای حرف زدن با بیمار خود زمان بگذارد تا در مورد اصلی ترین شکایات و نگرانی های بیمار بحث کند و آنها را کشف کند و اینکه آیا می تواند به نتایج نهایی مورد انتظار بیمار دست پیدا کند.

پس از مروری دقیق روی سوابق پزشکی و دندانپزشکی بیمار، معاینه دقیقی از دندان های بیمار کامل می شود، از جمله گرفتن تصاویر رادیوگرافی مناسب، و ارزیابی عضلات و مفاصل فکی گیجگاهی (TMJ). وقتی نوبت به دندانپزشکی ترمیمی می رسد که شامل درمان قابل توجه دندانپزشکی، از جمله لبخند بیمار، است داشتن مدارک مناسبی برای داشتن تشخیص درست ضروری است. این مدارک عبارتند از تصاویر مناسبی که با دوربین های SLR دیجیتال با لنزهای ماکرو گرفته می شوند، که شامل تصاویر تمام رخ، لب در حالت استراحت، عکس از روبرو و نیمرخ، و/ یا ویدئویی از لبخند طبیعی، پویا، و همچنین اغراق آمیز بیمار. نمای قدامی و جانبی جمع شده، نمای اکلوزال جمع شده، نماهای جمع شده از دندان های قدامی. همچنین، دندانپزشک باید یک قالب (به صورت دیجیتال یا آنالوگ) بگیرد و بایت بیمار را در CR (ارتباط مرکزی) ثبت کند به گونه ای که بتوان پرونده را به درستی روی یک آرتیکولاتور قابل تنظیم بارگذاری کرد. همه این اطلاعات به منظور ارزیابی صحیح، بررسی، طراح درمان، و در نهایت، درمان درست و مؤثر بیمار، برای دندانپزشک حیاتی هستند.

پس از ارزیابی و بررسی های کامل، لازم است گزینه های درمان و نتایج مورد انتظار با بیمار مرور شوند تا بیمار در مورد گزینه های درمان، تصمیمی از روی آگاهی بگیرد. این به بیمار اجازه می دهد تا تصمیم بگیرد و اگر درمانی که انتخاب کرد پایین تر از درمان ایده آل بود، هر گونه نتیجه ای که بواسطه چنین تصمیمی کمتر از ایده آل باشد را بپذیرد.

زیبایی صورت

یک ارزیابی کلی اساسی از لبخند باید با استفاده از رویکرد خارج به داخل انجام شود، بنابراین باید ارزیابی کلی روی ویژگی های کلی چهره بیمار انجام شود، از جمله نسبت های چهره و ارزیابی زیبایی چهره در نمای افقی و عمودی. ارزیابی یک سوم صورت بیمار و اینکه آیا هیچ عدم تناسبی بین یک سوم بالایی، میانی، و پایینی وجود دارد. مهم است در جستجوی عدم تقارن ها در ویژگی های چهره باشید و از خط میانی چهره شروع کنید و اینکه چگونه با خط میانی دندان ها تلاقی پیدا می کند. مهم است عدم تقارن از نماهای نیمه چپ و راست صورت و نیز ارزیابی خط میانی مردمک ها و نمای اکلوزال، و نیز ارتباط با خط افقی مورد بررسی قرار بگیرد.

نگرانی های قابل توجه در این مناطق، می توانند نشانه مشکلات اسکلتی یا مشکلات مربوط به رشد و نموی باشند که ممکن است روی لبخند بیمار تأثیر داشته یا نداشته باشند. یک نمونه خوب بیماری است که ممکن است در مورد لبخند بیش از حد لثه ای خود نگران است، در حالی که ممکن است علت این باشد که یک سوم میانی چهره بیمار خیلی بلند است و ارتفاع چهره او بیشتر است، که نشان دهنده ارتفاع زیاد عمودی ماگزیلا (فک بالا) است. ارتفاع زیادی عمودی ماگزیلا یک مسئله اسکلتی است، و بنابراین، به روش های درمان مختلفی نیاز دارد تا نگرانی های بیمار با موفقیت برطرف شوند.

طول لب بالا، موقعیت، تحرک و تقارن لب

لب ها نقش مهمی در لبخند ایفا می کنند زیرا آنها مرزی برای لبخند خلق می کنند و نقش مهمی در طراحی کامل لبخند ایفا می کنند. تحرک کلی لب به سادگی عبارت است از حرکت لب ها در حالت استراحت به دورترین حالتی که هنگام خود به خود لبخند زدن بیمار اتفاق می افتد و مستقیماً به طول لب بالا ربط دارد. برای انجام این کار، باید ابتدا ارزیابی طول لب بالا و مقدار دندان هایی که در حالت استراحت قابل مشاهده هستند و سپس ارزیابی مجدد در دورترین موقعیت انجام شوند. طول میانیگن لب بالا در مردها 23 میلی متر و در زنان 20 میلی متر است، که به طور متوسط خط لب آنها 5/1 میلی متر بالاتر است و بنابراین در حالت استراحت تعداد بیشتری از دندان ها نمایش داده می شود.

میانگین تحرک لب به طور کلی 7 تا 8 میلی متر است، در حالی که در زنان بالا رفتن لب مقداری بیشتر از مردان است و در عوض، هنگام لبخند زدن مقدار بیشتری از دندان ها نشان داده می شود. روی هم رفته، تقارن تحرک لب بیمار باید به خوبی مورد بررسی قرار بگیرد زیرا در درصد قابل توجهی از بیماران با خندیدن و در حالت استراحت حرکت لب های بالا و پایین عدم تقارن دارند. این می تواند منجر به نمایش مقدار بیشتری از دندان ها و/ یا لثه ها در یک طرف در مقایسه با طرف دیگر شود، که باعث بوجود آمدن ناهماهنگی در کل لبخند بیمار می شود. مهم است دندانپزشک یک دسته عکس از بیمار بگیرد و/ یا از ویدئویی برای ارزیابی حرکت کلی لب و موقعیت آن در ارتباط با نمایش کلی دندان ها استفاده نماید تا ارزیابی صحیحی از موقعیت دندان ها و لثه ها نسبت به موقعیت لب ها انجام دهد.

نمایش دندان ها

مقدار دندانی که در حالت استراحت نمایش داده می شود به طور میانگین در زنان 5/1 میلی متر بیشتر از مردان است. زنان با میانگین سنی 30 سال 5/3 میلی متر از دندان های پیشین مرکزی فک بالا را نمایش می دهند در حالی که این مقدار در مردان 9/1 میلی متر است و با بالا رفتن سن بیماران در آنها مقدار کمتری از دندان پیشین فک بالا مشاهده می شود (1- 5/1 میلی متر در زنان در سن 50 سالگی؛ 0- 5/0 میلی متر در زنان در سن 70 سالگی و مقدار بیشتری از دندان های پیشین فک پایین). این نتیجه تغییرات در بافت های نرم تا پایه اسکلتی است. تفاوت جنسیتی چشمگیری در نمایش لثه ها با خندین وجود دارد و در زنان نسبت به مردان مقدار بیشتری از لثه ها قابل مشاهده است.

موقعیت لبه های اینسیزال نسبت به بافت های پیرامون و پلان افقی

موقعیت لبه های اینسیزال باید در ارتباط با بافت های اطراف نیز مورد بررسی قرار بگیرند. یک معیار برای ارزیابی، خط بین دو مردمک است و نحوه ارتباط لبه های اینسیزال با آن. بایستی نحوه ارتباط موقعیت لبه های اینسیزال با خط وسط دو مردمک در یک پلان موازی مورد توجه قرار بگیرد. نشان داده شده است که ارتباط چشمگیری بین موقعیت لبه های اینسیزال و خط مسط دو مردمک وجود دارد. موقعیت لبه اینسیزال باید در ارتباط با خط لب یا خط لبخند پایین ارزیابی شود.

نکته دیگری که باید مد نظر قرار بگیرد ارتباط موقعیت دندان ها و چیزی است که “راهرو باکال” تلقی می شود. راهرو باکال فضایی است که بین جنبه های جانبی دندان های خفلی و گوشه های دهان وجود دارد. وقتی فضای “تاریکی” در راهروی باکال وجود داشته باشد، یک “فضای منفی” تلقی می شود. پیشنهاد شده است که داشتن حداقل “فضای منفی” در راهروی باکال از نظر زیبایی ترجیح داده می شود.

خط وسط

موقعیت دندان ها، و خط وسط دندان ها در ارتباط با خط وسط صورت و بافت های اطراف منطقه دیگری است که باید هنگام ارزیابی لبخند مد نظر قرار بگیرد. مهم است ارتباط خط وسط دندان ها با خط وسط صوت علاوه بر زوایای کلی خط وسط مورد ارزیابی قرار بگیرند. مطالعات حاکی از این هستند که اکثر افراد، شامل متخصصان دندانپزشکی، قادر به تشخیص انحراف میدلاین یا خط وسط از میدلاین صورت تا 4 میلی متر نیستند. با این حال، وقتی تغییرات جزئی در زاویه تاج و خط وسط ایجاد می شوند، در اکثر افراد به سرعت مشهود می گردد. بنابراین زاویه کلی خط وسط برای خلق لبخندی که از نظر زیبایی خوشایند باشد، حیاتی تر از موقعیت کلی خط وسط است.

موقعیت کنونی دندان درون جایگاه دنتو آلوئولار

موقعیت کلی کنونی دندان در جایگاه دنتو آلوئولار یکی دیگر از موارد مهم است که وقتی نوبت به ایجاد یک لبخند جدید ایده آل می رسد باید مد نظر قرار بگیرد. بدون ارزیابی صحیح، این امر می تواند منجر به این شود که وقتی موقعیت دندان ها و/ یا ریشه ها و زاویه سازی آنها در وضعیت نادرستی قرار دارد، پزشک با عدم موفقیت برای حصول نتایج ایده آل تلاش کند. به صورت ایده آل، موقعیت دندان ها باید در سه بُعد مورد بررسی قرار بگیرد به گونه ای که بتوان موارد زیر را به درستی مورد ارزیابی قرار داد:

• موقعیت جلویی زبانی دندان ها
• موقعیت مزیال دیستال دندان ها
• موقعیت آپیکال کرونال دندان ها

هر یک از این اجزاء باید مورد ارزیابی قرار بگیرند و پرسش های زیر باید مد نظر قرار بگیرند:

• آیا دندان نسبت به دندان یا دندان های مجاور، ریشه ها، فرم قوس دندانی، و تعامل با قوس دندانی مخالف، لب ها، و بافت های پیرامون خود، نوک آن یا بدنه آن رو به آنها قرار گرفته است؟
• آیا وضعیت فعلی دندان ها و تعادل بین زیبایی های “سفید” (دندان ها) و “صورتی” (ساختار لثه ها) از نظر بصری چشم نواز است؟
• آیا موقعیت کنونی نتیجه نهایی مطلوب را به خطر می اندازد؟ در این صورت، آیا می توان آن را تنها به صورت ترمیمی مدیریت کرد یا آیا نیاز به جابجایی دندان ها، ریشه ها، یا بافت های اطراف با کمک درمان ارتودنسی، جراحی ارتوگناتیک، جراحی پریودنتال، یا ترکیبی خواهد داشت؟
• اگر این مشکلات تنها با گزینه های ترمیمی مدیریت می شوند، آیا این منجر به کاهش تهاجمی ساختار دندان خواهد شد که ممکن است سلامت دندان های بیمار را در دراز مدت به خطر بیندازد یا نتیجه درمان ترمیمی خواهد بود که به اندازه کافی ایده آل نخواهد بود؟ (یعنی، دندان هایی که به صورت زبانی کج هستند و ترمیم نهایی از روبرو خیلی نازک است)
• اگر موقعیت کنونی دندان ها نتیجه و/ یا سلامت دندان ها را در دراز مدت با مشکل مواجه می سازد، وقتی بیمار قادر یا مایل به به انجام یک طرح درمان ایده آل تر نیست، آیا این موضوع به بیمار اطلاع داده شده است؟

موقعیت جلو- لبی

ترجیحاً، وضعیت لینگوال (زبانی)- جلویی باید اجازه دهند تا دندان ها در موقعیتی قرار بگیرند که اجازه دهند نتیجه نهایی مطلوب با روشی کم تهاجمی حاصل شود. دندان هایی که انحراف و شیب رو به جلو یا رو به عقب دارند، می توانند تأثیر مستقیم روی ترمیم و/ یا نتایج نهایی مطلوب داشته باشند، و بنابراین دندانپزشک باید این را نیز ارزیابی نماید.

موقعیت مزیال- دیستال

هنگام ارزیابی موقعیت کنونی دندان ها در محور طولی، و به منظور خلق لبخندی ایده آل، ما می خواهیم ببینیم محور طولی دندان ها بین دو مرکز هر یک از آنها موازی باشد و یک انحراف مزیال جزئی در طرفین و حتی انحراف مزیال بیشتر دندان های نیش رو به خط وسط وجود داشته باشد. تفاوت در شیب دندان ها از نظر جنبه های مزیال و دیستال نشان داده شده است که عاملی است که می تواند به سرعت به صورت چشمی توسط اکثر افراد تشخیص داده شود و می تواند نا زیبا تعبیر شود.

موقعیت آپیکال- کورونال

موقعیت آپیکال- کورونال دندان ها نسبت به دندان های مجاور، و نیز لبخند کامل، لبخند در حالت آرامش، برای خلق لبخندی که از نظر زیبایی خوشایند باشد حیاتی است. در صورتی که خط لب های بیمار باعث شوند ساختار لثه ها در معرض دید قرار بگیرند، بنابراین لازم است ارتفاع و اوج لثه ها و نیز تقارن کلی و تناسب با طرف مقابل مورد ارزیابی قرار بگیرند. در غیر اینصورت موجب بروز عدم تقارن و ناهماهنگی خواهد شد. موقعیت آپیکال- کورونال دندان ها یکی از جنبه هایی است که موقعیت کلی پاپیلا و ارتفاع کلی تماس را که تقریباً باید 50 (پاپیلا): 50 (طول تماس) باشد تحت تأثیر قرار می دهد. کاملاً مشهود است که سلامت کلی پریودنتال بیماران و اینکه چگونه بر ارتباط ساختار لثه نسبت به موقعیت کونی دندان ها و نیز موقعیت کنونی پاپیلا تأثیر می گذارد باید مورد ارزیابی قرار بگیرد.

نسبت دندان ها و طول درست نسبت به عرض

نسبت های کلی دندان یکی دیگر از ارزیابی های کلیدی و بسیار مهم است که باید در طول ارزیابی های اولیه توسط دندانپزشک انجام شود. طول متوسط دندان های پیشین مرکزی فک بالا 5/10- 11 میلی متر و عرض متوسط 8- 9 میلی متر است، که باعث می شود نسبت متوسط ارتفاع به عرض تقریباً 76% باشد. این موضوع مورد بحث قرار گرفته است، و پیشنهاد داده شده است که ارزیابی های کلی نسبت ارتفاع دندان ها به عرض آنها می تواند به “نسبت های طلایی” مربوط باشد، اصطلاحی که مربوط به یونان باستان است، که از اصطلاح مربوط به نسبت های بین بزرگ و کوچک در زیبایی طبیعت استفاده می کنند. با این حال، این در مطالعات رد شده است و نشان داده شده است که ارتباط معنا داری بین عرض دندان های پیشین مرکزی، دندان های لترال دندان های پیشین مرکزی، و دندان های نیش وجود دارد. دندانپزشکان به راحتی می توانند عرض کلی دندان های فک بالا را مشخص نمایند، این کار با این محاسبه انجام می شود، اگر عرض دندان های پیشین مرکزی فک بالا “Y” باشد، عرض دندان های لترال “Y-2 میلی متر” باشد، و عرض دندان های نیش “Y-1 میلی متر” باشد. برای ارزیابی نسبت طول به عرض، می توان به راحتی و به سرعت قرار گیری ساده نسبت ایده آل دندان ها را تکمیل نمود.

هدایت و جفت کردن قدامی

یک اصل که به همین اندازه حائز اهمیت است، و وقتی نوبت به طراحی لبخند می رسد گاهی اوقات نادیده گرفته می شود، اهمیت عملکرد پس از فرم است و چگونگی جفت شدن دندان های قدامی با یکدیگر و کمک به هدایت دندان های خلفی به صورت جدا است. به صورت ایده آل، هدایت دندان های نیش با افشای سریع دندان های خلفی مطلوب است، زیرا که نشان داده شده است که این باعث کاهش فعالیت کلی عضله بالابرنده می شود.

دیگر عواملی که باید مد نظر قرار بگیرند- میکرواستاتیک

وقتی نوبت به طراحی لبخند ایده آل برای بیماران می رسد، بویژه با استفاده از ترمیم های غیر مستقیم، دندانپزشک لازم است در مورد رنگ نهایی یا سایه رنگ مطلوب را بررسی نماید و با بیمار بحث و گفتگو کند. در صورت امکان، سایه رنگی که به صورت طبیعی خوشایند است اما از نظر زیبایی برای بیمار به نتیجه مطلوب نهایی برسد، بهترین گزینه ممکن است. علاوه بر این، دندانپزشک ترمیمی همچنین باید اطلاعات مربوط به بافت سطح مورد نظر مطلوب ظاهری، شفافیت کلی دندان، و ویژگی های اضافی دندان ها از جمله تأثیرات اینسیزال، امبراژور (شکاف یا فضای بین سطوح محدب دندان ها)، شکل دندان، و تغییر در مقدار، رنگ، و شدت رنگ از دندان های مرکزی به دندان های نیش را به تکنیسین لابراتوار دندانپزشکی منتقل نماید.

خلاصه

در این مقاله خلاصه ای از طراحی لبخند همراه با انبوهی از ارزیابی ها و بررسی ها به منظور دستیابی لبخند ایده آل برای بیماران ارائه دادیم، که ممکن است مراقبت های بین چند شاخه دندانپزشکی را شامل شود

وقتی شما یا کودکتان از بریس های ارتودنسی استفاده می کنید، حفظ سلامت دهان و دندان ها نیاز به تلاش بیشتری دارد. کاملاً واضح است که یافتن بهترین مسواک برای براکت ها، به منظور سالم نگه داشتن دندان ها و لثه ها در طول درمان کاملاً ایده آل است و هنگام انتخاب مسواک چند نکته وجود دارند که می توانید به دنبال آنها باشید.

خواه بریس های شما فلزی یا پلاستیکی شفاف باشند، براکت ها و سیم های کمانی می توانند ذرات غذا را خیلی راحت تر به دام بیندازند، و خطر تجمع باکتری ها را افزایش دهند. آکادمی دندانپزشکان کودکان آمریکا (AAPD) گزارش داده است که از هر پنج کودک بین 6 تا 11 ساله، حدود یکی در دندان های دائمی خود پوسیدگی داشته است. نیازی به گفتن نیست که حفره ها هنوز هم یکی از نگرانی های اصلی هستند، و استفاده از بریس ها باعث می شود توجه به مراقبت های دهانی حتی از اهمیت بیشتری نیز برخوردار شود.

مسواک مخصوص ارتودنسی

بریس های فلزی، که هنوز هم رایج ترین نوع بریس ها هستند، از سه جزء تشکیل شده اند: براکت ها، اتصال، و سیم کمانی. براکت ها با مواد چسبنده منسجم به دندان ها متصل می شوند، در حالی که یک سیم کمانی این براکت ها را به یکدیگر متصل می کند به گونه ای که آنها بتوانند به تدریج دندان های را به موقعیت بهتر و صاف و یکدست تری حرکت دهند. به خاطر داشته باشید که غذا می تواند بین سیم کمانی خود براکت ها گیر کند، بنابراین یک مسواک مؤثر برای بریس ها باید بتواند این رسوبات و ته مانده ها را بیرون بیاورد.

مسواکی با سری کوچک

بر اساس آکادمی دندانپزشکی عمومی (AGD)، هیچ شاخص علمی فعلی وجود ندارد که نشان دهد یک مسواک برای رها شدن از شر پلاک های دندانی بهترین است. بلکه دقیق مسواک زدن مهمترین چیز است، خواه تحت درمان ارتودنسی باشید یا خیر. علاوه بر این، مسواکی انتخاب کنید که نیازهای خاص شما را برآورده سازد- در این حالت، بتواند به قسمت هایی وارد شود که به خاطر بریس ها دسترسی به آنها دشوار است. AGD توصیه می کند که سری مسواک شما “برای دسترسی راحت به همه منطقه های دهان شما، دندان ها و لثه ها” باید کوچکتر باشد. با به خاطر داشتن این نکته در ذهن، استفاده منظم از مسواک مناسب می تواند به شما کمک کند حاشیه های خط لثه خود را پاکسازی کنید، جاهایی که باکتری می تواند انباشته شود.

مسواکی نرم برای پیشگیری از حساسیت

بریس ها به خودی خود می توانند موجب بروز ناراحتی شوند، مخصوصاً هنگامی که آنها برای نخستین بار روی دندان ها قرار می گیرند، و نیز پس از تنظیمات ابزارهایی مانند اکسپندر. بنابراین، هنگام تصمیم گیری برای انتخاب یک مسواک برای بریس ها، محدود کردن ناراحتی و حساسیت درست به اندازه مسواک زدن صحیح مهم است. و بهترین مسواک ها ویژگی های مشترکی دارند:

• یک مسواک با دسته پهن. دسته با اندازه درست و مناسب می تواند به شما کمک کند مسواک را محکم تر در دست بگیرید. اگر در حال انتخاب یک مسواک برای کودک خود هستید، AAPD توصیه می کند که دسته باید تا حدی بزرگتر باشد تا به آنها اجازه دهد کنترل بیشتری روی هر ضربه مسواک داشته باشند.
• فرچه های پلاستیکی نرم. مسواک هایی که فرچه های سفت دارند می توانند موجب ساییدگی مینای دندان ها شوند و لثه هایی که به خاطر تنظیمات اخیر ارتودنتیک از قبل زخم شده اند، تشدید شوند. مسواک هایی که فرچه های نرم دارند می توانند در تمیز کردن به همان اندازه مؤثر باشند بدون آنکه هیچ آسیبی وارد کنند.
• فرچه هایی با سر گرد. انجمن بهداشت دندانپزشکی آمریکا (ADHA) نشان می دهد که فرچه هایی که سر گرد دارند بهتر می توانند از بافت های دهان در برابر آسیب محافظت کنند- که شامل همه بخش های دهان می شود.

همیشه روی مسواک زدن بچه ها نظارت داشته باشید

وقتی مسواکی با فرچه های نرم، سر گرد و دسته خوب پیدا کردید، باید مطمئن شوید که کودک کودک شما به درستی از آن استفاده می کند. برای کودکان مبتدی، روی مسواک زدن کودکان بین سنین 7 و 8 ساله نظارت داشته باشید تا مطمئن شوید آنها هنگام عادت کردن به بریس های خود، به درست مسواک زدن نیز عادت می کنند. البته، بد نیست کودکان کمی بزرگتر نیز چک شوند، وقتی استفاده از بریس ها را آغاز می کنند، و اگر خوب و درست مسواک زدند آنها را تأیید کنید.

نحوه درست مسواک زدن

دهان خود را باز کنید تا دندان های فک بالا و پایین خود را مسواک بزنید زیرا اگر تنها با دهان بسته مسواک بزنید تعدادی از دندان ها پوشش داده نخواهند شد و تمیز نخواهند شد.

سطوح خارجی دندان ها: اگر راست دست هستید، می توانید با دندان های مولر سمت راست قسمت گونه و از عقب به جلو شروع کنید و ادامه دهید تا سمت چپ، پس از آن دندان های سمت چپ فک پایین در مسیر ساعت گرد.

سطوح داخلی: با سطوح داخلی دندان ادامه دهید، وقتی به بخش جلویی رسیدید جایی که دهان باریک تر است، مسواک را عمودی نگهدارید تا دندان ها را یکی یکی تمیز کنید و اطمینان حاصل کنید که به لثه ها می رسید.

سطح جونده دندان های مولر: از حرکات دایره ای استفاده کنید تا اطمینان حاصل نمایید که به عمیق ترین نقاط دندان ها دست پیدا می کنید.

مسواک های بین دندانی

اگر ابزار ثابت ارتودنسی دارید (هم براکت های سنتی و هم براکت های پشت دندانی) مسواک زدن نقش حیاتی دارد. از مسواک های بین دندانی برای تمیز کردن بین دندان ها و سیم کمانی ارتودنسی استفاده کنید به شکلی که بخش های بین دندان ها تمیز شود.

هر بار که مسواک می زنید، استفاده از این نوع مسواک ضروری است. بله، درست هر بار! به استفاده از آن عادت کنید زیرا زمان زیادی نمی برد و به شما کمک می کند لثه های سالمی داشته باشید و بوی دهانتان خوب باشد.

استفاده از مسواک های برقی

مسواک های برقی با سر گرد نیز می توانند استفاده شوند، زیرا به خوبی به رعایت بهداشت دهان کمک می کنند. مسواک می لرزد بنابراین باید روی هر دندان چند ثانیه آن را نگه دارید تا بتواند از مزیت حرکت چرخنده آن بهره مند شود. فرچه ها ممکن است روی براکت ها و سیم ها گیر کنند بنابراین لازم است مرتب سر آن تعویض شود. از سطوح داخلی دندان ها متوجه خواهید شد که مسواک برقی دندان ها را بسیار صاف می کند.

توصیه می کنیم از مسواک های برقی تایمر دار استفاده کنید تا زمانی که برای تمیز کردن دندان ها می گذارید را کنترل کنید، و سنسور فشار بسیار مفید است و اگر به دندان ها و لثه های خود خیلی زیاد فشار وارد کنید به شما هشدار خواهد داد.